menu

Hier kun je zien welke berichten Sake als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Siri Nilsen - Skyggebokser (2014)

3,5
Ik verzet me er niet meer tegen: ik heb een zwak voor Scandinavische klanken. Voor mij klinkt Skyggebokser als een Noorse variant op Eefje de Visser, met hier en daar een subtiel vleugje London Grammar. Ik heb deze plaat nog niet zo in het vaandel als 'Het is' of 'If you wait', maar toch vind ik het een fijn album om hier en daar eens op te zetten. Wel leidende zang, maar niet de afleiding van de daadwerkelijke teksten, maakt dit voor mij perfecte achtergrondmuziek.

Sleep Token - Two (2017)

4,0
Oké, Sleep Token is gewoon raar. Er zit een heleboel mysterie rond deze band: ze gaan verhuld in maskers en mantels en beweren met hun muziek een oude god 'Sleep' te aanbidden. Aan de ene kant een nieuwsgierig concept, aan de andere kant ben ik hier misschien een beetje te nuchter voor om er echt in mee te gaan.

De muziek daarentegen vind ik tof. De zang is doorspekt met soul en een nadruk op toetsen maakt de nummers in de rustige passages heel sfeervol. De nummers ontaarden echter op sommige punten in stevige uitbarstingen uit de zwaardere rocksegmenten en in Nazareth zelfs progressieve metal. Als ik een vergelijking zou moeten maken, kom ik het meest in de buurt van Arcane Roots en Vola. Niet helemaal treffend, maar het geeft enige indicatie. De drie nummers op deze EP hebben allemaal grofweg dezelfde opbouw, en hoewel dat niet storend is gedurende deze 18 minuten, vraag ik me wel af of dit op een eventuele toekomstige langspeler interessant blijft.

Kortom;
Lees je dit en je bent wel in voor een leuke combi genres en heb je een kwartiertje de tijd: try it.

Soup - Remedies (2017)

4,0
Waar ik in eerste instantie verwachtte dat dit iets te folky voor me zou zijn, is dit toch wel een fijne plaat. Van begin tot eind een consistente sfeer zonder inzakkers en met minder dan driekwartier een hele fijne lengte om tussendoor eens op te zetten.

Steven Wilson - 4 ½ (2016)

4,0
Ik heb het idee dat sommige mensen deze EP misschien wel iets te snel van zich af schuiven. Dat achter deze plaat niet een overkoepelend concept zit is duidelijk, maar het feit dat Steven Wilson (als rasperfectionist) het zelf nodig vond om deze nummers gezamenlijk alsnog uit te brengen, lijkt mij alleen al genoeg reden om het niet direct af te doen als een collectie-fullertje.

Zoals anderen al aangaven zijn in het bijzonder My Book of Regrets en Vermillioncore nummers die tamelijk opvallen na een eerste luisterbeurt, in de trant van eerder werk. Ik ben er verder van overtuigd dat de meerwaarde van de overige nummers nog wel duidelijk wordt.