Ik vind het geweldig dat Bowie terug is en The Next Day geen eenmalige comeback gebleken is. Fantastisch dat zijn oeuvre nog altijd groeit en zijn discografie wordt aangevuld met ★. Het valt te prijzen dat deze man anno 2016, op inmiddels 69-jarige leeftijd, nog zo'n enorm eigenwijze, eigentijdse, onconventionele en rare kunstenaar is en zich op dergelijke wijze uit en onderscheidt. Dat merk je aan de manier waarop ★ op álle mogelijke manieren wordt gepresenteerd: allereerst door de eigenlijke titel 'Blackstar' te stileren naar een enkel icoontje: ★. Dat is niet geheel conventie-doorbrekend (Prince noemde zich korte tijd naar een symbool en vergeet de band !!! niet!), maar is wél degelijk a-párt. Daarbij is het natuurlijk de muziek die eens te meer aantoont dat we hier met een heuse art-rocker te maken hebben die nog altijd wat vreemd maar origineel uit de hoek komt, iets dat in de progressieve zin van het creëren van kunst en muziek zéér te prijzen valt. ★ is dan ook, op 2 nummers na, een moeilijk toegankelijk werk. Als muziekliefhebber ben ik persoonlijk meer van de toegankelijke lied-structuur en te volgen melodieën, welk genre van de popmuziek het ook betreft. Daarom was en ben ik nog altijd wég van Bowie's vorige plaat The Next Day dat veelal sterke en conventionele melodieën en songstructures bevat. Gewoon lekkere liedje-liedjes met sterke hooks, dus. In dat opzicht sluiten op ★ alleen track 3 'Lazarus' en track 6 'Dollar Days' aan op mijn smaak en scharen die nummers zich inmiddels tussen mijn persoonlijke greatest Bowie-hits. Tóch ben ik geïntrigreerd door de algehele sfeer dat het album ★ als kunstwerk oproept en ben ik maar ál te opgewonden over dit nieuwe werk van mijn held: er valt namelijk véél te ontdekken en veel om van te leren houden en dus te waarderen. Iedere track bevat zowél wat rariteiten qua ritme, melodie, geluid en noten als dat het prachtige stukken muziek bevat. Zo valt het repetitieve en monotone refrein (wat ik op zichzelf staand 'lelijke' muziek zou noemen) van het toch wel 'epische' titelnummer ("I'm a blackstar, I'm a blackstar") in de smaak op de manier waarop het haaks op de werkelijk schítterende gezongen ballade-achtige regels "Something happened on the day he died, spirit rose a metre and stepped aside" wordt geplaatst. En zo is 'Tis a Pity She Was a Whore' een even rommelig (qua geluid en arrangement) als sterk (qua zanglijn) rock/jazz-nummer met een te volgen verse en refrein en vond ik dat sinds de eerste release als b-kant van 'Sue (or In a Season of Crime) al een ietwat raar maar desondanks te volgen (en dus lekker) rocknummer. Wat ik hooguit enigszins jammer vind aan ★ is dat in de toch al wat korte tracklist van het nieuwe album twee nummers zijn opgenomen die (zij het in andere versies) eerder al waren uitgebracht. Het maakt van ★ naar mijn mening geen compleet opzichzelf staand en daarmee in lengte en inhoud een te kórt of beperkt werk dat (gezien de wetenschap dat er minstens het dubbele aantal nummers voor zijn geschreven en opgenomen) nog méér had kunnen zijn.

Goed, misschien is het freestyle-jazzy karakter van ★ niet iedereen's 'cup of tea' en zet je het album zeker niet op bij wijze van muzak in de huiskamer terwijl je andere dingen doet of zaterdagochtendkalmte zoekt, maar het is in kunstzinnig opzicht zéker een interessant en intelligent werk te noemen. Daardoor is ★ mijns inziens een zéér te waarderen uiting van kunst in de popmuziek. Een waardige Bowie dus en een return to form.

Ik ben al 4 maanden helemaal ondersteboven van 'Ismael'. Wat een fantastisch nummer is dat zeg. Het sterke dansritme, de electronica en dan ook nog die zálige melodische refreinen die aan het eind samenkomen met de práchtige climax-regels 'du lät exakt som Ismael/Minns du Ismael?/Jag ar dinn Ismael'. Wow, ronduit geweldig. Volgens iTunes heb ik er sinds de zomer meer dan 350 keer naar geluisterd. Onbehoorlijk neurotisch obsessief, maar hé, blame Kent!

De rest van En Plats i Solen is ook weer van hoog niveau. Ik hou van die heerlijke electronica-saus die Kent's muziek sinds 2007 en het album Tillbaka Till Samtiden typeert. 'Glasapplen' is een sterke opener die meteen laat zien dat, hoewel deze snel gereleaste plaat left-over materiaal van Röd bevat, de band nimmer qua kwaliteit inboet. 'Varje gång du möter min blick' bevat een groots 'anthem'-achtig refrein, en met 'Gamla Ullevi' staat er een regelrechte pakkende zomer-dance hit op, met een ijzersterk danceriffje. En eigenlijk kun je de rest van de songs niet als filler afdoen, integendeel. Dit is genieten van begin tot eind. Kent levert al sinds Isola stuk voor stuk briljante albums af, met daarop vele ware klassiekers. Jammer dat buiten Scandinavië niet iedere muziekliefhebber doordrongen is van dit feit. Ik ben en zal altijd een fan blijven. En ik weet al hoe ik mijn eerste zoon ga noemen!

Een nieuw Kent-album is voor mij het hoogtepunt van het jaar. En niet dat mijn leven saai is, nee, zeer zeker niet, maar Kent kan simpelweg mijn wereld beheersen. Zo ook nu weer. Lang heb ik uitgekeken naar Tigerdrottningen... en de anticipatie is het waard gebleken. Ik kán niet anders dan het (weer) een prachtplaat vinden.

La Belle Epoque stond vanaf 12 maart op repeat en kon ik enkele dagen daarna al dromen. Een wat atonale, gelaagde, maar épische song met enigzins te volgen Zweedse lyrics (meestal zijn Jocke's teksten juist wat poëtisch en meer gekozen om de woorden te laten rijmen bij de muziek dan om de inhoud) en een simpel, maar machtig en krachtig refrein. La Belle Epoque blijkt later tussen de andere songs van het album een tikkeltje een vreemde eend in de bijt te zijn.

De 'first listen' van Tigerdrottningen was in de nacht van 30 april op 1 mei. Ik was in Berlijn, had met moeite via Wi-Fi op mijn telefoon het album binnengehaald, en had die avond toevallig wat Zweedse gasten ontmoet in het hostel waar ik verbleef. We spraken over Kent en mijn enthousiasme reikte tot recordhoogte, zéker toen de download voltooid was. Ik zei mijn nieuwbakken 'vänner' goedenacht en liep met mijn oortjes in de Warschauer Brücke over en donker Berlijn in. Ik kan je vertellen - de perceptie die die nacht liet kleuren raakt iemand nooit meer kwijt.

Het intro van 'Mirage' met zijn electro-synth-beat gedijt goed op de donkere skyline van mijn lievelingsstad. Een brede grijns maakte zich meteen van mij meester en mijn hart klopte harder van enthousiasme en jongensachtig geluk, wat je misschien het ultieme genieten kunt noemen. 'Mirage' bleek meteen een voltreffer, het ultieme openingsnummer van een plaat - en concert.

'Vi är vi nu' volgde, en ik betrapte me erop dat ik al snel Jocke's typische dansbewegingen (die vanuit zijn middel) neigde te imiteren terwijl ik in de nacht over de Köpernicker Straße liep. Een wat makkelijk en toegankelijk nummer met veilige melodielijn en refrein (een perfécte radiovriendelijke single, dus), maar typisch Kent - en al na één luisterbeurt mee te zingen.

'Skogarna' opende met dikke electro, een element waarvoor ik Kent sinds 'Tillbaka Till Samtiden' éxtra om waardeer. Ik wist metéén dat de 'Stanna! Stanna!'-s het live goed zouden doen - de handjes wilden al meteen omhoog, en sindsdien steeds weer. STANNÁ, STANNÁ PA MIG!

Zoals gezegd was La Belle Epoque inmiddels een oude bekende en werd dit nummer in tegenstelling tot zijn 3 voorgangers op de plaat niet zozeer gekenmerkt door electronische elementen of dito beat, maar meer door instrumenten (piano/strijkers), gelaagdheid en uitgerekte samenzang.

'Svart Snö' kenmerkte in Berlijn de eerste dip, het eerste skipmomentje, omdat het een ballad is en daardoor even rust brengt na het overweldigende 'Skogarna'. Het leunt erg op een lieflijke zanglijn, achtergrondzangeressen en subtiele pianotoontjes. Later heb ik het nummer steeds meer weten te waarderen, wat vooral komt door de schitterende manier diezelfde pianolijntjes door het refrein geweven zijn - het lijkt op de achtergrond bijna een Beethoven-etude terwijl Jocke en zangeresjes "Det är fler än du & jag / Som förlorat nåt vi älskar i elden / Fler än du & jag / Som dansar för oss själva i mörkret / Som om det inte fanns nån morgondag/ Jag vill inte vara ensam" zingen. Subtiel en schitterend.

Terug naar de eerste nacht, terug naar Berlijn - op het eerste gehoor herkende ik meteen tot welke epische hoogte 'Allt har sin tid' kon reiken. Het synthesizer-intro met de hartslag-beat grijpt je meteen en blijft in je systeem zitten. Ook dit nummer kenmerkt zich door een samenzang, duet bijna, tussen Jocke en achtergrondzangeressen. Als het nummer bij 1:38 in opbouw versterkt en vervolgens uitmondt in een krachtige samenzang bereikt het haar volle potentie. De ultieme climax is bijna audiorgasmic: 'DIAMANTER! DIAMANTER! DIAMANTER!', waarbij je zelf bijna niet stil kunt blijven. Hoe het nummer dan weer tot rust komt en eindigt met de hartslag is schitterend en het past helemaal.

Achtergrondzangeressen en koortjes: het grote nieuwe kenmerk van Kent op Tigerdrottningen. Het is iets nieuws en het past, ik vind het zéker ook wat toevoegen bij de live-optredens van de afgelopen maand waarvan ik al diverse YouTube-filmpjes heb bekeken.

'Inna Himlen faller ner' is veruit het simpelste popliedje op deze plaat, maar daarom niet minder goed. De drumpartij is vol en overweldigend, het refrein lekker mee te brullen: 'Inna himlen faller NEHÉÉÉÉÉÉÉÉR'. 'Din enda vän' opent met een opvallende Engelstalige sample en ontvouwt zich na dit intro al meteen tot een briljant dansnummer wat wederom weer snoeistrak in elkaar blijkt te zitten. De (stel)regel "Spring, spring för ditt liv" doen je letterlijk de lucht inspringen, en de "ooohooohoooohoooooooooooh"-s in het refrein doen majestueus/groots Coldplayerig aan. Een live-favourite in the making, dus.

'Godhet' is wéér een duet met een vrouwelijke tweede stem. Waar ik de verses wat saai vind, zijn de slepende grootse refreinen daarentegen fenomenaal.

'Simmaren' kabbelt voort, mooi maar weinig opwindend. Ik betrap me erop dat ik het (na 'Tigerdrottningen' één maand non-stop te hebben geluisterd) nog steeds wil skippen. Het is qua saaiheid en onopwindendheid van hetzelfde niveau als 'Sömnen' van 'Tillbaka...' of de wat weinig enerverende van a-naar b-nummers op 'En Plats i Solen' - wat ik overigens een fe-no-me-nále plaat vind.

Toch spoed ik me liever meteen naar de afsluiter 'Den andra sidan'. Qua grootsheid wellicht ietwat onderdoend voor 'Mannen i den vita hatten' of '747' en wat leunend op een misschien íets te makkelijk en toegangelijk gitaarlijntje toch een schitterende afsluiter blijkt. Wat iedereen al is opgevallen en ook terecht prijst is de fenomenale inbreng van Sami's scheurende gitaar op 2:18 die het nummer opzweept en naar grootse hoogten en climax brengt, waarbij je al meteen voor je ziet hoe stadions vol Zweden meebrullen en deinen op de 'flagwaverige' uitbarstingen waarmee grootse en iedereen verenigende tekst en gitaarlijn op hen afgevuurd wordt. Een waardige Kent-afsluiter weer, in tegenstelling van de miskleun die ze met 'Hänsyn' op 'Jag är inte rädd for mörkret' maakten. En waar die plaat ook zeker fenomenale Kent-klassiekers bevatte ('Låt dom komma' en 'Petroleum' bijvoorbeeld), vind ik Tigerdrottningen als geheel een stuk sterker. Ik durf nog niet terug te grijpen op eerdere Kent-albums uit hun 'electro-periode' (van 2007 - nu) omdat ik Tigerdrottningen nog te nieuw, vers en opwindend vind, en misschien stiekem wel de allerbeste uit het rijtje.

Berlijn + nacht + sigaartje + witbiertje + Tigerdrottningen op de oren: doe het, en je weet hoe heerlijk leven kan zijn.

Standout tracks:
1. Mirage
2. Allt har sin tid
3. Skogarna

Prachtig kunstwerk waarbij de briljante muziek prachtig om de diepgaande teksten heengewikkeld is. Elk nummer heeft haar eigen unieke sfeer, riffs en hooks. vaak ijzingwekkend hard, brutaal en direct, maar het gaat erin als zoete koek. Ik word nooit moe van dit album. Muzikaal en tekstueel gezien het beste album ooit gemaakt. Briljant. Heerlijk.

@ Alchemist: wat denk je van Carry Us All? Ook een killer b-side van een van de SOTSOG singles. Hadden ze daar samen met Lets All Make Believe ook maar een albumtrack van gemaakt, dan had iedereen wel anders gepiept, want ik ben het eens met de commentaren dat Put Yer Money Where Yer Mouth Is, Little James en I Can See A Liar niet een al te hoog niveau halen, in vergelijking met die briljante b-kantjes die ze schreven in deze periode (al zijn Little James en I Can See A Liar toch ook op hun eigen manier bijzonder fijne (maar simpele) luisterliedjes).

Ikzelf vind dit nog altijd het beste Oasis album, het is wat psycheledischer dan de andere pure rock n roll platen, en ook de enigste waar electronische geluidjes, mellotrons en sampletjes op te horen zijn. Daardoor ademt dit album wat alternatiefs uit, zeker als je nagaat dat het hier om Oasis gaat. Opener Fuckin In The Bushes is een geweldige introductie (een einzelganger in de Oasis-discografie), Go Let It Out een fantastische hitsingle, Gas Panic! een dijk van een nummer met een briljante gitaarsolo, Where Did it All Go Wrong? een van de beste Noel op leadzang-nummers en Roll It Over nog immer het beste afsluiter van een Oasisplaat ooit. Met die wetenschap is Standing On The Shoulder Of Giants gewoon een prima popplaat - ook voor de cinici die Oasis na het Be Here Now-debacle (waar ook heel veel voor en over te zeggen valt) in de rij stonden om deze plaat bij voorbaat de grond in te boren.

Na de wat overgeproduceerde 'gesynthesizerde' jaren '80 leverde Queen met The Miracle en Innuendo platen af met daarop toch intelligente rocknummers die lang niet allemaal louter tot de 'te vaak gehoorde draken van Queen-klassiekers' gerekend kunnen worden. Ik ben een enorme Queen-fan, maar ik schaam me bijna voor de meeste overbekende hits waar niet-fans soms zo'n afkeer van hebben omdat het alles is wat ze van de band kennen, wat op zijn minst heel zonde gevonden mag worden. Denk aan We Will Rock You, We Are The Champions, Crazy Little Thing Called Love, I Want To Break Free etc., allen nummers waardoor Queen mijns inziens teveel gekarakteriseerd wordt. Ik hou over het algemeen meer van de (voor het grote publiek) wat onbekendere albumtracks, solowerk en b-kantjes. Toch zijn sommige bekende singles hier een uitzondering op, en het is grappig dat deze singles vooral van de laatste twee platen afkomen. Nummers als I Want It All en Breakthru bijvoorbeeld, tracks die samen met Was It All Worth It (de laatste is inderdaad geen single) meesterlijk zijn die ik eigenlijk nooit vaak genoeg kan horen. Dit waren voorbodes van ijzersterke composities waarvan we er op de opvolger Innuendo zéker nog meer van voorgeschoteld kregen. De epische titeltrack is heuse buitencategorie (een dertien in een dozijn-rockbandje componeert niet zulke intelligent in elkaar gesmede magnum opussen), alsmede afsluiter The Show Must Go On.
Tweede single I'm Going Slightly Mad is vreemd omdat het leunt op een kenmerkend synthesizer-riff en ongewoon lage Freddie-vocalen. Een vreemde eend in de bijt, maar ik vind het qua melodie toch best sterk. Ook Headlong verveelt niet, en al is het misschien een lompe rocker, het bevat schitterend gitaarwerk van Brian May, zoals ook Innuendo en The Show Must Go On. Wat is die man on fire op die tracks, zeg! These Are The Days Of Our Lives is een ongewoon sterke ballad, qua compositie, spel, sfeer en thema. Extra beladen natuurlijk als je de video ziet en men zich realiseert in welke levens-situatie het is gecomponeerd. Dit mág of kún je gewoon niet afdoen als een simpel liedje. Dit is een hoogstaand nummer waarop alles klopt, en ik vind het gewoonweg een schitterende melodie hebben.
Buiten de singles om is de plaat qua niveau wellicht wat onevenwichtig te noemen. I Can't Live With You rockt lekker weg, maar ik vind het wat te simpel en te vlak, en zonder een sterk refrein bovendien. Don't Try So Hard is emotioneel prachtig, en bevat supervocalen van Freddie (hoor het venijn in zijn stem tijdens "...screaming out your bloody orders, hey!..."). Ride The Wild Wind is een typische Roger-compositie zoals we die vaker op oude albums konden onderscheiden. Ook weer een 'pounding' rocker met scheurend gitaarwerk, fijne baslijn en harde drums. Luistert lekker weg, maar weer (zoals het geval was bij I Can't Live With You) geen memorabel refrein. Prima als albumtrack, desalniettemin.
Ik heb altijd een erge afkeer gehad tegen All God's People, dat in werkelijk niets in sfeer op deze plaat een plekje had verdiend. Het heeft een vreemde niet te volgen ronduit zwakke melodielijn en loopt over van irritant samengezang. Als je het album Innuendo onevenwichtig wilt noemen (en daar geef ik menigeen gelijk in) dan komt dat vooral door deze miskleun, dat dan ook weer typisch genoeg gevolgd moet worden door het briljante These Are The Days....
Delilah heb ik altijd grappig en vermakelijk gevonden. Natuurlijk is dit qua compositie en tekst een typische Freddie-song, vol lichtvoetige humor en speelsheid. Maar daarom niet minder. Leuk, luchtig en aardig om naar te luisteren, verdient qua niveau zeker een plekje als hap-slik-weg albumtrack tussen tracks als I Can't Live With You, Ride The Wild Wind en The Hitman. Laatstgenoemde is wel het meest stevige hardrocknummer dat ik van Queen ken, doet me misschien in kracht en venijn terugdenken aan Stone Cold Crazy, wat ik dan weer (melodisch gezien) een slechtere song vind dan The Hitman. The Hitman bevat echter steengoeie hoge Freddie-vocalen waar ik echt lyrisch over kan worden. Het nummer is in wezen niets meer dan kant en klare straightforward rock (Brian May ragt er op los) maar de bovengemiddelde sterke vocalen maken het voor mij tot een prima song waaruit de klasse van Queen (lees: Freddie) blijkt.
Bijou is een rare compositie, maar daarom niet minder mooi. In sfeer en gitaarspel slaat het misschien een beetje terug op Delilah, wat betreft de lichtvoetige hoge gitaarriedeltjes die Brian May tentoonspreidt, maar is in wezen wel een stuk melancholischer en rustiger van aard. Het blijkt een perfecte opmaat tot The Show Must Go On, wat ontegenzeggelijk een meestersong is. Zoals eerder op de plaat bij Innuendo en These Are The Days... valt alles op zijn plaats en klopt het nummer van voor naar achter wat betreft melodie, sound, gitaarspel, zang en sfeer en gevoel. Bijna niet te overtreffen. Het zal nooit mijn favoriete Queen-song allertijden worden (daarvoor is het te bekend en heeft het een te hoge hitpotentie) maar ik schaar het zéker tot de beste nummer ooit door wie dan ook geschreven.

4*

Ik keek met argensogen naar dit album. De vréselijke hoes en sommige tracktitels (Het kitscherige 'C-lebrity' en 'Surf's Up... School's Out!' bijvoorbeeld) droegen niet bij aan het weinige enthousiasme dat er toch had moeten zijn gezien het feit dat na 13 jaar origineel materiaal werd gereleased van mijn superhelden. Natuurlijk bevat dit album overduidelijk makkelijke oude mannen-rock en kent het zijn zwakke en beperkte momenten, gezegd moet worden dat 'Time To Shine' en 'We Believe' érg sterke nummers zijn, vooral in die laatste zit dat heerlijke Queen-gevoel opgesloten. Leuk, voor even.

Matig album met nogal wat dieptepunten. eerste single Rudebox is hier vooral een voorbeeld van, Keep On en Good Doctor zijn ook lachwekkend slecht. Daartegenover staan er wel weer wat juweeltjes op deze snel uitgebrachte plaat; te weten She's Madonna, We're The Pet Shop Boys en het tweeluik The 80s/The 90s. Op die laatste twee nummers komen Robbie's rapkunsten verrassend genoeg wél uit de verf, waar op de andere nummers z'n raps erg lachwekkend en amateuristisch zijn.