menu

Hier kun je zien welke berichten KampF als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

A Perfect Circle - Thirteenth Step (2003)

5,0
KampF schreef:
Hm, ik zit te overwegen om 3 jaar na datum nog een inmens grote review te schrijven over dit geweldig album...


Thirteenth Step, waar moet ik beginnen? Dit is de plaat die sinds z'n uitgave mij nooit meer heeft los gelaten. Sterker nog; drie jaar na dato doet 'het' nogsteeds goed. Met Thirteenth Step ben ik in het hele Tool, APC gebeuren gerold. Tool kende ik dan al, van Parabola, maar voor de rest had ik er nog niet zo'n interesse in.

Goed, drie jaar geleden zat ik in de voorjaarsvakantie op Madeira, een eiland in de Atlantische Oceaan, ongeveer 700 kilometer ten westen van Afrika. Naast de mooie tijd die ik daar had, was er iets anders dat me bezig hield. "Van wie is die vage clip op MTV?" vroeg ik me af tijdens een wandeling langs steile rotsen en diepe dalen. In het hotel aangekomen zag ik die rare clip waarempel weer. Het was de clip van Weak & Powerless dat op mijn netvliezen viel. A Perfect Circle stond er bij.

Het bleef echter niet alleen bij Weak & Powerless. The Outsider kwam ook op de buis. Eenmaal weer in Nederland had ik de CD gekocht, dat was een keuze waar ik achteraf op terug kijk en denk "daar is het begonnen". Zo was het. Een sideproject van Tool's Maynard James Keenan, ik dacht al dat ik zijn stem kende... Met Thirteenth Step ben ik naar Mer De Noms gaan luisteren, vervolgens naar Lateralus en uiteindelijk AEnima. Wat me constant gegrepen heeft is de stem van Maynard. En niet alleen z'n stem, ik heb me echt tot in de late uurtjes lopen verdiepen in z'n biografie, z'n karakter/persoonlijkheid & bedoelingen van zij werk. Gaandeweg heb ik hem steeds meer leren kennen, maar uiteindelijk toch niet. Ondoorgrondelijk, geheimzinnig, en dubbelzinnig.

Dubbelzinnigheid ben ik overal tegen gekomen. Mer De Noms bijvoorbeeld, wat je kan intepreteren als 'zee van namen' (mer de noms) maar ook als 'verdomme' (merde, de noms).. "Opening, to heal", "Openings to heal", de bandnaam in combinatie met het logo, ik heb overal mijn tijfels over gehad. Interessant genoeg, naast de muziek.

Wat is Thirteenth Step ten diepste? Ik heb veel speculaties gehoord dat dit album gerefereerd zou worden aan het "Twelve-Step program". Dit is een procedure om alcohol verslaafden in twaalf stappen te laten afkicken. Een stap binnen deze procedure is bijvoorbeeld: Made a decision to turn our will and our lives over to the care of God as we understood Him. Paradoxaal genoeg kent Thirteenth Step twaalf nummers, waarvan de '13e stap' óf genezing zou kunnen betekenen, óf een val in de afgrond. Kom ik later op terug! Hoe dan ook, Maynard James Keenan zegt dat zijn album niets met die afkickprogramma te maken heeft en dat het gerelateerd is aan zijn dertien jaar werk in de muziekindustrie. Dit lijkt me toch enigzins een leugen. Het "Twelve-Step program" heeft een sterke samenhang met de nummers die op dit album staan. Het hoofdthema is drugs, waarbij het afkicken van drugs een
grote rol speelt in de nummers.. Van Maynard weet ik ook dat hij flink aan de drugs was ten tijde van de het eerste album "Mer De Noms". Foto's lieten grote opgezette ogen zien van Maynard. Met Thirteenth Step komt Maynard terug, niet als verslaafde, maar als iemand die vecht tegen zijn verslaving.

En zo begint het avontuur. The Package beschrijft de wil en het verlangen naar drugs. Een sinister hoorspel over iemand die z'n drugs nodig heeft en zo snel mogelijk weer weg wil zijn ("Give me what's mine, then I'm out the door again") desnoods met leugen. The Package als titel refereert hier ook aan de drugs. Weak and Powerless drukt onmacht en hulpeloosheid uit. Grappig dat Maynard tijdens een live acoustic version van dit nummer zegt "I don't know if you have any friends that are in recovery, or are addicted somehow".. Als luisteraar ben je al behoordlijk de plaat ingezogen.

We gaan verder. The Noose heeft weinig te maken met het thema drugs maar kan wel op twee manieren geintepreteerd worden. Gaat dit over Bush ("Recall the deeds as if they're all, Someone else's atrocious stories" of over Jezus ("With heavens help you cast your demons out")? Of over weer iemand anders misschien? Gezien APC's politieke lading in eMOTIVe kies ik toch voor optie 'Bush'.. De sfeer is inmiddels onbeschrijfelijk mooi geworden. Het geluid stort als een waterval over je heen wanneer de laatste zinnetjes: "Your Halo, Slipping down" afgespeeld worden.

Blue valt ook buiten het hele drugs gebeuren, maar is wel typisch 'Maynardiaans'. De heer MJK heeft iets met water. Is het niet "Best to keep things in the shallow end, Cause I never quite learned how to swim " dan is het wel "Learn to Swim" op Aenima. Blue komt voor mij over als een koude zonsondergang. Het lijkt een vredig en kalm nummer, maar de tekst zet me weer aan het twijfelen; "she's turning blue, while I just sit and stare at you " = verdronken/dood?

Enfin, Vanishing is het nummer geworden dat ik misschien wel het meest heb gehoord in mijn leven. Op mijn Last.fm pagina (REEG) staat ie over de 150x geluisterd, om nog maar te zwijgen hoe vaak ik em op mijn mp3 speler in bed heb geluisterd. De sfeer is PERFECT. Ik heb niets aan dit nummer toe te voegen. Het atmosferische karakter, het ogen dicht doen en weg drijven. Perfect. Een trip!

A Stranger refereert weer sterk aan drugs. "I'm better off without you, tearing my will down". In dit nummer bevind je je weer in een plek waarin alleen APC je mee kan nemen. Een halo, een hoger iets. Ik zou niet weten wat. The Outsider is het nummer dat me het eerst het meest opviel door zn explosieve kracht. Nu doet het me minder dan de rest, maar dat neemt nog niet weg dat dit een heerlijk hard nummer is 'tussen de bedrijven door'.. The Nurse Who Loved Me doet me denken aan een ziekenhuis, waarin je beter wordt gemaakt, gerehabiliteerd. Een 'fix' voor iemand met een een verslaving. Jammer eigenlijk dat ik laatst ontdekte dat dit een cover was. Geslaad niettemin.

Pet link ik graag aan the Noose. Het thema oorlog zit er ook al deels in verwerkt, alleen nog niet zo sterk als op emotive. Lees tussen de regels door en je ontdekt dat dit niet enkel over kinderangsten (boogeymens) gaat; "Swayin to the rhythm of the new world order and Count the bodies like sheep, To the rhythm of the war drum"...

Gravity, momenteel mijn favoriete nummer. Het vallen en opstaan van iemand die het zo moeilijk met zichzelf heeft. In dit nummer wordt het thema wel erg expiliciet overgebracht:

calm these hands before they
snare another pill and
drive another nail down
another bleeding hole
please release me


Kippenvel. Het album wordt afgesloten met de laatste zinnen uit Gravity:

Lift me back up to the sun
I choose to live, I choose to live


De laatste stap is gezet. De dertiende stap, en niet richting de afgrond maar de goede kant op. De persoon (Maynard) dat in het begin van het album een ongekende dwang heeft naar drugs, beschrijft hier zijn eigen genezing. Op 10,000 Days van Tool keer het 'genezingsmotief' ook terug, in het nummer Jambi:
"But you changed that all for me, lifted me up turned me round".

Thirteenth step als keerpunt.



Het lange verhaal hierboven vertelt waarom deze plaat bij mij op nummer twee staat. Een gedeelde eerste positie is ook goed. Ik zou nog zo veel meer kunnen schrijven, maar dit lijkt me genoeg

Air - Love 2 (2009)

3,0
Aardig album. Veel aardiger van Pocket Symphony zelfs. Ik ben geen kenner, maar ik weet wel dat dit vertrouwd klinkt, zoals vroeger Hoewel Air voor mij altijd een beetje van plastic blijft is dit toch Klaas Vaak die uit de verpakking komt; luchtig, soms wat dromerig maar vooral relaxt. Misschien muziek voor een nieuwe James Bond film. Voor mij gewoon een avondplaatje.

drie komma vijf

Animal Collective - Merriweather Post Pavilion (2009)

5,0
In 2008 werden we nog even zoet gehouden met de Water Curses EP die een soort van brug moest vormen tussen het geniale Strawberry Jam en Merriweather Post Pavilion. Deze EP diende tot het hogere doel dat Animal Collective 'in nieuwe wateren aan het exploreren was'. Met name het titelnummer was geweldig, de rest was slechts outtake met outtake kwaliteit

Het water thema was dus één ding waar Noah, Avey Geologist en Deakin mee bezig waren en op Merriweather Post Pavilion zijn ze daar heilzaam mee verder gegaan. Na één luisterbeurt dacht ik trouwens dat de helft van het album onderwater was opgenomen, maar die rare gedachte mocht slechts gekoesterd worden door
mijn rijke fantasie.

Mijn verwachtingen waren hoog eind 2008. Dit was eigenlijk het enige album waar ik echt naar uit keek.Toen Brothersport lekte heb ik mijzelf voorgenomen niet te kijken op YouTube maar ik heb hopeloos gefaald. My Girls heb ik dan wel weer links laten liggen. De spanning steeg toen Panda Bear liet horen dat dit 'het beste album is dat ze ooit gemaakt hebben'. Het is maar een bescheiden mening, maar wel van één van de mest creatieve artiesten op moeder aarde die het over zijn eigen muziek heeft. Nadat het album gelekt was in kudt kwaliteit heeft het nog meer aan me lopen vreten, die spanning. Maar eindelijk was daar de vinyl plak, en er kon geluisterd worden!

In The Flowers, de opener begint onheilspellend onder water. Getokkel van een instrument waarvan ik weet dat die voor de rest van het album niet meer veel gebruikt gaat worden. De gitaar. Nog in mindere mate dan op Strawberry Jam. Maargoed, het nummer gaat verder en je voelt gewoon aan dat het op gegeven moment moet exploderen. Op 2:30 is het dan zo ver en Animal Collective introduceert hier een voor hun tamelijk nieuw muziekelement: beats. Het gaat zo snel dat ik direct kwijt ben hoeveel lagen muziek er op elkaar liggen (waarom wil ik dat eigenlijk weten?)

Na deze opener klinkt het My Girls en introduceert animal collective een tweede muziekelement waar ze nog veel gebruik van gaan maken: hoog-frequent-opgefokte-synth-loops. Euforie alom wanneer de dansbeats er in komen. Dans? Ja zeker, dit album is nu al dansbaar. De afwisseling van Panda Bear en Avey Tare in dit nummer is simpelweg geniaal te noemen. Alsof ze beiden bloemen schijten en regenboogjes boven hun hoofd hebben hangen. Simplistische blijheid. Heerlijk.

Jammer genoeg is Also Frightend een nummer waar ik nog niet zo veel mee kan. De muziek is aardig, maar het babygejammer van Avey en Noah is tamelijk doelloos. Het doet me trouwens denken aan een psalm, maar dan oneerbiedig en laks. Toch is het weer een typisch Animal Collective nummer.

Summertime Clothes is een warm zomers nummertje. Zo'n kom we gaan in de zon wandelen en daarna met de tuinslang spelen- liedje, snap je? Lijflied van een marcherende gekkenband. Het kom-we-gaan-op avontuur nummer. Ook hier weer de beats en het synth geluid. Fijn.

Opvolger Daily Routine is absoluut mijn favoriet naast de laatste van de plaat. Het hele nummer is EEN IMPROVISATIE van Panda Bear. Als een willie wortel die zichzelf op zijn kop slaat, vervolgens een schraal keyboardje pakt en daarmee één van de beste Animal Collective nummers maakt die ik tot nu toe heb gehoord. Weer die beat, maar dit maal lijkt het nog het meest op een HIPHOPBEAT. Waar is Animal Collective na al die jaren beland? Muzikale evolutie waar Darwin trots op mag zijn. Ongelofelijk wat een ontzettend geweldig nummer. Voor mij is het bijna onmogelijk om hier NIET op te dansen. Na 2:20 hoor ik alleen nog maar dit opgefokte synth geluid, als synapsen die duizenden receptoren tegelijk afschieten. Zo als Mark Richardson van Pitchfork mooi wist te zeggen: computergeluid met een extreem- menselijk, emotioneel karakter. Dat is het inderdaad. Geweldig, geweldig nummer van Noah Lennox aka Panda Bear.

Daarna Bluish, het meest zoete, radiovriendelijke nummer. Een ode aan de liefde. Ik ben spontaan verliefd geworden op dit nummer. Het zinnetje I'm getting lost in your curls vind ik nog de meest aardige one-liner op dit album. Waarom? Mijn vriendin heeft krullen Ja, en verliefd zijn is leuk. Met name hoe-het-er-dan-toe-gaat in je hoofd. Zoals Bluish, met je kop in de wolken.

Guys Eyes is als een spannend avontuur door het oerwoud. Meestal is de Beach Boy harmonie van Animal Collectief geweldig, maar in dit nummer vind ik dat daar pas sprake van is op het eind. Niet verkeerd verder. Met Taste bevind je je nog steeds in primitief gebied, en weer zijn het de beats en synths die d'overhand hebben. Weer is het een project tussen Avey & Noah dat goed uitpakt. Één ding, waarom moet alles zo vaak gehaald worden op het eind van dit nummer?

Met Lion in A Coma hoppen we voor het laatst over de steppe van Afrika. Als Simba met van die cartoon-achtige 'boing boing' spring geluiden. Vrolijk beat- georiënteerd nummer waarin ik het geklak van drumstokken op de achtergrond een groot pluspunt vind, net als het gebruik van de vele verschillende samples. Geniale afbouw: lioninacomalioninacoma. No More Runnin' is het broederlijke kampvuurliedje bij het water. Erg lief en fijn. Dit nummer krijgt de voorkeur als het even niet zo druk hoeft.

En in tegenstelling tot alles rust ben ik bij de afsluiter beland: Brothersport, het beste nummer van het album. Toen ik deze voor het eerst op YouTube zag baalde ik er van dat er geen replay knop te vinden was op deze videowebsite. Dit nummer is carnaval in het kwadraat. De studio versie mist het geschreeuw van Avey Tare zo rond het midden, maar ach, dat kan ik zelf ook wel doen. WOOOW.

Brothersport sluit af als een mix van al het voorgaande. Beats, f*cked up synths en beach boy harmonieën. Het zijn de ingrediënten die alleen Animal Collective zo perfect kan combineren. Vergeleken met Sung Tongs zijn ze totaal ontspoord in hun eigen muziek. Of juist niet natuurlijk. Zelfs anders dan Strawberry Jam en dat vind ik erg knap. Beter dan het voorgaande album? Nee, dat denk ik niet, maar een tweede plek zou niet gek zijn. En ik weet dat creativiteit slechts een objectief element is die je mee neemt in het subjectief beoordelen van muziek, maar in dit geval speelt het begrip -wederom- een belangrijke rol in de weirdness van het collectief der dieren. Er zijn maar zeer, zeer, zeer weinig bands die ik ken die zó innovatief zijn, en tegelijkertijd GOED blijven.

Als popmuziek tastbaar is, dan gooit Animal Collective daar grote emmers met gekleurd verf over heen.

4,5*

Atlas Sound - Logos (2009)

4,0
Zoals ik had verwacht verdrinkt dit album weer in de dikke muzieksaus van Bradford Cox. Het is alsof hij iedere nacht de wekker laat overgaan, met een slaapkop zijn bed uit rolt, en daarmee tussen de instrumenten ploft. Vervolgens begint hij te spelen en na een goede paar nachten heeft hij Logos gemaakt. Het album begint 'schmutzig' en wordt pas speelser, en meer 'klaterig' met Walkabout. Geweldig nummer. Hoe kan het ook anders, Panda Bear zingt mee, en omdat ik nou eenmaal een ontzettende fanboy van hem ben kan ik blind vertrouwen op diens muzikale kwaliteiten. Panda maakt er een opgewekt nummer van, een nummer dat tegelijk ergens in de wolken zweeft. De andere nummers zijn doorgaans 'om doorheen te lopen', gewoon fijn, muziek die niet aan je mouwen trekt. Het hoogtepunt is werkelijk waar Quick Canal. TJONGE, wat is dat nummer mooi zeg. Laetitia Sadier ken ik niet, maar ze weet de droomwereld van Cox perfect binnen te dringen. Eigenlijk klopt alles aan Quick Canal, het drumloopje, de wazigheid in het algemeen, en natuurlijk de vocals. Ik begin met een bescheiden 4,0*, Quick Canal schurkt direct tegen de 5,0*