Ooit heb ik hier een matige recensie over geschreven. Dat we nu even goed doen!
Made In Japan is zonder twijfel het album dat het beste rockt. Ongeacht tijd, sfeer of stemming. Dit album is altijd goed om op te zetten. Woorden tekort…
Highway Star is misschien wel de beste (live) albumopener die ik ken. Vanaf de eerste minuut begint het rocken (om vervolgens pas te stoppen bij de laatste noot van Space Truckin’). Misschien niet de beste zang en de beste tekst, maar man… dit rockt! Niet één, maar twee geniale solo’s van Blackmore. Maar vergeet de baslijn van Glover niet. Misschien nog wel belangrijker dan de gitaar zelf. Het stukje vanaf 4:18 is één van de beste rockstukjes ooit. Hier komen drum, (bas)gitaar en synthesizer (of is het hier een orgel?) perfect samen. Een ongeëvenaard stukje muziek. Ik ken geen lekkerder nummer.
Child In Time is mijn favoriet. Vanaf de eerste seconde tot de laatste seconde verkeer ik in extase. De zachte klanken van het orgel van Jon Lord, Ian Gillan op zijn absolute best en misschien wel de beste solo ooit van Ritchie Blackmore (hoewel de solo allesbehalve compleet zou zijn zonder Lord en Glover). Hoe vaak ik dit nummer wel niet heb gedraaid van voetbal op weg naar huis. (En dan uiteraard keihard meerocken!
) Aaaaaaaaaaaahhh………… Aaaaaaaaaaaahhh………… Aaaaaaaaaaaahhh…………
Smoke On The Water is waarschijnlijk het bekendste nummer van dit album. Wie kent het rifje niet? Daar waar het origineel niet verkeerd is, gaat het bekende rifje toch snel vervelen. Op de een of andere manier heb ik dat bij deze versie niet. Misschien is het de zang van Gillan, misschien is het de loepzuivere klank van de gitaar, wie zal het zeggen? Niettemin geniet ik elke keer wel volop van deze uitvoering. Met als hoogtepunt het einde. Een beetje pielen met de gitaar, maar het is wel briljant!
The Mule (Drum Solo) vind ik het minste nummer van de (originele) plaat. Sowieso ben ik niet zo’n fan van drum solo’s, maar deze duurt bijna 10 minuten (niet alleen uitsluitend drums, maar toch…). Het is niet slecht, allesbehalve, maar het had van mij best 2 minuten korter gemogen. Zeker als je echt gaat luisteren (en het niet als “muziek erbij” gebruikt).
Strange Kind of Woman is net zoals Highway Star een echt rocknummer. Je gaat er helemaal op los. Ook hier geldt weer dat Blackmore dit nummer draagt, in iets mindere mate dan Highway Star, maar voor het grootste gedeelte wel. Ten minste… het stukje waarbij Gillan een soort dialoog houdt met de gitaar is natuurlijk wel ronduit geniaal, een authentiek, ongeëvenaard stukje rock.
Lazy, een heerlijk luisternummer. Het rockt niet zo hard als het voorgaande, maar is daaarom zeker niet slechter. Prachtige intro (eigenlijk kun je gezien de lengte niet echt van een intro spreken), een prima stuk van Gillan en een prachtig slot.
Space Truckin’ zou met zijn enorme speelduur het hoogtepunt moeten zijn van deze plaat. Althans, dat is meestal zo bij dit soort albums (in mijn optiek). Nu ligt die lat te hoog door voorgaande nummers, dus die vlieger gaat niet op. Maar ach, wat is het nog steeds een lekker nummer! Bijna 20 minuten alleen maar goede muziek. Ik had er totaal geen problemen mee gehad als het nummer 5 minuten korter had geduurd, maar het had van mij evengoed 5 minuten langer mogen duren. Daar weten ze daar wel raad mee. Ik geloof ook dat het ze makkelijk gelukt was.
Kortom, Made In Japan rockt het meest, maar vooral het beste van alle platen. Er staat geen slecht nummer op, niet eens een matig nummer. Het is bijna 80 minuten volledig uit je dak gaan. Af en toe krijg je wat rust, maar het grootste gedeelte is het gewoon knallen!
Dit is en blijft één van de beste albums aller tijden.