menu

Hier kun je zien welke berichten mh040 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

112 - 112 (1996)

4,5
Lambchop schreef:
Jeugd sentiment, slim heeft een top stem
Hier hetzelfde. Dit album heb ik als tiener in de tweede helft van de jaren ‘90 grijsgedraaid en nu nog kan ik ieder nummer meezingen. Op de albums hierna werd 112 wat meer “sexy” en “stoer”, maar dit debuutalbum is lief en mierzoet. Een persoonlijke R&B favoriet.

Brian McKnight - Anytime (1997)

4,5
Als tiener was ik gek op R&B. Dat genre was destijds ook veel groter en populairder dan nu, anno 2020. Dit album van Brian McKnight heb ik in die tijd helemaal grijs gedraaid en ik kan er nu, meer dan 20 jaar later, nog steeds van genieten. Een hele fijne combinatie van ballads en mid-/uptempo nummers. Een persoonlijke favoriet.

Bun B - Return of the Trill (2018)

3,5
Bun B is natuurlijk een OG, maar wel een wat beperkte rapper. Simpele rijmschema’s, niet bepaald een indrukwekkende woordkunstenaar. Op dit album zit het echter wel heel goed met de beats en de gastartiesten. Prima degelijk album. Niet slecht, luistert lekker weg, maar geen zwaargewicht.

Busta Rhymes - Extinction Level Event 2: The Wrath of God (2020)

3,5
Na een eerste luisterbeurt merk ik helaas weer (zoals volgens mij bij alle Busta Rhymes albums) dat het een wisselvallig album is. Het is totaal geen homogeen geheel en daardoor vind ik het als album niet lekker luisteren. Boombappige beats en “moderne” (zelfs trap) beats zijn samen op een album gekukeld en ik zeg niet dat het ene per se slechter of beter is dan het ander, maar het mixt als water en olie. Zonde.

Conway the Machine - From King to a GOD (2020)

4,5
Ja, dit is hedendaagse hiphop zoals ik het graag hoor! Ik heb eerder projecten van de Griselda heren gehoord, en hoewel de raps altijd goed of minstens degelijk zijn, vond ik de lome beats zonder drums (hoi Daringer) vrij slaapverwekkend om naar te luisteren. Hier is er meer variatie in de producties en gastartiesten en dan hebben we ineens een heel ander product. Heb het album vandaag voor het eerst geluisterd... en daarna nog twee keer van begin tot eind. Geen fillers, geen zwakke nummers. Alleen het gepraat tussendoor had van mij niet gehoeven. AOTY?

DMX - Exodus (2021)

2,5
OpOm nostalgische redenen dit albums maar eens aangeklikt op Spotify. Want ja, ik had als tiener een DMX poster aan mijn slaapkamermuur.

Om te beginnen vind ik het bewonderenswaardig dat Swizz Beatz in de regisseursstoel is gaan zitten voor dit album en z'n oude makker DMX bij de hand heeft genomen, in een poging diens carrière weer wat glans te geven. Dat gezegd hebbende, ben ik over het algemeen nooit fan van de producer Swizz Beatz geweest, al heeft ie in de loop van z'n carrière best een handjevol domme beukers afgeleverd. Maar veelal vind ik z'n beats te simplistisch en eentonig.

Dan de rapper DMX, anno 2021. Tja... Het zal de jaren van drugsmisbruik zijn, maar het klinkt op z'n zachtst gezegd niet best meer. En wat minder zacht gezegd is het in sommige nummers niet meer om aan te horen. Ik vind z'n flow rommelig en warrig klinken, niet meer zo strak, rapt beetje met dubbele tong lijkt het. Z'n agressieve manier van rappen die hem ooit zoveel succes bezorgde, klinkt ook meer geforceerd dan geloofwaardig dreigend. "Beetje grommen zoals vroeger, vinden de mensen leuk".

Al met al is er aan het album als geheel best af te horen dat de heren hun best hebben gedaan om er iets van te maken, maar echt goed is het helaas niet geworden.

Fresku - In het Diepe (2019)

3,5
Na een aantal luisterbeurten ben ik dit album meer gaan waarderen. Bij de eerste luisterbeurt was ik niet kapot van de “sound” van het album en dat ben ik nog steeds niet, maar voor de rest is het gewoon een goed album. Niet dat het per se slechte beats zijn, maar het is niet waarop ik Fresku wil horen.

Ik was altijd al meer liefhebber van de serieuze kant van Fresku dan van zijn lollige nummers, dus wat dat betreft past dit album goed in mijn straatje. Album staat bol van volwassen persoonlijke nummers. Soms wordt het wel erg zoet, maar het is duidelijk wel allemaal oprecht. Qua rapskills staat Fresku nog steeds aan de top.

Puur vanwege de beats en een aantal slechte refreintjes (Moeiteloos, oef!) moet ik het album toch lager beoordelen dan zijn vorige albums. Een warmer geluid had m.i. beter gepast bij de inhoud van dit album. Hopelijk werkt ie op de volgende plaat weer met Teemong.

J.I.D - DiCaprio 2 (2018)

4,0
Deze komt zeker terug in de eindejaarslijstjes. Gekke flows op keiharde beats (vooral eerste deel van de plaat). Indrukwekkend.

KaytrAminé - KaytrAminé (2023)

3,5
Ja, dit is een zeer aangename mix van kneiterharde bangers (Who He Iz, Westside, STFU3), funky/swingende nummertjes (Letstalkaboutit, 4eva, Sossaup) en wat meer rustige tracks (Rebuke, Ugh Ugh) . Van mij hadden ze echter de laatste twee nummers achterwege mogen laten. Zwakke bijdrage van uncle Snoop ook, klinkt als een halfbakken freestyle. En Master P vind ik ook een minder nummer. Voor de rest top.

Nas - King's Disease (2020)

3,5
-marco- schreef:
Merk dat ik dit album toch wel vaak opzet. Het begint me te pakken....
Vind de beats steeds interessanter worden.
Ik heb het album nu een aantal keer geluisterd en ga het ook steeds beter vinden. De eerste luisterbeurt was ik totaal niet onder de indruk van de beats. Die vond ik vaak wat saai. Maar inmiddels kan ik het wel waarderen. Bij een rapper als Nas is het goed dat de beats wat meer in dienst staan van de artiest in plaats van dat de productie zelf de ster van de plaat probeert te zijn, zoals op bijvoorbeeld Nasir. Dat album heb ik een nieuwe kans gegeven na het luisteren van King’s Disease, maar vind ik grotendeels onluisterbaar.

Maar goed, King’s Disease dus.... Productie goed, Nas goed (zoals altijd)... maar een aantal van de gastartiesten zijn in mijn ogen (of oren) toch wel flinke missers. Big Sean met z’n saaie delivery en corny teksten, Don Toliver met z’n autotune (al begin ik daar in dit geval aan te wennen), Lil Durk past totaal niet bij Nas, Anderson Paak is gewoon goed en het nummer ook maar z’n vocals zijn verneukt met een of ander effectje, en de kers op de taart is Fivio Foreign die ronduit afgrijselijk klinkt.

Al met al geen perfect maar wel gewoon een goed album, en zéker een hele verbetering ten opzichte van z’n vorige plaat.