Raar maar het album wordt hier pas écht goed vanaf de helft. Eerste deel is redelijk zwak.
Het begint allemaal met Something Good met héél breekbare schoonheid, je moet ernaar zoeken en als je even niet oplet is het weg. De stem van Joe Newman is hier, net zoals in de meerderheid van de nummers, enorm belangrijk. De 'gewenningsperiode' voor zijn stem is me onbekend en onbegrijpelijk.
Dissolve Me is voor mij het topnummer op deze plaat. Dit gaat iets meer de 'poppy' kan op en dit smaakt wel naar meer. Op hun volgende plaat mogen ze d'r zo wel meer zetten. De afwisseling tussen rustig/actief, instrumentaal/zang blijkt een succes te zijn. Geef dit nummer aan een goeie dj en hij mixt er een hete discotheekhit van.
Mathilda maakt mijn topdrie van favo nummers op deze plaat compleet. Dit nummer is de apotheose wat betreft de stem van zanger Newman. Het gemis van de subtiele nostalgie die z'n stem oproept is ondenkbaar. Vooral het zinnetje "Just like Johnny Flynn said, 'the breath I've taken and the one I must' to go on." is recht in de roos.
Fitzpleasure gaat al wat steviger door met de, ondertussen bekende, afwisseling rustig/stevig. Dansbaar mits kleine remix. Taro en Bloodflood smaken me zeker ook maar mijn favorieten blijven dus Mathilda, Dissolve Me en Something Good. Blijkbaar zijn dat hier niet de meest populaire liedjes van dit album maar bon, het zal me een wordt wezen.
Een aangename plaat dus maar het mist vaak nét die spijker op de kop, een pointe als het ware. Verder is het niveau ook niet altijd even hoog. Ik verwacht wel een geweldige tweede plaat.
3,5*