Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)
zoeken in:
2
geplaatst: 12 augustus 2019, 12:23 uur
chevy93 schreef:
Ik weet nog steeds niet of ik blij ben met de kwaliteit van deze lijst of een beetje boos, omdat er veel gras voor mijn voeten weggemaaid wordt.
Ik weet nog steeds niet of ik blij ben met de kwaliteit van deze lijst of een beetje boos, omdat er veel gras voor mijn voeten weggemaaid wordt.
Het is helemaal niet erg als jij ook GZA in je lijst hebt hoor.
5
geplaatst: 12 augustus 2019, 13:32 uur
44. Nelly Furtado - Força
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/348.300.jpg
Het EK voetbal van 2004 was het eerste toernooi, waar ik echt veel van meekreeg. Destijds zat ik op voetbalkamp en keken we 's avonds naar de wedstrijden, de match tegen Portugal staat nog steeds in mijn geheugen gegrift.
Gelukkig zijn er ook goede herinneringen aan dat toernooi: de soundtrack van de eindronde bijvoorbeeld. Nelly heeft Portugese roots, dus kreeg zij de eer dat haar nummer werd uitgekozen als officiële song van het EK 2004. Forca betekent "kracht" in het Portugees, dus een niet geheel onlogische keuze.
Het is voor mij onmogelijk om hier niet inblij van te woorden. De drive in het nummer is ongekend en instrumenteel gebeurt er weer ontzettend veel, de banjo is leidend. Drie dikke minuten gevuld met energie, levenslust en passie.
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/348.300.jpg
Het EK voetbal van 2004 was het eerste toernooi, waar ik echt veel van meekreeg. Destijds zat ik op voetbalkamp en keken we 's avonds naar de wedstrijden, de match tegen Portugal staat nog steeds in mijn geheugen gegrift.
Gelukkig zijn er ook goede herinneringen aan dat toernooi: de soundtrack van de eindronde bijvoorbeeld. Nelly heeft Portugese roots, dus kreeg zij de eer dat haar nummer werd uitgekozen als officiële song van het EK 2004. Forca betekent "kracht" in het Portugees, dus een niet geheel onlogische keuze.
Het is voor mij onmogelijk om hier niet inblij van te woorden. De drive in het nummer is ongekend en instrumenteel gebeurt er weer ontzettend veel, de banjo is leidend. Drie dikke minuten gevuld met energie, levenslust en passie.
4
geplaatst: 12 augustus 2019, 13:37 uur
jordidj1 schreef:
Heb jij ook drie keer Nelly? Nice.
Heb jij ook drie keer Nelly? Nice.
Hot In Herre, Dilemma, en wat zou die derde dan wel moeten zijn?
2
geplaatst: 12 augustus 2019, 13:39 uur
chevy93 schreef:
Ik weet nog steeds niet of ik blij ben met de kwaliteit van deze lijst of een beetje boos, omdat er veel gras voor mijn voeten weggemaaid wordt.
Ik weet nog steeds niet of ik blij ben met de kwaliteit van deze lijst of een beetje boos, omdat er veel gras voor mijn voeten weggemaaid wordt.
#stemnellytop100
9
geplaatst: 12 augustus 2019, 14:41 uur
43. Metallica - Fade to Black
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/186.300.jpg?cb=1510356916
Tja, bijna een jaar terug was ik nog een fanatiek Metallica-hater. Toch heb ik de deur altijd op een kier gehouden en toen ik bij de top honderd van dumb_helicopter Fade To Black tegen het lijf liep, ben ik alsnog gezwicht.
Het tweeluik For Whom The Bell Tolls / Fade To Black is metalperfectie, vooral de laatste is simpelweg het beste wat de band heeft voortgebracht. Naar het schijnt hebben mensen door toedoen van deze song hun leven beëindigd, wat al genoeg zegt over de impact van de lyrics. De suïcidale, emotionele tekst die perfect ondersteund wordt door de instrumentatie. Een ballad, die rustig begint, maar al snel op gang komt waarna er geen weg meer terug is. De gitaarsolo vervaagt langzaam weg in de duisterheid, die je doet beseffen dat de track veel te kort heeft geduurd.
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/186.300.jpg?cb=1510356916
jordidj1 schreef:
Nou, als Metallica wint kunnen we met zijn allen wel door hobbelen naar het Radio Veronica-forum
Nou, als Metallica wint kunnen we met zijn allen wel door hobbelen naar het Radio Veronica-forum
Tja, bijna een jaar terug was ik nog een fanatiek Metallica-hater. Toch heb ik de deur altijd op een kier gehouden en toen ik bij de top honderd van dumb_helicopter Fade To Black tegen het lijf liep, ben ik alsnog gezwicht.
Het tweeluik For Whom The Bell Tolls / Fade To Black is metalperfectie, vooral de laatste is simpelweg het beste wat de band heeft voortgebracht. Naar het schijnt hebben mensen door toedoen van deze song hun leven beëindigd, wat al genoeg zegt over de impact van de lyrics. De suïcidale, emotionele tekst die perfect ondersteund wordt door de instrumentatie. Een ballad, die rustig begint, maar al snel op gang komt waarna er geen weg meer terug is. De gitaarsolo vervaagt langzaam weg in de duisterheid, die je doet beseffen dat de track veel te kort heeft geduurd.
0
geplaatst: 12 augustus 2019, 15:11 uur
Shit, Fade to Black, wat een track idd. Samen met de banger For Whom The Bell Tolls het beste wat het metalen gezelschap uit San Franscisco op deze aardkloot heeft losgelaten.
11
geplaatst: 12 augustus 2019, 15:17 uur
42. The War on Drugs - Under the Pressure
https://www.musicmeter.nl/images/cover/405000/405518.300.jpg
Nu we in het niets zijn vervaagd door de gitaren van Metallica, mogen onze gedachten rustig wegvaren op de muziek van The War On Drugs. Op deze plek had ook zomaar Red Eyes of An Ocean in Between the Waves kunnen staan, maar het is uiteindelijk toch Under the Pressure geworden, mede dankzij de live-ervaring.
De intro met de piano neemt je al automatisch mee in de song, vanaf daar is het één grote trip. De song knalt maar door en vooral bij de gitaarsolo geraak je compleet in extase. Als je deze superlatieven vermenigvuldigt dan heb je mijn mening wat betreft de live-versie ook direct. Ultieme feelgood-muziek at its finest!
https://www.musicmeter.nl/images/cover/405000/405518.300.jpg
Nu we in het niets zijn vervaagd door de gitaren van Metallica, mogen onze gedachten rustig wegvaren op de muziek van The War On Drugs. Op deze plek had ook zomaar Red Eyes of An Ocean in Between the Waves kunnen staan, maar het is uiteindelijk toch Under the Pressure geworden, mede dankzij de live-ervaring.
De intro met de piano neemt je al automatisch mee in de song, vanaf daar is het één grote trip. De song knalt maar door en vooral bij de gitaarsolo geraak je compleet in extase. Als je deze superlatieven vermenigvuldigt dan heb je mijn mening wat betreft de live-versie ook direct. Ultieme feelgood-muziek at its finest!
1
geplaatst: 12 augustus 2019, 15:48 uur
jordidj1 schreef:
47. The National - Slow Show
(afbeelding)
Er is een persoon die dit nummer al meer dan 600 keer in zijn leven heeft beluisterd, ikzelf moet het doen met een luttele veertig keer. Al zijn dat enkel wel de plays via Spotify, radio-uitzendingen o.i.d. niet meegerekend.
47. The National - Slow Show
(afbeelding)
Er is een persoon die dit nummer al meer dan 600 keer in zijn leven heeft beluisterd, ikzelf moet het doen met een luttele veertig keer. Al zijn dat enkel wel de plays via Spotify, radio-uitzendingen o.i.d. niet meegerekend.
Slow Show (en trouwens net zoveel liefde voor Song for Zula )
Deze evergreen zou idd bovenaan m'n allertijdenlijst pronken als ik nu m'n rangschikking maak en het totaal aantal plays doorslaggevend laat zijn.
Stiekem gaat Slow Show trouwens helemaal niet over Matt's geliefde. Wel over zijn liefde voor muziek (teksten schrijven, optreden), en hoe hij tot de ontdekking kwam dat daar zijn definitieve roeping lag. In dit prachtige interview uit 2016 is hij openhartig over de gebeurtenissen rond de eeuwwisseling die ertoe leidden dat hij z'n New Yorkse bestaan als graphic designer / creative director voor eeuwig vaarwel zei, om uiteindelijk te worden tot de succesvolle rockmuzikant die hij nu is. Feitelijk mogen we de veroorzakers van de dotcom-bubbel eeuwig dankbaar zijn
Matt Berninger, Lead Singer of The National, Tells Wealthsimple Why Losing $1 Million Led Him to Being a Rock Star | Wealthsimple
Matt Berninger schreef:
"I think you have to be pretty fearless when it comes to creating anything. We toured Europe a lot from 2002 to 2004 and came back with far less money than we’d started with. It would actually get depressing. I never loved traveling, and I felt homesick. We stayed in disgusting hostels and trucker hotels where they literally hosed down the rooms. Meanwhile, my friends back in New York were starting to buy houses. But ultimately it didn’t matter. We all knew we could pull the plug if we wanted to—go back to our regular jobs, freelance, or liquidate a 401K. But we forged ahead. It helped that I was never completely broke and never really faced the prospect of not being able to pay rent."
"I think you have to be pretty fearless when it comes to creating anything. We toured Europe a lot from 2002 to 2004 and came back with far less money than we’d started with. It would actually get depressing. I never loved traveling, and I felt homesick. We stayed in disgusting hostels and trucker hotels where they literally hosed down the rooms. Meanwhile, my friends back in New York were starting to buy houses. But ultimately it didn’t matter. We all knew we could pull the plug if we wanted to—go back to our regular jobs, freelance, or liquidate a 401K. But we forged ahead. It helped that I was never completely broke and never really faced the prospect of not being able to pay rent."
Z'n verhaal leest een beetje als een jongensboek. De eerste jaren dat ze met The National door probeerden te breken (2001-2004) liepen allerminst van een leien dakje. Tot de release van Alligator was het touren en albums opnemen vooral verliesgevend en hadden ze er al een heleboel geld in gestoken. Gelukkig werden ze vanaf 2005 wel groots opgepikt door de internetblogs (die binnen korte tijd steeds belangrijker werden binnen de muziekindustrie) en begon het balletje te rollen
Zie ook de review van Titmeister voor de MuMeLadder.
Titmeister schreef:
561. The National - Slow Show [04:10]
Boxer | 2007 | Verenigde Staten
(afbeelding)
Genomineerd door: Sho-yu
2017: 500
2016: 648
2015: 569
2014: 416
2013: 326
2012: 487
2011: 1314
2010: --
2009: --
2008: --
2007: --
Ruim 10 jaar geleden was de 29-jarige Matt Berninger zijn suffe baantje als grafisch designer in New York zat. Hij besloot zijn baan op te zeggen en zich vol in te zetten voor de muziek. Het resultaat is bekend. Minder bekend is dat dit nummer over die gebeurtenis gaat. Alleen dan verpakt als een licht melancholisch liefdesliedje. Dat soort gelaagde boodschappen doen het sowieso goed bij mij. Buiten dat, is dit gewoon een heel erg geslaagd popliedje. De droevige bariton van Berninger tilt het nummer naar een hoger level, de piano en gitaar doen er een schepje bovenop, de erg rake brug maakt het af. (Titmeister)
(afbeelding)
561. The National - Slow Show [04:10]
Boxer | 2007 | Verenigde Staten
(afbeelding)
Genomineerd door: Sho-yu
2017: 500
2016: 648
2015: 569
2014: 416
2013: 326
2012: 487
2011: 1314
2010: --
2009: --
2008: --
2007: --
Ruim 10 jaar geleden was de 29-jarige Matt Berninger zijn suffe baantje als grafisch designer in New York zat. Hij besloot zijn baan op te zeggen en zich vol in te zetten voor de muziek. Het resultaat is bekend. Minder bekend is dat dit nummer over die gebeurtenis gaat. Alleen dan verpakt als een licht melancholisch liefdesliedje. Dat soort gelaagde boodschappen doen het sowieso goed bij mij. Buiten dat, is dit gewoon een heel erg geslaagd popliedje. De droevige bariton van Berninger tilt het nummer naar een hoger level, de piano en gitaar doen er een schepje bovenop, de erg rake brug maakt het af. (Titmeister)
(afbeelding)
7
geplaatst: 12 augustus 2019, 18:44 uur
41. First Aid Kit - The Lion's Roar
https://www.musicmeter.nl/images/cover/235000/235848.300.jpg
We sluiten dit blokje van tien af met deze Zweedse folkmeisjes, eentje waarvan ik nooit had durven dromen dat ze hoog in mijn lijst mochten belanden. Dat krijg je ervan, als je puur op gevoel de nummers rangschikt. Vlak voor de top veertig is echter précies de positie waar ik ze wil hebben.
De onbezorgde, folky sfeer van de song is zalig. Je waant je direct in een open veld, omgeven door prachtige flora en fauna. Op een afstandje staan de twee Zweedse dames je toe te zingen, het duo blinkt uit in hun schitterende samenzang, je hoort echt dat alle schoonheid van hun lichaam naar de stembanden is gegaan. Als je denkt dat de track afgelopen is, wordt er nog even een fijne outro uitgegooid. Het nummer dat erna volgt is echter ook prachtig, I'll be your Emmylou...
https://www.musicmeter.nl/images/cover/235000/235848.300.jpg
We sluiten dit blokje van tien af met deze Zweedse folkmeisjes, eentje waarvan ik nooit had durven dromen dat ze hoog in mijn lijst mochten belanden. Dat krijg je ervan, als je puur op gevoel de nummers rangschikt. Vlak voor de top veertig is echter précies de positie waar ik ze wil hebben.
De onbezorgde, folky sfeer van de song is zalig. Je waant je direct in een open veld, omgeven door prachtige flora en fauna. Op een afstandje staan de twee Zweedse dames je toe te zingen, het duo blinkt uit in hun schitterende samenzang, je hoort echt dat alle schoonheid van hun lichaam naar de stembanden is gegaan. Als je denkt dat de track afgelopen is, wordt er nog even een fijne outro uitgegooid. Het nummer dat erna volgt is echter ook prachtig, I'll be your Emmylou...
15
geplaatst: 12 augustus 2019, 23:50 uur
40. Songs: Ohia - The Black Crow
https://www.musicmeter.nl/images/cover/4000/4625.300.jpg
Daar is hij dan eindelijk, de man die we al bij naam hadden genoemd bij nummer 48. Molina is een persoon waar ik mij perfect mee kan associëren, in zijn discografie is een hoge mate van onzekerheid merkbaar die ik zelf ook (nog) vaak voel.
De eerste tonen van The Black Crow duiden op aarzeling, beklemming. Met heel veel moeite lijkt Molina de eerste zinnen uit zijn strot te laten verdwijnen, onbewust geforceerd laat hij zijn pijn merken aan de buitenwereld. Elke snaar die hij raakt van zijn gitaar is de juiste, ik word altijd direct gegrepen als het album The Lioness door dit nummer wordt geopend.
The Black Crow is pijnvol en confronterend, een uitlaatklap. Ik heb niet altijd zin om de song om te draaien, maar als ik het doe is het garantie voor tranen, maar ook genoegdoening. Waar Jason zijn rust vond, vind ik mijn kracht.
https://www.musicmeter.nl/images/cover/4000/4625.300.jpg
Daar is hij dan eindelijk, de man die we al bij naam hadden genoemd bij nummer 48. Molina is een persoon waar ik mij perfect mee kan associëren, in zijn discografie is een hoge mate van onzekerheid merkbaar die ik zelf ook (nog) vaak voel.
De eerste tonen van The Black Crow duiden op aarzeling, beklemming. Met heel veel moeite lijkt Molina de eerste zinnen uit zijn strot te laten verdwijnen, onbewust geforceerd laat hij zijn pijn merken aan de buitenwereld. Elke snaar die hij raakt van zijn gitaar is de juiste, ik word altijd direct gegrepen als het album The Lioness door dit nummer wordt geopend.
The Black Crow is pijnvol en confronterend, een uitlaatklap. Ik heb niet altijd zin om de song om te draaien, maar als ik het doe is het garantie voor tranen, maar ook genoegdoening. Waar Jason zijn rust vond, vind ik mijn kracht.
7
geplaatst: 13 augustus 2019, 00:27 uur
39. Burial - Ashtray Wasp
https://www.musicmeter.nl/images/cover/241000/241635.300.jpg
Een perfecter tijdstip kan ik niet bedenken om de volgende update te droppen, want ja, de muziek van Burial komt echt het best tot zijn recht als er geen fractie zonlicht meer te zien is. Met een capuchon op door de stromende regen heen slenteren, dat is de beste luisteromgeving.
Een tijdlang draaide ik enkel Burial. Ik had ochtenddiensten en/of sluitdiensten, dus als ik onderweg naar het werk was spitte ik zijn discografie door. Vooral de EP's waren populair bij mij, omdat de lengte perfect aansloot op mijn reistijd (ik woonde destijds nog in Almere). Als je dan om vijf uur 's ochtends door het centrum van Amsterdam loopt, word je pas echt getroffen door de impact van de EP Kindred, in het bijzonder door de track Ashtray Wasp.
Die track is één grote emotionele uppercut. In die twaalf minuten gebeurd er zo veel, maar woorden schieten tekort om datgene samen te vatten. Je tast in het duister door het mysterieuze geheel van de song, die je alleen achterlaat in niemandsland, maar tegelijkertijd moed geeft om door te gaan.
https://www.musicmeter.nl/images/cover/241000/241635.300.jpg
Een perfecter tijdstip kan ik niet bedenken om de volgende update te droppen, want ja, de muziek van Burial komt echt het best tot zijn recht als er geen fractie zonlicht meer te zien is. Met een capuchon op door de stromende regen heen slenteren, dat is de beste luisteromgeving.
Een tijdlang draaide ik enkel Burial. Ik had ochtenddiensten en/of sluitdiensten, dus als ik onderweg naar het werk was spitte ik zijn discografie door. Vooral de EP's waren populair bij mij, omdat de lengte perfect aansloot op mijn reistijd (ik woonde destijds nog in Almere). Als je dan om vijf uur 's ochtends door het centrum van Amsterdam loopt, word je pas echt getroffen door de impact van de EP Kindred, in het bijzonder door de track Ashtray Wasp.
Die track is één grote emotionele uppercut. In die twaalf minuten gebeurd er zo veel, maar woorden schieten tekort om datgene samen te vatten. Je tast in het duister door het mysterieuze geheel van de song, die je alleen achterlaat in niemandsland, maar tegelijkertijd moed geeft om door te gaan.
1
geplaatst: 13 augustus 2019, 00:36 uur
Tja, die laatste twee nummers zijn mss wel dé hoogtepunten tot nu toe Wat kan hier nog over vraag ik me af. Nou ja, wel een paar nummers mss. Runaway, Troy of Untitled #8 ofzo.
1
geplaatst: 13 augustus 2019, 00:57 uur
Johnny Marr schreef:
Tja, die laatste twee nummers zijn mss wel dé hoogtepunten tot nu toe Wat kan hier nog over vraag ik me af. Nou ja, wel een paar nummers mss. Runaway, Troy of Untitled #8 ofzo.
Tja, die laatste twee nummers zijn mss wel dé hoogtepunten tot nu toe Wat kan hier nog over vraag ik me af. Nou ja, wel een paar nummers mss. Runaway, Troy of Untitled #8 ofzo.
Of Black.
11
geplaatst: 13 augustus 2019, 00:57 uur
38. Pearl Jam - Black
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/665.300.jpg?cb=1564822671
Even een blokje met wat minder superlatieven. Wat betreft Pearl Jam kan ik kort, maar krachtig zijn. Ik vind de band eigenlijk een tikkeltje overschat, maar Black is wel echt outstanding. Wát-een-song. Dit nummer doet het zo'n beetje altijd goed met eindejaarslijstjes, of het nou op dit forum of de Radio 2 Top 2000 is, heel veel mensen putten kracht uit deze track. Of laten een traan, want zeg nou zelf, een betere break-up-song bestaat er haast niet.
Eddie Vedder legt hart en ziel in deze song, geen woord is gelogen. Hij wilde het zelfs geen single maken, zo persoonlijk is de tekst. Hoe persoonlijk, is zó duidelijk hoorbaar. Vooral bij de bridge bereikt hij het hoogtepunt, zo diep hoor je het tegenwoordig niet meer. Vanaf daar ebt de pijn langzaam weg in stilzwijgendheid....
I know someday you'll have a beautiful life
I know you'll be a star in somebody else's sky, but why
Why, why can't it be, oh can't it be mine?
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/665.300.jpg?cb=1564822671
Even een blokje met wat minder superlatieven. Wat betreft Pearl Jam kan ik kort, maar krachtig zijn. Ik vind de band eigenlijk een tikkeltje overschat, maar Black is wel echt outstanding. Wát-een-song. Dit nummer doet het zo'n beetje altijd goed met eindejaarslijstjes, of het nou op dit forum of de Radio 2 Top 2000 is, heel veel mensen putten kracht uit deze track. Of laten een traan, want zeg nou zelf, een betere break-up-song bestaat er haast niet.
Eddie Vedder legt hart en ziel in deze song, geen woord is gelogen. Hij wilde het zelfs geen single maken, zo persoonlijk is de tekst. Hoe persoonlijk, is zó duidelijk hoorbaar. Vooral bij de bridge bereikt hij het hoogtepunt, zo diep hoor je het tegenwoordig niet meer. Vanaf daar ebt de pijn langzaam weg in stilzwijgendheid....
I know someday you'll have a beautiful life
I know you'll be a star in somebody else's sky, but why
Why, why can't it be, oh can't it be mine?
0
geplaatst: 13 augustus 2019, 14:01 uur
jordidj1 schreef:
Op een afstandje staan de twee Zweedse dames je toe te zingen, het duo blinkt uit in hun schitterende samenzang, je hoort echt dat alle schoonheid van hun lichaam naar de stembanden is gegaan. Als je denkt dat de track afgelopen is, wordt er nog even een fijne outro uitgegooid. Het nummer dat erna volgt is echter ook prachtig, I'll be your Emmylou...
Op een afstandje staan de twee Zweedse dames je toe te zingen, het duo blinkt uit in hun schitterende samenzang, je hoort echt dat alle schoonheid van hun lichaam naar de stembanden is gegaan. Als je denkt dat de track afgelopen is, wordt er nog even een fijne outro uitgegooid. Het nummer dat erna volgt is echter ook prachtig, I'll be your Emmylou...
Edgar18 would agree
Prachtige verrassing, had vooraf nooit gedacht dat FAK je lijst kon halen.
5
geplaatst: 13 augustus 2019, 14:56 uur
37. Steven Wilson - Routine
https://www.musicmeter.nl/images/cover/470000/470328.300.jpg?cb=1562276402
Eén van de meest intense luisterervaringen beleefde ik ruim twee jaar geleden. Geïnteresseerd geraakt door het welbekende concept slingerde ik dit album aan, pas na een uurtje kwam ik bij zinnen. Instant vijf sterren en die zijn het nog steeds waard.
Routine is het kloppend hart van Hand. Cannot. Erase., alle emotie komt samen op die track. Sterker nog, het is onderdeel van het concept, maar vertelt ook nog een eigen verhaal. Het gaat over een vrouw die haar kinderen verliest en er daardoor kapot van is, maar door routine de controle over haar eigen leven behoudt.
Sowieso is de vormgeving en uitwerking van het concept om door een ringetje te halen, maar de climax die bereikt wordt op Routine is iets magisch. Nina Tayeb zingt dat laatste refrein als een soort beschermengel, hoe haar stem overslaat is zó mooi...
https://www.musicmeter.nl/images/cover/470000/470328.300.jpg?cb=1562276402
Eén van de meest intense luisterervaringen beleefde ik ruim twee jaar geleden. Geïnteresseerd geraakt door het welbekende concept slingerde ik dit album aan, pas na een uurtje kwam ik bij zinnen. Instant vijf sterren en die zijn het nog steeds waard.
Routine is het kloppend hart van Hand. Cannot. Erase., alle emotie komt samen op die track. Sterker nog, het is onderdeel van het concept, maar vertelt ook nog een eigen verhaal. Het gaat over een vrouw die haar kinderen verliest en er daardoor kapot van is, maar door routine de controle over haar eigen leven behoudt.
Sowieso is de vormgeving en uitwerking van het concept om door een ringetje te halen, maar de climax die bereikt wordt op Routine is iets magisch. Nina Tayeb zingt dat laatste refrein als een soort beschermengel, hoe haar stem overslaat is zó mooi...
0
geplaatst: 13 augustus 2019, 15:58 uur
Dis weer een van de vele wonderen van YouTube: ik klik 'em aan - hardleers als ik ben ga ik nogmaals proberen te 'proggen' (normalerweise NMD) - en als andere opties (aanbevelingen) toont de Gluurbuis me nog een clip van Stephen Wilson (mocht ik na 1 progclip m'n bekomst nog niet hebben gehad), De waarheid achter de maanlandingen (Van Jordy Schaap) en Jiskefet - De doorstart. I wonder
De video is interessanter dan die muziek; opnieuw weer moeten vaststellen dat dit NMD is. Prog blijft voor mij een reis met het ov (omwegen, overstappen, vertragingen) die 1,5 uur vergt terwijl ik hetzelfde traject met de fiets in 35 min. kan afleggen.
Burial: zou qua regen eerder gaan voor motregen en glimmend asfalt.
De video is interessanter dan die muziek; opnieuw weer moeten vaststellen dat dit NMD is. Prog blijft voor mij een reis met het ov (omwegen, overstappen, vertragingen) die 1,5 uur vergt terwijl ik hetzelfde traject met de fiets in 35 min. kan afleggen.
Burial: zou qua regen eerder gaan voor motregen en glimmend asfalt.
1
geplaatst: 13 augustus 2019, 17:48 uur
Geen probleem Mjuman. Iedereen heeft wel een NMDtje. Wel een grappige vergelijking. Prog is voor mij juist geen OV, maar idd ook geen snelle fietsrit. Eerder een reis door een landschap waar ik me aan vergaap, zoals op vakanties, mits het een mooi afwisselend landschap is. Vervoersmiddel is ondergeschikt.
12
geplaatst: 13 augustus 2019, 17:52 uur
36. The Rolling Stones - Gimme Shelter
https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2458.300.jpg?cb=1555171702
Funfact: deze klassieker stond in mijn eerste ladderfinale-lijstje op nummero dertig. Destijds begreep ik de populariteit van dit nummer, gelukkig kon laxus11 mij exact vertellen waarom het zo'n evergreen was:
Helder.
De intro is niet zomaar een intro: het creëert een soort droomwereldje waar Mick Jagger zijn mannen je zonder moeite inzuigen, met een beetje hulp van Merry Clayton natuurlijk. Wat je daarna ervaart is swingende vrijheid, ondanks de beladen boodschap. Het nummer scheurt en schuurt heerlijk door en Clayton schreeuwt het uit tijdens het refrein, één van de mooiste muziekmomenten ooit. Period.
Ben ik trouwens de enige die zegt dat The Beatles en The Stones totaal onvergelijkbaar zijn?
https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2458.300.jpg?cb=1555171702
Funfact: deze klassieker stond in mijn eerste ladderfinale-lijstje op nummero dertig. Destijds begreep ik de populariteit van dit nummer, gelukkig kon laxus11 mij exact vertellen waarom het zo'n evergreen was:
Helder.
De intro is niet zomaar een intro: het creëert een soort droomwereldje waar Mick Jagger zijn mannen je zonder moeite inzuigen, met een beetje hulp van Merry Clayton natuurlijk. Wat je daarna ervaart is swingende vrijheid, ondanks de beladen boodschap. Het nummer scheurt en schuurt heerlijk door en Clayton schreeuwt het uit tijdens het refrein, één van de mooiste muziekmomenten ooit. Period.
Ben ik trouwens de enige die zegt dat The Beatles en The Stones totaal onvergelijkbaar zijn?
Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.
* denotes required fields.