menu

Hier kun je zien welke berichten ForMusicOnly als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Amy Macdonald - A Curious Thing (2010)

4,0
Uit het niets werd het schuchtere Schotse meisje in één keer heel succesvol en dan ook nog eens met een folksong, wat niet erg doorsnee is. De ultieme ingrediënten voor een ‘moeilijk tweede album’ waarin de fans van het eerste album gepleased moeten worden, zonder dat het een kopie wordt. Dat het laatste niet het geval zou zijn had ik in een eerder stadium al door, toen bekend werd dat Paul Weller betrokken zou worden bij de productie van A Curious Thing. Dit werd bevestigd met de singlerelease van Don’t Tell Me That It’s Over dat veel krachtiger is dan de liedjes van haar debuutalbum. Haar Schotse accent is natuurlijk hetzelfde, net als de basis van haar stemgeluid, maar na twee jaar touren klinkt ze veel zelfverzekerder.

In Spark, het tweede nummer van A Curious Thing, echoot het openingsnummer nog na en ook het nummer zelf is sterk geïnspireerd op de eerste single. Naast dat op dit album de hand van de producer veel duidelijk te horen is dan op het vorige is er ook een ontwikkeling te zien in de teksten van Amy Macdonald. Waar de teksten van This Is The Life vooral gebaseerd zijn op Glasgow’s uitgaansleven, gaan de teksten van A Curious Thing over totaal andere dingen. Met het succes dat Amy had kom je op de celebratiefeestjes en haar ervaringen deelt ze met de luisteraar op het album. In de teksten van I Got No Roots en Next Big Thing is ze redelijk positief over het gedrag van (wannabe) celebraties. Het eerstgenoemde nummer, waarin zij het celebratie bestaan als aangenaam beschrijft, begint als een rustig akoestisch nummer, maar de volumeknop kan met rust gelaten worden als na iets meer dan een minuut alsnog de rust aangenaam doorbroken wordt.

Is Amy Macdonald dan echt onverdeeld positief over celebraties en die feestjes? Nee, absoluut niet. De meisjes op celebratiefeestjes die zich opdringen aan elke mannelijk ster krijgen er in An Ordinary Life ervan langs en de celebraties die zich alleen maar zorgen maken om hun uiterlijk zullen zich aangesproken voelen bij het luisteren van This Pretty Face.

Rustpunten op het album zijn de ballad Love Love en het melodieuze My Only One. Vooral het laatstgenoemde nummer krijgt mijn waardering vanwege Amy Macdonalds melancholische stem in combinatie met de introductie van de viool. In tegenstelling tot This Is The Life waar het vooral draaide om een meisje met slechts een gitaar is het arrangement veel rijker op haar tweede album. Hiervan is het afsluitende What Happiness Means To Me waarin zowel een piano als viool in voorkomt het beste voorbeeld van.

Amy Macdonald zal lachen om het ‘moeilijke tweede album’ cliché, dat kan niet anders na zo’n overtuigende opvolger van haar eerdere succes. Misschien dat ze genoeg had van haar repertoire uit 2007, want nergens herken ik heimwee naar haar debuutalbum. De muziek barst van de energie wat te danken is aan het uitgebreide arrangement waardoor het veel voller klinkt en haar stem heeft zich mee ontwikkeld; krachtiger en met veel emotie! Dit plaatje eist een reservering in mijn eindejaarslijstje!

For Music Only