Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Edwynn.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Emperor - IX Equilibrium (1999)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 5,0 sterren
»
details
Emperor - Live Inferno (2009)
Emperor probeert de magie levend te houden door zelf klinisch dood te blijven. Zoals het (voormalig) black metallaars betaamt, kruipen ze af en toe uit hun met schimmel bedekte mausolea om bij te dragen aan de reüniekoorts die al een tijdje driftig heerst. Emperor houdt het beschaafd door het slechts bij enkele shows te houden. Voorlopig.
Onder anderen Wacken Open Air en het Inferno festival in Oslo fungeerden als podium voor de zwarte kunsten. Dit pakket herbergt die twee shows die vrijwel identiek zijn. Bij één ervan zit ook beeld bijgesloten in de vorm van een DVD. Twee dwarsdoorsneden van het oeuvre van de band. Qua techiek is de band in vorm en ik geloof dat de Keizerlijke horde het publiek op het veld ook wel imponeerde. Thuis op de bank bekruipt me tussen alle perfectie toch het gevoel dat het allemaal wat minder magisch is dan toen de band nog actief was. De vergelijking met het beknoptere Emperial Live Ceremony doorstaat deze uitgebreidere package niet helemaal. Het is iets ondefinieerbaars, noem het chemie. Het is in mijn oren mindere mate aanwezig dan op vroegere releases.
Ik mag het de heren niet kwalijk nemen. Vol overgave vuren ze de ene na de andere klassieker af. Bands mochten willen dat ze zo'n ijzersterk oeuvre hadden waar ze uit konden putten. Het is volstrekt oninteressant of dat ene nummer nu wel of niet gespeeld wordt. Alles is eigenlijk even sterk. Alleen waarom Into The Infinity Of Thoughts en Burning Shadows Of Silence in een medley zitten, is mij een compleet raadsel. Medleys zijn voor Koos Alberts en De Toppers. Niet voor Emperor. Wat me ook tegenstaat is de ondersteunende zang van Einar Solberg. Niet dat hij slecht is, maar hij heeft niet die touch die nodig is voor de partijen hier. De stembanden van Ihsahn hebben wat sporen van sleet gekregen. Of hij moet hees geweest zijn. Dat kan ook
Het zijn allemaal hele kleine minpuntjes op een buitengewoon puike release. Buiten de zwarte magie is er immers meer dan voldoende te beleven aan het muzikale vakmanschap en de onvolprezen composities.
»
details
» naar bericht » reageer
Emperor - Emperial Live Ceremony (2001)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
Emperor - Emperor / Wrath of the Tyrant (1998)
»
details
Dödsrit - Spirit Crusher (2018)
»
details
Dödsrit - Nocturnal Will (2024)
»
details
Ritchie Blackmore's Rainbow - Ritchie Blackmore's Rainbow (1975)
»
details
Lhaäd - Beneath (2024)
De verhalen die Lhaäd vertelt, spelen zich af op de kilometersdiepe oceaanbodem. Over diepzeegespuis dat welig tiert op plaatsen waar nooit daglicht komen kan.
De oceaan omsluit je langzaam via het intro van de eerste akte. Waarna de reis zich voortzet op golven van zwartmetalen klanken die opvallend rechtdoorzee zijn. Rauw, snel en behept met onderhuidse spanning die mede opgewekt worden door slim geparkeerde synths.
Aan de andere kant is het ook heel erg verzorgd. In die zin is het weliswaar niet heel schokkendwat we horen maar ligt er niettemin ween heel avontuurlijk album die je heerlijk onderdompelt in de zilte duisternis.
»
details
» naar bericht » reageer
Abigor - Orkblut (1995)
»
details
Tad Morose - A Mended Rhyme (1997)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren
»
details
Walg - III (2023)
»
details
Judas Priest - Invincible Shield (2024)
Om met de deur in huis te vallen: Priest levert met Invincible Shield opnieuw een bezielde plaat af die de adrenaline ouderwets laat rondpompen. Panic Attack was al een tijdje uit als zoethoudertje en blijkt de perfecte opener voor een Priestplaat. Stuwend en spannend.
Dan komt het venijnige Serpent And The King om de boel nog eens op te voeren. Met een snerpende Halford en een heel cool riffje dat aan Hell Bent For Leather doet denken. De good old days klinken overigens vaker door in het nieuwe werk. Het groovende Devil In Disguise heeft bijvoorbeeld ook zo'n riffje dat zo van Killing Machine of British Steel komt afwaaien. Net als bonusnummer Fight Of Your Life. Waarom de drie bonustracks geen onderdeel zijn van het reguliere album is mij een raadsel. Maar dat terzijde.
Waar Judas Priest andermaal heel goed in is, is het brengen van drama en melancholie. Het gelaten Crown Of Horns is daardoor wonderschoon. Maar ook Escape From Reality en Giants In The Sky grossieren hierin. Het is die 80s pathos die de compacte nummers iets extra's geeft.
Voor de Priestfan is het een must om gemopper over het vertrek van KK te laten rusten. Want veel Priester wordt het niet dan Invincible Shield. Het gitaargeluid is uit duizenden herkenbaar en dat had ik nog het minst verwacht. Wat een opvolger van het al niet misselijke Firepower.
»
details
» naar bericht » reageer
Djevel - Blant Svarte Graner (2018)
»
details
Bruce Dickinson - Tattooed Millionaire (1990)
»
details
Pain of Salvation - One Hour by the Concrete Lake (1998)
»
details
Misotheist - For the Glory of Your Redeemer (2021)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren
»
details
Departure Chandelier - Antichrist Rise to Power (2019)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,0 sterren
»
details
Misotheist - Vessels by Which the Devil Is Made Flesh (2024)
Vessels by Which the Devil Is Made Flesh is album nummer drie van het uit Trondheim afkomstige Misotheist. Misotheist is een project rondom de Noor Brage Kråbøl en die deed ook weer dingen bij het net zo Noorse Enevelde.
Enfin, Misotheist beroept zich op een amalgaam van moderne en iets minder modern zwartmetaal en dat levert een zinderend mengsel op dat even tijd vraagt om in te kunnen dalen in de weke schedelpan. Steevast bestaan de albums uit slechts 3 relatief lange composities. Zo ook dit keer.
Composities die niet heel technisch zijn maar wel behoorlijk complex. Zoals gezegd, het vraagt (bij mij althans) even tijd om de verschillende gemoedstoestanden die gepresenteerd worden te plaatsen. Zo wordt geopend met een log kronkelend monster dat "Stigma"is gedoopt. Het opent redelijk vlotjes maar vervalt in steeds trager wordende verstikkingen. Om daarna furieus af te sluiten. Bij vlagen moet ik wel eens denken aan de latere Deathspell Omega. De diepe stem van Brage Kråbøl lijkt ook wel iets op die van Mikko Aspa. Maar bij vlagen ook weer op die van Nergal. (Goh, als Behemoth zich toch eens op deze wijze had ontwikkeld?)
Het korte titelnummer meandert eveneens tussen verschillende tempo's en sfeerzettingen. Het wordt op welkome wijze opgeschrikt door een Ozzy-achtige bijdrage van onze eigen IX (Urfaust). Vooral in ritmisch opzicht is het een heel interessant nummer. Let ook op de korte deathmetalpassages die erin gebakken zijn. Er gebeurt ontzettend veel op de vierkante centimeter.
Dat geldt natuurlijk ook voor het twintig minuten durende hekkesluiter die verpulverend opent en daarmee een spoor van vernieling achterlaat. Stevig herinnerend aan vroegere tijden. De meeslepende wijze waarop de eerste vers wordt uitgespuwd doet in de verte denken aan de oude Satyricon. Episch als de pest. Hier wordt heel voorzichtig een melodieuze kaart getrokken die onderhuids heel veel losmaakt.
Bij de eerste luisterbeurt was ik wat minder onder de indruk dan dat ik van de twee voorgangers was, maar gaandeweg blijkt Vessels by Which the Devil Is Made Flesh zelfs boven die twee albums uit te gaan stijgen. Gaat dat horen.
»
details
» naar bericht » reageer
Bilwis - Sagenwelt (2020)
»
details
Bruce Dickinson - The Mandrake Project (2024)
Het is negentien jaar na Tyranny Of Souls dat we weer nieuw solowerk van Bruce Dickinson mogen verwelkomen. Opnieuw is de samenwerking met Roy Z. gezocht. Beide singles die voorafgaand aan de release verschenen, laten een herkenbaar Dickinsongeluid horen dat het nieuwe album een direct vervolg op Accident Of Birth, Chemical Wedding en Tyranny Of Souls is. Niets blijkt minder waar. Natuurlijk passen Afterglow Of Ragnarok, Rain On The Graves in dat stramien. En navolgend passen Eternity Has Failed en Mistress Of Mercy er ook wel in.
De overige nummers laten een andere Dickinson horen. Eentje die af en toe wat teruggrijpt op Tattoeed Millionaire en Balls To Picasso. Maar dan wel op een hele eigenwijze en eigentijdse manier zodat The Mandrake Project een hele eigen identiteit heeft. Daarmee is het een album geworden dat ik niet helemaal verwachtte. Maar toch eentje die wat mij betreft beklijft. Het is natuurlijk de kleine zestiger zelf die de nadruk legt op en kleur geeft aan de diversiteit aan songs. Met veel pathos werkt hij zich door zijn zanglijnen heen. Dickinson is een meester in het toepassen van dictie. Het is welhaast een toneelspeler.
In dat opzicht valt Many Doors To Hell op. Een redelijk traditionele hardrocksong. Maar in de verzen horen we veel David Bowie. En dat contrasteert dan weer met een krachtig ingezet refrein. Daarmee komt het album op afstand van Iron Maiden te staan.Resurrection Men pakt uit met een Americana feel. Het Shadowsgitaartje dat abrubt verstoord wordt door vlotte riffs maakt het nummer interessant en sfeervol. Fingers In The Wound zet in met keyboards en is daarmee ook een stuk luchtiger dan het openingsnummer.
Eternity Has Failed is een bewerking van If Eternity Should Fail. Het nummer was al bedoeld voor een volgende Dickinsonplaat. Zoals bekend eindigde het op Book Of Souls. Een beetje vergelijkbaar met Bring Your Daughter To The Slaughter dat ook via de solocatalogus op een Maidenplaat eindigde. Eternity Has Failed is naast flink ingekort ook tekstueel wat aangepast. Naar analogie van de veranderde titel is het een soort reprise danwel conclusie van het oorspronkelijke nummer.
Het meest verrassend vind ik de drie slotstukken. Daarin gaat het tempo danig naar beneden om min of meer niet meer omhoog te gaan. Een finale met drie ballades beginnende met het akoestische Face In The Mirror. Een mooi maar niet opzienbarend rustpuntje met een persoonlijke tekst. Shadow Of The Gods volgt het idioom van een heavy ballad. Ruimte voor de zanger om zich te profileren.
Het mooist wordt voor het laatst bewaard. Het gothisch getinte Sonata meandert bijna tien minuten langs je buis van Eustachius. Alles wat je verwacht, gebeurt net niet en daarmee is het toch een fraaie en sfeervolle song.
Rondom het album hangt ook een één of ander concept. Een stripverhaal zat bij het mediabook dat ik heb aangeschaft. Ik ben er nog niet aan toegekomen. Maar ik begrijp dat dit uitgemolken gaat worden met allerlei vervolgstripverhalen. Ik geloof het allemaal wel. Uiteindelijk ben ik erg onder de indruk van waarmee Dickinson ons om de oren slaat. Als ik bijvoorbeeld Accident Of Birth erbij pak, meen ik dat The Mandrake Project toch veelzijdiger is. Het is in elk geval eigenwijs om niet geheel op die succesvolle plaat voort te borduren. Over het album hangt een heerlijke mystieke sluier en dat geeft het geheel extra cachet.
Al met al een album waar heel veel op te ontdekken valt. Buiten de zang gebeurt er van alles en nog wat. Van vet riffwerk tot subtiele inkleuringen. Het blijft mooi om te zien hoe Dickinson loskomt van Iron Maiden in zijn solowerk en van een aantal heavy en wat minder heavy songs een coherent geheel kan maken.
»
details
» naar bericht » reageer
Whoredom Rife - Nid - Hymner Av Hat (2018)
»
details
Whoredom Rife - Whoredom Rife (2016)
»
details
Dool - Visions of Summerland (2023)
»
details
Andracca - To Bare the Weight of Death (2024)
»
details
Whoredom Rife - Dommedagskvad (2017)
»
details
The Monolith Deathcult - Triumvirate (2008)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
The Monolith Deathcult - The Apotheosis (2003)
»
details
The Monolith Deathcult - Tetragrammaton (2013)
»
details
Borknagar - Fall (2024)
»
details
Diabolical Masquerade - Ravendusk in My Heart (1995)
»
details
Diabolical Masquerade - Nightwork (1998)
»
details
KISS - Monster (2012)
»
details
KISS - Sonic Boom (2009)
»
details
KISS - Psycho Circus (1998)
»
details
KISS - Carnival of Souls (1997)
»
details
KISS - Crazy Nights (1987)
»
details
KISS - Asylum (1985)
»
details
KISS - Animalize (1984)
»
details
KISS - Lick It Up (1983)
»
details
KISS - Hot in the Shade (1989)
»
details
Trivium - The Crusade (2006)
»
details
Trivium - Ascendancy (2005)
»
details
The Vision Bleak - The Deathship Has a New Captain (2004)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 2,5 sterren
»
details
Urgehal - Ikonoklast (2009)
»
details
Misotheist - Misotheist (2018)
»
details
Naglfar - Diabolical (1998)
»
details
Naglfar - Vittra (1995)
»
details
Alice in Chains - Facelift (1990)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
Funeral Winds - Godslayer XUL (1998)
»
details
Funeral Winds - Stigmata Mali (2023)
»
details
Funeral Winds - 333 (2024)
Met het Rotterdamse Funeral Winds is het sinds jaar en dag lekker ongecompliceerd laaiend hellevuur spuien. Lekker niets-aan-de-hand rammelen. Nooit slecht, maar ook nooit totaal overrompelend.
Totdat zeer onverwacht en zeer snel na Stigmata Mali het hagelnieuwe 333 aan het firmament verscheen. In stilistisch opzicht is het niet verrekte veel aan de vervloekingen gesleuteld, maar ditmaal wordt wel uitgepakt met een serie ijskoude songs die anders dan anders direct onder de huid gaan zitten.
Zinderende marsfragmenten wisselen barbaars strijdgewoel af in het vurige Eternal Winds. Als een zwartbemantelde krijgsheer die zijn triomftocht maakt na een bloederige veldslag trekt dit stuk aan de luisteraar voorbij.
Ook het dreigende The Damned Ones Shall Rise grijpt aan met zijn geniepige klanken. Waarin het misselijke stemgeluid van de voorganger in al zijn glorie kan wentelen in zijn kwaadsprekerij. Hierop volgt meteen het episch getinte Forever Cursed And Bound. Het zwartgeblakerde hart blijft maar kloppen.
Als dan afgesloten wordt met de onheilspellende toetsen in de dynamische hekkensluiter Conjuration Of The Blind One, kan ik niet geloven dat ik naar Funeral Winds heb zitten luisteren. Ongecompliceerd zwartmetaal kan nog altijd verrassen. De oudgedienden overtreffen zichzelf.
»
details
» naar bericht » reageer
Ihsahn - Ihsahn (2024)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren
»
details
Solbrud - IIII (2024)
»
details
Moonlight Sorcery - Horned Lord of the Thorned Castle (2023)
»
details
Rituals of the Dead Hand - With Hoof and Horn (2021)
»
details
Hulder - Verses in Oath (2024)
»
details
Opgezwolle - Eigen Wereld (2006)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
Opgezwolle - Vloeistof (2003)
»
details
Opgezwolle - Spuugdingen op de Mic (2001)
»
details
W.A.S.P. - Golgotha (2015)
»
details
W.A.S.P. - Babylon (2009)
»
details
W.A.S.P. - Dominator (2007)
»
details
W.A.S.P. - The Neon God Part II - The Demise (2004)
»
details
W.A.S.P. - The Neon God Part I - The Rise (2004)
»
details
W.A.S.P. - Dying for the World (2002)
»
details
W.A.S.P. - Unholy Terror (2001)
»
details
W.A.S.P. - Helldorado (1999)
»
details
W.A.S.P. - Kill Fuck Die (1997)
»
details
W.A.S.P. - Still Not Black Enough (1995)
»
details
W.A.S.P. - Inside the Electric Circus (1986)
»
details
W.A.S.P. - The Last Command (1985)
»
details
W.A.S.P. - W.A.S.P. (1984)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren
»
details
Valentine - Valentine (1995)
»
details
Blue Öyster Cult - Imaginos (1988)
»
details
Rituals of the Dead Hand - The Wretched and the Vile (2024)
Op The Wretched And The Vile trekt het Belgische Rituals Of The Dead Hand haar logge koers iets uit het moeras en durft het wat snelheid en puntigheid toe te voegen aan het uit vergane graven getrokken geluid te voegen.
Het levert een fraai uitgewerkt élan op waarmee we veel plezier kunnen beleven. Als je tenminste van het mengsel van doods- en zwartmetaal houdt waar Aeternus en Ruins Of Beverast groot mee geworden zijn. Al klinkt dit combo toch weer wat duisterder en smeriger dan voornoemde acts.
In tekstueel opzicht zijn de verhalen over de brandschattende Bokkenrijders wat losgelaten ten faveure van een aantal folkloristische sagen over geesten en heksen die net zo goed passen bij het geluid van de band. Een geluid dat weliswaar knipoogt naar vervlogen tijden maar tegelijkertijd ook verrassend fris en modern klinkt.
Aan de agressievere trekken zal het wennen zijn, maar gaandeweg lijkt het een logische stap te zijn voor Rituals Of The Dead Hand die heel goed uitpakt.
»
details
» naar bericht » reageer
Dool - Here Now, There Then (2017)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
Year of the Goat - Novis Orbis Terrarum Ordinis (2019)
»
details
Year of the Goat - Angel's Necropolis (2012)
»
details
Rainbow - Long Live Rock 'n' Roll (1978)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 2,5 sterren
»
details
The Devil's Blood - The Thousandfold Epicentre (2011)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren
»
details
Lucifer - Lucifer V (2024)
Bij sommige orkesten hoeft met niet te bedelen om de drang tot vernieuwing. Laat hen gewoon datgene verrichten waar zij het best bedreven in zijn. Voor Lucifer komt dit neer op het smeden van meeslepende hardrock dat diep doordrongen is van een zware retrosfeer. Het gezelschap, onder leiding van het echtpaar Nicke Andersson en Johanna Sadonis, ontstond ooit in het doopvont van de occulte rock en bevindt zich daar nog altijd. Zij het dat ze niet volledig opgesloten zijn in een maalstroom van hekserij, want het drassige Sabbathgeluid van het eerste album rust reeds geruime tijd in de koelkast.
Vlotte liederen als Maculate Heart of Riding Reaper klinken eigenlijk hartstikke opgeruimd en zijn omhuld door een gemoedelijke zestiger jaren sfeer om de handen aan te verwarmen. Gemoedelijk is eigenlijk ook meteen het toverwoord bij dit vijfde hoofdstuk uit het oeuvre van de band. Daar is wat mij betreft helemaal niks mis mee.
Van tijd tot tijd doemen klanken op die doen denken aan Judas Priest en Accept, zoals in de onderkoelde riff van A Coffin Has No Silver Lining. Dit verleent het vijfde album toch een zekere scherpte. Bij zulke gelegenheden dwalen mijn gedachten met enige weemoed af naar het enige album dat The Oath ooit uitbracht.
Zangeres Johanna Sadonis is geenszins een Mariah Carey, en dat is eigenlijk een verademing. Zij legt gewoon doeltreffend haar zanglijnen op tafel zonder al te veel poespas. Zo komen de liederen werkelijk tot leven.
De kar van Lucifer ploegt voort op de platgetreden occulte rockpaden, maar weet desalniettemin bij ondergetekende veel meer dan een glimlach los te weken.
»
details
» naar bericht » reageer
Friends of Hell - Friends of Hell (2022)
»
details
Urfaust - Voodoo Dust (2016)
»
details