De stem van Scott Walker mag dan mooier en warmer zijn. Val Stöeckleins stem is veel minder gepolijst en raakt daardoor veel meer de gevoelige snaar. Misschien is zijn stem meer 'doorsnee', maar de emotionele uit het leven gegrepen, eerlijke teksten combineren perfect met de over de top strijkers en Stöeckleins breekbare stem.
Het doet me op één of andere manier denken aan de stem van Fran Healy van Travis, meer het gevoel dat het oproept. Verder vermoed ik dat Nick Drake ook wel geluisterd moet hebben naar deze plaat. De sombere teksten gecombineerd met een dergelijke orkestratie is vooral op zijn eerste twee platen terug te vinden.
Ik draai de laatste tijd deze plaat dagelijks en het verveelt absoluut niet. Elk nummer is een voltreffer, een ervaring die ik bij sing- and songwriters zelden heb. Ook wat dat betreft deelt hij iets met Drake: de instant- en blijvende schot-in-de-roos ervaring.
Ik kan jullie overigens ook zijn vorige bandje The Blue Things aanraden. Op deze site staat hun enige reguliere album
The Blue Things - Listen & See (1966) maar eigenlijk zou je het beste "The Bluethings [of Blue Things] Story" Volume 1 en 2 kunnen downloaden. Ook hier staan nog een aantal solonummers van Stöecklein op. Daarnaast zijn er een aantal psychedelische pareltjes op te vinden en wat vroege folk-rocknummers. Ook heel aardig!
En voor de liefhebbers die ook geïntrigeerd zijn geraakt door dit one-album-wonder is het verhaal op Lastfm misschien interessant. (
http://www.last.fm/music/Val+St%C3%B6ecklein/+wiki). De man leed aan een bipolaire stoornis en overleed veel te vroeg, in 1993, na zelfmoord. Van zijn overlijden is zelfs geen melding gemaakt in de plaatselijke krant, laat staan dat er iets over geschreven is in muziekmedia...
5*