menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van vigil
madmadder schreef:
90. U.S. Girls – Rosebud (2018)

dus eigenlijk is dit het perfecte popliedje waar op allerlei verschillende niveaus van genoten kan worden.

Dit is helemaal nieuw voor mij. Liedje maar ook de artiest kende ik niet.

Maar jouw verhaal, de fantastische hoes en het platenlabel trokken mij snel over de streep. Het erg fijne liefje en de toffe clip deden de rest

In de tekst zal ik me nog iets verder verdiepen, maar nu al een dikke thanks

avatar van madmadder
88. Ben Frost – Nolan (2014)

https://www.musicmeter.nl/album/427954

Ik heb altijd een beetje het idee dat Ben Frost ondergewaardeerd wordt. Op MusicMeter scoren zijn albums heel behoorlijk, al denk ik dat hij toch wel een groter publiek verdient, maar op RYM vind ik de ratings flink tegenvallen voor een artiest die zulke spannende elektronische muziek maakt. Zijn muziek gaat flink richting dark ambient, al gebeurt er misschien net iets te veel en hoor ik er ook net iets te veel industrial in om helemaal in dat hokje gestopt te kunnen worden.

'Nolan' heeft echt een opbouw die zijn weerga niet kent. Het begint redelijk kalmpjes, de spanning wordt opgevoerd om daarna weer gas terug te nemen, er komt ritme in, Frost neemt alle tijd om de spanning verder op te voeren, en dan dreigt plotseling alles te ontsporen en te eindigen in een overweldigende geluidseruptie, maar Frost zet je op het verkeerde been. Juist op het moment dat alles scheef lijkt te gaan lopen verstilt het nummer en pakt hij daarna uit met een van de meest pakkende secondes muziek die ik ooit in elektronische muziek gehoord heb. Voor dark ambient is dit echt hella catchy.

Dit zijn misschien wel de zeven meest voldoenende minuten muziek die ik ken. Hoe je het nummer ingezogen wordt en hoe je je alleen maar kunt overgeven aan de grillen van Frost, dat is echt genieten geblazen. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit nummer me een enorme kick geeft en dat ik er een berg energie van krijg. Eigenlijk vind ik het bijna jammer dat het nummer 'Nolan' heet. De films van Nolan kunnen namelijk op geen enkele manier tippen aan de grootsheid van dit lied (ik weet overigens niet of de songtitel gebaseerd is op de regisseur).



avatar van madmadder
87. The Chameleons – Second Skin (1983)

https://www.musicmeter.nl/album/9841

Ik had vroeger een studiegenoot die bij me om de hoek woonde, die best regelmatig plaatjes draaide op jaren tachtig feestjes en met wie ik ook menig feestje in vieze kelders en vochtige fabriekshallen bezocht heb. Eigenlijk hadden we, behalve onze studie filosofie en onze muzieksmaak, niet eens zo heel veel gemeen, maar dat boeide ons allebei toen helemaal niet. Ik zat tijdens mijn studie echt diep in de jaren tachtig. Ik viel helemaal voor de donkerte, het ongezellige en de eeuwig echoënde snare drums die dreunden als zweepslagen.

Ik was al een tijdje afgestudeerd, werkte op kantoor (aka de hel op aarde) en kreeg opeens een berichtje van die jongen. Hij had besloten te vertrekken naar België en nam maar een heel klein aantal LP's mee. Hij wilde de platen weg doen aan iemand die er net zo, of misschien wel meer, van zou genieten als hij altijd had gedaan, en ik had de eer om als eerste door zijn collectie heen te gaan.

Ik heb uiteindelijk (met schuldgevoel, maar hij stond erop) voor 25 euro evenveel LP's uit zijn collectie meegenomen. Eindelijk had ik de vinylversies van albums in mijn handen die me al heel lang zo dierbaar waren en ook nam ik een heleboel LP's mee die ik nog niet kende, maar waar ware parels tussen zaten die ik inmiddels tot mijn persoonlijke klassiekers mag rekenen. We zullen nog best wat keren liedjes in deze lijst tegenkomen die ik via hem heb leren kennen.

Je raadt het al, een van die LP's was The Script of the Bridge van The Chameleons. Dat vond ik al een goed album, maar toen ik in het bezit raakte van de plaat ben ik hem grijs gaan draaien en ben ik er helemaal verliefd op geworden en het album heeft sindsdien heel lang in mijn top10 gestaan (pas onlangs eruit gehaald, en ik moet er niet te lang bij stilstaan want dan krijg ik er weer spijt van). Nog steeds absoluut een van de beste albums die ik ken, en 'Second Skin' heeft alles wat ik goed vind aan de plaat.

Het klinkt – met die onverbiddelijke drums, die melodieuze gitaarpartijen en een eeuwig gekwelde zanger – zo ontzettend jaren tachtig, maar toch kan ik dit album en dit nummer met niks uit de jaren tachtig vergelijken. Het doet dromerig, bijna surrealistisch aan en er hangt iets ultiem ongrijpbaars en mysterieus over dit nummer (en het album) heen. De tekst werkt ook niet mee, ik ben in best een aantal verhitte discussies verzeild geraakt over de betekenis van dit nummer, want blijkbaar is het ontzettend multi-interpretabel.

Ik heb na al die jaren nog steeds niet het idee dat ik vat heb gekregen op dit nummer en dat trekt me heel erg aan, vooral omdat heel veel andere jaren tachtig muziek heel erg rechttoe rechtaan is (en ook daarin schuilt weer heel veel aantrekkelijks, al is het op een andere manier). De akoestische cover die op Spotify staat vind ik trouwens ook redelijk fantastisch. Die luister ik minstens zo vaak als de 'normale' opname en heeft ervoor gezorgd dat dit echt mijn Chameleons favoriet is geworden. Op de een of andere manier blijft zelfs in een akoestische setting het mysterie intact.



avatar van madmadder
86. Roy Orbison – In Dreams (1963)

https://www.musicmeter.nl/album/35651

Ben ik een liefhebber van Roy Orbison? Dat kan ik absoluut niet zeggen. Ken ik überhaupt meer van de beste man dan dit ene nummer? De eerlijkheid gebiedt mij deze vraag met een 'nee' te beantwoorden. Past dit nummer bij wat ik normaal luister? Absoluut niet. Wat doet dit nummer dan in hemelsnaam in mijn top100?

Ik kijk regelmatig een filmpje, en niks geeft zoveel voldoening wanneer het visuele en het auditieve perfect op elkaar aan sluiten. We zullen gaandeweg nog wel meer liedjes in de lijst tegenkomen die erin staan omdat ze in de context van een bepaalde film of in combinatie met bepaalde scene een verpletterende indruk op me maakten.

Zoals ik al eerder schreef ben ik een enorme liefhebber van David Lynch zijn werk, en ook eigenlijk wel van zijn persoon. Ik denk wel dat hij het dichtst in de buurt komt bij het zijn van een idool. 'In Dreams' heb ik leren kennen door zijn film Blue Velvet. Het nummer wordt gebruikt in een van de meest in het oog springende scenes van de film (maar laten we wel wezen, de hele film is zo weird dat er weinig is dat NIET in het oog springt). Voordat 'In Dreams' ingezet wordt is de sfeer op z'n minst nogal grimmig te noemen (en daarna ook), maar bad boy Frank Booth (gespeeld door Dennis Hopper) wordt overduidelijk toch een beetje week in de benen van dit liedje. Het is misschien wel het enige rustpuntje in de film en een van mijn favoriete David Lynch scenes.

Moeilijk om uit te leggen wat er precies zo bijzonder aan is, daarvoor moet je eigenlijk ook alles wat voor deze scene komt zien, maar voor mij is het punt waarop 'In Dreams' begint echt een magisch moment. Maar laten we wel wezen, dat komt niet alleen door de sfeer die Lynch creëert, maar ook door het nummer zelf waar ik sinds mijn eerste keer Blue Velvet verliefd op geworden ben. Het neemt me echt terug naar een tijd die ik nooit gekend heb, ik word er nogal nostalgisch van, en ik vind ook de tekst heel mooi. Qua thematiek is het een soort voorloper van The Smiths' 'Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me' en het is heel triestig. Zelfs al ben je Frank Booth en doe je alles wat God verboden heeft, dit pareltje van Roy Orbison laat niemand koud.









avatar van luigifort
Lynch ook mijn fave regisseur

avatar van johan de witt
Chameleons! Toevallig net gisteren tickets voor hun (oke, zijn...) concert gekocht volgend jaar.

avatar van luigifort
De Karma Chameleons...you come and go

avatar van Outlaw104
johan de witt schreef:
Chameleons! Toevallig net gisteren tickets voor hun (oke, zijn...) concert gekocht volgend jaar.
Concert waar?
madmadder schreef:
87. The Chameleons – Second Skin (1983)
Nr. 2 bij ondergetekende

avatar van madmadder
85. Deafheaven – Dream House (2013)

https://www.musicmeter.nl/album/341862

Mijn liefde voor black metal komt vooral in heel sporadische vlagen. Een goede vriend van me kan echt dag in dag uit, de hele dag door naar het genre luisteren en daar ben ik best wel jaloers op, want alles spreekt me aan in het genre,maar ik word doodongelukkig als ik er vaak aan blootgesteld word. Desalniettemin is het wel echt een genre waar ik me ooit nog eens in zou willen verdiepen, want er zijn nog zoveel klassiekers die ik nog nooit gehoord heb.

Gelukkig is er dan nog de hipster black metal van Deafheaven voor de toch wat teerdere zieltjes zoals die van mij. Ik ging een tijdje best veel om met enkele die hard black metal liefhebbers en die lachten me altijd een beetje uit als ik mijn Sunbather-shirt droeg of als ik zei dat ik Sunbather geweldig vond. Haha, ja Madelon, leuk geprobeerd, maar Deafheaven is natuurlijk geen echte black metal.

Deafheaven leuk vinden is absoluut oncool, maar als je, zoals ik, al best wel graag naar postrock, screamo en shoegaze luistert, is de 'black metal' van Deafheaven toch wel gewoon extreem geweldig. Hoe al die genres moeiteloos met elkaar vermengd worden en hoe er door die mengeling een geweldige dynamiek ontstaat tussen hard en zacht, intens en ontspannen, geagiteerd en dromerig, ik heb Sunbather helemaal kapot gedraaid in de eerste maanden nadat het album uit kwam.

'The Pecan Tree' was altijd mijn favoriete nummer van het album, maar het laatste jaar ben ik toch helemaal overstag gegaan wat betreft 'Dream House'. 'The Pecan Tree' vind ik muzikaal gezien nog wat intenser, maar 'Dream House' kent op muzikaal en tekstueel vlak wat meer subtiliteit en blijkbaar geef ik daar op dit moment de voorkeur aan. Geweldig nummer om je album mee in te leiden, en dan met name het laatste deel met die laatste, schitterende regels die herhaald worden, het past niet echt bij metal om erdoor ontroerd te worden, maar Deafheaven krijgt het voor elkaar.

I'm dying
Is it blissful?
It's like a dream
I want to dream






avatar van luigifort
Tere zieltjesmetal, mooi gevonden

avatar van johan de witt
Outlaw104 schreef:
(quote)
Concert waar?)

Hoofddorp, check Ticketmaster

avatar van madmadder
84. This Mortal Coil – Song to the Siren (1984)

https://www.musicmeter.nl/album/2925

Hebben jullie Lost Highway van David Lynch gezien? Ik wel, een keer of 15 schat ik. Het is een van zijn meer duistere films waarbij er nauwelijks sprake is van momentjes van comic relief en de soundtrack die bij de film hoort is geweldig en staat vol jeugdsentiment (Rammstein, Smashin Pumpkins, Marilyn Manson) enerzijds en vol schitterende liedjes van grote artiesten die ik op wat latere leeftijd zou ontdekken anderzijds (David Lynch, Lou Reed).

'Song to the Siren' staat ook op deze soundtrack en wordt gebruikt tijdens een scene die misschien wel de sleutelscene van de film is. Het origineel is natuurlijk van Tim Buckley en is ook heel erg mooi. De schitterend pijnlijke, tragische tekst maakt al de helft van het nummer, maar de cover van This Mortal Coil laat de tekst helemaal tot wasdom komen.

Instrumentaal is het allemaal minimaal, maar dat zorgt er juist voor dat de wonderschone zang van Elizabeth Fraser helemaal naar de voorgrond treedt en helemaal tot zijn recht komt. Echt een emotionele mokerslag, dit liedje. De scene is mijn favoriete moment uit de film die sowieso al zoveel sfeer kent en zoveel goede scenes bevat.

Op de een of andere manier ben ik er heel lang van uitgegaan dat dit een liedje was dat speciaal voor de film opgenomen was, zo perfect paste dit nummer bij die ene scene en bij het hele verhaal. Toen ik wat meer door de catalogus van 4AD aan het struinen ging, ontdekte ik per toeval dit album en hoorde ik het nummer voor het eerst helemaal en kwam ik erachter dat ik niet per se telkens de film hoefde te kijken om het nummer te horen.

Did I dream you dreamed about me?
Were you here when I was full-sail?
Now my foolish boat is leaning
Broken lovelorn on your rocks

For you sing, "Touch me not
Touch me not; come back tomorrow
Oh, my heart—oh, my heart
Shies from the sorrow"






avatar van dix
dix
Het juiste nummer van The Chameleons eruit gevist.
Hulde.

avatar van luigifort
johan de witt schreef:
(quote)

Hoofddorp, check Ticketmaster

Hoofddorp, of all places

avatar van luigifort
Lost Highway ook 20x gezien destijds, ik moest 'm per se begrijpen
Deze TMC ook in mijn top 100 langs gekomen, evenals Bowie's I'm Deranged, uit dezelfde film

avatar van Outlaw104
johan de witt schreef:
Hoofddorp, check Ticketmaster
luigifort schreef:
Hoofddorp, of all places
Moet toevallig volgende week in Hoofddorp zijn, even de boel verkennen daar. Lijkt op het eerste oog nog een behoorlijk poppodium.

Lees dat bandlid van het eerste uur Reg Smithies ook van de partij is. Fijn man!
Het is me niet geheel duidelijk of het nu een voortzetting van Chameleons Vox is of dat ze weer optreden als The Chameleons.
Enfin, ticket is binnen!! Met dank aan johan de witt

avatar van luigifort
Outlaw104 schreef:
Het is me niet geheel duidelijk of het nu een voortzetting van Chameleons Vox is of dat ze weer optreden als The Chameleons.


Het zijn niet voor niets chameleons, dus van gedaante wisselen is easy peasy voor ze

avatar van GrafGantz
madmadder schreef:
Gelukkig is er dan nog de hipster black metal van Deafheaven voor de toch wat teerdere zieltjes


Present!

Nooit geweten trouwens dat er daadwerkelijke teksten geschreeuwd worden op dat album, ik dacht die gozer doet maar wat

avatar van GrafGantz
madmadder schreef:
Ben ik een liefhebber van Roy Orbison? Dat kan ik absoluut niet zeggen. Ken ik überhaupt meer van de beste man dan dit ene nummer? De eerlijkheid gebiedt mij deze vraag met een 'nee' te beantwoorden.


Gewoon eens een verzamelaar beluisteren, The Big O is een hele grote meneer

avatar van johan de witt
Outlaw104 schreef:
(quote)
(quote)
Moet toevallig volgende week in Hoofddorp zijn, even de boel verkennen daar. Lijkt op het eerste oog nog een behoorlijk poppodium.

Lees dat bandlid van het eerste uur Reg Smithies ook van de partij is. Fijn man!
Het is me niet geheel duidelijk of het nu een voortzetting van Chameleons Vox is of dat ze weer optreden als The Chameleons.
Enfin, ticket is binnen!! Met dank aan johan de witt

Voor het eerst in 20 jaar weer als The Chameleons.
The Mission UK and The Chameleons with Theatre of Hate for Deja Vu Tour 2022 - GOTH FELINE KVLT - gothicat.net

avatar van madmadder
83. Prurient – Dragonflies to Sew You Up (2015)

https://www.musicmeter.nl/album/484630

Ik vind noise en power electronics ontzettend interessante genres, maar ik vind het moeilijk om de krenten uit de pap te halen. Dankzij Sven wel een aantal mooie albums mogen ontdekken, maar sinds hij weg is van MusicMeter vind ik het moeilijk om nog up to date te blijven met de beste releases. Sven, als je dit leest, voel je vrij om me een flinke lijst noise in alle soorten en maten te mailen, zowel klassiekers als nieuwer werk.

Ik denk dat ik wel weer klaar ben voor een nieuwe duik in het genre. Ik teer na al die jaren nog steeds op dezelfde namen en aangezien mijn behoefte aan meer abstracte muziek de afgelopen tijd flink gegroeid is, voel ik de behoefte aan meer van dit soort muziek ook weer groeien. Het gebrek aan structuur en de vaak duistere, deprimerende ondertonen spreken me heel erg aan in het genre. Het legt graag alle gangbare muziekwetten naast zich neer en alleen het feit dat het zo anders klinkt dan al het andere maakt het interessant en verrijkend om je er af en toe eens in onder te dompelen.

Prurient is een van de namen die ik altijd wel een beetje ben blijven volgen sinds ik heel lang geleden kennis maakte met zijn muziek. Zijn output is indrukwekkend, en ook onder de naam Vatican Shadow maakt Dominic Fernow heel toffe muziek. Ik luister dus niet alles, maar het is wel leuk om te horen hoe zijn geluid zich door de jaren heen ontwikkeld heeft. Hij maakt denk ik iets tussen noise en power electronics in (maar pin me er niet op vast), maar vaak, in tegenstelling tot sommige andere noise, valt er nog wel een bepaalde structuur in te ontwaren.

'Dragonflies to Sew You Up' komt het dichtst in de buurt van een gangbaar liedje en is niet per se representatief voor zijn andere werk. Wat wel representatief is voor dit nummer is dat Fernow zijn hele ziel en zaligheid legt in wat hij maakt. Geen idee wat hij allemaal schreeuwt op dit nummer (ik vang iets op als 'are you rotting in there?' haha) en waar het over gaat, maar damn, deze voel ik tot in het merg van mijn botten, hoor. Het mag dan een van de toegankelijkere nummers van hem zijn, maar de impact is er niet minder door.



avatar van dix
dix
Frozen Niagara Falls, mijn nr 1 van 2015. Van deze plaat het juiste nummer op het juiste moment. Waanzinnig.

avatar van madmadder
82. Britney Spears – Everytime (2003)

https://www.musicmeter.nl/album/376

Onthulling: ik was vlak voor ik echt op muzikale ontdekkingsreis ging best wel fan van Britney Spears. Alle singles, inclusief deze vond ik geweldig en ik spaarde hard om haar albums op cd te kunnen kopen. Daarna, toen ik via Linkin Park de luidere en wat meer alternatieve muziek in werd gezogen werd het totaal niet meer tof om toe te geven dat je ooit naar aalgladde popmuziek luisterde en dat deel van mijn luistergeschiedenis hield ik dan ook zeer krampachtig verborgen voor de wereld. Ik zie dat ik nog steeds 'heel stoer' 2x 0,5 heb staan bij Britneys albums, en dat ik er zelfs twee helemaal niet heb bestemd.

Misschien heb ik wel vijftien jaar niet meer omgekeken naar Britney, totdat ik Spring Breakers van Harmony Korine zag. Als je het hebt over magische momenten in film, dit is voor mij de allergrootste. De film fuckt enorm met verwachtingen, is te arty om commercieel potten te kunnen breken, maar veel te plat om het gemiddelde arthousepubliek aan te kunnen spreken en het moment dat 'Everytime' begint lijkt zeer ironisch te zijn en werkt zeer op de lachspieren, maar op de een of andere manier heeft de scene tegelijkertijd een enorme emotionele zeggingskracht. Spring Breakers is absoluut een van mijn allergrootste favorieten.

Ik heb de specifieke scene misschien wel honderd keer gezien inmiddels en ben het liedje weer helemaal opnieuw gaan waarderen, eerst op een ironische manier maar inmiddels ook compleet onironisch. Door deze film durf ik er weer voor uit te komen dat 'Everytime' gewoon een dijk van een nummer is.






avatar van luigifort
Schitterend! Ws podium Britney voor mij!

avatar van madmadder
81. Sadistik – Melancholia (2013)

https://www.musicmeter.nl/album/307150

Ik geef toe: Sadistik is zeker niet de allerbeste rapper die ik ken. Ik heb meerdere keren gelezen dat het altijd een beetje klinkt alsof-ie moet poepen, en gek genoeg kan ik daar wel in komen, al weerhoudt het me er absoluut niet van om compleet verslaafd te raken aan zijn albums. Zijn flow even daargelaten, vind ik dat de beste man veel meer liefde verdient.

Zo door de jaren heen de beats waar hij overheen rapt steeds meer richting ambient gegaan en dat geeft zijn muziek een geluid dat ik nog niet vaak heb gehoord binnen de hip-hop. Maar de allergrootste kracht zijn de teksten. Zijn spel met woorden is echt heel erg goed en ik word helemaal wild van alle referenties naar films, beeldende kunst en literatuur die toevallig ook helemaal mijn smaak zijn. Daarnaast gaat het merendeel van zijn teksten over geestelijke gezondheid en heeft zijn muziek me wel door meerdere donkere perioden heen gesleept.

Vooral in het jaar na het overlijden van mijn opa heb ik me helemaal vastgegrepen aan de muziek van Sadistik. Ik heb nooit echt een vaderfiguur gehad, maar mijn opa kwam er misschien nog wel het dichtst in de buurt. Ondanks dat ik er al geestelijk op voorbereid was kwam zijn overlijden toch als een enorme klap en dat hij bijvoorbeeld net mijn afstuderen en diploma-uitreiking heeft gemist vind ik nog steeds zo ontzettend verdrietig. Ik belandde best wel in een diepe depressie door het hele gebeuren en heb echt wel heel veel troost kunnen putten uit de muziek van Sadistik.

'Melancholia' is voor mij een van de mooiste liedjes over depressie en het fijne is dat er ook nog heel veel hoop in zit. Heel veel kun je natuurlijk niet doen aan depressief zijn (al heb ik door de jaren heen wel genoeg trucjes geleerd om ze niet al te ontwrichtend te maken), het zijn uiteindelijk gewoon je hersenen die even niet normaal willen doen met hun aanmaak en verbruik van stofjes, maar er komt tijdens een depressie altijd een punt waarop je je weer iets beter voelt en het voelt alsof je op een kruistpunt staat en een keuze hebt: blijf je tot in de eeuwigheid in de ellende hangen of ga je er alles aan doen om nog zo'n periode te voorkomen. 'Melancholia' gaat eigenlijk over dat kruispunt en Sadistik weet het allemaal schitterend te verwoorden.






avatar van madmadder
80. Björk – All Is Full Of Love (1997)

https://www.musicmeter.nl/album/1504

Hoeveel mooie muziek heeft Björk wel niet gemaakt. Ik ben zo door de jaren heen helemaal verknocht geraakt aan Vespertine, maar mijn absoluut favoriete liedje van de IJslandse zangeres is deze. Ik denk verder dat dit nummer en Björk weinig inleiding behoeven. Altijd mooi om te zien hoe zo af en toe compleet eigenzinnige muziek toch een groot publiek weet te bereiken.

En het is waar ook, toch, dat alles vol liefde zit? Ik kom dagelijks zoveel mooie, bijzondere dingen en mensen tegen. Wat dat betreft is alles wat me overkomen is de afgelopen jaren een zegen geweest. Zonder die gekke stoornis was ik nooit terechtgekomen bij de baan die ik nu heb die me zo gelukkig maakt. Ik werk bij de technische dienst in een verpleeghuis, heb daar de mogelijkheid gekregen om in eigen tempo mijn uren weer op te bouwen (20 uur is de max gebleken), om allerlei vaardigheden te leren die me tot dan toe vreemd waren (het is nogal een switch om van les geven aan de uni naar de meest praktische baan ooit te gaan) en ben beland in een wereld waar ik me helemaal op mijn plek voel. Het is iets compleet anders dan waar ik ooit van droomde, maar het werken met deze collega's en bewoners geeft me een mate van voldoening die ik eerder nooit gevoeld heb. Ik leer dagelijks nog van al die mooie, lieve mensen en ondertussen ben ik zo fysiek bezig dat ik zo moe ben aan het einde van de dag dat ik zowaar goed kan slapen.

'All Is Full Of Love' staat voor mij wel een beetje voor de periode van de afgelopen jaren, waarin ik eindelijk genoeg stabiliteit heb om eens wat meer om me heen te kijken en niet alleen voor mezelf, maar ook voor andere mensen te zorgen. Iedere dag, thuis of op werk of waar dan ook, maak ik wel dingen mee die me blij maken, ontroeren of aan het lachen maken en die me opnieuw doen inzien dat de wereld ondanks alles een fantastische plek is om te vertoeven.



avatar van madmadder
79. Envy – Your Shoes and the World to Come (2001)

https://www.musicmeter.nl/album/44800

Dit is het eerste screamonummer dat we tegenkomen. Met welk nummer of met welk album de screamoliefde begonnen is, dat weet ik eigenlijk niet meer zo goed, maar het is één van de weinige genres waar ik echt heel diep in heb gezeten. Voor mijn gevoel heb ik misschien wel een jaar lang, toen ik een jaar of 18 was, niet veel anders dan screamo geluisterd en stak ik enorm veel tijd in het ontdekken van de meest obscure bandjes. Zoals zo vaak geldt eigenlijk wel dat er onder de radar heel veel moois gemaakt wordt, maar dat de grootste bands binnen een genre dat niet voor niets zijn. Één van die grote bands binnen de screamo is het Japanse Envy.

Screamo kan allerlei vormen aannemen, maar postrockinvloeden komen best wel eens voor binnen het genre en Envy heeft dat geluid wat mij betreft geperfectioneerd. De langgerekte, opbouwende klanktapijten van postrock en de felheid en intensiteit van hardcore komen heel mooi samen en 'Your Shoes and the World to Come', de afsluiter van hun meesterwerk All the Footprints You've Ever Left and the Fear Expecting Ahead, is daar echt een schitterend voorbeeld van. Op latere albums is de postrock nog meer aanwezig, misschien iets te veel naar mijn smaak, maar op dit album heeft de band een heel mooi evenwicht tussen melodie en rauwheid gevonden.

'Your Shoes and the World to Come' is een enorm meeslepend nummer dat helemaal afgemaakt wordt door het geschreeuw van Tetsuya Fukagawa. Echt, wat een strot heeft die gast. Bovendien vind ik Japans echt een fantastische taal (ik ben sinds een paar maanden ook bezig met het leren van de taal), de opeenvolging van verschillende korte lettergrepen klinkt echt heel mooi en het is een taal die zich heel goed leent voor dit genre. Ik heb geen idee waarover gezongen wordt, maar o man, ik voel het hoor.



avatar van madmadder
78. Newcleus – Automan (1984)

https://www.musicmeter.nl/album/94888

Voor een vak tijdens mijn master over symboliek in ethiek (echt, geloof me, behalve dit thema weet ik niks meer van de inhoud die echt compleet van de pot gerukt was) besloot ik een paper te schrijven over hip-hop. Gewaagd, want de beste docent was 60+ en zag eruit alsof hij alleen maar 24/7 met filosofie bezig was (je ziet het aan de verwilderde blik in de ogen) en zichzelf nog nooit een seconde van ontspanning had gegund.

Voor dit paper moest ik wel even flink de geschiedenis van de hiphop in duiken. Dat was helemaal geen straf, want al snel bleek dat er ook rond 1985 (en daarvoor) al geweldige hiphopplaten werden gemaakt. Het had misschien nog niet het echte eigen smoelwerk van de latere hiphop, het rappen zou later ook nog een stuk beter worden en het speelde leentjebuur bij een heleboel hippe jaren tachtig muziek, maar acts als Mantronix, Afrika Bambaataa en ook Newcleus brachten allemaal een geweldige energie.

Naar wat ik heb begrepen deed Newcleus het destijds heel goed op de dansvloer en kon er vooral heel goed op gebreakdancet worden. Ik vind het gewoon een heel lekker, verslavend nummer (inmiddels al 75 keer beluisterd volgens last.fm ) dat ergens tussen het typische jaren tachtig geluid en hiphop in zweeft en voor mij dus echt het beste van beide werelden heeft. Een liedje over de liefde tussen een vrouw en een robot, ach, waarom ook niet toch?

Tegen alle verwachtingen in werd mijn paper beoordeeld met een 7,5 en ik vind het idee dat die arme oude man zich door een paper over een muziekcultuur die hem ongetwijfeld volledig vreemd was heeft moeten worstelen, en er uiteindelijk blijkbaar toch best iets mee kon, best wel mooi. Misschien heeft-ie zelfs op een bepaald moment stiekem op zijn computer uit 1998 een liedje dat ik behandelde opgezocht. Misschien was het wel 'Automan'. Misschien heeft-ie zelfs wel stiekem op de beat meegeknikt. Hartverwarmend.



avatar van madmadder
77. Nada – Senza un Perché (2004)

https://www.musicmeter.nl/album/196796

Bij mij en mijn vrienden staat dit liedje beter bekend als 'het niente-liedje'. Het is al een jarenlange traditie dat ik op vrijdag naar mijn twee beste vrienden ga en dat we dan het weekend inluiden. Onze vriendschap hangt sowieso van de tradities aan elkaar. Oud en Nieuw bijvoorbeeld vieren we altijd samen en dat doen we al jaren op precies dezelfde manier, met boerenkool met worst, met 'Dinner for One', met oliebollen, met heel slechte tv en op 1 januari eten we croissantjes shoarma en kijken we schansspringen. Zo hebben we nog veel meer kleinere of grotere tradities die telkens weer terugkomen. Één van die tradities is ook dat altijd als ik bij die vrienden ben, vaak dus op die vrijdagen, we eventjes samen naar 'het niente-liedje' moeten luisteren. En dan wanneer het zover is in koor 'Niente' gillen.

Waarom het specifiek dit liedje is geworden dat zo'n lange traditie heeft bewerkstelligd weet ik niet precies. Misschien komt het gewoon omdat het zo'n fijn, klein popliedje is en dat beide vrienden iets hebben met Italië. Feit is dat ik er ooit aan verslaafd raakte en op de een of andere manier mijn vrienden ermee aangestoken heb.

Ik ben een enorme liefhebber van de films van Paolo Sorrentino en dit liedje ken ik van Sorrentino's fantastische serie 'The Young Pope'. Die hele serie is zo schitterend, een geweldige Jude Law die een enorm conflicterend personage speelt, het zit boordevol fantastische muziek en beelden en ik als ex-katholiek kan toch niet ontkennen dat de katholieke kerk me toch ergens nog wel heel erg fascineert. Het liedje komt geloof ik twee keer voorbij en dat was alles wat nodig was om hooked te raken aan 'Senza un Perché'.

Ik vind het een heel leuk liedje, maar dit staat natuurlijk vooral in de lijst vanwege die ene traditie die we er hopelijk nog jaren, nee decennia, in blijven houden. Voor mij zal dit nummer altijd verbonden zijn aan die vrijdagmiddagen. Grappig detail: op het album waar dit liedje vanaf komt heeft nog niemand hier gestemd.



avatar van vigil
croissantjes shoarma

Oke oke, waarom niet

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:12 uur

geplaatst: vandaag om 15:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.