De eerste 11 nummers en nummer 13, daar draait het bij mij eigenlijk om.
One Better World vind ik een zwakke latere single en remixen, dat vind ik vrijwel altijd een slecht idee.

Om de liedjes te omschrijven heb ik zo het vermoeden dat dat het beste gaat als ik ze per periode (album) bespreek, al ken ik daarvan alleen het debuut.

The Lexicon Of Love:
Over de singles van dit succesvolle album hoef ik natuurlijk weinig te zeggen, behalve dan dat de trukendoos van Trevor Horn heerlijk op volle toeren draait en All Of My Heart wellicht hun beste nummer is. Fantastische plaat!

Beauty Stab:
That Was Then But This Is Now vind ik daarna een geslaagde poging om als Duran Duran te klinken.
S.O.S. is comfortabele softpop dat typisch klinkt als iets uit 1983.
Heel jammer dat het publiek dit links liet liggen.

How To Be A Zillionaire:
In de singles wordt al wat teruggegrepen naar het geluid van The Lexicon Of Love, maar dan met een 'hippe' productie. How To Be A Millionaire is een leuke single (ik kocht het als 11-jarig jochie), maar klinkt door de genoemde productie wat gedateerd.
Be Near Me vind ik hier eigenlijk de sterkere broeder. Het heeft hetzelfde zweverige sfeertje als in All Of My Heart en daar maak je me blij mee.
Ocean Blue is een leuke toevoeging tegen het einde van de cd.

Alphabet City:
De mannen hadden hiermee weer een paar hits op zak, al klinken ze alle drie wat gelikt.
The Lexicon Of Love in een souljasje, daar heb ik het wel mee omschreven, denk ik.
Nog steeds heel aardig.

Ik denk dat het daarna wel zo'n beetje afgelopen was met de echte successen, maar dit is een fijne bloemlezing.

Tja, fantastische plaat! En dat zeg ik niet vanwege het hele gebeuren erom heen.
Typisch een plaat waar alleen hij mee kon komen. Ook een album dat in een zucht voorbij lijkt te zijn. Meer nog later, maar die 4,5 staat!

- Diana Ross (1970)
- Diana Ross (1976)
- Ross (1978)
- Diana. (1980)
- Ross (1983)

Narcistisch? Neuh joh…
Maar wel een leuke plaat!
Uit de koker van Steely Dan-producer Gary Katz en De heren van Steely Dan doen er zelf ook op mee.
Very sophisticated!!

Hij was natuurlijk allang binnen en gezien het nogal fragmentarische werkritme nadien (wat geTarzan hier, een solo-album daar, allen met tussenpozen van enkele jaren) kan het natuurlijk ook zo zijn dat Phil het allemaal wel geloofde.

Z'n gebazel over dat hij niets meer met prog heeft neem ik het liefst met een korreltje zout.
Natuurlijk heel stoer om dat te beweren tegenover het huisvrouwengilde van z'n fanbase, maar hij weet zelf het beste dat het groepswerk voor hem van een substantieel belang was en z'n cv vertelt ook een ander verhaal. Bovendien is The Lamb Lies Down On Broadway z'n favoriete Genesis-album.

Dit is eigenlijk het eerste propere Genesis-album. Hier slaan ze voorzichtig een eigen weg in en laten het Moody Blues-geluid van FGTR achterwege. Aan de composities is nog het een en ander aan te merken, maar de band zat nog in het beginstadium en dan is dat veroorloofd. Maar dit ging definitief de goede kant op en dat weten we inmiddels allemaal al wel.

Ik geef het een 4, omdat het een moedige plaat is.

De man heeft een gigantische catalogus waarbij het publiek lijkt te hebben gedicteerd dat er bepaalde ijkpunten zijn (o.a. Kind Of Blue, Bitches Brew) om de man's muziek op een overzichtelijke manier te presenteren.

Hierdoor gebeurt dus dat bepaalde albums cq. periodes over het hoofd worden gezien terwijl de kwaliteit daarvan vaak niet minder is.

Hetzelfde gebeurt bij Frank Zappa.

Ik wil er nog wel even aan toe voegen dat de mastering van met name cd 2 vrij inconsistent is.
De meer recente nummers klinken een stuk luider dan bv. de nummers van het album Pur Sang.

Ik lees wat veel onbegrip in voorgaande reacties.
Live At Leeds, Quadrophenia, Who’s Next… allemaal fantastische albums met fantastische rockmuziek, zeker!
Maar dan is het ook mooi dat er zoiets als dit bestaat.
Pete schrijft ditmaal vanuit eerste persoon. Bij vlagen hoor je hoe Daltrey daar bij het interpreteren wat moeite bij heeft. Hier wordt namelijk behoorlijk de vuile was buiten gehangen en dat heeft geresulteerd in een album dat simpelweg anders benaderd moet worden dan de bewezen klassiekers die de vorige albums zijn.
Degenen die dit album een kans gunnen ontdekken dan wonderschone composities als How Many Friends (zeer toepasselijk in het Facebook/Twitter-tijdperk), Blue, Red And Grey en They Are All In Love. En heerlijke rockmuziek wordt zeker niet vergeten (Entwistle’s rake observatie Success Story, Slip Kid, Dreaming From The Waist, In A Hand Or A Face). Het is allemaal iets simpeler van opzet en ook een stuk persoonlijker van aard.
Wie dit zoet gezemel vind moet gewoon weer Leeds opzetten.
Wie hier voor openstaat ontdekt dat The Who tot veel meer in staat was dan het vroege ‘mod’-tijdperk en ‘classic rock’.

Heb van m’n schatje de gehele Thin Lizzy reeks cadeau gekregen voor vaderdag, originele cd masterings. Doe van een voor een verslag.

Chinatown krijgt er wat van langs van critici en sommige fans, niet in de laatste plaats vanwege Snowy White’s wat cleane gitaargeluid en volgens sommigen wat mindere composities.

Ik vind het een heel lekkere plaat dat wat droog en punky klinkt. Staat als een huis met die kenmerkende Lizzy-aanpak en de poppy neigingen van ome Phil.
Helemaal geen zwaktebod als je het met de andere platen vergelijkt en hetzelfde vind ik ook gelden voor het hieropvolgende Renegade dat helemaal geen genade kent van de critici.