U2 - Songs of Surrender (2023)

Ik waag mij nu aan de drie vrijgegeven liedjes. Tja, volgens mij valt het wel mee. Bono zingt zachter, ingetogener. De beste man wordt ook ouder en z’n stembanden slechter.

Op deze manier kan hij z’n liedjes nog 20 jaar vertolken. Wen er maar aan

Eens met de meeste bovenstaande meningen. Dit doen ze niet voor de muziek, dit doen ze vooral om nog wat geld te pakken. Ik zie 0 toegevoegde waarde van dit album, zal miss 1 of 2 nummertjes luisteren uit nieuwsgierigheid maar verder nope.

Na het lezen van jullie iet wat negatieve meningen, begin ik juist erg nieuwsgierig en volverwachting te worden.
Misschien gaat dit wel mijn favoriete U2 album worden??
Ben benieuwd

Met moeite 1 ster, na het luisteren van One, With or Without You, Beautiful Day en Pride. Inspiratieloze muzak die leuk is als wachtmuziek bij de tandarts, maar verder geen hout snijdt.

Hoezo een stem op basis van 4 tracks op een album van 40 tracks? Stem dan niet?

Ruim 2 uur en drie kwartier U2 in een akoestisch getint jasje. Er is al veel over gezegd. Het zijn vaak niet de meest populaire bewegingen die bands maken. Creatieve armoede, makkelijk cashen, enzovoort. Vaak terechte kritieken.

Echo & The Bunnymen deed het al eens met The Stars, The Oceans & The Moon en daar was ik ook niet erg enthousiast over. Lauwe hap vond ik dat.

U2 heeft de pech een band te zijn geworden waar velen graag overheen plassen, het liefst een keiharde zeikstraal. Iedereen heeft een mening: vooral dat het een kutband is (geworden).
Ja, dan kom je ook nog eens met 40 nummers, veelal uit betere tijden, die je in een ander jasje steekt. Dat is vragen om moeilijkheden.

Wat voor jasje? Trage uitvoeringen gezongen door een zeer lijzige Bono die duidelijk aan kracht heeft moeten inboeten, ongetwijfeld een reden om alles op deze manier te herkauwen.

Oei, dan is het toch wel beginnen met achterstand en kon je wachten op de kritieken vooraf. Kritieken die ik helaas ook moest delen. Over de laatste albums was ik nog vrij mild in vergelijk met andere muziekliefhebbers, dus ik was benieuwd of dat nu dan ook weer het geval was.

Helaas..... de zang van Bono begint me op dit album snel te irriteren (ik vind hem in veel nummers ook teveel op de voorgrond gemixt), ik vind de arrangementen helemaal niet bijzonder fraai of zo, en dat had best gekund: gooi er een strijkerskwartet in zou ik zeggen. Neem een Every Breaking Wave, had daar wat meer sfeer aan toegevoegd met behulp van een cello en wat strijkers en het had kunnen raken. Maar misschien is het ook de zang van Bono die zich daar simpelweg niet voor leent. Hij kan het niet aan om een intieme sfeer te creëren. Niet voor niets kan ie lekker goed galmen in grote stadions.
In Red Hill Mining Town krijgen we blazers en dat maakt het muzikaal al interessanter, maar oei Bono wat moet je hier toch je best doen. Op Dirty Day horen we dan eindelijk wel die cello en dat klinkt gelijk best aardig en ook op Vertigo mag er dan gestreken worden: het maakt de boel gelijk interessanter.

Wat moet ik met flauwe schetsjes als die van Stories for Boys? En zo'n One klinkt toch nergens naar? En zo kan ik meer titels opnoemen.

Songs of Surrender klinkt alsof ze er totaal geen zin in hadden, maar dat het moest. Waarom? Laten we daar maar niet naar gissen. Ondanks dat het een gevaarlijke onderneming is om genoemde redenen zou dit best een interessant project kunnen zijn. Veel MTV Unplugged albums uit de jaren '90 waren gewoon uiterst prettig om naar te luisteren, dus waarom nu niet?!

Dit zijn 40 nummers van een band waar ze zelf hun plas overheen plegen en zo alle vuur en spirit doven.
Ik had ondanks alle slechte voortekenen de hoop dat ik misschien nog tegen de stroom in kon roeien met mijn mening, maar helaas. De voortekenen logen er niet om en ze komen gewoon uit.

Songs of Surrender is een vermoeiende en vooral lange zit waar misschien de grootste die-hard fans nog plezier aan kunnen beleven, alhoewel ik zelfs daar aan twijfel. Dan toch liever die laatste paar studioalbums.

Aangenaam verrast.

Tja als Bono t zelf zegt...

Maar je geeft wel 4 sterren!!??

Dit is niet zo best jongens. Ik bespaar jullie de moeite om dit album te luisteren.
Begrijp me niet verkeerd, doorgaans vind ik U2 heel goed maar dit doen ze puur om nog wat geld mee te nemen en bono zn stem is duidelijk al erg achteruit gegaan..
Jammer maar waar.

Écht? Als je het mij vraagt is het echt al heel lang geleden dat U2 heel goed was.

Wat is voor jou heel lang geleden?
Tuurlijk, na how to dismantle an atomic bomb vond ik het ook al ietsje minder hoor maar in hun laatste albums zaten toch steeds nummers die ik wel bleef luisteren. En bij die albums vond ik de stem van Bono nog redelijk goed, hier veel minder het verhaal.

De laatste goede plaat van U2 was Achtung Baby uit 1991. Daarna ging het snel minder, behalve live natuurlijk. Dus dat is lang geleden. Draai gewoon, Boy, October, The Unforgetable Fire en Rattle & Hum en je bent weer blij.

Absoluut, ben echt aangenaam verrast. Heel relaxed en sommige nummers zoals The Miracle of Joe vind ik zelfs beter dan het origineel.

Ik ben het helemaal eens met Yield. Verder zie ik U2 een beetje hetzelfde als grote vriendin Madonna, leuk dat ze er nog zijn, maar de laatste fantastische plaat is al heel lang geleden.
En een paar goeie nummers op ieder nieuw album is voor mij iets anders dan iemand nog heel goed vinden. Het is ook beetje net als met Coldplay, ze kunnen veel beter, maar weigeren het om één of andere reden te doen.

Nou is Coldplay daar altijd wel heel consequent in geweest. Al bewezen ze wel dat het nog erger kon met wat dj deuntjes er doorheen.

Beter dan ik had verwacht. Staan zeer mooie versies op van de niet hits vind ik. De grote hits vind ik wat minder geslaagd.

Het klinkt misschien vreemd, maar als die-hard fan weet ik dat U2 eigenlijk helemaal niet zo’n goede band is. Dat bedoel ik vooral instrumentaal gezien, want de heren beschikken wél over de kwaliteit om goede liedjes te schrijven.

Songs of Surrender bevat een veertigtal liedjes die ik in mijn hart heb gestoten. Misschien ben ik daarom niet objectief, maar - mijn hemel - wat vind ik dit tergend slecht. Rommelige composities die in timing onnatuurlijk aanvoelen, met een Bono die nu écht mag gaan stoppen. Regelmatig veerde ik op - schreeuwend richting de radio - met het idee "wat de fuck doen ze nu?”. (Het einde van Who’s Gonna Ride Your Wild Horses, bijvoorbeeld - why? En Two Hearts Beat as One - wat is dit? Horen ze dit zelf niet?)

Daarnaast klinkt het geheel als een zielloos ‘snoozefest’.

De singles beloofde al niet veel goeds. Dit is dan ook het eeuwige ‘gat’ in mijn zeer uitgebreide U2 collectie, want dit was ‘één keer, nooit meer’. Ik laat hem lekker in al zijn 582 kleuren liggen bij de platenboer.

5 Nummers geluisterd en daarna snel uitgezet. Zal dan ook geen ster uitdelen want dat is niet fair op basis van die 5 songs. Maar ik trek dit echt geen 40 nummers lang. Wat een bagger.

Iedereen mag hier natuurlijk een eigen mening over hebben maar ook voor mij zijn de laatste albums van U2 nog prima te draaien. Ja er staan een paar mindere nummers op maar ook vaak een paar top nummers. Ik doel dan met name op de laatste twee albums Songs of Innocence en Songs of Experience. Ik heb het Bono boek ook gelezen (aanrader) en dan krijg je ook wel wat een andere kijk op het U2 gebeuren. Hij kan ook kritisch naar zichzelf kijken en vooral het verhaal over zijn recente ziekte (hartoperatie) en zijn stemproblemen (en operaties) als gevolg van een woestijnpollen allergie na de Joshua Tree tour zijn bijzonder om te lezen. Ik ben benieuwd naar dit nieuwe album maar hou toch mijn hart vast. We gaan het zien vandaag

Net zoals Metallica, leuk dat ze er nog zijn maar al even geleden dat er nog iets goeds verscheen

Zoals steeds is de review van The Guardian het beste:

"At best they sound pleasantly inessential, the kind of thing that would once have been confined to track three on a CD single, and at worst their gentle piano figures and hushed ambience sound like cover versions commissioned for a bank advert"

Ik heb het nu een paar keer beluisterd. Het klinkt vaak wat zouteloos en af en toe als een slechte U2 coverband, maar af en toe hoor ik ook wel weer een aardig idee. Je hoort verder nog wel hoe goed de songs zijn (met name die van alles tot en met Achtung Baby), dus ik ga maar eens een playlist maken van de originelen.
Ik heb ook wel het idee dat hier meer in had gezeten. Het klinkt af en toe wel erg eenvoudig. Had wel wat meer aandacht en zorg verdiend, ze hadden tijd en budget genoeg.
Is met een handvol songs best vol te houden, maar als je dit hele album beluistert is het een lange en al snel behoorlijk saaie zit.
Nog geen oordeel.

Ik denk dat dit redelijk in lijn is met de manier waarop Gijsbert Kamer er naar heeft geluisterd: DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl.

Ik ga er eens even rustig voor zitten van het weekend.

Ik zit hier keihard te lachen achter mijn PC ! Maar bedankt voor de waarschuwing, ik sla dit wel over.
En qua herinterpretatie-albums: meestal loont het inderdaad niet. Ik zat vanmorgen toevallig nog naar Reprise van Moby te luisteren. Dat begint nog aardig maar op een gegeven ogenblik verlang je vooral naar de originelen. Ik denk dat Milking the stars van Monster magnet een van de weinige uitzonderingen op de regel is. Een volwassener band met meer ervaring raakt vaak ook de jeugdige overmoed en dadendrang waar we voor vielen kwijt. En dan krijg je al snel iets gezapigs.
Overigens, een van de weinige bands die met de jaren eerder experimenteler is gaan klinken is Radiohead. Hoe zou het klinken als zij nu The Bends opnieuw zou opnemen? Onherkenbaar waarschijnlijk.

Ter info: ik heb zojuist het type aangepast naar 'normaal album'. Per de wiki '[...] een album met heropgenomen nummers in de studio (ook verzamelaars met re-recordings vallen hieronder)'.

Bron: Type album - MusicMeterWiki - wiki.musicmeter.nl

Heb er vanochtend even goed naar zitten te luisteren via Spotify en wat ik al verwacht had komt ook wel wat uit, ook al is het wel minder slecht dan ik in eerste instantie had verwacht. Dit is U2 in onderbroek, zonder franje en dan valt het op dat dit een te magere muzikale basis is. De stem van Bono kan het geheel niet meer dragen zoals hij dat vroeger wel kon. De sobere muzikale begeleiding brengt dat hier nog duidelijker naar voren, bizar dat de "band" dit zelf ook niet in de gaten heeft. Maar... dit album is eigenlijk voornamelijk Bono (zang) & The Edge (gitaar/piano), de beide andere leden komen nagenoeg niet of helemaal niet aan bod. Dat zegt denk ik wel genoeg. Maar er is troost mede Mumers, de volgende U2 plaat kan alleen maar beter worden. A new line on the horizon!

Bijna 150 berichten in het kort samengevat; volgens, een aantal, trouwe liefhebbers, volgers van U2 zien in vooral de meer onbekende nummers voldoende klasse, verrassing, de rest houdt het op neergaande zang, vermoeiende, saaie zit, nogal wat schrijnende, zielloze uitvoeringen. Bad in the Name of Love. Zelf zit ik ook in die laatste hoek, ga vanavond voor the Unforgettable Fire, gouden herinneringen !

Één keer luisteren is meer dan genoeg. Geen enkele versie voegt iets toe aan het origineel. De meeste tracks zijn slappe aftreksels, enkele zijn zelfs slaapverwekkend en ik zou zelfs zeggen dat het afbreuk doet aan het oeuvre van de Ierse band. Voor het eerst zal ik een nieuw album van U2 niet aanschaffen, dat zou zonde van het geld zijn. Al zullen de vele U2 haters die laatste opmerking voor alle U2 gerelateerde zaken gebruiken.

Hoe meer ik hier naar luister hoe minder ik ervan begrijp. Bono zou zeker beter moeten weten, zeker nu zijn eigen zoon anno nu klinkt als Bono uit oude dagen. Zie: Inhaler - It Won't Always Be Like This (2021) Ik zou als papa toch zeker niet minder dan mijn zoon willen klinken.