Het album van de eendagsvlieg, Het issue met Babylon Zoo is dat Jass Man (de zanger en belangrijkste man) maar een beperkt aantal ideeën had. Bowie is hoorbaar zijn held. En dan vooral de Bowie van Ziggy Stardust. Verder is het een soort glammy britrock in toen hip elektronisch jaren '90 jasje. Met te veel stemeffecten en veel nummers zijn in een slepend weinig catchy midtempo. Spaceman is een leuke hit. Animal Army de ondergewaardeerde opvolger. Maar een heel album is eigenlijk gewoon tamelijk saai en het is geen groot verlies dat Babylon Zoo eendagsvlieg is gebleven. De zeurstem van Mann had ik na een half album ook wel gehoord. Ik had dit 25 jaar net gehoord maar de waardering die er stond (2 sterren) is eigenlijk wel prima.

Overigens dacht men in de muziekwereld al jaren een nieuwe wereldster te hebben gevonden. Babylon Zoo tekende bij EMI voor zeven (!) albums en de lancering werd al sinds 1993 voorbereid. Na twee albums waarvan het tweede keihard flopte was het over,

Mooi stukje. Ook omdat het precies ook raakt aan waarom ik dit juist een mindere Blur-plaat ben gaan vinden. Het is een poging om de Brise/Westerse maatschappij waar te nemen. Heel veel omschrijvingen van personen, heel veel typetjes, maar ergens bekruipt me het gevoel dat alles vanuit een ivoren toren wordt beschreven, dat de leden van Blur zelf op dat moment ook typetjes waren geworden maar dat alleen in anderen zagen. Blur stat hier op de absolute top van haar Britse populariteit, maar deze plaat mist iets waar ze op de twee albums erna ook heel rap naar terugkeerden. Introspectie, gevoel. Dit album is het feest, een enorm zelfvertrouwen, de wijsheid in pacht hebben. Blur en vooral 13 zijn the morning after, de kater, de confrontatie met jezelf en je eigen tekortkomingen. Gebroken idealen en de landing uit de ivoren toren.

Kringloopvondstje op CD. Ik hoorde hem vandaag weer eens voor het eerst in heel lang en eigelijk een stuk beter dan ik gedacht had. Time After Time is de mooiste ballad van de jaren '80. Girls.. is overslijtbaar en She Bop kreeg heerlijk conservatief Amerika boos. Maar dit hele album is een feestje. Voornamelijk gebouwd op toen hippe synths, maar die zijn echt leuk en zorgen ervoor dat zelfs de nepreggae in All Through The Night leuk is. En de stem van Lauper is heel expressief en het album buitelt bijna over de pophooks. Lauper heeft wel meer leuks gedaan, maar ergens is de belofte van deze nooit helemaal ingelost. En ook mooi is dat dit album met 10 nummers in 38 minuten niet zo lang duurt dat de boel verwaterd (ik heb gewoon een versie zonder extra nummers). Halfje omhoog.

Ik lees zomaar ineens de allmusic recensie over dit album en ik ben het zelden echt met ze eens, maar juist bij deze persoonlijke favoriet van me hebben zitten ze behoorlijk dicht bij de kern van wat dit album voor mij zo geweldig maakte en nog steeds maakt. De eeuwige puber in mij houdt ontzettend van die ongenuanceerde en onvolwassen teenange angst van dit album. Misschien is het daarom ook niet zo erg dat de band niet lang heeft bestaan.Het tweede album was minder, omdat het volwassener was en wat ik heb gehoord van het nooit verschenen derde album beloofde niet veel goeds eerlijk gezegd.

Zowel bij films als bij muziek als bij eigenlijk alle kunstvormen is volwassener worden lang niet altijd een positieve ontwikkeling.

Ik ben een beetje het hele oeuvre van Cohen op CD bij elkaar aan het scharrelen op rommelmarkten, kringloopwinkels en tweedehandszaakjes. Ik moet nu nog vijf reguliere albums. Ik heb geen haast. Het komt als ik het vind.

Dit was de laatste die ik vond en ik wist dat een buitenbeentje in zijn oeuvre was en als we af moeten gaan op de door Cohen zelf samengestelde dubbel-CD The Essential moeten afgaan was het ook niet Cohens favoriet, want als enige album wordt deze resoluut overgeslagen en staat er niet een nummer van deze op The Essential. Ook op het concert waar ik in 2008 was (een van de mooiste concertervaringen uit mijn leven) speelde hij niets van deze.

Ik ben er niet zo wild van als sommigen hier maar vind het een veel beter album dan anderen. De versierde productie breekt resoluut met de sobere uitvoering van de albums hiervoor, maar als je met geniale gek Spector gaat werken weet je dat je zoiets krijgt. De algemene mening is dat Spector rond deze tijd al op zijn retour was. En de productie is dan ook niet zo extreem vindingrijk als bij zijn werk uit medio jaren '60. Maar de versiering op dit album geeft het iets eigens en dat nummer met die opvallende titel Don't Go Home with Your Hard-On blijkt zowaar op het eerste gehoor een hoogtepunt. Naast Memories en het titelnummer.

Ik moet dit vaker horen maar op het eerste gehoor zeker niet de miskleun die er soms van gemaakt is.

Wat mij betreft werd het hier vooral al minder. De Moby van voor Play was een lekker recalcitrant mannetje die niet wist wat hij wilde en daarom maar alles deed. Sfeervolle club, rock,ambient, bloedcommerciele rave en nog veel meer. Soms met geweldige resultaten, vaak ook niet, maar altijd verrassend. Deze van vaak nogal kitscherige samples voorziene oude folk en bluessamples, uitgezocht uit de Lomax-opnames (afgewisseld met Moby-originals in dezelfde stijl) vind ik vooral makkelijk, vlak en saai. En als er dan ineens af en toe iets heel anders voorbij komt (Bodyrock) is dat veel minder goed dan veel ouder spul van Moby. Verbazingwekkend groot succes, dat wel. Heb het in 1999 nog wel even veel gedraaid, maar het ging me vrij snel vervelen en de tand des tijds en mijn eigen smaak deden de rest. Het merendeel van dit album vind ik nu strontvervelend.

Na Play kwam het nooit meer goed en doofde de carriere van Moby na nog meer grotendeels slaapverwekkende muziek, langzaam uit.

Onderschat? Vind ik niet. Ik geef hem na jaren weer een nieuwe kans. Was destijds enorm teleurgesteld en dat was nog in de tijd dat dit vooral in de Britse pers de hemel in werd geprezen. Het is grappig hoe de waardering van dit album verschoof van meesterwerk dat nog beter is dan de eerste twee naar toch wel tegenvallend naar doorgesnoven plaat waar Oasis terecht mee van zijn voetstuk sodemieterde naar overdreven hard in de grond getrapt album dat niet zo slecht is als iedereen denkt. Mijn ene ster was wat overdreven laag maar verder dan 2 sterren kom ik niet en hang toch wel de derde conclusie aan

Dit is Oasis bij wie de inspiratie op is en die op een berg coke dan maar nog achttien gitaarlagen en drie minuten herhaling toevoegt en zo probeert elk mager liedje op te pompen tot een anthem. Terwijl bijvoorbeeld de B-kantjes plaat The Masterplan echt veel beter is.

De laatste tijd koop ik veel CD's in kringloopwinkels. Het voedt mijn neiging tot verzamelen en zorgt er ook voor dat ik de hele popgeschiedenis verken, maar ook mijn eigen jeugd. Er ligt daar veel voor een appel en een ei.

Toen ik 16 was was er het jaar 1991. In dat jaar veranderde popmuziek voor mij volkomen. Het voelde als een revolutie. Er was natuurlijk ook een verandering met de doorbraak van alternative rock en het inzakken van heel veel 80's bands, maar als je dan 16 bent en muziek is het belangrijkste in je leven en je voelt veel van die muziek intens. Dan is het vanuit jouw perspectief allemaal nog veel meer revolutionair. Aan het einde van 1991 voelde het echt alsof de wereld veranderd was.

Nou had ik die tijd een enorme muzikale honger en tegelijk een beperkt budget. De oplossing was de bibliotheek. Daat huurde ik elke week voor een paar gulden CD's die ik opnam op een cassettebandje en die bandjes kwamen terecht in walkman en die stond op tijdens onder andere mijn krantenwijk. Vanwege mijn beperkte budget (en later mijn veranderde muzieksmaak en weer later mijn afnemende belangstelling voor muziek) had ik Ten nooit gekocht. Nu wel. Voor een paar euro bij de kringloopwinkel.

Ik koop niet alleen weer meer muziek. Ik draai ook meer muziek en mijn smaak vliegt echt ale kanten op en ik word er niet jonger op dus heb ook vaker nostalgische buien. Dus ook Ten draaide ik weer en dan komen we op mijn gevoel van nu bij deze plaat. Ik had meer dingen die ik toen heel tof vond (The Smiths, REM, veel britse indie) maar mijn grungey kant had drie bands waar ik het meeste mee had. Pearl Jam, Nirvana en Smashing Pumpkins. Ik luisterde ook naar de anderen, maar die liefde zat minder diep. En waar ik bij Nirvana en vooral Smashing Pumpkins nog altijd erg fijn vind, is dat bij Pearl Jam toch een pak minder en van die drie is dat voor mij het meest gekrompen. Het ligt niet aan het afknappen, want dat deed ik bij zowel Pumpkins als Pearl Jam (bij The Pumpkins heel flink bij Machina en bij Pearl Jam een beetje bij No Code en wat meer bij Yield). Het ligt ook niet aan de sympathie voor de frontman. Want Vedder lijkt me ok en Corgan best wel een eikel. Misschien is het dat de postgrunge ellende die je rond 2000 kreeg zo hevig van Pearl Jam jatte. Ik haat die muziek intens (en deed dat rond die tijd ook al).

Feit is dat de glans van Pearl Jam veel meer is verdwenen voor me dan bij die andere twee en dit hooguit nog een opflakkering van nostalgie naar de early nineties bij me losmaakt. Hoewel ik mijn sterren toch al behoorlijk verwaarloosd heb ga ik deze toch wat omlaag halen. Halfje eraf. Beetje een compromis tussen de impact die het album ooit had en wat ik er nu van vind

Deze hoorde vandaag bij mijn kringloopoogst (er lagen vier exemplaren!). Luister er nu naar. Voor het eerst in zeker 20 jaar en wat ik ergens in mijn guts al vermoedde blijkt waar. Sinead wordt door haar gedrag en door die allesoverheersende prince-hit (niks mis mee, maar bepaald niet het hoogtepunt hier en nogal doodgedraaid) onderschat. Nummers als Three Babies en The Last Day of Our Acquaintance zijn echt schitterend. In elk geval hebben we in Nederland nog Troy van het debuut, dat was nergens anders een hit en is hier misschien wel een grote klassieker dan Nothing Compares 2u, en terecht. Nu nog het debuut bij een kringloop vinden.

Ik niet. Ben een beetje een beginner met het echt uitdiepen van Wonders werk, maar dit is om te beginnen al een fantastisch album en het markeert de rweede stap in de overgang van Wonder van een tienerster naar een serieuze muzikant die bijna alles zelf deed. You Are The Sunshine of My Life lijkt een beetje geschreven als de single als je dit album hoort want conventioneler dan het hele album dat volgt. Het werd de tweede single na het heerlijke Superstition. You are.. nummer heeft minder wat dit album zo kenmerkt en dat is de spanning die erop staat door ingehouden emotie. Liefde of woede om sociaal onrecht. De productie is fantastisch open en warm (een van de vele dingen die bij Wonder totaal misloopt in de jaren '80 is de productie).

Ouwe lul van 46 en zijn nostalgietrip deel zoveel. Weer een opgenomen cassettebandje via de kringloop een ruime kwart eeuw later vervangen door de CD en voor het eerst in lange tijd beluisterd.

1994: Beck kwam met Mellow Gold. Tricky bracht zijn eerste singles uit en een Zweeds trio dat erg media savvy was bracht een debuutsingle uit met een clip (van de toen hippe Mark Pellington, bekend van Gypsy Woman van Crsytal Waters, Drive van REM en Jeremy van Pearl Jam) waar MTV zowat een orgasme van kreeg. Het had alles. De clip was naughty en gek. Het nummer was rock, zat vol pophooks en was duidelijk beinvloed door Hiphop. En het zat vol met typische jaren '90 knipogen. MTV draaide het suf en het werd een behoorlijke hit en haalde zelfs de alternatieve stations in de VS, In de jaren '90 waren de hitlijsten wilder dan ooit en stonden er veel extremen in de top 40. De hardste nummers die ooit hits werden, de platste dingen ooit en de wildste stijlcombinaties ooit. Dat viel allemaal in dat decennium.

Je zou een eendagsvlieg verwachten en dat was Whale ook wel een beetje. Opvolgers als Pay For Me waren lang niet zo succesvol en ook dit album deed het een jaartje later veel minder dan de hit. Toch was het bandje met dit stijlenallegaartje een bewoner van mijn walkman en heb ik ook de mindere opvolger destijds beluisterd. Dit album buitelt heerlijk alle kanten op en je weet nooit hoe groot de knipoog is. Er zit door de hele CD een heel flink (misschien wel Zweeds) popgevoel en meest poppy nummers vind ik naast de single het leukst (Pay For Me, Happy In You, I'm Cold en Born to Raise Hell), maar ze komen zelfs weg met een nummer een titel geven waar een pornoproducent zich toen al voor zou schamen.

Het album is ontzettend jaren '90 (en andere gekkige 90's acts als de vroege Beck, Forest For The Trees of Bran Van 3000 zijn nooit ver weg. Maar tegelijk voelt het nog steeds fris en vol ideeën. En daarmee viel dit terughoren me eigenlijk nogal mee. Leuker dan verwacht.