menu

Gary Moore - How Blue Can You Get (2021)

mijn stem
3,95 (20)
20 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Blues
Label: Provogue

  1. I'm Tore Down (6:08)
  2. Steppin' Out (3:18)
  3. In My Dreams (5:42)
  4. How Blue Can You Get (7:16)
  5. Looking at Your Picture (4:29)
  6. Love Can Make a Fool of You (6:23)
  7. Done Somebody Wrong (3:44)
  8. Living with the Blues (7:17)
totale tijdsduur: 44:17
zoeken in:
avatar van gigage
De archieven zijn uitgepluist om dit album van nog niet eerder vrijgegeven muziek te voorzien.

Gary is al 10 jaar al niet meer onder ons dit jaar.

avatar van Von Helsing
5,0
In My Dreams klinkt erg goed, kan niet wachten op het "nieuwe" album van Gary Moore. Vlak voor zijn dood werkte hij aan een nieuw hard rock album met Neil Carter. Benieuwd welke periode deze plaat is opgenomen. Ik vermoed zelf dat In My Dreams uit 2001 komt.

OOOOO
Ik dacht heel kort: 'Hij draait zich vast om in zijn graf om die prachtige hoes' maar als je terugkijkt is het eigenlijk een eerbetoon, hij hield zelf ook van spuuglelijke hoezen in zijn tijd op aarde.

avatar van henrie9
4,0
Met 'Live In London' stond ie al bovenaan mijn toplijst live-releases 2020. Nu komt van deze in 2011 overleden blueshendrix postuum deze hele mooie uit. 8 hartverwarmende songs -eigen werk en 4 covers- die nog eens doen onderlijnen van hoeveel markten hij wel met passie thuis was. Freddie- en B.B.King-bluesclassics, slow blues, rockers... geen vullertjes hier. Breek maar verder open die kluizen!

avatar van RonaldjK
3,5
Verschenen op het moment dat Gary Moore tien jaar eerder was overleden, zijn eerste studioalbum in dertien jaar. How Blue Can You Get biedt een verzameling van de toegankelijke blueskant van de gitarist. Met het ronde geluid van opener I'm Tore Down hoor je hoe toegankelijk dat kon klinken en in Looking at Your Picture klinkt muziek uit de periode van zijn triphopbeats.
Steppin' Out is een stampend instrumentaaltje met uiteraard heerlijke sologitaar, In My Dreams een zwoele ballade met zwevende toetsen in de sfeer van Parisienne Walkways en Still Got the Blues.

De meeste nummers werden opgenomen met de in 2018 overleden producer Chris Tsangarides, tevens huisvriend van Moore; Looking at Your Picture met die andere oudgediende in Moores muzikale leven, technicus Ian Taylor. Bassist was Pete Rees, toetsenist Vic Martin en de drumcredits worden gedeeld door Darrin Mooney en Graham Walker.

Aan de hand van Gary Moore: The Official Biography' (2022) van Harry Shapiro kom ik zo aan het einde van zijn discografie. Alhoewel, zijn laatst opgenomen concert Live at Montreux 2010 verscheen al in het jaar van zijn overlijden en bevat een meer dan interessant uitroepteken bij zijn toch al imposante carrière.
Ik leerde hem begin jaren '80 kennen als hardrockgitarist op het fantastische Black Rose van Thin Lizzy. Struinend door de platenbakken in de alternatieve elpeezaak in de Grote Stad, ontwaarde ik zijn albums met Colosseum II, waar ik me niet aan waagde. Zag er niet heavy genoeg uit. Wel kocht ik Back on the Streets waarmee Moore voor mij de deur naar fusion opende: de oortjes leerden hiernaar te luisteren.

Doordat ik dit najaar door zijn complete discografie reisde, ontdekte ik wederom dat hij meer was dan hardrock of de gitarist van Lizzy: psychedelische rock met Skid Row en als gast bij Granny's Intentions, folkrock als gast bij Dr. Strangely Strange.
Hoe hij vanaf zijn eerste soloalbum Grinding Stone nieuwe wegen richting fusion verkende en gedurende drie albums met Colosseum II bevriend raakte met toetsenist Don Airey. In diezelfde jaren '70 de verblijven bij Thin Lizzy met een EP (zie mijn verhaal bij Lizzy's Vagabonds) en op Black Rose.

De jaren '80. Eerst een poging als de Europese Van Halen door te breken in Amerika met G-Force, om vervolgens onder eigen naam die fantastische hardrockalbums te maken waarvan ik in de meeste gevallen zo ging houden. Hierbij integreerde hij op gegeven moment zijn andere liefde: folk. Dit mede geïnspireerd door (de dood van) zijn maatje Philip Lynott.
Van tevoren vreesde ik de blues die vanaf 1990 zijn stijl ging bepalen. Inmiddels weet ik dat hij binnen de kaders van dat genre véél variatie zocht en vond. Van ingetogen naar rond en warm, van veel luide noten naar verstilde muziek met stiltes in zijn spel. Onder eigen naam of een andere. Oerblues in de stijl van John Mayall klinkt frequent op zijn solowerk naast muziek van de zwarte bluesreuzen.
Extra variatie in de bijna-reünie van Cream onder de vlag van BBM en psychedelische invloeden van Jimi Hendrix met Scars: ze brachten de nodige zijstapjes in zijn solobluescarrière. Tussendoor zelfs triphop: te lang één genre spelen ging hem vervelen.
Mijn favoriete album uit zijn jaren '90 en '00 is inmiddels Dark Days in Paradise, waar hij zeer eigenwijs en knap een brug sloeg tussen zijn gitaar en complexe beats. De gruizige gitaren van Close as You Get bevielen eveneens erg goed.

Voor de extra geïnteresseerden beschrijft Shapiro aan het einde van de bio de gitaren die Moore gedurende zijn carrière bespeelde. Dit aan de hand van interviews door de jaren heen: zijn instrumenten waren iets waarover de Noord-Ier in interviews graag en breeduit sprak.

Een toegankelijke zijde van die laatste twintig bluesjaren klinkt dus op How Blue Can You Get, het titelnummer van de hand van B.B. King. Een lekker album dat iets van zijn veelzijdigheid laat horen, ondanks dat de tracklist zijn ruigere blueskant achterwege laat. Ach, er ligt vast voldoende ander materiaal op de planken voor een volgende compilatie.
"I'm praying that my heart won't break" zingt hij in In My Dreams. Het bleek één van de oorzaken van zijn vroegtijdige dood, lees ik in de bio; alcohol was niet de enige oorzaak, zoals ik eerder begreep. Op naar mijn allerlaatste album in de reis door zijn discografie: Montreux 2010.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:02 uur

geplaatst: vandaag om 06:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.