menu

Genres / Hip-Hop / De hiphop top 100 van...

zoeken in:
avatar van Sjaakspeare
20. Kiddo Cee, Gikkels, M.O. & Brakko, Dret & Krulle en MC Fit - Bijlmerstyle Anthem

De Bijlmer, lange tijd de armste wijk van Amsterdam en het gebied in Nederland met de hoogste concentratie Surinamers, is sterk oververtegenwoordigd binnen de Nederlandstalige hiphop. Naast de zeven artiesten op dit nummer zijn uit deze lijst ook Spookrijders, Zwart Licht, Mocromaniac en SoulTrash afkomstig uit dit deel van ‘Zuid-Oost’. Ook Hef woonde als kind in een tijdlang in de Bijlmer. Daarnaast bracht de buurt andere bekende rapacts als Skinto, Green Gang, SMIB, Woordvoerders, Whitedogg en SMBG voort. Een hiphoplijflied voor dit deel van Amsterdam is dus een weinig verrassend verschijnsel. Gelukkig is deze track daar muzikaal niet minder door. Integendeel. Het is een schijf met een overweldigende beat die klinkt alsof een luchtalarm in slow motion een intergalactische veldslag aankondigt. De MC’s blijken er bovendien alle zeven wel raad mee te weten. Vooral de bijdragen van Kiddo Cee, Krulle en M.O. zijn uitstekend, met rijke rijmschema’s en aardige tot voortreffelijke teksten.

19. Zo Moeilijk - Kleermaker

We gaan nog eenmaal terug naar Zo Moeilijk, het Nijmeegse drietal met de ongezond smerige beats, de abstracte raps vol taalcreativiteit en de gortdroge humor. In dit nummer vertellen Nosa en Rosco hoe superieur ze zijn en alles naar de klere laten gaan wanneer er aan hen getoornd wordt. De heren nemen de verantwoordelijkheid om de Nederlandstalige scene netjes aan te kleden, ook al zijn zijzelf in tegenstelling tot de meesten klaarblijkelijk heel ‘flex’ in hun adamskostuum. Intentioneel onnozele opschepperij als deze laatste mededeling heeft me vaak doen gniffelen bij Zo Moeilijk-tracks, en werkt aangenaam relativerend. De waarschuwing voorafgaand aan de videoclip dat beeld en geluid synchroon kunnen lopen, is hiermee overigens volkomen in lijn, evenals de geestig simplistische slagzin ‘Zo Moeilijk dissen is fokking dom’. Toch is het niet alleen vanwege de humor dat ‘Kleermaker’ in mijn optiek zo geslaagd is. Alles valt op z’n plaats in dit nummer: naast het komische gehalte bevat het namelijk goede flows, vermakelijk taalspel zoals Rosco’s overfanatieke t-deletie -zes jaar voor de ‘put some respek on my name’-meme, een toffe productie klinkend naar een betonboor aan de autotune en een dijk van een outro. Het is voor mij een onweerstaanbaar geheel. Voor degenen die dat niet begrijpen: ‘je denkt klein als een 101 Barz-kijker. There, said it. Come and get it.’

18. Boef en de Gelogeerde Aap - Vind Ons

Tijd voor meer van de toegankelijke avant-garde-hiphop van Boef en de Gelogeerde Aap. Muziek balanceert altijd tussen kunst en vermaak, sommige muziek schiet onmiskenbaar door naar één kant. De briljantste muziek vormt naar mijn mening een symbiose tussen deze twee uiteinden. En wat Nederlandstalige hiphop betreft, zijn daar weinig geslaagdere voorbeelden van dan ‘Vind Ons’. De bijzonder dansbare drum-‘n-bassachtige productie van Boef wordt door De Gelogeerde Aap op heerlijk eigenzinnige wijze voorzien van opsommerige dichterlijke teksten: een poëtische tactiek om het ontoegankelijke wat behapbaarder te maken. Door zinnen als “blinde bedienden dragen urnen vol tranen die gelaten zijn” af te wisselen met abstractere uitingen, tekent zich op esthetisch uiterst verantwoorde wijze een wonderlijk scenario af. Het is een poli-interpretabele wirwar van schoonheid waartussen je vruchtbaar naar allerhande betekenis kunt zoeken. Dat is dan ook precies waartoe Aap de luisteraar oproept in het refrein. Wanneer je eraan beantwoord, raak je vervreemd en verwonderd door de comfortabelste klanken; dit is kunst én vermaak.

17. D-Double - Intro

Op wat voor manier dit nummer een introductie is, weet volgens mij niemand. Tekstueel valt er alleszins geen inleidende thematiek in te bespeuren; D-Double rapt tenslotte zoals bijna altijd enigszins onsamenhangend over zijn –veelal illegale- bezigheden. Wel kan ik me indenken dat deze track door de bedeesde, ietwat ingehouden aandoende productie een geschikte albumopener kan vormen. Als voorbode op wat harder werk. Nu had ik niet snel verwacht een dergelijke minimalistische boombapbeat bij de Vlissingse rapper aan te treffen, maar in de ruimte die eenvoudige doch continu spannende pianomelodie overlaat, komt de winnaar van The Next MC 2012 heerlijk uit de verf. Zijn twee voornaamste kwaliteiten: z’n tomeloze bravoure en z’n daverende timing, krijgen over de gematigd ondersteunde akkoorden alle ruimte om te schitteren. Het resulteert in pure hiphop. In een lichtelijk guur maar swingend nummer waarin de nadruk ligt op de raps. Raps bestaande uit feilloos op de beat gezweepte versregels vol swagger. Het maakt dit tot één van de allersterkste Nederlandstalige raptracks van 2017.

16. Opgezwolle - Hardcore Rap

Door naar de volgende banger. Dit is zonder twijfel één van de hardst klappende beats in deze lijst. Delics hoogritmische productie wekt de indruk dat een complete concertbak vol contrabassen boos op je is en curieus genoeg bevalt mij dat ontzettend. De speelse, zeer vloeiende en puik getimede raps van Sticks en Rico, die elkaar bovendien steeds op fenomenale wijze afwisselen, leiden in samenspel met de instrumentatie tot een topnummer. Inhoudelijk gaat het weliswaar nergens over, maar deze track is precies wat hij pretendeert te zijn: hardcore rap, op de meest treffend mogelijke manier.

15. StropStrikkers - De Pit

Oppervlakkig bezien is dit een nummer dat optredens van StropStrikkers van een extra energie-impuls moest voorzien: ik zie een massa concertgangers al bruut tegen elkaar aanspringen in navolging van de agressieve oproepen van J.A.E. en Skafalau. Toch is dit nummer veel meer dan alleen een middel om wat publieksparticipatie voor elkaar te krijgen. De twee MC’s van de Utrechtse formatie willen namelijk een pit zien in heel de Nederlandstalige scene. Ze willen dat hun muziek reuring brengt en mensen overrompelt. Hun sinistere boombap moet heel de atmosfeer doen veranderen. Deze track is een fel doch impliciet pleidooi voor een tabula rasa-light, waarbij de driftige maar soepele versregels superieur ondersteund worden door de guur slepende, epische beat van KlaasVaak. Deze productie is de auditieve versie van het ellebogenwerk dat StropStrikkers bereid was te verzetten om de game te veranderen. Dit is snoeiharde hiphop van de vurigste soort.

14. Typhoon ft. Neske Beks - Sprokkeldagen

Een jaar voordat Diggy Dex een fikse hit scoorde met de Vlaamse zangeres Eva de Roovere, had Typhoon al een –beduidend minder poppy- nummer uitgebracht met een vocaliste uit het zuiden van ons taalgebied. En wat voor een nummer: ‘Sprokkeldagen’ is een poëtisch en sferisch hoogtepunt in de Nederlandstalige hiphop. Over een emotionerende, ingehouden productie zet Ty net als op ‘Zo Niet Mij’ zijn vertwijfelde overpeinzingen om in prachtige taalkunst. Hij rapt over zijn verwarring, moedeloosheid, onzekerheid en onrust als jongeman die zijn plaats in de maatschappij nog lang niet gevonden lijkt te hebben, en doet dat in veelal connotatieve bewoordingen die even verstrooid zijn als de gevoelens waar hij zich op baseert. Het is een uitermate krachtig samenvallen. Op deze veelzeggende wijze weidt Typhoon voorts uit over zijn moeite met overvloed, met het temperen van verlangens. Zijn algehele gebrek aan bestemdheid leidt blijkens zijn abstracte teksten incidenteel tot de gewaarwording van twee personificaties van hemzelf. Één daarvan is Typhoon als dokter-annex-gids, de ander is de hulpbehoevende pendant. De eerste blijkt een teleurstellende kwakzalver te zijn, waardoor de tweede verloren blijft lopen. Neske Beks lijkt de Zwolse taalvirtuoos ondanks alle diffuse bewoordingen perfect te snappen. Impliciet raadt zij haar dolende medeartiest aan om wat meer lak te hebben aan de rest van de wereld en meer te vertrouwen op het lot, minder te mijmeren: “als ge uwen weg niet vindt, maakt uwen middelvinger nat, en de wind, geloof mij, de wind zal zeggen waar dat gij heen wilt.” Navigeer op het lastige door er vanaf te rollen. De judotactiek. Aan het einde van de track willigt Typhoon haar advies in. “Zonder jullie was ik ergens,” roept hij, en besluit vervolgens de belofte na te gaan jagen van de wind die hij voelde: dat hij een hoge boom is. Een hoge boom moet zich niet gek laten maken door de wind. Hij moet het wiegen als spel zien en zich laten inspireren door de energie. Dat Typhoon hier aan het eind van dit nummer in slaagt, en zo zijn sprokkeldagen achter zich laat, is tekenend; anders was dit huzarenstukje er hoogstwaarschijnlijk nooit gekomen.

13. M.O. & Brakko - Hoek Op

Dat M.O. & Brakko tweemaal langskomen in deze top 100 en beide notities in de top 20 staan, is veelzeggend. Jarenlang stond het duo uit Amsterdam Zuid-Oost immers hoog aangeschreven bij fijnproevers. Voor concious rap met een licht anachronistisch boombapgeluid was M.O. & Brakko dé uitgelezen hiphopact in het Nederlands taalgebied. Alle twee de MC’s brachten steevast doordachte teksten met verzorgde flows en een aangenaam stemgebruik. Bij M.O. sprong daarbij vooral de inhoud in het oog, bij Brakko lag de nadruk op zijn vloeiende delivery. Zo vormden de rappers een vanzelfsprekend klinkend duo dat in een track echter nooit te veel van hetzelfde aanleverde. ‘Hoek Op’, van hun tweede album, is naar mijn mening het fijnste voorbeeld van wat M.O. & Brakko te bieden hadden, niet in de laatste plaats door de sfeervolle, gevarieerde en desondanks rauwe beat van Raven Bros. Heerlijk nummer. Overigens is de plaat vol remixes van M.O & Brakko-tracks die Raven Bros. in 2009 uitbracht misschien nog meer de moeite waard dan de oorspronkelijke albums. Nadat M.O., destijds afgetekend één van mijn favoriete Nederlandstalige MC’s, in 2009 besloot zich niet meer als artiest te willen profileren, zou het ook spoedig stil worden rondom Brakko Trixxx. Wel is laatstgenoemde als jongerenwerken nog veel met hiphop bezig. Ik ben ervan overtuigd dat zijn muziek de jongere generatie waar hij mee werkt, kan inspireren. Zowel muzikaal als inhoudelijk.

12. MutiaraTEC - Liegebeest

Het lijkt me vrij wrang om als kliek met een voorstelnummer meteen je publicitaire hoogtepunt te bereiken. Dit gebeurde met MutiaraTEC, een formatie uit Doesburg en Ede die met 'Profielschets' gelukkig wel een indrukwekkende entree in de vaderlandse rapgame maakte. Het is een track met een beat die klinkt alsof een blazersorkest een race op leven of dood tussen twee bulldozers naspeelt en bevat een ijzersterk aanvangsvers van l’Empereur. Toch heeft MutiaraTEC zich later nog flink weten te ontwikkelen. Met name producer-MC Drexx ontpopte zich als groot creatief talent met steevast keiharde en dikwijls zeer spitsvondige producties en raps met schatrijke rijmstructuren. Hoe hij op ‘Liegebeest’ van wal steekt, is ronduit fenomenaal. De groep werd vervolledigd door de altijd aangenaam flegmatiek klinkende Luidje en veteraan Rogero, die wellicht wat muzikaliteit miste, maar dat compenseerde met een verkwikkende agressie. Een verscheidenheid aan raps is altijd interessant, en op dit bonusnummer van MutiaraTEC’s tweede plaat, DodeHoek2, wordt de posse ter vervolmaking ondersteund door een imposante doch sierlijke muur van geluid. Hoe bij het refrein een soort zingende zaag als extra bas fungeert, tekent de inventiviteit van MutiaraTEC. DodeHoek2 is één van de beste Nederlandstalige hiphopalbums ooit, maar curieus genoeg grotendeels vergeten. Ook de EP Waakzaam in samenwerking met Arnhemmer S.I.D., waarop Drexx de knoppen nog vindingrijker afstelde, is een gigantische aanrader. Sinds die schijf is er onder de vlag van MutiaraTEC evenwel niets meer verschenen, hoewel l’Empereur in 2015 nog een soloalbum vol weldoordachte teksten in strakke flows uitbracht. Hopelijk laten hij en ook zeker Drexx nog eens van zich horen.

11. Fresku - Twijfel

De zware emotionele thematiek van dit nummer -Fresku’s moeilijke jeugd, zijn vergaande onzekerheid en financiële stress- is natuurlijk bij uitstek geschikt voor een aangrijpende track. Om die reden is de retoriek, de manier waarop de Eindhovense halve Antilliaan deze gevoelsbom hier ontmantelt, hetgeen dat dit nummer briljant maakt. Fresku houdt de luisteraar volledig in z’n greep wanneer ‘ie op sarcastische toon z’n zelfbedrog uiteenzet, alvorens daar gefrustreerd uit te ontwaken, waarna hij ogenschijnlijk onbeschroomd zijn grootste en persoonlijkste kwetsbaarheden blootgeeft. Een regel als “Je bent wat je eet; sommige dagen eet ik niks” is extreem effectief in z’n bondigheid. Ondersteund door een groots gejammer dat als angstzweet uit Teemongs instrumentatie sijpelt, schakelt Frisse na drie minuten opeens nóg een tandje bij met een extra strak rijmschema en een nog getormenteerder stemgeluid. Het is een ongekende opbouw richting een ultieme gekweldheid. Vermoeid door zijn eigen paniek weet Fresku aan het einde gelukkig toch te berusten: dit soort wanhoop borrelt bij momenten op, is niet persistent. De twijfel die eraan ten grondslag ligt, vooral die aan hemzelf, identificeert ‘ie niettemin als z’n grootste struikelblok. Twijfel is wat tussen hem en succes in staat. Of de rapper die net zo goed cabaretier had kunnen worden sinds 2009 daadwerkelijk veel minder is gaan twijfelen, is mij een raadsel. Zo niet is deze track van een imponerende ironie: ‘Twijfel’ betekende Fresku’s definitieve doorbraak. Zijn naam als grootmeester van de pathos in de Nederlandstalige game was voorgoed gevestigd.

avatar van zaaf
harde update! lekker Sjaak. fraaie teksten weer (Twijfel!) maareh...
Sjaakspeare schreef:
De Bijlmer, lange tijd de armste wijk van Amsterdam en het gebied in Nederland met de hoogste concentratie Surinamers, is sterk oververtegenwoordigd binnen de Nederlandstalige hiphop.
neigt naar een contaminatie. Je zal vast 'sterk vertegenwoordigd' bedoelen...

avatar van Johnny Marr
Sprokkeldagen en vooral: Twijfel

avatar van Elohim
Gossie, wat komt er nu nog in de top 10?

Twijfel en Sprokkeldagen zijn natuurlijk geweldig, maar die Bijlmerstyle Anthem neemt me wel helemaal terug naar een aantal jaren geleden. Grappig, want zoveel heb ik dat volgens mij niet eens beluisterd.

MutiaraTEC had ik nog nooit van gehoord, maar het klinkt wel goed zeg!

avatar van Sjaakspeare
zaaf schreef:
harde update! lekker Sjaak. fraaie teksten weer (Twijfel!) maareh...
(quote)
neigt naar een contaminatie. Je zal vast 'sterk vertegenwoordigd' bedoelen...

Dank je. En ik bedoelde met overrepresentatie dat er puur qua hoeveelheid inwoners misschien één bekende rapper uit de Bijlmer zou moeten komen. Maar er zijn natuurlijk allemaal andere variabelen die het een heel ander verhaal maken. Omdat ik er daar twee van noem voorafgaand aan 'oververtegenwoordigd', is het inderdaad een onlogische woordkeuze. Kan het helaas niet meer aanpassen hier.

avatar van Sjaakspeare
10. Steach & Dobleye - Orvel

Het is paradoxaal dat een nummer dat deels over geloofsafval gaat, gezegend is met zo een goddelijke beat. Sommige paradoxen zijn blijkbaar zo storend nog niet. Want wat Dobleye de luisteraar hier voorschotelt, is een heerlijk warm, intens golfslagbad vol gevarieerde stromen en futuristische effecten. Steach flowt uitmuntend over de deiningen van de instrumentatie in zijn typerende lome stijl, waarbij zijn stemgeluid en rijmschema’s de beat voortreffelijk complementeren. Wederom kiest hij hallucinerende en verdovende middelen als hoofdthema, op opnieuw bijzonder vindingrijke wijze. Ook zijn nihilistische inclinatie duikt nogmaals op; hij stelt elke dag als z’n laatste te leven. Het is een hedonisme dat voort lijkt te vloeien uit een diepgevoeld leed: zijn vlucht in de narcotica is ‘niks nonchalants’, want hij geniet ‘van de zon alsof er een speer door [z’n] hart boort’. Ook stelt hij alleen al door te bestaan het schimmenrijk betreden te hebben. Om te ontsnappen aan de kwade trip die hij nuchter ervaart, verlangt Steach naar hallucinaties. Min en min maakt plus. Waar de tracktitel voor staat, kan ik niet met zekerheid zeggen, maar ik gok dat het een verwijzing naar George Orwell is. Diens naam wordt in alle Joegoslavische talen namelijk als ‘Džordž Orvel’ geschreven en Orwell bekendste werk is de dystopische toekomstroman 1984. Het zou me niet verbazen als Steach meende in zo’n schrikwereld beland te zijn. Het ultratotalitarisme en het schimmenrijk staan wellicht dicht bij elkaar. Dobleye’s kosmische klanken verbeelden volgens deze lezing niet louter de psychedelische effecten van door Steach gewaardeerde drugs, maar tevens het nachtmerriescenario anno 2010, dat in zekere zin lijkt op Orwells futuristische hersenspinsel. Steach’ Nederlandse uitspraak van ‘Orvel’ brengt deze twee elementen samen: de MC is te stoned om de schrijversnaam correct uit te spreken. Bij onze gedoemde dichter is het niet eens ondenkbaar.

9. Sticks & Delic - Slangeleer

Van een spirituele mantra een gierend harde beat bakken: het klinkt bespottelijk, maar het is precies wat Delic hier doet. Om de ironie compleet te maken, klapt de zelfverklaarde recht-voor-z’n-raaprapper Sticks er nietsontziend in, zonder enige reserve of bescheidenheid. Toch is de combinatie hiphop – mantra welbeschouwd zo bizar nog niet. Hiphop staat in feite geen lichtjaren van spiritualiteit vandaan, hoe paradoxaal dat ook kan klinken. Want juist de rauwheid van hiphop maakt dat harde kicks en snares zielen van MC’s nog wel eens open lijken te rijten. Ook kunnen de krachtigste of vervaarlijkste producties net zo goed verfijning herbergen als ingetogen instrumentaties. En uiteindelijk is hiphop kunst, waarin onkenbaarheid een vergelijkbaar prominente rol speelt als in spiritualiteit. Nu rapt De Stickert hier niet met z’n hart op z’n tong, maar wel met een vaardigheid die jarenlange polijsting indiceert. Als jongeling moet hij iconische bars hebben opgedreund als monniken hun mantra’s. Zijn flow en rijmschema zijn op deze track tenslotte van adembenemend hoog niveau. ‘Adembenemend’, want hoe Sticks in zo’n vers aan voldoende zuurstof komt, zou ik bij God niet weten.

8. 2000Wat - Eigen Makelij

In 2008 zette de Antwerpse kliek 2000Wat samen met mediaman Tim Dalle een platenmaatschappij op met dezelfde naam als dit nummer, die uit zou groeien tot het vooraanstaandste hiphoplabel van Vlaanderen. Of deze track nu van net voor of net na de oprichting is, kan ik niet achterhalen, maar ik vermoed dat het nummer er eerder was. Het heeft alleszins de allure van een geslaagde verwekking. In de rauwe, avontuurlijke en afwisselende beat klinkt zowel hard werk als passie door. Van laatste getuigen ook de drie MC’s, die de productie hongerig zegenen met verzorgde flows. Dit geldt voor Pasi en Cloos, de latere Diamantairs-leden die we op plaats 22 al voorbij zagen komen, maar wellicht het meest voor Six-M, die de toon zet met een hoogenergieke delivery en verfrissend gebruik van de intonatie van het Antwerps. In dat laatste gaat Pasi overigens nog verder veelvuldig z’n stem over te laten slaan. Dergelijke speelsheid kenmerkt heel deze track; de liefde voor hiphop druipt er vanaf. De 101 Barz-sessie van 2000Wat en rapper-producer NAG uit 2010 werd gekenmerkt door eenzelfde hartstocht en is naar mijn mening legendarisch: geweldig uitgebalanceerde flows en heel dikke producties.

7. Hef - Wat Je Weet Van Dat

Deze track komt van dezelfde, overigens erg wisselvallige EP als Hefs andere solonotering in deze lijst: ‘De Regel’ op plaats 50. Niet toevallig ademt ‘Wat Je Weet van Dat’ eenzelfde hypnotiserende, somber-mysterieuze en spannende sfeer. Het is een warme duisternis die op zichzelf al een grote schoonheid bevat, maar ook nog eens als gegoten bij Hefs vocale stijl past. Zijn lome, uiterst evenwichtige raps komen namelijk zowel ontspannen en zelfverzekerd als terneergeslagen en vermoeid over. De verhalen die Bundy ook hier afsteekt over z’n bestaan als aanmodderende hosselaar-annex-rapper, zijn evenzeer ambigu: in met name zijn muzikale leven triomfeert hij geregeld, maar de onvrede blijft. Daardoor lijkt Hef nooit door te kunnen stomen richting een situatie met meer zekerheid. Misschien is het ook niet verwonderlijk. De menselijke tragedie tekent zich dikwijls het nadrukkelijkst af in kunstenaars. En Hef lijkt me een geboren artiest: uiteindelijk lijkt alleen z’n muziek te tellen. De tweeslachtige ervaring van het bestaan komt in de beat van dit nummer overigens heel specifiek terug. Het overheerlijke contrast tussen de onheilspellende bastonen en het haast schuchtere xylofoonmelodietje is van een doorslaggevende pracht. Het resulteert in een zeldzaam mooie, onweerstaanbare track.

6. Opgezwolle - Hoedenplank

Een hoedenplank heb ik niet, maar deze knijterharde klassieker verschalk ik met groot genot. Het begint al fenomenaal met misschien wel het tofste openingsvers in de Nederlandstalige hiphopgeschiedenis. Over een beat die klinkt als een vertraagde achtervolgingsscène leidend door een eindeloze hoeveelheid piepende oude deuren, knalt Sticks erin met een ontzagwekkende serie driedubbelrijm. Hoe hij met nonchalant gezag z’n versregels scandeert tussen het dichtslaan van die piepdeuren, werkt uitzonderlijk aanstekelijk. Hetzelfde ritme wordt opnieuw geweldig benut in het refrein bestaande uit twee summiere maar enorm effectieve, pakkende, herkenbare versregels. Het is een hook bestaande uit twee leuzen die inmiddels onlosmakelijk verbonden lijken. Bij optredens van Rico & Sticks wordt dit nummer sowieso in z’n geheel meegeblèrd door misschien wel een kwart van de aanwezigen. Phreako Rico’s ondubbelzinniger gretige vers levert daarvoor overigens niet minder euforisch benadrukte zinsnedes aan dan dat van Sticks.

5. Lijpe - Geen Stress

Op plek 5 het hoogstgenoteerde nummer uit 2017 en dus het jongste nummer in de top 10. Lijpe is uitgegroeid tot één van de beste rappers van de Lage Landen met een ontzettend ongecompliceerde maar desondanks zeer eigen stijl. Qua autoriteit en geloofwaardigheid is er geen Nederlandstalige MC die hem naar de kroon kan steken: de man uit Maarssen lijkt al z’n bezieling en kracht in elke versregel te stoppen. Versregels die je derhalve snel bij de strot kunnen grijpen, zeker wanneer het onderwerp en het geluid van de productie emotioneel zijn. En laat dit nu net het geval zijn bij ‘Geen Stress’. De doorvoelde klank van Lijpes karakteristiek uitroeperige bars komt volmaakt tot z’n recht op de dramatische beat van Chievva. De ernstige teksten over worstelingen van hemzelf en mensen om hem heen dragen hier nog verder aan bij. Lijpe begint met een dwingend ‘Luister…’ en eindigt dik drie minuten later met ‘geen stress’. Zonder onderbreking van een refrein dus. De afsluitende woorden klinken geagiteerd maar lijken gemeend: Lijpes succes komt niet vanzelf en daar laat ‘ie zich ook op voorstaan. Dat Lijpe in heel dit lange vers hetzelfde sobere, niet direct vloeiende metrum gebruikt, stoort geen moment door z’n ontzagwekkende aanwezigheid en alomtegenwoordige passie. Het is een variant van ‘inhoud boven vorm’ die me wel aanstaat. Lijpe is een ware verteller.

4. StropStrikkers - StraatKlimaat

Het Utrechtse boombaptrio StropStrikkers was één van de rauwste en consistentste acts uit de Nederlandstalige scene en dit is naar mijn mening hun sterkste nummer. Van hun tweede plaat Donkere Dagen had ik ongeveer de helft een plekje in deze top 100 kunnen geven, maar ‘StraatKlimaat’ stamt van hun eveneens zeer verdienstelijke debuutalbum. Zoals wel vaker laat KlaasVaak hier niets heel van z’n mengpaneel met deze bezwerend-agressieve geluidstsunami. Met abrupte pauzes en bakken variatie middels heel frequente weglatingen van verschillende beatlagen toont de producer z’n meesterschap. Over deze zorgvuldig geconstrueerde golven verklaren J.A.E. en Skafalau zich onder meer vijand van het soort hiphop dat als ‘urban’ getypeerd kon worden. Dit was een terugkerend thema bij de kliek uit de Domstad. Met ‘Urban iz da Sjit’ maakten ze zelfs een erg geestige parodie op de gelikte, aanstellerige en gemaniëreerde hiphop van toentertijd. Verder kenschetsen de twee strak en fanatiek flowende rappers op ‘StraatKlimaat’ het leven in de maatschappelijke marge en hoe zich dat goeddeels op straat afspeelt. Op een toepasselijke licht cynische toon duiden ze de samenleving anno 2006 als een onbetrouwbaar geheel waarin onrecht nog altijd in grote getale z’n weg naar boven vindt en waarin oppervlakkige waarden en geld een te prominente plaats innemen. De gepikeerde houding en onvrede van Skafalau en J.A.E. vullen de majestueuze grimmige productie hoogst treffend aan. Het resultaat is een hardcoreraptrack van grootste allure. Één van de besten in z’n soort.

3. Sevn Alias ft. Frenna & D-Double - Ma3lish

‘Ma3lish’, de neoklassieker die Sevn Alias’ absolute doorbraak betekende. De tracktitel betekent iets als ‘geeft niet’ of ‘laat maar zitten’, waarbij de ‘3’ net als het cijfer in ‘Le7nesh’ –de nummer 80 in deze lijst- voor een Arabische letter zonder Latijns equivalent staat. Het betreft een korte ‘huh’-klank van diep uit de keel. Heel dit nummer is kenmerkend voor de ‘Marokkaanse’ stijl van de vroegere Sevn, bestaande uit regelmatig een Arabisch of Berbers straattaalwoord en rapaccent met ‘Mocro’-trekjes. D-Double gaat fanatiek mee in deze culturele vermenging: in dit nummer zegt ‘ie zelfs ‘asahbi’ tegen z’n moeder. Ook verschijnen Sevn en hij in djellaba in de videoclip. Nu zorgt dit, hoe interessant het ook moge zijn, nog niet voor muzikale kwaliteit. Dat zit ‘m eerst en vooral in de grandioze, uitermate heroïsche productie van Esko. Het is de ultieme soundtrack voor een epische entree in de rapgame: meeslepend en wonderschoon. Hoe het refrein in de beat is verwerkt, getuigt van puur meesterschap: “ik pull up in die whip, pas op als ik kom in die bocht” zingt Sevn, terwijl de beat remt, optrekt, remt, optrekt en daarna plankgas richting het volgende vers vertrekt. Daarin keert het pulserende grootheidsgeluid terug waar het nummer ook mee begon, over weer een subtiel afwijkende instrumentele basis met meerdere volatiele baslijnen. Briljant. Sevn Alias en D-Double flowen er verdienstelijk op. Frenna gaat nog een stapje verder. Met een hoog stemgeluid vol autotune lijkt hij vol passie op te gaan in de productie. Het vormt een prachtig intermezzo tussen de twee keer dat het refrein langskomt en de andere twee verzen. Dat de hook maar tweemaal in een track met drie coupletten voorkomt, zonder dat dit stoort, onderstreept de virtuositeit van deze productie. Dit is misschien wel de beste beat die ooit in Nederland is gemaakt.

2. Big2 x Stray Bullets - Bende

Van het succesvolle duo The Opposites, dat Big2 vormde met mede-MC Willy, ben ik nooit erg onder de indruk geweest, maar de lange man uit Heiloo komt recentelijk af en toe verrassend verfijnd uit de hoek. Op plaats 72 manifesteerde hij zich bijvoorbeeld al buitengewoon verdienstelijk als producer, en op ‘Bende’ klinkt hij opvallend volwassen. Met een feilloze flow deelt Big2 op erg onderhoudende wijze bespiegelingen en zelfontleding met de luisteraar. Hij duidt zijn leven als rapper-producer als ‘een bende’ en beschrijft zijn houding daartegenover met een prachtig treffende bondigheid in een ook nog eens pakkende brug. Om zowel de brugtekst als die pakkendheid direct erna te overtreffen in het refrein. De triomfantelijke tragiek van het berusten in een voorspoedig huwelijk met een bende weerklinkt meesterlijk in de prachtige productie. De betoverende mineurklanken van Stray Bullets vatten niet alleen die ambivalentie maar eveneens de zweem van nostalgie die doorklinkt in Big2’s woorden. Dat ‘Bende’ begint als één of ander schijtnummer van Dotan -een talentarme gladjakker die een zielswegvretend mengsel van loungemuziek en homeopathisch verdunde folk de wereld in helpt, is niet eens irritant. Het is een magistrale sfeerschets. Met recht één van de allerbeste Nederlandstalige tracks die ik ken.

1. Boef en De Gelogeerde Aap - Echte Helden

‘Spreken is zilver, zwijgen is goud’ is een bekend gezegde, maar ook een zegswijze die door opvallend veel mensen niet begrepen wordt. In een tijd waarin individuele zelfontplooiing en onderlinge competitiviteit op een voetstuk staan, lijken assertiviteit en transparantie veel belangrijker. Het gezegde in kwestie krijgt er zelfs een maffia-achtige bijklank door. Dat zwijgen goud is, is nochtans ontleend aan een psalmtekst. Met taal communiceren we over de werkelijkheid, maar perfect verloopt dat nooit. Woorden zijn vaak vergaande abstracties die bovendien door ieder persoon net anders begrepen worden. Dientengevolge is taal heel geregeld ronduit inefficiënt. Ondoordachte uitingen zijn doorgaans nodeloos, of ze creëren ruis die tot verwarring leidt. Een niet te miskennen deel van onze communicatie dient alleen het eigen ego en slorpt energie op bij de ander. Te veel ongerichte taal ontneemt ons eenvoud, weerhoudt ons ervan simpelweg te zíjn. Daarom is het in veel gevallen inderdaad wijs om te zwijgen. De Gelogeerde Aap komt in dit nummer met een variant: ‘echte helden hebben niks te vertellen’. Hij die bescheiden en dienstbaar is, en niet zomaar overal een mening over heeft, is wijs. En omdat een dergelijke houding tegen de huidige gedragsnormen ingaat, vereist het moed. Deze wijsheid vereist heldhaftigheid. Zelf heb ik altijd te veel woordelijke gedachten in m’n hoofd en een hekel aan ‘kletsen’. Wellicht dat het refrein me daarom zo aanspreekt. En misschien was dit een dwaze uitweiding. Sowieso is niet de tekst maar de ongekende productie de ruggengraat van deze track. Veel toepasselijker kan eigenlijk niet. De beat van Boef is een ontploffende supernova in slow-motion: groots, episch, met ontelbare lagen en gevuld met de rijkste elementen. Hoe de brug instrumentaal ondersteund wordt, met hoogritmische temporisering, is daarenboven van grote schoonheid. Het past grandioos bij Aaps heerlijk eigenzinnig declamatieve stijl vol tussendoor geworpen frases verrassende woordbenadrukkingen. Boef en Aap zijn er vaker in geslaagd kunst en genot zeer voorspoedig te verenigen, maar deze triomf acht ik uniek. Het enige minpunt is dat ik zo veel woorden nodig had om dit over te brengen.

avatar van zaaf
Genoten van je top 100 SJaak, dat wist je al. Dankjewel voor de (dobl)eye openers en de toffe teksten.

avatar van Elohim
Zeker een zeer interessante top 100! Ik vond zelf 20-11 een stuk beter dan de top 10, maar het is sowieso leuk geweest om al dat werk van Opgezwolle etc. weer te horen, want dat klinkt nu toch een stuk beter in het gehoor dan het destijds deed.

Verder is het ook voor iedereen wel duidelijk nu dat Koele Meren overeind staat als een Nederlandstalige klassieker.

avatar van Teunnis
Oh wacht, het is nu zeker mijn beurt? Zo ja, dan start ik hem begin van het weekend.

avatar van jordidj1
Mooie top-100 Sjaak! Een van de meest interessante tot nu, hulde!

avatar van Teunnis
Het duurde wat langer dan gedacht - mede vanwege het fijne weer - maar nu is hij dan eindelijk af! De honderd hipste hopjes volgens niemand minder dan ikzelf! Even wat beschouwingen vooraf.

De meest tijdrovende karwei was het verzamelen van alle mogelijke kandidaten. Ik ben iemand die zoiets meteen goed wilt doen en ik wil niet het idee hebben dat ik er misschien een of twee vergeten ben. Dus ben ik dagen bezig geweest met het doorlopen van allerlei lijstjes en heb ik alle kandidaten in een Spotify-lijstje bijeen gegooid.

Maar dit was - buiten de tijdskosten gerekend - absoluut niet de moeilijkste klus, want nog veel moeilijker was het om de grenzen en regels van mijn top-100 te bepalen. De eerste vraag die ik me stelde: "wat is hiphop?" Uiteindelijk heb ik heel arbitrair en puur op gevoel geselecteerd. Er zullen wel een aantal nummers voorbij komen, waarvan niet iedereen overtuigd zal zijn dat het hiphop is. Dat lijken me mooie momenten om te discussiëren over de grenzen van hiphop.

Het tweede hoofdpijndossier was het wel of niet toepassen van een limiet per artiest. Normaal doe ik helemaal niet aan een x-per-artiest-regel, maar ik merkte al gauw dat mijn top-50 heel erg eenzijdig ging worden. Ik heb wat proberen te kunstelen met twee of drie per artiest en zelfs een aflopende schaal, (waarbij de topartiesten er vier mochten, de subtoppers drie en zo aflopend tot één). Tot ik me afvroeg waarom ik die limiet wilde. Dat is om de top-100 niet vol te proppen met artiesten waar iedereen altijd al mee wordt doodgegooid. Als ik er dan toch een limiet op gooi, waarom dan niet meteen een limiet die hem het interessants maakt. En daarom heb ik de regel 1-nummer-per-artiest, waarbij ik geen rekening ga houden met aliassen, samenwerkingen en groepen. Oftewel, de naam van de uitvoerend artiest moet uniek zijn.

En zodoende heb ik honderd unieke uitvoerende artiesten, met elk hun beste nummer, waarbij er geen artiest meer te vinden is die een beter nummer heeft uitgebracht dan mijn #100. Hoop ik. En uiteraard is de elk nummer beter dan alle voorgaande nummers in de lijst.

Later vanavond plaats ik de eerste tien.

avatar van Teunnis
Teunnis' Hip Hop Top 100: Part I (100 - 91)


100. Vampire Weekend feat. Danny Brown, Heems & Despot - Step

Vampire Weekend is nooit mijn band geweest. Zeker de muziek op hun eerste twee albums vind ik eigenlijk maar potsierlijk. Het derde en voorlopig laatste album, Modern Vampires of the City, is wat dat betreft al een stuk beter geslaagd en bevat een aantal goede nummers. De waardering kwam er pas echt toen er op nieuwjaarsdag in 2014 een zogenaamde Wintertime Remix uitgebracht werd van Step. We horen Danny Brown - dat jaar ervoor net definitief doorgebroken en ook op mijn radar gekomen - Heems en Despot heerlijk ontspannen rappen over de instrumental van Step. Recent pas leerde ik dat Step voor een groot deel geïnspireerd is op en leentjebuur gespeeld heeft bij Step to My Girl van Souls of Mischief. Dat nummer maakte in korte tijd nog kans op deze top-100, maar het is een andere van Souls of Mischief geworden.


99. Gaika - Bohdy Knows At 90

Eentje die ik geheid was vergeten als ik geen grondig voorbereidingswerk had gedaan. Ik luister dit nummer echt te weinig en ken bovendien weinig andere nummers van deze Engelsman. Ik ken de tekst zelfs nauwelijks. Wat ik wel weet is dat dit een enorm spannend nummer is. Duistere en toch ook melancholische beats en een wanhopige, gebroken stem. Volgens mij wilt hij dat zijn vader hem vergeeft, maar verder heb ik geen idee en zijn er ook nergens songteksten te vinden. Daarmee is het denk ik wel de grootste onbekende, al komen er nog wel een aantal die dat kunnen zijn. Shout-out naar ArthurDZ, die hem nomineerde bij Song van het Jaar.


98. Evidence - You

De eerste productie van DJ Premier in deze top-100, maar zeker de laatste niet. Dat zou ook best wel schandalig zijn. Het is ook de eerste van Rhymesayers en ook daarvan gaan we er nog meerdere tegenkomen. Destijds - we spreken nu over +/- 2011 - was ik wel wat meer fan van Rhymesayers dan nu, maar het blijft een label vol heerlijke hiphopartiesten. Er klopt veel aan dit nummer, de beat van DJ Premier is nergens heel bijzonder, maar wel heerlijk en Evidence rapt er ook lekker doorheen. Ik heb het oude werk van Evidence nog nooit gehoord, het zou me niks verbazen als hij dan nog wat hoger in mijn top-100 kan komen.


97. Eminem - The Real Slim Shady

Vraag me om de meest overschatte rapper en ik zou zomaar eens Eminem kunnen roepen. Er staan dan ook meer dan honderd rappers boven hem in mijn top-100. Toch ben ik Eminem dankbaar, want hij was de eerste rapper waar ik naar luisterde, als ik het me juist herinner. Het begon met de clip van Without Me, die ik hilarisch vond en verslond. Het is niet dat ik daarna meteen veel hiphop ben gaan luisteren - dat kwam pas toen ik een hier veelvuldig langsgekomen Rhymesayers-duo hoorde - maar zie het als de eerste voorzichtige stapjes. Ik hoor Eminem het liefst een beetje luchtig en wat dat betreft is The Real Slim Shady toch wel zijn hoogtepunt, zeker dankzij die valse fluit. Eén van de spaarzame producties van Dr. Dre in deze top-100.


96. Apollo Brown + OC - Caught Up

Ik heb voor de eerste keer even jullie hulp nodig: kan het zijn dat ik deze productie of sample ook ergens anders van ken? Het is in ieder geval om te smullen. Het album Trophies heb ik recent pas beluisterd en is veel beter dan ik had verwacht. Binnenkort ga ik ook maar eens meer van deze mannen opzoeken. De raps pakken me niet echt, maar dat is ook niet echt er se nodig bij zo'n hemelse productie. Het is wel te merken dat we pas net zijn begonnen aan de top-100, want het kan nog veel beter. Gelukkig gaat het niveau snel echt de lucht in.


95. Goodie Mob - Cell Therapy

We gaan in ieder geval verder met eentje die al wat meer richting klassiekerniveau gaat. Dit is dan ook de #95 en niet de #96. Dat pianoriedeltje is goud én de raps zijn goud. Dat ik Cee-Le Green op dit nummer tegen zou komen had ik nooit gedacht toen ik hem voor het eerst hoorde met Gnarls Barkley. Daar was als 13-jarige helemaal dol op. Nu heb ik toch liever Goodie Mob.


94. Gucci Mane - Lemonade

Gucci Mane is niet echt mijn meest beluisterde artiest. Dit soort muziek luister ik op zich wel met plezier, maar het is niet dat ik het nou echt geweldig vind. Behalve als je productioneel echt iets extra's neerzet. En dat is in het geval van Lemonade de pianosample die is opgeschroefd tot iets dat krankzinnig verslavend werkt. Ook heerlijk hoe hij nog even wat wordt aangezet bij de hook. Dat waren de vier mannen van de jazzband BadBadNotGood helemaal met me eens toen ze dit coverden, samen met één van mijn favoriete nummers van Tyler, the Creator, Bastard. Check het nummer van BadBadNotGood hier. Dat was ook het nummer waardoor ik erachter kwam dat Earlwolf (Earl Sweatshirt en Tyler, the Creator) gewoon Lemonade hadden geleend voor Orange Juice. Die versie is trouwens misschien nog wel wat beter dan Lemonade, maar goed, Earl en Tyler krijgen hun moment nog wel.


93. Naive Ted feat. MuRli - Only the Oppressor Knows Peace

Weer even een obscuurtje. Dit keer gaat de dank uit naar 123poetertjes, die hem afgelopen jaar introduceerde bij Song van het Jaar. Het begint nog redelijk standaard voor Britse hiphopbegrippen. Alleen is het niet Brits, maar Iers. Halverwege gaat het echter helemaal mis, de muziek valt stil en we horen een soort spookhuismelodietje en vervolgens gaat alle logica uit het nummer. Psychedelisch en zeer experimenteel. Het wordt een minutenlange durende verwarrende ervaring. Gelukkig worden de teksten meegeleverd bij de video, dus hebben we nog iets van een leidraad. The oppressor must know no peace...


92. Action Bronson - Easy Rider

De bokaal voor rapper met de meeste swag gaat naar... Action Bronson! Mede doordat MC Ride van Death Grips de top-100 niet gehaald heeft. Die muziek is me te moeilijk... (of ik moet er gewoon nog wat beter naar luisteren). Maar we hebben het hier niet over Death Grips, we hebben het over Action Bronson. Bronson heeft altijd een heerlijke flow, het lijkt alsof hij er geen moeite voor hoeft te doen. De productie weet competitie te bieden aan de heerlijk nonchalante gestoordheid van Bronson zelf. Over nonchalante gestoordheid gesproken: die gitaarsolo aan het einde


91. Pusha T - Numbers On The Boards

Wat we nu al kunnen herkennen als thema in deze top-100 is de abnormaliteit in de producties. Doe iets geks en je hebt mijn aandacht. De productie van Numbers on the Boards is hoe beter je er naar luistert, hoe bizarder. Wat doet die sample van Jay-Z daar ineens? Gewoon. Waar is de melodie? Overal en nergens. King Push weet er wel raad mee. Ik heb trouwens nog lang getwijfeld of hier niet Nosetalgia had moeten staan. Wees niet getreurd, Kendrick Lamar gaat nog genoeg shinen in de rest van de top-100.




avatar van 123poetertjes
Jeetje, waaarom ontdek ik dit topic nu pas? Hier ga ik nog een leuke aan hebben, dank voor de tag in elk geval (en de reden voor de tag natuurlijk)!

Hier wel een groot fan van Vampire Weekend trouwens. Iets minder fan van Danny Brown (al is ie hier nog redelijk te diggen), maar Heems en Despot vullen het wel behoorlijk goed in. Wist ook nog helegaar niet dat VW Souls of Mischiefs gesampeld heeft, maakt het eigenlijk nog gaver!

En dan hebben we nog Gaika, Evidence (toevallig van de week nog ontdekt), Goodie Mob, Eminem, Action Bronson... mooie start heur.

avatar van jordidj1
Lekker begin Teun!

En ik zou zeggen, drop jij dan ook eens een top-100 123poetertjes!?

avatar van 123poetertjes
jordidj1 schreef:
Lekker begin Teun!

En ik zou zeggen, drop jij dan ook eens een top-100 123poetertjes!?
Die komt zeker nog wel een keer! Maar ik ga me er op korte termijn nog niet op vast pinnen. Gun me de tijd te reflecteren (le bilan).

avatar van Arrie
Oh wauw, Gaika in je lijst! ? Is al mijn promotiewerk in de MuMeAfrekening niet voor niets geweest, haha. Overigens is zijn verdere werk ook zeker de moeite waard.

King Push, Naive Ted en Action Bronson zijn ook fantastisch, wordt een mooie lijst!

Ik ben Sjaaks lijst trouwens uit het oog verloren doordat ik tijdens zijn top 100 in een gestreste periode een paar weken nauwelijks meer op MuMe kwam en daarna vergeten ben weer aan te haken bij zijn lijst. Die ga ik binnenkort oo mijn gemak dus nog eens doornemen.

avatar van Johnny Marr
The Real Slim Shady, Easy Rider en Numbers on the Boards!
Lekker begin, Teunnis. Leuke, vlot geschreven tekstjes.

avatar van jordidj1
Hold On is eigenlijk een nog veel hardere track dan Numbers on the Board, niet normaal hoe hard Rick Ross’ verse is.

avatar van Arrie
jordidj1 schreef:
Hold On is eigenlijk een nog veel hardere track dan Numbers on the Board, niet normaal hoe hard Rick Ross’ verse is.

Mijn favoriet is Nosetalgia, met één van mijn favoriete verses van Kenny. En dan die clip erbij.

Edit: meteen weer opgezet, die beat van Nosetalgia is ook echt heerlijk.

avatar van jordidj1
Arrie schreef:
(quote)

Mijn favoriet is Nosetalgia, met één van mijn favoriete verses van Kenny. En dan die clip erbij.

Edit: meteen weer opgezet, die beat van Nosetalgia is ook echt heerlijk.


Ik ga dat album maar eens draai geven denk ik, erg onderschat hier op MuMe vrees ik.

Over die Spotify-playlist gesproken Teunnis, waarom staat Busta Rhymes erin en Evidence niet op die plek?

avatar van Johnny Marr
jordidj1 schreef:
(quote)


Ik ga dat album maar eens draai geven denk ik, erg onderschat hier op MuMe vrees ik.

De opvolger is ook een dikke aanrader, "King Push - Darkest Before Dawn: The Prelude".

avatar van jordidj1
Johnny Marr schreef:
(quote)

De opvolger is ook een dikke aanrader, "King Push - Darkest Before Dawn: The Prelude".


Zijn verse op Runaway van ene Kanye West schijnt ook wel hard te zijn.

avatar van Arrie
Maar laten we eerlijk zijn: Push komt gewoon áltijd hard.

avatar van Teunnis
jordidj1 schreef:
Over die Spotify-playlist gesproken Teunnis, waarom staat Busta Rhymes erin en Evidence niet op die plek?

Ho, daar moet iets misgegaan zijn me de linkjes in mijn Excel-bestand. Die van Busta stond in mijn longlist, maar komt er niet in. Misschien wel een ander van hem. Of niet. Ik moet natuurlijk niet alles gaan verklappen.

avatar van Teunnis
Teunnis' Hip Hop Top 100: Part II (90 - 81)


90. Nicki Minaj feat. Drake, Lil Wayne & Chris Brown - Only

Lil Wayne alert! We krijgen een blokje van driemaal Lil Wayne. Op het eerste nummer speelt hij de derde viool, want Nicki Minaj en Drake stelen de show. Ik zal niet de enige zijn die Nicki Minaj in eerste instantie als een slechte grap zag. Maar plots was ze daar op Kanye West zijn magnum opus en liet ze Jay-Z, Rick Ross en Kanye West zelf eruit zien als sneue mannetjes. Oké, ik overdrijf wat, maar haar verse op Monster is wel verschrikkelijk goed. Daarna bleek dat haar eigen nummers ook erg goed kunnen zijn. Met Drake en Lil Wayne maakte ze tot nu toe drie nummers en alle drie zijn ze hard. Only steekt er wel bovenuit met die minimalistische productie.


89. Busta Rhymes feat. Q-Tip, Kanye West & Lil Wayne - Thank You

Soms moet je de cadeautjes die het leven je geeft gewoon met een glimlach aannemen. In dit geval heet het cadeautje I Want to Thank You, een discostamper van Alicia Meyers. Een nummer op maat gemaakt voor bovenstaande vier heren en daar maken ze dankbaar gebruik van. Voor ieder is er wel een stukje in het origineel te vinden dat perfect aansluit bij zijn stijl. Om het verhaal helemaal optimistisch te maken, is dit nummer een gebaar van vrede en vriendschap tussen Lil Wayne's YMCMB en Kanye West's G.O.O.D. Music. Als je hier niet vrolijk van wordt, dan weet ik het ook niet meer.


88. Lil Wayne - President Carter

En dan nu tijd voor Lil Wayne in zijn eentje. Net als bij Minaj vond ik deze vent in eerste instantie een grap. Dat was dan ook in 2008, toen ik hiphop nog nauwelijks kon waarderen. In de loop van de jaren begon ik toch wel de charme in te zien van nummers als A Milli, John, Got Money, etc. Maar het duurde tot 2016 voordat ik hem echt begon te waarderen, dankzij zijn Greatest Hits-editie op deze site. Hij mag dan als een hersenloos figuur overkomen, zijn teksten zijn van een buitenaards niveau en schijnbaar doet hij ook nog eens alles zonder pen en papier. Zijn talent is het best te horen op Tha Mobb, maar de onheilspellende sample en thematiek doet me kiezen voor President Carter.


87. Xzibit - Paparazzi

Velen van mijn generatie zullen Xzibit vooral kennen van Pimp My Ride, een heerlijk matig MTV-programma. Ik kon hem daardoor moeilijk serieus nemen als artiest. Tot ik Paparazzi hoorde. De overtuiging waarmee Xzibit rapt is overdonderend. Des te ironischer dat hij een paar jaar later de sell-out wordt waar hij het hier over heeft. Overigens ook een schitterende sample en tot mijn eigen verbazing blijkt dat Barbra Streisand te zijn. Die heeft het overigens weer van het klassieke stuk Pavane van Gabriel Fauré.


86. Queen Latifah - U.N.I.T.Y.

Een aantal jaar geleden deden we ergens op deze site een femcee K.O. Dat heeft toch wel mijn ogen/oren geopend, blijkbaar is er toch behoorlijk wat kwalitatieve hiphop door vrouwen gemaakt. Queen Latifah is wat mij betreft de koningin der femcees, ondanks dat er nog zeven vrouwen te gaan zijn in deze top-100. In U.N.I.T.Y. komt Latifah in opstand tegen de manier waarop (een deel van de) mannen zich richting vrouwen gedragen. Sterke boodschap, scherpe teksten, overheerlijke productie. Wat wil men nog meer?


85. Public Enemy - Don't Believe the Hype

Ik heb soms nog wel eens wat moeite met PE. Het album, It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back, staat op een voorzichtige 3,5*, terwijl ik wel ergens het idee heb dat dit me helemaal zou moeten liggen. Op nummers als Don't Believe the Hype laten ze ook horen waarom. Chuck D is echt een fantastische rapper, met sterke teksten en een ongelooflijke delivery. Misschien moet ik Public Enemy gewoon wat vaker beluisteren. Enter the Wu-Tang stond ook jaren op 3/3,5*, dus er is zeker nog hoop.


84. Julma-Henri & Syrjäytyneet feat. Asama - 240306

Lang leve RateYourMusic en zijn zoekfunctie! De website brengt me op paden die ik anders nooit bewandeld had. Zo ook die van de Finse hiphop. Op RYM zijn er meerdere cultklassiekers te vinden uit Finland. Twee ervan bereiken zelfs mijn top-100, waarvan dit er één is. Het eerste wat opvalt is de albumtitel: Al-Qaida Finland. In combinatie met een hoog cijfer, leidde dat meteen tot mijn interesse. En vermoedelijk ook een plek op de zwarte lijst van de FBI... Naar mijn idee is Fins de meest geschikte taal om in te rappen. Nadeel is dan weer dat ik geen idee heb waar ze het over hebben. Maar alleen al een zin als "Joka päivä joutuu korottaan ääntään, säätään, vääntään. Kääntää, häslää, kunnes hajoo pääpääpääpää." rechtvaardigt een plek in de top-100.


83. Common feat. The Last Poets - The Corner

Lang stond Commons grootste klassieker, I Used to Love H.E.R., in mijn top-100. Toch doet die het niet helemaal voor mij en dus ging ik nog maar eens de betere nummers van Be luisteren. Zodoende kwam ik uiteindelijk terecht bij The Corner en daardoor steeg Common nog een aantal plekken. Een ouderwetse productie van Kanye West brengt je al direct in sferen van "the corner". Als dan ook nog de legendarische groep The Last Poets hun zegje mogen doen, is het plaatje compleet. Maar het allerbeste van The Corner is het gerijm van Common. Zeker de tweede verse is wat dat betreft een diepe buiging waard.


82. P.O.S - Fuck Your Stuff

Beschrijving op Genius: "Fuck materialism, fuck the corrupt mentality, man, just fuck the whole world." Dat vat Fuck Your Stuff wel aardig samen. Ik krijg hier altijd de neiging van om te gaan rellen, op een positieve manier wel te verstaan. P.O.S is niet boos op de wereld, maar het kan hem gewoon geen ene fuck schelen. Ook een productie om - nadat je het hele huis hebt gesloopt - je vingers bij af te likken. Zijn collectief Doomtree schijnt ook wel aardige plaatjes te hebben gemaakt, dus daar wil ik nog eens achteraan.


81. N.W.A - Straight Outta Compton

Geen Dr. Dre in mijn top-100, maar wel N.W.A. Mede dankzij de recente film, die persoonlijk voor een flinke opwaardering voor de muziek zorgde. Vanaf de eerste seconden wordt de toon gezet. Ik kan me voorstellen dat dit destijds als een bom insloeg. Wat me hier vooral aanstaat - naast de vermakelijke teksten - is de productie en het samplegebruik van Dr. Dre. Dat mag je gerust een meesterwerk noemen. Wat mij betreft ook zijn grootste meesterwerk.




avatar van Teunnis
Zijn Johnny Marr en Dance Lover ervan op de hoogte dat ze als volgende aan de beurt zijn? Als alles volgens plan gaat drop ik over twaalf dagen mijn laatste plaatje.

avatar van Johnny Marr
Oei, nee. Dat gaat me nog niet lukken vrees ik. Dance Lover mag voor.

Uit dit tiental ken ik bijna alles en hetgeen ik ken is niets minder dan briljant. Only, Thank You, President Carter, U.N.I.T.Y., The Corner en natuurlijk Straight Outta Compton!!

Ook bijzonder fijn om te lezen dat je Weezy bent leren waarderen door mijn greatest hits-editie van alweer twee (!!) jaar geleden. Wat vliegt de tijd toch.

avatar van Dance Lover
Haha lekker hoor Johnny! Ik kom 5 mei terug van vakantie en heb daarna 2 of 3 dagen nodig om de lijst te vervolledigen. Dus vanaf 7 of 8 mei ben ik er helemaal klaar voor.

Mooie Top 100 trouwens Teunnis, Gaika gaat in mijn lijst ook sowieso terugkomen.

avatar van Teunnis
Dance Lover schreef:
Haha lekker hoor Johnny! Ik kom 5 mei terug van vakantie en heb daarna 2 of 3 dagen nodig om de lijst te vervolledigen. Dus vanaf 7 of 8 mei ben ik er helemaal klaar voor.

Dat sluit dan prima op elkaar aan (Ik ben 7 mei klaar als het volgens plan loopt.)

avatar van Johnny Marr
Dance Lover schreef:
Haha lekker hoor Johnny! Ik kom 5 mei terug van vakantie en heb daarna 2 of 3 dagen nodig om de lijst te vervolledigen. Dus vanaf 7 of 8 mei ben ik er helemaal klaar voor.

Mooie Top 100 trouwens Teunnis, Gaika gaat in mijn lijst ook sowieso terugkomen.

Om het feestje volledig te maken: ik ben op reis van 12 tot 28 mei dus dan gaat 't m ook niet worden

Gast
geplaatst: vandaag om 21:58 uur

geplaatst: vandaag om 21:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.