menu

Hier kun je zien welke berichten jordidj1 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

P.O.S - Never Better (2009)

4,5
P.O.S, mooie kerel.

Na de eerste luisterbeurt wist ik al dat dit een aangename kennismaking was. Vanaf de eerste minuut word je al meegesleurd door de tomeloze energie en productionele creativiteit! Zo heb je keiharde bangers zoals Drumroll of The Basics, maar ook catchy songs als Low Light Low Life (dat nummer heb ik al zo’n veertien keer gepompt in de afgelopen maand) of de afsluiter The Brave and the Snake / Hand Made Hand Gun die je gerust een “epic” kan noemen. Dan heb ik het titelnummer nog niet eens genoemd.

Tel daar ook nog de uitstekende flow van P.O.S en de fijne gastoptredens (Dessa!!) bij op en je hebt een klasseplaat. Albums die veel afwisselende tracks bevatten hebben sowieso een streepje voor bij mij, dus dit is een album om te koesteren. Ga ik nog vaak opzetten!

Ik beoordeel ‘m met een 4,3, omdat ik weinig minpunten zie eigenlijk. Hij zakt af een beetje in en is een beetje aan de lange kant, maar ach, wie doet daar nou moeilijk
over.

Palace Music - Viva Last Blues (1995)

4,5
Jordi's genre-overstijgen, deel 3:

Om direct met de deur in huis te vallen: dit is geen album voor de tere zieltjes. Op een slechte dag kan dit nog wel eens fataal worden. Vanaf minuut één gooit Bonnie "Prince" Billy zout in je diepste wonden en met de song wordt het leed alleen maar erger.

Maar hey, wat kan ik hier van smullen. De eerste luisterbeurten waren wennen, maar op een gegeven moment was ik om en dan begint dit album nog meer geheimen prijs te geven. Een ongepolijste, lo-fi productie kan storend zijn, maar op deze plaat werkt het perfect. Ook de subtiele, melancholische geluidjes vallen op den duur op.

Van zijn nasale stem maakt Bonnie heel effectief zijn handelsmerk en gidst je zo gemakkelijk door de trieste, doch prachtige liedjes. Vooral bij het nummer New Partner kan je de zakdoekjes wel voor mij klaarleggen. Ook de afsluiter mag niet onvermeld blijven, als de voorgaande tracks je nog niet gevloerd hebben, dat zend deze je wel in een bodemloze put. Ongeforceerd, oprecht en zeer emotioneel. Zo kan ik de muziek van Will Oldham wel beschrijven.

Niels, bedankt voor deze muzikale openbaring. Ik heb weer een artiest ontdekt waar ik flink wat nachtelijke uurtjes mee kan besteden.

Pusha T - Daytona (2018)

4,5
Halfje verhoogd, dit blijft toch één van de beste albums uit 2018. Het bevat maar zeven nummers, maar dat zijn stuk voor stuk pareltjes. Less is more. Geen minpunten, enkel pluspunten. Chapeau. Ook live kwam dit zeer goed over. Pusha is een held (net als Kanye natuurlijk).

Santeria blijft mijn favoriet.