Dit mag gerust een voorbeeld van een come-back zoals het hoort worden genoemd. Gelukkig in Symfo land als zodanig de waardering gekregen die het verdiende en wat door de lezer van SI music dan ook bestempeld als het beste symfo album van 1993, uiteraard op nauwe voet gevolgd door Pendragon's Window Of Life, wat al net zo'n spectaculaire comeback was. Alleen waar IQ toch meer het Genesis is van de 75-77 periode gaat Pendragon meer de Pink Floyd kant op.

Anyway, terug naar Ever. Net zoals jullie allemaal kan ik met een gerust hart stellen dat deze echt helemaal kapot heb gedraaid, maar vond Subterranea toch nog net een tikje beter. Denk ook dat verbonden aan dit album momenten zijn die ik nooit meer vergeet of zou mogen vergeten. Mijn eerste interview voor ons toen net opgerichte Symfo programma met Martin & John, waar we daarna een goede relatie zijn blijven houden en het concert van IQ op het Planet Pul festival in Uden in 1994, waar ze even een magistrale redention deden van The Enemy Smacks, die de glorieuze tijden van het Genesis met Gabriel deden herleven, werkelijk briljant.

Het nummer opent met een zeer sterke Opener, waar Peter laat zien dat ie terug is, maar ook uit welk hout als John is geneden (die toen overigens ook nog met Jadis speelde). Het is hier eens te meer het pompende bass geluid die de overtoon voert. Praxhtig uitgeleid met een solo van Mike en een zang toetsen partij van Peter en Martin. Ik moet overigens zeggen dat in Uden destijds het nummer werd gespeeld met een extended intro, dat ik persoon veel beter vond werken, maar na die tijd nooit meer heb gehoord.

Fading Senses bestaat eigenlijk uit twee delen, waarbij vooral het tweede deel hoge ogen gooit en eigenlijk een extended instrumentaal outro is. Prachtig samenspel van Martin (met zijn mysterieze toetsengeluid) en Mike, prachtige afwisselelend gitaar, allen begeleid door Jon's werderom pompemde bass geluid. Live is dit ook erg sterk, en wellicht nog iets beter door met meer rauwe randje wat eraan zit.

Fading Senses loopt over in Out of Nowhere, het kortste nummer op het album dat ook het dichtste bij iets van een commercieel nummer ligt als we kunnen met het catchy refreintje. Vooral ook hier het sterke samenspel van Mike, John en Paul, waarbij er vooral een hoofdrol is voor Mike en met alleen met vlagen wat aanzwellende geluid van Martin. Alhoewel zeker niet beroerd om naar te luisteren, het blijft het minste nummer van het album.

Deze zwakte heeft veel te maken met wat ik denk dat het hoogtepunt is van het album; Further Away, de epic en het langste nummer op dit schijfje. Na het mooie intro, hier weer dat schitterende samenspel van Mike, Paul, John en Martin, lekker agressief en typisch voor de rest van Ever dat dit steeds weer laat zien dat op bepaalde momenten wordt afgewisseld met mooie solo stukjes van Mike, en toetsenpartijen van Martin. Mooi rustmoment in de bridge, rond 10 min, waarna Mike nog een keer de ruimte krijgt. Ik vond het zo jammer dat in 94 in Uden dit nummer niet werd gespeeld, maar gelukkig deden ze dat in 1997 met de pre-try outs van Subterranea in Helendoorn wel ook al was de band twijfelachting en gaf Peter dat ook toe voordat het nummer werd ingezet.

Leap Of Faith en Came Down is eigenlijk een nummer opgedeeld in twee verschillende stukken, en wordt live ook vaak opvolgend ten gehore gebracht. Leap bouwt mooi op en heeft wellicht de mooiste zang van het hele album, prachtig begeleid door Martin, maar het gaat natuurlijk om het tweede deel in dit nummer aangezien het voortkabbelen van het geluid ineens radicaal omslaat halverwege, dat begint met Martin, John en Paul waarbij er steeds langzaam een stukje gitaar van Mike aan toe wordt gevoegd, dat steeds lang duurt en wat resulteert in een prachtig gitaar en toetsenduel waarbij wederom het oude geluid Genesis wordt herleeft. De gitaar wordt naar mate het einde toe steeds intenser. Een van Mike's beste solo's uit zijn carriere.

Came Down is daarna meer een soort van outro op wat met recht een spectaculaire finale kan worden genoemd en kabbelt dan ook een beetje voort. Ook hier weer mooi gitaarwerk van Mike, maar niet zo agressief als in het voorgaande nummer. Met dit nummer kunnen we weer tot rust komen en belanden we terug in de realiteit (Came Down) na een te korte reis langs een aantal nummers, die samen duidelijk de bookschap afgeven dat IQ terug is. En hoe !!! Het probleem is alleen, het doet naar meer verlangen, en dat meer deed nog 4 jaar op zich wachten.

Prachtig debut album. Vooral The Last Human Gateway, Awake & Nervous en The Enemy Smacks springen er boven uit. Zal alleen wel de remaster opzetten. Het origineel is bijzonder pover.

Een van de momenten die ik nooit meer vergeet. IQ die The Enemy Smacks uitvoerde op Planet Pul, Uden in 1994 (vlak nadag ik net het eerste interview had afgenomen met Martin & John voor mijn destijds net opgestarte symfo programma). Allemachtig wat was dat een Power House performance. Nichols op zijn meest Gabrielesque. Met dat witte masker en dan een stroboscoop op zijn gezicht. Nu 30 jaar later blijft dit toch wel een van de meest visueel overdonderende dingen die ik heb ooit heb gezien met een concert.

Al met al redelijk in het verlengde van Frequency, met vlagen prachtige zang (het lijkt echt of Peter beter en beter wordt) onder begeleiding van ontzettend mooi pianowerk (Martin wordt echt niet gemist) en dan weer typisch stuwend zoals alleen IQ dat zo goed kan. Het nummer op You Tube is daarmee een redelijk goede representatie van het hele album. Maar wellicht is Without Walls een nog betere representatie en hebben ze werderom uiteraard een ware epic afgeleverd.

Ook het tweede schijfje mag er zijn, en bevat vele juweeltjes. (met vlagen een een veel hoger Genesis gehalte hier) We moeten er altijd een tijdje op wachten, maar het blijft toch altijd weer smullen met IQ. Ik ben het met iedereen eens, niets nieuws onder de zon. IQ doet waar ze goed in zijn, en maken de muziek die we zo langamerhand van hun gewend zijn. Het moet nog groeien, maar het lijkt me sterk als dit geen sterke kandidaat voor het beste symfo album van 2014 gaat worden.