menu

Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy (2014)

mijn stem
4,12 (564)
564 stemmen

Ierland
Folk / Rock
Label: Atlantic

  1. My Favourite Faded Fantasy (6:11)
  2. It Takes a Lot to Know a Man (9:33)
  3. The Greatest Bastard (5:04)
  4. I Don't Want to Change You (5:26)
  5. Colour Me In (5:18)
  6. The Box (4:27)
  7. Trusty and True (8:09)
  8. Long Long Way (6:21)
  9. Camarillas * (2:44)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 50:29 (53:13)
zoeken in:
avatar van Doc
3,0
Doc
De titel doet vermoeden dat hij ervoor heeft gekozen om een aantal vage fantasietjes maar niet op deze plaat te zetten. Dat vind ik wel sympathiek.

avatar van west
4,0
Het synische gez.....emel wordt steeds erger hier op MM. Vaak ook nog door een bekend clubje. Het is prima om aan te geven dat je iets niet goed vindt en waarom, maar waarom blijven bepaalde lieden dan toch bij die platen 'hangen' die ze dus zo weinig boeit? Ga lekker genieten van die andere platen, zou ik zeggen.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Ierse singer-songwriter Damien Rice dook aan het eind van de jaren 90 voor het eerst op met de band Juniper, maar verraste in 2003 vriend en vijand met het prachtige debuut O, dat in 2006 een vervolg kreeg met het bijna even mooie 9.

Sindsdien hebben we helaas niet al teveel meer gehoord van de Ierse muzikant, maar met My Favourite Faded Fantasy is Damien Rice eindelijk terug. En hoe.

Damien Rice werkte op 9 nog intensief samen met zijn vriendin Lisa Hannigan, maar de liefdesbreuk liet niet lang op zich wachten. Het is een liefdesbreuk die er stevig heeft ingehakt bij Damien Rice en afgaande op een deel van de teksten op My Favourite Faded Fantasy is hij er nog steeds niet helemaal overheen.

Nu was dat in het verleden voor veel singer-songwriters een voedingsbodem voor een prachtige plaat en deze vlieger blijkt ook op te gaan voor Damien Rice. My Favourite Faded Fantasy is een plaat die overloopt van emotie en van niet verwerkt leed. Het zorgt ervoor dat My Favourite Faded Fantasy snoeihard aankomt bij de luisteraar.

My Favourite Faded Fantasy is zeker geen plaat voor een feestje, maar wat valt er verschrikkelijk veel te genieten op de derde studioplaat van Damien Rice. Direct bij eerste beluistering van My Favourite Faded Fantasy had ik het gevoel dat ik naar een klassieker aan het luisteren was. Dat gevoel is eigenlijk alleen maar sterker geworden, waardoor het J(aarlijstjes) woord nauwelijks te onderdrukken is, wat in november natuurlijk ook helemaal niet erg is.

My Favourite Faded Fantasy bevat acht songs die worden gedomineerd door stemmige klanken. De instrumentatie op de plaat is vaak spaarzaam, maar de songs van Damien Rice bouwen in een aantal gevallen langzaam op naar een climax. De stemmige en zonder uitzondering wonderschone instrumentatie past prachtig bij de eveneens ingetogen en emotievolle vocalen van Damien Rice, die zijn ziel en zaligheid legt in de songs op My Favourite Faded Fantasy.

Het levert een collectie songs op die me meer dan eens doet denken aan de prachtige selectie songs die Jeff Buckley ons ooit op zijn meesterwerk en zwanenzang Grace voorschotelde. Net als Jeff Buckley zet Damien Rice zijn songs zwaar aan, maar waar het merendeel van de singer-songwriters zou verzuipen in een overdaad aan pathos, blijft Damien Rice, net als Jeff Buckley, moeiteloos overeind.

Ondanks het feit dat My Favourite Faded Fantasy vooral somber van aard is en vrijwel alle songs dik boven de vijf minuten klokken, is My Favourite Faded Fantasy een gevarieerde plaat die werkelijk geen moment verveeld. My Favourite Faded Fantasy is wat mij betreft een plaat die je koud laat of een plaat die je dwars door de ziel snijdt, al kan ik me eigenlijk nauwelijks voorstellen dat er muziekliefhebbers zijn die niet worden geraakt door de hartverscheurend mooie en hartverscheurend intense songs van Damien Rice.

Breakup platen behoren al decennia tot het meest ontroerende dat de popmuziek heeft voortgebracht. Damien Rice voegt met My Favourite Faded Fantasy een fraai hoofdstuk toe aan al het moois dat er al is. Damien Rice doet dit met zowel tijdloos klinkende songs als met een duidelijk eigen geluid.

O en 9 waren absoluut prachtige platen, maar My Favourite Faded Fantasy vind ik nog veel mooier en indrukwekkender. Het is waarschijnlijk deels de verdienste van producer Rick Rubin, die de door liefdesverdriet verscheurde Damien Rice weer aan het werk wist te krijgen en vervolgens inspireerde tot grootse daden. Een van de meest indrukwekkende platen van 2014? Absoluut. Erwin Zijleman

avatar van Lura
4,0
kistenkuif schreef:
Het album raakt me niet omdat de songs zo persoonlijk zijn.
Dat vind ik nu juist knap als iemand dat kan, zijn ziel en zaligheid er zo inleggen.

kistenkuif
Lura schreef:
Dat vind ik nu juist knap als iemand dat kan, zijn ziel en zaligheid er zo inleggen.


Een overtuigend break-up album maken (en beluisteren) is een delicate kwestie. Als de teksten te algemeen blijven dan dreigt het gevaar van afgekloven cliché's en bij te persoonlijke bedenksels kunnen de poëzie, verbeelding en herkenbaarheid in het gedrang komen. Dat laatste overkomt me helaas bij Rice. Met alle respect voor zijn eerlijkheid en overgave.

avatar van Elbow
4,5
Sterk onder de indruk van de nieuwe Damien Rice. 8 jaar wachten, maar het was het wachten meer dan waard! 8 perfecte prachtige uitgebalanceerde nummers. Het is een fantastisch sfeervol album geworden! Beste song van 2014 'Long long way' ! Zo mooi, kippenvel. Damien zingt op het eind van dit nummer 'Not enough', wel ik krijg niet genoeg van 'My Favourite Faded Fantasy z

avatar van Leeds
4,5
Veel positieve reactie's hier. Blind aangeschaft. Ik ben alvast benieuwd!

avatar van west
4,0
kistenkuif schreef:
(quote)


Een overtuigend break-up album maken (en beluisteren) is een delicate kwestie.


Het is dus veel meer dan een break-up album, zoals hiervoor al aangegeven door een aantal users. Zie ook de link naar het nrc op pagina 6. Overigens zijn de teksten ondergeschikt aan de muziek.

kistenkuif
Indien geen typisch break-up album dan hoor ik toch minstens de muzikale weerklank van Rice' strijd tegen zijn demonen in de afgelopen jaren. Het blijft delicaat materiaal om tekstueel en muzikaal vorm te geven.

west schreef:
Overigens zijn de teksten ondergeschikt aan de muziek.

Deze bewering snap ik niet helemaal. Zou Rice er ook zo over denken?

avatar van Norrage
4,0
Toch een halfje erbij hoor. De uitschieters (de 2 openers en de afsluiter) zijn wel erg grote uitschieters in kwaliteit. Maar Greatest Bastard en Trusty en True zijn gewoon echt hele nare missers.

avatar van Mark17
3,0
Zijn jullie ook zo benieuwd naar het oordeel van Pitchfork, na de 5.4 voor O en 1.9 voor 9? De laatste tijd kan ik mij redelijk vinden in hun schrijfsels.

avatar van Lura
4,0
Mark17 schreef:
Zijn jullie ook zo benieuwd naar het oordeel van Pitchfork, na de 5.4 voor O en 1.9 voor 9? De laatste tijd kan ik mij redelijk vinden in hun schrijfsels.

Zijn er dan mensen die Pitchfork serieus nemen?

avatar van Rudi S
3,0
Dat hangt er maar helemaal van af wat zij voor score voor dit album geven

avatar van Mark17
3,0
Lura schreef:
(quote)

Zijn er dan mensen die Pitchfork serieus nemen?


Ik wel. Als de tekst overeenkomt met het gegeven cijfer, waarom niet? De recensies over Run The Jewels 2 en Kevin Morby' Still Life zijn goed geschreven en komen overeen met mijn oordeel.

avatar van bloempje24
3,5
Hartverwarmend om te zien hoe West zijn lieveling beschermd

avatar van musician
Afgaande op het hoge gemiddelde, een album uit de categorie "veel stille bewonderaars" maar de "critici" voeren de boventoon.
Gezien de nummer 1 positie momenteel in onze lijst ook een veel beluisterd werkje.

Ik ken vooralsnog alleen de singles, de titelsong en I don't want to change you, en die horen voor mij wel thuis in het hogere segment.
Maar nog geen aanleiding het album aan te schaffen.

avatar van west
4,0
kistenkuif schreef:
Indien geen typisch break-up album dan hoor ik toch minstens de muzikale weerklank van Rice' strijd tegen zijn demonen in de afgelopen jaren. Het blijft delicaat materiaal om tekstueel en muzikaal vorm te geven.


Mooi gezegd en zeker waar!

ohmusica
DR weet hoe hij het luistervolk bij de strot kan grijpen. Ook bij mij is dat gebeurd, echter gaande weg neemt hij helaas niet even wat gas terug, waardoor het me even wat teveel van het goede wordt, maar verder heel knap gedaan hoor.

avatar van Carolaah
4,0
Poeh,.. wat een plaat weer..
Rice's 'O' staat al jaren bij mij op één en ik had niet verwacht dat hij ooit nog een plaat zou maken die toch wel enigszins van dezelfde klasse is.

'Poeh', vanwege de inhoud, de wederom, diepgaande emotie, van Rice die hij op '9' regelmatig een andere, wat vrolijkere, soms wat cynische wending, liet nemen. In eerste instantie vond ik het een redelijk tot goede plaat, maar wanneer ik me dan ga verdiepen in de achtergrond van de plaat en de lyrics van elk nummer er bij zoek, begint de plaat een zwaardere lading te krijgen en komt de inhoud veel sterker naar voren.

"My favourite faded fantasies", een schitterend nummer, vooral qua tekst. Zo mooi, zo treurig. "I’ve hung my happiness upon what it all could be", de zin waar alles op terug lijkt te komen.

Het dal waar Rice in lijkt te zitten of zat is toch behoorlijk. De eenzame romanticus die langzaam weg lijkt te kwijnen. Ergens komt de gedachte omhoog of Rice misschien ooit in het rijtje van "Nick Drake, Elliott Smith en Kurt Cobain" eindigt.. Zij die zodanig hun emotie in teksten en muziek stopten dat de melancholie er vanaf spatte en de kern werkelijk diep lag. Iets te diep misschien.

Voor mensen die meer zijn van het 'stel je niet aan en ga verder' is deze plaat dan ook niet weggelegd, uitzonderingen daar gelaten.
Ook niet alles aan deze plaat kan me bekoren, "I don't want to change you" begint prachtig mooi, maar het einde is mij toch iets te dramatisch qua zang (waar Rice nooit een ster in is geweest, maar dat heeft vaak ook zijn charmes), evenals 'The greatest bastard', het is de instrumentale toevoeging die het voor mij met name aan het einde weer recht trekt.
"The box" is een prima nummer, maar voor mij momenteel niet meer dan dat.

"It takes a lot to know a man" komt toch dicht bij een muzikaal meesterwerk. De lyrics zijn redelijk, maar de opbouw is fantastisch, plus de ruimte voor het instrumentale deel. Negen volle minuten genot.
"Colour me in" is momenteel daaropvolgend mijn favoriet. Meer in de stijl van 'dogs' (één van mijn favo Rice nummers), een rustig nummer, een fijne gitaartokkel, simpele maar toch mooie lyrics, niet meer dan het is. Al denk ik wel dat ik dit nummer op langer termijn minder zal vinden.

"Trusty and true", haat en liefde met de opbouw, enigszins wat cheesy met de koorachtige vocals op het einde erbij, maar toch ook wel weer mooi.

En dan ten slotte: "Long long way". Een perfecte afsluiter. Die me raakt, weinig woorden, sterk ondersteund door de instrumentale opbouw. Prachtig. En dan is het voorbij..

Een bittere nasmaak, maar toch zet ik het album weer opnieuw aan en opnieuw... en opnieuw..

avatar van west
4,0
Carolaah schreef:
Het dal waar Rice in lijkt te zitten of zat is toch behoorlijk. De eenzame romanticus die langzaam weg lijkt te kwijnen. Ergens komt de gedachte omhoog of Rice misschien ooit in het rijtje van "Nick Drake, Elliott Smith en Kurt Cobain" eindigt.. Zij die zodanig hun emotie in teksten en muziek stopten dat de melancholie er vanaf spatte en de kern werkelijk diep lag. Iets te diep misschien.


Terwijl ik dit lees hoor ik Kurt Cobain op mijn koptelefoon: "what is wrong with me" zingen / schreeuwen. Iets wat je Rice in andere woorden ook hoort zeggen op deze plaat (o.a. the greatest bastard).

avatar van Zoute Popcorn
3,5
Lang had ik hier op gewacht, de nieuwe van Rice. Hopende op een nieuwe O. Dan valt het overall toch wel een beetje tegen..

De opener en tevens het titelnummer My Favourite Faded Fantasy, kan mij echter erg bekoren. Een sterk nummer waarin ik een Rice hoor die ik nog niet eerder heb gehoord. Vervolgens komen wij aan bij (mijns inziens) het beste nummer van het album. It Takes a Lot to Know a Man raakt bij mij, in tegenstelling tot het grootste deel van dit album, bij mij wél de gevoelige snaar.

De rest van het album bevat echt nog wel enkele goede nummers (Colour Me In, The Box, Long Long Way). Maar wat mij gewoon in het algemeen zo ontzettend tegenstaat is de overload aan strijkers en de soms clichématige teksten. Voor mij toch wel het grootste struikelpunt tijdens van dit album.

De verwachtingen waren hoog. Ik hoopte op nummers van het niveau Accidental Babies, I Remember, Cannonball. Die staan hier niet op en dat is jammer.

3,5*

avatar van Johnny Marr
4,0
Ik kom terug op mn eerder bericht, dit is beter dan 'O'. Die had het meer van uitschieters. Hier is elk nummer top.

Het titelnummer vind ik het beste nummer.

4,5
Zojuist de bonustrack Camarillas ontvangen en geluisterd. Snap wel dat het een bonustrack is, het past totaal niet in de context van het album (ook maar 2:43). Qua instrumentatie heeft het wat weg van Volcano, maar voor de rest geen bijzonder nummer.

avatar van Carolaah
4,0
west schreef:
(quote)


Terwijl ik dit lees hoor ik Kurt Cobain op mijn koptelefoon: "what is wrong with me" zingen / schreeuwen. Iets wat je Rice in andere woorden ook hoort zeggen op deze plaat (o.a. the greatest bastard).


Ha toevallig. Ergens is het prachtig hoe ze hun ziel en emotie in muziek kunnen leggen, maar tegelijkertijd is het ook diep treurig..

avatar van VladTheImpaler
4,5
My Favourite Faded Fantasy is werkelijk een prachtnummer

avatar van west
4,0
Carolaah schreef:
(quote)


Ha toevallig. Ergens is het prachtig hoe ze hun ziel en emotie in muziek kunnen leggen, maar tegelijkertijd is het ook diep treurig..


Dat is het zeker.

avatar van meneer
4,5
Knuppeltje in dit hoenderhok, maar 'Trusty and True' lijkt wel zeer op Fun.: Carry On [OFFICIAL VIDEO] - YouTube

Mooie is dat ik het allebei zeer schone nummers vindt, dat is dan wel weer meegenomen !

avatar van Mastroianni
4,5
Op O staan een paar liedjes die mij aan het huilen kunnen krijgen. Ik hoop dat deze plaat dezelfde gepolijste schoonheid herbergt. De eerste indruk is veelbelovend.

avatar van tonvanhoof
4,5
Ik geloof niet dat ik een beklemmender en intenser album gehoord heb dit jaar, of nog zal horen. Vreselijk mooi dit

avatar van bommel
4,5
Een van de eerste platen in 2014, die mij echt vol raakt.
Maar eigenlijk ook weer geen verrassing, want de 2 voorgangers waren ook fantastisch.
8 jaar is lang, maar het was het wachten waard.
Ik hoop wel dat we niet weer 8 jaar op de volgende moeten wachten

Gast
geplaatst: vandaag om 11:21 uur

geplaatst: vandaag om 11:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.