Het is 1984. Kleine Lennon is enorm liefhebber van Doe Maar, maar heeft ondertussen ook al andere muziek ontdekt. Golden Earring, Duran Duran, Depeche Mode en Queen kwam daar ook bij. Radio Ga Ga kwam op single uit, en ik was meteen verkocht. Wat een kracht, wat een stem, wat een video clip! Dit waren eindbazen voor me
Vooral die ene met die snor. Wat een krachtige man! Toen I want to break free volgde wilde ik meer horen. Sinds die tijd ben ik ze niet meer uit 't oog verloren. Ik had natuurlijk 10 jaar in te halen. Deze 10 jaar heb ik tijdelijk opgevangen met de lp Greatest hits. Ook die viel goed in de smaak. Nu, ruim 30 jaar later heb ik alles van de band wel in bezit, en bewonder ze nog steeds. En de kracht van Mercury is nog steeds als toen. Een bijzondere band, met een zeer bijzondere frontman.
1.Radio Ga Ga (5:49)
De eerste tonen slepen me al mee. De beat is rustgevend, de synths en rest van de muziek eveneens. De zang van Mercury raakt me. De kracht van het refrein pakt me nog steeds. De clip vliegt aan me voorbij, die honderden mensen daar die met zijn allen in het ritme van het nummer hun handen in de lucht staken. Erg mooi nummer, wat totaal niet aan kracht heeft ingeboet in de loop der jaren. Mijn allereerste kennismaking met de band, een zeer aangename. Zeer sterke Taylor compositie, gepimped naar het juiste niveau door Freddie.
2.Tear It Up (3:28)
Een beetje een begin als We will rock you. De song neigt naar de oude Queen. Het rockt goed, en de gitaar van May wordt lekker geraakt! Het is een compositie van May, en gelukkig hebben ze de vocalen aan Freddie gelaten. De combinatie met dit soort muziek past hem erg goed. Wederom een erg fijne track, die live echter wat rauwer klinkt dan hier. En dus in die hoedanigheid nóg beter klinkt.
3.It's a Hard Life (4:08)
Een zeer typisch Freddie achtig intro laat ook meteen een echt Queen geluid horen. Het is het begin van (voor mij) één van Queen's mooiste nummers. Weer hoor ik die power in het refrein. Iets wat alleen Queen kon zonder meteen overdreven te klinken. De melodie is bijzonder mooi, en de vocalen van Mercury vind ik echt waanzinnig. Echt een schot in de roos dit nummer. Ik herinner me de clip ook nog goed. Ook typisch Freddie, lekker theatraal met veel overdreven kleding en make up/haar. Toch heeft de single hier niet veel gedaan, dat heb ik nooit echt begrepen.
4.Man on the Prowl (3:28)
Een rock 'n roll track. De vergelijing met Crzay little thing called love is snel gemaakt natuurlijk. Dit nummer bevat wel wat meer instrumenten, en een echte Rock 'n roll piano. De echo in Freddie's stem doet denken aan een Elvis tribute. Het nummer is niet hoogstaand, maar zeker niet slecht. Weer geniet ik van Freddie's stem. Het wat aprubte einde verrast me wat, en had naar mijn idee wat subtieler gedaan kunnen worden.
5.Machines (Or Back to Humans) (5:10)
Een nummer wat meteen een soort sign of the times laat zien. De synth voerde de lijsten aan in deze periode. Maar eigenlijk is dit alleen het geval in het intro. Het refrein wordt heerlijk opgepakt door drums, gitaar en bas. De elektronische stem (Taylor) vind ik wat storen in de song. Het past wel bij het thema, maar maakt het nummer wat stuk. Ik vind dit de minste track van het album. Meer B-kant waardig.
6.I Want to Break Free (3:20)
De single versie begint met een synthesizer en dus anders dan de versie op het album. Persoonlijk vind ik de 7 inch intro mooier. Maar dat doet verder niks af aan het nummer. Natuurlijk heeft de hilarische clip bijgedragen aan het succes van dit nummer. Freddie als vrouw (inclusief snor) maar ook Taylor als meisje.. en ik moet zeggen dat hij er echt heel erg vrouwelijk uit zag in die clip. Het nummer zelf kan natuurlijk nooit meer worden los gekoppelt van die beelden. Wel verrassend dat het idee van die clip van Taylor afkomstig is, terwijl je zou denken dat Mercury hier toch meer mee te maken zou hebben. Het blijft voor mij ook nog steeds een vermakelijk nummer. Mede door de weer prachtige vocalen van Freddie. Geschreven door Deacon, die weer laat zien dat hij erg goed was in het componeren van zeer hitgevoelgie songs.
7.Keep Passing the Open Windows (5:21)
Een intro ala Hard life. Het heeft me wel meteen te pakken. de bas en piano die volgen doen me denken aan een Joe Jackson track. Dat gevoel blijft het hele piano werk me vervolgens geven in het nummer. Als het nummer dan toch echt op gang is gekomen, zijn we weer in een Queen song beland. Ik geniet van het nummer. De synths laten een geluid horen, die ik herken van Freddie's solo album Mr. Bad guy. Mooie gitaarwerk en solo van May.
8.Hammer to Fall (4:28)
Weer een rock track, geschreven door May. Ook hier zijn de lead vocalen voor Freddie. Ook bij dit nummer prefereer ik de live versies. Die zijn wat sneller (lijkt het) en wat rauwer. Dit is toch wat gepolijste rock. Neemt niet weg dat ik weer geniet. Dit blijft een lekkere meezinger.
9.Is This the World We Created? (2:13)
Een track met een maatschappelijke boodachap die (helaas) nog steeds van kracht is. De inhoud gaat over armoede in de wereld (in dit geval Afrika) en past goed bij het Live Aid idee. Ik vind het een erg mooie afsluiter, en dit nummer zet me nog steeds aan 't denken bij elke speeltbeurt. Het is even feest, maar aan 't eind moeten we ook weten dat er op vele delen van de wereld een heel ander leven wordt geleefd.
Het moge duidelijk zijn, Queen heeft na Hot Space zijn excuus aangeboden met dit album aan de fans die nogal geschrokken waren. Zoals in de 70's werd het niet meer, maar in ieder geval was de rock gitaar weer ter hand genomen. Voor mij was dit album een zeer aangename kennismaking met de band. Indrukwekkend vooral. De reanimatie van de band die zo hard nodig was. Het leek afgelopen na Hot Space, gelukkig is dit uiteindelijk niet het geval geweest. We hadden veel moois moeten missen.
Na het Live Aid concert hadden de heren hun reputatie weer helemaal terug en sloot iedereen ze in hun hart. Wat een geweldenaars waren het die dag. Ook al lees ik alsnog van veel oudere liefhebbers dat ze dit album niet zo trekken, live was de band de baas!
4 dik verdiende sterren voor dit album!