menu

David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

Alternatieve titel: Ziggy Stardust

mijn stem
4,35 (1647)
1647 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: RCA

  1. Five Years (4:43)
  2. Soul Love (3:33)
  3. Moonage Daydream (4:39)
  4. Starman (4:13)
  5. It Ain't Easy (2:57)
  6. Lady Stardust (3:21)
  7. Star (2:46)
  8. Hang on to Yourself (2:38)
  9. Ziggy Stardust (3:13)
  10. Suffragette City (3:25)
  11. Rock 'N' Roll Suicide (2:58)
  12. John, I'm Only Dancing * (2:43)
  13. Velvet Goldmine * (3:09)
  14. Sweet Head * (4:14)
  15. Ziggy Stardust [Demo Version] * (2:35)
  16. Lady Stardust [Demo Version] * (3:35)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 38:26 (54:42)
zoeken in:
avatar van c-moon
5,0
"The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars". Alleen die titel al is magistraal. Het verhaal ook. Het album in zijn geheel: verhaal én muziek; al hélémaal.

Het concept; de lotgevallen van de rockster Ziggy Stardust - al dan niet gemodelleerd naar bestaande rockhelden (of Bowie zélf?); het blijkt een heel dankbaar gegeven om, gelardeerd door topmuzikanten een fantastisch plaatje rond te maken. Een album dat ook nu, anno 2007, 34-35 jaar later, nog steeds staat als een HUIS. Yes!

Wham-Bam-Thank-You-Mam!
Een der ultieme rock-albums!

Met het fantastische titelnummer... "... and Ziggy played guitar!"... ooit knap gecovered door Bauhaus, maar het origineel van Bowie blijft toch onovertroffen.. wat een song en wat een groove!
En dan wat te denken van "Sufragette City".. als dat géén hard-rock'n'roll is? Jawel, meneer, mevrouw!
Nog meer rock'n'roll? O ja, géén probleem, u wordt op uw wenken bediend, zo is er ook "Hang on to yourself" !!!!!! olé !

Maar er is ook het lichtjes fenomenale mid-tempo, en ook zeer stevige "Moonage Daydream", het soulvolle, "Soul Love" (wow!), de knappe ballads die "Five Years" en uiteraard vooral: "Rock'n Roll Suicide" (!!!!) zijn....

Toch wel een van de absolute must have Bowie-platen, en must-have rock' n roll platen tout-court voor elke Bowie- en muziekfan... als u het mij vraagt tenminste. Ah, u vroeg het mij niet? Wel, toch: deze CD uitproberen. En als u dan toch bezig bent, ook: "Hunky Dory" en "Diamond Dogs", en doe meteen ook "Heroes", "Low", "Lodger", "Station to Station" en "The Man Who Sold The World" er maar bij: allen topplaten. Zeg dat ik het u gezegd heb

Voor zij die de 30th anniversary edition uit 2002 kochten is het feest nog groter (ik heb die versie ook, behalve de 'eerste' cd-release), veel bonusmateriaal waaronder "(port of ) Amsterdam", "Velvet Goldmine" (!)

Goh... gaf ik deze CD 'slechts' 4,5/5?
Schande!
Even rechtzetten dus, en er, net als mijn absolute Bowie-favoriet "Diamond Dogs" (1974), deze plaat een dikke 5 geven!

avatar van herman
5,0
Deze plaat toch maar weer naar 5* gegooid, waar ie thuis hoort.

Ik heb altijd wel een voorliefde voor Bowie gehad, eigenlijk vanaf dat ik als puber-in-de-dop een keertje Jump They Say op TV zag. Ik luisterde niets anders dan top 40 en dit was toch wel erg goed...

Later eens Ziggy Stardust meegenomen uit de bieb, maar behalve het titelnummer (dat ik bij Kink FM had gehoord - ik luisterde als 15/16-jarige heel veel Kink FM) kon ik er niet echt mee uit de voeten.

Nadat ik eindexamen had gedaan vielen de Ziggy Stardust-kwartjes eindelijk wel. Ik had in de 5e meegedaan aan een uitwisselingsproject met een school in Moskou en zo wat leuke mensen daar leren kennen. Na ons eindexamen ging ik met een vriend terug om er nog een aantal weken te verblijven en dat werd echt een hele leuke vakantie. Hij was nogal into Bowie en had o.a. Ziggy Stardust meegenomen. Hij hield ook nogal van zingen, dus bv. Five Years kwam ook regelmatig langs, of de CD nu op stond of niet. Uiteindelijk heb ik de plaat daar dus ontdekt en alhoewel het voor mij niet de beste Bowie-plaat is, is het wel degene waar ik de mooiste herinneringen aan heb.

avatar van gemaster
5,0
Bowies bekendste – en volgens velen ook beste – werk is ongetwijfeld dit album met de hele lange titel. Na Hunky Dory wilde Bowie weer terugkeren naar de gitaargerichte rock. Dankzij zijn onfeilbare talent om de nieuwste trends te spotten sprong hij op de glam rocktrein. Hij is niet de uitvinder van deze stroming – die eer gaat naar Marc Bolan van T. Rex – maar hij maakte wel het enige echte glam rockmeesterwerk. Het belangrijkste aspect van glam rock is de aankleding van de artiest. Op het podium werden de meest rare creaties gedragen. Voor een man die regelmatig jurken droeg en zich openlijk biseksueel gedroeg was dit natuurlijk een warm bad.

Ziggy Stardust is een conceptalbum over een androgene rockster die de mensen het nieuws over de aanstaande Apocalyps brengt Het album begint met Five Years waarin Ziggy aankondigt dat de aarde nog maar vijf jaar zal bestaan, want dan zijn de natuurlijke brandstoffen op. Het nummer begint rustig om vervolgens steeds uitbundiger te worden. Bowie zingt richting het einde de titel keer op keer, steeds feller en feller, totdat hij op een haast maniakale manier zijn longen eruit schreeuwt. Niet meezingen is op dat moment eigenlijk onmogelijk. Soul Love gaat verder op dezelfde voet. Het begint in een relaxed tempo, maar tijdens het refrein gaat het tempo omhoog en zingt Bowie weer fel over hoe mooi, maar ook hoe tragisch de liefde kan zijn.

Het verhaal van Ziggy wordt weer opgepakt in Moonage Daydream. Het nummer vertelt hoe Ziggy is gecreëerd uit waarden over religie, seksuele vrijheid, rebellie en passie. Het verhaal wordt verteld in een melodieuze rocksong met onder meer een gierende gitaarsolo van Mick Ronson. Bowie en zijn spinnen op hun best. Van een album waarop de ene hitgevoelige poprocksong na de andere opstaat werd slechts één single getrokken, Starman. Het zal geen verbazing wekken dat ook dit een ontzettend catchy nummer is. Qua stijl zou het goed passen op het vorige album Hunky Dory. De tekst gaat over een starman die een hoopvolle boodschap heeft voor de jeugd op aarde. De single werd een groot succes, mede door het optreden bij Top of the Pops. Bowie legde daar zijn hand op een suggestieve wijze over de schouder van Mick Ronson. Dat was voor veel Engelsen de eerste kennismaking met homoseksualiteit. Bowie staat dan ook bekend om zijn rol als voorvechter voor de acceptatie van homo- en biseksualiteit. Jaren later zou blijken dat hij volstrekt heteroseksueel was en hij slechts toespeelde op zijn biseksualiteit omdat dit zijn verkoop zou stimuleren. Hij had gelijk.

Daarna volgt de gebruikelijke cover. Op ieder album covert Bowie altijd wel één of twee nummers en dit keer is dat It Ain’t Easy, een oud nummer van Ron Davies. Omdat het een cover is heeft het weinig te maken met het verhaal van Ziggy, maar muzikaal past het nummer goed. Ook hier een rustige opbouw met een knetterend refrein waarbij je wel mee móet zingen. Lady Stardust is een ode aan Marc Bolan met teksten als:

The boy in the bright blue jeans
Jumped up on the stage
And lady stardust sang his songs
Of darkness and disgrace

Een mooie manier van Bowie om de pionier van de glam te eren. Star is wederom een nummer met het woord star in de titel, maar net als de anderen is het een fantastisch nummer. De piano wordt erg staccato bespeeld en dat zorgt voor een ontzettend dwingende sfeer. Bowie zingt het nummer gehaast, terwijl Ronson er driftig op los ragt op zijn gitaar. De invloed op de muziekwereld van Bowie blijkt duidelijk in het nummer Hang on to Yourself. De simpele maar o zo krachtige riff en de doeltreffende tekst zorgen ervoor dat dit eigenlijk het eerste nummer van de Ramones is, nog voordat de Ramones bestonden.

De titeltrack pakt het verhaal van Ziggy weer op. Het is een beschrijving van het personage Ziggy Stardust. Hij blijkt een uitstekende gitarist te zijn, die echter te ver ging in zijn narcisme. Dat zorgt er uiteindelijk voor dat hij ten onder gaat en zijn band The Spiders from Mars moet ontbinden. Sufragette City is een futuristische rocker die op het allerlaatste moment aan het album werd toegevoegd. De pianoriff is geïnspireerd op het swingende geluid van Little Richard. De afsluiter der afsluiters is Rock ‘n’ Roll Suicide. Zoals de titel al doet vermoeden gaat het niet zo goed met Ziggy. Over een eenzame akoestische gitaar praat Bowie meer dan dat hij zingt: ‘Youre too old to lose it, too young to choose it’. Halverwege bouwt het nummer op naar een climax waarin duidelijk wordt dat Ziggy niet alleen is en hij bij de hand wordt genomen. Op dat moment heeft het meer weg van een theatrale musical dan een rocknummer, maar verrek, het werkt wel.

Het album mag dan misschien de bekendste zijn van David Bowie, maar is het ook zijn beste? Nee dat vind ik niet. Het is wel zijn beste tot dan toe. Daarnaast is het album ontzettend invloedrijk. De theatrale muziek past perfect bij het zeer tot de verbeelding sprekende concept van de androgene rockster. Het is ook een zeer toegankelijk album. Ik kan iedereen die wil beginnen met de muziek van Bowie dit album van harte aanbevelen. Veel betere poprockplaten zijn er namelijk niet gemaakt.

avatar van LDeVries
Dit is mijn eerste kennismaking met David Bowie en wat een kennismaking in één woord geweldig, als ik mijn favoriete nummers van deze plaat zou moeten kiezen (en dat is erg moeilijk want ik vind ze allemaal erg goed) kies ik voor Ziggy Stardust, Five Years, Starman en Suffragette City maar de rest is ook van een zeer hoog niveau, ik ga zeker meer albums van David Bowie beluisteren.

5,0
Dit is en blijft voor mij één van de belangrijkste platen uit de popgeschiedenis, niet enkel omdat het één van bowie's beste is, maar ook omdat het een inspiratie is geweest voor veel artiesten die na hem kwamen. Een echt meesterwerk.

avatar van Co Jackso
3,5
Met Ziggy Stardust ben ik blijkbaar aanbeland bij het album van David Bowie wat zowel door de muziekliefhebbers als door het grote publiek zeer gewaardeerd wordt. Zelf kan ik dit album ook zeer waarderen, waarbij met name het openingsnummer mij nooit kan vervelen. Toch mist dit album voor mij iets waardoor een hogere waardering uitblijft. Grotendeels komt dit doordat het album geen echte uitschieters of gedenkwaardige nummers bevat, hoewel gezegd moet worden dat de zwakheden ook zeer schaars zijn.

avatar van dazzler
4,0
ZIGGY STARDUST 1972

David Bowie, de kameleon van de popmuziek.
Een recensie van Ronald Grossey in het weekblad Kuifje,
en even later het verhaal van Ziggy Stardust in een strip van zes bladzijden.
Ik wist nog voor ik het album ooit hoorde, dat deze langspeler een verhaal vertelde.

Dus moet je eigenlijk dat verhaal meenemen in je beoordeling.
En aangezien ik dat niet zal doen, loopt deze recensie nu al mank.

De opkomst en de val van een fictieve rockster.
Na Jesus Christ Superstar, nu Rock 'n' Roll Superstar.
Een glamrock musical, begin jaren 70 kon en mocht dat allemaal.

Five Years heeft een meezingrefrein en is een goeie binnenkomer..
Bowie beheerst het medium musical muzikaal, dat is hoorbaar.
Maar ik heb soms wat moeite met zijn gesnoerd keelgeluid.

Soul Love blinkt zonder twijfel uit in het arrangement.
Percussie op de voorgrond, backings als ware het kazoos,
en dan die blazers die heel liefdevol opborrelen en warmte uitstralen.

Moonage Daydream dan, het moment waaruit de popster
in het spotlicht van de maan zijn entree maakt (denk ik dan maar).
Een rocksong met een instrumentale brug die weer grappig gebruik maakt
van musical elementen. Strijkers die als synths opstijgen tussen de tekstregels.

Starman klinkt vervolgens als een song pur sang.
Akoestische begeleiding en een pracht van een refrein.
Een lied dat ook buiten de context van het verhaal overeind blijft.

Het verbaast me eigenlijk hoe toegankelijk Bowie zijn refreinen houdt.
Op die manier win je natuurlijk altijd een iets breder publiek voor je muziek

It Ain't Easy is een rustpunt op de eerste plaatkant van Ziggy Stardust.
Bowie haalt stevig uit in het refrein op een manier die wat van T Rex heeft.
Marc Bolan doet me als icoon steeds denken aan Bowies personage Ziggy.

De tweede plaatkant begint met de ballad Lady Stardust.
Muzikaal iets meer op Amerikaanse leest geschoeid, vind ik.
Zo'n song die ook uit Elton Johns piano kon kruipen begin jaren 70.

Star vind ik als nummer iets te voor de hand liggend.
Er wordt recht vooruit gerockt en de tekst strooit iets te vaak met sterrenstof.
Onvermijdelijk op zo'n conceptalbum: songs die enkel ten dienste staan van het verhaal.

Hang on to Your Ego ... of neen, dat is een song van Brian Wilson.
Wellicht toevallig, al past de val van deze gouden strandjongen in het plaatje.
Het is lekker dansen op Hang on to Yourself, maar de boodschap primeert op de song.

En dan gebeurt er iets merkwaardigs op Ziggy Stardust.
Vond ik de eerste plaatkant onderhoudend, gevarieerd en overtuigend,
dan zakt het peil tijdens de eerste drie nummers van de tweede plaatkant
om dat te besluiten met drie klassiekers uit het rijke oeuvre van de kameleon.

De titelsong staat er 40 jaar later nog steeds.
Net als Starman een nummer dat zonder het album kan.
En eigenlijk een leid dat het hele verhaal kernachtig samenvat.
Vreemd om het als nummer 9 in de tracklijst op te nemen.

Suffragette City zit dicht bij de vroege Roxy Music.
Een rocksong die met behoorlijke snelheid het uitgangsleven binnenrijdt.
Ik verwacht alle momenten de saxofoon van Andy McKay, of een bliep van Eno.
Maar we krijgen een stevig zingende gitaar van Mick Ronson om onze oren.

Bowies Ziggy Stardust vind ik muzikaal minder evenwichtig dan Lou Reeds Transformer.
Beide platen hebben een vergelijkbare status en zijn deels met dezelfde mensen opgenomen.
Zowel David als Lou componeren een muzikaal portret. Bij Lou weeft een verder anonieme travestiet
de rode draad, bij Bowie de fictieve rockheld. Reed kruidt net iets beter met een snuifje cabaret.

Vicious, Perfect Day, Walk on the Wild Side en Satellite of Love zijn de klassiekers.
Daartegenover zet Bowie Starman, Ziggy Stardust, Suffragette City en Rock & Roll Suicide.

Die laatste song slaagt er bijzonder goed in om inhoud en muziek met elkaar te verzoenen.
Het thema was anno 1972 natuurlijk al realiteit, maar blijft tot op vandaag pijnlijk actueel.

Van Janis Joplin tot Amy Winehouse, van Jim Morrison tot Ian Curtis,
van Elvis Presley tot Michael Jackson, van John Lennon tot Kurt Cobain.
Allemaal werden ze enigszins slachtoffer van hun eigen mythe.

Ziggy Stardust blijft voorlopig nog even op 4* hangen,
want ik ga me ooit toch nog eens in het verhaal zelf moeten verdiepen.
En de kans is reëel dat die ontdekkingsreis het album alleen maar doet rijpen.

4,0
Het leven zit soms vreemd in elkaar. Natuurlijk heb ik als Bowie liefhebber regelmatig delen van Ziggy beluisterd. Het titelnummer kon me altijd wel bekoren en starman was "aardig". Nu tijdens een potje poker zet ik Hunky Dory op en de plaat loopt ongemerkt door in Ziggy Stardust. Halverwege "Five Years" denk ik "He ziggy stardust, nou ja, laat nog maar eens staan". Als de laatste klanken van rock 'n roll suicide wegsterven en ik al lang ben blutgespeeld (voor het eerst baal ik niet eens van mijn verlies) is het kwartje gevallen. Ziggy Stardust is briljant. Ik zet de plaat nog eens op en deel en passant **** 1/2 uit. Bowie rules!

avatar van Mart
5,0
Dit album was mijn kennismaking met David Bowie. Eerst moest ik nogal wennen aan zijn stem, maar geleidelijk aan is dit album uitgegroeid tot één van mijn favoriete albums aller tijden.

De nummers zijn niet al te complex maar weten toch te fascineren van begin tot eind. De nummers zitten vol met sterk gitaarwerk, pakkende melodieën en (meezing)refreinen, heerlijke baslijnen en de bijzondere stem van Bowie. Dit zorgt er voor dat de muziek heel verslavend werkt en een waar genot is om naar te luisteren. Ook bevat het album genoeg variatie; zo heb je het jazzy Soul Love, de piano ballad Lady Stardust en het punky Hang on to Yourself. De nummers zijn allemaal lekker beknopt en nergens wordt het langdradig.

Ooit heb ik iemand dit album horen omschrijven als de “Thriller van de jaren 70”. Dat vind ik een perfecte omschrijving. Elk nummer op dit album is geweldig en zou zo als single uitgebracht kunnen worden. Maar wat het album vooral bijzonder maakt is dat het een conceptalbum is waarvan je prima elk nummer los kan luisteren. Op veel andere conceptalbums staan nummers die je alleen kan luisteren als je het album in zijn geheel beluistert. Daarom is Ziggy Stardust in mijn ogen een perfect pop/rock album en tegelijkertijd ook een perfect conceptalbum. Bij elke luisterbeurt begin ik het album steeds beter te vinden.

Ik ben nu heel benieuwd naar het andere werk van David Bowie! Hunky Dory is mij ook al goed bevallen.

avatar van deric raven
4,0
Is Ziggy Stardust autobiografisch?
Of is Bowie gewoon de observator, die in de huid van de rockartiest kruipt.
Ik kan mij namelijk goed voorstellen dat Bowie in deze periode een groot bewonderaar kon zijn van Marc Bolan, en dat het verhaal eigenlijk over hem gaat.
Bowie is net als Madonna een kameleon, die zich geheel kan transformeren tot een ander persoon.
Hij moet ergens de inspiratie vandaan halen.
Ook zie ik raakvlakken met het latere The Wall van Pink Floyd.
De muur is hier de make-up, maar ook hier ervaar ik twijfel met het zich openbaar stellen.
Muzikaal gezien, geeft het mij ook hetzelfde gevoel, theatraal, en bijna Over The Top.
Het lijkt alsof Bowie zichzelf helemaal open stelt aan de buitenwereld, maar misschien verschuild hij juist hier zijn ware identiteit nog het meest.
De latere onverschilligheid wordt toch grotendeels veroorzaakt door zijn gebruik van coke, of zie ik dat verkeerd?
Voor mij blijft Ziggy Stardust voornamelijk het verslag van een identiteitscrisis.
Groots neergezet, dat wel.

avatar van lennon
5,0
Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

Voor de recensie van dit album heb ik de (2003 Ken Scott mix lp gebruikt uit de 5 years box. Ik ben rijkelijk laat met het waarderen van dit album. Muzikaal opgegroeid in de 80's en dus met een Bowie die hits had met David Bowie - Let's Dance (1983) en David Bowie - Tonight (1984). Ik moest niks hebben van het eerdere werk van de man. Dat rare haar, geen wenkbrauwen, jurken, vreemde kleding.. Wist ik veel wat voor moois ik daardoor misliep. Nou is het wel zo dat bij Bowie veel werk even tijd nodig heeft om te leren waarderen. Dat is dus ook het geval geweest bij deze albums. Die 80's platen waren allemaal veel toegankelijker, en dus voor een jochie als mij goed te verteren. Misschien een geluk voor mij, want ik weet nu elke periode van Bowie goed te waarderen.
Dit album betekende de grote doorbraak voor Bowie, terwijl hij dat eigenlijk met de 2 voorgangers ook al verdiende. Zijn alter-ego heeft dat laatste zetje gegeven denk ik, want dat was iets compleet nieuws natuurlijk, En wat een stempel heeft hij gedrukt op het vervolg van de popmuziek later. Het uiterlijk van de punkers... Ziggy.... Zelfs nu nog zie je de invloeden van Ziggy terug in de muziek. Niet slecht voor een fictief persoon.

1.Five Years (4:43)
Via een fade in word ik gelanceerd in de wereld van Ziggy. De kenmerkende drum is al meteen smullen. Die piano die daarop volgt doet me meteen denken aan het nummer "God" van Lennon. Maar die vergelijking is snel weer verdwenen. Mooi om het nummer van een rustig geheel naar een schreeuwerige climax te horen gaan. Prachtige opener!

2.Soul Love (3:33)
Dit nummer heeft al die Bowie sound, die later nog vaak zou terugkeren. De saxofoon op de achtergrond draagt daar grotendeels aan bij. Het subtiele achtergrond koortje vind ik erg vermakelijk. Het nummer zelf is heerlijk laid back. Lekker niks aan de hand sfeertje.

3.Moonage Daydream (4:39)
Dit nummer schreef Bowie voor een andere zanger (Arnold Corns). Als je die versie hoort stelt het werkelijk geen fluit voor. Bowie geeft er zoveel meer leven aan in de versie die hier te horen is. Het bewijs dat de man speciaal is. Want wat de één niet kan brengen, kan Bowie wel vol overtuiging. Het is een soort rock ballad, maar de fluit solo geeft het een wat jolig karakter mee. Daarna zorgen de strijkers voor een mooi compleet geheel. Weer een erg goed nummer! Het wordt afgesloten met een fantastische gitaar solo door de heer Ronson.

4.Starman (4:13)
Bowie en space, aliens, het is een combinatie die heel herkenbaar is bij de man. Dit nummer gaat daar ook over, en het lijkt wel of het elke keer raak is als hij dat thema aansnijdt voor een nummer. (space oddity, Hello Spaceboy, Is there life on Mars). Het zijn allen zeer hitgevoelige tracks. De overgang naar het refrein is werkelijk wonderschoon. En weer een prijsnummer op een tot nu toe erg goed album!

5.It Ain't Easy (2:57)
Een wat vreemde eend in de bijt. Als dit een concept album is, wat doet een cover dan op de plaat? Geschreven door Ray Davies (niet van the Kinks) en eerder al gecovered door andere artiesten. Desalniettemin toch wel een lekker nummer.

6.Lady Stardust (3:21)
Een mooie ballad, en soort tribute naar collega Marc Bolan (gezien het feit dat het eerder He Was Alright (A Song for Marc als titel had meegekregen. Een lekkere meezinger, met mooie piano begleiding.

7.Star (2:46)
Een rock 'n roll achtig nummer, en het eerste wat me niet zo aanspreekt. Wat ik wel grappig vind om te horen is het achtergrondkoor. Damon Albarn heeft heel erg goed geluisterd naar deze plaat, dat kan niet anders, want bij Blur zitten tal van dit soort invloeden.

8.Hang on to Yourself (2:38)
Dit nummer nam Arnold Corns op voor de B- kant van Moonage daydream. Ik ken die versie niet, maar kan me niet voorstellen dat dit een betere versie dan die van Bowie is. Dit nummer is ook niet mijn favoriet, al heeft het wel iets wat me geboeid houdt. Vooral het gitaartje van Ronson tussen de coupletten door zal daar aan bij dragen vermoed ik.

9.Ziggy Stardust (3:13)
Misschien wel de bekendste track van het album. Het intro pakt me meteen vast, en laat niet meer los. Het gitaar geluid nadat Bowie is begonnen met zingen, doet me wat denken aan de sound van Brian May. Zag dit nummer laatst op een dvd (http://www.musicmeter.nl/album/181386) en daar blijkt dat dit nummer na ruim 38 jaar (dat was het toen) nog niks heeft ingeboet aan kracht. Prachtig nummer, en voor mij een soort verademing na toch 2 wat zwakkere nummers.

10.Suffragette City (3:25)
Dit nummer leerde ik kennen als song van Frankie Goes to Hollywood al b-kant van Rage hard. Toen was ik er niet zo kapot van. Toen ik later het origineel leerde kennen kwam ik gelukkig tot de ontdekking dat het aan de uitvoerders lag. Hun cover is helaas niet zo geslaagd, hoewel ze toch erg dichtbij het origineel blijven. Ondanks dat het toch weer een rock 'n roll georienteerde track is, kan ik dit nummer goed hebben.

11.Rock & Roll Suicide (2:58)
De afsluiter brengt weer wat rust in de tent. Pas zodra Bowie zijn stembanden laat gelden met de zin "You're Not Alone" begint het nummer pas echt te leven, en indruk te maken. Wat een meesterlijke afsluiter is dit zeg! Helaas is de speelduur erg kort, en het euforische gevoel wordt weggerukt door het snelle einde. Nog maar een keer opzetten dan.

Na al die jaren van ontkenning is deze plaat bij mij gegroeid tot één van mijn Bowie favorieten. Wat een knappe plaat. Ik hoef er weinig woorden meer aan vuil te maken denk ik, een absolute klassieker!

avatar van Frenz
5,0
Zucht, ik luister nu naar Five Years en de twijfel slaat weer toe, is Ziggy toch niet mooier dan Station to Station?
Bowie is twee dagen dood, ik draai eigenlijk nog steeds alleen maar Bowie. Heb ik nog nooit gedaan, zeker niet na aanleiding van het overlijden of stoppen van een band. Er komt niets in de buurt zelfs. Tuurlijk, de discussies hier voeden je honger naar meer Bowie. Young Americans heb ik nooit zo om gegeven, vind ik nu prachtig. Ga niet weer forumleden bedanken omdat ik nu ook geniet van Heathen (m.n. Sunday) en zeker van 1. Outside, maar het is wel zo.
Maakt een rangorde wat uit dan? Nee, natuurlijk niet, muziek en lijstjes is sowieso al een rare combi. Smaak, stemming, verdriet, vreugde, zelfs extase, dat is muziek. Waar Station to Station me nog steeds naar unieke plek in het muzieklandschap brengt en Bowie ongelooflijk fraai ontroert, daar is Ziggy voor mij zijn ultieme emotionele uitbarsting, Five Years voorop, alles wordt uitvergroot door een scheurende Mick Ronson. Daarnaast staan er alleen maar vrijwel perfecte popsongs op snel, puntig, altijd een fundament voor hem om vocaal op te exceleren.
Nee, ik kan dit album niet objectief beoordelen, misschien is het we het meest gedraaide album, elpee dan, want ik heb ontelbare keren de zwarte schijf laten draaien tussen m'n wijsvingers, eerst op m'n dual pick upje waarvan de deksel de speaker was, daarna op m'n zelfgespaarde Philips draaitafel, Quartz hè, met Philips receiver en achteraf hele goede speakers, toen een tijd op cd en nu als flac op m'n laptop en telefoon. In m'n hersenen is elk nummer geprogrammeerd, tegen het einde van het ene nummer staan het begin van het volgende al klaar om ontvangen te worden. Als ik Bowie op shuffle zet raak ik in de war. We zijn bij Lady Stardust aangeland (en sorry voor de sentimentaliteit, het kippenvel is er weer, bah, hoe mooi zijn ook dood geregisseerd zal blijken te zijn, te vroeg). Wat een scheur, wat een emotie, en die rammelpiano erbij.
Ziggy stardust zelf, er zijn vele stukjes geschreven of tv gemaakt over onvergetelijke riffs, halloooow, de opening van dit nummer, vergeten we die niet?
Hij sluit af met het rustig opbouwende R & R Suicide, rustig de elpee uitzingen denk je nog, na die rollercoaster, blazerspartijtje erbij, nog steeds relaxed, rustig nou, zijn stem gaat omhoog, neemt je mee, het is nog niet klaar, You're not alone! De blazers stuwen de band omhoog, Bowie gaat voorop, You're not alone, gimme your hand, cuz you're wonderful! Opnieuw gooit hij alle emotie eruit om vervolgens abrupt te eindigen.....

Ik ga m'n top tien aanpassen

avatar van Alicia
4,0
De charmante astronaut verdween even snel als hij gekomen was. Er diende zich immers een nieuwe held aan en al wat van de Major overbleef was ruis en gerommel op het trommelvlies. Bovendien was deze roodharige man buitenaardser dan Major Tom ooit wilde zijn. Hij kon er niets van bakken en ik kennelijk ook niet. Behalve dan met, hoe kan het ook anders, Life On Mars? Dat was toch wel mijn grote favoriet als opvolger van het memorabele Space Oddity.

Kortom, de Bowies The Man Who Sold the World, Hunky Dory en The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars , met in de hoofdrol David Bowie als een gelikte Rock 'N' Roll Star, waren niet aan mij besteed. Daarnaast vond ik Bowie's stem in deze periode niet altijd even fijn om naar te luisteren.

Mijn vrienden hadden deze albums echter wel in het vizier en dat is de reden waarom ik deze Bowies toch regelmatig moest aanhoren. Op zo'n moment deed ik weleens stiekem mijn helmpje op. Ik groeide dan ook vrijwel eenzaam op tot een tegendraads liefhebber van hallucinerende spacerock. Als ik maar met mijn hoofd hoog boven de wolken kon blijven zweven.

Ik kon op dat moment natuurlijk niet bevroeden dat enkele jaren later mijn Pink Floyd albums alsnog gebroederlijk naast die van de hippe Ziggy en de bevallige Hunky Dory kwamen te staan. Godzijdank... en zij leefden nog lang en gelukkig. Moonage Daydream, Soul Love en Starman kregen eindelijk hun welverdiende sterrenstatus.

The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Het is een prima album, dat ongetwijfeld muziekgeschiedenis heeft geschreven, maar muzikaal minder sensationeel voor mij is geweest dan voor mijn oude makkers en daarom kan ik deze plaat maar het beste indelen in de categorieën: "Herbeleven" en "Beschouwen".

avatar van ricardo
4,5
Deze cd heb ik de afgelopen week een aantal keren beluisterd en vind het qua energie en beleving zijn beste plaat die ik gehoord heb. Hier zit vanalles in, van punk invloeden tot en met puntige popliedjes aantoe.

Het begint met Five Years gelijk al lekker met een qua opbouw erg rustig nummer, maar naarmate het nummer vordert erg intenste stem van Bowie. Dan komt Soul Love, die gelijk in het begin wat aan Beatles doet denken, maar dat veranderd na de eerste en tweede minuut waar steeds een climax word gehaald.

Dan komt een nummer die mij sterk doet denken aan ritmes en de stem ook aan stukken van The Who,s, Who,s Next. Daarna komt Starman wat mij dan weer veel doet denken aan de muziek van Lou Reed. Mooi popliedje, en een terechte single. Dan komt met It Ain't Easy weer een nummer waar sommige stukken mij weer sterk aan The Who doet denken, mooi kort bombastisch nummer vind ik.

lady Stardust is natuurlijk ook een Bowie klassieker bij uitstek, het meest rustige nummer van deze plaat met een wat balladachtig karakter. Dan komt het nummer Star, dat vind ik ook een mooi puntig popliedje met soms mooie pianostukjes erin, doet mij ook weer wat denken aan The Who. Dan komt mijn favoriete nummer van deze plaat, en ook gelijk het meest punk achtige nummer vind ik. Gelijk in het begin hoor ik waar de Ramones hun mosterd vandaan gehaald hebben, en daarna hoor ik de rif die ik van Herman Brood zijn Rock n Roll Junkie al vaak gehoord heb, die heeft Herman hier weggejat kan niet anders. Mooi kort en puntig nummer waar de punk en het maniakale vanaf straalt. Misschien wel het eerste echte punk nummer ooit op plaat, of The Stooges moeten nog net iets eerder zijn geweest.

Dan komt de titeltrack wat een mooie stevige popsong is met een catchy en herkenbare gitaarrif. Sufragette City is ook een heerlijk stevig nummer met wat punkinvloeden, ook 1 van mijn favorieten van dit album. Het laatste nummer is een enorm intens en tragisch nummer en een wat trieste afsluiter van zo,n energiek en bruisend album.

Ik ken de muziek van Bowie nog niet zo lang, maar deze plaat heeft vele invloeden, en herken er o.a Beatles, The Who, Ramones, Lou Reed en zelfs Herman Brood in. Samen met Blackstar is dit op het moment wel mijn favoriet van Bowie. Stationtostation is ook erg lekker net als Low, maar als geheel pakt deze mij nog net even wat meer.

avatar van metalfist
Ik hoorde een tijd geleden die fenomenale gitaar uit Moonage Daydream nog eens voorbij komen in mijn playlist en na eventjes het betere luchtgitaarwerk boven te hebben gehaald - al zeg ik het zelf - dan ook maar ineens besloten om het album nog eens wat draaibeurten te geven. De eer van mijn favoriete Bowie album te zijn is weggelegd voor Diamond Dogs maar lange tijd is dat The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars geweest en nondedju, ik begin te twijfelen of ik niet nog eens moet wisselen. Ongelooflijk dat Velvet Goldmine niet op de originele versie staat (veruit één van mijn favoriete nummers van Bowie aller tijden, vooral die hmmm hmmm hmmm naar het einde toe is zo heerlijk om mee te doen) maar het is onvoorstelbaar wat voor een kwaliteitsvol album dit is. De openingsstrofe in Five Years brengt me altijd in de goede mood en nummers als It Ain't Easy en Moonage Daydream blijven keer op keer heerlijk om naar te luisteren. Erg fijn concept ook met heel dat idee van een rock opera waarin een alien naar de aarde wordt gestuurd verlosser voor de aankomende apocalyps. Het maakt van het album één geheel en dan krijgen zelfs nummers die losstaand iets minder ogen - en dan heb ik het vooral over Star - een extra stimulans. Ik wist eigenlijk niet dat Hunky Dory rond dezelfde tijd werd geschreven, hoog tijd om daar ook nog eens naar te gaan luisteren want daar kan ik me nog bitter weinig van herinneren.

avatar van Mr. Rock
4,5
Vrijwel foutloos album in de zin dat er eigenlijk nauwelijks zwakke songs op staan. Niet elk nummer doet me even veel; tracks als Star en Hang on to Yourself gaan in redelijk neutrale gemoedstoestand voorbij, al is er niets mis mee. Maar veel andere tracks grijpen je echt bij de keel. Het sterk opgebouwde Five Years gaat door merg en been, net als Lady Stardust. En wat te denken van Rock 'N' Roll Suicide, dat eindigt met die wanhopig schreeuwzingende Bowie. Suffragette City rockt heerlijk en die synthesizer die er op het eind bij komt maakt 'm helemaal af, wat een wereldtrack. It Ain't Easy is het enige echte minpuntje en ook een beetje misplaatst, zo'n cover op een conceptalbum.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Opmerkelijk toch hoe fris dit album ook een halve eeuw later nog klinkt: hard, helder, warm en qua sound perfect in balans met de zang en de karakteristieke gitaar van Mick Ronson op de voorgrond, maar met drums, bas, sax en strijkers die net zo vaak een hoofdrol opeisen. Ook een heel aparte mix van oud en nieuw, met aan de traditionele kant de piano die eerder als een tingel-tangel-piano dan als een warme vleugel klinkt (maar die op Star opeens een Jerry Lee Lewis-hamerpiano wordt), de twaalfsnarige akoestische gitaar, de doo-wop-achtige koortjes, de reverb-gitaar van Rock 'n' roll suicide, het typische glam-ritme van bijvoorbeeld Hang on to yourself, de puntige gitaarsolo's, de klassieke songstructuren, en bovenal de vele poppy en zeer goed meezingbare (zeg maar meebrulbare) teksten die ook nog eens goed "bekken".
        Maar aan de kant van het nieuwe en nooit gehoorde zijn daar het hele concept (ook al is dat dan achteraf verzonnen c.q. om de songs heen gebreid), de suggestieve teksten die een historische achtergrond voor het personage Ziggy impliceren die er misschien wel helemaal niet is (ondanks de bekende historische voorbeelden van The Legendary Stardust Cowboy, Vince Taylor en, vooruit, Iggy Pop), de dystopische elementen, het idee van de alien op aarde, de fluïde seksualiteit van Ziggy, en bovenal de "otherwordliness" van Bowie en de fantastisch uitgedoste Spiders.
        En het grootste wonder: zoals Bowie zelf zei, "I wasn't at all surprised Ziggy Stardust made my career. I packaged a totally credible plastic rock star – much better than any sort of Monkees fabrication. My plastic rocker was much more plastic than anybody's." En toch slaagt hij erin om midden in die science-fiction-achtige fantasie de luisteraar werkelijke wanhoop te laten ervaren, want Five years en Rock 'n' roll suicide zullen bijna niemand die met dit album meegaat onberoerd laten.
        In 1978 was ik met een vriend voor het eerst van mijn leven in Londen, en toen we op een avond door de stad dwaalden keek hij opeens een zijstraat in en zei: "Hee!" Nog altijd heb ik een foto van hem onder het gele bordje "K. WEST". Vandaag de dag weet iedereen dat dat in Heddon Street is dankzij talloze boeken, artikelen en sites waarop al die informatie vrijelijk beschikbaar is, maar indertijd was het een kleine sensatie om opeens die bijna sacrale plek zomaar in het wild tegen te komen. Mooie herinnering, prachtige plaat.

avatar van RonaldjK
3,5
geplaatst:
Het eerste album dat ik ooit kocht was David Bowies Low. Op cassette, want deze piepjonge liefhebber van hitparademuziek had nog geen platenspeler. Lezend in de Popencylopedie van Oor leerde ik niet veel later over zijn vorige albums én zijn invloed. Regelmatig typeerde men deze creatieve duizendpoot in één woord: kameleon.
Toch zou het nog vele jaren duren voordat ik Starman van dit The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars hoorde; werd dat niet op de Nederlandse radio gedraaid??

Ik kom hier omdat ik de invloeden op / inspiraties voor / voorlopers van new wave aan het uitzoeken ben. Anders gezegd: toen in 1977 de punk- en newwaverevolte losbrak, kwamen vervolgens interviews met de nieuwe namen en analyses door het popjournalistiek. Informatie die ik vanaf '79 als een spons opzoog. De namen die steevast opdoken als inspiratiebronnen: Velvet Underground/Lou Reed, The Stooges/Iggy Pop, Roxy Music en David Bowie.
De voorbije week ontdekte ik dat het debuut van Roxy Music op exact dezelfde dag verscheen als deze Bowie: 16 juni 1972. Dat moet voor menigeen een fantastische muziekzomer zijn geweest!

Opvallend is dat op Ziggy Stardust sprake is van een overzichtelijke viermansgroep: gitarist Mick Ronson, wiens bijdrage aan deze en andere Bowies moeilijk kan worden overschat; Trevor Bolder die later bij Uriah Heep landde en tot zijn spijt na 1973 nooit meer met Bowie musiceerde; plus drummer Michael "Woody" Woodmansan. Voor de blazers en toetsen die af en toe opduiken werden gastmuzikanten gevraagd.
Wat eveneens opvalt is dat de kameleon zijn stem anders gebruikt dan vijf jaar later op mijn instapplaat Low. Hij zingt hoger. Het maakt de sfeer optimistischer en lichter dan in '77.

Klinkt hier al muziek die qua stijl vergelijkbaar is met de relatief eenvoudige maar energieke new wave? Tweemaal en wel op kant 2: in Hang on to Yourself en Suffragette City. De laatste verscheen in 1976 op single bij verzamelplaat Changesonebowie en miste de hitlijsten.
Maar imago, artistieke vrijheid, de veelkleurigheid in muziek én kleding, plus onvoorspelbaarheid maken Bowies invloed op dat genre veel groter. Wat dat betreft had ik ook enkele van zijn daaropvolgende platen kunnen kiezen: Aladdin Sane ('73), het stevige coveralbum Pin-ups (eveneens uit '73), Diamond Dogs ('74) en Station to Station ('76).
Pin-ups is daarbij extra interessant omdat je hier Bowies favorieten uit voorbije dagen hoort, zoals ik nu invloeden op de navolgende generatie langsreis. Op Diamond Dogs hoor ik voor het eerst dat Bowie veel gebruik maakt van een lager register van zijn stem, zoals op mijn geliefde Low.
De blue-eyed soul van Young Americans (1975) was bovendien invloedrijk voor een navolgende groep nieuwe namen, zoals Duran Duran en Spandau Ballet.

Ziggy Stardust is een album dat de sfeer van rock op akoestische basis bevat, in combinatie met elektrische en experimentele art- en glamrock. Het is gevarieerd en dat ik soms een voorafschaduwing van new wave hoor is uiteraard alleen maar wijsheid (?) achteraf. Had ik dit album als jonge tiener gehoord, dan was het waarschijnlijk mijn favoriete Bowie geweest. Nu echter is dat Low, waarvan de donkerte, mystiek en vocale kunststukjes alsmede de samenwerking met Brian Eno in mijn genen zijn gegrift.

Ik kwam hier vanaf het debuut van The Tubes en reis verder naar een onbekende groep aan de vooravond van punk en new wave. The Count Bishops brachten in 1975 de EP Speedball uit, felle pubrock als voorbode van wat komen zou.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:26 uur

geplaatst: vandaag om 10:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.