Linkin Park - One More Light (2017)

Na het 'red de rock-muziek' statement in het harde rock-album 'The Hunting Party' komt Linkin Park met 'One More Light', jawel, een pop-album. Dat is raar.... of niet?

Nou gaat dit album vrijwel tegen al mijn principes in. Het klinkt als mainstream pop muziek. Mercedes is in de video's van 'Heavy' en 'Good Goodbye' en ook in de live-optredens bij Jimmy Kimmel gesponsord, sinds wanneer sponsort Linkin Park shit? Behalve de leden van Linkin Park hebben ook nog wel zo'n 10 andere schrijvers meegewerkt aan het album, net zoals bij alle mainstream pop artiesten van nu. Zijn de mannen van Linkin Park lui geworden? Wie weet.

Toch vind ik dat, ondanks ik schrok toen ik 'Heavy' voor het eerst hoorde, we dit een kans moeten geven. Om gelijk maar een 0,5 of 1 ster te geven snap ik wel, maar het is niet realistisch. Veel liedjes zijn echt middelmatig, toch zijn ze super-catchy en ben van sommige nummers gaan houden naarmate ik er vaker naar heb geluisterd.

Nobody Can Save Me: Een nummer waar ik wat meer tijd voor nodig had om er wat van te vinden. Vind de eerste 15 seconden echt maar niks. Mooi gitaarspel vanaf 0:30 dat erg mooi het refrein inleidt; 'You tell me it's alright, tell me I'm forgiven tonight, but nobody can save me now'. Mooie zangmelodie van Chester in het refrein, daarna komt weer de vreselijke gemanipuleerde stem die je ook in de eerste 15 seconden hoort. Tweede couplet wordt al interessanter en voller waarna in het tweede refrein zelfs een distorted gitaar te horen is, meer op de achtergrond, hoe ze ook gebruik hebben gemaakt van de gitaar op 'A Thousand Suns'. De bridge is behoorlijk vaag en saai. 'Been searching somewhere out there. For what's been missing right here'. Het refrein dat na de korte bridge komt maakt het ook niet spannender meer. Toch is dit een van de meest gewaardeerde liedjes op het album, wat ik nog steeds niet snap. 6,5/10

Good Goodbye: Na 'Heavy' en 'Battle Symphony' de derde song die uitkwam. Een nummer die niet echt past op het album. Gaat helemaal nergens over? Good Goodbye Linkin Park? Mike, Pusha T en Stormzy rappen alle drie over iets anders. Wel redelijk nummer, had liever alleen Mike horen rappen. Hoort wel weer een gitaar en bas op de achtergrond. De aanwezigheid van 6 Linkin Park leden is ver te zoeken op dit album. 6/10

Talking To Myself: Iedereen was blij een 'Minutes to Midnight' soort gitaar te horen. Wat mij opviel was dat het eerste couplet verdomd veel lijkt op de couplet uit Katy Perry haar 'I Kissed A Girl', menen ze dit? Eerste nummer op het album waar je de meeste leden uit Linkin Park duidelijk op hoort. Het rockt, Chester begint wat rauwer te zingen, maar het doet me alsnog niet veel. Ze hebben dit beter gedaan op Minutes to Midnight. Veel beter. Live versie van 'Talking To Myself' klinkt ook overtuigender en beter dan de studio versie. 6,5/10

Battle Symphony: 'I been searching'? Dat is niet eens gepast Engels. Erg catchy lied, mooi gezongen door Chester. Leuk nummer, wordt alleen beetje langdradig. Gebeurd niet zoveel boeiends, wel catchy. Verdomd. 6,5/10

Invisible: Mike Shinoda die zingt. Ondanks de eerlijke mooie tekst aan zijn zoon mist het persoonlijkheid. Saai nummer. Middelmatig. Ik verwacht heel veel meer van meneer Mike. Sorry Mike. 5,5/10

Heavy: Deze sla ik maar gewoon over.... 5/10

Sorry For Now: Mike Shinoda zingt. En dit is vele malen beter dan 'Invisible'. Het nummer was ook ff wennen. Blackbear heeft meegewerkt aan het nummer, maar zijn bijdrage had voor mij niet gehoeven. Bijzonder nummer, soort experimentele pop, creatief. 'Oh I'll be sorry for now that I couldn't be around, There are things we have to do that we can't stand, Oh I'll be sorry for now that I couldn't be around, there will be a day that you will understand'. Tekst gaat over de vele afwezigheid van Linkin Park, vele concerten geven, weinig thuis zijn met familie. Misschien is dat het ook wel dat er nu tien mensen hebben meegeholpen met schrijven aan dit album, zodat Linkin Park zelf meer tijd kan besteden met hun families? 7/10

Halfway Right: Super catchy. Super gezongen door Chester. Dit nummer 'snachts luisteren doet echt wat met je. Mooie tekst ook: 'All you said to do was slow down, I remember, Now I remember, all you said to do was slow down, but I was already gone'. Coupletten zijn goed. Zeer goed gemixt en gelukt nummer. Als op 'Nobody Can Save Me' is er mooi gebruik gemaakt van 'clean guitar'. De bridge met de 'na na na na' is wat minder, wel catchy toch misschien wel mijn lieveling van het album, maar voor hoe lang weet ik niet 7,5/10

One More Light: Na alle electronische pop even een tussendoortje met alleen maar gitaar, zang, en piano. Erg mooi nummer over de dood. Mooie harmonie zang van Mike en Chester in het tweede couplet. Prachtig gezongen bij Jimmy Kimmel als eerbetoon aan pas overleden Chris Cornell. 7/10

Sharp Edges: Country-pop. Wel leuk nummer. Verder niet zo boeiend. 6,5/10

Hopen op een beter volgend album. Verwacht maar niet teveel.

One More Light krijgt 3 sterren. Catchy nummers maar erg onder de maat. Linkin Park kan veel beter.

Bericht met link naar externe recensie verwijderd.

Blijkbaar weer de zoveelste topplaat van Linkin Park dit... De hoes vind ik overigens wel erg mooi, om met een positieve noot af te sluiten.

Bijzonder slap album met zeikerige covers van hedendaagse popliedjes. O nee, toch niet! Dit betreft daadwerkelijk eigen materiaal, iets wat de hele bedoening nog treuriger maakt. Het niveau is namelijk erbarmelijk. Ik ben echt niet tegen een experiment meer of minder, maar kom dan wel voor de dag met degelijk songmateriaal. Dit is gewoonweg beneden peil. Ik zie het dan ook niet meer goedkomen met deze band.

Na het overlijden van Chris Cornell besloot Linkin Park op de Jimmy Kimmel show het nummer ‘One More Light’ ten gehore te brengen en op te dragen aan het overleden grunge-icoon. Deze live-uitvoering was zo overtuigend dat het mij over de streep trok om de nieuwe plaat van Linkin Park toch een kans te geven. Eerder hoorde ik ‘Heavy’ met een feature van Kiiara op de radio en dat popnummer haalde het bloed onder mijn nagels vandaan, waardoor ik dacht er verstandig aan te doen om One More Light links te laten liggen. Hopelijk eindigt deze recensie niet in een bloedbad voor de voormalige nu-metalact.

Uit een interview van Linkin Park in het Britse Kerrang! werd duidelijk dat de cover van One More Light symbool staat voor het gevoel dat de bandleden hebben wanneer zij met hun gezin samenzijn. Op de albumhoes staan enkele kinderen afgebeeld die in de zee spelen terwijl de zon onder de horizon verdwijnt. Na het zien van deze hoes verwachtte ik een lichtvoetig album, maar in de realiteit is de muziek alleen erg licht. De teksten zijn zwaarder zoals je kan opmaken uit de titels 'Nobody Can Save Me, 'Heavy' en 'Sharp Edges'.

'Talking To Myself' is het eerste nummer op de plaat dat nog enigszins de aandacht vast weet te houden dankzij het aanstekelijke refrein en het uitblijven van geluidseffecten die thuishoren op Justin Biebers' Purpose uit 2015. Het daaropvolgende nummer, Battle Symphony, is een echte earwurm maar klinkt door de muzikale aankleding al erg gedateerd. De synthesizer-intro van ' Invisible' klinkt veelbelovend, maar na 15 seconden worden we weer opgezadeld met een middelmatig doch radiovriendelijk poprocknummer. In de bridge laat Linkin Park de volgende woorden vallen: "This is not black and white / There are no clear solutions / I'm just trying to get it right." Jammer dat deze woorden geen betrekking hebben op de luisteraar die veel moeite moet verzetten om dit album niet af te zetten.

Maar niet alleen de luisterende fans hebben het zwaar, het nieuwe album maakt ook het een en ander los bij Chester Bennington die er duidelijk moeite mee heeft dat fans van het eerste uur zijn band uitmaken voor sell-out: "You're a fucking pussy". Pussies of niet, het 10 jaar oude Minutes To Midnight werd ook niet door iedereen even positief ontvangen, maar ondanks de koerswijziging wist Linkin Park toen wel een solide plaat af te leveren met een volwassen sound. Dit kan ik niet zeggen over de nieuwse langspeler. Maar we hebben het dieptepunt nog niet bereikt. "Why is everything so heavy?," verzucht Bennington in 'Heavy' maar in 'Halfway Right' doet Linkin Park hier nog een schepje bovenop met de clichématige 'na na's'. De ballad ‘One More Light’ kan de gelijknamige plaat niet redden. Schijnbaar wist Linkin Park zelf ook wel dat dit het beste was dat ze de luisteraar te bieden hadden.

Ik kan concluderen dat ik mij teveel heb laten leiden door de live-uitvoering van het nummer ‘One More Light’ en de banden tussen Linkin Park en Chris Cornell. (Bennington is de peetvader van een van de kinderen van Cornell.) Het zal mijn niks verbazen als de volgende plaat weer een stuk harder zal zijn en alleen de ballad 'One More Light' dan nog de setlist zal halen. We zullen zien. "In the end It doesn't even matter."

Inderdaad, die uitbarsting van Chester is een grove fout van hem geweest, ook al is het best te begrijpen waar hij vandaan komt. Als artiest moet je toch echt boven negatieve kritiek kunnen staan vind ik.

De grove uitbarstingen van Chester maken wel dat ik mijn respect voor hem een beetje kwijt ben. Wat verwacht die gozer dan? Dat elke LP fan zich maar aan elke verandering aanpast? Dit is gewoon niet te vergelijken met eerdere albums. Dit is met recht het slechtste en minst inspirerende album dat de band ooit heeft gemaakt. En dan laat ik de releases als recalibrated en dergelijke buiten beschouwing.

De manier waarop Chester vervolgens reageert maakt bijna dat ik mijn ticket voor het concert zou verkopen maar daarvoor wil ik de band nog te graag een keer live meemaken.

Vervolgens plaatst hij allemaal 'lieve' berichten en zegt hij dat hij alleen maar liefde wil geven (na aanleiding van de aanslag). Die man is het spoor compleet bijster. Ik zeg: na "One More Light" even een pauze van een jaar of 2 en dan weer vol goede moed aan de bak. En dan hopen dat ze met een betere plaat dan deze komen want anders ben ik bang dat de band behoorlijk leeg bloed.

Vandaag maar eens geheel beluisterd en ik snap heel goed dat fans van het eerste uur, liefhebbers van het wat dreigender geluid (of zichzelf en muziek iets te serieus nemende mensen), een groot probleem hebben met deze plaat. Maar ik vind het een lekker power-pop album met voor linkin park begrippen uiterst verstouwbare teksten. En op het eind zelfs nog even een lalala-tje. Zonnetje erbij. Heerlijk!! Verre van sarcastisch bedoeld dit!

Helemaal met Pinsnider eens!
Ik luister graag naar het stevige werk van Linkin Park..
Maar deze nieuwe vind ik ook goed te pruimen.. Een lekker tussendoortje.
Gewoon fijn met een hoofdletter F

Ze zijn momenteel aan het werken met Martin Garrix

Waar ik nog de volledige vijf sterren voor het fantastische album 'Hybrid Theory' is dit nieuwe album een totale ramp. We hoopten allemaal (ik hoorde het zelfs nog radio DJ's op 3FM zeggen) dat na het al bergafwaarts gaande album 'The Hunting Party' de jongens van Linkin Park de draad weer zouden oppakken maar helaas laten ze zien dat ze dit niet meer willen produceren en laat ik mijn interesse in deze band verwateren. Een band met topkwaliteit muziek, klassiekers en geweldig muzikale talenten pakken helaas verkeerd uit en verliezen naar mijn mening een heel groot publiek op deze manier. Dit zie je ook al op Hellfest dit jaar waar ze uitgejoeld worden, doen ze zichzelf aan, ik zeg: tot nooit meer. Ik blijf bij hun oude albums (numb en Hybrid Theory) luisteren maar hun nieuwe laat ik aan me voorbij gaan!

Je bedoeld Meteora en Hybrid Theory?

Uiteraard. Bedankt voor de correctie, was even in de war .

Haha geen probleem hoor

Ik heb gisteren Linkin Park gezien op Werchter en dus ook een aantal songs van dit album live gehoord. Dat waren niet de nummers waarop ik zat te wachten, maar het viel eigenlijk nog best mee. Talking to Myself is geen topsong (die zijn ook niet te vinden op deze plaat), maar was een aardige opener. Good Goodbye was wel erg zwak en Invisible niet veel beter. Single Heavy kon er nog mee door. De nieuwe songs waren niet zo slecht om boe te roepen of het concert te verlaten, maar echte hoogtepunten waren het ook niet. Of toch wel? Het ingetogen One More Light was voor mij een positieve verrassing. Ik vind het een vrij saai nummer op plaat, maar live pakte het erg goed uit. Chester Bennington ging tussen het publiek staan en zorgde voor een van de ontroerendste momenten van de dag. Het meisje bij wie hij stond liet een traantje aan het einde van het nummer. Mooi! Ook de schoonheid van de tekst drong ineens tot me door.

Who cares if one more light goes out?
In a sky of a million stars
It flickers, flickers
Who cares when someone's time runs out?
If a moment is all we are
Or quicker, quicker
Who cares if one more light goes out?
Well I do

Ja, prachtige tekst inderdaad

Niet mee eens, dus? Dat kan, maar als je altijd commentaar gaat geven wanneer iemand lovend is en je het zelf niet goed vind, ga je het wel druk hebben. Probeer eens wat positiever te zijn, Johnny Marr.

Dat doe ik zelden hoor, maar hier kon ik het toch niet laten. Wat een walgelijk wangedrocht van een tekstlap. Vind ik dus hé, respect voor uw mening. Hoe was het optreden nog verder?

Ik snap wel dat die tekst op zich weinig indruk maakt. Maar dat het live een indrukwekkend moment was en dat ik over de betekenis van de tekst (dat er zoveel mensen dood gaan waar we niet om geven, maar die mensen voor sommigen wel veel betekenen. Of zoals een gebruiker op Genius.com het verwoordt: "The band takes the cynical perspective of society, commenting how one person is only one of millions, whose presence is merely a flicker – it doesn’t last long and leaves little impact.") gelezen heb, geeft er wel een extra dimensie aan voor mij.

Gehele optreden vond ik super, daarover wellicht later meer in het Rock Werchtertopic op deze site!

Geïsoleerd is het geciteerde stukje tekst inderdaad een beetje zeikerig, maar binnen de context van het album en de huidige maatschappij is het een erg mooie en actuele tekst. Ik kan goed snappen dat zoiets je raakt, JoaMuse; je bent niet alleen

Sommige uitstapjes van LP kan ik zeer goed hebben. ''A Thousand Suns'' vind ik bijvoorbeeld echt heel erg vet! ''The Hunting Party'' vond ik ook wel aardig. Dit is echter een heel ander verhaal. Dit zijn gewoon matige beats met wat zang. De stem van chester blijft wel prima natuurlijk! Het luistert ook wel redelijk weg maar daar is het ook wel mee gezegd. Hier zit gewoon te weinig achter...

Misschien wel leuk als je wat gezelschap hebt...Voor op de achtergrond...Heel zacht...

Berichten verplaatst naar Muziek > Nieuws > R.I.P.

Off-topic bericht verwijderd.

[quote]JoaMuse schreef:
Chester Bennington ging tussen het publiek staan en zorgde voor een van de ontroerendste momenten van de dag. Het meisje bij wie hij stond liet een traantje aan het einde van het nummer. Mooi!

Ik was er ook bij: het was een fantastisch moment. Dat meisje was al ontroerd maar zal met de huidige wetenschap dat moment nooit weer vergeten.

Wat ongemakkelijk om nu naar Heavy te luisteren. Hoe duidelijk kon hij zijn, met wat is gebeurd in het achterhoofd? De andere bandleden, zijn familieleden en diehard fans moeten dit gewoon aan hebben zien komen, maar kennelijk was er niets aan te doen.

Kort na het overlijden van Chester is het natuurlijk moeilijk om een zo’n neutraal mogelijk oordeel te geven aan dit album, ook ik ging er pas echt voor zitten na zijn overlijden.
Toch verbaasde ik mij al regelmatig over het vele geklaag van hun laatste albums en dat is met dit album niet anders.

Ga je het huidige album vergelijken met Hybrid Theory en Meteora dan kan je bijna niet geloven dat het van de zelfde artiesten komt. In mijn optiek gaat daar wel al het eerste mis, je kan Linkin Park niet meer vergelijken met hoe hun 16 jaar geleden waren, mijn muzieksmaak is in 16 jaar flink veranderd en zo ook die van hun.

Misschien mogen sommige nummers wel wat ruwer en gaat het nu wel heel erg richting pop muziek maar toch heeft mij dat geen moment gestoord. Nummers als Nobody can Save me, Heavy, Halfway Right, One more Light en Sharp Edges zijn misschien niet van het allerhoogste niveau en soms kan het wat cheesy overkomen (vooral voor Linkin Park I guess) maar alles luistert goed weg.

De teksten, vooral nu met het overlijden van Chester, zijn best scherp. Ik weet bijna zeker dat als ze het allemaal wat ruwer/harder hadden ingezongen veel mensen niet over de lyrics zouden vallen.
Ben persoonlijk vooral te spreken over Good Goodbye en Talking to Myself, wat heeft Chester toch een fijn stemgeluid!

Al met al is het een album die ik spijtig genoeg pas echt ben gaan luisteren na zijn overlijden maar vanaf nu gaat het album nog veel meer geluisterd worden. Cijfer kan wellicht nog een halfje omhoog of omlaag, daarvoor moet ik het album toch nog wat vaker beluisteren.

Deze plaat verdient toch echt een hogere beoordeling. Vergeet even dat dit Linkin Park is, de band die beroemdheid vergaarde binnen het nu metal genre: daar is niets maar dan ook niets meer van te horen op dit album. Linkin Park heeft zich door de jaren heen geworsteld door talloze genres en zo klinken ze ook hier weer totaal anders dan wat we van ze gewend zijn. One More Light is een bij vlagen verstilde, zeer poppy plaat met catchy melodieeen en een geweldige productie. Veel nummers blijven al na één luisterbeurt hangen en niet op een verkeerde manier. Vooral nummers als Sharp Edges, Halfway Right, Heavy en One more light zijn eigenlijk perfecte popsongs met stuk voor stuk een gelaagd randje en een diepere betekenis dan je in eerste instantie zou denken. De muziek mag dan soms wat lichtvoetig klinken, maar de teksten zijn dat zeker niet. Het grote verschil met de oude Linkin Park is dat het allemaal niet meer zo luidkeels en in your face gebracht wordt en ik hou persoonlijk meer van deze subtielere en volwassen benadering.

One More Light is een plaat waar met een open mind naar geluisterd zou moeten worden. Het is meer dan jammer dat dit de zwanezang van Linkin Park is wat betreft de hoofdrol van Chester binnen deze band.

Open mind of niet, de teksten blijven ontzettend kinderachtig en van enige volwassen muzikale ontwikkeling is naar mijn mening geen sprake. De heren zijn en waren de 40 gepasseerd dan mag je toch verwachten dat je de opgebouwde levenservaring, het vele touren en de ervaring in de studio om kan zetten naar een gedegen schijf waarin fans mee kunnen groeien dan wel zich mee kunnen identificeren. Niks van dat alles op deze schijf. Met teksten als "What doesn't kill us makes us stronger" of 'Why is everything so heavy" serveer je simpele hapklare brokken voor het emo-adolescenten publiek. Op zich niks mis mee maar Linkin Park wist het gewoon niet meer. Dan is het popgenre wellicht de makkelijkste en veiligste stap die je kunt zetten, want wellicht sluiten de Bieber fans je wel in je armen na een grote hit. Deze schijf zal ook een voetnoot blijken in de geschiedenis van de band, wat met het overlijden van Chester ook een (waarschijnlijk) tragisch einde zal betekenen van de band. Met een gemiddelde van 2 sterren ten aanzien van het laatste album zijn de meningen ook overwegend negatief. Niks ten nadele van jouw mening trouwens.

Tekstflarden zonder enige context gebruiken om je twijfelachtige standpunt te ondersteunen komt niet erg sterk over. Daarbij is Heavy tekstueel een goudeerlijk nummer. Niets mis mee.

Moeilijk staat niet gelijk aan goed.

Tekstueel is dit het meest persoonlijke album voor Chester geweest, getuige de interviews rondom de release. Niet om nu die emotionele kaart te gaan spelen, maar ik prefereer een set teksten die juist vanuit de persoon komen boven een maatschappelijk relevant thema, of iets dergelijks. Wie zich niet kan identificeren met dit soort teksten zal deze misschien interpreteren als kinderachtig, maar andersom vraag ik me dan ook af of je überhaupt empathisch vermogen hebt als je zoiets moet roepen. (Dit staat los van of je het album wel of niet kan waarderen overigens.)