menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van GrafGantz
aERodynamIC schreef:
(quote)

Ehm, zelfs jij was een jonkie toen ik hier als 21-jarige helemaal vanuit mijn dak ging


Voor mij de soundtrack van m'n vroege tienerjaren, is volgens mij geen album uit de 90s dat ik zo vaak gedraaid heb.

avatar van deric raven
Ik kreeg Nevermind gelijk met Loco Live van Ramones, volgens mij met Sinterklaas.

avatar van aERodynamIC
GrafGantz schreef:
Voor mij de soundtrack van m'n vroege tienerjaren, is volgens mij geen album uit de 90s dat ik zo vaak gedraaid heb.

Ik was wat ouder en had de 'alternatieve muziek' helemaal ontdekt en dit was toen enorm happening, maar nog niet bij het grote publiek. Kaarten voor Paradiso lukte me niet. En dan te bedenken dat ik Ein Abend in Wien in 1991 heb laten schieten omdat niemand mee wilde. Ik moest en zou de Pumpkins daar zien. Nirvana stond er ook. De vraag is of ik ze toen ook meegepikt zou hebben want Nevermind was niet uit. Maar goed: ik liet het festival maar gaan. Achteraf....

avatar van deric raven
Ongelooflijk wat er in een paar maanden tijd zich afspeelde, Ten van Pearl Jam, gevolgd door de 2 Guns ' N Roses abums, vervolgens die zwarte van Metallica, en vrijwel gelijk met Nevermind het doorbreekalbum van RHCP. Dit in ongeveer 4 maanden tijd.
Toch een periode minder wezen stappen om dit allemaal aan te schaffen.

avatar van ArthurDZ
arcade monkeys schreef:
(quote)


Dat treft, ik ook!


Hé, ik ook!

Prachtige top 100 trouwens, vind bijna alles zelf ook wel goed! Ga zo door zou ik zeggen!

avatar van arcade monkeys
15. Björk - Cocoon (2001)

Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik heb ingezien dat Vespertine eigenlijk het beste Björk album is. Haar eerste drie zijn natuurlijk ook bijzonder de moeite en de ‘hits’ zijn geweldig (Björk is nu eenmaal een muzikaal genie), maar Vespertine heeft dat extra, magische component dat een meesterwerk van een zeer goed album onderscheidt. Het baadt in een spookachtige atmosfeer en bruist tegelijk van de creativiteit. Dit zit allemaal het best vervat in “Cocoon”. Ik ken weinig nummers die op slechts 4 en een halve minuut een volledig eigen universum kunnen creëren. Het zingen is eerder indringend fluisteren (met die kreetjes rond de 3 minuten als hoogtepunt, dat zorgt altijd voor kippenvel). De muziek past erover als een donsdekentje. Ik vind “Cocoon” iets heel kalmerends hebben, ondanks dat er redelijk veel gebeurt in dit nummer. Het vloeit gewoon allemaal zo subtiel in elkaar over. Ronduit prachtig (maar vanaf nu zijn ze dat allemaal natuurlijk).

14. Animal Collective - The Purple Bottle (2005)

Over geniaal gesproken. Dit is geniaal met een grote G. Genialer dan Animal Collective, is het eigenlijk wel mogelijk? Ik was 17 toen ik mijn Animal Collective fase had en ik denk niet dat ik ooit zo gulzig de discografie van een band heb opgeslokt. Toen ik eenmaal de microbe te pakken had wou ik alles wat ze ooit maakten horen, en wel zo snel mogelijk. Elk album klonk anders, elk album was even wennen, maar toch bleek het bijna altijd een absoluut fantastische plaat te zijn. Elk album liet geluiden en songstructuren horen die ik me voordien nog niet kon voorstellen. Het is echt verbluffend wat deze gasten in het eerste decennium van deze eeuw gepresteerd hebben. Zoveel creativiteit, zoveel inventieve, ingenieuze muziek. Het klinkt allemaal bizar maar het is toch fabelachtig goed.

Hun grootste meesterwerk, Feels, staat dan ook al een goeie zes jaar in mijn top 10 te blinken. Het heeft een heel breed klankenpallet en het is wat luchtiger dan de doorsnee Animal Collective plaat, al blijf je wel altijd op het puntje van je stoel zitten. Gelukkig is er ook plaats voor wat geschifte, hyperactieve shit. “The Purple Bottle” verbindt de twee werelden. In het begin stuitert het alle kanten op maar in het midden verandert de sfeer en gaat het allemaal wat grootser klinken. Met erg prominent slagwerk en een hemelse melodie die daarover wordt uitgesmeerd. Alsof dat allemaal nog niet goed genoeg is, zit onder al het gefreak nog een lief en geestig liefdesliedje verborgen.

13. Cloud Nothings - Wasted Days (2012)

Uiteindelijk is er weinig beter dan een potje raggen. Dit soort muziek past me als gegoten. Herrie, chaos, tomeloze energie en avontuur. Een grote puinhoop met andere woorden en zo heb ik het graag. De eerste ontdekking die ik via musicmeter deed (volgens mij bij de eerste ladder die ik beluisterde in het song van het jaar topic) en tot op heden nog steeds een van de allerbeste nummers die ik via deze site heb leren kennen. Beste nummer van het lopende decennium ook. Het is een orkaan die me blijft omver blazen als ik er naar luister (en dat gebeurt nog steeds heel vaak). Het begint als pittige indierock maar eindigt met pure hardcore. ‘I THOUGHT, I WOULD, BE MORE, THAN THIS!

12. The Velvet Underground - Heroin (1967)

Herrie, chaos, tomeloze energie en avontuur, daar had ik het net over. Dan kan dit archetype niet ontbreken. Cloud Nothings mogen erg goed in zijn het maken van dat soort muziek, The Velvet Underground hebben het gewoon uitgevonden. Moest dit vandaag de dag uitkomen, het zou ook nu nog opvallen hoe fris en fantasierijk dit klinkt. Wat moet dat in 1967 geweest zijn. Aanvankelijk kraaide er geen haan naar, het is pas later dat het praktisch elke goede band op aarde heeft geïnspireerd. De gitaren, de trommels, de zang en de viool, ze lijken allemaal hun eigen ritme aan te houden en kriskras door elkaar te spelen. Het rammelt en knettert langs alle kanten en net daardoor is het zo heerlijk om naar te luisteren. Die laatste versnelling is pure zaligheid.

11. LCD Soundsystem - All My Friends (2007)

Een muzikaal epos om met open mond naar te luisteren. Het begint wat kaal, maar toch ook al erg fascinerend en meeslepend. Met een repetitief pianomotiefje dat schatplichtig is aan Steve Reich. Langzaamaan gaat het meer uitgelaten klinken, komt er meer schwung en komt er ook meer spanning in. Na een fantastisch instrumentaal tussenstukje dreunt Murphy op hetzelfde elan verder (and to tell the truth, this could be the last time). En dan die laatste minuut haalt de man alles uit de kast en kan je me opvegen. Van toen ik het nummer de eerste keer hoorde ben ik er een adept van geweest, maar mijn waardering is nog verder de lucht ingeschoten nadat ik het live zag. Hun optreden op Best Kept Secret was zwaar boven verwachting (en die verwachtingen waren behoorlijk gespannen). Meer dan enkel dat optreden was die hele driedaagse voor mij persoonlijk gewoon enorm geslaagd. Ik ga niet zo vaak naar festivals (1x per jaar) en vind het doorgaans een enorm zenuwslopende bedoening (ik heb de wonderlijke gave om compleet op mijn ongemak te zijn als iedereen rondom mij de tijd van z’n leven heeft), maar vorige zomer viel het wel allemaal op zijn plek en heb ik me rot geamuseerd. “All My Friends” was het allerlaatste nummer van het allerlaatste optreden. Ik ga het dan ook altijd met BKS 2018 associëren en dat zorgt voor een bijzonder positieve connotatie. De tekst pas dan ook perfect.



avatar van Ploppesteksel
11, 12 en 13 zijn hier ook favoriet. Mocht ik ooit een top 100 maken, zijn die eerste twee ook certitudes in de hoogste regionen!

avatar van GrafGantz
De tering, wat een rijtje!

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Nummer 11 zou ook wel mijn top 100 halen. Heerlijk melancholisch en opzwepend nummer.

avatar van Johnny Marr
Hohoho. Wasted Days, Heroin én All My Friends na elkaar? Hier past maar één smiley: Herkenbaar verhaaltje bij All My Friends ook wat betreft BKS. Wat een euforie was dat! #memoriez

avatar van Gretz
All My Friends , idd dé mooist denkbare afsluiter van de beste Best Kept Secret ooit

Wat een feest was het vooraan

avatar van 123poetertjes
Een top 100 zonder Wasted Days is geen ekte ekte top 100. Jij snapt het!

avatar van wendyvortex
- arcade monkeys
- HugovdBos
- cosmic kid
- angelin
- Morthûl
- Motel Matches
- Gretz
- luigifort
- DjFrankie
- AstroStart
- Poek
- Finidi
- Sundance
- Sunderland
- Chevy
- jordidj1
- uffing
- 123poetertjes
- Outlaw104
- Superbitch
- Nicolaib88
- Arrie
- jellorum
- Cervantes
- TornadoEF5
- aERodynamIC
- Weirdo Wizzy
- Mausie
- hoi123
- wendyvortex

avatar van Dance Lover
Wow! Wow! Wow! En dan moet de Top 10 nog komen.

avatar van arcade monkeys
10. Built to Spill - Else (1999)

‘This is the exact type of music I love’ reageert iemand onder het youtube filmpje en voor mij past dat ook wel. Ik vermeldde bij Pavement en Yo La Tengo al eerder iets gelijkaardigs, dat ze een soort archetype maakten van muziek die ik te gek vind, maar hier past het pas echt. En als deel van de heilige drievuldigheid van de 90’s indierock kon Built to Spill hoe dan ook niet ontbreken. Keuze te over qua songs. “Else” is uiteindelijk hun meest snedige en dwingende nummer. De gitaren huilen, de zang sleept wat en klinkt tegelijk erg verbeten, de melodie is gewoon prachtig. Vooral die hoekige, instrumentale tussenstukjes vind ik echt het einde. In een nummer waar zo de zweep op ligt, gaat Doug Martsch toch nog wat gekke capriolen uithalen met zijn gitaar. Het resultaat is driftig en vertederend tegelijk. Wat 3 à 4 minuten durende, standaard opgebouwde indierocksongs betreft is dit wat mij betreft het ultieme.

9. Kate Bush - Suspended in Gaffa (1982)

Bij “Bizness” van Tune-Yards had ik het volgende te vertellen: ‘Ik ben binnen de freak folk op zoek gegaan naar een nummer dat even vrij en levenslustig klinkt als dit maar ik heb nog niet echt iets gevonden dat hiermee de vergelijking kan weerstaan.’ Dat oordeel moet ik toch opschorten als het over “Suspended in Gaffa” gaat. Nu zijn Kate Bush en Tune-Yards misschien niet direct met elkaar te vergelijken (de eerste heeft weliswaar een enorme invloed gehad op de kunstzinnige weirdo-scène waar de tweede uit voort komt) maar als het gaat over ‘vrij’ en ‘levenslustig’, dan gaat er niks boven deze knotsgekke wals. Een onweerstaanbaar melodietje, intenser gemaakt door die schelle stem. Het nummer fladdert ook altijd maar verder uit de maat, die uithalen een halve minuut voor het einde zijn op een onconventionele manier echt magistraal. Het is een verslavend nummer dat zelfs na eindeloze keren herhaling nog steeds even opgewekt en vreugdevol klinkt. Zonder Kate Bush hadden we een hele hoop schitterende muziek moeten missen (in de eerste plaats van haarzelf, want dit is heus niet haar enige briljante nummer).

8. Arcade Fire - In the Backseat (2004)

De Monkeys kwamen in de duik al voorbij, Arcade haalt gewoon de top 10. Funeral was mijn favoriete album in mijn latere tienerjaren en daardoor zal de band altijd wel een plek in mijn hart vasthouden, zelfs al bestaat hun volgende album uit platte Tomorrowland shit (ik verschiet nergens meer van). Ik luister tegenwoordig een stuk minder naar de band, maar het blijft niet te ontkennen dat ze geniale muziek hebben gemaakt. Toen ik ze zag op BKS 2017 herinnerde ik me wel weer waarom ik er ooit verliefd op ben geworden. Mijn favoriete nummers zijn wel wat veranderd, sommige nummers zijn wat grijsgedraaid terwijl ik net andere meer ben gaan waarderen. “My Body is a Cage” bv. of “Wasted Hours” (samen met nog andere tracks op de tweede helft van The Suburbs) en vooral deze afsluiter van Funeral. Het onwaarschijnlijk magistrale In the Backseat.

Dit is waarschijnlijk hun meest gedurfde, ambitieuze, imposante en ook gewoon hun beste track. Régine killing it. De instrumentatie is prachtig, net als de tekst. Tijdens dat tweede deel heb ik nog steeds hetzelfde ‘wauw’ gevoel als toen ik het voor de eerste keer hoorde. Het nummer is zowel prachtig in het begin, wanneer de wervelwind op volle toeren draait en ook wanneer de storm weer gaat liggen. Dat subtiel viool getokkel op het einde is de ideale manier om je album mee af te sluiten.

avatar van arcade monkeys
Heb weer wat minder tijd om te schrijven de laatste dagen, maar normaal kan ik tegen vrijdag mijn nummer 1 presenteren. Gokjes over de top 5 mogen altijd!

7. Pixies - Debaser (1989)

Een van de meer polariserende nummers op deze website. Ondanks dat het voor mij een top-10 nummer is, kan ik best begrijpen dat veel mensen hier weinig mee kunnen. Je moet een bepaalde tolerantie kunnen opbrengen voor opgefokte chaos en hysterisch geschreeuw. In mijn geval is dat geen probleem. Dit zijn de meest energieke en vitale drie minuten die ik me kan indenken. Doolittle is in mijn oren een onverwoestbare klassieker, elk nummer spat uit elkaar van de levenslust en de genialiteit, van begin tot eind geweldig om naar te luisteren. Vooral het begin dus, want een veel betere albumopener dan "Debaser" kan je je niet dromen. Direct vol gas vertrokken en alle remmen los.

6. Microphones - The Moon (2001)

Elk onderdeel van dit nummer vind ik fenomenaal en er is helemaal niks dat er op aan te merken valt. Het begint al met die intro. Of beter gezegd: intro’s. Want Phil Elverum legt hier verschillende geluidslagen over elkaar tot hij op een waarlijk subliem stuk muziek uitkomt. Alle emotie die al in die intro gepropt zit, komt er nog dubbel en dik uit wanneer het nummer echt begint. Het vervolg is dan ook als een soort warme bries die over je heen waait en je volledig dooreenschudt. Met zijn mompelende en mijmerende zangstijl, de melodie die zo soepel en mooi doorheen het nummer loopt, die hoorns die ineens beginnen schallen en een tekst waar je haast tranen van gaat wegpinken.

The Glow, pt. 2 was een album dat mijn belangstelling al snel beet had, maar dat toch nog even heeft moeten rijpen. Mijn euro viel pas toen ik op een avond laat naar huis aan het fietsen was en deze random op mijn ipod voorbij kwam. Het moet ongeveer de tiende keer geweest zijn dat ik "The Moon" hoorde en opeens was ik volledig om. Ik ben even aan de kant van de straat moeten gaan zitten, zo overdonderd was ik toen ik eindelijk inzag hoe goed dit was. i wanna experience a night of my life that feels how this song sounds, staat er in de youtube comments te lezen. Als het dan enkel gaat over de sound (en niet over de lyrics) ben ik daar volledig mee akkoord. Want het klinkt allemaal zo warm en harmonieus.

avatar van aERodynamIC
Kate Bush, Pixies, gaat lekker

avatar van jordidj1
Newsom in de top 5 en RH op één. Zou een perfect einde zijn van een mooie lijst.

avatar van Johnny Marr
Elliott gaat ook wel nog komen, neem ik aan. Between the Bars dan graag, als het even kan.

avatar van arcade monkeys
Tijd voor de sad boys update.


5. Elliott Smith - Angeles (1997)




Een man alleen met zijn stem en zijn gitaar. Het is vaak het recept voor vreselijk kleffe rommel, maar het kan ook, als het echt goed uitgevoerd is, enorm waardevolle muziek zijn. Either/Or van Elliott Smith is voor mij de perfectie binnen dat concept. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er iemand zijn gitaar zal pakken en enkel daarmee iets in elkaar puzzelt dat nog beter is. Elk nummer op die plaat is gewoon prachtig. Ik had hier bijna “Between the Bars” gezet om Johnny Marr een plezier te doen (en ook wel omwille van Rick and Morty), want die had even goed in mijn top 10 aller tijden gepast. Net als “Alameda” of een paar nummers van andere albums, zoals “Twilight” of “The Biggest Lie”. Uiteindelijk ben ik toch maar bij mijn originele keuze gebleven. “Angeles” is het nummer dat, als puntje bij paaltje komt, altijd mijn favoriete Elliott-nummer is geweest, al van sinds ik een vijftal jaar geleden als een blok voor deze man viel.

Ik kende hem al eerder. In het middelbaar luisterde ik al behoorlijk wat naar “Waltz #2”. Dat ‘I’m never gonna know you now, but I’m gonna love you anyhow’ stukje resoneerde wel, gezien ik er de persoon naar was om verliefd te worden op mensen waar ik niet tegen durfde te praten. Later kwam ik er achter dat het eigenlijk over zijn moeder gaat, maar dat deerde mijn appreciatie weinig. “Angeles” vond ik gewoon een mooi liedje, tot ik er in het eerste jaar aan de universiteit echt geobsedeerd door raakte. Om dan spoedig zijn hele oeuvre te onderzoeken en daar nog tal van favorieten uit te halen. Het was een fase waarin dit soort muziek volledig klopte voor mij. Ik luisterde toen als een gek naar The Smiths, want ja, ik was dat soort type (nog steeds als ik heel eerlijk ben). Zijn muziek heeft me in de afgelopen jaren al door veel shitty dagen geholpen.

“Angeles” is een klein liedje, het valt niet al te veel op. Je moet er een beetje je aandacht op vestigen om te merken hoe waanzinnig dat delicate en ingenieuze getokkel is. Die melodie en de manier van zingen zijn hetzelfde verhaal. Een Beatles song onder een beklemmende laag mist. Het klinkt langs de ene kant heel desolaat, maar heeft toch een oprechte warmte. “Creepy beautiful”, zo omschreef Jack Black de muziek (blijkt een heel groot fan, misschien enigszins onverwacht). De tekst is een beetje enigmatisch, maar gaat blijkbaar over de verstikkende greep van de muziekindustrie. 'All your secret wishes could right now be coming true, be forever with my poison arms around you.'



4.. Sufjan Stevens - The Predatory Wasp of the Palisades is Out to Get Us! (2005)



Nog zo iemand waar wat jaartjes moesten over gaan vooraleer ik het licht zag. Ik werd pas echt fan toen Carrie & Lowell uitkwam en zeker toen de tour van dat album hem in Brussel bracht. Zijn optreden in de Bozar in 2015 beschouw ik nog steeds als het beste waar ik ooit bij was. Dit nummer bundelt alles wat me in zijn muziek aantrekt. Instrumentale rijkdom, melodieën over melodieën, prachtige samenzang. Dat laatste stukje waarin hij zijn stem naar boven en benden laat glijden is echt buiten alle categorie. Echt geniaal gewoon.

Voor mij ook van belang, zeker bij dit nummer, zijn z’n teksten. Wat thema’s die vaak terug komen zijn religie en zijn seksualiteit. Soms is het daardoor wat multi-interpretabel. Zingt hij nu over een man waar hij verliefd op is of over Jezus of gaat het over nog totaal iets anders. Bij dit nummer lijkt er wat mij betreft geen enkele twijfel over te bestaan dat het over zijn (ontluikende) homoseksualiteit gaat. Zo heb ik het altijd geïnterpreteerd en daardoor heeft het om persoonlijke redenen ook een behoorlijke snaar geraakt. Want het is een aspect van mezelf waar ik het lang moeilijk mee heb gehad (opgepast er komt een persoonlijk verhaal aan).

Als tiener heb ik het voor alles en iedereen verborgen gehouden dat ik eigenlijk op jongens viel. Als ik nu naar mezelf van toen kijk, lijkt dat behoorlijk dwaas, een beetje laf misschien zelfs, maar op dat moment was het voor mij de evidentie zelve. Echt expliciete homofobie is in de 21ste eeuw in België (en ik neem aan ook in Nederland) zeldzamer geworden, maar op een subtielere manier was die op de middelbare school waar ik zat toch heel erg aanwezig. Homo was met stip het meest gebruikte scheldwoord daar. Er was een jongen op school die zich ge-out had en hoewel die niet in zijn gezicht gepest werd, was die toch achter zijn rug de pointe van veel slechte grappen en wat me vooral stoorde, was dat er altijd naar hem werd gerefereerd als ‘de homo’. Niemand deed de moeite om zijn echte naam te leren kennen. Dat lot wou ik ten allen tijden vermijden. Ik wou niet tot mijn seksualiteit gereduceerd worden, zeker omdat het voor mij in mijn hoofd eigenlijk niet eens zo’n grote rol speelde. Ik was er zeker van dat het grote merendeel van de mensen daar me op een totaal andere manier zou behandelen moesten ze het weten en daar had ik echt geen zin in. Zelf nadat ik die macho-sferen (die in een klas vol 17 jarigen onvermijdelijk is) achter mij had gelaten, bleef ik het allemaal verzwijgen. Ook al was ik er praktisch zeker van dat nieuwe mensen rondom mij er geen enkel probleem mee zouden hebben. Dus rationeel was het niet.

Ik vind het wat lastig uit te leggen waarom precies hij, maar het valt voor mij niet te ontkennen dat Sufjan Stevens enorm veel geholpen heeft op dat vlak en het was pas toen ik echt veel naar hem begon te luisteren dat ik er een stuk comfortabeler mee geworden ben. Dit nummer in het bijzonder dan nog. Misschien is het toeval en was ik net op het moment dat ik Sufjan waardeerde, net genoeg gegroeid als persoon. Toch associeer ik zijn muziek nu altijd met een soort persoonlijke bevrijding en daardoor heeft het een heel speciale plek in het hart. Om trouwens precies te zijn ben ik eigenlijk biseksueel, want toen ik 20 was ben ik smoorverliefd geworden op een meisje ( zie mijn stukje bij #18) maar goed tot zover mijn dagboek.

De muziek op zich is uiteraard al fenomenaal, maar ik associeer zijn muziek dus ook heel sterk met die persoonlijke worsteling en daardoor is Sufjan pas echt een torenhoge favoriet geworden.

avatar van aERodynamIC
Jeetje, ik heb me in het topic Essentiële Albums Voor je Eigen Muzikale Reis ook heel persoonlijk uitgelaten op dat vlak en weet dat dat moeilijk is op een openbaar forum, maar muziek vormt en helpt je daarbij wel dus is het onvermijdelijk. Maar of je het dan ook wil delen.... mooi dat je het aandurft.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Mooi persoonlijk verhaal, respect dat je dat zo deelt met ons.

Ook erg toffe muziekkeuze. Toevallig heb ik afgelopen week het album van Elliott Smith leren kennen, erg bijzonder in zijn eenvoud. Angeles kende ik al langer door de film Good Will Hunting, prachtig nummer dat ook in mijn top 100 zou staan.

Over Sufjan Stevens en Illinoise verder niks toe te voegen. Een van mijn favoriete artiesten en een van de mooiste albums ooit gemaakt. Carrie & Lowell sla ik momenteel nog net wat hoger aan, maar ze zouden makkelijk beiden in mijn top 10 kunnen staan. Dit specifieke nummer zegt mij alleen even niks, lang geleden dat ik de plaat heb gehoord. Bij mij zijn toch vooral de 'hitjes' favoriet zoals Casimir Pulaski Day. Zal hem weer eens opleggen

avatar van Johnny Marr
Gelukkig is Angeles ook bloedmooi

avatar van arcade monkeys
Vlak voor de top 3 eerst even wat decenniumstatistiekjes over deze top 100:

60’s: 7
70’s: 7
80’s: 17
90’s: 22
00’s: 30
10’s: 17

De jaren ’60 (met als hoogste The Velvet Underground), ’70 (Joni Mitchell) en ’10 (Cloud Nothings) zijn al volledig uitgespeeld. Wat betekent dat de top 3 nog mooi verdeeld is over evenveel decennia . Elk nummer dat nog volgt, is dan ook het beste van het desbetreffende decennium te beginnen met:

3. Sonic Youth – Teen Age Riot (1988)




Het mag ondertussen duidelijk zijn dat ik een dikke boon heb voor noisy indie-rock en dé band binnen dat genre (de rest staat niet eens op de foto) is Sonic Youth. Ik kwam ze uiteraard al vlug op het spoor toen ik me in muziek ging verdiepen. Maar alhoewel ik zot was van Nirvana, was Sonic Youth aanvankelijk toch nog te ontoegankelijk en te drammerig. Het feit dat ze in een van de betere Simpsons afleveringen zaten (samen met Cypress Hill en Smashing Pumpkins) bracht weinig zoden aan de dijk. Er is niet echt een moment geweest waarop ik ben omgeslagen, maar langzaamaan zijn de puzzelstukjes toch in mekaar gevallen tot ze een van mijn allerfavoriete groepen worden. Vorig jaar heb ik zelfs nog de tijd genomen om een biografie over hen te lezen (Goodbye 20th Century van David Browne). Gigantische aanrader, het gaat niet alleen uitvoerig over hun muziek, maar ook is er veel aandacht voor het uitgebreide netwerk van kunstenaars en mede-muzikanten die de band rondom zich had verzameld.

It takes a teenage riot, to get me out of bed right now. Oorspronkelijk heette de track “J Mascis for president” gezien het blijkbaar gaat over een alternatief universum waarin de frontman van Dinosaur Jr. de president van de VS is (dat had ik er zelf nooit uitgehaald, maar bon). Uiteindelijk is het “Teen Age Riot” gedoopt en bekend geworden als het openingsnummer van hun allergrootste meesterwerk. Het was een lastige keuze: over alles van Evol, Sister en Daydream Nation kan ik lyrisch zitten doen. Waanzinnig ook dat ze drie zulke albums op even veel jaar uit hun hoed hebben getoverd.

De ouverture van “Teen Age Riot” is al betoverend. De gitaren gaan een beetje opwarmen en aftastend tegen mekaar inspelen. Waarboven Kim Gordon dan wat bezwerend gaat mompelen. Ik zit eigenlijk al op het puntje van mijn stoel en dan moet dat moment waarop het allemaal openbreekt nog komen. Na een minuut en twintig seconden is het zover en komt de beste riff aller tijden er aan. Mooiere geluiden dan wat Thurston Moore daar uit zijn gitaar tovert zijn praktisch nergens te horen. De gitaren schudden en beven en kletteren, de drummer is een waar beest en dan heb je ook nog de meest badass bassiste uit de geschiedenis die meespeelt. Dat kan gewoon niet misgaan. De herrie is hier behoorlijk gestroomlijnd, maar tijdens de instrumentale momenten gaat het wel echt los en zou je haast uit je vel springen. Het beste van veel werelden. Ik kom superlatieven tekort.

avatar van arcade monkeys
En dan is het morgen tijd om af te sluiten met de top 2! In afwachting al eventjes de spotify lijst geüpdatet:



avatar van Corporal Clegg
Ik heb jouw lijst met grote vreugde gevolgd Arcade.. Mooie titels. Benieuwd. Naar die top 2.

avatar van chevy93
Mooi persoonlijk verhaal bij Sufjan.
Nou maar hopen dat je hier niet bekend komt te staan als "de biseksueel"

Voor wat het waard is, misschien wel het meest gelikete bericht op MuMe?

avatar van Arrie
chevy93 schreef:
Mooi persoonlijk verhaal bij Sufjan.
Nou maar hopen dat je hier niet bekend komt te staan als "de biseksueel"

Voor wat het waard is, misschien wel het meest gelikete bericht op MuMe?

Deze heeft er meer.

Edit: inmiddels gelijk. Pak dat record Jan!

avatar van hoi123
Mooi verhaal bij Sufjan, Jan - supertoevallig, want ik had precies hetzelfde, rond dezelfde leeftijd, bij hetzelfde nummer. Ik kan de keren niet tellen dat ik op m'n tienerkamer dat nummer luisterde en me zo herkend voelde in die prachtige mix van schaamte en euforie die ik in het nummer hoor. Een aantal jaar later ervaar ik nu met betrekking tot mijn seksualiteit (godzijdank) natuurlijk niet meer dezelfde emoties als Sufjan in dit nummer, maar iedere keer dat ik hem luister - en vooral nu ik je stukje lees - word ik wel weer 6 jaar terug in de tijd gegooid.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
Arrie schreef:
(quote)

Deze heeft er meer.

Edit: inmiddels gelijk. Pak dat record Jan!


Laat ik dan maar even helpen

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:20 uur

geplaatst: vandaag om 12:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.