menu

Hier kun je zien welke berichten Thoommusic als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Anat Fort - A Long Story (2007)

3,0
Dat het uit het oosten komt ben ik niet helemaal met Korenbloem eens. Nog minder dat het over het algemeen klinkt als een oosterse meditatie sound. De titels zijn al engels, het album is opgenomen in New York en Anat Fort is de enige die uit Israel komt. Hoewel zij de composities heeft gemaakt hoor ik dat Oosterse toch pas in de improvisaties en dan vooral door de klarinet. Toch overheerst dat Oosterse gevoel nergens en blijft het toch vooral gewoon een typisch ECM geluid. En inderdaad ECM is uitermate geschikt voor achtergrondmuziek. Toch biedt deze plaat wel iets meer dan dat.

Wat ik wel met je eens ben is dat de piano als een soort rode draad door het album heen loopt. Het is vooral de sfeer die Anet Fort creeert en de toch wel erg mooie gevonden melodieen die dit album meer maken dan achtergrond muziek. Vooral het vooruistuwende spel van de piano is wat de klok slaat. De interactie van de 3 mede muzikanten, die toch niet de minste zijn: Ze lopen er meestal achteraan of soms, meestal de drummer, erop vooruit. Hoewel dat achteraan lopen wel op de juiste manier gebeurt en ze toch een de pianiste weer naar voren stuwen.

Of zoals ik het zag en voelde. Misschien wat vergezocht maar wel wat in me opkwam toen ik het hoorde..

Een vrouw die door het bos loopt onder vallende herfstbladeren, klarinet, samen met haar zoontje en de hond. Ook een paar keer langs komen op het zelfde punt. Een veldje in het bos dat Just Now heet.

De pianiste die toch wel het middelpunt vormt met de bladeren die daar overheen vallen. De bassist het zoontje: Vooral afhankelijk van de vrouw maar zeker in dit geval toch van enorme waarde voor de pianiste. De af en toe bijzondere vondsten zoals paddestoelen die de jongen vindt zijn de soms zeer goede bassolo's. Dan nog de hond die er vooral omheen cirkelt maar wel altijd trouw blijft aan de pianiste. Het is wel een oude hond die zich vooral vrij kalm houdt en soms zijn eigenschappen pas echt laat horen.

Conclusie.. Best passend voor op de achtergrond, tijdens reizen en 's nachts. Maar vooral heel erg mooi. Daarom 4* ..

Anouk - For Bitter or Worse (2009)

1,5
Nee dit is het echt niet meer. Laten ze het inderdaad maar op sky radio gaan draaien. Drive is er uit en de teksten zijn nog slapper geworden. Fijn dat Oscar nog op de drumkruk zit maar voorderest kan het me echt niet meer bekoren. Ook irriteer ik me hier nogal aan die Hans Brouwer. Maar liefst 21 opmerkingen hier geplaats, om iedereen die een lage stem plaatste, met zijn evangelie er persoonlijk op te wijzen dat dit een geweldig album is. Nou niet iedereen leest de pindakrant van wakker Nederland en eet 's ochtends een bord pap dus laat iedereen alstublieft ongestoord dit tmf rijpe albumpje bekritiseren. Bovendien Hans, zou ik niet teveel op Oor blindvaren want wat daarvoor onzin soms instaat is onbegrijpelijk.

Avishai Cohen Trio - Gently Disturbed (2008)

4,5
Prachtig,, Wat een zwaar met gevoel beladen plaat.. Probeer ook Aaron Parks en E.S.T.. Heel klein beetje verglijkbaar..

Bob Dylan - World Gone Wrong (1993)

4,0
Heerlijk.. Pure Dylan .Met zijn gitaar Broke Down Engine van Willie Mctell over Railroads. En hoogtepunt Jack A Roe.. Schitterend.. Net als de cover. Lees ook het boekje dat bij de cd verpakt zit.. Staat een mooie uitleg over deze bluesparels.

Brad Mehldau - The Art of the Trio, Vol. 3: Songs (1998)

4,0
Een van de beste van de art of the Trio Series. Of misschien de beste, deel 1 heb ik nog niet gehoord. De polyfonie die hij hier speelt is echt verschrikkelijk goed. Luister naar Unrequited waar een heel mooie opbouw in zit en de melodieën steeds verder uit elkaar gaan lopen. Je verwacht op zijn minst dat er twee pianisten aan het spelen zijn..Maar het zijn slechts twee handen.

Brian Blade Fellowship - Perceptual (2000)

4,5
Werkelijk Prachtige muziek. De band speelt geweldig en Brian Blade is gewoon een fantastisch goede drummer die in staat is ook zeer goede composities te schrijven. En juist die composities en melodiën zijn hier schitterend. Geschikte muziek om van te genieten 's avonds maar ook tijden het reizen of keihard op te zetten en er met je ogen dicht naar luisteren. Gewoon prachtige freejazz.

Kings of Convenience - Declaration of Dependence (2009)

4,5
Voor alle Nick en Simon fans die een alternatief zoeken voor Simon And Garfunkel... Laat het verschrikkelijke duo van de tros links liggen en zet deze op. Denk dat deze twee misschien wel het dichts bij Simon and Garfunkel komen maar gelukkig wel op hun geheel eigen manier. Het zijn prachtige nummers en de achterkant van de hoes is schitterend. Oh en koop hem op Vinyl dan klinkt het nog warmer en is de hoes nog mooier.

Kings of Convenience - Quiet Is the New Loud (2001)

4,0
Nee niet saai.. Heerlijk. Zou niets aan de hand muziek kunnen zijn maar toch klinkt dit tegenstrijdig met alle slechte niks aand hand muziek die op de markt te vinden. Kings of Convenience zet een heel vernieuwend geluid neer vernieuwend vanaf de eerste plaat. Daarna verbazingwekkend genoeg gelukkig niet meer.

Otis Gibbs - Grandpa Walked a Picketline (2009)

4,0
Een Amerikaanser geluid dan de opener Caroline zul je niet snel vinden. Echter het is inderdaard een prachtalbum.

Pat Metheny with Christian McBride and Antonio Sanchez - Day Trip (2008)

3,5
Misschien klint het af en toe allemaal te schoon of te opgepoetst. Je hoort in het spel van Sanchez veel invloeden van de ras jazz drummers. Waar zij mee experimenteerden hoor je Sanchez veel perfect uitvoeren. Niettemin is dit een zeer fijn album. Het drumwerk is toch om van te genieten door zijn prachtig klinkende drumstel en enorme lading techniek. Emoties heeft hij zeker meegenomen. Mc Bride en Sanchez stuwen Metheny veel richtingen uit waarop Metheny op zijn beurt mooi mee omgaat. De melodieën zijn vaak heel mooi, hoewel soms wat te rustig. Wat meer up-tempo nummers had deze plaat goed gedaan. Dat zou zijn rol als heerlijke avondplaat wel verslechteren...

Paul Simon - Concert in the Park (1991)

5,0
Het beste live conert ooit! Beste band ooit en beste percussionband ooit. Misschien wat overdreven maar dat gevoel krijg ik elke keer weer als ik hem opzet. Geniale gitaar en bassolo's, de ijzersterke song van Paul Simon, enorm aantal bezoeker en het swingt als de T ## ring

Paul Simon - The Rhythm of the Saints (1990)

5,0
Toch ook een geweldig sterk album. Supergoede slagwerkcomposities, het swingt heerlijk.en wat een mooie albumhoes. Dit album bevat een totaal andere sfeer dan Graceland. Waar je bij Graceland meer de savanne voorstelt waan je je hier echt in de amazone. Mooie geluiden, zwoele zang .. nee hij doet zeker niet onder voor Graceland. Waar bij Graceland toch de studiomuzikanten overheersen is dit album totaal gewijdt aan de Zuid Amerikaanse muzikanten. En inderdaad Madjack71 blof komt niet tot de enkels van Paul Simon maar daar heb ik al een betoog over gegeven bij Umoja.

Sting - ...Nothing Like the Sun (1987)

5,0
Misschien dat het grote luister publiek van pakweg 20 jaar gelden meer stijl had. Zo kon een vrij complex nummer als Englishman in New York toch uitgroeien tot een hit. Vind zo'n nummer vandaag maar eens tussen Pokerface en andere rotzooi. Tegenwoordig moeten we blij zijn met nummers van Jason Mraz in de hitlijsten. Maar goed die lijsten volg ik toch nooit dus even waarom ik Englishman in New York zo'n goed nummer vindt.

Om te beginnen de bassdrum in het intro. Dat is echt een van de mooiste bassdrum geluiden ooit.. Haha... Klein detailtje maar het klinkt wel prachtig met de piano akkoorden. Die trouwens na de tel vallen. Samen met die bassdrum op de 2e en 4e tel in plaats van de 1e en 3e krijg je een soort reggae. Doet weer een beetje denken aan The Police. Toch verdwijnt de reggae feel door subliem drumwerk van Manu Katché. Hij legt accenten op creatieve plaatsen waardoor de groove heel veel intressanter wordt maar ook nergens in de weg zit. Natuurlijk is het niet alleen de drummer die geweldig bezig is.

Het nummer pas als geen ander nummer zo goed bij de stem van Sting mede door de openingszin.

"I don't drink coffee I drink tea my dear.."

Maar vooral de piano en de saxofoon maken dit nummer naar mijn mening. De saxofoon volgt zo goed de melodie en de zang van Sting. Precies op de juiste plaats als het even leeg is hoor je de saxofoon een variatie spelen op de akkoorden of zang.

Zoals bijvoorbeeld het stuk van 2 minuut 56 tot 2 minuut 59. "Pa-pa-pa-pa-pa-du-pa-pa. Maar misschien is het eigelijk niet correct te zeggen dat alleen de melodie gevolgd wordt. De saxofonist speelt een totaal eigen melodie die er perfect in past. Ik denk zelfs dat de saxofonist in dit nummer de hoofdrol speelt. In ieder geval is het voor mij de meeste kenmerkende eigenschap van dit nummer. Op het einde is nog even te horen met wat voor geweldige saxofonist we te maken hebben. En ik vind het daarom ook een van de mooiste fade out's die er zijn. Maarja dat komt misschien omdat het de virituoze jazzsaxofonist Branford Marsalis is die speelt.

De overige nummers krijgen nu misschien niet de aandacht die ze verdienen maar misschien heb ik wel wat mensen geinspireerd nog eens aandachtig te luisteren naar het prachtige Englishman in New York..

Als ik Sting ooit nog een spreek zal ik hem vragen wat de betekenis van de eigenaardige drumbreak in het midden van het nummer is. Haha..

Sting - If on a Winter's Night... (2009)

4,0
Misschien is het om te schamen maar ik heb gisteravond toch echt wel genoten van deze cd. Hoe kalm en saai hij misschien ook kan zijn. De sfeer die sting en zijn groep muzikanten neerzetten is echt goed.

Zo heeft Gabriel's Message echt de sfeer van een kathedraal maar dan juist wel met een beetje jazz door de trompet in het intro. Soul Cake is juist wat vrolijker. Dat komt misschien niet overeen met de tekst maar het is wel mooi gedaan. Al die verschillende soorten instrumenten vormen toch een mooi geheel. Veel nummers geven me toch een middeleeuws idee maar bijvoorbeeld Christmas At Sea doet me denken aan lapse muziek maar heeft juist ook wel weer zo'n zeemans deuntje. The Burning Babe heeft echt de sfeer van een Ierse Pub op een regenachtige avond. The Hounds of Winter is gewoon een prachtig nummer en The Snow It Melts the Soonest laat horen wat een mooi stem Sting toch eigelijk heeft. Toch gaan na track 12 ofzo de nummers toch vervelen en ben ik benieuwd of ik er na een maand dit album nog steeds kan waarderen of dat het te saai is geworden. Dat laatste zal denk ik niet het geval zijn.

Kennelijk roept de plaat, bij mij tenminste, veel verschillende beelden op. Of dat bedoeling was weet ik niet helemaal. Wel voel je de wintersfeer over de hele plaat en is Sting er zeker in geslaagd een winteralbum te maken en geen kerstalbum. Kortom het zou een mooi album zijn om te luisteren tijdens een wandeling door een winters bos of savonds als het buiten regent.