menu

Hier kun je zien welke berichten Lennonlover als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

The Beatles - 1 (2000)

Alternatieve titel: One

4,5
bawimeko schreef:
(quote)

...maar wel een aparte...You Know My Name (Look Up The Number), The Inner Light, Old Brown Shoe komen er dan ook op!
Eigenlijk vond ik het idee van de Blauwe en Rode Dubbelalbums nog steeds het best; de singles met hier en daar wat essentiele albumtracks (zo hoor je nog 'ns wat van Sgt. Pepper's en de betere tracks van Revolver en de White Album).


Als fan heb je altijd wel commentaar. Je mist altijd wel iets, zo ook op de Rode en de Blauwe.

Ik vind deze One absoluut een fantastische cédé om aan een puber te geven om hem The Beatles te leren kennen.

The Shins - Wincing the Night Away (2007)

Het eerste album was heel mooi. Het tweede was nog mooier. Prachtig...

Wincing the Night Away is iets anders. Elektrischer, zou ik zeggen. Heb het al een paar keer beluisterd en ik moet zeggen dat het me niet raakt. Ik zal nog een paar luisterbeurten nodig moeten hebben om het echt te kennen en mijn stem te kunnen uitbrengen. Voorlopig zou ik het een 2,5 à 3* geven.

Bij het eerste album was het de sound die het me deed. Héél mooi. Een paar nummers staken er bovenuit. De rest was gewoon maar leuk. Deze mening is tot op zekere hoogte hetzelfde gebleven (een paar nummers heb ik na een tijdje kunnen appreciëren, anderen zijn maar 'gewoon' gebleven). Maar de sound was dus erg mooi.

Tweede album was het weer die sound maar het was een beetje uitgewerkt. Maar daar waren de erg goeie popsongs, melodiën en gitaarriffjes die het me deden. Geniaal. Het beste album van de drie als je 't mij vraagt.

Met dit album proberen ze wat anders, iets 'moderner'. En zoals ik eerder al zei, het moet wat bezinken maar ik weet niet of ik het echt wel zal omarmen. Daarenboven raakt geen enkele song mij direct, dit in tegenstelling tot de twee eerste albums, zelfs Phantom Limb, he 'beste' nummer van dit album zogezegd, vind ik maar middelmatig.

btw: héél mooie top-10, Chronos.

The Slow Show - Dream Darling (2016)

4,5
De tweede plaat van veelbelovende bands moet steeds bevestigen. Dat is aartsmoeilijk, velen proberen, weinigen slagen. Maar The Slow Show doet exact dat: bevestigen. Meer nog. Ze overtreffen misschien wel hun eerste plaat, en dat was al een juweel. Een Dresden staat hier niet op maar in ruil krijgen we wel een plaat met een constanter niveau.
Ik ben definitief verkocht aan deze band. De nieuwe The National, zeg maar. En hopelijk doen ze gewoon zo voort. Want vaak hebben bands dan de neiging elektronische elementen of zware gitaren te integreren om 'iets anders' te proberen. Ik hoop dat The Slow Show zit niet probeert heruit te vinden. Wat ze doen is al magnifiek genoeg.

The Smiths - Strangeways, Here We Come (1987)

4,5
De mistige rook die rond elk Smiths album rondhand is zo langzamerhand aan het wegtrekken. Rush and a Push en Girlfriend in a Coma zijn twee duidelijke en moeiteloos te ontdekken bommen van songs. Liefde op het eerste gezicht was dat.
Maar andere nummers waren niet van dat. Te langgerekt. Niet per sé qua lengte maar vooral qua spanning en 'drive'. Erg moeilijk dus om dan een nummer van maar 5 minuten te kunnen uitzitten. Die intro van Last Night I dreamt... is nog steeds een struikelblok voor mij. Andere nummers hebben me langzamerhand hun schoonheid willen onthullen (een plaat een paar weken links laten liggen kan wonderen verrichten!).
De enige nummers die voor mij nog een mysterie zijn, zijn Death of a Disco Dancer, Last Night I Dreamt en I won't Share You.

4* zijn hier correct en ze zullen nog vaak m'n oren in razen.

The Smiths - The Queen Is Dead (1986)

4,5
Hier zitten een paar pareltjes op. There is a Light That Never Goes Out, Frankly Mr. Shankly en The Queen is dead. Maar ik snap niet goed het geniale van dit album. Met alle respect voor Morrissey maar ik vind dat hij op sommige nummers echt kan zagen.
Mochten alle nummers van hetzelfde niveau geweest zijn als de hierbovengenoemden, had ie de volle 5 sterren gekregen.

Ik hoor hier ook veel invloeden in. Echo and the Bunnymen bij The Queen is Dead wat overigens een erg typisch eightiesnummer is en The Clash bij Frankly Mr. Shankly. Er zijn er nog een paar maar daar moet ik de plaat nog eens opzetten, maar de twee genoemden voorbeelden waren erg blijven hangen.

3,5* voor een aangename plaat waar de zang soms moeite vraagt voor de luisteraar en waar een paar pareltjes opstaat.

The Strokes - Is This It (2001)

4,0
13 jaar na datum heeft hij nog niets relevantie moeten inboeten. Klinkt nog steeds even fris als weleer. De tand des tijds goed doorstaan zegt men dan. Blijft hun beste voor mij. Saviors of rock 'n roll! Ik blijf hem regelmatig beluisteren en vooral 12:51, reptilia, you talk way too much en meet me in the bathroom blijven me met een stoot in mijn bakkes herinneren waarom deze plaat zo geweldig is. Waarom heb ik hier ooit 4* aan gegeven? Een Dikke 4,5* en een groot applaus erboven op.

The Tallest Man on Earth - The Wild Hunt (2010)

4,5
Mooi album. Ik hoor hier af en toe wat Bob Dylan in, iets wat toch redelijk duidelijk is.

Het is een mooi, intiem album geworden. Het lijkt alsof de zanger de nummers in z'n kamer heeft geschreven en hem nu in de woonkamer voor jou komt brengen.
Ik hou van de kale en karige productie. Gitaar en zang gecombineerd met goede songwriting valt altijd in m'n smaak. The Tallest man on earth laat zich niet vangen aan de moderne druk om overal tierlantijntjes te hangen in de muziek. Het heeft effect. Af en toe een banjo (?) of piano ertussen en that's it. I like it.

Toch maar een 3,5 omdat lang niet alle nummers me overtuigen (hoewel ze wel aangenaam luisteren zijn), de stem is me soms iets te veel en het is, laten we eerlijk zijn, niets grandioos of vernieuwend. De "bekendheid" die hij nu vergaart... zou hij niet op dezelfde golf als Mumford & Sons zijn gesprongen?(al is hij wel al langer bezig)

Tired Pony - The Place We Ran From (2010)

3,0
Niet bepaald omvergeblazen door deze plaat. Een paar namen in de muziekwereld trokken me wel aan maar over het algemeen is deze plaat matig. The Good Book is bijvoorbeeld een nummer dat voor mij er niet op had gemoeten. Ik snap niet wat mensen eraan vinden. Tom Smith is ligt me dan ook niet echt.
Enfin, Ik hoor hier wat The National (Pieces) in en Mumford & Sons (Northwestern Skies,Get on the Road).
Maar dé ontdekking van deze plaat, en de laatste maand is het nummer Dead American Writers. Wat een héérlijk ding!

3*