menu

Hier kun je zien welke berichten Chronos85 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Paolo Nutini - Sunny Side Up (2009)

4,0
Ik hoor soms Bob Dylan, soms Donovan. Soms denk ik Sam Cooke te horen en soms Bob Marley. Paolo Nutini heeft een ongrijpbare stem en zijn muziekstijl is op z'n minst eclectisch te noemen. Vergeleken met zijn voorganger hoor ik minder rythm and blues en meer roots/reggae/soul. Waarschijnlijk wordt dit het ideale zomeralbum van 2009. Vooral de nummers 10/10, Candy, Pencil Full of Lead en Simple Things brengen ons in zomerse sferen. Dat het niet alleen maar vrolijkheid is in de muziek van Paolo is blijkt uit de serieuzere nummers Growing up besides you, Tricks of the Trade, het gospel-achtige High Hopes en Keep Rolling. Ook deze nummers hebben een heerlijk lichte zomerse sfeer. Paolo Nutini heeft mij wederom ingepakt met zijn bijzondere stem en aandoenlijke luchtigheid. Misschien moet hij in de toekomst iets meer een eigen stijl gaan ontwikkelen want nu lijkt het alsof hij het 'goed heeft gestolen', waar op zich niets mis mee is, maar wat er nooit voor zal zorgen dat ik hem met 5*en zal waarderen. Voorlopig 4*en en bovenal veel lof...

Patrick Watson - Adventures in Your Own Backyard (2012)

3,5
Goh ik was toch wel onder de indruk van Into Giants en dat ben ik eigenlijk nog steeds. Probleem met dit album voor mij is toch echt de eenvormingheid. Niks is lelijk of slecht op dit album alleen ik mis een beetje nummers met een echt eigen identiteit. Als ik het album als geheel opzet heb ik bij veel nummers een soort déjà entendu.

Op het titelnummer en Into Giants na lijken de nummers een beetje voorbij te glijden. De soms emotionele spanning of breekbaarheid die op Close To Paradise en op Wooden Arms te vinden is, kom ik toch te weinig tegen op dit album. Het vaderschap zal Watson ongetwijfeld veel goeds hebben gebracht maar zijn muziek lijkt er enigszins onder te lijden. Zijn virtuositeit en oor voor detail is er niet minder geworden, zijn creativiteit voor nieuwe composities wel.

Noem het saaiheid, noem het eenvormigheid, noem het cohesie, er is iets wat dit album minder voor mij maakt. Misschien moet ik het album, net als ik een tijd met Into Giants heb gedaan, meer als losse nummers beluisteren. Vooralsnog haalt het album nog een ruime voldoende maar de hoogtes van Just Another Ordinary Day, Close To Paradise en Wooden Arms haalt Adventures in Your Own Backyard vooralsnog niet. 3.5*

Patrick Watson - Wooden Arms (2009)

5,0
Patrick Watson heeft na Just another ordinary day (uit 2003) en Close to paradise (uit 2007) opnieuw aangetoond één van de grootste sing- and songwriters van deze tijd te zijn. Vergelijkingen met voorgaande albums zijn zeker gerechtvaardigd. Wederom overlaadt hij ons met heldere sluimerende werkjes waarin hij afstand neemt van de voor hem wonderbaarlijke werkelijkheid. Waar de eerste twee albums het hier en nu verlaten voor een andere dimensie, waarin tijd en ruimte niet belangrijke zijn, laat hij met Wooden Arms de werkelijkheid niet los. Zoals Everto al citeerde van de Melkwegsite: Wooden Arms is het resultaat van twee jaar overal ter wereld op vreemde plekken wakker worden. De nummers vertellen het verhaal, het geluid weerspiegelt de ervaringen.

Maar zoals op de vorige albums is wederom het dromerige element niet afwezig. Op surrealistische wijze wordt op het album een wereldreis gemaakt. Het album begint in de simpele natuurschoonheid van Canada in Firewood om via het duizend-en-één-nachtsprookje van Tracy's Waters uit te komen in de drukte van de grote stad, Beijing. Half met bewondering, half met vertwijfeling uit hij zich over het haastige, het massale. In een piano/percursie duel laat hij zowel het neurotische als het briljante van de grote stad horen. De wals Wooden Arms brengt rust in het drukke reizen en laat ons laven aan de Mediterraanse liefde zonder daarmee echt klef te worden. De vliegreis van Hommage en het sombere handelsreizigersbestaan van Traveling Salesman brengt ons bij de katoenvelden van Louisiana. Met Big Bird In A Small Cage laat Watson zien dat hij met succes ook de leadvocal kan delen. Naar dit fraaie bluegrassduet zouden the Magic Numbers ook wel oren naar hebben denk ik. Het imposante On The beach is universeel te noemen en laat ons wandelen langs een willekeurig leeg wit strand. Je hoort nog net niet de zee ruisen en de zeemeeuwen krijsen! Hij neemt ons verder mee over de voortkabbelende rivier die Man Like You heet. Een nuchtere persoonlijke overdenking zonder enkel waardeoordeel. De rivier wordt smaller en donkerder. De lucht wordt onheilspellend en dreigend. Met Where The Wild Things Are treedt hij in het ongerepte oerwoud met altijd het gevaar op de loer. Het album eindigt weer in de stad. Het hoekige mechanische geluid brengt je naar een fabriek waar alles nog op volle toeren draait. Een subtiele steel-guitar lijkt te zeggen dat de economische crisis voorbij is gegaan aan Machinery Of The Heavens van Patrick Watson. Het album eindigt en ik realiseer mij dat er nog nooit iemand in 45 minuten de wereld is rondgegaan.

Is dit album nu beter dan Close To Paradise? Gedurende het schrijven van deze recensie heb ik de beoordeling verhoogd van 4* naar 4.5* naar 5*. Het groeide “like a seed in the ground”, om Patrick Watson te citeren. Meer dan op de eerste twee albums laat Patrick Watson echt een eigen gezicht zien. Vergelijkingen met Coldplay en Jeff Buckley waren vroeger gerechtvaardigd maar Wooden Arms maakt een einde aan deze schijn. Het gebruik van andere instrumenten, het specifieke artistieke experiment en de genre- en sfeerwisselingen geven dit album iets totaal eigens. Het surrealistische dat zijn nieuwste album kenmerkt, dat van een dromerige werkelijkheid, vervangt het transcedente, het onwerkelijk hemelse van zijn voorgangers. Patrick Watson is vanaf dit album alleen Patrick Watson...

Ik heb nog steeds Close To Paradise in mijn Top 10 staan maar zoals ik eerder heb aangegeven is Just Another Ordinary Day vrijwel gelijkwaardig aan dit album. Wooden Arms lijkt in eerste instantie een synthese van beide albums omdat het aan de ene kant van elkaar te onderscheiden nummers bevat zoals in CTP maar anderzijds het geluidscollage-effect van JAOD heeft. Ik ben er steeds meer van overtuig dat dit een te makkelijke conclusie is. Over dit album is meer nagedacht dan over zijn eerdere albums. Het concept is duidelijk. Het gitaargebruik is subtiel en dient niet als puur riff- of solo-geluid. Het instrumentgebruik is verder ook divers en is heel zorgvuldig uitgekozen per nummer en zelfs per fragment. Op dit moment is voor mij nog niet duidelijk of ik dit album nu per se beter vindt. Als je kijkt naar de conceptuele aanpak zou ik zeggen, ja! Als je echter kijkt naar de afzonderlijke nummers zeg ik nee. De nummers van CTP hebben afzonderlijk meer een intrinsieke waarde terwijl Wooden Arms als geheel meer uitgebalanceerd is. Het is een moeilijke keuze maar ik denk dat ik de komende tijd de boel nog maar even de boel laat. Eerst moet het album meer bezinken om echt goed hierover te kunnen oordelen.

Concluderend kan ik iedereen dit album sterk sterk aanraden. Geef het de tijd want de nummers zijn fragmentarisch van aard en hebben even nodig om te bezinken. De uitkomst geeft echt voldoening! Beluister het album als geheel want dat zorgt voor de mooiste ervaring. Al met al ben ik nieuwsgierig naar het aankomende concert van Patrick Watson op 26 mei in de Melkweg. Ik ben benieuwd of hij mij live meer kan overtuigen dan dat hij dat op Lowlands 2006 kon.
Dixit

Peter Doherty - Grace / Wastelands (2009)

4,5
Na twee fantastische albums met the Libertines en de wisselvallige Babyshambles albums heeft Pete Doherty zijn eerste solo-project uitgebracht. Ook uit dit album blijkt weer wat voor inventieve sing- and songwriter hij is. Wat dat betreft vindt ik een vergelijking met Syd Barrett, God hebbe zijn ziel, gerechtvaardigd. Weliswaar hebben de excentriekelingen respectievelijk verschillende stijlen. Wel kan van beiden worden dat zij een infantiele en nostalgische wereldkijk hebben. Zowel Barrett als Doherty hebben een losse en fantasierijke schrijfstijl die bohemien genoemd kan worden. Doherty heeft, net als Barrett dat had, iets kwetsbaars en blijkt dan ook zeer vatbaar te zijn voor drugsverslaving.
Hopelijk zal het echter met Pete anders aflopen dan met Syd. De roem, het groepsproces, de mentale ziekte en vooral het drugsgebruik werden hem teveel waardoor hij vanaf 1972 (na zijn tweede solo-album!) zich voorgoed zou terugtrekken uit de muziekwereld om verder, tot zijn dood in 2006, als kluizenaar door het leven te gaan.

Zo ver is het gelukkig nog niet met Pete en het solo-materiaal wat hij op Grace/Wastelands uitbrengt geeft zeker hoop een florissante toekomst. Romantiek, ingetogenheid, acoustische gitaar en een bij tijd en wijle catchy Blur/Kinks-sausje (Graham Coxon) kenmerken het album.

Mijn persoonlijke favorieten zijn 1939 Returning (niet te verwarren met het nummer van the Crocketts ), de Kinks/Paolo Conte-pastiche Sweet by and by, het folky Through the Looking Glass (I am the Rain), Palace of Bone (waarop Doherty met verrassend lage stem zingt), zijn romantisch duet (met Dot Allison) Sheepskin Tearaway en het wanhopige New Love Grows on Trees.

Ook de naar mijn idee mindere nummers Arcadie en Last of the English Roses ben ik na een aantal luisterbeurten meer gaan waarderen. Voorlopig 4* maar daar zou best nog wel eens een halfje bij kunnen komen...