Hier kun je zien welke berichten Omsk als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Low - The Curtain Hits the Cast (1996)
0
geplaatst: 13 juli 2009, 00:50 uur
Low is Low. Low is soms wat te slow en soms maar zowzow, maar op deze CD zijn ze vooral wow.
En dat heeft te maken met randjes. Soms mis ik de randjes bij Low. De eerste CD is bijvoorbeeld prachtig melancholisch en heeft enkele topnummers, maar het sterft weg in herhaling. Dít album is in de kern van een gelijkaardige (top)kwaliteit als de eerste, maar het heeft een randje shoegaze, een randje zwaarmoedigheid, een randje lef.
Do You Know How To Waltz? is zo ontzettend bijzonder. Centrifugale shoegaze met de handrem erop. Het heeft dezelfde zuigkracht als die sonische straaljagershoegaze uit het begin van de jaren '90, maar is subtieler, hypnotiserender, het grijpt me op één of andere manier totaal bij de keel.
Maar het zwaartepunt ligt niet alleen dáár. Het hele album is doorvlochten met melancholie, zwaarmoedigheid en prachtige composities - met name in de eerste drie tracks worden deze ingrediënten geweldig samengebald tot korte bezwerende nummers.
De extra ingrediënten en de soms wat kortere nummers t.o.v. hun eerste zorgen overigens niet dat Low iets van hun minimalistische sfeer inboet. Nog steeds geldt: in die beschränkung zeigt sich der meister. Maar het proces van componeren en weglaten heeft Low nergens zo perfect gedemonstreerd als op deze CD uit 1996.
Yep, dit vind ik nog steeds de beste Low.
En dat heeft te maken met randjes. Soms mis ik de randjes bij Low. De eerste CD is bijvoorbeeld prachtig melancholisch en heeft enkele topnummers, maar het sterft weg in herhaling. Dít album is in de kern van een gelijkaardige (top)kwaliteit als de eerste, maar het heeft een randje shoegaze, een randje zwaarmoedigheid, een randje lef.
Do You Know How To Waltz? is zo ontzettend bijzonder. Centrifugale shoegaze met de handrem erop. Het heeft dezelfde zuigkracht als die sonische straaljagershoegaze uit het begin van de jaren '90, maar is subtieler, hypnotiserender, het grijpt me op één of andere manier totaal bij de keel.
Maar het zwaartepunt ligt niet alleen dáár. Het hele album is doorvlochten met melancholie, zwaarmoedigheid en prachtige composities - met name in de eerste drie tracks worden deze ingrediënten geweldig samengebald tot korte bezwerende nummers.
De extra ingrediënten en de soms wat kortere nummers t.o.v. hun eerste zorgen overigens niet dat Low iets van hun minimalistische sfeer inboet. Nog steeds geldt: in die beschränkung zeigt sich der meister. Maar het proces van componeren en weglaten heeft Low nergens zo perfect gedemonstreerd als op deze CD uit 1996.
Yep, dit vind ik nog steeds de beste Low.