menu

Muziek / MusicMeter Live! / Gisteren ... gezien!

zoeken in:
avatar van Poles Apart
Casartelli schreef:

The Ghost Ranch

Altijd leuk om nieuw Nits werk te horen:



avatar van Nr.4
Gisteren Zwangere Guy in een uitverkochte Bird Rotterdam gezien. Sinds de eerste lockdown wel fan van zijn raps geworden. Wel vooral van de nummers die wat meer rustige, conventionele hiphopproducties hebben en minder van zijn tracks met meer moderne beats waarbij los gaan prioriteit nummer 1 lijkt.
Live is de beste man kraakhelder te verstaan en meester over de mic. De eerste helft kwamen mijn favoriete solotracks van Guy voorbij. Tijdens de tweede helft ging de boel vooraan goed los en ik heb me maar eens kritiekloos mee laten voeren in het jeugdig enthousiasme van het publiek. Was toch wel tof en bijzonder zo na 2 rustige jaren. Hoewel de tracks tijdens die tweede helft dus minder mijn ding zijn, blijkt ZG dan nog altijd alles vocaal onder controle te hebben. Erg goed en wat je noemt een beest on stage. Toffe show!
Voorprogramma van Dikke was de categorie hiphop die ook in NL nogal populair is maar waar ik weinig mee heb. Kon z'n zelfspot wel waarderen, het rappen terwijl vocalen meelopen bij sommige tracks dan weer totaal niet.

avatar van Nr.4
En de dag erna naar Marquis Hill in Paradox Tilburg. Deze trompettist uit Chicago treedt op met Junius Paul op bass, Jeremiah Collier op drums en Joel Ross op vibrafoon en piano. In het begin en af en toe gedurende de show toveren ze nog wat klein percussiespeelgoed tevoorschijn en op twee momenten samples uit de laptop.
En het was goed. Joel Ross is echt ongelofelijk. De improvisatie en het reageren op bandleider Marquis Hill was fantastisch, de drummer ging helemaal los (andermaal qua geluid soms te hard voor mijn oren) met tegen het einde ook wat meer Afrobeat ritmes (geen idee of ik het zo moet noemen). De rustige stukken met samenspel tussen piano en trompet waren zeker ook hoogtepunten. Concert bleef twee uur lang verrassen en maakt zeer nieuwsgierig naar het New Gospel Revisited album.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Naar Caribou in de Tivoli geweest afgelopen donderdag. Met in het voorprogramma de nieuwe ster aan het firmament Sofia Kourtesis. Viel een beetje tegen, maar dat had ook deels met de omstandigheden te maken. Geen lichtshow en erg kort, dan wordt het ook wel moeilijk om een goed housefeestje neer te zetten. Maar wat mij betreft had ze haar nummers wel in elkaar mogen mixen i.p.v. los te spelen. Dit soort muziek leent zich daar niet voor. Zonde, want ze heeft inmiddels aardig veel lekker materiaal om te spelen.

Caribou daarentegen liet even zien een doorgewinterde artiest te zijn. Met band en geweldige lichtshow werd de zaal in vuur en vlam gezet. Wellicht was het ook een beetje de knaldrang, maar los ging het in ieder geval. Hoogtepunten waren voor mij het jam intermezzo tijdens Sun, Never Go Back en nieuwste single You Can Do It. Na Never Go Back iets eerder weggegaan om een trein te halen, dus helaas wel het slotakkoord gemist.

avatar van meneer
Dus hij leeft nog ? En hij is aanwezig op een podium ? Maar.. Hoe ? Zit hij nu op een stoel ? Drumt hij echt niet meer ? Huh, al 10 jaar niet meer ? Gaat dat zingen nog wel dan ? Hmmm, ik weet niet of ik dan nog wel naar een concert van Genesis wil want het is toch niet meer de oude Collins. Genant een beetje want waarom doet hij dit nog. Geld tekort ? Daar ga ik geen geld aan besteden. Hij moet dat niet meer doen. Zo verliest hij zijn aanzien wat hij zo mooi opgebouwd had. Ik snap het niet..

Woorden die ik zowel las als hoorde de afgelopen jaren over Little Big Man. En met deze woorden toch ook een beetje in mijn achterhoofd stapte ik de Ziggo Dome zaal binnen waar mijn band van de afgelopen 40 jaar zou optreden. Ik had mezelf totaal geen verwachtingspatroon opgelegd. Ik zou wel zien wat er zou gespeeld gaan worden. Wat de lichtshow zou worden. Of hoe Collins zou zingen en performen.

Want ik heb de man wat keren mogen aanschouwen op een podium. Zowel solo als met de band. En ik zag vaak een man die zichzelf compleet gaf. Zowel op drums en/of zingend. Op zijn drums zoveel techniek met Genesis. Kijk maar eens naar beelden van de beginjaren 70. Half ontbloot, dikke baard, lange haren, volop aanwezig, soms zijn draaimicrofoon naar zich toetrekkend om Peter Gabriel te ondersteunen en vaak wat wild kijkend maar toch zo beheerst. Bijzondere was dat ik gisteravond precies dezelfde blik in de ogen van zijn zoon Nicholas zag en dezelfde gedrevenheid hoorde en zelfs voelde. Nicholas is duidelijk een jaren 20 drummerskind zoals vader dat was in de jaren 70.

Ik heb Collins gezien met zijn dikke kop vol van de cortisonenprikken die hij had gehad om goed te kunnen zingen in de eind jaren 80, begin 90. Het was in de Kuip. Ik stond vooraan. Ik heb later pas tapes gehoord van dezelfde concert tour maar dan in Wembley ergens eind jaren 80. Het had mij niet verbaasd als hij ook links en rechts een snuifje van het witte poeder toen nam. Zeer strak..

Gisteravond kwam er een oud lijkende man op een stok het podium opgestiefeld. Hij zag er wat eenzaam uit, haalde zijn stoel en ging met een duidelijke zucht zitten. Met een licht trillende hand pakte hij de microfoon. Een oud lijf en een doorleefd hoofd wat ook zo opgemerkt zou kunnen worden in het bejaardentehuis. Is hij echt nog maar 72 ? Hij lijkt wel 90. En hij moet dus nog een dikke twee uur zingen en entertainen ? Leg de AED alvast maar klaar.. One, Two, Three, Four....

Ik heb Collins solo live gezien. Niet vaak want dat was niet helemaal mijn ding. Zijn show, zijn nummers, zijn publiek. Die twee keren dat ik er was voelde ik wel de drive maar het raakte mij niet. Iets met afstand. Voelde alsof ik op het verkeerde feestje was terecht gekomen. Andermans feestje.

Ja, ik geef toe. Collins zat er gisteravond soms met de zang gewoon naast. Maar de twee, niet weggewerkte maar duidelijk aanwezige, achtergrondzangers pakten dat zeer subtiel op. En ws de geluidsman die aan de volumeknoppen zat ook. De ene wat zachter, de ander wat harder en dan weer andersom. Collins kwam eerst wat moeilijk op gang maar het publiek, de band en iedereen had er zo'n zin in. Elk nummer werd enthousiast begroet, meegezongen, gevierd, beleefd en tevreden afgesloten. Zoveel mensen zoveel lol met elkaar. En wie hield dat feestje in stand en gaande ? Juist.. Die man op die stoel ! (Bekende) grappen over de muziek ("Nu gaan we dus oude nummers spelen en Nieuwe.. Alhoewel, die 'Nieuwe' zijn ook al weer oude nummers.."). Zijn overbekende tamboerijnen act bij I Know What I Like maar dan de verkorte rolstoelversie. Publiekparticipatie bij The Last Domino waar hij toch een kleine 20.000 man alles laat doen wat hij wilde vanuit dat verdomde stoeltje. Contact maken met The Other Side ("Whoohoohoo..Hands in the air").

En altijd maar weer vol in de Spotlight en de camera met dat oude lijf, die oude kop, dat kwetsbare aura, de trillende handen, de schuddende kin. Het lijf kapot gedrumd, de stembanden weggeschuurd door teveel en te hoog gezongen noten. Overbelast, kapot, Little Big Man, teveel van zichzelf gegeven aan ons, zijn publiek. Schenk daar nog een hoop alcohol bij in dat lijf en mix het met elkaar.. Een Collins cocktail 2022, Shaken and Stirred..

Maar de ogen van de man stralen plezier uit, leven nog, een weerspiegeling van de ziel. Priemend, venijnig zelfs en vol gedrevenheid. Ergens is de ziel van de man gevangen in dat lijf.. Maar wat gaf hij gisteravond een show weg. Een podiumdier, getrouwd, gescheiden en weer opnieuw getrouwd met Banks en Rutherford. Verguisd, bespot, opgehemeld, drank & drugs, commercieel uitgewoond, experimenteel, bekroond en afgezet, een eenzame miljonair, bemind en uitgekotst, een God in de jaren 70/80/90 en een gekooid zieke wegvagende ziel vandaag de dag..

Hoe kan ik anders dan mijn hoed afnemen voor Little Big Man, hem bedanken voor alles wat hij mij gegeven heeft. Een prachtige muzikale reis met echte dieptepunten maar ook zeker fenomenale hoogtepunten heb ik met hem meegemaakt.

Het concert gisteren was zelfs één van de beste hoogtepunten. Een waardige afsluiting en afscheid van Genesis voor mij. Mooier had het niet gekund..

avatar van vigil
Een verhaal waarvan je wist dat het zou komen, en meneer je stelt niet teleur. Sterker nog...

Ik hoop dat je genoten hebt en bedankt voor je recensie uit t hart!

avatar van Arrie
Prachtig stuk inderdaad, meneer!

avatar van Nr.4
Lady Blackbird in Doornroosje Nijmegen. Fantastische stem, mooie uitvoeringen van haar album Black Acid Soul. Het nummer Five feet tall is live nog meer kippenvel dan op plaat. Gruwelijk goed optreden.

avatar van Nr.4
Soulband Monophonics in BIRD Rotterdam. Tering, wat vet. Echt een klassieke, dampende show met een fantastich op elkaar ingespeelde band. De blazers waren genieten en Kelly Finnigan op keyboard en als zanger is goud. Echt een top leadsinger die hele ziel en zaligheid erin stopt en zorgt voor een geweldige sfeer. Titeltrack van Its only us was mooi en eigenlijk knalde het 75 minuten lang.

avatar van Nr.4
M'n concert-driedaagse afgesloten met Conway The Machine in een uitverkochte Melkweg. Ik snap nog altijd niet waarom het zo lang moest duren voordat we binnen waren: er werd volgens mij niet extra gecontroleerd en het zal toch ook niet het eerste uitverkochte concert in de Melkweg zijn...
Gek genoeg droeg het in de rij staan wachten juist bij aan mijn zin in het event. Een van mijn favoriete zalen stampvol hiphopliefhebbers, veel oudgedienden ook, voor een eerste optreden in NL van toch wel een van de meest relevante rappers van de afgelopen jaren. Het deed me deugd te zien dat hij op een volle zaal kon rekenen.

DJ Turne draaide iedereen warm, gelukkig met vooral hedendaagse tracks. Hoe groot fan ik ook ben van 90s hiphop vind ik het tof als dj's met de tijd mee gaan qua tracks. Gelukkig wel voornamelijk tracks van acts die wel geworteld zijn in de 90s sound. Twee voor mij totaal onnodige rappers deden in het voorprogramma nog twee of drie nummertjes, waarna Turne nog even een Benny The Butcher set op ons losliet. Daarna wat gehype van de hypeman (het is z'n taak) en Conway kon beginnen.

Grimmige tracks van zijn vele releases kwamen in moordend hoog tempo voorbij. De producties die ik op plaat als rauw maar vrij rustig ervaar, knalden live hard. Genieten. Conway had er ook wel zin in, rapte prima, al had z'n mic net wat harder gemogen van mij. Toffe sfeer gedurende de hele set met natuurlijk de nodige adlibs die mee moesten worden geschreeuwd haha. In het laatste blokje nog de tracks Stressed en The Cow, waren wel hoogtepunten waarin de beste man vol emotie z'n persoonlijke rhymes afvuurde. Het optreden vloog voorbij en was net op tijd klaar voor de laatste trein. Hoewel het concert en de hele sfeer me een mooi gevoel gaf à la de vele concerten in de jaren 0 en 10, gelukkig niet ouderwets op het station de nacht doorgebracht dus. Topavond.

avatar van Johnny Marr
Dat zijn drie mooie artiesten na elkaar, Nr.4! Wat dope dat je die kon zien, vooral Conway!

avatar van Nr.4
Johnny Marr schreef:
Dat zijn drie mooie artiesten na elkaar, Nr.4! Wat dope dat je die kon zien, vooral Conway!


Haha zeker. Even wat inhalen van de afgelopen coronajaren. Was tof drie totaal verschillende optredens zo daags na elkaar. Qua muziek niet te vergelijken, maar het energiekere hiphopsfeertje ligt me toch het meest. Meest bruisende scene ofzo.

avatar van MAS
MAS
Ik had geen zin in de rij, dus aangesloten toen de rij bijna weg was. Daardoor de voorprogrammas gemist, maar wel genoten van Conways shows. Vooral fijn om na jaren weer bij een concert van een Amerikaanse rapper te zijn.

Gisteren last minute naar Amenra geweest. Ik had er nog nooit van gehoord, maar echt een geweldige ervaring en een facinerend optreden. De show is het best te omschrijven als een intense, muzikale trip. Heb er echt van genoten!

avatar van predator
Nilüfer Yanya @ Tolhuis Amsterdam 28 maart

Bij Yanya altijd het idee dat ze prima in een grote zaal kan optreden maar ze komt wel goed tot haar recht in een relatief kleine zaal. Het was gezellig vol in het Tolhuis.

Ze is niet zo van de praatjes en gaat in een ruk door. Een mooie mengelmoes van oude en nieuwe nummers, een nummertje extra had voor mij wel gemogen eerlijk gezegd. Maar prima concert en hopelijk treed ze snel weer een keer op in Nederland.

avatar van VladTheImpaler
Gisteren Shame in Paradiso gezien, met PVA als support act.

PVA zit in de hoek van de electro post-punk zoals bijv Working Men' s Club. Over het algemeen vind ik het net allemaal iets te braaf, en missen ze nog wat sterke nummers.

Shame heb ik een keer eerder gezien ten tijden van de Songs of Praise tour in de kleine zaal van de Melkweg. Toen ben ik echt van mijn sokken geblazen door de ongekende energie van de band, en vooral van die van frontman Charlie Steen. Die energie is er nog steeds, en toch voor mijn gevoel was het een stukje minder dan een paar jaar geleden. Hoe dan ook is er genoeg energie overgebleven om de vlam meer dan genoeg in de pan te krijgen. Verrassend ook hoeveel nieuwe nummers (stuk of 6) er voorbij kwamen. Goede kans dus dat er dit jaar al wel een nieuw album aan zit te komen. Afgaand op die nummers wordt de lijn van Drunk Tank Pink doorgezet en nog iets meer richting de sound van Fontaines D.C. bewogen. Maar ze klonken op het eerste gehoor wel goed. Helaas kwam het album Songs of Praise er een beetje bekaaid vanaf, terwijl voor mijn gevoel daar wel de grootste reacties vanuit het publiek op kwam. De opbouw van de setlist had wel iets beter gekund denk ik. Ik heb hoe dan ook genoten van een goede energieke show.

avatar van sj0n88
Woensdagavond naar Shame in Paradiso geweest. Het ging om een eerder uitgesteld concert, dus het voelde toch extra bijzonder dat we vandaag weer 'los' mochten. Aangezien de vriend waarmee ik ging onlangs geopereerd is, namen we plaats op het balkon. Leuk om zo'n concert een keer niet vanuit de kolkende massa (spoiler-alert) mee te maken, maar met goed uitzicht op het podium.

Het voorprogramma werd verzorgd door het Britse PVA. Ik was redelijk hyped door de vier singles die ze eerder uitbrachten en was daarom erg benieuwd hoe dit live zou uitpakken. En helaas: dat viel een beetje tegen. Ik weet niet of het aan mijn horen lag, maar ik het geluid was belabberd afgesteld. De drum was te veel op de voorgrond aanwezig, waardoor de synths (juist een belangrijke kracht van PVA) totaal werden overstemd. Maar niet alleen de synths kwamen niet helemaal tot hun recht, ook de zang van Ella Harris was zwak. Haar stem miste kracht, waardoor het veelal wegviel in de muur aan geluid. Was het dan belabberd? Zeker niet. Op de momenten dat de drummer en de man achter de knoppen van de synthesizer het tempo omhoog gooide (en er geen zang was), hoorde je goed hoe goed de muziek van PVA in elkaar steekt. Al bij al een behoorlijk optreden van een band waar we in de toekomst nog best wel van gaan horen. Want eerlijk: heel veel ervaring als liveband hebben ze tot nu toe niet kunnen opdoen, dus het wordt alleen maar beter.

Dan tijd voor de hoofdact: Shame. Een band die samen met o.a. Fontaines DC en the Murder Capital een van de vaandeldragers van de postpunk revival is. Waar het bij het voorprogramma duidelijk aan charisma ontbrak, is dat er bij Shame in overvloeden in de vorm van frontman Charlie Steen. De band komt verrassend genoeg op onder de klanken van By the Way van de RCHP en Steen loopt linea recta op de voorste rijen publiek op en zweept deze op. Het is gelijk duidelijk: Shame is gekomen om het dak eraf te blazen. En dat doen ze dan ook, bijna van begin tot eind. Het publiek gaat wild op o.a. Alphabet, Water in the Well en Born in Luton. En zoals we van Steen gewend zijn staat hij halverwege het optreden in blote bast het publiek te dirigeren. Circle pits en reguliere pits volgen elkaar in rap tempo op, en tot vervelens aan toe klimmen mensen op het podium om te crowdsurfen.

Naast Steen is een andere hoofdrol in het uiterst energieke optreden weggelegd voor een van de gitaristen. De helft van de tijd is hij druk met sprintjes over het podium, zo nu en dan springend op het subpodium van de drummer. Hoewel hij ook twee keer zijn evenwicht verliest, steelt hij uiteindelijk de show met een salto-achtige koprol met zijn gitaar nog op zijn buik. Zijn jeugdige enthousiasme is vermakelijk, aandoenlijk én jaloersmakend te gelijk. Met 50% van zijn energie zou ik mijzelf ook al gelukkig prijzen.

Zijn er dan geen kritische kanttekeningen bij het optreden te maken? Jawel. Waarschijnlijk mede dankzij uitstel van de vele concerten, heeft de band tijd gehad om aan nieuw materiaal te werken. Logischerwijs willen ze een paar van deze nummers live spelen om de reactie van het publiek te checken. Ik raakte de tel kwijt, maar volgens mij speelden ze een blok van drie nieuwe nummers, nog een blok van twee nieuwe nummers en alsof dat nog niet genoeg was: nóg een los nieuw nummer. Hoewel het tof is nieuwe nummers te horen, haalde Shame hiermee wel het nodige tempo uit de set. Het positieve nieuws: er leken op het eerste gehoor een aantal absolute parels tussen te zitten (een nummer met 'sixes') en het kan niet anders of we mogen zeer binnenkort een nieuw album verwachten.

Tweede kritische kanttekening is de keuze voor Station Wagon als afsluiter. Op het album al zeker niet mijn favoriet, maar als afsluiter mist het nummer tempo. Een enorm contrast met One Rizla, het nummer dat de Paradiso enkele minuten ervoor in vuur en vlam zette. Het roept een beetje het gevoel op van een doodgeslagen biertje.

Toch doen de zojuist gemaakte kanttekeningen totaal geen recht aan het fantastisch optreden dat we deze woensdagavond krijgen voorgeschoteld. Er zijn niet veel andere bands die zo'n goede show kunnen neerzetten. Hoewel beide albums van hoogstaande kwaliteit zijn, weet Shame in de liveshows er nog een schepje bovenop te doen. Al mijn persoonlijke favorieten passeren de revue. Naast Tasteless en 6/1 is de live-uitvoering van Angie werkelijkwaar fantastisch. Wat bijblijft is uiteindelijk een geweldige liveshow waarvan je blij bent dat je erbij bent geweest.

EDIT: Ik zie nu dat mijn verslag en dat van VladTheImpale redelijk wat gelijkenissen vertonen. Volgens mij zijn we het dus aardig met elkaar eens

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
The Sisters of Mercy, Het Paard, 31 maart 2022

Een oud-collega die ik inmiddels ook tot mijn vaste concertmaten mag rekenen wilde altijd The Sisters of Mercy nog eens zien. Bij een vorige gelegenheid had ik lauw gereageerd, maar ergens tijdens het covidium heb ik het album Floodland alsnog in het hart gesloten, dus toen we er last-minute achter kwamen dat een om de bekende reden enkele keren uitgesteld concert gisteravond plaatsvond, zijn we daar, natte sneeuw en weder dienende, maar heen gegaan. Het optreden was uitverkocht, maar Ticketswap stelde niet teleur.

Het live zien van wat je zonder al te veel dédain een jaren '80 nostalgie-act (of voor mijn part 'golden oldie') kunt noemen, is mij op zich niet vreemd. Maar misschien had ik onbewust toch gehoopt dat de (deels vervangen) band inmiddels wat verder gekomen was dan een drumcomputer, nauwelijks verstaanbare zang en veel visuele smoke and mirrors om het primaire proces maar zo veel mogelijk aan het gezicht te onttrekken. De onbewuste hoop werd in dat geval teleurgesteld.

Het gebrek aan podiumuitstraling/-beleving daargelaten, was het gebodene muzikaal best energiek te noemen en het publiek dat overwegend ook al wat op leeftijd was, vermaakte zich prima. Alsnog hield de geluidskwaliteit niet over (storingen in de gitaar doken tot ver in het concert op), leken veel nummers toch wel veel op elkaar en deed de band dus ook weinig moeite boven die indruk uit te stijgen. De twee in mijn beleving grootste hits werden tot de laatste toegift bewaard en... tja, ook wel een beetje afgeraffeld.

Ik zet Floodland nog wel een keer op. Gewoon, lekker thuis.

More
Ribbons
Doctor Jeep / Detonation Boulevard
No Time To Cry
I Will Call You
Alice
But Genevieve
First And Last And Always
Marian
Show Me
Instrumental 86
Black Sail
I Was Wrong
Flood II

Never Land (A Fragment)
Something Fast
Lucretia My Reflection

Temple Of Love
This Corrosion

avatar van Lars Muziek.
29 maart 22 Metronomy @TivoliVredenburg, Utrecht

Het bezoek aan TivoliVredenburg is voor mij de eerste keer in misschien wel twee jaar? Daarnaast wel mijn derde concert van dit jaar en sinds tijden weer eens een bericht hier op MusicMeter! Dat brengt mij gelijk tot nieuwsgierigheid bij andere berichten hier op het forum

Metronomy heeft een leuk verleden bij mij, waar ik graag nog eens naar terug kijk. Zo begon het in 2014 waarin ik Metronomy ontdekte en begon te waarderen. Met de release van Love Letters kwamen ze dat jaar naar TivoliVredenburg, maar voor ik het wist was het concert al uitverkocht. Toevallig was ik op die dag van het concert wel in Utrecht waar ik toch wel teleurgesteld was geen ticket te hebben. Daarna zag ik ze pas live voor eerst in oktober 2019 in de Melkweg te Amsterdam. Wat een feest was dat! En dat feest herhaalde zich ook vanavond weer, maar deze keer gelukkig (weer) in het mooie en gezellige TivoliVredenburg. Waar het tot mijn verbazing is het vanavond niet uitverkocht (dat vergeleken met in 2014 en 2019).

De avond begint bij het voorprogramma, Pongo genaamd. Een Portugese zangeres met een draaitafel. Mooi en schaars komt de zangeres het podium op. Waar een andere vrouw plaats nam achter de zo geheten draaitafel (met veel samples enzo). En daar kwam het dan. Een soort van R&B achtige beats (?) en buitenlandse zang. En als klapper op de vuurpijl ging mevrouw Pongo ook nog schudden (twurke?) met die billen en een rare moonwalk doen. Wat een aparte keuze om zo'n band (of eigenlijk meer duo) als voorprogramma te plaatsen van een indie pop/rock band als Metronomy. Het zijn namelijk twee hele andere muzieksoorten. En het meest vreemde was nog wel dat het heel de zaal opzweepte (ja inclusief mijzelf ook een beetje) om mee te dansen op hun muziek.

Na een half uur was de zaal opgewarmd voor het concert van Metronomy. Met een groot onthaal van een applaus werd de band ontvangen op het podium van de Ronda zaal. De band startte de show met de track 'Love Factory' vers van het onlangs uitgebrachte album 'Small World' met vervolg van daarop twee klassiekers uit hun oudere oeuvre. De sfeer zit er al gauw in. Er wordt volop meegezongen en volop gedanst op de vrolijke muziek van de band. Waarna zanger Joseph Mount het publiek toespreekt met een bedankje waarop de track 'Reservoir' werd ingezet. Het nieuwe album 'Small World' is voorzien van aardig wat dansbare liedjes. Zo ook de track 'Its Good to Be Back' wat met heel veel enthousiasme werd ontvangen. De band speelt met overgave en heeft en overduidelijk heel veel zin in. De zanger benoemd deze dinsdagavond zelfs tot een vrijdagavond, maar met zo'n band en zulke muziek maakt het niet uit welke dag het is. Er wordt toch wel gedanst en meegezongen.

Met een overschakeling in de setlist belanden we halverwege bij een wat meer disco vibe. De track 'Boy Racers' wordt namelijk ingezet. Een track die enkel gespeeld wordt door de twee toetsenisten en de drummer. Het instrumentale nummer klinkt wat stroef, maar zweept de zaal wel op. Helaas zit er geen overgang in naar de track 'Lying Low' want dat was twee jaar geleden in de Melkweg pas echt een zeer groot succes. Daarvoor krijgen we wel een oude goude voor terug 'End of you Too' waarna Mount vraagt wie er eigenlijk allemaal bij waren in 2004. Toen in dat jaar de band voor het eerst in Nederland was. Het leek erop dat niemand hierbij aanwezig was, maar wel opvallend dat de zanger dit nog even wist op te hoesten na zo'n carrière.

De band blijft vooruitgang maken en brengt het zowel live als in de studio steeds weer een stap hoger. Met nieuwe visuals op de achtergrond van het podium brengt de band er meer sfeer in. De oeuvre is inmiddels zo groot dat er opzich wel meer tracks op de setlist mogen komen. Nergens kakt het in of zwakt de energie af. En dat is alleen maar genietbaar. De diversiteit in de setlist volgt met klassiekers tot aan nieuwe nummers. Het is een heerlijke en vooral opzwepende mix. En vanaf het moment dat de band 'The Look' inzet is de zaal al helemaal om. Het mag nog langer gaan duren, maar het nadert helaas wel naar het einde. Met drie songs in de toegift laat de band TivoliVredenburg al zwetend en schoor achter. De toegift is er niet zo maar een en bevat samen met 'Love Letters' twee zeer klassieke tracks. Waarvan de allerlaatste 'You Could Easily Have Me' grootst wordt gespeeld met flink wat rock uithalen tot flikkerende strobo's aan toe.

Hulde aan de bezetting van deze band dat al sinds het eerste moment samen is en met overgave en plezier hun muziek spelen. Met extra hulde aan Oscar Cash voor zijn meesterlijke synthesizer werk en legendarische dansjes!

Wat heb ik genoten zeg

avatar van Killeraapje
Sisters of Mercy afgelopen vrijdag in Maastricht mogen bewonderen. De zaal was afgeladen vol. De hits werden in rap tempo afgewerkt. De zanger begint nu toch wel echt te verslijten en de enige die echt strak klonk was de drummer die uit een kastje kwam.

Neemt niet weg dat ik me prima hebt vermaakt en dat het niet veel slechter was dan de vorige twee keren dat ik de heren live heb mogen bewonderen. Something New en This Corrosion blijven prachtig.

Stiekem blijf ik toch nog een hopen op een nieuwe plaat van de heren.

avatar van Finidi
Zondag Sisters of Mercy in Groningen gezien, met als voorprogramma A.A. Williams. Dat voorprogramma was vooral 7x hetzelfde liedje wat mij betreft, rustig openen, langzaam tempo qua zang met alleen maar lange noten en dan nog even een instrumentaal crescendootje. Wel een prima liedje overigens.

Daarna dan Sisters of Mercy. Ik ben niet bepaald groot fan, verder dan de hits en af en toe de albums luisteren kom ik niet; was vooral met m'n broer mee. Het is wel een wat gekke band live zo met die drumcomputer. De hierboven geconstateerde gitaarproblemen waren er in ieder geval in Groningen niet, de zanger is wel duidelijk aan het limiet. Tempo was inderdaad moordend hoog, zeker na het indutten bij het voorprogramma. Hadden best wat minder nummers kunnen zijn en dan wel de langere albumversies. Ze hadden het beste wel zeker voor het laatst bewaard.

Mijn verwachtingen waren niet al te hoog en werden niet enorm overtroffen. Maar heb me wel prima vermaakt, zeker met Marian /Temple of Love / This Corrosion. En zeker voor een eerste concert sinds tijden... Binnenkort naar Pure Reason Revolution + Gazpacho, daar zijn de verwachtingen wat hoger voor

avatar van whitecoat
Fontaines DC in de Ronda gisteren;

Wat een heerlijk concert!! Ook natuurlijk omdat het het eerste echte concert in meer dan 2 jaar was in een ramvolle zaal. (Vorige week ook naar Spinvis geweest maar ben toen boven gaan staan om nog even te “wennen”)

Maar wat een band! Wat een energie! Nieuwe nummers ijzersterk. Dit is de laatste keer geweest dat we ze in zo’n kleine zaal konden zien…

avatar van VladTheImpaler
whitecoat schreef:
Fontaines DC in de Ronda gisteren;

Wat een heerlijk concert!! Ook natuurlijk omdat het het eerste echte concert in meer dan 2 jaar was in een ramvolle zaal. (Vorige week ook naar Spinvis geweest maar ben toen boven gaan staan om nog even te “wennen”)

Maar wat een band! Wat een energie! Nieuwe nummers ijzersterk. Dit is de laatste keer geweest dat we ze in zo’n kleine zaal konden zien…

Ik ben jaloers haha. Nog geprobeerd de afgelopen dagen om een kaartje te scoren via Ticketswap, maar dat was geen doen helaas.

avatar van Outlaw104
whitecoat schreef:
Fontaines DC in de Ronda gisteren;
Wat een heerlijk concert!!
Heb normaal nog wel eens een inkakmoment tijdens optredens, maar deze band zette de Ronda gedurende het hele concert in vuur en vlam.
Fantastisch ook dat kenmerkende wapperende handje van Grian Chatten.
meneer Er staat je wat moois te verwachten morgenavond in Antwerp.

avatar van meneer
Outlaw104 schreef:

meneer Er staat je wat moois te verwachten morgenavond in Antwerp.

Top ! Ik ga met mijn jongste zoon van 19. Benieuwd wie het het langste volhoudt

En dan zaterdag naar IQ. Daar bijkomen..

avatar van Lars Muziek.
whitecoat schreef:
Fontaines DC in de Ronda gisteren;
Maar wat een band! Wat een energie! Nieuwe nummers ijzersterk. Dit is de laatste keer geweest dat we ze in zo’n kleine zaal konden zien…


Ook ik ben jaloers en had er graag bij willen zijn. Ergens was ik al bang dat dit de laatste tour zou zijn waar de band zou gaan spelen in kleinere (medium) zaaltjes. Jammer want de band komt daar goed tot zijn recht, maar het zijn ze gegund! Tevens ook jammer dat de shows in Nederland tijdens deze tour naar mijn inzien ook niet goed gepromoot zijn (op TivoliVredenburg na) en dan met name de show in Maastricht.

avatar van blur8
Fontaines DC : Het was overweldigend lekker. Een groot feest om gezamelijk te beleven.
Iedereen die er was weet waarom.
Nieuwe songs zijn bijna contrast met bekende werk en indrukwekkend goed.
Opvallend: matige reacties op [Skinky Fia]. terwijl die de meest vernieuwende sound heeft.
Als iedereen dat nummer kent veranderd de insteek vanzelf. Big !

avatar van meneer
Dat de ene 54 is en de ander 19 is en dan samen naar een concert van Fontaines DC gaan zegt wel iets over de aantrekkelijkheid van de band. Vader en zoon. Een mooi gegeven maar ook allebei een verschillende achtergrond m.b.t. de ervaringen met rockconcerten. Dus op naar TRIX in Antwerpen. Een kleine zaal waar goed Belgisch bier en pils in stevige plastic glazen wordt geschonken en gedronken. Voor het voorprogramma begon proosten we er samen op.

Het voorprogramma duurde een half uur. Experimenteel bandje met een zangeres zonder enig charisma. De band zelf eigenlijk ook niet. Maar het was goed door te komen vooral omdat het een half uur duurde. Daarna vulde de zaal zich steeds voller en je voelde de spanning groeien. Hier kwam iets ‘nieuws en spectaculairs’ aan. Klokslag negen uur, licht uit, spots aan.

Ik volg de band sinds 2019 en had een stel rauwe Ieren leren kennen. Beetje Peaky Blinders gevoel met muziek die mij deed herinneren aan de stad Londen in de jaren 80. Rauw, energie en diep Anglicaans. Nu zag ik 5 mannen staan waarvan het 3-koppige gitaargedeelte modieus met nieuwe gesoigneerde kapsels en kleding het podium betraden. Ergens moest ik denken aan Franse Dauphin Prinsen. Een soort ijdele kroonprinsen. Maar niet de zanger en de drummer. Dat was nog rauw, Iers, whisky. En mijn god, wat hadden deze 5 mannen een energie. Opbouwend vanaf het begin rechtstreeks stormend naar een kernreactie. Het leek wel een Blitzkrieg.

Soms keek ik naar mijn zoon die dit voor het eerst meemaakte. Ik zag hem observeren, lichtelijk meedoen en het geheel ondergaand. Ikzelf keek vooral naar de zanger. Zichzelf opfokkend. Je zag aan hem wanneer er een stevig nummer aan kwam. Hij zweepte zichzelf dan op in het donker, stampend met zijn microfoon, opgefokt lopend en helemaal losgaand als er weer een nummer begon. Grian Chatten is een icoon, fotogeniek, zelfverzekerd, de zaal dragend en stuwend, een man voor de geschiedenis boeken van de rockmuziek. Hij geeft zichzelf totaal, hij is die energie.

En plots, plots explodeerde de zaal. Totaal onverwacht stonden mijn zoon en ik midden in de Mosh-Pit. En dat ging maar door en door… Wat te doen ?

Dus is gaf mezelf over en deed volledig mee. Door vooral flexibel mee te gaan overleefde ik het geduw, gedans, getrek. Ik sprong mee, bounsde, zong, overleefde en genoot voluit. Ik voelde mij weer 19 maar dan wel met een 54 jaar oud lijf. Heerlijk maar ook wat gevaarlijk. Maar waar was mijn zoon ? Ik zag hem nergens meer. Was hij gevallen ? Waar beleefde hij de Mosh-Pit ? Onderging hij het zoals ik ? Tot aan het einde van dit heftige optreden zag ik hem niet meer.

Dus toen het laatste nummer klaar was, de lichten weer aangingen en de Belgen hun welverdiende gerstenat gingen opzoeken zocht ik hem. Ik zag hem weer buiten de zaal staan bij de merchandise. Met een totaal andere beleving. Toen de zaal volledig uit haar bol ging raakte hij geïrriteerd door al dat ‘kinderachtige’ gespring. Anderen bonkten tegen hem aan, ze trapten op zijn voeten, iemand voor hem kotste zijn maag leeg en toen hij was de zaal uitgegaan. Dit was niks voor hem. Ja, de muziek was goed maar de losgekomen energie was hem teveel. En dat had ik ergens niet verwacht. Hij is toch 19 ?

Dus een volgende keer zal ik hem eens meenemen naar andere, ‘rustigere’ concerten. Ik hoop nog wel dat hij dan mee wil gaan. Of is dit niet meer iets voor zijn generatie ? Of is het zijn karakter..

Verder terugkijkend naar deze avond heb ik een band gezien die, vanuit haar jeugdige energie, culturele achtergrond en rauwheid, zeker een grote band zou kunnen worden en, als ze geluk hebben, zou het een iconische band kunnen worden die weer eens een mooi, geruchtmakend en legendarisch verhaal zou kunnen toevoegen aan het Grote Boek van de rock/punk/pop muziek. Ergens lijkt dit toegevoegd te worden aan het laatste hoofdstuk van dit boek over een muzikale stroming die aan haar einde lijkt te komen. Ik ben zeer benieuwd hoe het verder zal gaan met Fontaines DC. Waar gaat deze band naar toe ?

blur8 schreef:
Fontaines DC : Het was overweldigend lekker. Een groot feest om gezamelijk te beleven.
Iedereen die er was weet waarom.
Nieuwe songs zijn bijna contrast met bekende werk en indrukwekkend goed.
Opvallend: matige reacties op [Skinky Fia]. terwijl die de meest vernieuwende sound heeft.
Als iedereen dat nummer kent veranderd de insteek vanzelf. Big !


Helemaal mee eens, wat een power en een feestje was in de volgepakte Ronda.
Cha cha cha!

BrotherJohn
Gisteren Still Corners gezien in een voor tweederde gevuld Vera. De vijf studioalbums kende ik al goed en ik had het zelf ingeschaald als een soort van dream pop dat het bij mij vooral goed doet op de late avond. Maar live was het steviger en opzwepender dan ik had gedacht en er werd ook flink gedanst, mede door de begeleiding op drums die snaarstrak was. Dan Greg Hughes die met zijn ultra treble gitaarspel een soort van neo-roots meebrengt uit Texas, en de Engelse Tessa die als een soort van Rachel Goswell functioneert; met spaarzame bewegingen achter de toetsen en een dromerige stem. De bas en synths leken volledig te zijn voorgeprogrammeerd, dat ging wel wat ten koste van de beleving. Cover 'So Far Away' (Dire Straits) was een verrassende knipoog naar een referentie uit het verleden.

avatar van Nr.4
Ibrahim Maalouf in de herkansing na de karige voorstelling in het theater afgelopen november.
Ook in de volgepakte De Roma in Antwerpen praat hij veel helaas. Nummers die geen uitleg of introductie nodig hebben, krijgen die toch. Daarmee is het enige mimpunt genoemd, want verder was dit wat ik hoopte. Een knallende show van een 13-koppige band met een fantastische blazerssectie en Maalouf op trompet en piano speelt heerlijk en is een podiumbeest bovendien. Prachtige melodieen en een bijzonder oosters trompetgeluid komen samen in zijn mooiste nummers die magisch aanvoelden gisterenavond.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:19 uur

geplaatst: vandaag om 13:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.