menu

Fleet Foxes - Fleet Foxes (2008)

mijn stem
3,98 (1265)
1265 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Folk
Label: Sub Pop

  1. Sun It Rises (3:11)
  2. White Winter Hymnal (2:27)
  3. Ragged Wood (5:07)
  4. Tiger Mountain Peasant Song (3:28)
  5. Quiet Houses (3:32)
  6. He Doesn't Know Why (3:20)
  7. Heard Them Stirring (3:02)
  8. Your Protector (4:09)
  9. Meadowlarks (3:11)
  10. Blue Ridge Mountains (4:25)
  11. Oliver James (3:23)
  12. Sun Giant * (2:14)
  13. Drops in the River * (4:13)
  14. English House * (4:41)
  15. Mykonos * (4:35)
  16. Innocent Son * (3:07)
  17. The False Knight on the Road * (3:13)
  18. Mykonos [Alternate Version] * (3:39)
  19. Isles * (3:06)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 39:15 (1:08:03)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
3,0
Dit album stond op mijn nog te luisteren lijstje maar door toedoen van user Swoon die me er nog eens op wees heb ik het naar boven geschoven. Eigenlijk was ik er vooraf een beetje benauwd voor. Juist de hoeken waaruit de lovende woorden komen zijn de hoeken waar ik het meestal niet zo op heb (ik bedoel hier de bekende bladen en sites). Mykonos van de EP vind ik een ijzersterk nummer dus ik heb me over mijn angst heen gezet onder het mom ' het zal wel meevallen' .
Helaas is die angst toch een beetje uitgekomen. Het klinkt allemaal prima hoor, maar soms zo appelig, zo zemelig, pffffff daar word ik dan wat flauw van. Je kent ze wel : die prachtige ronde appels die er uitnodigend uitzien, de eerste hap is ok maar dan ga je kauwen en overheerst de melige smaak. En dan komt het onvermijdelijke staren naar de binnenkant van die appel en betrekt mijn gezicht en uiteindelijk gooi ik het weg. Zo ervaar ik dat ook bij het beluisteren van dit album.
Ik vrees dat deze cd dus na verloop van tijd ook wel naar de achtergrond zal verdwijnen. Nogmaals; ik hoor een hoop mooie dingen, het zou zelfs wat voor mij moeten zijn maar op de een of andere manier kan ik er niet zo heel veel mee.

avatar van Zandkuiken
3,0
Fijn schijfje dat evenwel niet volledig weet te overdonderen. Ik vind het allemaal wel mooi, maar me echt diep raken doen deze Fleet Foxes niet. Het is ook niet dat ik hun debuut niet genoeg heb geprobeerd (wat helemaal niet tegen m'n zin ging want de muziek ligt makkelijk in het gehoor), maar het kan me gewoon niet beklijven.
Ook bij mij roept deze band associaties op met onder meer My Morning Jacket en ook ik vind dat de hoes er mag wezen (meer het concept van het schilderij dan het gebruik ervan als albumhoes maar soit), maar toch deel ik niet de wijdverspreide mening (wat wordt deze plaat bewierookt dezer dagen!) dat we hier met een meesterwerk te maken hebben. Jammer, want net als aERo wil ik het wel horen maar slagen de multivocale harmonieën er niet in me te betoveren. Één enkele keer ervaar ik toch de magie als het begin van Your Protector me compleet wegblaast. Voor de rest is dit wat mij betreft gewoon 'n prima debuut, maar niet briljant.

avatar van musicfriek
4,0
Soms duurt het even voordat de schoonheid zich openbaart, maar vandaag is het hier dus zover. Mensen, echt heel erg mooi dit! Eerste paar draaibeurten deed het me vrij weinig, wat eentonig, maar nu... Een van de betere releases van dit jaar, dat staat vast voor mij

Zou me niks verbazen als dit een klassieker wordt.

5,0
Zingende mannen met baarden. Dan moet ik altijd denken aan Fungus en Kaap’ren Varen. Maar met zeemansliederen heeft de muziek van Fleet Foxes weinig te maken.Ik denk eerder aan een kampvuur ergens in de bergen van Montana. Mannen met gitaren en mandolines, harmonieuze samenzang, hemelse koortjes, frivool getokkel. De muziek van Fleet Foxes heeft iets traditioneels. Hun liederen, want dat zijn het, klinken alsof ze al honderden jaren oud zijn. All time Classics uit het American Songbook. Of een best of van een stel minestrelen uit de middeleeuwen.

De Fleet Foxes plukken overal wat van mee. Countryrock, folk, de kerk, Pieter Brueghel, een beetje Beatles, Byrdsiaanse melodieën, koortjes van de Beach Boys, en samenzang a la Crosby, Stills, Nash & Young. Maar ook indieachtige gitaarlijntjes die de close harmony songs een duister randje geven, zoals bij opener Sun It Rises. Het is één van de vele hoogtepunten. Dan hoor je ook dat ze uit de buurt van Seattle komen, in het hier en nu.
Samen is het één onweerstaanbaar vloeiend geheel, kippenvelmuziek, de rillingen over je rug…

Zo ook White Winter Hymnal; de ingrediënten van deze single lijken afkomstig uit een kruisbestuiving tussen Paul Simon’s Graceland en The Beach Boys. Wat een prachtige samenzang.

Bij Tiger Mountain Pleasant Song mag er een nieuwe blok hout op het kampvuur. Tokkelende akoestische gitaren en ontroerende klaagzang.

He Doesn’t Know Why is een andere parel, zo emotioneel gezongen dat een zakdoek in de buurt geen overbodige luxe is. Door Your Protector schemert een waas van Simon & Garfunkel’s El Condor Pasa. En bij Heard Them Stirring krijg je spontane neigingen om je bij het kerkkoor aan te melden.

Niet alleen de fantastische vocals, ook de dromerige melodieën maken dit debuut onsterfelijk. Zoals bij Blue Ridge Mountains, waar liggen die eigenlijk? Want ik moet er keertje heen. Het debuutalbum van de Foxes verdient wat mij betreft nu al het stempel ‘legendarisch’.

En de Nederlandse folkrockers van Fungus moeten het afleggen, zowel qua zang als baard.

avatar van Svendra
3,5
Is een fotomodel aantrekkelijk? Nee toch .. Aantrekkelijk is de vrouw met unieke imperfecties (mits niet te veel).

Aan imperfecties geen gebrek bij deze cd. Neem de katerige leadzanger die continu een kwartnoot te laag zit. Of de klank die aan een rioolbuis doet denken.

Maar jeetje, dit is wel eigenzinnige muziek!
Ik onderken het gevaar op verveling maar die heeft vooralsnog niet toegeslagen..

avatar van jeewee*
4,5
Er is een nieuwe band uit Amerika, genaamd Fleet Foxes. In alle opzichten voldoen zij aan de kenmerken van een band uit de jaren '70. Uiterlijk en inhoud zijn beiden een schoolvoorbeeld van hoe de muziek vroeger was.

Ze nemen de tijd voor hun composities en ze doen moeite om een mooi stuk muziek neer te zetten. Waar andere bands van tegenwoordig (bijna allemaal) vooral houden van veel distortion en herrie - wat overigens soms best leuk uitpakt - richten deze vijf zalvende stemmen zich vooral op kwaliteit van een nummer als geheel.
Ze zijn vooral alternatief. Ik zou ze in het kader van de integratiebrief van Van der Laan bijna "nieuwe hippies" willen noemen.
Zeker een aanrader en een verademing tussen al die snelle en makkelijke liedjes van tegenwoordig.

In nrc.next werd de vergelijking getrokken met een band die Low Anthem heet. In datzelfde artikel werd ook Miller ofzo genoemd. Volgens mij zit er een terugkeer naar de jaren '70 aan te komen in de muziek. In de nieuwe generatie zitten jongelingen die de behoefte hebben om terug te keren naar vroeger. Een vreemde vorm van nostalgie, daar deze jonge twintigers die tijden zelf niet hebben meegemaakt.
Als ik een voorzichtige voorspelling mag doen, zijn er over tien à twintig jaar veel meer van deze bands. Bands die muziek maken waar het gaat om de inhoud. Wie weet vinden we in 2024 in de hitlijsten een opvolger van Bob Dylan of Pink Floyd terug.
Ik wacht met spanning af, de cd van Fleet Foxes grijs draaiend.

avatar van Co Jackso
4,5
Zelden een album gehoord dat op deze manier één geheel vormt. Wellicht is dat ook de reden dat het album niet de hoogste score krijgt. Het ontbreekt mij aan een nummer dat er daadwerkelijk bovenuit steekt. White Winter Hymnal, He Doesn’t Know Why en Your Protector komen weliswaar in de buurt, maar redden het net niet. Deze 3 nummers komen in de buurt van de perfectie, maar bevatten tevens momenten die mij niet geheel aanstaan.

Over de gehele lijn genomen is het album ijzersterk, er zijn in ieder geval geen nummers die ook over zou willen slaan. Zelf ben ik dan ook een groot liefhebber van dit soort samenzang, en dat is ook wel aan te raden bij dit album. Ik ben in ieder geval benieuwd naar hun volgende album, en of zij in staat zijn om enkele gewaagde keuzes op een succesvolle te nemen.

avatar van hoi123
4,0
De Fleet Foxes hebben zich in drie jaar bijna als boegbeeld van de moderne folkmuziek ontwikkeld.
En daar kan ik me prima in vinden. 11 sprankelende, vrolijke folkliedjes is precies waar hun debuut voor staat. De warme ingetogenheid die soms opkomt, zet de sfeer van uitgestrekte bossen met daaraan wat zwervers met een oude, bruine gitaar die rond een knisperend kampvuur neuriën.
Ook bombast komt wel eens om de hoek kijken, zoals in het uptempo Ragged Wood, dat, net zoals de rest, gewoon een verdomd fijn nummertje is.

Soms ontstijgen de Fleet Foxes zichzelf ook nog eens, zoals in bijna het enige ''serieuze'' nummer op de plaat, Tiger Mountain Peasant Song, met zijn plechtige gitaarpartijen en geweldig getimede fade-out.

Maar het echte prijsnummer is het ongekend fijne White Winter Hymnal, dat zich als een warme deken om je heenslaat en na de veel te korte speelduur van 2 minuten smeekt om de repeatknop. Ook het ingetogen Meadowlarks heeft een zeer genietbaar sfeertje. Een nummer waar op festivals waarschijnlijk menigeen huilend hun aansteker of tegenwoordig al mobieltje in de lucht voor zal steken.

Des te jammerder dat het me emotioneel iets te vaak gewoon niet zo heel erg veel doet.
Ik hoor prima dat de melodieën en akkoorden goed uitgedacht zijn en zelfs de sfeer is erg goed hoorbaar. Voor de meeste mensen zal dit waarschijnlijk een ongekend genot zijn, maar voor mij ontstijgt dit titelloze debuut zelden het niveau van ''erg lekker''. Waardoor het komt?

Laten we beginnen met de stem van Robin Pecknold. Hij zingt zo zuiver als wat en zelfs in de wat schreeuwerige zangnoten is geen enkele imperfectie te bekennen. En dat is nou juist zo jammer.
Een rauwe, gekwelde schreeuw of überhaupt één zangnootje waar iets van emotie of uit blijkt zou deze plaat al erg veel goed doen. Want eerlijk is eerlijk, hij klinkt wel heel erg gewoontjes.

Ook is het allemaal gewoon iets te knus en gezellig. Het is allemaal wel mooi, maar bij zo'n nummer als He Doesn't Know Why krijg ik toch een beetje een jolig, Amerikaans met-z'n-allen-gezellig-rond-de-kerstboom-gevoel, al hoor ik nogmaals prima dat het nummer erg lekker is.

Conclusie: Erg lekkere plaat, soms zelfs meer dan dat, maar jammer genoeg toch wat te gelikt en braafjes. Een hele ruime 3,5*.

avatar van RoyDeSmet
3,5
Ik ben geïntroduceerd tot Fleet Foxes door drie lokale songwriters die White Winter Hymnal coverden. Dat was al in 2009. Sindsdien hebben Fleet Foxes me niet meer losgelaten
Het is toch een van de beste bands van 'het moment'.

Dit album is niet zo goed als de opvolger, zowel instrumentaal als tekstueel (vooral tekstueel) gezien.
Lekker zomers is het wel en slecht is het ook absoluut niet.
De koortjes zijn fantastisch en de hele sfeer die ze creëren is ongekend.

In vergelijking met het tweede album is dit album veel meer recht toe-recht aan.
Het instrumentgebruik is nog heel conventioneel, en bij sommige teksten heb ik het gevoel dat ze er alleen inzitten om toch een beetje publiek te trekken. Teksten als "You run with the devil"; een beetje de jaren '70-chliché's.
En potverdomme, wat is het 'intro' van de plaat ('Red Squirrel') lelijk zeg! Lelijkste manier om je album te openen. Ooit.

Daarom kom ik tot een stem van 4*.
Ik wilde 3,5* geven vanwege de rode eekhoorn, maar daarmee doe ik deze plaat toch echt onrecht aan.

avatar van Ronald5150
3,5
Het gelijknamige album van Fleet Foxes is een mooie ingetogen vocaal gedreven folk plaat. De instrumentatie is karig en beperkt, maar daardoor komt de prachtige samenzang nog beter tot zijn recht. Het is af en toe even wennen, want normaal gesproken vind ik de muziek zelf vaak belangrijker dan de zang, maar Fleet Foxes draaien het hier gewoon om. Ondanks dat de zang soms wat ijzig klinkt, is dat maar schijn, want eigenlijk is dit een hele warme sfeervolle plaat. Voor mij best een positieve verrassing, daar dit eerlijk gezegd niet mijn stijl is. Petje af.

avatar van musician
3,0
Droombolus schreef:
Het spreekwoordelijke kwartje is inmiddels gevallen bij deze plaat. De begeleiding doet me regelmatig wat schools aan maar de liedjes blijven lekker in de kop hangen en het schijfje belandt dus regelmatig in de spelert. Kortom: Waardering aangepast.

Het kan nog zijn dat, bij gebrek aan kwartjes als munteenheid die kunnen vallen, het nog even gaat duren voordat ik het een goed album ga vinden
Met enige regelmaat wil ik het nog wel eens een kansje geven in mijn "spelert" maar het mist voor mij elke spanning en sensatie. Ik vind het een wat tam en bovendien ook een enigszins mat plaatje dat, vijf jaar na de verschijningsdatum, niet meer gaat leiden tot vlinders in mijn buik. Een naderend voorjaar of niet.

De hoes doet verlangen naar fraaie progrock oude stijl, maar daar is hier, voor de goede orde, geen enkele sprake van.

avatar van Wowee Zowee
4,0
Een monument. Genoeg op aan te merken natuurlijk ook; het mist zeker de nodige vuigheid, het is wat klinisch en met terugwerkende kracht is het misschien niet de classic die het leek. Toch opende dit album destijds wel deuren qua sound, insteek en benadering voor vele bands en liefhebbers die verlangden (en verlangen) naar hoogstaand, melodieus, ambachtelijk songwriting en de muzikaliteit van weleer.

avatar van Stella Erikson
4,5
Ik ben echt helemaal weg van dit album. De muziek kleurt een beeld van de herfst, de natuur en simpelere tijden. Het is fantastisch om met de harmonieën mee te zingen en dat wordt dan ook leuker en leuker naarmate je het album kent.

In de hoes van de LP zit een tekst waarin wordt beschreven dat de mens terug hunkert en verlangt naar de natuur en hoe muziek een plaatsvervanger is geworden. Ik ben het grotendeels eens met dit statement. Favorieten zijn: White Winter Hymnal, He doesn't know why, Your Protector, Ragged Wood en Blue Ridge Mountains.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:13 uur

geplaatst: vandaag om 11:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.