whoa, MJ met diklange review... ik ga t kort houden, belachelijk, hier ga ik niet zoveel tijd in steken...

kortweg: grootste teleurstelling van dit jaar.

ik was helemaal hyped up voor dit album toen ik hoorde dat journalist ze zou joinen, dat Ap weer te horen zou zijn en dat er maar één keer Jus Allah te horen zou zijn.

jammer: ook al brengt Ap wel wat leuke dingen, ik miste iets, weet niet precies wat. Over het algemeen kan ik wel van Ap genieten. Journalist is ook maar één keer te horen. Aan het eind van the ultimatum, een track met een beat die na 2 minuutjes luisteren mn oren laat slapen van verveling. Ik snap hoe ze probeerden een "oldskool" track te maken, maar ik zou zeggen: de plank misgeslagen, maar eigenlijk heb ik het gevoel alsof hij sloeg zonder een plankje neer te leggen, want dit slaat nergens op.

ook "block mccliddy" is een grote teleurstelling... groot, groot, immens groot, enorm grote teleurstelling. Samen met Vinnie (wiens flow begint te vervelen, zo ook zijn stem) en Jus Allah hadden ze van mij weg mogen blijven. En hoeze is chief kamachi weg? (ik weet de rede dus domme vraag, maar k wil t gwn niet geloven) wat is the Army zonder de Pharaoh?

Ook de productie is ver onder de maat. njaa... ook, de productie is verder onder de maat dan de raps. De raps zijn little above average underground, maar zeker niet mn geld waard. de productie had veel bekende samples, eerder gebruikte samples, en soms gewoon simpelweg verschrikkelijk lelijk geflipte samples. Vanaf 1996 zijn alle projecten van Vinnie onderbouwd met harde beats, en dan bedoel ik niet alleen stoupe, ook shuko, ill bill en 7L hebben vaak harde beats gebracht.

Ik heb niet eens de moeite gedaan dit album te downloaden. Ik rock alleen suicide girl zo nu en dan nog via YouTube dus is mijn herinnering van de rest niet super goed, maar k zal toch proberen even elke MC hier te "reviewen"

Apathy - brengt toch wel die lekkere apathy raps met dope flows, schijnt zeker op Suicide girl, ook zeker heerlijke productie daar.
Block McCloud - geen woorden nodig, nee wacht, ik citeer drogba wel even "a fucking disgrace" (remember that? XD)
Celph Titled - zeker weer duidelijk aanwezig met zijn grappige woordspeling, bracht een paar vermakelijke punchlines, verder toch wat eentonig
Crypt the Warchild (Outerspace) - komt altijd met een lekkere flow, dikke rijmschema's en wat vette punchlines hier en daar, verveelt ook op dit album zeker niet, big up! ik wacht op "my brother's keeper" (zo heet ie toch?)
Demoz - flowt lekker, zijn teksten zijn nou niet alles, maar zn delivery compenseert, klinkt vaak lekker psychotisch.
Des Devious - valt me eigenlijk nooit echt op, brengt vaak matige verses
Doap Nixon - blijft lekker flowen, blijft nette teksten brengen, sprint er nooit echt uit maar na zn solo album sour diesel voel ik altijd die honger naar meer bij hem, schijnt niet echt maar blijft steady goed
Esoteric - weet niet meer precies welke track het was, maar deze man kan het gewoon niet laten om geniale flows neer te zetten in combinatie met lekkere battleraps, blijft goed
King Magnetic - neigt steeds meer naar vinnie zn stijl toe, jammer, maar zo lang het niet te ver gaat heb ik er niet echt problemen mee, brengt altijd dikke rijmschema's met vette delivery, punchlines vallen mee...
Jus Allah (Jedi Mind Tricks) - geen woorden, a fucking disgrace doet deze schande tekort
King Syze - blijft lekker flowen met n apart stemgebruik, toch is ie sinds syzemolody nooit meer écht interessant geweest
Journalist - brengt harde verse op het einde van ultimatum, toch past ie qua stem en flow niet echt in het standaard AotP plaatje, had em graag wat vaker op t album gehoord om te zien of hij wat verfrissing kon brengen
Planetary (Outerspace) - blijft rauw, blijft sick, niet echt iets nieuws met hem
Reef the Lost Cauze - te weinig op het album, verder niks over hem te zeggen
Vinnie Paz (Jedi Mind Tricks) - wordt slechter met de jaren, saaier met de jaren. al sinds 2000 over zn top heen.

per MC ben ik positief maar ik heb het gevoel alsof ik dit album eerder heb gehoord met betere beats.

edit: korte review is mislukt... dammit
edit2: burn you alive, is overduidelijk autotune, zo niet, dan is t praktisch tzelfde

pff... dit is tot nu toe het beste Atmosphere album voor mij (heb alleen nog maar deze en WLGYL geluisterd eigenlijk... Seven's Travels ben ik ook aan begonnen, maar ik klik trying to find a balance altijd weer terug, dus ben nog nooit verder gekomen dan dat) maar dit is echt een gruwelijk album

begint met een gruwelijke binnenkomer, They arrive is zo'n nummer wat je keihard opzet en gewoon lekker mee gaat schreeuwen: They Arrive!. heerlijk om je ochtend mee te beginnen, meteen wakker.
Verdergaande met de grappige stem van het beginsampletje van Panic Attack, kom je in een nummer wat het beste wordt beschrijft met het woord: contrast. Slug brengt zijn raps op een lekker luchtige manier, toch is het, zoals meestal serieus. Leuke track, neemt de hype van They Arrive een beetje met zich mee, wat het een lekkere track maakt om te luisteren.
Voor ik ook maar door kan krijgen dat het volgende nummer begonnen is, knallen de lekkere boombap drums al in mijn oren, heerlijk. Dit keer wel een luchtigere track, leuke battleraps, slugtstijl natuurlijk. aangename track met goede productie van Ant die een perfecte oldskool vibe neerzet.
Musical Chairs... ik heb nog maar weinig aandacht besteed aan deze track, maar hij klinkt toch eigenlijk een stuk aangenamer dan ik me hem kan herinneren, magistrale productie van Ant, met een in ieder geval goed klinkende slug.
Say Hey There is toch eigenlijk al een klassieker denk ik. Geniale productie van Ant in combinatie met een Slug op zn best (nee? niet op zijn best? zeker een goede slug)
Ook Hockey Hair heb ik nog maar weinig beluisterd, klinkt lekker, leuke samples, nette mix.
Bam! het volgende nummer knalt mn hoofdtelefoon binnen en schud me wakker. Uptempo beat, lekker flowende Slug over een goede beat. Weer zo'n lekkere oldskool vibe erin.
Pour me another (another poor me), leuke tweede titel dit. Goede Track, liefdesverhaal? anyhow, goede track en hij brengt zijn lyrics erg lekker over een gruwelijke beat.
ach... eigenlijk is deze review al te lang, elk nummer is hetzelfde verhaal, heerlijke productie van Ant, met echt lekkere raps van Slug.

Favorieten zijn toch wel: Little Man, Panic Attack, That Night (in die volgorde, Little man vind ik zo'n goede track, heb nog maar weinig tracks gehoord die daaraan kunnen tippen)

Nerdcore, avant-garde, abstracte hiphop met geen zweverige beats, maar keiharde elektronische boombap beats uit de hoogtijdagen van de bling-hop (is dat een term? Het is eigenlijk best een goede). Hoewel het misschien de minste jaren zijn van de mainstream hiphop, heeft die belabberdheid van de radio er wel voor gezorgd dat de anti-establishment mensen ook veel verder ervan afweken (dit in tegenstelling tot de laatste tijd waar mainstream hiphop eigenlijk vaak niet verkeerd is, en underground hiphop steeds moeilijker te onderscheiden is, behalve in een lagere opbrengst). Dit album van Bleubird kan dan qua stijl gerust geplaatst worden bij Soles eerste twee albums Bottle of Humans en Selling Live Water, maar ook Alias zijn album The Other Side of the Looking Glass, Them van Themselves, I Phantom van Mr Lif, The Cold Vein van Cannibal Ox etc. etc.

De instrumentatie wordt o.a. verzorgd door Alias (heb ik online gelezen, ik weet niet om welke nummers het gaat), en dezelfde stijl is te horen op het hele album, waar ook hier en daar typische nerdcore 8-bit geluiden te horen zijn in de vorm van percussie en squarewave-synths. Bleubird levert vaak een snelle flow, die niet altijd even precies on-beat is, waardoor het zo nu en dan overkomt als spoken word. De teksten zijn om van te genieten, en zitten vol met serieuze onderwerpen (We The Bomb, bijvoorbeeld, is een enumeratie van alle landen die de VS gebombardeerd heeft sinds WO2) en zelfspot (zoals in Emo Pervert, waarin hij zichzelf, tsja, neerzet als een Emo Pervert, à la Cage zijn Never Knew You).

Zo begint Abrasive Love My Broken Friends met

En zegt hij op I Wish I Was Bob Dylan, vlak nadat hij zijn hard-on en zijn pubic hair bespreekt,


Two Beats + A Bikini is overigens wel het hoogtepunt van het album, openend met een emotionele track over het gemis van een relatie die nooit tot stand is gekomen:

Dit alvorens hij over een andere beat in hetzelfde nummer doorgaat met

en

terwijl interlude You Don't Even Know Dog bestaat uit Bleubird en een ander herhaaldelijk de titel zingen, met een miauwende kat op de achtergrond.

Het zit vol leuke ideeën, met redelijk goede productie, maar hier en daar wordt het wel erg duidelijk dat hij geïnspireerd is door Sole & co. Toch een zeer vermakelijk album, al helemaal omdat die stijl, ook wanneer het niet perfect uitgevoerd is, zeldzaam is. 4,0*

matige canibus release dit
beats zijn vaak wel leuk, maar toch niet echt geniaal ofzo
de meeste tracks zijn leuk, aangenaam om naar te luisteren, maar voegen weinig toe, hij spit hier vaak battleraps en dat begint te vervelen...

Ripperland is een van mn favorieten hier, canibus is matig, maar the goddess psalm one vind ik echt heel erg goed overkomen. The dragon of judah is ook echt gruwelijk en Only Slaves D.R.E.A.M. (weet iemand waar DREAM voor staat?) vind ik ook zeker heel vet (video is ook wel netjes voor low/no-budget), de paar lelijke lines daar worden opgevuld met lines als: The observer changes the properties of the observed, this is done with your mind, not with your mind" GRUWELIJK

dat zijn trouwens wel de dingen die ik mis op dit album, te weinig van dat soort "nadenk-lines" das over t algemeen de rede datik Bis luister, op zn gruwelijke stem na. en om eerlijk te zijn vind ik zn "I got kicked out of hiphop" lines ook wat vervelend worden.

toch blijft t album redelijk leuk om te luisteren met leuke beats, leuke gastartiesten en lekkere teksten, toch neit koopwaardig in mijn oren
*3,5

edit: er staat label: RBC... t was toch warlabrecords? of is dat niet wat label betekent hier XD

Goh, daar is weinig waarde aan gehecht dan.

Toch, als ik Deadly Combinaton van The Big Picture van Big L beluister... (tsja, het moet weer van een feature komen, zoals ik eerder zei: ken niet erg veel van Pac, hij staat me gewoon niet erg aan). Hier de lyrics van die track (even opgezocht):


Sorry hoor, maar ik kan geen non-criminele (non black-on-black crime) metafoor verzinnen bij deze tekst. Hij praat over niggaz die hem dood willen hebben, waarna hij zegt dat deze Thug Life-nigga voor die ander zijn deur zal staan met honderd motherfuckers met geweren (mijn kennis ervan is niet erg groot, fo-fo's zijn geweren dacht ik altijd).

Wat een heerlijk album is dit!

Met de juiste producties (melodieën zijn vaak best vet, maar die drums kunnen soms echt niet) had dit een klassieker kunnen zijn. Ik denk dat ik best een grote Chino fan kan worden. Fan van dit album ben ik al. Elke track is óf een heel vet verteld verhaal, óf een track vol met heerlijke punchlines.

Bun B, Rakaa en Roc zijn een paar features die hij echt achterwege kunnen laten van mij. Bun B heeft een dope stem, een idioot vette flow, maar ik luister Chino niet voor de flow. Chino luister ik voor de teksten, en dan is Bun B toch maar een klein jochie naast de grote Chino. Ook Rakaa en Roc zijn niet erg aangename onderbrekingen van de lyrics van Chino.

Ik ben op dit moment geneigd te zeggen dat Chino de punchlinekoning is, en daarna ook één van de beste storytellers is: Father's Day, Mama Told Me, Reguarding Elizabeth (Save Me) en Little Man zijn ongeëvenaarde tracks in mijn ogen. Misschien zou ik Dance With the Devil erboven kunnen zetten, maar dat ligt aan de beats. Chino heeft gewoon niet de juiste productie.

als ik eerlijk ben vind ik dit album dikker dan water for mars
mijn tracklist is identiek aan de ene die hier gedropt is behalve dan dat due process volgens mij due progress moet zijn... mja

de intro begint al lekker met de hele message van CYNE, de uplifting, positive vibe is dan ook te vinden over t hele album

het album begint heerlijk met nothing's sacred, waarbij n lekkere voicesample wordt gecombineerd met dikke drums, heerlijk rustig "chill" nummer is dit. De MC's doen ook zeker niet onder voor de beat.

dan komt Papermate met n gruwelijke beat. ik vind hier dat de MCs duidelijk worden outshined door de beat. misschien niet lyrisch, maar qua stem, flow en dat soort dingen zijn ze nog niet zo super in deze tijd en is t jammer dat deze gruwelijk mooie beat eigenlijk verspild wordt, nu wil k niet zeggen dat k de vocals slecht vind, maar ze kunnen simpelweg niet tippen aan de beat, had liever Canibus hierop gehoord, hele song deed me ook n beetje denken aan t rip the jacker album van Bis

Steady brengt weer een overweldigend goede vibe met weer een heerlijk voicesample, prachtig ook hoe t nummer overgaat van intro tot couplet, t sample krijgt drums eronder, enkele bars verder hop, boem pats, die kerel start zn verse. heerlijk hoe je erin wordt gezogen. De MCs zijn lyrisch ook zeker heel netjes hier,

dan n korte interlude waarbij k telkens weer mn hoofd moet bewegen op de richting waar de kicks en snares vandaan komen, ook heel dope sample hier, niet al te complex, maar t is gwn lekker rustig en t stoort me totaal niet om dit tussen twee nummers in ff te luisteren

dan start 400 years revisited, deze beat is wel oké... de MC's brengen toch eigenlijk de meeste kwaliteit in dit nummer, met serieuze onderwerpen als racisme en slavernij, kan echt genieten van Cise Star en Akin hier.

Samura's optich vind ik qua beat GENIAAL, dit was ook het eerste nummer wat ik hoorde van CYNE, dat sample is zo rustig, ik luister hem nu en geniet weer helemaal mee. qua tekst is t ook echt heel netjes:


hier kan ik echt van genieten

dan komt first person, wat ook weer zo'n super rustige chillbeat heeft. en lyrisch zit 't ook weer prachtig in elkaar, de breaks zijn ook heel netjes, klinkt ook heel dik als de MC's er overheen rappen, zonder de volledige drums, geeft n goede "feeling" mee, sample bij de outro is ook heel netjes =]

dan de interlude die k toch vaak wel oversla eigenlijk... k weet niet, vind deze niet zo lekker klinken eigenlijk

nu komt self exam om de hoek kijken en de beat vind ik wel leuk om te luisteren, maar hier moet ik toch meer luisteren naar de tekst, eerste couplet is n dikke storytelling
"I had no toys, was forced to be creative" opzich niet zo'n superline maar om een of andere rede blijf k die onthouden, de hook klinkt ook wel lekker met de panning

Due progress (of zoals t hier wordt genoemd: due process) is ook weer n lekkere track met n leuke voicesample en n beetje uptempo klassieke mobb deep achtige drums, ook al geven ze n totaal ander gevoel mee, ik merk de overeenkomsten. de hook is ook weer heel duidelijk met de positieve message, die we gewend zijn van CYNE.

Free is een van de weinige nummers waarbij ik de productie eigenlijk een beetje te kort vind komen, alhoewel de tekst ndan echt geniaal is

Hello playin' the cello? Nah I got percussion
my heart beat heavy and bass give you concussion
my soul grown deep like rivers now ain't that somethin'?
Don't come too close mind under construction.

vooral die laatste vind ik geniaal verwoord

out of time is n heerlijke track om mee af te sluiten en daarna in slaap te vallen (ook al komt er nog n outro, en ja... ik luister deze vaak in mn bed voordat ik ga slapen xD), de vocals hierop zijn ook echt rustgevend en k krijg nu alweer slaap alsof iemand n slaapliedje zingt... heerlijk nummer

dan vind ik eerlijk gezegd de outro klinken als n intro, het klinkt echt als n wakker word nummer naar mijn mening xD

conclusie: het is qua productie, qua vocals, qua tekst, een heerlijke CD ook al is t zo nu en dan een beetje amateuristisch afgemixt, maar dat bederft de pret bij mij in ieder geval niet =]

5/5*

Dit is zoals het altijd al had moeten zijn, afgezien van 50's autotune op Changes dan.

Het start heel fijn met Watch Me. Een knetterharde track met dikke drums en een constante synthesizer op de achtergrond van een schreeuwende Buck in het refrein wat vloeiend overgaat in de eerste verse van de man zelf. Kidd Kidd hierna klinkt nog best fijn ook. De 8-bar verses werken echt heel goed om het groepsgevoel over te brengen. Dat 50 niet het refrein of de eerste verse doet laat ook zien dat het geen 50+entourage show meer is. Dit is G-Unit, en niet 'dat groepje van 50 cent' meer, wat op Beg For Mercy nog wel het geval was.
I Don't Fuck With You heeft een 50 Cent trademark refreintje in zijn semi-zang, waarin hij die emotieloze killer stem opzet (een soort van rustigere versie van KA). Ook hier heb je te maken met 8-bar verses over een beat die niet misstaan zou hebben op een gemiddeld modern underground album: harde sample-drums, redelijk blazersample. Klinkt goed! Yayo had toch wel even een andere flow mogen brengen trouwens...
Digital Scale heeft een heerlijke beat, en de verses zijn stuk voor stuk hard. Toch... what the hell is er met dat refreintje? Offbeat, en ik snap het hele speciale aan die 'digital scale' sowieso niet... Is het zo fancy als je weegschaal een digitaal schermpje heeft? Ironisch genoeg is Yayo's verse, in tegenstelling tot het vorige nummer, hier best te doen. Ook klinkt het fijn hoe Kidd Kidd bijvoorbeeld Yayo's verse afmaakt voordat hij aan zijn eigen begint. Ook een fijn groepsgevoel daar, en niet een groepje mensen dat toevallig verses heeft op dezelfde track.
Dead a Pussy Nigga is met zijn 808s de vreemde eend in de bijt (net zoals afsluiter The Plug, trouwens). Hoewel de track enigszins misplaatst voelt (beter hadden ze deze op Beast gezet, en Choose One hier, maar misschien is dit juist om beide EPs gevarieerd te houden?), is het geen verkeerde track. Yayo durft het aan om een andere flow te gebruiken, en ook Kidd Kidd brengt een redelijke verse. Qua productie is dit niet echt iets voor mij, maar het stoort niet genoeg om te skippen.
Changes is een fijne track, waarin 50 opent met een paar interessante lines over de stand van zaken, en het is deze verse die misschien wel het interessantst is van de hele EP. Waar de meesten het vaag genoeg houden om toepasbaar te zijn op meerdere situaties, zegt 50 waar het op staat:
"All I'm hearing is Jimmy want my shit to flop, Dre don't care if I blow
God damn, all this from fucking selling headphones
Chris died, Theo didn't show up to a nigga wake
Which indicates the team I thought we built, it was fucking fake
Barry's drunk, Barry dump, Barry's in the pen again
I'm back at the drawing board, somebody call Eminem"
De beat is okay, niets speciaals, maar het draagt de stemming van de track wel erg goed.
Afsluiter The Plug stoor ik me aan voornamelijk vanwege die Ride op de snares, die pijn aan mijn oren doet. Vervelende frequentie daar. Jammer, want de beat is verder wel te verdragen, lekker simplistisch, het refreintje stoort niet en er staan een paar fijne verses op!

Buck en Banks stelen de show hier, met 50 Cent die ook hier en daar fijne verses dropt, maar wat hier écht opvalt is de coherentie, het groepsgevoel en de ZEER goede beatkeuze. Ik vraag me af hoeveel dit ligt aan het feit dat ze niet meer onder Interscope werken. 50 Cent heeft eerder al wel aangegeven dat het niet meer uitmaakt hoeveel hij verkoopt omdat hij financieel comfortabel is. Nu kan hij gewoon muziek maken die hij wil maken, en dat uitbrengen. Als dit het niveau is voor het (misschien?) komende album, dan ben ik geïnteresseerd!

4,0*
Favorieten zijn Watch Me, I Don't Fuck With You en Changes. Omdat we hier maar 2 mogen noemen, heb ik gekozen voor Watch Me en Changes, maar het is close.

Ik kan het eerdere bericht niet meer aanpassen, dus dan maar een nieuwe.

Mijn god, Ka doet het weer. Dit keer met een producer van het Roc Marci kamp (heb ik gehoord, ik ben niet zo bekend met Roc Marci's werk), alhoewel het net zo goed Preservation (van 1200 BC en Dr. Yen Lo) of Ka zelf had kunnen zijn. De instrumentatie trekt de lijn voort die Ka sinds The Night's Gambit op is gegaan: weinig en subtiele drums, duistere, grimmige sample-loops en zware, stoffige basloopjes.

Een nieuw album, een nieuwe Ka? Nee. Een nieuw concept? Ja. Ka is eigenlijk niet veranderd. Dezelfde onderdrukte, grimmige vocalen, gruwelijk precies in elkaar gestoken rijmschema's, metaforen en allegorieën. Waar Grief Pedigree 100% een straatalbum was, was The Night's Gambit precies dat, maar dan werden er volop Bijbelse verwijzingen opgebracht, dit ook in combinatie met samples van films, Dr. Yen Lo was ook weer precies dat, maar dan gingen de metaforen en vergelijkingen over de mysterieuze Chinese Dr. Yen Lo, en Honor Killed the Samurai, ja goh, die hoef je niet meer uit te leggen. Orpheus is weer precies hetzelfde, maar nu wordt de vergelijking gelegd met Orpheus en de sirenen (die een natuurlijke weerspiegeling vinden in de sirenen van de politieauto's). Het is weer heerlijk diep gelaagd, en als je even de tijd neemt om goed naar de teksten te luisteren, vind je elke luisterbeurt weer wat nieuws.

Waarom is het dan geen 5,0* zoals ik Dr. Yen Lo wel zou beoordelen? Ik gok zelf dat het nog wel zou kunnen komen. Tot nu toe missen de instrumentaties hier en daar toch dat gruwelijk grimmige, het snerpende, het schurende en zijn ze hier en daar iets te 'schoon'. Ook zou het kunnen dat ik later nog dingen ontdek in de teksten die het naar boven duwen. Maar voor nu een 4,5*

Favorieten tot nu toe zijn Atlas en Golden Fleece.

whoa vreemd, k had zonet n review geplaatst alleen was ie maar gedeeltelijk XD

mjaa... wat k dus wou zeggen was:
samen met psycho-social album beste album van jmt
start met een leuke intro, ook retaliation is een lekkere track, alhoewel ik Contra met killa sha vetter en daar brengt vinnie toch ook wel een van de vetste punchlines ooit, van iedereen:
Y'all got fucked up, like sex on an airplane

ik moest echt hard lachen toen k die voor het eerst hoorde

dan is sacrifice nog een van de tracks met een echt harde beat, gruwelijk voice-sample met een gruwelijke verse van virtuoso om het nummer te openen. echt lekkere soort van posse-cut dit, bijna hele AotP (van toen) hierop, Esoteric is ook té sick eigenlijk:
Yo, I rip mics, stick lames
Wreck nights, spit flames
Lead pipes, split frames
Kid ain't shit changed
Act trife
I grab the mic and bag your wife
Sacrifice you twice, motherfucking afterlife

I against I is een van de vetste tracks hierop. ik moet eerlijk zeggen, naar mijn mening was dit niet dezelfde track geweest met de legendarische verse van planet, gruwelijk!
exertions remix is ook sick, echt vet om bahamadia hierbij te horen.
daarna natuurlijk de underground classic heavenly divine, met een niet normaal gruwelijke beat (ook grote schaamte dat ze die hebben geremixed, hoezo denk je daarover heen te kunnen), vinnie's matige verse wordt gewoon keihard gecompenseerd door een niet normaal lekkere beat.
ik moet natuurlijk the deer hunter even noemen, nederlands sample (mathilde santing "too much"), waar chief kamach ook echt een harde verse over dropt.

ik heb weinig te zeggen over blood reign, genghis khan, trinity en the executioners dream (deze is trouwens wel de grootste misstap op het album, alhoewel het interessant begint met een leuk sample en jus allah leuk begint met "I'm leaf twisted, but still kill your whole belief system) en jus voor de rest nog wel een lekkere verse dropt, vind ik de beat veruit de slechtste hier en vinnie is ook niet heel erg super)

dan ben ik wel weer erg te spreken over muerte, heerlijk sample dit, en vinnie (ikon) opent de track heel erg indrukwekkend:
Enter the eye of the storm. rappers just battle me for the glory
It gets gory, they shitty like suppositories,
that's the end of the story, bury his body in Missouri
Banish the apparatus of Gladys to crematories
My territory, perimeter of pergatory
Stingy in winches of vicious, malicious inflictions upon your click
Circulatory

en jus allah brengt ook nog een vette line:" wild cause we know there's no jehova watching over us", en "I laugh as I cast the first stones at christ" ook een leuk sample van greater love door wilfred owen)
Untitled is een niet normaal vette track, gruwelijke verse van jus allah en ook een niet normaal sicke beat van stoupe.

en last but not least: blood runs cold met Sean P, whoa... beste beat van stoupe ooit en ook over de coupletten ben ik zeer tevreden, meer dan tevreden, perfecte afsluiting voor een van de beste albums naar mijn mening
4,5*

lekker album, niet echt meteen wat je verwacht bij een LCoB release, dit zijn vooral lekkere battleraps, over gruwelijke sample beats

de intro komt me bekend voor, ik denk van een LCoB album, leuke intro, maar niet speciaal

het album knalt lekker binnen met het duistere Myslayic. Duistere, agressieve teksten over een mysterieuze, donkere samplebeat. Lekkere, simpele drums maken deze track compleet. Lekkere binnenkomer.
Deze sfeer wordt doorgezet in het nummer Death Angel, zeer vergelijkbaar met Myslayic.

Aangekomen bij Realism hoor ik een lekkere ambient sound over lekkere hiphopdrums. lekkere flow van Murdock, goed bijgestaan door Lex Starwind.
Behind the eyes, een nummer met weer een heerlijk sample, keiharde, enigszins psychotisch klinkende teksten over n lekkere beat, zeer goed gebracht, leuk stemgebruik met een lekkere flow. vind hier het gastoptreden dan niet zo super (als ik t goed heb is Scientific het tweede couplet)
ach, ik kan zo elk nummer wel langs gaan, maar ik denk dat het simpeler te zeggen is, dat het een heel net, samenhangend, ronduit goed album is. Best veel nummers erop, maar goed bijgestaan door Lex en Scientific maakt Jon Murdock een goed album, wat ik ga bestellen zodra die op CD uitkomt

overigens, dit album is gemaakt in 2004, volgens mij. En nu re-released door LCoB, daarom ook geen LCoB featurings of iets dergelijks denk ik.

label is LCoB Productions trouwens, misschien detail maar hea, lijkt me toch wel zo netjes =]

Omdat ik het album heb aangeraden, zie ik het toch als een plicht om zelf in ieder geval een redelijk verhaaltje erbij te hebben. Vandaar dat ik hier toch nog iets meer woorden aan vuil maak. Of ach, wat klinkt dat toch negatief... Misschien worden ze er wel mooier op. (en dit soort dingen zijn dus de redenen dat ik meestal geen echte verhalen schrijf... Anyway!)

Als ik uitleg aan leken wat ik mooi vind aan hiphop gooi ik het vaak op de puurheid van de muziek. Dat is niet alleen bedoeld om mensen zo snel mogelijk duidelijk te maken dat er meer is dan 'money, bitches en geweld'. Het is ook daadwerkelijk hoe ik het zie. Grappig genoeg is dit één van mijn beste voorbeelden. Een album van een band die beweert 'talk-music' te maken. Bij de tags in bandcamp zijn de volgende termen te vinden: indie, rock, talk music, progressive, spoken word en United States. Hiphop of rap wordt niet meer genoemd. Ik zeg 'niet meer' omdat Listener begonnen is als deel van het hiphop collectief Deepspace 5 (of in ieder geval, daar vond hij zijn eerste officiële releases, voor zover ik het weet). De hiphop hoor ik in wat hij 'talk-music' noemt, en soms in de instrumentatie.

Vocalist Dan Smith heeft echter weinig met de heersende structuren in hiphop (of in muziek in het algemeen). Hierdoor houdt hij veel ruimte over voor eigen invulling. Eigen invulling van stemgebruik, instrumentatie en teksten. Doordat Listener zich door niks gevangen lijkt te voelen door een label, een genre en misschien ook een doelgroep komt de intentie erg puur over. Het begint al bij Death by Shotgun. Een schreeuwende Dan (die mij in het begin qua stijl van recitatie deed denken aan Saul Williams op Amethyst Rockstar) wordt bijgestaan door achtergrondgeluiden, een westerngitaardeuntje en knallende drums. Is dit nou hiphop? Ik weet het niet zeker, maar ik vind het prachtig.

Het derde nummer met de heerlijk onnodig lange titel is mijn favoriet van het album, wat (zoals te zien is) 19 december 2012 ook al het geval was. Het begint met een geluid dat doet denken aan een tikkende klok. Die lijkt de urgentie van de zaak te tekenen, zoals ze dat zo vaak doen. Wanneer Dan zijn vocalen begint, is de toetsenist al een paar seconden bezig, en komen de drums erbij. In het nummer beschrijft hij twee verhalen. Mogelijk vertelt hij één verhaal in twee versies. Het eerste is een verhaal over een relatie. De hoofdpersoon laat over zich heen lopen. Dus it's time for drastic measures, they're not taking you seriously. In versie 2 is de hoofdpersoon ontslagen, en moet hij drastic measures nemen, want hij is niet taken seriously. "If they neglect you, you might try not being kind. When no one likes you, it's time to start docking their pay. What if they hurt you, you might try filing a complaint." De opbouw van de track is zo prachtig. Zet hem maar eens op met een koptelefoon op je hoofd. Druk die kleppen op je oren en verdrink in de passie van Listener in combinatie met de instrumentatie. Heerlijk.

In het hieropvolgende nummer 'The Music That Angels Do' is er een interessant verschil te vinden tussen de tekst op bandcamp (waarschijnlijk van de eerst uitgebrachte versie) en die van de versie daar te beluisteren is (of in ieder geval, hoe ik het hoor en altijd gehoord heb). Er staat: "It's not rap, or rock it's not pop or independent." Ik denk zelf het volgende te horen: "It's not proper rock it's not pop or independent." Ik vind de geschreven versie treffender, maar de versie die ik hoor zou wel eens beter kunnen passen bij zijn poging om zich van het 'hiphop'-labeltje af te zetten.

Het is daarentegen wel een erg goede beschrijving van het album. Is het rap? Nouja, je hoort de invloeden wel. Rock? Goh... je zou het er misschien wel in kunnen passen, met moeite. Folk dan maar? Nee, dat lijkt het ook niet te vatten. Ook hip-rock/folk is niet het label waar we al die tijd naar zochten. Dat is denk ik tekenend voor het album. Het is niet dit, het is niet dat, maar dat maakt niet zoveel uit. Het is Listener, het is puur en dat zonder compromis. Het is een album dat uitmuntend geschreven is, dat lak heeft aan de laksheid waar veel hiphop artiesten zich vaak mee inlaten met hun 4-bar loops voor een hele track, zonder opbouw, dat op zijn minst een outlet moet zijn geweest voor frustratie. Ik weet niet meer waar ik heenging met deze alinea, en ben eigenlijk te moe om het grote verhaal te zien. Ik wil alleen nog wel opmerken dat het grappig is dat juist dit album, dat moeilijk in een hokje te plaatsen is, juist mijn voorbeeld is voor mijn liefde voor hiphop. Misschien is dat ook niet zo erg. Long Arm is hiphop. Young Jeezy is hiphop. Sole is hiphop. Waarom Listener niet? Hij is misschien niet de enige die doet wat hij doet... Maar hij is wel de echte. En dat druipt van elke track af.

Ik snap het ook niet, alhoewel ik ietwat later hier ben dan.

Qua productie is dit gewoon een keihard album. De rock/punk invloeden van weleer hebben gefuseerd met de electro invloeden van WDELH en POS heeft weer eens weinig zin om stil te zitten. Dat het niet is als Never Better is duidelijk: Never Better is qua kalmte, qua diepgang en emotionele atmosfeer eigenlijk wel de vreemde eend in de bijt in POS's oeuvre.

De gastartiesten zijn eigenlijk de grootste reden dat het album niet zo erg overtuigt als andere albums. Waar Busdriver en Open Mike Eagle nog redelijk verdienstelijk zijn, is de rest best okay als opvulling, maar ik verlies altijd mijn aandacht. Behalve dan bij Bully. Bully is echt geweldig. Ik lach telkens weer als POS op de achtergrond "Fucking taking your cookies!" schreeuwt. Heerlijk.

Favorieten zijn Born a Snake, Faded en Lanes (FUUUUCK! POS die losgaat op triolen, triplets, iets in die richting? Keiharde beat ook, echt puur genieten. Ogen dicht, erin opgaan, en je voelt de muziek door je hele lichaam), met Pieces/Ruins (Busdriver!) en Gravedigger (heerlijk chille beat met toch enige avant-gardistische trekjes) als honorable mentions. 4,0*

Ik ben te koppig gebleken om te geloven dat het nieuwe POS album niet vet is. Dat is maar goed geweest! Op de tenenkrommende autotune op Where We Land en de matige beat (mijn mening mensen, mijn mening) van Fuck Your Stuff na, is dit gewoon een vet album.

Het was even wennen... Erg wennen... Maar het klinkt nu heel goed in de oren! De beats zijn vaak dope, al helemaal met een paar stevige speakers! Lockpicks, Knives, Bricks and Bats is ouderwets goed! De instrumentatie is verelectroniseerd (voor zover dat een woord is), maar verder is er weinig verschil! De opbouw is heerlijk in die track! Ook nummer 7 is heel goed! Ik ga ook Astronautalis weer eens een kans geven! Best lekkere verse!

Ik ben weer helemaal blij met POS. Ik moet alleen wel zeggen dat ik het minder vind dan Audition en Never Better. Laatstgenoemde is tekstueel gezien zeker een heel stuk sterker dan dit. Het kippenvel dat Been Afraid, Optimist en Purexed me elke keer weer geven, heb ik hier nooit. Ipeac Neat ken ik eigenlijk nog niet goed genoeg om er een goed oordeel over te vellen. Luister ik te weinig naar eigenlijk. De grote "wauw... Dit is echt heel goed" glimlach vind ik alleen bij Bumper en Lockpicks, Knives, Bricks and Bats terug. Er staan alleen geen missers op het album (waar Savion Glover voornamelijk door een simpelweg irritante instrumentatie het enige smetje op Never Better wist te brengen)! Hoewel Fuck Your Stuff qua instrumentatie een misser is, voor mij, is de track erg leuk om te beluisteren, voornamelijk door de erg gedreven POS. Het is, als verwacht, het slechtste POS album geworden, maar niet een slecht album!

Achteraf gezien was dit het beste wat POS had kunnen doen. Hij had Never Better heel moeilijk kunnen overtreffen in diezelfde stijl. Als hij nog een album in dezelfde stijl had gedaan, had hij of meer van hetzelfde gemaakt, of gewoon een duidelijk minder album. In plaats daarvan heeft hij een ander subgenre gekozen. Ik gok niet dat dit slechts een eenmalig uitstapje wordt, maar dat is niet erg. Zo lang zijn teksten maar interessant blijven, zijn flow sterk en zijn instrumentatie origineel, vind ik het goed.

Nu ben ik geen homofoob, maar luister ik in de homofobische hiphopscene ik regelmatig naar wat afzeiken van homoseksualiteit.
Ik schrok wel een beetje van de clip van Hood. Dit was waarschijnlijk een stuk minder geweest als die kerel niet zo frikking gespierd was en hij me niet zo erg deed denken aan de supergespierde crossdresser uit de animeserie Zero no Tsukaima (waar ik toevallig geen afbeelding van kan vinden). Ik ben echt al snel geneigd weg te draaien bij zulk soort momenten. Ik kon het alleen niet. Toen ik doorhad wat er gaande was, was ik al naar binnengezogen door de lading aan emotie. Ik denk ook dat de kracht van de clip hem daarin zit. Het is heel erg emotioneel allemaal. Hij geeft zichzelf bijna (letterlijk) bloot.

Ik heb de clip nu al 5 keer bekeken, en ik ben anderhalf uur/2 uur geleden achter het bestaan van dit album gekomen. Heb het album verder ook meteen beluisterd, en heb sommige tracks vaker beluisterd, anderen een keer.

Mijn eerste visie op het album... Tsja, het heeft zijn prachtige kanten. De emotie in zijn stem, en de simpelheid van de muziek soms, is nagenoeg perfect. Alleen wanneer het voller begint te worden (zoals tegen het einde aan bij Hood), klinkt hij veel typischer, en haalt het de emotie er grotendeels uit voor mij. Als je het wilt opbouwen en dan de drums erin wilt gooien, moet je, vind ik, die stem ook energieker maken. Zet er kracht achter, voor mijn part schreeuwt ie het bijna uit. Op deze manier klinkt het meer als een relatief zielig popliedje wat je op tv ziet, terwijl zonder die drums. Hij klinkt ook wat, tsja, het is moeilijk te zeggen bij dit album, bijna blij op sommige momenten. Toch blijf ik het nummer opzetten. Daarvoor is het daadwerkelijk prachtig.

Nu heb ik de rest van het album ook beluisterd hoor, dus zal ik me daar ook even toe zetten het weer even op te zetten terwijl ik dit schrijf, en niet de clip weer te bekijken. Het start met AWOL Marine. Een track waarop zijn stem redelijk verdraaid is, maar net zo netjes, dat het niet erg stoort. Alleen de string-achtige synthesizer is een punt waar ik me een beetje aan stoor bij deze track. Het neemt wat weg van de sfeer. Het was echt een stuk mooier geweest zonder die lelijke synthesizer. Alleen de piano, zijn stem, en de synthesizer die soms in je rechteroor komt. Nu is het mooi, dan was het denk ik prachtig geweest.

Bij Normal Song hebben ze dit juist wel mooi gedaan. Zijn stem, een gitaar en een basgitaar, als ik het goed hoor, later ook een piano. Heerlijk. Zijn stem spreekt zonder uitzondering leegte. Dat moet je niet willen compenseren met synthesizers die zorgen voor een voller geluid. De piano is goed in staat dat zelf te doen. Erg mooie track dit.

De eerste toon van No Tear deed me denken aan Nos Baranka van Fresku (sorry voor mijn gebrekkige associaties die praktisch altijd hiphopgerelateerd zullen zijn). Ze beschrijven eenzelfde gevoel voor mij en dat in positieve zin. Vreemd genoeg heb ik hier geen moeite met het vullen van de muziek, door middel van drums etc. Het drumwerk is hier dan ook erg net, en minder typisch, en naar mijn mening veel beter. De track is echt écht mooi, een van mijn favorieten denk ik, maar had langer moeten zijn. Ik zit nog te wachten op meer van de track, maar hij stopt al... Dus zet ik hem nog maar eens op. Het is jammer, want hier had net dat beetje aan toegevoegd kunnen worden dat ik hem niet op zijn minst een keer opnieuw MOET draaien, om de voldoening te krijgen van het luisteren van een complete track.

17 is erg mooi uitgewerkt. Ik dacht me eerst te gaan storen aan de strijkers, maar het is best netjes getimed, zodat het niet de overhand krijgt, of de zanger forceert 'voller' te zingen, met de melodie mee. Het is net zo gedaan, dat het nog prachtig fragiel in je oor komt. Ook de geluiden die ik niet bij een instrument kan plaatsen (misschien een soort fluit? Ben geen kenner...).

Take Me Home is verrassend mooi. De track begon, en ik vreesde, maar het is verre van vervelend! De stereo effecten op die synthesizer (gok ik dan maar) zijn heerlijk. Het drumwerk is ook weer erg goed, creëert een heerlijke sfeer. Toch weet hij me, waarschijnlijk door de instrumentatie die de zanger ook beïnvloedt, niet zo te raken als andere nummers.

Dirge is erg mooi. Weinig over te zeggen verder. Gewoon mooi. Alhoewel, gewoon is hier natuurlijk niet het goede woord. Het raakt dieper dan veel muziek. De lage adlib op sommige momenten komt als een heerlijk contrast bij zijn soms erg hoge stemgeluid.

Dark Parts is samen met No Tears misschien wel de mooiste track van het album. "But he'll never break you, baby". Wauw... Het subtiele drumwerk dat langzaam de overhand krijgt wordt er goed in verwerkt, en eindelijk heb ik bij de aanpassing in zijn stem echt het gevoel van: Ja, prachtig gedaan! Ook de overgang van het drukke, naar het lege, is heerlijk. Zijn stem klinkt daarna breekbaarder dan ik dacht mogelijk was. "I will take the part, of your heart, into my heart".

All Waters is jammer. Ik heb gewoon iets tegen de vervelende synthesizer die hier gebruikt wordt. Ik hoor wel dat het verder heerlijk in elkaar zit, maar als er zoveel kwaliteit op het album staat, skip ik deze toch liever.

Dan weer Hood. Hoodhoodhood. Het is niet zo dat de piano-tonen nooit eerder zo gebruikt zijn. Het is niet zo dat zijn teksten zo poëtisch zijn dat ze me diep in het hart raken. Het is niet zo dat zijn stem enkele middelmatigheid kan wegvagen, hoewel het dichtbij komt. Het is alleen de oh zo tedere, fragiele, misschien eerder gebrokene combinatie van dit alles, wat het zo prachtig maakt. Ook deze track is te snel afgelopen. Nadat de drukte is afgezwakt was een extra coupletje echt op zijn plaats geweest. Of misschien moet ik deze ook maar gewoon nog een keer opzetten, als bij No Tears.

De titeltrack heeft ook weer de gezellige synthesizer, die nét wat te overheersend is. Ik stoor me er hier minder aan, omdat ik hier de keuze toch wel treffend vind, maar ik had hem toch zachter gezet. Dan was de concentratie van de luisteraar meer naar de stem gegaan.

Floating Spit is het bewijs dat ik niks intrinsiek tegen die synthesizer heb, maar dat het context afhankelijk is. De mix op dit nummer is prachtig. De drums doen me denken aan The Painter's Arm van Paper Tiger, wat waarschijnlijk te danken is aan het nette gebruik van de reeverb. Een erg mooi sfeercreërend nummer. Er had nog wel een vergelijkbare track op mogen staan van mij.

Het eindigt zoals elk album zou moeten eindigen. Het is rustig, bijna een lullaby. Zijn stem is breekbaar, maar tegelijkertijd rustgevend. Als ik de tekst negeer, stel ik me voor dat hij dit zingt in een hopeloze situatie, voor zijn baby, half snikkend, doordrenkt van wanhoop, maar toch in de hoop dat de baby er niks van merkt. Het heeft iets extra's, dit nummer. Wat het precies is, weet ik niet, en ik kan er ook niet naar raden (ik heb het al een paar keer geprobeerd, maar weer weggehaald, omdat het het niet was). Mooie afsluiter.

Ik weet dat ik de zanger nauwelijks heb behandeld, behalve hoe hij inspeelt op veranderende instrumentatie. Dat lijkt me ook niet echt nodig bij elke track. Het is prachtig. Ik ben compleet verrast eigenlijk, en erg aangenaam. De emotie die hij brengt is bijna ongeëvenaard. Ik zal Hood nog maar weer een paar keer luisteren... Hij heeft datgene wat ik ook in hiphop altijd erg kan waarderen bij artiesten als Eyedea, Cage en Sage Francis, het pure. Er is niet aan geschaafd, het klinkt als hem in zijn puurste vorm.

Voor nu geef ik het een 4*. Een voorzichtige 4, omdat ik niet te hard van stapel wil lopen na één dag, of beter, één avond, van luisteren.

het album zit vol met intelligente teksten over vette beats. goede flows en interessante, variërende onderwerpen. slimme woordspelingen, sterk stemgebruik en grappige en serieuze tracks.

ik heb hier weinig over te zeggen, ik houd van Sage Francis (no homo) ook moet ik het eens zijn met conway twitty, de manier waarop Sage verschillende muziekstijlen in één brengt is echt geniaal, en ik kan er ook echt van genieten.

kortom: een geniaal album van een geniale MC. het enige mogelijke nadeel eraan is, dat het niet erg toegankelijk is voor hiphop-beluisteraars, voor mensen buiten de hiphop scene is het misschien weer toegankelijker, weet ik niet. maar voor de hiphopscene is het niet altijd even simpel om sage francis te luisteren, hij heeft geen standaard stemgebruik, zijn teksten zijn echt ingewikkeld en zijn beats zijn vaak ook niet "typisch" hiphop, desondanks vind ik dit een heerlijk album en komt ie op mijn niet normaal lange lijst met nog te kopen albums.

Ik ga er een 4,0* voor geven. Er staan een paar HEEL vette tracks op, zoals Little Houdini, Slow Man, Love the Lie en Best of Times. Dan is er nog het k*tnummer, London Bridge (die instrumentatie... Sorry hoor, maar hoewel ik eerst dacht dat het te dragen was, is het nu een standaard skipnummer). Als ik heel eerlijk ben, doet dat nummer me denken aan Chelsea Dagger, zo'n hit van The Fratellis, en dat is, in mijn oren, niet goed. De rest is leuk tot goed. Vandaar de 4,0*

Sage kan veel emotie in zijn stem leggen, zonder onbeheerst te worden.