Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)
zoeken in:
1
geplaatst: 26 maart 2020, 20:46 uur
luigifort schreef:
Staat die in de top 2000?
Staat die in de top 2000?
Die van ons of van Radio 2?
Beide niet overigens, ik heb m wel eens vruchteloos genomineerd (Of mocht 1 jaartje onderin meedraaien).
Geschreven in 1980 vlak na en speciaal voor Curtis. Zoals wellicht bekend traden ze eind jaren 70 erg vaak samen op op festivals, double headliner e.d.
0
geplaatst: 26 maart 2020, 20:47 uur
Die van ons. Die van Radio 2 staat niet veel van dat soort muziek in, toch?
1
geplaatst: 26 maart 2020, 20:53 uur
Nee, was dat maar waar. Daar moeten we het met Locomotion van OMD doen
Oké oké en nog een paar betere
Oké oké en nog een paar betere
7
geplaatst: 26 maart 2020, 22:09 uur
30. Radiohead - The National Anthem (2000)
Ik was 16 toen ik Radiohead leerde kennen. Ik had Creep tot dan nog nooit gehoord geloof ik. Ik ging altijd op koopavonden (In Wassenaar was dat altijd op vrijdag) naar mijn favoriete platenzaak Jane's & John's in de Langstraat toe. Wie dan Jane of John mochten zijn, i had no clue Dan koos ik wat cds uit om te gaan luisteren en vaak kocht ik er dan een, soms ook niet. Ik vond het altijd lullig om veel te luisteren, maar niets te kopen En zo zag ik dus eens een keer op zo'n avond in de lente van 1995 een nieuwe cd liggen waarvan de hoes mij aansprak, de welbekende hoes van The Bends. Dat beeld fascineerde me. Radiohead heette de band. Nog nooit van gehoord. Ik besloot te vragen of ik die kon luisteren. En zo geschiedde. Eerste nummer: Planet Telex... de begintonen waren aangenaam wel, maar na ruim een halve minuut begon de song echt. Ik van: Wow wtf is dit? Dit is steengoed, nog een keer die track meteen gedraaid en de volgende song, de volgende etc. Ik wist genoeg, ik nam dat album dezelfde avond nog mee en ik heb 'm geloof ik maanden aaneen gedraaid. Ik had zomaar iets killer ontdekt out of the blue, dat voelde zo gaaf.
Toen Ok Computer uitkwam, kocht ik die niet eens meteen, maar pas een paar jaar later. Ik zat in die metalfase waar ik het net over had. De clip en song van Paranoid Android vond ik wel goed en leuk, maar Karma Police dat langskwam op MTV vond ik maar soft. En zo vervaagde Radiohead voor mij op de achtergrond. Tot op een dag in 2000 ik eens bij Velvet was in Leiden. Daar stond een cd op in de zaak, die klonk zo otherwordly, maar ook zo goed. Ik kende zoiets nog niet. Ik vroeg wie dit waren aan een medewerker en die zei: Radiohead. Wat??!! Dit is Radiohead? My god, die zijn veranderd zeg. Hup, meteen meegenomen en ook maanden kapotgedraaid. Vaak op de fiets naar voetbaltraining het Kid A album in mn discman 's avonds en heerlijk luisteren. Dat heb ik lange tijd zo gedaan. Helaas liep ik niet lang daarna op voetbaltraining een dubbele beenbreuk op, einde voetbalcarrière een week voor mn 23e verjaardag Ik heb nog geprobeerd terug te komen, maar kreeg teveel klachten steeds.
Maar goed, het Kid A album dus. Wat een magnifiek album was dat en nog steeds eigenlijk. Een van de invloedrijkste albums uit de geschiedenis denk ik wel. En The National Anthem is altijd mijn fave van het album geweest. Het meest nog door dat übergeniale basloopje Ik ben er elke keer nog door verbluft als ik het hoor. Zo dreigend en spannend en het komt ook steeds weer terug door de song heen. Maar ook de rest van de song is gewoon tergend goed. Vervreemdende synths als aliens, blazers die in een totale frenzy verstrengeld raken (past zo ook in Lost Highway). Een grote rush en trip. Halverwege is er even een rustpunt, maar dan komt daar dat basloopje weer en knallen we vol naar de finale. Nog meer frenzy dan voorheen. Dit is gewoon een klassieke muziekstuk kan je wel zeggen. En steeds verder en verder gaat het tot het zichzelf magnifiek opblaast. Een geweldenaar! Daarna sindsdien alles beluisterd en gekocht. In Rainbows is mijn fave album van ze. Ik kan zo tientallen songs van ze in mijn lijst plaatsen, maar moest ik er maar 1 mogen kiezen zal dat waarschijnlijk altijd deze blijven.
Everyone
Everyone around here
Everyone is so near
It's holding on
It's holding on
Everyone
Everyone is so near
Everyone has got the fear
It's holding on
It's holding on
It's holding on
It's holding on
It's holding on
Ik was 16 toen ik Radiohead leerde kennen. Ik had Creep tot dan nog nooit gehoord geloof ik. Ik ging altijd op koopavonden (In Wassenaar was dat altijd op vrijdag) naar mijn favoriete platenzaak Jane's & John's in de Langstraat toe. Wie dan Jane of John mochten zijn, i had no clue Dan koos ik wat cds uit om te gaan luisteren en vaak kocht ik er dan een, soms ook niet. Ik vond het altijd lullig om veel te luisteren, maar niets te kopen En zo zag ik dus eens een keer op zo'n avond in de lente van 1995 een nieuwe cd liggen waarvan de hoes mij aansprak, de welbekende hoes van The Bends. Dat beeld fascineerde me. Radiohead heette de band. Nog nooit van gehoord. Ik besloot te vragen of ik die kon luisteren. En zo geschiedde. Eerste nummer: Planet Telex... de begintonen waren aangenaam wel, maar na ruim een halve minuut begon de song echt. Ik van: Wow wtf is dit? Dit is steengoed, nog een keer die track meteen gedraaid en de volgende song, de volgende etc. Ik wist genoeg, ik nam dat album dezelfde avond nog mee en ik heb 'm geloof ik maanden aaneen gedraaid. Ik had zomaar iets killer ontdekt out of the blue, dat voelde zo gaaf.
Toen Ok Computer uitkwam, kocht ik die niet eens meteen, maar pas een paar jaar later. Ik zat in die metalfase waar ik het net over had. De clip en song van Paranoid Android vond ik wel goed en leuk, maar Karma Police dat langskwam op MTV vond ik maar soft. En zo vervaagde Radiohead voor mij op de achtergrond. Tot op een dag in 2000 ik eens bij Velvet was in Leiden. Daar stond een cd op in de zaak, die klonk zo otherwordly, maar ook zo goed. Ik kende zoiets nog niet. Ik vroeg wie dit waren aan een medewerker en die zei: Radiohead. Wat??!! Dit is Radiohead? My god, die zijn veranderd zeg. Hup, meteen meegenomen en ook maanden kapotgedraaid. Vaak op de fiets naar voetbaltraining het Kid A album in mn discman 's avonds en heerlijk luisteren. Dat heb ik lange tijd zo gedaan. Helaas liep ik niet lang daarna op voetbaltraining een dubbele beenbreuk op, einde voetbalcarrière een week voor mn 23e verjaardag Ik heb nog geprobeerd terug te komen, maar kreeg teveel klachten steeds.
Maar goed, het Kid A album dus. Wat een magnifiek album was dat en nog steeds eigenlijk. Een van de invloedrijkste albums uit de geschiedenis denk ik wel. En The National Anthem is altijd mijn fave van het album geweest. Het meest nog door dat übergeniale basloopje Ik ben er elke keer nog door verbluft als ik het hoor. Zo dreigend en spannend en het komt ook steeds weer terug door de song heen. Maar ook de rest van de song is gewoon tergend goed. Vervreemdende synths als aliens, blazers die in een totale frenzy verstrengeld raken (past zo ook in Lost Highway). Een grote rush en trip. Halverwege is er even een rustpunt, maar dan komt daar dat basloopje weer en knallen we vol naar de finale. Nog meer frenzy dan voorheen. Dit is gewoon een klassieke muziekstuk kan je wel zeggen. En steeds verder en verder gaat het tot het zichzelf magnifiek opblaast. Een geweldenaar! Daarna sindsdien alles beluisterd en gekocht. In Rainbows is mijn fave album van ze. Ik kan zo tientallen songs van ze in mijn lijst plaatsen, maar moest ik er maar 1 mogen kiezen zal dat waarschijnlijk altijd deze blijven.
Everyone
Everyone around here
Everyone is so near
It's holding on
It's holding on
Everyone
Everyone is so near
Everyone has got the fear
It's holding on
It's holding on
It's holding on
It's holding on
It's holding on
2
geplaatst: 26 maart 2020, 22:50 uur
luigifort schreef:
Het meest nog door dat übergeniale basloopje Ik ben er elke keer nog door verbluft als ik het hoor. Zo dreigend en spannend en het komt ook steeds weer terug door de song heen. Maar ook de rest van de song is gewoon tergend goed. Vervreemdende synths als aliens, blazers die in een totale frenzy verstrengeld raken (past zo ook in Lost Highway). Een grote rush en trip. Halverwege is er even een rustpunt, maar dan komt daar dat basloopje weer en knallen we vol naar de finale. Nog meer frenzy dan voorheen. Dit is gewoon een klassieke muziekstuk kan je wel zeggen. En steeds verder en verder gaat het tot het zichzelf magnifiek opblaast. Een geweldenaar!
Het meest nog door dat übergeniale basloopje Ik ben er elke keer nog door verbluft als ik het hoor. Zo dreigend en spannend en het komt ook steeds weer terug door de song heen. Maar ook de rest van de song is gewoon tergend goed. Vervreemdende synths als aliens, blazers die in een totale frenzy verstrengeld raken (past zo ook in Lost Highway). Een grote rush en trip. Halverwege is er even een rustpunt, maar dan komt daar dat basloopje weer en knallen we vol naar de finale. Nog meer frenzy dan voorheen. Dit is gewoon een klassieke muziekstuk kan je wel zeggen. En steeds verder en verder gaat het tot het zichzelf magnifiek opblaast. Een geweldenaar!
Je superlatievengebruik blijft een genot Ik word er altijd enorm blij van als ik zoveel enthousiasme en passie in een stukje tekst lees (m.a.w. dat je de emotie die de muziek voor jou teweegbrengt zo fijn naar woorden kunt vertalen)
luigifort schreef:
Helaas liep ik niet lang daarna op voetbaltraining een dubbele beenbreuk op, einde voetbalcarrière een week voor mn 23e verjaardag Ik heb nog geprobeerd terug te komen, maar kreeg teveel klachten steeds.
Helaas liep ik niet lang daarna op voetbaltraining een dubbele beenbreuk op, einde voetbalcarrière een week voor mn 23e verjaardag Ik heb nog geprobeerd terug te komen, maar kreeg teveel klachten steeds.
Zonde Had je anders het eerste van Quick Boys kunnen halen?
3
geplaatst: 26 maart 2020, 22:56 uur
Nou toen woonde ik nog in Wassenaar, 3e/4e klasse was dat. Quick Boys speelde hoofdklasse toen, dus een beetje out of my league. Maar ik was een snelle rechtshalf/rechtsbuiten, met inzicht en een verfijnde voorzet. Soort Ziyech zeg maar
3
geplaatst: 26 maart 2020, 22:57 uur
Van de Bruid en de Zee tho, ondergewaarde parel in Spinnie zijn oeuvre
2
geplaatst: 26 maart 2020, 23:21 uur
Van de trainer en zijn ploeg...
Kom gewoon te laat
Kom gewoon te laat
De Dolberg-tijd ook
Hoe lang dat al geleden voelt.
Hoe lang dat al geleden voelt.
Grappig, ik associeer TVD in m'n herinneringen dus ook enorm met die bijzondere ⚽️weken van mei 2017. (Ook omdat ons geliefde kindje net daarvoor was afgepakt en we noodgedwongen verkasten naar BoMe)
De gelukzaligheid, omdat alles op z'n plek leek te vallen voor Peter en z'n mannen (met kunst- en vliegwerk, dat wel). Die pot op de dag voor Dodenherdenking, zelden zoveel van 90 minuten ballen genoten als toen. En nooit meer zó op het puntje van m'n stoel gezeten als op die donderdagavond van 11 mei in Lyon.
Na die weergaloze pot voelden we ons onoverwinnelijk. Kort daarna volgde het mirakel van Woudestein, waarna de hoop op de titel opeens weer springlevend was. In m'n dromen zag ik een epische Fey fail in het verschiet, maar het mocht helaas niet zo zijn. Net als de zwaar teleurstellende EL-finale tegen dat oervervelende team van José M., waardoor de maand mei alsnog in mineur eindigde. De WK-finale van 2020 is er niets bij
Gek genoeg doet Tienduizend Zwaluwen me qua tekst vooral denken aan de dag waarop er een einde kwam aan 18 jaar Rotterdamse droogte
2
geplaatst: 26 maart 2020, 23:23 uur
Dan was Één zwaluw een betere titel geweest
Uiteindelijk kostte die EL-campagne ons de titel, maar goed, wat blijft zijn mooie herinneringen aan een geweldig elftal!
Uiteindelijk kostte die EL-campagne ons de titel, maar goed, wat blijft zijn mooie herinneringen aan een geweldig elftal!
2
geplaatst: 26 maart 2020, 23:26 uur
johan de witt schreef:
Dan was Één zwaluw een betere titel geweest
Dan was Één zwaluw een betere titel geweest
Haha, eigenlijk wel Maar die 10k zwaluwen zijn dan meer een metafoor voor het 1/5e deel van het Legioen dat in de grootste tegenspoed als enige wel trouw bleef aan hun club.
Maar de tekst blijft treffend vind ik
Ik heb je gekend
Ik weet wie je was
Elk seizoen in je ogen
Ik zag elk gezicht dat je had
Toen je won was ik bij je
Ik heb je gezien
Soms dronken van leugens
Soms zo wild als een kind
Op een dag bij de waterkant
Op een ochtend in mei.
Zagen we tienduizend zwaluwen
Weergaloos vrij
Ik weet wie je was
Elk seizoen in je ogen
Ik zag elk gezicht dat je had
Toen je won was ik bij je
Ik heb je gezien
Soms dronken van leugens
Soms zo wild als een kind
Op een dag bij de waterkant
Op een ochtend in mei.
Zagen we tienduizend zwaluwen
Weergaloos vrij
Ik merk dat ik melancholisch te worden als we het hebben over een andere favoriete hobby. Gek dat iets wat je als zo vanzelfsprekend beschouwd nu er even compleet niet meer is (op de Wit-Russische competitie na)
2
geplaatst: 26 maart 2020, 23:46 uur
Kijk nu DWDD terug en daar wordt ik me toch een partij weemoedig van Appie forever
2
geplaatst: 27 maart 2020, 00:00 uur
Einde was mooi, ja, met z’n oud-teamgenoten.
Maar de aanleiding wat ordinair.
Goed dat het beter met hem gaat though!
Maar de aanleiding wat ordinair.
Goed dat het beter met hem gaat though!
2
geplaatst: 27 maart 2020, 09:15 uur
luigifort schreef:
30. Radiohead - The National Anthem (2000)
Ik was 16 toen ik Radiohead leerde kennen. Ik had Creep tot dan nog nooit gehoord geloof ik.
30. Radiohead - The National Anthem (2000)
Ik was 16 toen ik Radiohead leerde kennen. Ik had Creep tot dan nog nooit gehoord geloof ik.
Altijd leuk om redelijk identieke zaken te lezen van leeftijdgenoten. The Bends was ook mijn eerste R'head album, al was dat een wat meer bewuste keuze. Creep destijds wel meegekregen, prima nummer, maar leek me typisch zo'n Brits one-hit-wonder waar ze bij de NME zo van houden. Pas echt enthousiast werd ik toen ik een jaar of zo later de titeltrack van de My Iron Lung E.P. op MTV zag en hoorde, dat voelde echt als een zevenmijlslaarzenstap vooruit t.o.v. Creep. Toen vervolgens The Bends uitkwam heb ik deze direct gekocht en nooit meer omgekeken. OK Computer en Kid A vervolgens op de dag van uitkomen gekocht, was met die laatste zelf zo vroeg dat ik een paar dagen later terug naar de winkel kon om die befaamde misprint om te ruilen voor een correct exemplaar.
1
geplaatst: 27 maart 2020, 09:23 uur
luigifort schreef:
Je kon zien dat het de bandleden nog altijd bezig hield. Joy Division Forever bleef er op het einde op het scherm staan toen het concert bijna voorbij was. Amen!
Je kon zien dat het de bandleden nog altijd bezig hield. Joy Division Forever bleef er op het einde op het scherm staan toen het concert bijna voorbij was. Amen!
5
geplaatst: 27 maart 2020, 10:34 uur
29. Ride - Twisterella (1992)
Ride leerde ik volgens mij kennen via MuMe. Kan zijn dat het in een jaarlijstentopic was met Vapour Trail van hun debuut Nowhere. Dat zou dan 5 jaar geleden zijn ofzo, maar voor mijn gevoel heb ik dat album al langer in bezit. Het is dus mogelijk dat ik al eerder het album op MuMe tegenkwam. Het heeft bij mij jaren geduurd voordat ik door had dat er ook een forum was. Al die jaren daarvoor kwam ik alleen maar op de albumpagina's . Begin 90s ging de hele shoegazescene aan mij voorbij. Ok die duurde sowieso niet zo heel lang, maar toch. Van grunge kreeg ik dan nog meer mee dan die navelstaarders Kan me ook niet herinneren dat het langs kwam op MTV. Maar dan was ik ook pas 11 of 12 en toen keek ik nog geen MTV. Pas vanaf 14 ofzo... In ieder geval kocht ik Nowhere uit de 2e handsbak van Plato in Leiden. Mooie hoes vond ik en met de opener Seagull begon het meteen goed. En Vapour Trail was natuurlijk ook magisch. Mijn vriendin vond het iets teveel zenuwachtige klereherrie, dus als ik m op de cd speler draai, dan alleen als ik solo thuis ben
Twisterella leerde ik wel pas via de jaarlijstentopics kennen. Wat een feelgoodsong ook weer! Hoe de song alleen al begint met een kickstart, ik was overdonderd. Die sound, die gitaren, die uitbundigheid! De verschillende gitaren over elkaar heen, perfect te horen via de koptelefoon. Dan kun je alle nuances goed horen, wat een heerlijkheid. Prachtig clipje met tieners die dansen, had ik in '92 wel willen zien. Een perfecte song wel. Wat een vibe, wat een drive en wat een power. Drums en manier van zingen ook super, the total package! Prachtig hoe de song soms eventjes lijkt te stoppen, maar we gewoon eigenlijk vrolijk verder gaan. Heerlijke finale ook als we op groter volume verder gaan met die synths, ultrafijne bas eronder en de drums nog even extra de aanzet geven voor de gitaren om nog glorieuzer dan eerst hun werk te laten doen. Geweldige en unieke song! En de rest van het album is ook top
Any minute you will feel
The chemistry
Vibrations in the brain
Can't ever be explained
Slip away and out of sigh
Feel the magnet of a night
The circus lights you see
Is where you have to be
If I've seen it all before
Why's this bus taking me back again
If I don't need anymore
Why's this bus taking me back again
Feel the weight of letting go
Feel more lightness than you've ever known
You can't see when light`s so strong
You can't see when light is gone
Ride leerde ik volgens mij kennen via MuMe. Kan zijn dat het in een jaarlijstentopic was met Vapour Trail van hun debuut Nowhere. Dat zou dan 5 jaar geleden zijn ofzo, maar voor mijn gevoel heb ik dat album al langer in bezit. Het is dus mogelijk dat ik al eerder het album op MuMe tegenkwam. Het heeft bij mij jaren geduurd voordat ik door had dat er ook een forum was. Al die jaren daarvoor kwam ik alleen maar op de albumpagina's . Begin 90s ging de hele shoegazescene aan mij voorbij. Ok die duurde sowieso niet zo heel lang, maar toch. Van grunge kreeg ik dan nog meer mee dan die navelstaarders Kan me ook niet herinneren dat het langs kwam op MTV. Maar dan was ik ook pas 11 of 12 en toen keek ik nog geen MTV. Pas vanaf 14 ofzo... In ieder geval kocht ik Nowhere uit de 2e handsbak van Plato in Leiden. Mooie hoes vond ik en met de opener Seagull begon het meteen goed. En Vapour Trail was natuurlijk ook magisch. Mijn vriendin vond het iets teveel zenuwachtige klereherrie, dus als ik m op de cd speler draai, dan alleen als ik solo thuis ben
Twisterella leerde ik wel pas via de jaarlijstentopics kennen. Wat een feelgoodsong ook weer! Hoe de song alleen al begint met een kickstart, ik was overdonderd. Die sound, die gitaren, die uitbundigheid! De verschillende gitaren over elkaar heen, perfect te horen via de koptelefoon. Dan kun je alle nuances goed horen, wat een heerlijkheid. Prachtig clipje met tieners die dansen, had ik in '92 wel willen zien. Een perfecte song wel. Wat een vibe, wat een drive en wat een power. Drums en manier van zingen ook super, the total package! Prachtig hoe de song soms eventjes lijkt te stoppen, maar we gewoon eigenlijk vrolijk verder gaan. Heerlijke finale ook als we op groter volume verder gaan met die synths, ultrafijne bas eronder en de drums nog even extra de aanzet geven voor de gitaren om nog glorieuzer dan eerst hun werk te laten doen. Geweldige en unieke song! En de rest van het album is ook top
Any minute you will feel
The chemistry
Vibrations in the brain
Can't ever be explained
Slip away and out of sigh
Feel the magnet of a night
The circus lights you see
Is where you have to be
If I've seen it all before
Why's this bus taking me back again
If I don't need anymore
Why's this bus taking me back again
Feel the weight of letting go
Feel more lightness than you've ever known
You can't see when light`s so strong
You can't see when light is gone
6
geplaatst: 27 maart 2020, 12:06 uur
28. Soft Cell - Say Hello, Wave Goodbye (1981)
Soft Cell leerde ik kennen, zoals bijna iedereen, via hun Tainted Love die regelmatig op de radio langs kwam. Ik was altijd wel fan van die song, maar ik ben er als tiener nooit verder achteraan gegaan. Ik wist ook verder niet veel van ze af en de bandnaam Soft Cell klonk voor mij als een One Hit Wonder band. Maar niets bleek minder waar te zijn Ruim 10 jaar geleden kocht ik samen met mijn vriendin bij Van Leest (Ja, toen had je nog zat platenzaken in Leiden) in de Haarlemmerstraat hun verzamelalbum voor 5 euro. En daar hebben we lang plezier van gehad. Voor mij al vanaf de opener Memorabilia dat ik een geniaal nummer vond. Maar ook songs als Bedsitter, Torch, Sex Dwarf en het geniale van It's a Mug's Game (vooral de tekst) behoren tot mijn faves van ze. En ook Say Hello was meer dan om van te genieten, maar op een gegeven moment werd dit mijn ultieme fave van ze.
Prachtig nummer! Het begint heel corny met die sneue en geinige toontjes van die synths. Sowieso een geweldig clipje ook, past perfect bij de song. Marc is in topvorm hier, zoveel melancholie in zijn stem. Heerlijk die main theme in de synths als draaideuren. En dan dat heerlijke refrein met die donkere synths en dan die tekst I never knew you, you never knew me , prachtig! Pijnlijk, maar waar Een schitterende song van epische proporties. Het raakt me altijd diep en doet me aan mij en mijn ex-vriendin denken. De tekst, maar vooral de muziek, daar zit pijn in, verdriet, maar ook het weemoedige van de mooie herinneringen Leren kennen en uit elkaar gaan. Er zit een hele wereld tussen die 2 momenten. Alsof het wel, maar ook niet gebeurd is, zoiets. En elke keer als ik de klanken van deze song hoor moet ik daaraan denken, helemaal in de finale met die synths en Marc die zijn final Goodbye zingt, zucht
We tried to make it work, you in a cocktail skirt
And me in a suit but it just wasn't me,
You're used to wearing less,
And now your life's a mess, so insecure you see,
I put up with all the scenes,
This is one scene that's goin' to be played my way
Take your hands off me, hey,
I don't belong to you, you see,
And take a look in my face, for the last time,
I never knew you, you never knew me,
Say hello goodbye,
Say hello and wave goodbye
Say hello and wave goodbye
Soft Cell leerde ik kennen, zoals bijna iedereen, via hun Tainted Love die regelmatig op de radio langs kwam. Ik was altijd wel fan van die song, maar ik ben er als tiener nooit verder achteraan gegaan. Ik wist ook verder niet veel van ze af en de bandnaam Soft Cell klonk voor mij als een One Hit Wonder band. Maar niets bleek minder waar te zijn Ruim 10 jaar geleden kocht ik samen met mijn vriendin bij Van Leest (Ja, toen had je nog zat platenzaken in Leiden) in de Haarlemmerstraat hun verzamelalbum voor 5 euro. En daar hebben we lang plezier van gehad. Voor mij al vanaf de opener Memorabilia dat ik een geniaal nummer vond. Maar ook songs als Bedsitter, Torch, Sex Dwarf en het geniale van It's a Mug's Game (vooral de tekst) behoren tot mijn faves van ze. En ook Say Hello was meer dan om van te genieten, maar op een gegeven moment werd dit mijn ultieme fave van ze.
Prachtig nummer! Het begint heel corny met die sneue en geinige toontjes van die synths. Sowieso een geweldig clipje ook, past perfect bij de song. Marc is in topvorm hier, zoveel melancholie in zijn stem. Heerlijk die main theme in de synths als draaideuren. En dan dat heerlijke refrein met die donkere synths en dan die tekst I never knew you, you never knew me , prachtig! Pijnlijk, maar waar Een schitterende song van epische proporties. Het raakt me altijd diep en doet me aan mij en mijn ex-vriendin denken. De tekst, maar vooral de muziek, daar zit pijn in, verdriet, maar ook het weemoedige van de mooie herinneringen Leren kennen en uit elkaar gaan. Er zit een hele wereld tussen die 2 momenten. Alsof het wel, maar ook niet gebeurd is, zoiets. En elke keer als ik de klanken van deze song hoor moet ik daaraan denken, helemaal in de finale met die synths en Marc die zijn final Goodbye zingt, zucht
We tried to make it work, you in a cocktail skirt
And me in a suit but it just wasn't me,
You're used to wearing less,
And now your life's a mess, so insecure you see,
I put up with all the scenes,
This is one scene that's goin' to be played my way
Take your hands off me, hey,
I don't belong to you, you see,
And take a look in my face, for the last time,
I never knew you, you never knew me,
Say hello goodbye,
Say hello and wave goodbye
Say hello and wave goodbye
1
geplaatst: 27 maart 2020, 12:19 uur
luigifort schreef:
Het debuut van ze is verreweg hun beste!
Daar ging ie later heen. Early en mid 90s zat ie op de Steenstraat. Vlak voor Lido... vanaf het station bezien...
Het debuut van ze is verreweg hun beste!
Daar ging ie later heen. Early en mid 90s zat ie op de Steenstraat. Vlak voor Lido... vanaf het station bezien...
Geinig, nooit geweten. Op de een of andere manier lag dat nooit op mijn route.
En die National Anthem, wat een wereldnummer is dat. Achteraf denk ik dat Kid A ook wel een van de invloedrijkste albums van de laatste jaren is.
1
geplaatst: 27 maart 2020, 12:45 uur
Ik had Torch verwacht als jouw favoriet.
Maar ik vind deze ook nipt de mooiste denk ik!
Maar ik vind deze ook nipt de mooiste denk ik!
5
geplaatst: 27 maart 2020, 14:24 uur
27. Mazzy Star - Flowers In December (1996)
Lente 1995 weer. Op de televisie kwam voor het eerst de videoclip van Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me langs van U2. Kan MTV geweest zijn of TMF, dat weet ik niet meer precies. I was blasted away, wat een sterke song en wat een coole videoclip! Deze boy sprong meteen op z'n fietsje naar Jane's and John's om de maxi cdsingle te kopen. 15,99 gulden geloof ik. Belachelijke prijs natuurlijk! Maar goed, je bent fanboi of niet De single uiteraard grijs gedraaid en de videoclip ook. Fijn om te zien dat mijn fave band nog altijd in topvorm was. Helaas zouden ze dat nog maar een paar jaartjes volhouden. Inmiddels is de periode dat ze totaal oninteressant zijn ook alweer langer dan de periode dat ze relevant waren. Een bizarre constatering
Maar het gaat nu niet om U2, maar om Mazzy Star Op diezelfde single stond een song van ze. Die heb ik toen een keer of 2 beluisterd en daarna nooit meer. Ik vond het flauwe hap. Daarna ook lange tijd niks met de band gedaan tot ik een keer (ik weet niet meer hoe of wat, tv/radio/MuMe) Fade Into You langskwam en dat vond ik prachtig. Ook in de jaarlijstentopics een paar erg mooie singles van ze leren kennen en inmiddels ook een aantal albums van ze aangeschaft.
Flowers in December leerde ik toevallig kennen via YT toen ik een paar songs van ze aan het doornemen was. En Flowers vond ik de allermooiste en dat is altijd zo gebleven. Er hoort ook een schitterend clipje bij. Cemetry Gates is er niks bij vergeleken Er zit zo'n prachtige donkere en mistige sfeer in. En wat een schitterend melancholische, weemoedige en licht verdrietige song is dit. Niet in de laatste plaats door die hemelse mondharmonica hier Maar alles aan deze song is perfect. Het fijne trage tempo, percussie, gitaar, dat orgeltje en die huilende cello. Wat een lieflijke sfeer weten ze hier neer te zetten. En dan Hope Sandoval, wat zingt ze prachtig verstild en gelaten hier, zucht. Een song om op weg te mijmeren, het heeft ook wel een beetje een laidback Neil Young sfeertje. Verdrietig dat de voor velen redelijk onbekende David Roback recentelijk overleden is
Before I let you down again
I just want to see you in your eyes
I would have taken everything out on you
I only thought you could understand
They say everyman goes blind in his heart
And they say everybody steals somebody's heart away
And I got nothing more to say about it
Nothing more than you would me
Send me your flowers, of your december
Send me your dreams, of your candy wine
I got just one thing I can't give you
Just one more thing of mine
They say everyman goes blind in his heart
They say everybody steals somebody's heart away
And I've been wondering why you let me down
And I been taking it all for granted
Lente 1995 weer. Op de televisie kwam voor het eerst de videoclip van Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me langs van U2. Kan MTV geweest zijn of TMF, dat weet ik niet meer precies. I was blasted away, wat een sterke song en wat een coole videoclip! Deze boy sprong meteen op z'n fietsje naar Jane's and John's om de maxi cdsingle te kopen. 15,99 gulden geloof ik. Belachelijke prijs natuurlijk! Maar goed, je bent fanboi of niet De single uiteraard grijs gedraaid en de videoclip ook. Fijn om te zien dat mijn fave band nog altijd in topvorm was. Helaas zouden ze dat nog maar een paar jaartjes volhouden. Inmiddels is de periode dat ze totaal oninteressant zijn ook alweer langer dan de periode dat ze relevant waren. Een bizarre constatering
Maar het gaat nu niet om U2, maar om Mazzy Star Op diezelfde single stond een song van ze. Die heb ik toen een keer of 2 beluisterd en daarna nooit meer. Ik vond het flauwe hap. Daarna ook lange tijd niks met de band gedaan tot ik een keer (ik weet niet meer hoe of wat, tv/radio/MuMe) Fade Into You langskwam en dat vond ik prachtig. Ook in de jaarlijstentopics een paar erg mooie singles van ze leren kennen en inmiddels ook een aantal albums van ze aangeschaft.
Flowers in December leerde ik toevallig kennen via YT toen ik een paar songs van ze aan het doornemen was. En Flowers vond ik de allermooiste en dat is altijd zo gebleven. Er hoort ook een schitterend clipje bij. Cemetry Gates is er niks bij vergeleken Er zit zo'n prachtige donkere en mistige sfeer in. En wat een schitterend melancholische, weemoedige en licht verdrietige song is dit. Niet in de laatste plaats door die hemelse mondharmonica hier Maar alles aan deze song is perfect. Het fijne trage tempo, percussie, gitaar, dat orgeltje en die huilende cello. Wat een lieflijke sfeer weten ze hier neer te zetten. En dan Hope Sandoval, wat zingt ze prachtig verstild en gelaten hier, zucht. Een song om op weg te mijmeren, het heeft ook wel een beetje een laidback Neil Young sfeertje. Verdrietig dat de voor velen redelijk onbekende David Roback recentelijk overleden is
Before I let you down again
I just want to see you in your eyes
I would have taken everything out on you
I only thought you could understand
They say everyman goes blind in his heart
And they say everybody steals somebody's heart away
And I got nothing more to say about it
Nothing more than you would me
Send me your flowers, of your december
Send me your dreams, of your candy wine
I got just one thing I can't give you
Just one more thing of mine
They say everyman goes blind in his heart
They say everybody steals somebody's heart away
And I've been wondering why you let me down
And I been taking it all for granted
1
geplaatst: 27 maart 2020, 15:02 uur
luigifort schreef:
Het heeft bij mij jaren geduurd voordat ik door had dat er ook een forum was. Al die jaren daarvoor kwam ik alleen maar op de albumpagina's
Het heeft bij mij jaren geduurd voordat ik door had dat er ook een forum was. Al die jaren daarvoor kwam ik alleen maar op de albumpagina's
Herkenbaar
1
geplaatst: 27 maart 2020, 16:06 uur
Waarschijnlijk wat voetbal gerelateerde berichten verwijderd, niet allemaal zo te zien
1
geplaatst: 27 maart 2020, 16:07 uur
Soft Cell, die gaat ook mijn top 100 wel halen Standaard het afsluitende nummer bij Marc Almond concerten (en ook die van Soft Cell recentelijk in de O2).
2
geplaatst: 27 maart 2020, 16:43 uur
Omg Myth Beter dan dit gaat het niet meer worden me dunkt. Moderne klassieker idd en zo tijdloos dat ie over 50 jaar nog (hoog) in de MuMeLadder staat. Geef ik je nu alvast op een briefje x
Die synth/gitaarklanken alleen al die we vanaf het begin horen verdienen al een plek in de Rock 'n Roll hall of fame, of beter gezegd Dreampop hall of fame. Zelden zulke mooie, ijle en ook verdrietige klanken gehoord, zucht. Het raakt me diep. The Pains of Being Pure At Heart benaderen deze klanken ook met hun muziek.
Een intro uit duizenden idd
En hier ook kudos voor The Pains...(indie jangle at it's finest ). Jammer dat ze uit elkaar zijn gegaan en ik ze maar 1x live heb kunnen zien
En dan de ontroerende stem van Victoria Legrand, oef. Wat een stem! Mooi dat diepe, bijna mannelijke in haar stem, maakt de song zoveel rijker.
Like dit bericht als je net als ik ook weken/maanden hebt gedacht dat ze een mannelijke zanger aan het front hadden
2
geplaatst: 27 maart 2020, 16:47 uur
26. Ryan Adams - Anybody Wanna Take Me Home (2004)
Ryan leerde ik kennen via zijn New York, New York single op MTV. Een erg fijn en leuk liedje vond ik dat, ik was er wel fan van. Maar ik kocht op dat moment geen album van hem ofzo. Een paar jaar later vroeg ik nog eens in een Ierse pub in Berlijn aan een Amerikaanse zanger/gitarist die ook verzoeknummers speelde of hij NY, NY wilde spelen voor ons and he obliged. Hij maakte er wel iets moois van Op die avond heb ik ook Have You Ever Seen The Rain van CCR leren kennen, dat deed hij prachtig. Maar over Berlijn kom ik later nog te spreken
Zijn Love Is Hell album leerde ik kennen, niet lang nadat het uitkwam. Ik was geloof ik weer eens op YT liedjes aan het luisteren en kwam de opener van dat album tegen. Wat een pracht! Nog meer nummers van dat album beluisterd en ik kwam tot de conclusie dat het een schitterend album was. Via Play.com het album besteld en ook weer grijs gedraaid. Het is zo'n fijn geheel en het ene nummer is nog geweldiger dan het andere. Zo'n fijne en lichte sound heeft dat album ook. Maar het meest geweldig vind ik toch wel deze song, boven alle anderen verheven.
Als er 1 song is die ik opzet, omdat ik vrolijk ben of vrolijk wil worden is het deze wel. Er stond al een versie van deze song op Rock 'N Roll, een album van hem een jaar eerder, maar deze versie is nog veel sprankelender en er is een schitterend lang intro aan toegevoegd. Die gitaarsound, dat gitaarwerk, OMG, hemels! En de vrolijke drive in de song ook, zo uplifting! En Ryan's rauwe zang en lyrics hier zijn ook meer dan schitterend. De song heeft een aantal erg fijne twists ook en er zit zo'n verlangen ook in de muziek en zang en dat dan icm met die gitaren, een gouden combi! En naar het einde toe, in de finale gaat dat ook maar door, zalig! Dan is het net alsof de gitaren in dat outro maar voor eeuwig door zullen gaan. Prachtig hoe ze daar aanzwellen ook. Deze kan ook zo in de top 10!
So, I am in the twilight of my youth
Not that I'm going to remember
And have you seen the moon tonight,
Is is full?
Still burning its embers
The people dancing in the corner,
They seem happy
But I am sad
I am still dancing in the coma
Of the drinks I just had
Does anybody want to take me home?
Does anybody want to take me home?
Take me to your house,
And I'll leave you alone
Of course I will
Of course I won't
It seems so tragic
But it disappears like magic
Like magic
Can you recommend an education or drugs
Because I am bored with you already
I'm on Broadway, and I think it's a parade
I'm covered in pieces of confetti
An I am in the twilight of my youth
Not that I am going to remember
Dancing and slowly and finding the truth
And it's covered in coma
All of these people in my life,
Well they seem so in love
Well, I am not
Memorizing my shoes in a cigarette shop
Does anybody want to take me home?
Does anybody want to take me home?
I'm kinda lonely, will you take me home?
Of course you will
Of course you won't
Of course I'm crass
It seems so tragic
Of course you will
Of course you won't
But I'll disappear
I'll disappear
Just like magic
Just like magic
Just like magic
Ryan leerde ik kennen via zijn New York, New York single op MTV. Een erg fijn en leuk liedje vond ik dat, ik was er wel fan van. Maar ik kocht op dat moment geen album van hem ofzo. Een paar jaar later vroeg ik nog eens in een Ierse pub in Berlijn aan een Amerikaanse zanger/gitarist die ook verzoeknummers speelde of hij NY, NY wilde spelen voor ons and he obliged. Hij maakte er wel iets moois van Op die avond heb ik ook Have You Ever Seen The Rain van CCR leren kennen, dat deed hij prachtig. Maar over Berlijn kom ik later nog te spreken
Zijn Love Is Hell album leerde ik kennen, niet lang nadat het uitkwam. Ik was geloof ik weer eens op YT liedjes aan het luisteren en kwam de opener van dat album tegen. Wat een pracht! Nog meer nummers van dat album beluisterd en ik kwam tot de conclusie dat het een schitterend album was. Via Play.com het album besteld en ook weer grijs gedraaid. Het is zo'n fijn geheel en het ene nummer is nog geweldiger dan het andere. Zo'n fijne en lichte sound heeft dat album ook. Maar het meest geweldig vind ik toch wel deze song, boven alle anderen verheven.
Als er 1 song is die ik opzet, omdat ik vrolijk ben of vrolijk wil worden is het deze wel. Er stond al een versie van deze song op Rock 'N Roll, een album van hem een jaar eerder, maar deze versie is nog veel sprankelender en er is een schitterend lang intro aan toegevoegd. Die gitaarsound, dat gitaarwerk, OMG, hemels! En de vrolijke drive in de song ook, zo uplifting! En Ryan's rauwe zang en lyrics hier zijn ook meer dan schitterend. De song heeft een aantal erg fijne twists ook en er zit zo'n verlangen ook in de muziek en zang en dat dan icm met die gitaren, een gouden combi! En naar het einde toe, in de finale gaat dat ook maar door, zalig! Dan is het net alsof de gitaren in dat outro maar voor eeuwig door zullen gaan. Prachtig hoe ze daar aanzwellen ook. Deze kan ook zo in de top 10!
So, I am in the twilight of my youth
Not that I'm going to remember
And have you seen the moon tonight,
Is is full?
Still burning its embers
The people dancing in the corner,
They seem happy
But I am sad
I am still dancing in the coma
Of the drinks I just had
Does anybody want to take me home?
Does anybody want to take me home?
Take me to your house,
And I'll leave you alone
Of course I will
Of course I won't
It seems so tragic
But it disappears like magic
Like magic
Can you recommend an education or drugs
Because I am bored with you already
I'm on Broadway, and I think it's a parade
I'm covered in pieces of confetti
An I am in the twilight of my youth
Not that I am going to remember
Dancing and slowly and finding the truth
And it's covered in coma
All of these people in my life,
Well they seem so in love
Well, I am not
Memorizing my shoes in a cigarette shop
Does anybody want to take me home?
Does anybody want to take me home?
I'm kinda lonely, will you take me home?
Of course you will
Of course you won't
Of course I'm crass
It seems so tragic
Of course you will
Of course you won't
But I'll disappear
I'll disappear
Just like magic
Just like magic
Just like magic
Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.
* denotes required fields.