menu

Hier kun je zien welke berichten psychonaatje als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Blondie - Parallel Lines (1978)

5,0
Vrouwen zijn de mooiste wezens die op deze planeet rondlopen, zoveel is duidelijk. Ik weet nog goed dat het gesprek bij een verjaardag enkele jaren geleden op het onderwerp "vrouwen en mannen" uitkwam. Een van de aanwezige meiden zei dat ze vrouwen veel mooier vond dan mannen, de meeste meiden knikten nadat ze dit gezegd had. Ik merkte dan ook (voor mij erg logischerwijs) op: "Ik begrijp dan ook nooit dat jullie op mannen vallen." Een diepe stilte was het gevolg. Er zaten behoorlijk veel meiden, zo beetje al die meiden hadden verkering met een jongen, maar geen van die meiden kon mij vertellen wat er nou zo aantrekkelijk aan mannen is, iets wat vrouwen niet hebben. Ik wil niet generaliseren, maar wij mannen voeren oorlog en vegen zonder enig gevoel voor mededogen hele rassen van de aardbodem. We zijn machtsbeluste, geweldadige, stinkende wezens die eigenlijk nauwelijks een plaats verdienen op deze planeet. Ik denk dat de aarde er zonder ons een stuk mooier had uitgezien en heel wat vrediger was geweest. Daarbij zijn de meeste mannen lomper dan dat wat een voddenman op zijn kar heeft liggen, terwijl vrouwen over het algemeen aan sierlijk bewegende gazelles doen denken, vooral als ze dansen. Bij dansende mannen vraag ik me meestal af of er in het desbetreffende etablissement een mierenplaag heerst die nodig bestrijd moet worden.

Het is voor mij altijd een raadsel gebleven en zal het altijd blijven hoe vrouwen (of mannen) op mannen kunnen vallen. Ik vraag me dan als ik verliefd ben dan ook altijd af of die liefde wederzijds kan zijn, niet of liefde gericht kan zijn tot mij, maar uberhaupt tot een man. Gaan vrouwen niet stiekem met mannen omdat het gezelliger is dan alleen, omdat mannen nog steeds de betere banen hebben (wat de machtbelustheid van mannen ook weer bewijst) en ze zo verzekerd zijn van een betere toekomst of vanwege de seks? En als ik dan al twijfel over de lichtste vorm van liefde, hoe zit het dan met de mijn-aderen-barsten-één-voor-één-vanuit-mijn-hart-open-als-
ik-nog-een-seconde-zonder-je-ben-verliefdheid?

Maar dan is daar Parallel Lines. Ja, Blondie is een beetje Chris Stein en anderen, maar Blondie is eigenlijk Debbie Harry. Ze was frontvrouw. Misschien niet de eerste (ook niet belangrijk), maar ze viel op. Ze was frontvrouw van een punk(achtige) band en er waren niet veel van dat soort bands met vrouwen aan het roer. Bovendien was Debbie gewoon een ontzettend mooie vrouw en ook nog een stuk (daar zit wis en waarachtig een verschil tussen) en wist ze zich altijd sexy te kleden (tenminste vind ik, als ik oude opnames en foto's zie). De band was genoemd naar wat bouwvakkers altijd naar haar riepen en ze had een groot aandeel in het schrijven van nummers. Een FRONTVROUW dus, met hoofdletters.

Uitgerekend die vrouw weet mij duidelijk te maken dat vrouwen wel degelijk op mannen kunnen vallen, en niet zo klein beetje ook. Nee, Debbie Harry's liefde gaat veel verder dan een lichte vorm van vlinders in de buik:
I'm in the phone booth, it's the one across the hall/If you don't answer, I'll just ring it off the wall [...]/Don't leave me hanging on the telephone , aldus Hangin' on the Telephone. Daarbij weet ze dit nummer zo te zingen dat haar smeekbede ook daadwerkelijk overkomt als een smeekbede, maar zonder het verlangen kleiner te doen maken (let vooral op het laatste gedeelte, bij
I'd like to talk when I can show you my affection/Oh I can't control myself!).

One Way Or Another is nog erger:
One way or another, I'm gonna find ya'/I'm gonna get ya', get ya', get ya', get ya'/[...]/I will drive past your house and if the lights are all down/I'll see who's around.
Debbie Harry ontpopt zichzelf als een stalker, en één van het professionele soort (I'll walk down the mall, stand over by the wall/Where I can see it all, find out who ya' call/Lead you to the supermarket checkout, some specials and rat food).
Picture This is dan weer wat liever, hier stelt ze zich heel erg kwetsbaar op, maar niet zonder duidelijk te maken dat de desbetreffende man toch echt ook het object van haar verlangen is:
I will give you my finest hour/The one I spent watching you shower.

Wat opvalt aan de geciteerde teksten is wat mij betreft dat ze zo lekker recht-voor-zijn-raap zijn. Ze zijn simpel, maar nergens cliché. En dat is gewoon knap, ik kan hier meer mee dan met het pseudo-diepzinnige geneuzel waar andere artiesten zich nog wel eens in verhullen (bovendien lijkt het alsof Debbie Harry de teksten ter plekke beleefd heeft, de gevoelens tijdens het inzingen heeft gehad, de producer het opnameapparaat onder haar neus heeft gehouden, terwijl ze de man aan het stalken was, zeg maar).
De muziek is al even recht voor zijn raap. Neem nou Hanging on the Telephone. Je hoort een telefoon twee keer overgaan en direct begint Debbie met haar tekst (de vierde seconde), waarna de drummer onmiddellijk aftikt en de rest van de band ook begint te spelen (de vijfde seconde). Geen seconde op dit album is overbodig en alles is heel erg strak. Dat zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat dit een album is dat gemaakt MOEST worden, de band had geen enkele keuze.

Het album is binnen dit alles echter enorm gevarieerd. Natuurlijk is een band altijd gebonden, maar de orgeltjes en opsmukken hier zijn bijzonder lekker en altijd ontzettend goed getimed. Neem nou het tempo dat in One Way or Another helemaal wordt omgegooid. Ook qua instrumenten is dat zo: eerst heeft de gitaar de overhand, daarna neemt het orgeltje het over, maar de gitaar komt langzaam weer terug (let ook op de drums!). Heart of Glass (de onwaarschijnlijke combinatie van punk/new wave en disco, wie had dat gedacht dat het zou kunnen?!) mag bekend worden verondersteld.

De grote kracht van dit album is dat het allemaal zo simpel lijkt. Het lijken simpele (commerciele) popliedjes, maar ze zitten allemaal vernuftig in elkaar en zijn afwisselend genoeg om niet te gaan vervelen. Als ik dit album vijf keer achter elkaar heb gedraaid, druk ik nog gerust op "play" voor een zesde keer.

Ook het feit dat Debbie Harry mij duidelijk heeft gemaakt dat vrouwen wel degelijk mannen kunnen begeren, speelt voor mij een grote rol. Dit albums is van het eind van de jaren '70, maar op hoeveel albums werd destijds door een zangeres duidelijk gemaakt dat ze een man wel zag als een object van haar zeer grote verlangens en zelfs zag als lustobject (en dat zonder oppervlakkig te worden, woorden als handsome worden niet gebruikt, hooguit pretty)? Dat maakt van Debbie Harry nog meer de zelfverzekerde, maar toch kwetsbare frontvrouw. Ik heb er nooit over gelezen, maar ik denk wel dat zangeressen uit de jaren '80, zoals Madonna, goed op Debbie Harry hebben gelet.

Zucht, ik heb een veel te lang stuk geschreven, waarschijnlijk leest nietmand dit, maar ik kan niet anders. Het is zo moeilijk te omschrijven waarom dit volgens mij één van de beste albums allertijden is (dat is sowieso moeilijk bij een album), maar ik wilde het graag, omdat ik de enige ben die het album in zijn top 10 heeft staan. Ik voelde me verplicht tekst en verklaring te geven. Ik hoop dan ook dat ik hiermee heb duidelijk gemaakt waarom ik dit zo'n geweldig album vind en waarom dit album wat mij betreft veel meer aandacht verdient.

Bloodhound Gang - Playlist Your Way (2009)

Alternatieve titel: Hits CD

Dat was de algemene vorm, nu de inhoud van de cd. Opvallend genoeg heeft de Bloodhound Gang nooit grote hits gehad in de VS. Alleen The Bad Touch heeft in de Billboard top 100 gestaan, op een schamele 52ste plaats. De ondertitel "Hits CD" is dus bij de Bloodhound Gang wat overdreven (als je kijkt naar de VS, het VK, Duitsland, Nederland, Finland, Australië, Frankrijk, Noorwegen, Italië, Zweden en Oostenrijk, dan zijn er in totaal 10 nummers van de Bloodhound Gang die in minstens één van de landen in de top 100 heeft gestaan, dus ook dat is niet erg veel).

Je verwacht dan de singles te krijgen, maar daar is ook niet voor gekozen. Three Point One Four, I Hope You Die en A Lap Dance Is So Much Better When the Stripper Is Crying waren geen singles. Mama Say, Your Only Friends Are Make Believe, The Inevitable Return of the Great White Dope en Screwing You on the Beach at Night waren dat wel, maar staat niet op deze verzamelaar. Met name de afwezigheid van The Inevitable Return of the Great White Dope vind ik een gemis (elk nummer dat zijn refrein begint met "One part the Führer, one part the Pope" hoort op de verzamelaar van de desbetreffende band te staan ). Verder mis ik nog persoonlijk favoriet You're Pretty When I'm Drunk en durf ik te zeggen dat Hell Yeah ook niet had misstaan op deze cd.

Eigenlijk vind ik zelf het bovenstaande allemaal gezeik als ik de cd opzet (ja, zo ben ik dan ook wel weer). Ik krijg dan namelijk precies wat ik al een tijd wilde: een verzamelaar van de Bloodhound Gang, met ten minste Fire Water Burn, Along Comes Mary, The Bad Touch, The Ballad of Chasey Lain, Mope, Foxtrot Uniform Charlie Kilo en Uhn Tiss Uhn Tiss Uhn Tiss Uhn Tiss erop. En daar ging ik oorspronkelijk voor. De uitvoering had, zo blijkt uit het voorgaande, wel honderd keer beter gekund (en de Bloodhound Gang verdient dat wat mij betreft ook), maar uiteindelijk draait het toch allemaal om de muziek.

Dusty Springfield - Dusty in Memphis (1969)

4,5
Als ik één vrouw ondergewaardeerd vind in de soul, dan is het wel Dusty Springfield. Of ze wordt (zoals hierboven) geschaard onder (naar mijn mening) verschrikkelijke termen als 'white soul' of 'blue eyed soul', termen die meestal worden gebruikt voor blanke artiesten die iets doen wat tegen soul aanschurkt, maar het niet is. Door middel van dergelijke termen wordt geprobeerd te verhullen dat deze artiesten eigenlijk gewoon popmuziek maken, alleen willen de journalisten of de artiesten deze 'ordinaire' term (in hun ogen althans) ontwijken.

Dusty Springfield maakt naar mijn bescheiden, maar daarom niet minder krachtige mening, soul. Natuurlijk, het heeft een hoog popgehalte, zeker de albums in het begin van haar carrière. Maar is dat gehalte echt zoveel minder dan het gemiddelde Motown-nummer? Welnee. En toch zou niemand het in zijn hoofd halen om daar een aparte term voor te verzinnen die inbreuk doet aan de term 'soul'. Maar ja, als je blank bent en ook nog eens uit Groot-Brittannië komt, heb je nou eenmaal alle schijn tegen je bij het maken van soul.

Voor de sceptici: beluister dit album. Luister nog eens goed naar het welbekende Son of a Preacher Man. Geen soul zegt u? Soul light zegt u? Mag ik u een idioot noemen? Overigens is dit heerlijke nummer niet eens mijn favoriete nummer van dit album. Dat is het openingsnummer Just a Little Lovin', met de geweldige tekst Just a little lovin'/Early in the morning/Beats a cup of coffee for starting off the day en later This ol' world wouldn't be half as bad/Wouldn't be half as sad/If eacht and everybody in it had (just a little lovin'). Vanaf dit openingsnummer begint een rustig, maar ontzettend soulvol album, rijk, met zijn vele violen, behoorlijk wat toeters en natuurlijk de onvermijdelijke bellen. Het hele album ruikt naar ingetogen droefheid, maar heeft tegelijkertijd iets opwekkends, zoals vaker in de soul. Dusty draagt het album in zijn geheel, met haar rechtoe-rechtaan en gepassioneerde stem. Dat is een overigens een knappe prestatie, want het moet niet gemakkelijk zijn om jezelf staande te houden in de dikke (soms bijna kitscherige), maar prachtige arrangementen, zeker als je niet zo'n krachtige rauwe stem hebt als Aretha Franklin, maar meer aan de zoete kant van de soul zit. En dan ook nog zonder de verschrikkelijke uithalen waaraan dergelijke zangeressen zich vaak schuldig aan maken. Wat mij betreft is elk nummer op dit album een klein pareltje. Favorieten kiezen is bijna onmogelijk. Over elk nummer is wel positief te schrijven en zoals bij elk erg goed album ademen de nummers eenzelfde sfeer uit, zonder al teveel op elkaar te lijken. Houd er wel rekening mee dat dit rustige soul is en dat de stem van Dusty meer aan nachtegalen doet denken dan aan schuurpapier. Daarom is dit voor mij een ideale zondagochtendplaat, met de kanttekening dat hij het ook op andere dagen en andere tijdstippen (zoals nu) prima doet.

Mocht de lezer nog een tip van mij aan willen nemen: kopen de luxe (remastered) versie van dit album, niet met de acht monoversies als bonustracks, maar met de elf extra nummers. Die zijn namelijk van hetzelfde hoge niveau als de 'normale' nummers.

El-P - I'll Sleep When You're Dead (2007)

4,0
Op het eerste gehoor vind ik dit een bijzonder goed album. Het ligt me wat meer dan Fantastic Damage. Hoewel dat album zeker zijn momenten heeft en bijzondere goede nummer kent (met name Deep Space 9mm, Stepfather Factory, Dead Disnee en The Nang, the Front, the Bush and the Shit), vond ik het als heel album wat lastig om 'm uit te zitten. Dat komt aan de ene kant doordat het oncomfortabele muziek is, maar daar kan ik nog wel inkomen. Het was meer het drukke, of beter gezegd: het constant drukke. I'll Sleep When You're Dead vind ik wat gedosseerder. Het is wel druk, maar je krijgt af en toe wat meer adempauze, er is wat meer ruimte in plaats van die constante stortvloed.

Dat doet me denken aan een artikel dat ik pas las (ik dacht in de Live XS). Daar stond in dat Fantastic Damage voortborduurde op Funcrusher Plus. Dat is misschien een klein beetje zo (oncomfortabel, donker, industriele geluiden, de duistere sfeer), maar voor het grote deel vind ik dat ontzettende nonsens. Het klinkt namelijk alsof er weinig verschil is tussen de album, terwijl Funcrusher Plus juist ontzettend minimaal is (neem Vital Nerve met als basis een melodielijn van drie tonen), waar Fantastic Damage gewoonweg constant bombastisch te noemen is.

I'll Sleep When You're Dead ligt volgens mij tussen Funcrusher Plus en Fantastic Damage in. Het is zeker drukker dan Funcrusher Plus, maar niet zo'n enorme brei van geluiden als Fantastic Damage. Dit ligt mij beter. Ook de ontwikkelingen binnen de nummers (Tasmanian Pain Coaster bijvoorbeeld) valt meer op en is ook beter te volgen en geleidelijker dan bij Fantastic Damage (er zit meer opbouw in de nummers). Ook dat vind ik een enorme goede ontwikkeling. Dit album zou daarom wel eens hoog kunnen scoren in mijn eindlijst.

Overigens: ik moet Fantastic Damage nog wel wat meer beluisteren, want ik heb wel het gevoel dat ik dat album meer kan waarderen dan dat nu het geval is.

Eminem - Encore (2004)

1,5
Hier moet ik toch even mijn hart over luchten. Alvast excuses voor de enorme lap tekst.

Ik leerde Eminem kennen via een vriendin, die weg was van The Marshall Mathers LP. Omdat zij zo enthousiast was en ik Stan een geweldig nummer vond (Stan werd al vroeg veel gedraaid op 3FM) en het geluk had een vakantiebaantje te hebben in een warenhuis, heb ik het album diverse keren door de winkel laten schallen (niet iedereen was daar even blij mee). Het album was in de aanbieding, dus ik heb het toen ook gekocht. The Marshall Mathers LP groeide uit tot één van mijn favoriete cd's. Het album is duister, neemt je mee naar de donkere kanten van de ziel, is humorvol, schockerend en fascinerend (niet zelden allemaal tegelijk). Eminem had de kracht om je van het ene gevoel naar het andere te slingeren. Kritiek die je op hem kon hebben, ontkrachtte 'ie al voordat je de kritiek kon verwoorden.

Daarna kwam te Eminem Show, wat commercieler, gelikter, meer cartoonachtig (niet de cartoonachtigheid van The Slim Shady LP, maar veel braver), maar het album had toch een paar verdomd goede en lekkere nummers.

En nu is Eminem's laatste wapenfeit Encore. En tja... Nee, dit is helemaal niet waarom ik van Eminem hield. Om eerlijk te zijn word ik er droef van hoe de subtiele en tegelijkertijd onsubtiele humor met dubbele bodems en teksten waarover is nagedacht en aan is geschaafd, zijn vervangen door de veel te gemakkelijke poep-en-pieshumor van Puke, My 1st Single, Big Weenie en Ass Like That. Het is allemaal veel te simpel en veel te banaal. En natuurlijk is daar de verplichte eerste dancesingle (Just Lose It), die het presteert én een veel zwakkere broeder én een herhalingsoefening van Without Me te zijn. Een heel album lang heeft Eminem nauwelijks iets boeiends te melden. Waar hij dat wel doet, vergist hij zich regelmatig. Zo rapt hij dat de Shady Records/Murder Inc of 50 Cent en Eminem/Ja Rule vete "way beyond some Jay-z and Nas shit" ging (in Like Toy Soldiers). Sorry Em, maar die disses die ik heb gehoord zouden echt nog geen voetnoot zijn in de strijd tussen die twee verbale zwaargewichten. Waar de teksten wel ergens over lijken te gaan, heb ik het gevoel van "been there, done that", zoals in Crazy In Love over zijn haat/liefde verhouding met Kim en Mockingbird, wat weer een herhalingsoefening is van het al zwakke Hailie's Song. Alles wat in die nummers wordt gezegd, heeft hij allang eerder en beter gezegd. Over de muziek kan ik kort zijn: de producties van het album zijn gelikter dan gelikt en missen de kracht en de duisternis die The Marshall Mathers LP en The Slim Shady LP voortdurend spannend hielden.

Waarom dan toch twee sterren? Tja, het is net als met je eerste liefde. Nadat de liefde over is en je elkaar een paar jaar niet hebt gezien, merk je ook pas op dat ze dikker is geworden, wel een heel raar lachje heeft en haar hobbies saaier zijn dan een gemiddeld bezoek aan een woonboulevard. Maar je herinnert je ook de mooie tijd die je hebt gehad en ondanks alles snap je toch ergens ver weg waarom je van haar hield, zeker als de herinneringen weer langzaamaan boven komen drijven. Met andere woorden: Eminem blijft Eminem en of hij nou een heleboel of niks te melden heeft, het is Eminem. En Eminem op een halve of een kwart kracht, is nog altijd interessanter dan zo'n 90% van alle andere mc's op volle kracht. Maar de liefde, die is wel voorbij.

Jay-Z - Unplugged (2001)

Alternatieve titel: MTV Unplugged

4,0
Jordy schreef:
Ben niet zo'n Jay-Z fan, maar dit is erg erg leuk. Mede dankzij The Roots die de muziek doen. De manier waarop Takeover gedaan wordt (live worden de beats van Shook Ones en NY State of Mind gespeeld) is erg leuk verzonnen.

Ik las lang geleden op internet een bericht waarin de schrijver zei de Unplugged versie van Takeover nog pijnlijker te vinden voor Prodigy van Mobb Deep en voor Nas, maar ik snap nu eindelijk waarom. Ze doen trouwens ook nog even de beat van QB Finest's Oochie Wally, tijdens deze lyrics:

Went from, Nasty Nas to Esco's trash
Had a spark when you started but now you're just garbage
Fell from top ten to not mentioned at all
To your bodyguard's "Oochie Wally" verse better than yours
Matter fact you had the worst flow on the whole entire song
But I know - the sun don't shine, the son don't shine


En vervolgens schakelen ze inderdaad over naar N.Y. State of Mind. Auch!

Dit album doet mijn vooroordeel over Jay-Z weer bevestigen. Als de man in een goede bui verkeert (wat hier overduidelijk het geval is), is het niet alleen een hele goede rapper, maar is het ook nog heel erg plezierig om naar hem te luisteren, omdat het plezier er bij hem zélf vanaf spat. Zie voor een ander overduidelijk geval Never Let Me Down van Kanye West (vooral de laatste minuut).

Lee Moses - Time and Place (1971)

4,5
Volgens de mensen die er verstand van hebben een 'lost soul classic'. Time and Place kwam in 1971 op kleine schaal uit. Er is weinig bekend over Lee Moses, alleen dat hij inmiddels dood is en dat hij studiomuzikant was (hij heeft nog backing vocals gedaan bij Jimi Hendrix, schijnt). Men heeft maar twee foto's van hem, waarvan die op de hoes van dit album er één is. Voordat hij dit album uitbracht, had hij wat singles uitgebracht en na het album kwam nog een single.
Nu is dit alles bij elkaar verzameld op één cd die enkele maanden geleden is uitgekomen als het album plus bonustracks, keurig met alles op de juiste (chronologische) volgorde. Het heeft iets triest, vind ik, heel het werk van deze man verzameld op één plastic schijfje.

Misschien vind ik het wel vooral triest omdat dit GOED is, niet zomaar goed, maar echt, echt, echt goed. Lee Moses heeft misschien wel de rauwste soulstem die ik ken. Het is wat gevaarlijk om iemand met één album met de Grote Meester te vergelijken, maar als ik (geweer tegen mijn slaap) een naam moet noemen: Otis Redding. Ja, het woord is eruit. Af en toe doet 'ie me trouwens (merkwaardig genoeg) ook denken aan een op hol geslagen Cee-Lo.
En daarmee geef ik eigenlijk gelijk aan dat dit helemaal 'mijn' soul is. Dit is rauwe soul, soul met een ongeslepen randje, soul met whiskey in de strot. Het volgt allemaal de gouden, ongeschreven soulregels en is dus niet vernieuwend binnen het genre, maar who cares. Lee Moses weet af en toe wel flink de randen op te zoeken en soms terug te gaan naar de basis (mind you, dit was al in de jaren '70). Het is vaak funky, maar nog vaker schuurt het tegen blues aan, wat ook komt door zijn rauwe manier van zingen. De zang brengt alles naar een hoger platform. Een ballad als I Can't Take No Chances is zonder die zang wat gewoontjes, maar dat is puur buiten de zang gerekend.
De nummers zijn trouwens vaak wel goed gearrangeerd en volgens mij heeft Lee Moses niet de eerste de beste studiomuzikanten op zijn album laten spelen. Vooral de bas springt er in sommige nummers uit.

Het enige waar ik niet zo'n fan van ben, zijn de instrumentale nummers (Day Tripper en Reach Out I'll Be There), maar dat is toch echt maar een heel kleinigheidje. Zolang je daar nummers als Bad Girl tegenover hebt staan, is er weinig aan de hand. Al met al denk ik dat dit mijn beste ontdekking is van dit jaar. Sterker nog: het zal me niet verbazen als dit album in de toekomst in mijn top 10 komt.

Voor een uitgebreid verhaal over deze man en de nummers op het album, check deze site. Ik mag natuurlijk niet linken naar nummers, maar via deze blog zijn misschien wel nummers te beluisteren.

Millie Jackson - Caught Up (1974)

4,0
In het kader van het Soulalbum van de week-topic (wat verlaat ) beluisterd en ik ben echt ontzettend verrast hierdoor. Precies mijn soort soul: veel blazers en strijkers en een dame met een ontzettende lekkere, behoorlijk rauwe stem.

Sterk concept ook voor een album (hoewel gelukkig niet té consequent door het album heengedrukt), zo'n driehoeksrelatie (vierhoeksrelatie zelfs?). Fantastisch hoe Millie een stem geeft aan de vrouwen en (bij mij althans) begrip kweekt voor beide situaties, maar zich er ook niet voor schroomt om ongegeneerd de bitch uit te hangen.

In het begin vond ik het middenstuk wat minder, maar daar ben ik van teruggekomen, hoewel ik So Easy Going, So Hard Coming Back en I'm Through Trying to Prove My Love to You (dus meer het bijna-einde ) nog wel iets minder vind dan de rest. Het begin van het album (de eerste drie nummers) vind ik het best, maar ook het laatste nummer is fantastisch mooi.

Al met al krijgt het album van mij vier sterren, met misschien een mogelijkheid tot een verhoging met een half. In ieder geval gaat deze op mijn verlanglijstje!

Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik (1991)

4,5
Wat een heerlijke cd is dit toch! Ik was vandaag wat depressief, maar dit bleek een bijzonder goed medicijn. De Peppers combineren hier rock, funk, metal en hip-hop en gieten er een flinke sheut Pepersaus overheen, zodat het geheel als iets unieks klinkt. Het geheime wapen van de Peppers is de retestrakke ritmesectie van bassist Flea en drummer Chad Smith, die het werkelijkwaar keer op keer voor elkaar krijgen om een fundering onder de nummers te leggen die strakker is dan een leren broek maat XS om het achterwerk van ma Tokkie. Favorieten zijn openingsnummer The Power of Equality, If You Have to Ask, Suck My Kiss, Give It Away, Blood Sugar Sex Magik, Naked in the Rain en het lichtelijk psychedelischabsurde Sir Psycho Sexy.

Maar niet alleen de up-tempo nummers zijn fantastisch, ook de ballads grijpen je naar de strot alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Under the Brigde mag bekend zijn, Breaking the Girl en in nog hogere mate I Could Have Lied zijn stiekem nog veel mooier.

En dan: de lengte. Meestal vind ik een cd van 40, 50, hooguit 60 minuten wel mooi zat. Meestal levert meer alleen maar fillers op en dat zorgt weer voor van die net-niet-cd's. Dit album duurt bijna 74 minuten, maar het lijkt maximaal een kwartiertje te duren. "Wat nou fillers nodig bij een album van meer dan een uur?" lijken de Peppers mij toe te funken en rocken. Alles aan dit album is zo fantastisch dat ik alleen maar diepe bewondering voor de Peppers kan hebben en deze bewondering levert het album 5 hele dikke sterren op en een welverdiende plek in mijn Top 10.

Roxy Music - Avalon (1982)

3,0
Ik vind dit album echt een stuk minder dan de oude Roxy Music albums. Dit is echt saai in vergelijking met albums als Roxy Music, For Your Pleasure en Stranded. Op die albums zijn altijd spannende elementen te vinden in de muziek (een soort van valse elementen, zoals de sax in Do the Strand). Dit kabbelt af en toe wat teveel voort. Nog steeds wel mooi, hoor, maar ik luister dit veel minder graag dan die eerste drie albums.

The Complete Stax-Volt Singles 1959-1968 (1991)

5,0
Allereerst een hele grote aan het adres van Reijersen voor het toevoegen!

Dit is met afstand de beste verzameling die ik heb. Maar liefst 9 cd's vol soul en niet de softe(re) soul van Motown e.d. (waarmee (ook) op een blank publiek werd gemikt), maar de zuiderlijke Memphis-soul. Belangrijkste artiesten: Otis Redding, Sam & Dave, Booker T. & The MG's (die overigens als 'huisband' vaak te horen zijn op tracks van anderen), de Bar-Keys, Rufus Thomas en (dochter van Rufus) Carla Thomas. Dit is soul (daar valt niet over te twisten), maar soms zijn er andere stijlen doorheen te horen, zoals R&B en blues, met name op nummers van Rufus Thomas, zoals het eindeloos gecoverde Walking the Dog. Daarom geeft deze collectie niet alleen het beeld van het label 'Stax' en het kleine broertje 'Volt', maar eigenlijk ook een goede indruk van de 'zwarte' muziek in de jaren '60.

Als eerste valt op dat er het zo'n coherent geheel is. Op een of andere manier hebben alle nummers een zelfde soort sfeer: relaxed, onbevangen, maar (meestal) ontzettend funky (bijna avant la lettre). Maar toch is het allemaal zo divers dat je met een gerust hart de 9 cd's achter elkaar kan aanzetten. Alle 9? Jazeker, alle 9, dat zeg ik toch? Ik heb zelf nooit dat ik een dag lang dezelfde soort muziek draai, maar alle 9 cd's haal ik gemakkelijk, dat weet ik zeker (alleen is dat qua tijd wat lastig, want het is ruim 10 uur muziek!).

Wat verder opvalt, is de willekeurigheid van het lot. Waarom is Carla Thomas redelijk bekend, maar Wendy Rene niet? Niet dat Carla Thomas slecht is of slechter is dan Wendy Rene, maar Wendy Rene heeft echt een prachtige stem en is veel minder bekend. Dat soort dingen vallen op en laten mij als luisteraar voordurend in verwondering (naast bewondering) achter. Het is alsof een opperwezen met zijn ogen dicht uit een rijtje Stax-artiesten heeft lopen aanwijzen: "Jij wel, jij niet.". Voor de luisteraar heeft het het prettige gevolg dat de minder bekende nummers en artiesten opvallen. En na enkele malen beluisteren, gaan de nummers zich op zo'n manier in je hoofd nestelen, dat ze niet alleen niet meer te verwijderen zijn (ook niet door middel van enkele grote operaties), maar ook dat ze volkomen natuurlijk voor je worden.
Dat is meteen een groot nadeel, want je gaat er vanuit dat de rest van deze planeet de liedjes ook kent, althans dat gedeelte dat de grotere namen die op deze colletie staan, kent. Verwacht van jezelf daarom uitvallen als "Hoezo ken je The Drapels niet?!?!? Hoe je niet van soul ofzo?!?!?" Blijf dus vooral rustig nadenken, om dit soort situaties te voorkomen. Probeer je te herinneren welke tracks en artiesten wel algemeen bekend moeten worden verondersteld en welke niet, anders raak je volkomen in de knoop: dus Otis Redding en Sam & Dave zijn wel bekend, The Drapels niet. Overigens springen de singles van Otis Redding en Sam & Dave wel boven de rest uit, maar dat mag niet als maatstaf worden gehanteerd om de rest te beoordelen. De nummers van Otis Redding en Sam & Dave zijn van zulke uitzonderlijke klasse dat een vergelijking met wie dan ook altijd misplaatst is. Ik bedoel: de genialiteit van Einstein doet niets af aan de genialiteit van Newton, het technisch vernuft van Maradonna doet dat van Cruijff niet slinken. De onbekendere tracks ga je dus, zoals al gezegd, steeds meer waarderen, maar na intensievere beluistering ga je de bekendere nummers weer herwaarderen, waardoor je uiteindelijk op 244 favorieten uitkomt, een getal dat niet geheel toevallig overeenkomt met het aantal tracks dat deze verzameling kent. Deze verzameling had met goed recht "Alle 244 goed!" kunnen heten, alleen zou dat in dit geval wel conform de waarheid zijn, wat tegen het principe van een dergelijke titel ingaat.

Ook grappig is dat je af en toe nummers voorbijkomt die je niet kent, maar waarvan je wel stukken kent. Ja, er is uitgebreid uit de nummers gesampled. Wij zijn niet de eersten die de nummers hieruit ontdekken, zal ik maar zeggen. Zo weet ik bijna zeker dat The RZA van de Wu-Tang Clan een exemplaar van deze collectie in huis heeft, net als veel andere hip-hopproducers en R&B-producers (waar ken ik dat gitaartje in het begin van In My Heart van Barbara & The Browns ook alweer van?).

Alsof het allemaal niet genoeg is: het boekje. Dat boekje heeft dezelfde afmetingen als een cd en bevat informatie over alle tracks (wanneer uitgegeven, hoogste posities in de popcharts en R&B-charts van Billboard enz.), maar vooral interessant is het 48-pagina grote verhaal (met kleine letters) over Stax en Volt in de periode tot 1968. Het verhaal is (losjes) geent op de volgorde van de tracks en is ontzettend interessant, vol met leuke verhalen. Je kan echt merken dat er werk van is gemaakt. Daarbij staan er tientallen prachtige foto's in, soms zelfs in kleur.

Al met al is dit meest fantastische verzamelaar die je je maar kan wensen. Dit is meer dan een verzameling liedjes en een collectie waar veel zorg aan besteed is, dit is een trip door een cultuur, door de menselijke geest, door emoties heen, door geweldige liedjesschrijfkunsten en muzikantisme met een hart, door vakmanschap in combinatie met bezieling, rechtstreeks uit De Ziel. Beter bekend als 'SOUL'. Mocht ik na mijn dood in de hemel belanden, dan zal me het niets verbazen als de hemel dit als soundtrack heeft. En dan prijs ik mezelf een gelukkig man. Vijf sterren en na enig nadenken op nummero uno in mijn top tien, ondanks (of dankzij?) dat het een verzamelaar is.


PS: Voor 50 euro (schijntje!) te koop bij de Fame te A'dam (Rootsafdeling).

Edit: "selecteer 49 favoriete tracks"

Willie Hightower - Willie Hightower (2004)

4,0
Ik kende Willie Hightower al via Reijersen en heb 'm nog maar eens opgezet omdat 'ie soulalbum van de week is geweest. Het is inderdaad erg fijne muziek, ook weer precies de soul waar ik van hou. Fijne stem, krachtig en rauw. De arrangementen zijn allemaal helemaal dik in orde.
Kleine minpuntjes vind ik dat er soms covers van wel erg bekende (soul)nummers op staan (hoewel ik me er nooit echt aan kan ergeren) en dat niet al het materiaal even sterk is. Toch zijn deze minpunten gemakkelijk weg te strepen als ik kijk naar het geweldige stemgeluid van de man en de goede begeleiding. Hij krijgt van mij daarom vier sterren.