menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De Album Top 100 van (Sandokan-veld)

zoeken in:
avatar van Sandokan-veld
geplaatst:
9. Art Blakey's Jazz Messengers - Art Blakey's Jazz Messengers with Thelonious Monk (1958)


https://www.musicmeter.nl/images/cover/97000/97445.jpg


Ook weer een beetje cheaten, dit (Monk kwamen we al tegen op 55). Hier is hij officieel gastartiest, hoewel de plaat wel draait om zijn belevingswereld (zo schreef hij vijf van de zes tracks). De Jazz Messengers zijn ook een begrip, natuurlijk, Blakey maakte met de groep de ene na de andere swingende hardbopplaat, bijna allemaal tof al is het soms moeilijk het verschil tussen de platen te horen.

Het is hier de combinatie tussen de excentrieke maniertjes van Monk en de swingende Jazz Messengers wat zorgt dat dit één van mijn favoriete jazzplaten is. Ik houd ook enorm van het spel, met name saxofonist Johnny Griffin (die we al tegenkwamen op 45). Zo'n plaat waarvan elke noot avontuurlijk klinkt, een beetje dwars ook, zonder de muziek uit het oog te verliezen. Dan zit je wel in mijn straatje.






8. The Beatles - Revolver (1966)


https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/75.jpg


De Beatles zitten zo diep in mijn DNA dat het bijna een genetische afwijking is. Vanaf het moment dat mijn moeder Sgt Pepper's op cd mee naar huis nam tot aan de reizen die ik samen met haar maakte naar Liverpool en de Reeperbahn in Hamburg, bijna pelgrimstochten, is het sprookje rondom deze vier jongens altijd een constante in mijn leven geweest.

Over wat hun beste 'album' is kun je redetwisten, uiteraard, maar de 35 minuten van Revolver zijn toch moeilijk te evenaren: alles wat deze band geweldig maakte komt voorbij, en nog wat andere dingen. Een plaat die zowel de stonede twintiger als de latere snobistische vinylverzamelaar in me weet te bekoren.






7. dEUS - In a Bar, Under the Sea (1996)


https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/522.jpg


In a Bar zit een beetje in tussen zogezegd de ‘Mark I’ bezetting van dEUS, met Stef Kamil Carlens en Rudy Trouvé, waar de nadruk lag op grungy liedjes met Beefheart-achtige gitaarherrie, en ‘Mark II’, met Craig Ward en Danny Mommens, waar ze meer een soort jazzy, dromerige indie begonnen te maken.

Dit album biedt het beste van beide werelden door werkelijk alle kanten uit te schieten, en in elke track zit wel iets om van te houden. Meestal heel veel iets. De samenhang en de volgorde waarin de tracks zijn gezet helpt daar ook enorm bij, het is als ‘album’, gek genoeg, een van de meest coherente dingen die ik ken. Van alle platen in mijn top tien draai ik deze misschien nog wel het vaakst. De manier waarop Tom Barman de band in leven heeft gehouden tot op de dag van vandaag (met grote tussenpozen) verdient respect, maar ik moet wel zeggen dat ik ze al een kwarteeuw niet meer heb kunnen betrappen op zoiets geniaals als het liedje hieronder.




avatar van Sandokan-veld
geplaatst:
6. Bill Evans Trio - The Complete Village Vanguard Recordings, 1961


https://www.musicmeter.nl/images/cover/104000/104900.jpg


Bill Evans is mijn op-één-na favoriete jazzartiest, denk ik, al kun je misschien zeggen dat hij ook een soort klassiek geïnspireerde pianist is. Het genre is minder belangrijk dan wat de muzikant weet te communiceren met zijn instrument, en niemand speelt piano zoals Bill Evans.

Miles Davis doet een geweldige uitspraak over Bill Evans die ik volgens mij al wel eens eerder op deze site geciteerd heb: 'Bill had this quiet fire that I loved on piano. The way he approached it, the sound he got was like crystal notes or sparkling water cascading down from some clear waterfall.'

Zacht vuur. Noten van kristal. Dat is precies wat Bill Evans is. Ik moest wel een bepaalde leeftijd bereiken voordat ik het op waarde kon schatten, de eerste paar keer vond ik er niets aan. Inmiddels kan ik mijn leven niet meer voorstellen zonder de rust en fijne melancholie die zich van me meester maakt als ik even ga liggen met mijn ogen dicht en deze muziek op de koptelefoon.

Dit is een live-verzamelaar van opnames van 25 juni 1961 waaruit twee platen werden samengesteld. Als ik per se één van die albums moest kiezen, zou ik voor Waltz For Debby gaan, maar de track die ik kies is van de andere:






5. Neil Young - On the Beach (1974)


https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1656.jpg


Ik heb er al eerder op deze site over geschreven, maar zelden heb ik zoveel moeite moeten doen om een muzikant te leren waarderen als bij Neil Young. Dat klinkt misschien vreemd, tijd investeren in een muzikant die je bij eerste beluistering tegenstaat, maar het euvel was dat bijna iedere muzikant die ik toen goed vond beweerde enorm door Neil Young beïnvloed te zijn. Ik kon echter weinig beginnen met die nasale stem, die modderige riffs. Wat miste ik?

Ik heb toen zijn verzamelaar Decade in mijn cd-speler gedaan en met mezelf afgesproken dat ik de hele plaat tien keer zou draaien, en als ik het daarna nog steeds niets vond, de conclusie zou trekken dat het niet aan me besteed was. Om een lang verhaal kort te maken, na een keer of vijf was ik om, het was het begin van een obsessie die eigenlijk nog steeds voortduurt, al ben ik na Le Noise (2010) wel een beetje afgehaakt op zijn nieuwe werk.

Er zijn nog steeds veel mensen die aan de andere kant van het hek staan, en niet begrijpen hoe iemand die niet echt gitaar kan spelen noch zingen tot op de dag van vandaag voetbalstadions uitverkoopt. Fan zijn van Neil Young is ook je moeten worstelen door allerlei excentrieke uitingen, ruwe pareltjes en zelfs aperte rotzooi, om zo de klontjes goud te vinden. Is het een kracht of een zwakte dat iemand dwars zijn eigen ding blijft doen, zelfs als dat misplaatst of slecht doordacht is? In het geval van Young is het denk ik beide.

Er zijn vier of vijf platen van Neil Young die voor mij bijna perfect zijn, en die hebben volgens mij allemaal eens in mijn top 10 gestaan. On the Beach nam hij op na een fikse persoonlijke en professionele dip, met onder andere iemand die erg goede honingsnoepjes met wiet kon maken, en vrij belabberd fiddle speelde. Er hangt een sterke marihuana-geur om de plaat, en Neil Young lijkt met een lichte verbazing op zijn eigen leven neer te kijken.

De B-kant is misschien wel de mooiste plaatkant ooit gemaakt door een singer-songwriter. De prachtige apotheose komt met ‘Ambulance Blues’, voor mij misschien wel zijn beste liedje. Negen minuten meanderen door afgestompte weemoed. Zo'n nummer dat alleen maar beter wordt naarmate je jezelf meer stoot aan het leven. Hoor alleen al hoe lomp hij de akoestische gitaar behandelt vanaf het intro. Geniaal!






4. Charlie Mingus - Blues & Roots (1960)


https://www.musicmeter.nl/images/cover/17000/17126.jpg


Ik ben nu voornamelijk één van de (zeldzame) jazzfans op Musicmeter, maar ik kan jullie vertellen, kindertjes, dat het niet altijd zo is geweest. Toen ik een jaar of 25 geleden mijn muzikale horizon wat probeerde te verbreden buiten ‘luide gitaren’, wilde het eerst niet zo lukken met jazz. Ik probeerde Kind of Blue maar vond het echt tergend saai.

Andere logische ‘grote namen’ waren John Coltrane en Charles Mingus, en die laatste sloeg echt in als een bom. Ik moet daar enigszins Radiohead voor bedankten, die hun song ‘The National Anthem’ (van Kid A) eindigden met een soort Mingus-eerbetoon, en daarmee mijn brein alvast voorbereidden als het ging om kakofonisch getoeter.

Maar wat Mingus vooral de perfecte jazz-gateway maakte voor mij, was het grote rock en roll-gehalte van zijn muziek. Mingus is altijd luid, gepassioneerd, en vol vanuit de onderbuik. Misschien dat ik daarom nu ook Blues and Roots in mijn top 10 heb staan, in bepaalde opzichten zijn meest rechttoe-rechtaan bluesplaat, maar altijd met zoveel muzikaliteit en intelligentie dat het méér is dan alleen maar swingen.

Een aantal jaar lang was ik helemaal idolaat van Mingus (ik geloof dat hij op één stond toen ik voor het eerst een top tien invoerde op Musicmeter). Dat is inmiddels wel een beetje bekoeld, maar zijn beste tracks weten me nog steeds een wauw-gevoel te geven zoals mijn weinige artiesten dat kunnen.




avatar van Sandokan-veld
geplaatst:
3. R.E.M. - Fables of the Reconstruction (1985)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/452.jpg


Dit blijft toch wel mijn favoriete bandje. R.E.M. is zo raar en uniek dat ik eigenlijk nog steeds bijna niet kan geloven dat ze zo beroemd zijn geworden. Zelfs hun meest commerciële werk heeft een soort schetsmatige dromerigheid waardoor ze op een totaal eigen golflengte zitten.

Vanwege dat succes kwam ik al vroeg met ze in aanraking. Ik weet niet of er tegenwoordig voor de jeugd nog iets is dat zo oprecht anders is als 'Losing My Religion', met obscure tekst en videoclip voor homo-erotische renaissance-verwijzingen. Waarschijnlijk wel, en is dat gewoon mijn eigen referentiekader dat spreekt. De jeugd heeft weer nieuwe dingen die net zo waardevol zijn. Maar ik was tien in die tijd.

Ik stel me nu zo voor dat ik in die tijd al iets in de band herkende, iets in dat anders-zijn, dat dromerige, dat kwetsbare, een soort ongemak. Ook dat is waarschijnlijk een illusie, een staaltje teleologie toegepast op mijn eigen leven. Feit is dat de muziek van R.E.M. eigenlijk altijd in mijn leven is geweest, hun liedjes zitten in mijn DNA en komen op willekeurige momenten ineens omhoog in mijn gedachten.

Hun eerste vijf platen zijn me extra dierbaar omdat dat de meest 'aparte' albums zijn. Deze -hun derde- is de meest wollige, en viel destijds kennelijk niet bij alle fans even goed. Een plaat waarbij ze te veel in hun eigen mythe gingen geloven, zou je kunnen zeggen. In het huidige culturele klimaat, waarin alles vooral heel duidelijk en soms politiek moet zijn, zou het misschien geen succes meer zijn, maar juist die mystiek en wazigheid maakt het voor mij betekenisvol. Alsof het méér doet dan iets betekenen. Volgens mij is dat ook juist wat muziek zou moeten doen, de enige manier waarop we elkaar echt iets kunnen vertellen.






2. Wilco - A Ghost Is Born (2004)


https://www.musicmeter.nl/images/cover/9000/9589.jpg


Over het algemeen mag ik niet klagen over mijn leven, maar mijn jaren als twintiger waren niet het favoriete decennium uit mijn leven, een tijd waarin alles nogal stroef verliep en ik niet echt uit de verf kwam als volwassene, denk ik.

Het waren ook de jaren dat Wilco een fenomenaal trio albums uitbracht die ik zou kunnen omschrijven als een plaat over de weg kwijt raken (Yankee Hotel Foxtrot, 2002), een plaat over de bodem raken (A Ghost is Born, 2004), en een plaat over langzaam weer boven water komen (Sky Blue Sky, 2007).

Die eerste en die derde zijn het meest ‘volmaakt’, in zoverre dat er voor mij geen skipmoment op staat. Dat kun je van A Ghost Is Born niet zeggen (die drones aan het einde van ‘Less than you think’ zijn een goed voorbeeld), waardoor deze ‘slechts’ 4,5* van me krijgt, maar paradoxaal genoeg dus wél in mijn top 10 staat. Het album als geheel hakt er toch het diepste in bij mij.

Een werk van rauwe emotionele naaktheid waar niets staat tussen mij en de meest duistere en droevige zielenroerselen van de artiest. Tegelijkertijd wordt het nergens goedkoop rondwentelen in zwartgalligheid. De ik-persoon in de liedjes koketteert niet met zijn depressies, maar lijkt te verlamd om zich een weg naar buiten te kunnen worstelen. Al met al was het iets heel anders dan de 'boze jongens'-rock uit mijn tienerjaren.

In tegenstelling tot (helaas) R.E.M. heb ik Wilco ook verschillende keren live mogen zien, en die ervaringen (Paradiso was het mooiste) geven ook wat extra's aan mijn waardering voor de band. Buiten Arctic Monkeys is dit eigenlijk de enige band van wie ik elke nieuwe release nog trouw beluister en aanschaf. Ze zijn net als ik ouder, wijzer, en milder geworden en nieuw werk heeft niet meer dezelfde emotionele impact (zanger Jeff Tweedy liet zich kort na de opnames voor deze plaat opnemen in een afkickkliniek vanwege een verslaving aan pijnstillers). Uiteindelijk zijn we allemaal wel goed terechtgekomen, geloof ik.

(PS op Discogs geef ik al mijn vinylplaten drie sterrenwaarderingen: voor de muziek zelf, voor de hoes, en de persing/ productie. Dit is de enige drie keer vijf sterren in mijn (nog bescheiden) verzameling vinyl).




avatar van Sandokan-veld
geplaatst:
1. John Coltrane - The Complete 1961 Village Vanguard Recordings (1997)


https://www.musicmeter.nl/images/cover/4000/4578.jpg


Hèhè, daar zijn we dan. De traditie schrijft dan voor dat je zegt: het zou volgende week weer anders kunnen zijn. Maar nee. De vorige 99 albums waren ook erg mooi, er zijn er een aantal die de lijst niet haalden die óók erg mooi zijn, maar dit is, al enige tijd en zonder twijfel, mijn favoriete plaat aller tijden.

Dit is weer een verzamelaar, de bewaard gebleven opnames van een reeks concerten die Coltrane gaf op 1-5 november in de Village Vanguard (de bijna identieke titel met mijn nummer 6 is toeval, maar het is wel apart dat mijn nummer 1 en 2 favoriete jazzartiesten allebei in hetzelfde jaar hun beste werk opnamen in dezelfde jazzclub, wat de vraag wat ik zou doen als ik een tijdmachine had een stuk makkelijker maakt. Ik heb immers te veel SF-boeken gelezen om te denken dat het een goed idee zou zijn om Hitler te vermoorden).

We horen Coltrane op een moment in zijn (veel te korte) loopbaan dat hij als speler tot volle bloei is gekomen, en steeds meer vrijheid krijgt om creatief helemaal los te gaan. Coltrane was geen subtiele speler van de school ‘less is more.’ Het is meer ‘blijven toeteren totdat het weefsel van de realiteit bijna uit zijn voegen scheurt.’

Coltrane werd destijds door de critici flink teruggefloten (‘Anti-jazz’, schreef er één), en zou in de paar jaar daarna voornamelijk weer wat meer toegankelijke muziek maken. Je kunt je voorstellen dat jazz-haters hier alles in horen wat ze aan het genre irriteert. Het valt in vergelijking met de vrijste vrije jazz trouwens best mee, het filmpje hieronder is wel één van de meest avontuurlijke stukken.

In de tijd dat ik ‘into’ jazz raakte, leende ik nog vaak cd’s van de plaatselijke bibliotheek. Het inkoopbeleid werd denk ik destijds gedaan door een groep chimpansees met ADHD. Geen van de bekendste platen van Coltrane zaten in de collectie van de bibliotheek (geen A Love Supreme, Blue Trane of My Favorite Things), maar dus wel The Complete 1961 Village Vanguard Recordings. Ik ripte die thuis op mijn computer (zo ging dat destijds) en ongemerkt werd dit, over een periode van meerdere jaren, zo’n beetje de soundtrack van mijn leven.

Dit is uiteindelijk gewoon de plaat die het beste bij de binnenkant van mijn hoofd past, en die ik ook vrijwel altijd kan luisteren: tijdens het studeren, tijdens het reizen, tijdens huishoudelijke taakjes, als ik gefocust naar muziek wil luisteren of veel te lange verhalen aan het typen ben bij lijstjes met favoriete albums…

Verder prediken over het genie van Coltrane heeft niet zoveel zin, horen is ervaren en dat geldt hier nog meer dan bij andere muziek. Ik heb volgens mij ook in mijn ruim vijftien jaar Musicmeter-lidmaatschap nauwelijks een fatsoenlijke zin kunnen schrijven over waarom zijn muziek me zoveel doet. Ik ben te erg niet-religieus om over een mystieke ervaring te willen spreken, dus zeg ik maar wat nuchterder dat het saxofoongeluid van Coltrane me bijna 60 jaar na zijn dood nog compleet van mijn sokken blaast.




avatar van Sandokan-veld
geplaatst:
Poeh, weer een projectje afgerond. Mijn excuses voor de trage updates, met name aan de mensen in de wachtrij. Ik heb geen excuus behalve dat er in het leven nog zo veel meer mooie dingen zijn buiten 's avonds stukjes tikken op het internet. Uiteindelijk zijn er gelukkig maar twee muzikanten uit de lijst overleden in de periode dat ik eraan werkte (David Jolicoeur en Damo Suzuki, dikke shoutout naar deze helden) dus dat valt gelukkig mee.

Het was een mooi taakje om te doen, vooral omdat het me (meer nog dan een top 100 nummers) dwong te reflecteren op mijn oude stemmen, luistergedrag, en wat van waarde was gebleven of beter in het verleden had kunnen achterblijven.

Hartelijk dank nog aan iedereen die een like of een berichtje heeft achtergelaten of gewoon heeft meegelezen. Hopelijk krijgt dit topic een mooi vervolg (met wat meer tempo). Ik blijf het zeker volgen!

avatar van aERodynamIC
geplaatst:
Mooi, dat ook dit topic leeft. Met heel veel plezier gevolgd en bevestigd wat ik altijd al denk: zoveel overeenkomsten op diverse vlakken, maar tegelijkertijd ook die enorme verschillen.

Dank voor je bijdrage Sandokan-veld.

Oh ja: vrijdag een nieuwe Jon Campbell (voorlopig alleen digitaal). Dat je het weet

avatar van MarkS73
geplaatst:
Sandokan-veld
Leuk om te volgen, ik heb een hoop nieuwe muziek ontdekt waaronder Charles Mingus, een naam die ik uiteraard kende maar waar ik mij nog nooit in had verdiept. En zowaar de eerste plaat van Wilco die ik van begin tot einde waardeer.

avatar van Sandokan-veld
geplaatst:
aERodynamIC schreef:

Oh ja: vrijdag een nieuwe Jon Campbell (voorlopig alleen digitaal). Dat je het weet


Altijd goed nieuws!

avatar van wendyvortex
En dan krijgen we nu: -SprayIt-

avatar van -SprayIt-
-SprayIt- schreef:
Dat zou de huidige lijst maken:

- Sandokan-veld (bezig)
- Snoeperd
- omsk
- wendyvortex
- Reijersen
- WVTRVE
- -SprayIt-

Ik hoop het niet! Ik ben de komende tijd erg druk, dus dat zal niet gaan, zie hierboven het lijstje zoals op 2 maart opgesteld.
Wegens een komende drukke periode zet ik mij liever achteraan in de rij, kan Snoeperd zich opmaken voor zijn top?

avatar van Bonk
Even bijgelezen. Zelf geen jazz-liefhebber, maar wel met plezier je stukjes gelezen en naast die jazz best veel overeenkomsten. Dus dank voor je lijst Sandakon-veld, met veel plezier mee kunnen beleven.

avatar van wendyvortex
Snoeperd
- omsk
- wendyvortex
- Reijersen
- WVTRVE
- -SprayIt-

Gast
geplaatst: vandaag om 16:40 uur

geplaatst: vandaag om 16:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.