The Cure - Songs of a Lost World (2024)

Ik heb enorm genoten van het concert en geniet echt van deze plaat, Prachtige intro's en outro's, heerlijke sfeer, (voor mij) aansprekende teksten en z'n zangpartijen vind ik ijzersterk.

Geweldige recensie, nu ben ik NOG benieuwder! Dank.

Op zich kan ik wel iets met wat er geprobeerd wordt. The Cure zet een sombere sfeerschets neer die mij wat doet denken aan de wijze waarop Disintegration in elkaar is gezet. Maar tegelijkertijd gaat het me na enige tijd wel irriteren. Het album is een slome aaneenschakeling van teveel kabbelende passages alsof de band het liefst een glazen stolp op een goed gelukt akkoord zet zodat het zolang als mogelijk behouden kan blijven.

I Can Never Say Goodbye vind ik dan nog het sterkste nummer van de plaat. Maar zelfs dat sleept net wat te lang aan. En die klungelige solo helpt ook niet mee.

Voor een een lome zondag is Songs Of A Lost World best een goed idee. Zolang het maar geen maandag wordt.

Me too, een goed album... Top 5 Cure:
1. Seventeen Seconds
2. Disintegration
3. Pornography
4. Faith
5. Songs of a Lost World

Gewoon één van de Grote Platen van The Cure.

Ik ben pas een tijd geleden begonnen met het luisteren naar The Cure, nog nooit live gezien en kende maar paar liedjes die voorbij kwamen op de radio, totdat ik ergens las dat ze met een nieuw album kwamen werd ik toch wel nieuwsgierig naar The Cure en kocht ik Disintegration die me zeer raakte, echt prachtig vond ik het!

Het zelfde met dit album het raakt me enorm en vind echt super dat ik deze band de aandacht heb gegeven die ze verdienen vandaag heb ik Wish gekocht. Iemand anders nog tips voor mij in de lijn van SOALW en Disintegration?

Totaal weggeblazen door het concert van afgelopen vrijdag, zowel van het nieuwe album als de rest van de nummers die ze speelde.

Ik zou in elk geval Faith en Pornography proberen. Bloodflowers eigenlijk ook wel. Hoewel al die albums stuk voor stuk toch net weer anders klinken.

4:13 Dream en Wild Mood Swings zou ik in elk geval nog even links laten liggen.

Fijn dat een band zelf mag bepalen wanneer ze hun instrumenten gebruiken.
Kom ook uit uw hokje.

Ik had me ernstig verheugd om afgelopen weekend met de koptelefoon op eens goed hiervoor te zitten. Ik doe nooit aan pre-sales maar voor dit album voor de grap gedaan.
Zul je uiteraard net zien: hij komt pas deze week ergens.

Dus dan maar Spotify. Ik heb veel recensies gelezen, eigenlijk alleen maar positief. Gelukkig hoor je hier ook andere geluiden van users. Ik zie dat wel veel, erg veel, een album uit 2024 gaan vergelijken met albums uit de jaren 70 of 80. Op zich snap ik dat wel, alleen zal ik daar geen stem op baseren. Op een vergelijk.

Anyways. Denk inmiddels acht keer geluisterd. Niet omdat hij mij niet gelijk pakte. Gelukkig juist door het tegenovergestelde, hij pakte me gelijk en ik kon gewoon niet stoppen met luisteren. Ook uit een soort van verbaasdheid en waardering. Blij dat ik nieuw materiaal van ze heb. Wat nbandje is het toch, nog steeds.

En potverdorie, ik hoop toch snel dat de haartjes van mijn brievenbus aan het werk worden gezet om dit album naar beneden te laten glijden op mijn deurmat. Ik smacht naar een draaibeurt van deze pracht met mijn koptelefoon.

'Songs Of A Lost World', een hoge vlucht over leven en dood, getekend: Robert Smith, The Cure's heuse danse macabre. Als uit de nevelige somberte van de new wave-eighties klimt na jaren eindelijk dan toch die nieuwe, allerhoogst gehypete 'Songs Of A Lost World'. In al zijn meedogenloze zwartheid, droefenis moest dit album symbolisch welhaast de dag na Halloween, op 1 november de kop opsteken, dag waarop velen ook de geliefde doden herdenken. Van het resultaat spat de droeve sfeer van een Ensoriaans eindfeest met prominent vooraan aan de microfoon een eeuwig in het zwart uitgedoste, verwilderde Theodorakis, croonend in zijn gothic gemaquilleerd wit, oogzwart en uitlopend lippenrood. Deze charismatische hoofdman Robert Smith staat er als het manusje-van-alles helemaal aan het roer, alles zelf geschreven en gecomponeerd. Van dit veertiende album trok hij als een eigenwijze perfectionist alles tot en met de productie naar zich toe.

De titels en de lyrics ervan zijn opvallend en spreken voor zich: lost world, fragile, alone, war, drones, goodbye, nothing forever, the end... Zoals ze het ooit zelf aankondigden, dit moest The Cure's meest intense, verdrietigste, meest dramatische, meest emotionele score worden van alle. Een duistere gitaarband met songs niks minder dan requiems, het leven, de liefde, tederheid, broze gevoelens er fijn tussenin verweven, in majestatische, spirituele muzikale hoogmissen om liefst met de ogen dicht zalig op weg te dwalen.

Stuk voor stuk zitten ook de acht struise composities van 'Songs Of A Lost World' vol met die huizenhoge melancholie, grote emotie, doem, bevatten ze slechts een enkele sprankel euforie als remedie. Heel veel donker en een beetje licht. Met dit cement zijn ze evenwel hecht aan elkaar samengeklit en rollen ze overweldigend als een duistere pletwals over de na zestien jaar vergenoegde navolgers heen. Ogenschijnlijk weinig onmiddellijke catchiness ook in het nieuwe recept, maar wat zou het, wat je van The Cure binnenkrijgt het blijft steevast nagalmen en het nestelt zich in al zijn transcendentie sowieso.

Zo de weidse openingsong 'Alone', kletterend en beukend in zijn slependste mineur. Gebaseerd, bij uitbreiding zelfs het hele album, op dat superdroevig gedicht 'Dregs' van ene Ernest Dowson. 'Alone', wat doet het vooreerst hemels goed dat karakteristiek eigenzinnige stemgeluid van Robert Smith als vanouds zo zuiver, vitaal, krachtig te horen snerpen, jammeren. Hoor ook die allereerste verbijsterende, apocalyptische openingszin - "this is the end of every song that we sing" -, song over desolate eenzaamheid waarna Smith ook wist dat hij op zijn treurigste lijn zat, de juiste tristessetoets had gevonden, de juiste beelden had voor die hele rits 'Songs Of A Lost World'.

'And Nothing Is Forever' is in hetzelfde duister een sterfbednummer. Over de niet nagekomen belofte elkaar uiteindelijk die laatste keer ooit samen te komen omarmen. Het is sobere piano, gedistingeerd baswerk en vooral een karrevracht zwaarmoedig rondzwiepende strijkers als meest trieste introductie. De zaken daarmee minutenlang breed gearrangeerd uitzetten dat deed The Cure overigens vroeger ook al en zo zal ook hier Smith's klagende vocale schoonheid zich bijna drie minuten weten in te houden vooraleer alles in al zijn droefenis los te laten en als novemberbladeren te laten uitdwarrelen.

'A Fragile Thing' is een gelaten liefdesgedicht geheel romantisch op de wijze van The Cure. Diep gekwetst worden, verdrietig zijn en zich in eenzaamheid achtergelaten voelen met een gebroken hart. Weer, zoals zo vaak op dit album, eerst de solitaire pianotoetsen en dan door prachtige rockgitaar, schitterende percussie, de hele perfect musicerende band ingehaald worden.

Die hopeloos bittere doomer 'Warsong'. Is het mensdom niet geboren om oorlog te voeren? Van relatiebetrokken kleine tot grote emoties naar een wijde metafoor voor de barre stand van de wereld. Nog zo'n mistroostig hypnotiserend monster, het krijgt weer een instrumentale intrap. Diep aanhoudende orgelnoten, krachtige holle drumslagen in de verte, dissonant gierende gitaren en industriële chaos voor de dreigendste soundtrack, een hoge breedbeeldvlucht boven slachtvelden. 'Warsong', als vanaf blubberige loopgraven in de prent '1917' tot de horror van Oekraïne, anything changed. Een monoliet van een song.

Wordt dan ingeschoven de hoogst intense popsong 'Drone:Nodrone', levendigheid op aloude wijze, vintage The Cure. Het blijft eindeloos zoeken in het zwart naar wat geluk. 'Happiness is a warm gun!', gedachte aan John Lennon die een paar keer opduikt bij de lyrics. Hier wordt een nodig tussentijds energieshot toegediend, vol repetitieve industrial en funk: Cooper's percussie, korzelig doordenderend als op sissend te lassen staalplaten, Gallup's almaar diep doorjumpende basrif, die wolk van O'Donnell's synths, Gabrels snijdende gitaarsolo en Robert Smith, die zich er als een volleerde postpunker mooi noir-rappend doorheen jaagt.

Losbrekend onweer op 'I Can Never Say Goodbye'. Na 'And Nothing Is Forever' nog een hoogst persoonlijk, traag rouwlied voor een geliefde broer en bij uitbreiding voor zijn beide ouders die hem enige tijd ervoor eveneens ontvielen. Het zich welluidend herhalend citaat over het naderend onheil - "Something wickes this way comes" - diepte hij op uit Shakespeare's 'Macbeth'. Smith's poëtisch hoogstandje met muzikaal alle hens aan dek. Opnieuw een heel lange intro, fraaie baslijn met beklemmende synths, die steeds meer klimmende gitaarsolo en doorheen alles die steeds herhalende, allertreurigste piano.

Dan onderneemt Smith op 'All I Ever Am' een bevreemdende introspectieve reis naar zijn eigen identiteit. Rondom hem heel wat strijkers, maar toch een energiebooster met lagen synths, gitaren en niet aflatend aanjagende drumbeats. Onder een mooie spanningsboog en in een alles inpalmende The Cure-sfeer.

Eindigen doet 'Songs Of A Lost World' met het melancholisch orgelpunt voor de arena's, Smith's hoogst deprimerende 'Endsong'. Hij herinnert zich de sterrennacht de dag dat de mens landde op een bloedrode maan. In een vervlogen tijdsgewricht vol positiviteit en mogelijkheden. Tot Smith al vlug stilstand zag opdoemen en de wereld sindsdien alleen maar dieper afgleed. Een monumentaal synthesizerstuk, groots in al zijn wervelende uitgestrektheid, weer met machtige drums en prachtige gitaren en finaal Robert Smith's hypnotiserend stemgeluid. Meesterlijke song die zijn volle tien slotminuten evenredig in eindapplaus waard wordt.

The Cure kwam in 1979 met zijn eersteling 'Three Imaginary Boys' op de proppen en ze stonden en staan tot op heden voor velen als model, evolueerden en overleefden genres en stijlen. Vandaag zitten ze als band gegoten in hun prachtige herfst. Van desintegratie, somberte en vergankelijkheid maakten ze een bedwelmend handelsmerk. In dit 2024 schakelden ze daarmee zelfs naar de hoogste stand.

Hoe ze tristesse ook laten voorkomen, dit is voor de band toch nog niet het eindfeest, de 'Endsong', de zwanenzang. Zie hen puur bezig, zelf genietend van al hun doom en gloom, eerst tijdens die intieme studiosessie 31 oktober op BBC Radio 2 of daar in die Londense Troxy in London de releasedag zelf van hun 'Songs Of A Lost World', waar ze openden met het album, song na song. Deze band schittert en acteert als in zijn hoogdagen op indukwekkende hoogte. Ze hebben naar verluidt zelfs nog veel meer fantastisch materiaal in hun mars, zoniet al in de pipeline. Of en wanneer het er allemaal ook nog wordt uitgelaten hangt weer alleen van The Cure's grootmeester-bedenker Robert Smith af, wiens gemoed al zijn leven lang gefixeerd is op eindigheid. Stelde hij nu The Cure's nieuwe finale punt niet in op 2029, vijftig jaar na hun debuut, zijn zeventigste geboortejaar? Never mind, laten we zolang al minstens even intens met hem meevieren. Dan horen we het wel.

Line-up:
Zang, gitaar, bas - Robert Smith
Gitaar - Reeves Gabrels
Basgitaar - Simon Gallup
Keyboards - Roger O'Donnell
Drums - Jason Cooper
Keyboards, gitaar, bas - Perry Bamonte (live)

Denk dat we hier het album van het jaar hebben! Top plaat van begin tot einde

Mijn platenzaak had geen Cure voorraad meer vandaag, dus ik heb You Tube maar even ingeschakeld. Erg zware kost weer, dusdanig dat mijn huisgenoten inmiddels alle scherpe voorwerpen voor mij hebben verstopt. Endsong is erg goed, de rest moet met kleine voorzichtige hapjes verorberd worden in huize Yield. Maar de nieuwe Disintegration is het niet.

Het zou ook kwalijk zijn geweest als ze hadden geprobeerd dat album na te maken...

Heb hem 3 draaibeurten gegeven.
Naast enkele topnummers als A Fragile Thing en natuurlijk Endsong staan er ook mindere nummers op. Voor mij dus geen superlatieven zoals bij Faith maar het is wel een goed album.

Helaas.

Ik vind Songs of the Lost World niet al te best. Ik vind de nummers maar erg saai, te slecht van kwalitieit en The Cure onwaardig. Te langdradig. Te laag tempo, veel te lange intro's. Je kunt horen dat Smith op leeftijd is en de gemakkelijke weg kiest en er weinig zin meer in heeft. Als dit het momentum na 16 jaar afwezigheid had moeten zijn, wat heeft hij dan eigenlijk gedaan al die tijd?

Het lijkt er eerder op dat Smith de B-sides en afdankertjes van de afgelopen 20 jaar opgerakeld heeft en in een nieuw jasje heeft gestoken.

Nee, helaas, na Pornography is The Cure in een lagere divisie gaan spelen. Daar brengt deze, toch wel mislukte poging, geen verandering in.

Meesterwerk. Hoe vaker ik het draai hoe fijner ik het vind worden. Hoogtepunt vind ik And nothing is forever. Dat is crematie-waardig en komt op de shortlist voor eventuele toekomstige afscheidsceremonies. Ik hoef het niet te vergelijken met andere albums van ze. Ieder album is weer een eigen universum, en dit is een hele fijne.

Had je dat dan nog verwacht na ruim 40 jaar in een lagere divisie te hebben gespeeld?

Dat nummer mag inderdaad gecremeerd worden…..

Drie keer gedraaid vandaag, ik vind dit echt helemaal niks. Ik snap niet wat mensen hierin horen. Een slap aftreksel van wat The Cure ooit was. Misschien niet helemaal eerlijk, want ik had kennelijk te hoge verwachtingen en Robert Smith is 65 en geen 25 meer. Het ontbreekt misschien daardoor aan de creativiteit die ze in hun begindagen nog wel hadden. En dan die vreselijke jankende gitaar...bah! Endsong lijkt in de verte nog wel iets op de vroegere The Cure, afgezien van die vreselijke jankende gitaar. Ik moet ook bekennen dat ik The Head On The Door eigenlijk het laatste echte goede album vind samen met het titelloze album uit 2004. Ik vrees dat ik mijn hart ga volgen en dat dit een onvoldoende wordt.

Met pijn in mijn hart.

jeanmaurice, waarom blijf je de plaat dan draaien? Je hebt deze ondertussen vaker gehoord dan ik?

Misschien hoopte hij dat het kwartje toch zou gaan vallen.

Sommige muziek moet je wat vaker horen om een mening te kunnen vormen, vergt een wat langere inwerktijd.

dus jij hebt de plaat dan hoogstens twee keer beluisterd en dan wel 5 sterren geven

Nee, zeker 8x. 6x voor de review en daarna nog een paar x. Ik had de plaat al een week voor de release in bezit. Als ik een plaat slecht vind, dan draai ik deze meestal maar 1x, er is dit jaar zoveel moois uitgekomen.

Nee hoor. Fenomenaal mooi nummer! Tot nu hét prijsnummer hier in huis. Met name die geweldig bombastische synths die in alle heerlijkheid aanwezig zijn.

Wel grappig dat mensen dit album of helemaal niks vinden of het fantastisch vinden. Dat is ook wel een prestatie! Lijkt wel een album van Steven Wilson...

Ik ben heel erg onder de indruk van de muzikale partijen. De stem van Robert Smith heeft mij nooit echt geraakt, maar mij ook nooit gestoord. Maar muzikaal valt hier genoeg te genieten, vandaar toch de 4*.

Vroeger leerde ik bas op nummers van The Cure (en The Pixies). Samen met mijn drummer. Dat waren zo simpele, duidelijke nummers. Ideaal om te leren. Ik ben wat in The Cure gedoken en heb, denk ik, een stuk of 15 platen. Van bootlegs tot alle platen t/m Wish. Wish vond ik teleurstellend, na Disintegration. Hoe komt dat nu toch dat ik alles sindsdien wat minder vind? Ik ben er eens ingedoken.

Als ik Drone/no drone neem. Mijn favoriete nummer op deze plaat. Het doet me wat denken aan de moderne versie van Fascination street. Als ik die twee nummers vergelijk : DND is met een vette fuzz op de basgitaar. Dat brengt een heel ander gevoel naar voor. Maar verder een typische The Cure baslijn. Dan komt wel een groot verschil : de drummer. Die drumt gewoon te goed. Hij doet regelmatig wat fills, iets dat op heel hun oeuvre voor 1990 wat ontbreekt. Op héél Disintegration is de drum wel aanwezig als een soort backbone, maar heel sober. (tam-tam-tadadadam, tam-tam-tadadadam.) Die gitaar op DND is dan weer echt vintage Gabrels die freaken mag zoals bij Bowie, in tegenstelling tot de simpelere gitaarlijnen die op Fascination street zijn. Die waren veel strakker. Dat maakt dat de nummers heel anders zijn, door de invulling die de muzikanten geven.

Ik mis het soort vondsten zoals dat funky stuk van FS (And let's move to the beat like we know that it's over...). Dat is een geniale vondst, dat is Robert Smith die zijn onmiskenbaar gevoel voor pop in een heel ander soort nummer brengt. Dat mis ik hier wat. Zo een soort extra, de slagroom op de taart. Dit is een goede, degelijke taart. Maar geen uitzonderlijke taart.

Ik eet ze graag. Maar ga er niet naar verlangen. Ik ga niet zeggen : dit moet je zeker eens proberen. Nice to have maar niet onmisbaar.

Mooie recensie! Fijn voor allen die weer blij met The Cure zijn. En die er naar kunnen luisteren. Alleen is de fraaie en beeldende omschrijving van henrie9 - waarvan ik de mooiste stukjes tekst er even tussenuit heb geplukt want anders te lang - voor mij juist het euvel van Songs of a Lost World. Van alle songs op dit album. Maar van Warsong en Drone: No drone in het bijzonder. Nog afgezien van al het overige, het geluid komt niet prettig uit de speakers of koptelefoon. Wat ik ook probeer. Het lijken nota bene wel echte drones die vlak boven je hoofd scheren, ratelen en sissen... brrrr. Waarschijnlijk zijn deze effecten zo bedoeld en bedacht, ik kan er alleen niet te lang naar luisteren en dus gaat de blu-ray nu en waarschijnlijk voor altijd op het stapeltje vreselijk klinkende platen. Erg jammer.

En waarom klinken deze nummers live dan zoveel plezieriger? Het waren niet de beste nummers, die kwamen pas in deel twee en drie, maar ik heb zitten genieten van dat drie uur durende concert het afgelopen weekend. Onbegrijpelijk.

Mijn waardering blijft nog wel even staan. Wellicht omdat het The Cure is en een van mijn favorieten.

Nu goed genoeg bekend hiermee om het in te passen in mijn lijstje:

1. Pornography
2. Faith
3. Bloodflowers
4. Songs of a lost world
5. Three imaginary boys
6. Disintegration
7. Seventeen Seconds
8. Wish
9. The top
10. Kiss me, kiss me, kiss me
11. The cure
12. The head on the door
13. Wild mood swings
14. 4:13 Dream

Ondanks dat ik geen "echte" cure fan ben toch wel onder de indruk van dit album. Zal geen fysieke aanschaf worden, maar ik kan er wel van genieten. Sowieso een dikke voldoende voor de kwaliteit én The Cure doen er nog toe.