Een stapje terug op haar vorige twee albums. De productie is weer strak en Ariana heeft haar sound inmiddels wel gevonden. Ze flowt soms onwijs lekker op de trap-achtige tracks.

Helaas wel iets meer filler dit keer in de tweede helft. Plus het album mist toch echt een knaller á la 7 Rings.

De 3 tracks met gastartiesten zijn overduidelijk de beste tracks van het album met erg sterk werk van Doja Cat, The Weeknd en Ty Dolla $ign.

Is dit album beter dan 'Dangerous Woman'? De fans zijn er flink over verdeeld en ik ben er ook nog niet over uit. Vooralsnog een zeer aangenaam album van Ariana. De schrik zat er bij de opener namelijk goed in. Ariana heeft een vrij mooie stem, maar voor dit soort power ballads blijkt ze toch minder geschikt, ondanks dat haar bereik flink aan Mariah Carey doet denken.

Gelukkig stuurt Pharrell Ariana op een interessant muzikaal pad. Tuurlijk zijn dit geen buitencategorie producties van Pharrell, maar Ariana ligt verassend lekker op de tracks en, kenmerkend voor producties van Pharrell, speelt de melodie gaandewijs met de rest van de productie wat de songs erg interessant houden. Het klinkt ook allemaal even net minder hit-gevoelig dan haar vorige albums en dat is best verfrissend.

Toch kan Ariana het niet laten om ook wat doorsnee pop-plaatjes erop te hebben. 'Breathin' bijv. is erg catchy, maar ook vrij plat. 'God Is a Woman' moet het ook echt van de bijbehorende video hebben. Lead-single 'No Tears Left to Cry' valt overigens ook best buiten de boot vergeleken met de rest van het album.

Gelukkig hebben de Pharrell producties de overhand en laten Ariana van een frisse, speelse kant horen. Neem bijv 'The Light Is Coming'. Ariana klinkt veel minder gepolijst op dit soort producties waardoor haar charme nog beter de kans krijgt om te ademen.

'Sweetener' had nog beter gestroomlijnd kunnen worden, dan had dit duidelijk haar beste album tot nu toe geweest. Nu trekken het meerendeel van de niet-Pharrell tracks het geheel wat omlaag. Het zijn zeker geen verkeerde tracks, maar ze kan hierin veel beter. Dat liet ze bijv. op 'Dangerous Woman' duidelijk horen. Dan klinken de Pharrell tracks toch vernieuwender voor haar doen. Pharrell geeft Ariana de ruimte om meer van haarzelf te laten horen waardoor over-all dit album als haar meest persoonlijke tot nu toe voelt.

3,5* (standout tracks: "Blazed", "R.E.M" en "Sweetener")

Hoor je Dev op de radio, of zie je haar terug in een video dan komt ze over als een stoere chick. Iemand die haar mannetje kan staan op harde club-beats met haar imponerende flow. Als er op het debuutalbum daar dan bijna niets van terug te horen is en enkel is volgestampt met flauw pop-deuntjes dan kan je enkel zeggen: jammer.

Want waar ging het mis? De feature op de Far East Movement plaat. De pompende single "Bass Down Low". Alles leek veelbelovend maar al vanaf "Getaway" is duidelijk dat Dev een andere kant van haar ten gehore wilt brengen. Ja, allemaal leuk en aardig maar kom dan niet aan zetten met "Bass Down Low" en "In the Dark" als singles. De clubvibe van die twee platen duikt hier en daar nog wel eens op, zoals in bijvoorbeeld "Lightspeed" maar over het algemeen krijg je met "The Night the Sun Came Up" Dev te horen die met haar magere stem, die toch enkel geschikt lijkt te zijn voor clubbeats, een soort adult contemporary stijltje laat horen in haar muziek. Door de scherpheid van de beats (heerlijk geproduceerd door The Cataracs) valt daar wel doorheen te kauwen maar het songmateriaal is gewoon te karig om te blijven hangen.

Dev komt tot haar recht als ze op een soort rap-stijl zingt over een harde dance of urban-beat. Voor alternatieve pop-muziek is haar stem helaas niet gemaakt, en daar neigt dit album teveel naar. Helaas, Dev. Misschien kun je me wel verassen met je 2e album.

2* (favorieten: "Bass Down Low", "In the Dark", "Lightspeed")

Revival didn't go viral

Sinds 'The Eminem Show' heeft Eminem altijd al een beetje geschommeld in kwaliteit, maar overall bleef hij vaak scherp, interessant en relevant. 'Revival' was een album dat alle drie die factoren miste waardoor het vaak een erg vervelende zit werd. Echt wat interessants had hij op dat album niet te vertellen en de echte emotie en connectie met de tracks bleef uit.

Deze kritiek heeft Eminem eindelijk weer op stoom gebracht. Dat 'Kamikaze' grotendeels een response album is geworden maakt niet veel uit. Eminem is wakker geschud en dat laat hij merken ook. Bij de plotse release van dit album en na het zien van de albumcover huiverde ik, door de nare nasmaak van 'Revival' nog vers in de mond. Die werd gelijk weggespoeld door de eerste drie tracks. De beats zijn modern maar op de juiste manier. Ze klikken met Eminem en ze overschaduwen hem niet. Em gaat vervolgens helemaal los. Deze flow heb ik gemist en ook qua lyrics weet ie eindelijk weer scherp uit de hoek te komen.

Het is dan ook zonde dat het album daarna toch wel wat gas terugneemt. De songs worden net iets minder interessant of kennen meer zichtbare flaws, zoals een pijnlijk ingemixt refrein bij 'Stepping Stone'. Qua raps struikelt ie hier en daar maar zijn honger blijft voelbaar, itt het vooral vrij stuurloze en ongeinteresseerde 'Revival'. 'Not Alike' en 'Fall' zijn nog prima songs.

Eigenlijk had het album na 'Fall' moeten eindigen. De twee tracks met Jessie Reyez kennen weliswaar een aardig concept, de uitwerking flowt niet lekker, zeker niet in ligging met de rest van het album. 'Venom' kent die flink aangezette productie die 'Revival' ook kent, maar zit gelukkig nog net op het randje, en zie ik door de vingers daar het een filmsoundtrack-song is. Toch eindigt het album uiteindelijk niet zo sterk als dat het geopend werd. Eminem bereikt nergens zijn 'Revival' dieptepunt, maar de aandacht begint iets te verslappen vanaf 'Normal', en 'Not Alike' en 'Fall', de twee sterkere tracks van de tweede helft, missen net de finesse van de eerste 3 tracks om het geheel strak te blijven houden.

Fijne terugkomst zo na 'Revival', maar niet sterk genoeg over de hele linie. Het grootste pluspunt van dit album is echter Eminem en dat is te prijzen. De man mag dan wel 46 worden volgende maand, dit album heeft laten zien dat de man nog lang niet uitgeblust is. Het duurt soms alleen even om hem op gang te brengen.

3* (standout tracks: "The Ringer", "Greatest", "Lucky You")

"Survival" ging destijds even langs me heen dus toen ik zag dat single "Berzerk" uit was gekomen van nieuw te verschijnen follow-up album van classic "Marshall Maters LP" maakte me dat toch wel vrolijk. Totdat ik "Berzerk" ook daadwerkelijk hoorde. Het is totaal niet de Eminem waarop ik gehoopt had en zeker niet met een "Marshall Maters LP 2" in aantocht. Gelukkig is het nummer inmiddels wel bij me gegroeid. Toch daalden mijn verwachtingen wekelijks. "Survival" vind ik cool maar is ook niet in de stijl waarin ik Eminem het liefste hoor en "Rap God" vind ik al helemaal vreselijk.

Toch ben ik daar dan vroeg bij als "The Marshall Maters LP 2" lekt. Eminem blijft m'n interesse houden en ik hoorde al positieve geluiden van dit album afkomen. Die zijn voor mij deels ingelost. Deels is er gebeurd waar ik bang voor was maar daar kom ik later op terug. Waar het met dit album goedzit is de sfeer. Een album scoort al veel punten bij mij als de tracks op de juiste plek op het album gezet zijn en er een rode draad door het album lijkt te lopen. "Bad Guy" is de ultieme opener en Eminem weet met flirts naar zijn classic duidelijk te maken waar LP 2 voor staat. Niet de richting die ik (en vele fans met mij denk ik) had gehoopt maar toch. Het album kent een aantal zeer goede duistere tracks en ook sommige 'vrolijkere' tracks hebben een sinister ondertoontje zoals de samenwerking met Kendrick Lamar die tot 1 van mijn favorieten van het album behoord.

Eminem klinkt hongerig en flowt weer als vanouds. Hij klinkt, voor mij persoonlijk, frisser als dat hij deed op het geprezen "Recovery". Het grootste mankement van dit album ligt hem echter in de beats. Hier en daar hoor ik vocals die slecht afgemixt zijn (die niet goed syncen met de beat) en de beats zijn vaak te wild om er goed doorheen te komen ("Asshole" bijv.)

"The Marshall Maters LP 2" is niet in lijn met het eerste deel maar laat een andere Eminem horen die dit als een nieuw kenmerkend punt in zijn carriere wilt bestempelen zoals de eerste LP dat was. Vandaar ook de gekozen titel. De flirts naar het eerste album zijn hierbij wel leuk gedaan.

Het album wordt gekenmerkt door een paar sterke tracks waarvan de opener en "Headlights" voor mij de sterksten zijn. En ook het door Rihanna geassisteerde "Monster" is prima, ondanks de poppy kwaliteit. Het valt goed binnen het album. Een goed voorbeeld van wat ik zei over goed geplaatste tracks.

Helaas kent het album ook een aantal zwakke tracks waarin Em begeleid wordt door slechte beats ("Rap God"), slechte samples ("Rhyme or Reason") en te maken krijgt met sentimenteel gedoe ("Stronger Than I Was").

Ergens teleurgesteld en ergens gerustgesteld. "The Marshall Maters LP 2" is niet de knaller waarop ik gehoopt had maar blijft zich ergens in de middelmoot voor mij bevinden. Enkele slechte keuzes blijken Em op dit album fataal en daarom is een 3* wat mij betreft gepast, met altijd mogelijkheid op verhoging. Er zijn dan ook nog maar 2 luisterbeurten aan te pas gekomen. Helaas blijk ik momenteel iets meer op lijn te liggen met "Recovery" die ondanks de poppy kwaliteit niet de misstappers maakt die dit album wel maakt (oke laten we "No Love" dan even buiten perspectief laten).

3* (favorieten: "Bad Guy", "Headlights", "Love Game" en "The Monster")

Met al zeven studio-albums en flink wat succes achter de rug heeft Jennifer Lopez inmiddels aardig wat ervaring in de pop-industrie. Het is daarom dan ook uitermate jammer dat er nog altijd niet, bij een 8e (!!) studio-album, sprake is van een zekere groei in haar oeuvre. Sterker nog, ze gaat erop achteruit. Is het tijd voor Lopez om te stoppen?

"A.K.A." is een inspiratieloos pop-album geworden dat inhaakt op wat laatste trends maar er nooit volledig induikt waardoor de songs erg vlak blijven (neem bijv. de 'trap' beat op de opener). Vaak lijken de melodieën niet aan te sluiten op de beats en de, nog altijd, magere stem van Jennifer maakt het er niet beter op. Lopez heeft een aantal vrij leuke pop-singles afgeleverd in het verleden maar dit album voelt aan als een verplichting. Lopez zingt een aantal left-overs in van haar producers en voegt zelf niks toe aan de songs. Ook haar kenmerkende latin-sound dat veel van haar oude songs wat flair gaf mist hier waardoor het geheel erg zoutloos wordt en het met zelfs met 10 songs een lange zit wordt.

Het album leeft hier en daar wat op met tracks als "First Love", "Worry No More" en "Booty" en ook met de ballad "Let It Be Me" kan ik mee leven. Dat had veel slechter kunnen uitpakken.

Spijtig alleen dat zelfs deze songs bij lange na niet kunnen tippen aan Jennifer's "mindere" singles van voorgaande albums. De sound is te generiek en vergeetbaar. En met een 10-song tellend album kun je je draken als "Never Satisfied" en "Emotions" ook niet veroorloven.

Geen verrassing dat dit album volledig is geflopt en dat zelfs de sensuele video met Iggy Azalea op de remix van Booty dit project niet meer heeft kunnen redden.

1,5* (favoriete songs: "First Love" en "Booty")

"Graduation" is Kanye's eerste album voor mij, en heeft mijn interesse gewekt door het lekkere "Stronger". "Graduation" is mij over het algemeen vrij goed bevallen en hieronder volgt mijn recensie van het album.

De CD opent vrij sterk met "Good Morning". Een nummer dat een sample gebruikt van een oud Elton John-nummer en ook hoor ik hier enkele Jay-Z vocalen in verwerkt. Alles is goed verwerkt in dit nummer.

"Champion" zet de lijn van "Good Morning" voort maar "Graduation" wordt pas echt sterk als natuurlijk "Stronger" begint. Een lekker sterk nummer. Het enige probleem met "Stronger" is dat Kanye het niet geheel zijn eigen kan maken want ik heb vaak het verlangen om na het beluisteren van "Stronger" het nummertje van Daft Punk op te zetten. Nu kan dit zijn omdat ik een Daft Punk-liefhebber ben maar toch valt mij dit op. Toch blijft "Stronger" een lekker nummertje.

Na het sfeer-volle "I Wonder" komt een nieuwe favoriete track van mij opzetten: "Good Life". Het nummer heeft een enorme feel-good vibe om zich heen en Kanye weet dit met behulp van T-Pain wel over te brengen bij mij. Het sampletje van Michael Jackson's "P.Y.T." vind ik er ook goed in verwerkt.

Na "Can't Tell Me Nothing" een lekker nummertje om de sfeer van "Stronger" en "Good Life" wat door te trekken zakt het album wat in. Hoewel "Barry Bonds" en "Drunk and Hot Girls" niet echt slecht te noemen zijn, zijn de tracks wel onder de maat vergeleken met de rest.

Gelukkig klimt Kanye weer omhoog uit zijn kuil door te komen met het ijzersterke: "Flashing Lights", mijn persoonlijke favoriet op het album. Alles klopt aan deze track: Lyrics, beats, rhymes, zang en natuurlijk de geweldige video, geregiseerd door Kanye zelf en Spike Jonze (bekend van Fatboy Slim's "Praise You" en Daft Punk's "Da Funk".).

"Everything I Am" en "The Glory" halen het vroljke sfeertje terug van "Good Life" maar deze platen weten "Good Life" niet te overtreffen en "The Glory" moet het ook nog doen met een, naar mijn inzien, mager beatje.

Dan is "Graduation" aangekomen bij weer één van de toppers van het album: "Homecoming". Heerlijke vocalen van Chris Martin en een lekkere rap van Kanye.

Het album sluit af met "Big Brother". Op zich een goede track maar hij weet zichzelf niet vast te plakken aan de luisteraar om het zomaar te zeggen, en zeker met een afsluiter is het belangrijk om de track zich aan de luisteraar te lijmen. Het lukt dus niet met "Big Brother". Jammer, en daarom weet het over het algemeen goede album niet sterk af te sluiten.

Toch krijgt Graduation van mij 3.5*.
Goede tracks worden afgewisseld met wat mindere en alhoewel Kanye niet de sterkste MC is weet hij dit album toch te redden met de leuke samples en zo nu en dan verassende beats.
Ik ben benieuwd wat Kanye met z'n vorige albums gedaan heeft en zal ze dan ook snel gaan beluisteren.

3.5*

Lykke Li is ooit eens in een korte vlaag bij mij in de aandacht gekomen, en dan wel als feature op de mixtape van rap-sensatie Drake. Bleef verder niet hangen. Tot het moment dat de TV-serie Glee in het 2e Seizoen een cover deed van het, toen nog vrij wel overal onbekende, "I Follow Rivers". Na de desbetreffende episode gelijk de bijbehorende dame, Lykke Li, opgezocht en plots schoot me dat plaatje van Drake weer in het geheugen. Één klik verder op de originele versie van "I Follow Rivers" en ik was verkocht. Dat ook de rest van Nederland kennis met haar maakt kan ik alleen maar toejuichen. Het wordt eens tijd dat pure artiesten zoals Lykke dat is, hun aandacht verdienen.

"Wounded Rhymes" ligt in het verlengde van "I Follow Rivers". Een album vol bombastische, en pakkende instrumentaties bezongen door een zangeres die emotie kan overbrengen. Een echte schaarste de laatste tijd, wat mij betreft. Bij iedere luisterbeurt weer raak je gevangen door haar imponerende stem en de instrumentaties die daar bij horen. En iedere keer ontdek je weer wat nieuws in de muziek. Of dat nou gebeurd op het opliftende "Love Out of Lust", de swingende single "Get Off" of het bedeesde "I Know Places", het maakt niet uit. Het gebeurd en het maakt indruk. Je zit erin gevangen, net zoals in een goed boek.

Alleen maar hulde voor Lykke Li en haar "Wounded Rhymes" vanuit mijn kant. Alhoewel, als ik toch iets mag aanwijzen dat net iets buiten de boot in het geheel voor mij valt, dan is dat "Unrequited Love". Een net wat te eigenzinnig plaatje waardoor het als albumtrack net buiten het geheel valt.

4* (favorieten: "I Follow Rivers" en "Love Out of Lust")

Na voorheen meerendeels deze site te hebben gebruikt voor muziek te ontdekken en nooit echt te beoordelen ga ik er nu toch echt aan geloven. Ik ga alle beluisterde albums voorzien van een cijfer, en Madonna's "MDNA" is de eerste die er moet aan gaan geloven. Alle voorafgaande stemmen zijn verwijderd en ik ga fris beginnen!

Al sinds Madonna's laatste wapenfeit in 2008 is er reikhalzend uitgekeken naar een opvolger. Niet alleen vanwege tegenvallende impressies over het album "Hard Candy" zelf maar ook door de opkomst van nieuwe popzangeressen zoals Katy Perry en Lady GaGa die in de media al een gooi deden naar de titel de "Queen of Pop", een titel die al jaren aan Madonna toegediend was. Nu is het dan eindelijk zover. Met "MDNA" komt Madonna haar titel verdedigen, alleen niet op de manier zoals velen dat hoopten.

Duidelijk mag zijn dat "MDNA" niet het hap/slik pop-plaatje is geworden waar enkele voorgangers van Madonna daar niet aan ontkwamen. Op "MDNA" gaat Madonna een stapje verder. Hoewel alle gebruikelijke ingredienten aanwezig zijn (makkelijke teksten, hippe producers, catchy melodietjes) maakt Madonna er op "MDNA" een geheel ander recept van. En dat is juist hetgeen waar "MDNA" voor te prijzen valt.

Commercieel gezien leek het een hele slimme zet: iedereen doet nu pop met een house vleugje. Dus waarom dan ook niet Madonna? Alleen de vraag die toen dan gesteld werd: waarin gaat Madonna zich dan onderscheiden? Al toen de eerste twee singles in de wereld kwamen was het duidelijk: met dit album richt Madonna zich niet volledig op de commercie. Het is niet het zielloze David Guetta-house werk wat namen als Benny Benassi en Martin Solveig deden vermoeden. Dit is een house-productie met een ziel.

Daarmee ligt ook gelijk de valkuil van dit album. Want hoe moet de massa dit slikken? Die zoeken iets licht verteerbaars en die zullen met een lege maag terugkeren van "MDNA". Maar Madonna schenkt daar, in ieder geval bij dit album, geen aandacht aan. En met haar carriere en haar leeftijd, waarom zou ze dat nog? Ze heeft haar fanbase. Waarom nog proberen er nieuwe bij te winnen? Op "MDNA" doet Madonna lekker haar eigen ding en laat ze de muzikaliteit in haar goed los.

Muzikaliteit in een vorm waarop het zoals op dit album wordt geschonken is er niet één die iedereen zal snappen. Hier een bliepje en daar een bliepje, wat is daar nu zo speciaal aan? Maar dat het op dit album van de muzikaliteit bruist ontkom je niet aan. Het vraagt een enorme muzikale visie om uit computerwerk een goed samenhangend en muzikaal geheel van te maken.

Madonna's 12e studioalbum bestaat uit een mix van stampende electrohouse en imponerende ballades, al komen die niet heel frequent voor. Maar waarom dit werkt is omdat elk extra klapje, elk bliepje, elke synth, elke stemvervorming op de juiste plek zit. Hierdoor verveelt het album voor geen seconde en zijn ook de ballads onvoorspelbaar. Madonna zet hier niet aan met de standaardformule maar weet constant iets buiten de bocht te springen waardoor alles spannend blijft. Neem bijv. de dubstep break op "Gang Bang", of de misvormde beat op de hook van "I'm a Sinner". "MDNA" maakt van pure clubinvloeden, pure pop en pure muzikaliteit één groot en mooi geheel.

"MDNA" is een moeilijk behapbaar album geworden, iets wat uit het magere succes van de singles al blijkt, maar juist daarom weet ik dit album zo te waarderen. Daarom weet ik juist Madonna als artiest te waarderen. Ga wat verder in op de productie dan enkel een melodie of een tekst en je zult tot de ontdekking komen dat dit een uitstekende plaat is geworden, zoals alleen de Queen of Pop, Madonna, dat kan.

4* (favorieten: "Gang Bang", "I'm a Sinner", "Masterpiece")

Ach, wat een onzin. Maroon 5 heeft altijd al pop gemaakt. Het enigste verschil dat ik 'm er echt in hoor is dat ze steeds meer de 'echte' instrumenten achterwege hebben gelaten voor computer producties.

Maroon 5 heeft met 'Red Pill Blues' gewoon weer een prima pop-album afgeleverd. In vergelijking met voorgaande albums valt als eerste op dat, alhoewel veel geluiden uit de computer komen, de overproductie veel minder aanwezig is. De meeste producties zijn vrij subtiel waardoor het album als geheel wel erg lekker wegluistert. Enkel de singles zijn wat meer aangezet, wat overigens ook niet verkeerd hoeft te zijn, met 'Wait' leveren ze namelijk één van hun beste songs af.

Het gehele album valt eigenlijk wel meer in het straatje van de laatste single 'Girls Like You'. Heel subtiel productietje met een catchy hook. Adam heeft voor voldoende variatie in de zanglijnen gezorgd waardoor het geheel interessant blijft. Tracks ademen overall een zelfde sfeer, maar lijken niet op elkaar. Uitschieters zijn er nog meer in de vorm van 'Denim Jacket' en 'Closure'. Maroon 5 met een 12-minuut durende track? Jazeker! Sterker nog, al na de 3e minuut verdwijnt de zang en zet de track zich voort met een Daft Punk-light loopje, met subtiele solo-tjes voor o.a. blazers en keys.

Prima pop-album dat, in tegenstelling tot sommige van hun voorgaande albums, geen zwakke track te bieden heeft.

3,5* (stand-out tracks: 'Closure', 'Denim Jacket' en 'Wait')

Roman Zolanski. Het alter-ego van mevrouw Minaj, geboren binnenin haar om naar buiten te komen als ze boos is. Roman is de 'geschifte kant' van haar rapstijl. Roman is een innerlijke demoon. Roman is gestoord en is gay, aldus mevrouw Minaj. Euh, ja. Het zal allemaal wel. In welke gedaante of vorm dan ook: dit album is niet goed.

Ten tijde van haar feature op Kanye's "Monster" en haar opvallende appearance werd er al veel over Minaj gerept. Het leek alsof ze een wat verfrissende wind door commercieel Hip-Hop land bracht. Het debuutalbum bleek echter maar matigjes. Ja, het had zijn momenten, maar nergens overtuigend zoals ze dat wel liet horen op "Monster". Maargoed, nieuwe ronden, nieuwe kansen zullen we maar zeggen en met frisse moed begon ik aan Nicki's tweede studioalbum, wat maar amper een jaar na het debuut verschijnt.

Duidelijk mag wezen dat de frisse wind die ik voelde ten tijde van de opkomst van Minaj geheel is weggeblazen. Minaj is een grote sell-out geworden dat het meer om de hits, de aandacht en het geld lijkt te doen. Om de muziek, om Hip-Hop gaat het niet langer meer.

Tja, we moeten daar wel intrappen getuige tracks 2 t/m 7. Maar verder dan een paar dirty-south beats met een sloom rappende Minaj komen we niet. Nicki mist energie en power in haar raps en haar 'Roman' trucje werkt niet meer (behalve dan als de gehele plaat geschift is zoals op de opener "Roman Holiday"). Oke, "Champion" is dan nog wel te doen maar dat ligt meer aan de gastbijdrages (Nas, wat doe je op deze plaat? ) dan aan Nicki zelf.

Maargoed, ze probeert tenminste meer in de buurt te komen van Hip-Hop dan op de meeste tracks van haar debuut, en ik ben bekend met veel erger. De opkomende twee tracks zijn een paar flauwe R&B tracks die je al kan zien aankomen met namen als Chris Brown en Lil' Wayne, maar het kwaad is nog niet geschiedt. Het zijn nog best lollige plaatjes als je er in de mood voor bent. Hetgeen wat we van track 10 t/m 14 krijgen is de dooddoener.

Niet zozeer het songmateriaal zelf want eerlijk is eerlijk: het is ongelofelijk catchy. Maar het is de schaamteloze manier waarop dit op het album staat wat het hem doet. Mevrouw Minaj besluit om na 9 urban tracks te gaan zingen op wat pop tracks? Allereerst: waar is de balans? Want maak je nou een urban of een pop album Nicki? En ten tweede: represent je nou Hip-Hop als een vrouwelijke MC of ben je een pop-zangeres? Een hele slimme marketingtruc om van alle kanten mensen naar dit album te lokken, maar ik voel me bedrogen. Nicki is een grote sell-out. Slecht eigenlijk, want los gezien en vergetend dat het hier om een rapster gaat zijn plaatjes zoals "Starships" en "Pound the Alarm" best tof.

Bij tracks 15 t/m 18 mag dan het tempo omlaaggegooid zijn, het is nog steeds even fout, en het songmateriaal is nog slechter.

"Stupid Hoe" sluit de CD af. De geinige promo single die ik meer als comedy value zie dan als een serieuze plaat. Die had niet eens meer op het album gehoeven. Ze heeft haar credibility eerder op de CD al om zeep geholpen dus waarom nog een poging doen tot? Voor de moeite zullen we maar zeggen.

Pink Friday: Roman Reloaded is een album zonder hart. Zonder ziel. En daarnaast duurt het ook nog eens veel te lang. Het album had na een 14e track al klaar moeten zijn. Dit album is enkel gemaakt voor de commerciele markt. Verwacht Nicki dus komende tijd nog maar eens veel in de bladen en veel op de radio. Ik trap er in ieder geval niet meer in. Jammer, Nicki. Jammer, Roman.

1,5* (favorieten: "Champion", "Roman Holiday", "Sex in the Lounge", "Stupid Hoe")

'Love Goes'. Het derde album van Sam Smith moest zijn beste tot nog toe gaan worden. Helaas is het zijn minste geworden. Hoe dit komt? Géén focus.

Toen 'How Do You Sleep' uitkwam leek een andere Sam te zijn opgestaan. Hij leek zich eindelijk los te kunnen wrikken van dat brave imago met de break-up songs. Sam leek zich vrijer dan ooit te voelen. Iets dat niet alleen in de muziek te horen was, maar ook in de video.

Na heel wat gedoe komt uiteindelijk 'Love Goes' uit. Maar wie is nu eigenlijk Sam Smith? Het album opent zeer aangenaam met vooral 'Diamonds' als uitschieter, en ook het overige materiaal klinkt sprankelender voor Sam dan ooit tevoren. Een heuse 90's house knaller maakt Sam samen met Guy Lawrence (van Disclosure) op 'Dance ('Til You Love Someone Else)'.

En net als het album lekker op weg is gooit Sam er 5 ballads achteraan, waarvan geen enkele track zich mag meten met zijn werk op de eerste twee albums. Ze voelen aan als left-overs. Als 'vangnet' om toch niet volledig verzekerd voor zijn nieuwe imago te hoeven gaan en te blijven hangen in het veilige. Dat is erg jammer. Een ballad of 2 is nog wel te doen. Maar de 5 achter elkaar halen alle energie uit het album. De meest interessante van het stel, de titeltrack 'Love Goes' begint nog erg intiem met erg mooie vocalen, maar ontpopt zich tot een groots spektakel dat totaal niet past bij het nummer en het eigenlijk nog zelfs verpest.

Wat dan resteert zijn de singles van 'To Die For'. Had perfect geweest voor een Deluxe editie als tweede schijfje. Maar Sam plaatst ze hier ook op de standaard versie. Weliswaar als bonustracks, maar hoe dan ook: de keuze zorgt ervoor dat de singles onderdeel zijn van het album.

We blijven achter met een album dat 3 gezichten kent. De sound van tracks 1 t/m 6, de sound van tracks 7 t/m 11 en de sound van tracks 12 t/m 17. En alle 3 matchen ze niet met elkaar. Een enkele track had best naast elkaar kunnen staan, maar als geheel bij elkaar. Nee, absoluut niet.

En dat is bovenal: zonde. Sam lijkt gebukt te gaan onder de verwachtingen die zijn fans van hem lijken te hebben. Sam wilt meer. Sam kan meer. Maar hij durft er op dit album niet volledig in te duiken en laat ons achter met een album dat deels vooruit wilt gaan, deels een stapje terug wilt doen, en deels een Greatest Hits verzamelaar lijkt te zijn. Jammer. Ik had toch liever 'To Die For' gehad.

3* (Favoriete tracks: 'Diamonds', ‘Dance (‘Til You Love Someone Else)’, 'Dancing with a Stranger' & 'How Do You Sleep')