menu

Hier kun je zien welke berichten Wowee Zowee als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Arctic Monkeys - Humbug (2009)

3,5
Zeker een van de betere albums van de Arctic Monkeys denk ik. Sterker geproduceerd dan de andere albums. Josh Homme heeft een goede invloed op de band wat resulteert in de welkome meer experimentele keuzes. Het recentere AM behaalt dit niveau zeker ook, maar qua optimale potentie uit de gehele band is dit wel de uitschieter.

Blind Melon - Soup (1995)

4,5
Ondergewaardeerde en miskende classic. De manier waarop Blind Melon hier folk, country, jazz, grunge, rock en psychedelische muziek samenbrengt is bewonderenswaardig en zorgt ervoor dat ze menig ander hoger ingeschatte band uit de jaren '90 moeiteloos voorbijschieten. Een echt sterk album is naar mijn mening nooit tijd- of plaatsgebonden en Soup ontstijgt haar tijd (en plaats) moeiteloos. Vooral omdat alle nummers melodische hooks hebben én stevig weten te zijn, simpelweg dankzij het uitstekende songwriting waar het zoveel acts aan ontbrak en ontbreekt.

Vergis je niet, Soup is geen easy-listening, maar geef het een kans om te groeien en ontdek een tijdloos album voor het leven als beloning.

Dandelion - Everest (2016)

4,0
Sterk album! Een sound rond verdomd sterke liedjes die gedreven worden door lekkere grooves en bijzondere samenzang. Weinig nieuwkomers kunnen zo'n sound nog beheersen tegenwoordig en het wordt tevens gebracht met het heerlijke enthousiasme van eager debutanten.
Zeker invloeden aanwezig van CSNY - met gelukkig de juiste dosis Young - Fleet Foxes en Paul Simon, maar desalniettemin een prettige persoonlijke interpretatie van die invloeden.
Ik heb ze live gezien in Tolhuistuin Amsterdam en daar verrasten ze me; een van de beste jonge acts die ik in langere tijd heb mogen zien.

Fleet Foxes - Fleet Foxes (2008)

4,0
Een monument. Genoeg op aan te merken natuurlijk ook; het mist zeker de nodige vuigheid, het is wat klinisch en met terugwerkende kracht is het misschien niet de classic die het leek. Toch opende dit album destijds wel deuren qua sound, insteek en benadering voor vele bands en liefhebbers die verlangden (en verlangen) naar hoogstaand, melodieus, ambachtelijk songwriting en de muzikaliteit van weleer.

Mando Diao - Bring 'em In (2002)

3,5
Onbegrijpelijk dat precies dit album niet veel meer heeft gedaan in Nederland en dat hun latere slappe hap-3FM-gevoelige materiaal naam voor ze heeft gemaakt. Bring 'm in is nog proper rock 'n' roll. Verwacht geen diepere lagen of complexere songstructuren, geniet daarentegen van een knap gevangen rammelende vuigheid. Dit is gewoon gassen en gaan.

Mr Moon, To China with Love, Sheepdog, The Band... Waar hoor je bands dit soort parels moeiteloos afleveren, ik hoor het graag

Midlake - The Trials of Van Occupanther (2006)

5,0
Albums als deze zijn een unicum. De '70s invloeden zijn natuurlijk voelbaar in sounds en vibes, maar de originaliteit waarmee deze wordt gebracht tilt alles naar een hoger, eigen niveau. Smith's intellectuele teksten graven zo diep als de nummers wanneer je deze de tijd geeft flink te graven. De variatie in de nummers en de gedurfde sloomheid waarmee je als luisteraar hier en daar wordt geconfronteerd zorgen ervoor dat je niet direct weet waar je aan toe bent met deze plaat. Geef het de tijd en je zult beseffen dat het al een soundtrack is geworden voor delen van je leven. Een album waar je geen genoeg van kunt krijgen en iedere keer baalt wanneer het afgelopen is. Classic en must-hear dus.

Pavement - Wowee Zowee (1995)

4,0
De Witte Dubbel van de jaren '90. Een grote oprechte uitspatting. Juist door de impulsiviteit zijn er misschien wat mindere tracks, maar de pieken zijn van zo'n briljant niveau dat je die dalen graag voor lief neemt. Must-hear, net als alle andere Pavementalbums overigens.

Sufjan Stevens - Carrie & Lowell (2015)

5,0
Of je het nu wilt of niet, ieder nieuw album van Sufjan Stevens is een 'landmark album'. Of hij nou met Seven Swans en Michigan geheel eigenhandig en vroeg de folkrevival inzet, bruggen slaat tussen genres op Illinois of op superieure en onnavolgbare wijze laat zien dat er zoiets kan bestaan als oprechte organische elektronische muziek op Age of Adz, Sufjan Stevens weet waar hij mee bezig is: hij is een grootmeester.

Er zijn nu eenmaal niet zoveel songwriters (nu niet en ook de afgelopen decennia niet) die albums maken die integraal kloppen en dan vervolgens herhaaldelijk dat soort albums maken. Stevens neemt ook nog eens iedere keer zelf de productie voor zijn rekening én schrijft behalve briljante liedjes, doordringende teksten met lading. Met name dit laatste wordt nogal eens over het hoofd gezien.

Ik wil hier geen paginalang epistel voorschotelen, maar geef wel graag ter overweging mee aan alle sceptici (en liefhebbers natuurlijk) dat het materiaal van Sufjan Stevens net als dat van Dylan, Cohen en Paul Simon essaywaardig is (het is heel goed te onderbouwen waarom zijn werk zo retegoed is). Zijn werk is poëtisch en staat open voor interpretatie en bovenal is zijn kritiek op Amerika en onze huidige samenleving - hoewel subtiel - krachtig.

Sufjan Stevens verwijst zelf naar de liedjes op dit album als 'Modern Hymns' en verder is het mijn interpretatie dat hij de dood van zijn moeder niet slechts gebruikt om aan confessional songwriting te doen. Sufjan StevensHet is mijn interpretatie dat het nooit echt gekend hebben van zijn overleden moeder en de zaken daaromheen uit zijn persoonlijke leven gebruikt als een metafoor om de leegte van de moderne tijd aan de kaak te stellen en hier voornamelijk vraagtekens bij te zetten. En om nog even in de Hymns-context te blijven: het verliezen van de kern, of meer het niet kennen van de oorsprong is een terugkerend thema op dit album. Stevens pleit voor bezinning en het niet uit het oog verliezen van 'waardige' redenen om te leven.

Ik bespaar jullie mijn verdere essay hierover, maar geef hier toch graag mijn interpretatie mee. Op subjectief vlak wil ik graag nog zeggen dat dit album me vanaf de eerste noot heeft gegrepen, herhaaldelijk kippenvel geeft en me zwaar ontroert.

Dus al dit bovenstaande gelul eromheen is niet eens nodig haha Dit is naar mijn mening gewoon opnieuw een meesterwerk van een van de grootste kunstenaars die onze tijd kent.

The Dears - No Cities Left (2003)

3,5
Een groeier. Niet links laten liggen op basis van 1 keer luisteren dus jonge mensen waarbij alles meteen snel moet gaan. Perfect voor deze tijd van het jaar. Grimmig, donker, stemmig. Sowieso interessante band die ook Arcade Fire geïnspireerd heeft dus must-hear voor mensen die daar blij van worden.