Wist ik niet, maar gelukkig zie ik ze al op Lowlands.

Laat Pusha T maar naar NL komen.

Komt ook naar de Melkweg.

Pffff. Ik wil dat kunnen bijhouden. Hoe doe jij dat

Alle concertzalen die je wel eens bezoekt liken op Facebook en dan notificaties aanzetten wanneer ze nieuwe events aanmaken.

Als je je favoriete artiesten op Spotify volgt krijg je trouwens ook meldingen als ze in de buurt optreden

Ik volg ‘Melkweg Hiphop’ op Facebook. (en nog wel wat podia, maar Melkweg is wel het interessants op het gebied van hiphop)

Oke. Done. Weer een irritatie minder
Ga je mee naar Pusha?

Ik doelde op Cardi, ja. Nou wil ik niet zeggen dat zij eventjes de Ziggo uitverkoopt, maar Minaj en Future hebben natuurlijk ook al jarenlang een fanbase op kunnen bouwen, en hebben een groter oeuvre opgebouwd. Maar heb wel het idee dat er veel meer interesse en aandacht is voor Cardi dan voor Nicki, momenteel. Al doen Nicki’s laatste singles het ook wel verrassend goed hoor (en die zijn ook erg lekker).

We raken offtopic, ik PM je wel!

Post Malone en Drake kunnen we ook toevoegen aan het rijtje toch? Heb het idee dat Future een beetje z'n relevantie is verloren in het afgelopen jaar. Al zullen we dat pas echt gaan merken wanneer hij een nieuw album dropt.

Drake verkoopt sowieso wel uit, maar dan moet 'ie ook nog opkomen dagen natuurlijk.

En Eminem dan? Die heeft toch veel meer grote hits?

Die is toch wel flink afgezakt met z’n laatste album. Als je kijkt naar de volledige carrières van artiesten, dan is Eminem zeker één van de allergrootsten, maar als je het hebt over de grootste hiphopartiesten van nu, dan zou ik Eminem toch niet noemen.

Een moderne ergernis die volgens mij nog niet op de site staat; slechte nieuwgemaakte LP's en hoezen. Dus niet de heruitgaven maar de platen die worden uitgebracht door hedendaagse artiesten.

Het vinyl zelf
Ik vind het een leuke trend dat vinyl weer helemaal terug is. Aanvankelijk was elke nieuwgekochte plaat van na 2010 een feest; mooie- beter vormgegeven producten en superkwaliteit persingen. Maar nu het een vlucht neemt komen ook weer vaker inferieure producten voor. Ik heb zo al een nieuwe LP (2018) gekocht die 'uit het midden lag'. We moeten weer op gaan letten zoals in de '70s. Vroeger wist je: koop nooit een Portugese of Mexicaanse persing al vind je de plaat nog zo goed.

Maar dan nog dit
Iets waar ik me echt aan erger is dat men kennelijk is afgestapt van het goede gebruik dat een label en een hoes informatie bevat over de muziek die op de plaat staat. Beirut's Gallipoli ('limited edition clear vinyl') is een goed voorbeeld. Het is een uitklaphoes, maar daar staat NIETS op. Alleen op de rug staat 'Beirut - Gallipoli' en het 4AD logo en verder zijn het artistiek bedoelde foto's die op mij overigens niet veel indruk maken. Op het label staat alleen 'Made in the EU', het catalogusnummer en aanduiding side A en side B. In een slecht vormgegeven en slecht afgedrukt inlegvelletje (niet eens op 12" grootte dus lekker snel kwijt te raken) staan de credits en de nummers.
Van de ongeveer 30 'hedendaagse' LPs die ik kocht zijn er nu al 3 waar op het label geen enkele vermelding is van de namen van de tracks. Dat kwam vroeger toch veel minder vaak voor (Closer van Joy Division is er een, maar dat is ook een bijzonder geval vind ik).

Nou ja, Dark side of the moon, Led Zeppelin 4 en Sigur Ros ( ) zijn natuurlijk ook klassieke voorbeelden van platen die weinig tot geen tekst op de hoes hebben.

Maar ik snap je punt - ik heb weinig ervaring met nieuw vinyl van nieuwe releases, maar ook ik heb de indruk dat er - nu de verkoop van vinyl zo'n hoge vlucht neemt - beknibbeld wordt op de kwaliteit. Herpersingen van hoezen met een korrelige weergave ben ik al regelmatig tegengekomen, maar mijn onlangs aangeschafte reissue van Point of know return van Kansas heeft zelfs een behoorlijk andere kleurstelling dan het origineel.

En dan het vinyl zelf - ik moet zeggen dat ik een hele tijd geen klachten had over de door mij aangeschafte nieuwe persingen, maar ook daarin bespeur ik de laatste tijd een kentering: ik heb er ook al eentje gehad waarvan het gat niet helemaal in het midden zat, waardoor het geluid vervormt tot een onbeluisterbaar stuk muziek.
En een paar keer kwam het voor dat het leek alsof er wat gruis in de groeven zat, waarschijnlijk restmateriaal dat bij het persen is vrijgekomen. Dat resulteerde in nogal wat hoorbare tikjes en krasjes, al was het meeste er met een grondige schoonmaakbeurt nog wel af te krijgen. Maar dat zou bij een splinternieuw exemplaar natuurlijk niet nodig horen te zijn.

In combinatie met de prijzen, die vooral het laatste jaar de pan uit rijzen (geldt ook voor tweedehands vinyl) heeft dit mijn enthousiasme voor nieuw vinyl danig getemperd. Ik leg me momenteel vooral toe op goede tweedehands platen, die ik ter plekke kan controleren. En weer meer op CD, want prijstechnisch is daar de bodem helemaal uitgevallen. Tweedehands althans, want ik heb de indruk dat ook voor nieuwe CD's de prijzen geleidelijk aan het stijgen zijn...

Ik vind het altijd ergerlijk als mensen nummers die niet in hun smaak vallen 'fillers' noemen. Volgens mij zijn dat nummers om een album op te vullen als een artiest niet meer dan een paar singles heeft. Dan wordt er een hoop vulsel achteraan gegooid om een album vol te maken. Vaak zitten daar ook wat remixen bij. Kortom, 'filler' heeft de functie van vullen. Die functie ligt al vast bij hoe een album gemaakt is en wordt niet bepaald door de smaak van de luisteraar.

Ik begin echt moe te worden van reclames met vervelende hipstermeisjescovers van bekende liedjes. Die versies van 'Our House' en 'She's the One' bijvoorbeeld vind ik echt heel, heel vervelend 'smaakvol'.

Inderdaad of hipsterjongetjes die 'Girls just want to have fun' coveren (voor een Amerikaanse fastfoodmagnaat).

En One Way or Another, iemand?

Vreselijke versie ja. Echt met zo'n toon van 'de meisjes willen plezier hebben, maar ik mag niet meedoen'.

Vervelend inderdaad. Zouden die versies goedkoper zijn om te gebruiken?

Arrow Classic Rock die op hemelvaartsdag muziek draait van artiesten die ons zijn ontvallen en het dan Heroes in Heaven noemt. Persoonlijk vind ik Alle 13 Dood beter klinken.

Pluspunt: geen Anouk of Coldplay.

Op Arrow zijn de meeste artiesten die worden gedraaid toch al dood?

Fifty-fifty, schat ik. Daarom kunnen ze er gemakkelijk een dag mee vullen. Maar een beetje goedkoop is het wel, ja. Op Hemelvaartsdag nog wel...

Ga maar na, Beatles, Stones, Eagles, LedZep, the Who, Deep Purple, Bowie, Queen, Tom Petty, Pink Floyd. Daar krijg je makkelijk een dagje mee vol. Geen Grateful Dead gehoord trouwens.

Pffff, wat een ontzettend beperkte waardeloze servercapaciteit bij Doornroosje. Site stond al vanaf een uur of 10 open (VVK voor Conversations with Nick Cave startte om 11 uur) maar een kaartje bemachtigen, ho maar. Site down, 503-meldingen te over. Na 10 min. kwam ik er zowaar doorheen maar al helaas uitverkocht. Zo krijg je dus een enorme loterij imo. Bij het World Forum 3 jr. geleden (ook beperkt aantal plaatsen) geen centje pijn, site werkte gewoon.

Beetje late reactie, maar dit is inderdaad over het algemeen veel goedkoper. Heeft te maken met waar het copyright ligt. Over het algemeen ligt het copyright van de opname van een nummer bij de platenmaatschappij en van het nummer zelf bij de schrijver/producer ervan. Als je dus een bestaande opname van een bekend nummer wilt gebruiken, moet je over het algemeen gaan onderhandelen met een platenmaatschappij over royalties. Als je een andere artiest een cover op laat nemen, moet je onderhandelen met de schrijver van het oorspronkelijke nummer. Dat zijn vaak makkelijkere onderhandelingen, niet in de laatste plaats omdat het vaak niet ongunstig is voor de artiest als zijn of haar nummer weer eens onder de aandacht komt - al is het in een coverversie. Daarmee zijn de kosten, zelfs met de opnamekosten erbij, vaak lager dan wanneer een bestaand nummer wordt gebruikt.

In aansluiting daarop: wat tegenwoordig ook steeds vaker gebeurt, is dat oudere artiesten om de hierboven genoemde redenen flinke delen van hun repertoire opnieuw opnemen. Jeff Lynne's ELO en Def Leppard zijn daar bekende voorbeelden van. Door die nieuwe, in eigen beheer gemaakte opnamen ontworstelen ze zich van de druk van de rechthebbende platenmaatschappij en kunnen ze die nieuwe opnamen van bekende nummers zelf in licentie geven.

Want behalve concerten verdienen artiesten tegenwoordig behoorlijk aan het op allerlei manieren onder de aandacht brengen van hun repertoire: in films, in reclamespots en zelfs bij verkiezingscampagnes. Ook dit is een uitvloeisel van 'de nieuwe tijd': je moet als artiest je muziek constant 'in the picture' houden als je er nog wat mee wilt verdienen.