menu

Muziek / MusicMeter Live! / Gisteren ... gezien!

zoeken in:
avatar van vin13
angelin, leuk verslag.
Ik was er ook en heb helaas Obituary gemist. 18.30 zouden ze beginnen en ik was er om 17.30 maar dan wel in de rij bij ingang en later in de gang plat gedrukt. Ja balen. Anthrax was vermakelijk en Lamb of God zeker goed met brute zang. Slayer niet verrassend maar prima, alleen bij de hele snelle songs vond ik het een brij worden maar dat kan aan de zaal liggen of plek waar je staat. War ensemble en South of heaven de toppers.

avatar van VladTheImpaler
Afgelopen woensdag Parquet Courts in een goed gevuld Paradiso gezien. Ze schoten uit de startblokken met het trio Total Football, Dust en Almost Had to Start a Fight/In and Out of Patience. Vooral die laatste maakte live een enorme indruk door het extra venijn waarmee het gespeeld en gezongen/geschreeuwd werd.

De band leek er zin in te hebben, en de rest van de avond leek ook spelen en doorpakken het motto. In het middenstuk tot aan hitje Wide Awake was er een prima middenstuk, maar mistte het ook even een moment van opwinding. Dat gaf dat hitje dus weer wel, en Berlin Got Blurry gaf nog een extra stootje energie. Daarna werd toegewerkt tot aan geweldige jam die aan One Man No City werd geplakt. Om te eindigen met een laatste energiestoot in Light Up Gold II.

In een uur en een kwartier ramt de band er zo'n twintig nummers doorheen, zonder ergens echt in te kakken en met meerdere hoogtepunten. Toch had hier en daar een klein beetje lucht in de set geen kwaad gekund voor mij persoonlijk.

avatar van Bonk
Alweer eergisteren gezien in een zo goed als uitverkochte grote zaal van de Oosterpoort Groningen: Fish met zijn Weltschmerz/Clutching at Straws tour.

Het was het laatste optreden op het Europese vaste land (en de actualiteit van de Brexit en de uitgesproken mening van Fish hierover werd nog vrolijk doorgenomen). En wat voor één!

Op zich heb ik weinig toe te voegen aan eerdere recensies van vigil, Brunniepoo en meneer. Behalve dan dat Fish ook in topvorm was in Groningen, zowel qua humor, als uitstraling, als stem. En dat had zijn weerslag op de zaal. Nog nooit zo veel mensen zien walsen tijdens een rockconcert (en volgens Fish hij zelf ook niet).

Misschien wel het hoogtepunt van de avond; het prachtige nieuwe Waverly Steps. Maar Clutching at Straws werd ook geweldig uitgevoerd.
Van de vier of vijf keer dat ik Fish gezien heb, was dit toch wel het beste concert!

avatar van vielip
Ik was ook bij Fish in de Oosterpoort. Vond de Clutching nummers prachtig! Het nieuwe werk deed me dan weer een stuk minder. Weinig spannend en te langdradig. Maar kan zeker ook komen omdat ik de nummers maar 2 keer had geluisterd ter voorbereiding. Enfin, wat mij betreft was het beter geweest al het Clutching materiaal aan 1 stuk te spelen. Dan komt het nóg krachtiger over. Maar snap ook wel dat mensen als ik dan bij de bar (number 1?) blijven hangen als recent werk wordt gebracht. Al met al weer een vermakelijke avond Fish gehad. De beste man blijft een attractie op zich om te beluisteren en bekijken.

avatar van Lars Muziek.
18/11/2018 U.S. Girls + Blue Marble @ Ekko, Utrecht

Eerder dit jaar was U.S. Girls al live te zien in de Melkweg te Amsterdam. Tijdens deze najaarstour volgde er ook een exclusieve clubshow voor Nederland. Zo op de zondagavond in de Ekko te Utrecht. Het kleine podium maakt plaats voor een grote bandformatie van acht artiesten. Sinds een jaar treedt U.S. Girls op met de volgende formatie. Meg Remy (zang/samples), Evan Cartwright (drums), Maximilian Twig Turnbull (gitaar), Dennis Passley (saxofoon), Geordie Gordon (synthesizer, achtergrond zang),Kassie Richardson (zang), Chris Besatena (gitaar) en Joslin (gitaar/bass). Zangeres/oprichter Remy heeft hier dan ook een aardige beigeleidersband bij zich. Zo bestaat de liveformatie ook uit enkele leden afkomstig van The Cosmic Range band, die vrijwel veel jazz jams speelt.

Ondanks dat het podium erg klein lijkt heeft ieder bandlid toch zijn plek kunnen vinden. Helaas worden Gordon en Passley door de matige lichtshow niet goed belicht. Daarbij staat de band soms ook in wat donkerblauw licht te schitteren. De sfeer wordt daardoor wel wat toepasselijker. Het concert lijkt namelijk geen doorsnee concert te zijn en houd zich aan een concept vast. Zo heeft de band geen interactie met het publiek en vult de overgangen tussen de liederen op met bijpassende (korte) samples. Het mooie hieraan is vooral om te zien hoe de bandleden opgaat in hun muziek. De tracks worden live versterkt door dubbele zang en vooral de saxofonist. Helaas lijkt de wah wah pedaal hierin overstemd te zijn, waardoor de saxofoon helaas overspoelt raakt. Geluidstechnisch mocht het misschien dan ook ietsjes beter.

Ondertussen speelt de band namelijk een geweldige set! Vooral tijdens het laatste nummer ‘Time’ lijkt het allemaal wat intenser te worden en kruipen drie zangers intiem op in hun zang. Daarbij gaat Remy langzaam over de box heen die aan de voorkant van het podium staat en lijkt de eerste rij oog in oog met haar te staan. Eenmaal van het podium afgekropen loopt ze tussen het publiek richting de uitgang (Dat oog in oog was trouwens letterlijk bij mij en dat leek steeds wat meer ongemakkelijker te gaan worden). Daarmee verlaat ieder bandlid langzaam het podium en is het concert zonder enig zeggend woord voorbij. Wat een liveband, wat een performance!

Recensie kan spellingfouten bevatten, zowel in verslag als in genoemde namen. Sorry daarvoor.

avatar van E-Clect-Eddy
Lars Muziek. klinkt als een fijne herhaling van hun optreden in de Melkweg. Geweldige live show was dat. Hun album U.S. Girls - In a Poem Unlimited maakt ook een goede kans om in mijn Top 10 van 2018 te eindigen.

Heb dit optreden voorbij laten gaan... had donderdag al mijn portemonnee geleegd bij Metric.

avatar van Lars Muziek.
E-Clect-Eddy schreef:
Lars Muziek. klinkt als een fijne herhaling van hun optreden in de Melkweg. Geweldige live show was dat. Hun album U.S. Girls - In a Poem Unlimited maakt ook een goede kans om in mijn Top 10 van 2018 te eindigen.

Heb dit optreden voorbij laten gaan... had donderdag al mijn portemonnee geleegd bij Metric.


Het was een genot. Enkel jammer van de saxofoon die wat zacht afgestemd stond, was dat ook zo in de Melkweg? Hoe was Metric trouwens?

avatar van E-Clect-Eddy
De saxofonist van U.S. Girls stond in de Melkweg volgens mij wel goed in de mix, alleen niet altijd goed zichtbaar vanaf de plek waar ik stond. De band ging toen trouwens nog een tijdje door met spelen nadat de zangers al bijna 10 minuten verdwenen waren. Meghan Remy kwam ze uiteindelijk van het podium af jagen

Metric was helaas wat teleurstellend. Gevalletje stadion-act in een veel te grootte zaal met te weinig publiek, de balkons waren dicht en leeg en ook de zaal beneden was niet compleet gevuld. Melkweg Max past beter bij hun wat mij betreft, destijds een fantastisch optreden daar.

Emily Haines had een mindere dag vertelde ze al meteen bij aanvang en ze pinkte nog een paar keer een traantje weg. Maar ze lachte ook toen na een verhaal met een teleurstellende conclusie er vanuit de zaal iemand zo'n cartooneske geluidseffect maakte ("waaah, waaaaaah"). De gitarist en bassist konden hun gegrinnik bijna niet inhouden. Emily was wel weer meer spraakzaam juist doordat ze een mindere dag had ook als niet duidelijk werd wat er speelde.

Op zich redelijk goede Rock show met meer dan genoeg momenten om van te genieten. Alleen mijn vriendin en ik zijn meer van de wat ingetogenere nummers van Metric en daar zaten er weinig van bij. Ook zat er een irritant effect op de zang van Emily waardoor je vaak de indruk krijgt naar de auto-tune te luisteren. Plus het volume van de muziek stond te hard, vrij normaal bij een Rock - act maar wij waren een iets verfijnder geluid gewend. Wel 2 nummers minder in de setlist t.o.v. andere avonden of liever het encore werd ingekort van 4 naar 2.

Vervolgens stress omdat ik het kaartje van de jas van mijn vriendin was kwijtgeraakt en we geen van beiden meer wisten wat het merk daarvan was. En ondanks diverse beschrijvingen en aanwijzingen die jas niet mee kregen totdat me de inhoud van één van de zakken konden beschrijven. Enfin een memorabele avond om snel te vergeten

avatar van Venceremos
Een zeer plezierig concert was het, wat John Grant en zijn half-IJslandse band, ten beste gaven in een nagenoeg volle Pandora. De songs van Love is Magic kwamen live prima tot hun recht naast ouder materiaal. De combo Pale Green Ghosts / It Doesn't Matter to Him vormde voor mij echter het hoogtepunt van de avond; zowel de elektronica (4 verschillende synthesizers) als traditionele instrumenten gingen bij deze nummers tot het uiterste, gelardeerd met die fantastische stem. Op zeer aimabele wijze interacteerde Grant met band en publiek, de 18 songs waren ook zó weer voorbij. Enig minpunt, naast die nogal dronken enthousiasteling die bij Queen of Denmark naar voren kwam gestoven, vond ik de opstelling der instrumenten. Vooraan was Grant nauwelijks te zien wanneer hij piano speelde. Dit door het woud van zicht ontnemende synthesizers. Al met al was het echter een topavond, John Grant kan nu nóg meer potjes breken.

avatar van stoepkrijt
Gisteren heb ik Bring Me the Horizon gezien in AFAS Live. Hoewel ik me prima vermaakt heb was het geen hoogstaand concert. Oliver Sykes wist zich live namelijk niet geweldig staande te houden, het is maar goed dat de toetsenist veel backing vocals voor zijn rekening nam en dat er op de achtergrond af en toe een geluidsband leek mee te spelen. De meeste mensen zullen zich er waarschijnlijk niet aan gestoord hebben en eerlijk gezegd ik ook niet. Het viel me op, meer niet. Ik kreeg al snel door dat je bij een BMtH-concert zélf in de hand hebt of het leuk wordt of niet. Laat je jezelf gaan en zing, schreeuw, spring en klap je volop mee, dan krijg je vanzelf een toffe avond. Zo ging het bij mij ook.

De setlist was niet heel verrassend, op een blokje met nummers uit hun begindagen na. Die spelen ze zelden tot nooit, maar gisteren maakten ze een uitzondering. Een verjaardagscadeautje van Oli. Ook de akoestische versie van Drown was verrassend, verder speelden ze de verwachte nummers. Dieptepunten waren voor mij het zeurderige Follow You en het mij veel te platte Antivist, hoogtepunten waren afsluiter Throne (balen dat mijn stem tegen die tijd al 'op' was en mijn longen leeg!), Can You Feel My Heart? en nieuwste single Wonderful Life met zijn verrukkelijke betonriff.

De avond was eigenlijk al geslaagd nog vóór Bring Me the Horizon het podium op kwam, want de twee voorprogramma's waren allebei erg sterk. Yonaka is een alternatieve rockband. Energiek, maar ook met een zwaarmoedige ondertoon en met een zangeres die overloopt van frontvrouw-allure en die je met haar stem bij vlagen kan beheksen zoals Siouxsie Sioux dat kan. Een puike performance was het.
Tweede voorprogramma The Fever 333 is een soort moderne versie van Rage Against the Machine: keihard, maatschappijkritisch en met schijt aan alles. Ook zij wisten een zeer overtuigende show neer te zetten. Twee bands met nog maar weinig materiaal op zak, maar wél met veelbelovende live-performances.

Memorabel was de avond zeker niet, maar ik heb me prima vermaakt. Als het tijdschema het toelaat zal ik op Rock Werchter 2019 zeker weer een kijkje nemen bij Bring Me the Horizon.

avatar van Don Cappuccino
25/11: Dutch Doom Days - Baroeg, Rotterdam

Dit is voor mij een speciale ''Gisteren ... gezien!'' aangezien ik zelf ook op het podium heb gestaan. Ik ben namelijk de drummer van de Nederlandse death/doomband River of Souls, wij speelden gisteren als tweede. De show van gisteren was mijn grootste als drummer tot nu toe en ook nog eens op een festival dat binnen de doom hoog aangeschreven staat. Het was een fantastische ervaring: topsfeer, topgeluid en ik heb erg goed gespeeld! Dan waren er ook nog eens bands die ik graag wilde zien als bezoeker. Daarover nu meer...

Na ons optreden speelde de Oekraïense funeraldoomband Suffer Yourself. Supertraag en mistroostig met diepe grunts en onheilspellende dromerige cleane gitaarlijntjes, een beetje à la Esoteric. Toch miste het afwisseling en begon het na een half uur een beetje te vervelen.

The Spirit Cabinet heeft de zanger/gitarist van Urfaust in zijn gelederen, dan ben ik gelijk benieuwd. Wat een ontzettend gaaf optreden! De zang was echt fantastisch, een ijzersterke heavymetalstrot met af en toe een heerlijke blackmetalstrot en een eigenzinnige draai eraan. Qua muziek was het een vette mix van Iron Maiden en Candlemass: opzwepend met hele organische tempowisselingen. De verrassing van de dag wat mij betreft.

Witchsorrow zag ik voor de tweede keer dit jaar. Gewoon een ontzettend goede en bedreven liveband die traditionele kwaliteitsdoom spelen à la Cathedral en Reverend Bizarre. Ze komen een stuk feller en dynamischer over dan op plaat en ze hebben ontzettend catchy songs in het arsenaal zitten. Weer van genoten!

Net terug van een weergaloos optreden van Gregory Alan Isakov. Wellicht morgen een uitgebreidere recensie.

avatar van Gretz
Verbluffend goede show ja, had niet gedacht dat Isakov en z’n bandleden zó goed waren live!

avatar van predator
Interpol Utrecht

Zat te twijfelen of ik voor de zoveelste keer naar Interpol zou gaan, omdat ik niet zo enthousiast ben over de laatste cd. Uiteindelijk (net op tijd) wel gedaan en zeker geen spijt. Het voorprogramma was al prima, namelijk Nilufer Yanya, en die wil ik nog wel een keertje zien. Een soort vrouwelijke Jeff Buckley; het kabbelde voort maar wel erg aangenaam om te luisteren.

Daarna dan Interpol en meteen kwam Pioneer to the Falls. Daarna een mengelmoes van oudere nummers en nieuw materiaal. En oh, oh, wat was het geluid toch heerlijk in de uitverkochte Rondazaal in Tivoli. Intieme sfeer, maar soms waan je je met de ogen dicht toch weer op een festival. De enige klacht was dat het concert wel langer had mogen duren, was nu met 1,5 uur wat mij betreft aan de krappe kant. Volgende keer ga ik weer

avatar van Johnny Marr
Als ze vanavond in Brussel niet openen met Pioneer to the Falls, dan vreet ik m'n schoen op. Ik ga echt zo pissed zijn! Wel heel erg psyched voor vanavond, blijft één van m'n all-time favoriete bands, al ben ik net als predator niet zo enthousiast over Marauder. Sterker nog, ik vind het hun minste CD, zelfs de self-titled doet me nog ietsje meer.

En ik herinner me dat het de vorige keer in Vorst ook wat langer had mogen duren. Blijkbaar zijn ze er niet voor te vinden om meer dan twee uur te spelen. Wat heel erg jammer is, want ze kunnen makkelijk drie uur vullen met hun waanzinnige oeuvre.

avatar van mr.oizo
Zeer goed concert inderdaad van Interpol. Net als mijn voorgangers getwijfeld om te gaan gezien het laatste album wat ik zeker niet hun beste vind. Toch blij dat ik gegaan ben. Fantastisch geluid in een fantastische zaal van een band die vernieuwend is, maar toch dicht bij zichzelf is gebleven. De nieuwe songs pastten naadloos in het oude repertoire. Live vond ik de nieuwe songs trouwens veel beter uit de verf komen dan op het album.
Toch geniet ik stiekem het meest van de songs van de eerste drie albums..

avatar van Johnny Marr
mr.oizo schreef:
Fantastisch geluid in een fantastische zaal

Nou, van dat fantastisch geluid was gisteren in Vorst amper iets te merken. Wat een kutgeluid zeg! Gitaren stonden verkeerd afgestemd, de vocalen van Paul kwamen er amper uit...Doodzonde. De setlist was dan wel weer sterk, en het songmateriaal blijft geniaal...Het blijft ook één van de beste bands ooit dus stiekem heb ik toch wel genoten, ondanks dat dat geluid eigenlijk echt niet kon...Echt geen idee hoe dat kwam, misschien door het verkleinen van de zaal? Of omdat we vanvoor stonden? Zal er nog lang blijven over gissen maar zal het wss wel nooit weten. Nog mensen hier die gisterenavond aanwezig waren in Vorst bij Interpol?

avatar van VladTheImpaler
blur8 schreef:
12 November. Villagers at Doornroosje Nijmegen.
Veel te mooi voor een grijze maandagavond. Herhaling: 28 november in Tivoli/Pandora.


Gisteren Villagers in Tivoli gezien, en net zoals een paar jaar geleden weer in de Pandora zaal. Blijft een leuke zoektocht naar die zaal

Wat betreft het optreden kan ik in principe de reactie van Blur8 op het optreden in Doornroosje plaatsen. Want het maakte gisteren ongeveer dezelfde indruk op mij, en daarbij was de opbouw van de setlist vrijwel hetzelfde. Conor had er het hele optreden zin in, en de nieuwe nummers van The Art of Preteding To Swim kregen een iets hardere en meer dansbare uitvoering. Zoals Blur8 ook al schreef kreeg afsluiter Nothing Arrived de kleinste uitvoering van alle nummers, terwijl ik die persoonlijk juist het liefst met hele band had gehoord. Maar uiteindelijk was het weer een mooi en goed optreden.

avatar van Choconas
blur8 schreef:
12 November. Villagers at Doornroosje Nijmegen.

Support is Juanita Stein. SingerSong uit Australië of Texas, beetje onduidelijk.

Nog even hierop terugkomen: ze is geboren en getogen in Australië en woont voor zover ik weet nu in Londen. Haar muziek klinkt misschien Amerikaans, maar Texaans is ze dus niet. (Maar haar laatste plaat is wel in Austin opgenomen, dat dan weer wel.)

avatar van Choconas
Alweer eergisteren, maar ik heb woensdagavond een erg goed live-optreden gezien van The Magpie Salute in het Nijmeegse Doornroosje. The Magpie Salute zou je kunnen zien als een doorstart van The Black Crowes, maar dan in elk geval zonder Chris Robinson. Ze hebben in de zomer hun nieuwe album uitgebracht (het eerste met volledig eigen werk) en daar kwamen uiteraard de nodige nummers van langs. Die nummers liggen muzikaal in het verlengde van The Black Crowes, wat natuurlijk ook niet echt een verrassing mag heten.

Aangezien ik de Crowes maar één keer live heb mogen aanschouwen, was dit voor mij een uitgelezen mogelijkheid om toch nog wat van die melodieuze rootsrock live mee te maken. Te meer daar de band niet alleen zeven nummers van het nieuwe album speelde, maar ook vier nummers van The Black Crowes, drie nummers van andere projecten van de bandleden, één cover van Bob Dylan en, heel opvallend, twee covers van de Velvet Underground achter elkaar (What Goes On en Oh! Sweet Nuthin').

Het optreden bestond globaal uit drie blokken: eerst een blok met stevige, lang uitgesponnen rocknummers met schitterende gitaarpartijen, daarna een fraai akoestisch blokje van drie nummers en vervolgens de uitsmijter met daarin drie nummers van The Black Crowes (de toegift sloot naadloos aan op het reguliere optreden). Vooral het eerste blok vond ik ijzersterk, maar ook daarna viel er nog genoeg te genieten. Na ruim anderhalf uur hield de band het voor gezien en dat kwam me niet heel slecht uit: ik moest immers mijn trein nog halen, terug naar Den Haag.

avatar van Don Cappuccino
30/11 - DeWolff - Mezz, Breda

Mijn allereerste concert was DeWolff in de Mezz in Breda in 2011. Dat was echt een fantastisch concert. Zeven jaar later had ik gratis kaartjes gewonnen en zag ik ze gisterenavond voor de tweede keer in dezelfde zaal.

Ik vond het een frustrerende ervaring. Er staat een band die op een niveau kan spelen dat zich kan meten met Cream, John Mayall's Bluesbreakers, Rory Gallagher en The Allman Brothers Band. Dat is wereldklasse. Die klasse kwam sporadisch naar boven: vooral de uitgesponnen uitvoering van het oudere nummer Medicine was echt bloedmooi.

Jammer genoeg wordt die klasse volledig de nek omgedraaid, want DeWolff is er jammer genoeg achter gekomen dat je "het publiek erbij moet betrekken". Ze spelen nu grotendeels echt de "liedjes", hebben klapveemomenten in de set geplaatst en meezingstukken waarbij verdomme eerst uitgelegd moet worden wat je moet zingen, dan oefenen en dan een aantal keer uitvoeren.

Ook leken aankondigingen helemaal nergens heen te gaan en veel te lang te duren. Daar kan ik echt ronduit Gallisch van worden, aangezien er in die tijd genoeg moois gespeeld kan worden. Het verklootte het momentum van de volledige set, waardoor een aantal lekkere nummers gewoon niet meer goed binnenkwamen. Ook helpt het niet als je publiek om je heen hebt staan dat na iedere gitaar/orgelsolo keihard moet juichen terwijl de volgende solo al is begonnen.

Toen tijdens de toegift weer een meezingmoment werd aangekondigd heb ik besloten om naar huis te gaan. DeWolff is mijn band niet meer en ik koester de eerste EP en de eerste drie platen.

avatar van likeahurricane
Great Lake Swimmers in de Fluor te Amersfoort. Ze speelde met name nummers van hun nieuwe album. Tonny Dekker de Canadese zanger heeft Nederlandse voorouders, dus zelfs een oom en tante waren aanwezig in de zaal.

Hoogtepunt was het nummer Mouth of Flames, solo gespeeld:


avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Inmiddels eergisteren met Brunniepoo de verrichtingen van Gryphon in De Vermaning te Zaandam (onder de vlag van Roots aan de Zaan) gezien. Gryphon beleeft na >40 jaar een comeback en dit was hun enige optreden buiten het VK, dus dat zal wel een volle zaal trekken!

Nu was de kerk inderdaad redelijk gevuld, wat neerkomt op (mensenmassa's schatten was nooit mijn sterkste kant) net geen 200 man(?). Kennelijk zaten daar ook Duitse en Franse en toch ook Britse gasten tussen. De reünie kwam ook met een heuse nieuwe cd en we hadden de stellige indruk dat die in zijn totaliteit voorbij gekomen is.

Zes heren, (meest) op leeftijd en met een keur aan exotische instrumenten, wisten hun muziek grotendeels nog heel overtuigend te brengen, al zat de betrekkelijk low-budget techniek soms wat in de weg. De nieuwe muziek wekte niet meteen de indruk dat er meer dan veertig jaar gepasseerd waren. De cd maakte bij herbeluistering de volgende dag iets minder indruk dan de live-uitvoeringen, maar bij gebrek aan concurrentie zal hij de jaarlijst alsnog wel halen.

Een welbestede avond, waarin het muzikaal gebodene eigenlijk net iets te intens was om een zitconcert te zijn, al vond een deel van het publiek (dat nagenoeg uniform ook behoorlijk op leeftijd was) het vast wel prima zo.

avatar van 123poetertjes
Dat moment dat je te lui bent om een uitgebreide recensie te schrijven maar je dan realiseert dat je ook gewoon even je FB-monoloog met Gretz hier kan deponeren. Warning: deze post bevat misschien net twee regels daadwerkelijke recensie.

Awel, gisteren speelde Jerry Williams in een stijf uitverkochte Tolhuistuin als voorprogramma van Calpurnia (van die dude van Stranger Things). Had op het allerlaatste moment nog een Ticketswappie kunnen scoren. 95% tienermeisjes, een kleine procent horendol verliefde guy toen Jezza het podium betrad.
https://i.imgur.com/WXvisEk.png

avatar van Arrie
Kijk, dit zijn de leukere recensies

avatar van Gretz
Recensie van het jaar
(afbeelding)

Gillende keukenmeiden

avatar van jordidj1
Bakvissen

avatar van predator
Editors Utrecht

Een week na Interpol was ik weer terug in Tivoli, maar nu in de Grote Zaal. En om maar meteen met de deur in huis te vallen, het geluid was minder ok dan bij Interpol in de zaal Ronda. De instrumenten stonden zo hard afgesteld, dat de stem van Tom Smith soms ondersneeuwde. Jammer, want de Editors waren verder goed bezig. Het moest wel, net als een diesel, eerst op gang komen, maar na Salvation ging de turbo er goed op. En bij Papillon ging het dak eraf. Een prima optreden met veel aandacht voor oude nummers.

En oh ja, wel stemmen op Smokers Outside the Hospital Doors bij de top 2000. Heerlijk nummer.

avatar van JoaMuse
Gisteren heb ik genoten van Wolf Alice in Trix (Antwerpen).

Het duurde even voor de band me te pakken had. Openingsnummer Sky Musings vond ik niet goed. Misschien stond het geluid nog niet op punt, sowieso vind ik het geen goed nummer. Yuk Foo klinkt altijd wel rommelig, maar was best leuk. Vanaf You're a Germ, een van mijn favorieten, was ik wel helemaal mee: "One! Two! Three! Four! Five! Six! Seven!"

Pas na het vierde nummer legde de band contact met het publiek. Zangeres Ellie Roswell zei dat het hun eerste optreden in drie weken was en dat ze wat nerveus was. De bassist zei dat hij het in zijn broek deed, maar had er wel duidelijk veel zin in. Wat ik soms wel eens heb, is dat live nummers die op plaat weinig indruk maakten plots beter tot me doordringen. Omdat ze gewoon wat anders klinken, je ze op een andere manier beleeft... Zo viel me op dat After the Zero Hour, waarvan Ellie zei dat het de eerste keer was dat ze het live brachten, een heel mooi liedje is. "High on curiosity, high on power". Niet echt een toepasselijke tekst trouwens, After the Zero Hour was het rustigste nummer van de set. Van Formidable Cool verschoot ik dan weer dat het zo lekker rockte. En tussen die twee nummers die me aangenaam verrasten, speelden ze Don't Delete the Kisses en Beautifully Unconventional. Geweldig rijtje nummers was dat!

Dan even twijfel bij Ellie: "Setlist says Silk or Blush", zei ze. De eerste en luidste roepers riepen Blush. Ik wilde Silk horen, maar helaas. Ondanks dat alsnog een paar mensen Silk riepen, was de keuze gemaakt. Dan volgden nog o.a. het prachtige Bros en knallers als Space & Time, Fluffy en Giant Peach, waarin de band hevig te keer ging en ook het publiek enthousiast was.

Samengevat: Veelzijdig en energiek optreden, goede afwisseling tussen harde en zachte momenten, niet zelden binnen 1 nummer. De band amuseerde zich wel en amuseerde zeker en vast ook het publiek waaronder een meer dan tevreden JoaMuse.

avatar van Bonk
Gisteren gezien in de Lutherse Kerk Groningen, Rue Royale.

In een goed gevuld kerkzaaltje zag ik voor de eerste keer Rue Royale live. Het werd er één in de categorie bijzondere concerten.

Allereerst kwam dat door de setting. Zo'n kerkzaaltje straalt natuurlijk wel iets uit qua sfeer en doordat we dicht op het podium, nou ja verhoging, zaten gaf het een hele fijne intieme sfeer. Dan heb je natuurlijk qua licht niet veel meer dan twee lampen en een spot nodig, want show ben je dan niet op uit. Warmte des te meer en dat heerste.
En de akoestiek was ook hier juist prachtig in zo'n kerkelijke omgeving.
En bijkomend voordeel is dat zo'n stichtelijke omgeving er aan bijdraagt dat het doodstil is tijdens het concert en is de grootste verstoring een omgetrapt bierflesje wat bij een stoel staat.

En het andere aspect is natuurlijk de muziek. Je hebt alleen een man en vrouw (in meerdere zinnen van het woord) waarvan hij een akoestische gitaar heeft, er 2 trommels staan voor basaal slagwerk en daarnaast gebruik gemaakt wordt van diverse elektronica.
Het is een stel en dat leidt tussen de liedjes door tot leuk vermaak door het vriendelijke gekibbel en onderkoeldheid in reacties over en weer, maar waar je stiekem de oprechte liefde voor elkaar vanaf ziet spatten. Er kwam veel voorbij; Waynes World (ja, echt!), stiltes, hoe de rest van Nederland naar het noorden kijkt en hun dochter, waar zij duidelijk nog meer haar weg in moet vinden dan hij.

O ja, ik zou het over de muziek hebben. Nou, deze twee mensen kunnen allebei erg mooi en loepzuiver zingen. En als ze dat samen doen hoor je hoe goed ze bij elkaar passen, in ieder geval qua stemmen. Prachtige liedjes komen voorbij met hele mooie melodielijnen. Enkel dreigt het wel eens te gaan 'kabbelen', maar dan komt er net op tijd weer een afwisseling (andere melodie, zang, of instrumentatie) waardoor je aandacht weer volledig gepakt wordt. En er zitten echt een paar pareltjes in hun oeuvre.

Na twee toegiften en zo'n anderhalf uur concert stonden we weer buiten in de wetenschap dat we voor 14 euro een bijzondere avond hadden beleefd.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:22 uur

geplaatst: vandaag om 17:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.