menu

Deep Purple - Made in Japan (1972)

mijn stem
4,19 (774)
774 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Highway Star (6:43)
  2. Child in Time (12:17)
  3. Smoke on the Water (7:36)
  4. The Mule (Drum Solo) (9:28)
  5. Strange Kind of Woman (9:52)
  6. Lazy (10:27)
  7. Space Truckin' (19:54)
  8. Black Night [Osaka - 15th August 1972] * (6:58)
  9. Speed King [Osaka - 15th August 1972] * (8:28)
  10. Black Night [Osaka - 16th August 1972] * (6:58)
  11. Lucille [Osaka - 16th August 1972] * (9:03)
  12. Black Night [Tokyo - 17th August 1972] * (8:01)
  13. Speed King [Tokyo - 17th August 1972] * (7:19)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 1:16:17 (2:03:04)
zoeken in:
avatar van gemaster
4,5
Het beste live album wat ik ooit heb gehoord. Alles klinkt zo fris: het gitaarwerk van Blackmore is adembenemend, de vocale uithalen van Gillian zijn ongeëvenaard en de ritme sectie is zo trak als de broek van Shakira. Enige nadeel van dit album is dat er weer zonodig een drumsolo in moest. Mijn God, dat is echt niet om aan te horen zeg. 4,5 ster.

avatar van B.Robertson
5,0
Highway star klinkt beter dan de studioversie. Op 3:48 begint Ian even met zijn tekst te hakkelen. Child in time hoor ik niet liever dan het origineel want daar klinkt de solo wat harder. Smoke on the water klinkt heel wat beter dan op Machine head. Alleen Blackmore kan het echt zo laten klinken als het hoort. Bij Bolin en zelfs bij Morse klinkt het net wat minder. The mule klinkt wat chaotisch en wordt op cd meestal doorgespoeld door de schrijver van dit stukje. Strange kind of woman is een goede song en klinkt nu nog stukken beter. Lazy begint met een beste portie herrie als je er niet van houdt. Ik vind het gewoon kunst wat Lord hier neerzet en van mij had het nog wel langer gemogen. Zowel live als studio is Lazy een streling voor mijn oren. Space truckin' begint goed en dient als aanloop voor het traditionele instrumentale stuk. Dit wordt net wat sneller gespeeld dan Mandrake root destijds en bevat één van de meest waanzinnige,avontuurlijke Jon Lord solo's die ik ooit gehoord heb. Blackmore zijn stuk is beduidend saaier en grijpt terug op het middenstuk van Fools. Als hij uitgepield is komt er gelukkig weer een keiharde overgang naar de laatste minuten. Roger Glover zijn baswerk is natuurlijk ook weer op en top. Als ik de Paice solo niet wil horen zegt dat alleen maar dat ik al verzadigd raak van de rest. Met nog wat toegiften op disc2 als Black night en Speed king is dit Deep purple feest meer dan compleet. Het wordt dan ook geen verrassende score die de plaat krijgt. Vijf sterren.

avatar van chevy93
5,0
Ooit heb ik hier een matige recensie over geschreven. Dat we nu even goed doen!

Made In Japan is zonder twijfel het album dat het beste rockt. Ongeacht tijd, sfeer of stemming. Dit album is altijd goed om op te zetten. Woorden tekort…

Highway Star is misschien wel de beste (live) albumopener die ik ken. Vanaf de eerste minuut begint het rocken (om vervolgens pas te stoppen bij de laatste noot van Space Truckin’). Misschien niet de beste zang en de beste tekst, maar man… dit rockt! Niet één, maar twee geniale solo’s van Blackmore. Maar vergeet de baslijn van Glover niet. Misschien nog wel belangrijker dan de gitaar zelf. Het stukje vanaf 4:18 is één van de beste rockstukjes ooit. Hier komen drum, (bas)gitaar en synthesizer (of is het hier een orgel?) perfect samen. Een ongeëvenaard stukje muziek. Ik ken geen lekkerder nummer.

Child In Time is mijn favoriet. Vanaf de eerste seconde tot de laatste seconde verkeer ik in extase. De zachte klanken van het orgel van Jon Lord, Ian Gillan op zijn absolute best en misschien wel de beste solo ooit van Ritchie Blackmore (hoewel de solo allesbehalve compleet zou zijn zonder Lord en Glover). Hoe vaak ik dit nummer wel niet heb gedraaid van voetbal op weg naar huis. (En dan uiteraard keihard meerocken! ) Aaaaaaaaaaaahhh………… Aaaaaaaaaaaahhh………… Aaaaaaaaaaaahhh…………

Smoke On The Water is waarschijnlijk het bekendste nummer van dit album. Wie kent het rifje niet? Daar waar het origineel niet verkeerd is, gaat het bekende rifje toch snel vervelen. Op de een of andere manier heb ik dat bij deze versie niet. Misschien is het de zang van Gillan, misschien is het de loepzuivere klank van de gitaar, wie zal het zeggen? Niettemin geniet ik elke keer wel volop van deze uitvoering. Met als hoogtepunt het einde. Een beetje pielen met de gitaar, maar het is wel briljant!

The Mule (Drum Solo) vind ik het minste nummer van de (originele) plaat. Sowieso ben ik niet zo’n fan van drum solo’s, maar deze duurt bijna 10 minuten (niet alleen uitsluitend drums, maar toch…). Het is niet slecht, allesbehalve, maar het had van mij best 2 minuten korter gemogen. Zeker als je echt gaat luisteren (en het niet als “muziek erbij” gebruikt).

Strange Kind of Woman is net zoals Highway Star een echt rocknummer. Je gaat er helemaal op los. Ook hier geldt weer dat Blackmore dit nummer draagt, in iets mindere mate dan Highway Star, maar voor het grootste gedeelte wel. Ten minste… het stukje waarbij Gillan een soort dialoog houdt met de gitaar is natuurlijk wel ronduit geniaal, een authentiek, ongeëvenaard stukje rock.

Lazy, een heerlijk luisternummer. Het rockt niet zo hard als het voorgaande, maar is daaarom zeker niet slechter. Prachtige intro (eigenlijk kun je gezien de lengte niet echt van een intro spreken), een prima stuk van Gillan en een prachtig slot.

Space Truckin’ zou met zijn enorme speelduur het hoogtepunt moeten zijn van deze plaat. Althans, dat is meestal zo bij dit soort albums (in mijn optiek). Nu ligt die lat te hoog door voorgaande nummers, dus die vlieger gaat niet op. Maar ach, wat is het nog steeds een lekker nummer! Bijna 20 minuten alleen maar goede muziek. Ik had er totaal geen problemen mee gehad als het nummer 5 minuten korter had geduurd, maar het had van mij evengoed 5 minuten langer mogen duren. Daar weten ze daar wel raad mee. Ik geloof ook dat het ze makkelijk gelukt was.

Kortom, Made In Japan rockt het meest, maar vooral het beste van alle platen. Er staat geen slecht nummer op, niet eens een matig nummer. Het is bijna 80 minuten volledig uit je dak gaan. Af en toe krijg je wat rust, maar het grootste gedeelte is het gewoon knallen!

Dit is en blijft één van de beste albums aller tijden.

avatar van King of Dust
3,0
Een van de beste live albums die ik ken, maar toch ook weer geen fantastische plaat. De eerste twee kanten (ik heb deze op LP) zijn erg goed (hoewel ik de drumsolo bij The Mule toch iets te lang vind duren). Strange Kind of Woman is ook er goed uitgevoerd, maar het nummer Lazy kan me niet echt bekoren (de studio-versie deed dat ook al niet). Space Truckin' begint uitstekend maar gaat wat mij betreft veel te lang door. Deep Purple heeft een zeer lang instrumentaal stuk achter het oorspronkelijke nummer geplakt wat ze voor mij niet interessant weten te houden: dit nummer hadden ze beter in zijn oorspronkelijke lengte kunnen spelen. Een 3.5 vind ik een goed cijfer voor dit album.

avatar van Ronald5150
4,5
"Made in Japan" is regelrechte muziekgeschiedenis en een must have voor elke rockliefhebber, sterker nog voor elke muziekliefhebber. Deze liveplaat overstijgt elk genre. Deep Purple is in de samenstelling op "Live in Japan", dus met Ian Gillan, Ian Paice, Roger Glover, Jon Lord en Ritchie Blackmore een van de beste rockbands die op deze aardkloot heeft mogen rondlopen. Op plaat klonk mark II al fenomenaal, live doen de heren er nog een schepje bovenop. Net even wat ruiger en rauwer en vooral meer blues wat mij betreft. Wat ik ook geweldig vind zijn de kleine variaties ten opzichte van de studioversies. En dan heb ik het niet over het oprekken van de nummers, maar bijvoorbeeld de kleine variatie in de riff van "Smoke on the Water". Simpel, maar verschrikkelijk gaaf. Ook het duel tussen Ian Gillan met zijn stem en Ritchie Blackmore op zijn gitaar op "Strange Kind of Woman" is geweldig. Gitarist Blackmore heeft nog nooit zo bluesy geklonken als op "Made in Japan". Zijn gitaartoon klinkt net even wat voller, vetter en warmer dan op de studioalbums. De drumsolo hadden ze wat mij betreft weg mogen laten, maar de rest is zo overweldigend goed (de versie van "Child in Time" is de allerbeste ooit!), dat ik zelfs die drumsolo kan verdragen. "Made in Japan" behoort bijvoorbeeld samen met "How the West Was Won" van Led Zeppelin tot de top van de liveplaten, niet alleen muzikaal, maar met name qua gevoel, beleving en sfeer. Klassieker pur sang!

avatar van wizard
3,0
Zelfs na een flink aantal keren luisteren is dit niet het briljante album dat ik verwacht had. Het album begint erg sterk. Highway Star en Child in Time zijn overtuigend. Met name dat laatste nummer vind ik hier de studioversie overtreffen.
Bij The Mule wordt het allemaal wat minder. Zo'n drumsolo van 9 minuten is voor mij teveel van het goede. Ik weet dat het erbij hoorde in de jaren '70, maar op een live-album vind ik er heel weinig aan. In het echt overigens ook. Heb het altijd gezien als tijdvulling en om de zanger wat tijd te geven naar lucht te happen. Maar goed, dat zal wel aan mij liggen.
Strange Kind of Woman vind ik niet een goed nummer. De melodie vind ik gewoon niet mooi, en daar helpt een live-uitvoering ook niks aan. Space Truckin', tot slot, is naar mijn mening te ver opgerekt. Het weet niet gedurende 20 minuten mijn aandacht vast te houden.

Hoewel een bepalend deel van de muziek van Deep Purple vind ik de hoge uithalen van Ian Gillan vaak een beetje over de top, dus dat kost dit album ook nog een halve ster.

Wellicht had ik gewoon niet al te veel verwachtingen van Made in Japan moeten hebben. Nu is het wat een tegenvaller.

3,0*

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik ben niet per se een liefhebber van hardrock of van liveplaten, maar dit is toch één van de beste live-albums die ik ken. Opener Highway star vind ik in deze versie zelfs het essentiële Deep Purple-nummer: er gebeurt van alles, elk instrument vecht om van de groeven los te komen, elke solo jaagt het nummer op, alles leeft en gaat los – en bij die aanzet van Blackmore's solo staat mijn hart even stil. Ook daarna blijft dit een briljante plaat, tot en met de prachtige soundscapes van Space truckin' (dat slotnummer had best iets langer mogen doorgaan dan de 5 of 6 minuten die het nú lijkt te duren), en die saaie drumsolo van The mule neem ik dan maar voor lief, want minder dan de volle mep kan en wil ik toch niet voor dit album geven.
        Twee vragen aan de medegebruikers. Zelf kende ik de live-versie van Smoke on the water eerder dan de studioversie; inmiddels ben ik er wel aan gewend, maar de eerste keren dat ik Machine head draaide kon ik er maar niet aan wennen dat Ian Gillan bij de refreinregel van Smoke elke keer weer te vroeg inviel. Zijn er mensen die de studioversie eerder kenden en die er vervolgens erg aan moesten wennen dat hij op de liveversie steeds iets te laat invalt? En mijn tweede vraag: op Child in time hoor je na ongeveer 9:42 (tijdens het begin van Gillans tweede woordloze zangpassage) een vreemd geluid; ik associeer het altijd met een dichtvallende traliedeur (alsof de "you" die "bad" is geweest de cel in moet?), maar weet iemand wat dat geluid precies is of moet voorstellen?
 

avatar van Metalhead99
4,0
Na het beluisteren van deze plaat snap je gelijk waarom dit album uitgegroeid is tot een klassieker, want wát een vorm hebben de mannen van Deep Purple hier zeg!
De nummers worden nagenoeg perfect gebracht en zelfs de drumsolo heeft wel iets (al had hij wel iets minder lang mogen duren). Een heerlijke plaat die rockt als een malle!

avatar van west
4,5
De vinyl remaster van de originele 1972 analoge stereo mastertapes ("cut at Abbey Road Studios") staat op en klinkt werkelijk geweldig. Het doet volledig recht aan het origineel, alleen hoor je nu alle details (heel) duidelijk. Het artwork is precies gedaan als het origineel, inclusief toevoegingen als '2 record set stereo' en de fraaie fold out met de zon binnenin.

Het concert is legendarisch, de muziek wordt fantastisch vertolkt en is meestal erg goed, vooral de drie klassiekers Highway Star, Child in Time & Smoke On the Water. Overigens vind ik de live versie van Child in Time niet beter, maar anders klinken. En dat is juist erg leuk. The Mule is minder met die veel te lange drumsolo. Strange Kind of Woman is ook weer erg lekker. De gitaarsolo's van Blackmore zijn om je vingers bij af te likken, maar ik hoor ook graag het orgeltje van Paice.

42 jaar geleden was het al weer en om het dan nu zo terug te kunnen horen is echt geweldig!

avatar van james_cameron
3,5
De band is hier in topvorm en live klinken de songs optimaal, maar was dat eindeloze jammen en oprekken echt nodig? De meeste songs klokken tien minuten of zelfs veel langer. Die vage lange drumsolo, ook wel bekend als The Mule, doet ook afbreuk aan het geheel. Jammer, want zoals gezegd is dit verder een uitstekende concertregistratie, waarbij de meeste klassiekers langskomen.

avatar van frolunda
4,0
Prima live registratie die ik eigenlijk onterecht lang links heb laten liggen.Had heel vroeger nogal een hekel aan de hoge uithalen van Ian Gillan op Child in time maar nadat ik al eerder overtuigd was geraakt van de kwaliteit van Machine head blijkt ook Made in Japan een uitstekend (live)album.
Opmerkelijk is vooral dat Gillan hier prima op dreef is en samen met het waanzinnige gitaargeluid dit album toch naar grote hoogten stuwt.Zonder overigens de rest van Deep purple te kort te willen doen want hier is een live band bij uitstek aan het werk.
Daardoor kan ik zelfs de soms wel lang uitgerekte nummers en een drumsolo van bijna tien minuten prima hebben.Al blijven de klassiekers Highway Star en Smoke on the Water ook hier mijn favorieten,met versies die zelfs de studio uitvoeringen wat doen verbleken.
Ben op zich niet echt een liefhebber van live albums maar voor het geweldig rockende Made in Japan maak ik graag een uitzondering.
Past prima in mijn rijtje van Live at the Star club-Jerry Lewis en The Youth are getting restless van de Bad brains.

avatar van RonaldjK
4,5
Toen ik in 1980 begon met het ontdekken van de historie van groepen als Rainbow, kwam ik vanzelfsprekend bij Deep Purple uit. In de fonotheek echter stonden geen studioalbums van de vier jaar eerder ontbonden groep, alleen een verzamelaar en twee livealbums.
Dat Made in Japan legendarisch was, had ik uit de Popencyclopedie van Oor begrepen. Dat het snel rijzende Iron Maiden in 1981 een live-EP uitbracht met de knipoogtitel Maiden Japan maakte extra duidelijk dat dit een klassieker moest zijn.
Toch was ik niet onverdeeld gelukkig met deze Purple. Van een hammondorgel hield ik nog niet en met de grote hoeveelheid jams en improvisaties was ik op kant 4 wel klaar: bijna 20 minuten Space Truckin’ was teveel van het goede voor deze puber.

Anno 2023 is duidelijk dat de dubbelaar het summum is van hetgeen (hard)rock beoogde: de muzikale grenzen overschrijden met veel ruimte voor expressie en improvisatie. Ja, Purple maakte (hit)singles, maar op elpee en zeker live wilde men af van het format van de popsong van drie minuten.
Made in Japan bevat slechts zeven nummers, verspreid over vier plaatkanten met een maximum van twee nummers per kant. Zanger Ian Gillan krijst zonder zijn stembanden te slopen en op bassist Roger Glover na krijgt iedereen ruimte om zijn kunnen uitgebreid te etaleren.
Dat de vijf zeer bekwaam waren op hun instrument en bedreven in improvisatie blijkt vaak. De knallende opener Highway Star wordt extra sterk met allerlei ter plekke verzonnen variaties; idem voor de klassieker Child in Time op dezelfde kant. The Mule is op kant 2 bijna een versiering bij de hele knappe drumsolo van Ian Paice, in Strange Kind of Woman op kant 3 klinkt een geïmproviseerd duet tussen de gitaar van Ritchie Blackmore en de stem van Gillan.
Lazy pakte me indertijd niet, maar enkele jaren geleden viel dan eindelijk het kwartje, notabene door een cover; die met onder meer Joe Bonamassa en Jimmy Barnes. Nu ik geen last meer heb van hammondallergie, is dit mijn favoriet van deze plaat met alle gekke geluiden die Jon Lord uit zijn klavieren tovert.

Hierboven klaagt een enkeling over de geluidskwaliteit. Heb echter groot respect voor de sterke productie, zeker als je bedenkt dat dit uit 1972 stamt… Petje af voor Martin Birch! Het kan eraan liggen dat vinyl toentertijd niet de aandacht en de 180 gram van nu kreeg. Ik hoor een album dat klinkt alsof het gisteren met alle eigentijdse apparatuur is opgenomen. Birch laat zo de groepsleden zowel individueel als collectief schitteren.

Vergeleken met de livealbums van tijd- en genregenoten / medepioniers Uriah Heep (Live, 1973), Led Zeppelin (The Songs Remains the Same, 1976) en Black Sabbath (geen liveplaat in de jaren ’70, pas in 1980 kwam het tegenvallende Live at Last) steekt Made in Japan met kop en schouders boven de conculega’s uit.
Desondanks had de vierde plaatkant van mij niet gehoeven. Nog altijd houdt die mijn aandacht niet vast. Gezien de uitgebreide versies die sinds 1993 van dit album verschenen, had ik daar liever Speed King en Black Night gehoord.

Een livealbum dat desalniettemin moeilijk kan worden geëvenaard, laat staan overtroffen.

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Deep Purple - Made In Japan (1972) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Deep Purple - Made In Japan (1972)
De jaren 70 hebben een indrukwekkend stapeltje memorabele of zelfs mythische live-albums van rockbands opgeleverd en Made In Japan van de Britse band Deep Purple is er daar absoluut een van

Ik heb Deep Purple maar één keer live gezien en dat was in de nadagen van de band (ik denk ergens begin jaren 90). Dat was op zich prima, maar het is niet te vergelijken met het geluid dat de band op Made In Japan uit 1972 laat horen. Op dit live-album speelt de band op de toppen van haar kunnen en in de ultieme bezetting en wat is het goed. Made In Japan is zo’n zeldzaam live-album dat je het gevoel gaf dat je er bij was op die zomeravonden in Japan. Het album knalt uit de speakers en wat is de tracklist geweldig. Deep Purple had binnen de hardrock een duidelijk eigen geluid en dat geluid klonk maar zelden zo goed als op Made In Japan, dat behoort bij de beste live-albums ooit gemaakt.

Er verschijnt af en toe nog wel eens een live-album, maar het live-album heeft al lang niet meer de mythische status die het in de jaren 70 had. Dat is ook niet zo gek, want tegenwoordig kun je in de meeste gevallen direct na thuiskomst het bezochte concert nog een keer herbeleven op YouTube, terwijl je in de jaren 70 vaak vele jaren moest wachten op de release van een officieel live-album. De YouTube opnamen van nu zijn enigszins te vergelijken met de bootlegs van toen, al moest je voor een bootleg wel flink wat meer moeite doen, langer wachten en bovendien diep in de buidel tasten.

Met name de symfonische rock bands en de hardrock bands uit de jaren 70 maakten een aantal live-albums die niet onder deden of zelfs beter waren dan de studioalbums van deze bands en een aantal van deze albums werd uiteindelijk geschaard onder de klassiekers uit de geschiedenis van de rockmuziek. Made In Japan van Deep Purple uit 1972 is zo’n album. Het is niet het eerste live-album van de band, want dat is het in 1969 verschenen Concerto For Group And Orchestra, maar het is wel het beste live-album van Deep Purple, dat er uiteindelijk een flinke stapel maakte. Made in Japan behoort bovendien bij het selecte groepje legendarische live-albums.

De Britse band verkeerde aan het begin van de jaren 70 in topvorm en had voorafgaand aan Made In Japan met Deep Purple In Rock (1970), Fireball (1972) en Machine Head (1972) drie zeer memorabele studioalbums afgeleverd. De bezetting van de band met zanger Ian Gillan, bassist Roger Glover, drummer Ian Paice, gitarist Ritchie Blackmore en organist Jon Lord moet bovendien gezien worden als de ultieme Deep Purple bezetting. Op 15, 16 en 17 augustus 1972 stond Deep Purple in deze bezetting twee avonden in Osaka en één avond in Tokyo op het podium, wat uiteindelijk genoeg materiaal opleverde voor een legendarisch album.

Het originele album bevat slechts zeven tracks, maar heeft een speelduur van ruim 75 minuten. Met lange versies van Highway Star, Child In Time, Smoke On The Water, Strange Kind Of Woman, Lazy en Space Truckin' heeft het album een fantastische tracklist, met een wat overbodige drumsolo van 9 minuten als minpunt, maar dat hoorde er toen nou eenmaal bij (niet alles was vroeger beter).

De ritmesectie speelt fascinerend strak, Ian Gillan zingt met geweldige uithalen de veters uit zijn schoenen en ook uit de gitaren van Ritchie Blackmore en de orgels van John Lord komt continu stoom of rook. Deep Purple had van alle hardrockbands uit de jaren 70, met name dankzij de orgels van John Lord, een uniek geluid en dat geluid kwam live nog net wat beter uit de verf.

De originele mix van het album uit 1972 staat nog steeds als een huis en weet het live-gevoel echt perfect te vangen, maar bij beluistering van de remix uit 2013 ging er ook wel een wereld voor me open zo af en toe. Het blijft lastig kiezen tussen alle versies en mixen, maar gelukkig heb je ze op Spotify allemaal en kun je nog flink wat tracks toevoegen aan de originele tracklist.

In de jaren 70 ging overigens het gerucht dat in Child Of Time een pistoolschot is te horen. Dat gerucht bleef destijds makkelijk rondzingen en droeg bij aan de mythische status van het album, maar dankzij het Internet weet ik na al die jaren dan eindelijk dat de knal gewoon uit het orgel van John Lord kwam, wat een stuk minder spannend is.

Ik ben tegenwoordig nauwelijks meer in live-albums geïnteresseerd, maar ik grijp nog vaak naar een live-album uit de jaren 70. Ik heb een flink stapeltje geweldige live-albums uit dit decennium, maar Made in Japan van Deep Purple is absoluut een van de beste, zo niet de allerbeste. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 07:24 uur

geplaatst: vandaag om 07:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.