Zeer de moeite waard. Anderen vinden het een overkill. Ik krijg er geen genoeg van.

Net als alle andere Genesis Revisited live registraties, erg goede geluidskwaliteit, klinkt beter als die avond in Vredenburg en trouw aan de originele versies met een vleugje meer Hackett uitgevoerd.

Puntje van kritiek, deze tour bevatte toch echt te weinig eigen materiaal, en wellicht ook dat voor de volgende Tour Hackett wat andere nummers kan spelen dan Shadow of Everyday, hoe goed ook. Als ie een lijstje met suggesties wil, hoor ik het wel .

Anders dan dat bewijst Hackett wederom dat je ieder lid in een band kunt vervangen behalve de gitarist.
Tot die conclusie was ik al eerder gekomen met 3 Roger Waters concerten (het grote gemis aan zijn concerten, hoe goed de setlisten ook zijn, is de afwezigheid van Gilmour). Wat je met Hackett z'n Genesis Revisited project vooral ziet is hoe belangrijk hij was voor het geluid van Genesis en dat de band (zoals Melody Maker ook terecht opmerkte) zijn vertrek nooit te boven is gekomen of wellicht alleen maar kon overleven door op de commerciële tour te gaan.

Ieder keer wanneer ik Daryll Firth Of Fifth hoor vernachelen denk ik 'Daryll simply can't Hack it'. Veel te in your face, lang niet subtiel genoeg en al helemaal niet de souplesse van Hackett. Maar dan in zijn verdediging. De enige die in de buurt komt van Hackett (dan wel op een hele andere manier) is Robert Fripp.

De eerst paar keer kon het me niet direct raken. Het is wel goed, maar, soms toe safe, kabbelt het lekker voort en wordt het nooit ergens echt spectaculair of komt er spetterend gitaarvuurwerk voor bij. Echter, hoe hoe vaker ik er naar luister, hoe meer ik het idee heb dat dit juist wel de kracht is van het album. Het is echt heerlijke muziek die een gemiddelde score van een film niet had misstaan.

Uitzondering is zoals boven ook vermeld, het tweede deel van White Pass waar even een heerlijk zware rif wordt aangezet. Donders wat een lekker nummer.

Man die gast kan spelen !!!!!

Op de dubbel live BR Live In London klinkt het echter wel wat rauwer en ruiger en hebben de nummers niet langer die kabbelende sfeer die je soms eerder in slaap sust dan op je puntje van je stoel brengt en klinkt het echt veel interessanter. wat is dat met gitaristen. Studio is het wat gezapig maar live kan het ineens wel. Kijk naar Gilmour's On An Island. Studio een snorfiets van jewelste, maar live ineens een heel ander beest en daarmee zoveel beter. Iets soortgelijks zou kunnen worden gezegd dan dit album.

Aanrader. Vast, maar zou dan wel direct ook de Live In London BR aanschaffen. Zeker ook omdat het album op met het tweede concert op BR (Bush Hall, London, on 8th November 2014) integraal wordt uitgevoerd.

Als dit in DTS HD was afgemixed was dit vast om je vingers bij af te likken geweest.

Zeker het eerste schijfje luistert weg als een lange gitaarsolo van een van de meest legendarisch, beste en iconische gitaristen uit het prog genre. Iemand die vooral in de vroege dagen zo ongeveer in zijn eentje verantwoordelijk was voor het Marillion geluid. Het was om Rothery dat ik me uberhaubt ging interesseren voor Marillion. Die eerste solo in Chelsea Monday kan me nu nog steeds compleet uit het water blazen en heeft al die tijd sinds ik The Thieving Magpie voor het eerste hoorde in 1990 nog helemaal niets ingeboet. En hetzelfde kan worden gezegd van veel van zijn andere bijdragen ten tijde van het vroegere Marillion. Ik wil daarmee niet zijn bijdragen aan het H. tijdperk Marillion uitvlakken, maar Rothery vaart in de latere wel een andere weg, gebruikt meer distortion, en is duidelijker beinvloed door andere moderne bands als Radiohead.

Des al niet te min een fantastische artiest, of thans dat dat dacht ik. Tot ik Genesis Revisited: Live At Hammersmith van Steve Hackett zag. Hackett nodigde Rothery uit om samen met hem de solo te spelen van The Lamia. Op zich interessant. Maar het probleem is dat het voor Rothery toch wat minder uitpakt. Hij wordt echt compleet weggespeeld door Hackett en het lijkt erop of Hackett hier geen misverstand dulde over wie de echte grootmeester is en altijd zal blijven. Het gaf mij een beetje een gevoel van, Pfff, Broekie...wellicht kun je beter naar huis gaan want je hebt duidelijk nog een lange weg te gaan. De soeplesse waarmee Hackett met zijn vingers over het klavier van het gitaar gaat is werkelijk fenomenaal en zo lijkt Rothery is daar niet tegen opgewassen. Nu is dat ook niet helemaal eerlijk aangezien voor zover wat mij betreft geen enkele gitarist is begifitigd met de vakkundigheid en veelzijdigheid van Hackett, maar toch.

Toen hoorde ik dit album. Dat zoals bekend uit grotendeels instrumentale stukken staat. Prachtige stukken, en fenomenaal gitaarwerk. Rothery keert, zo lijkt meer terug naar zijn vroegere Marillion gitaargeluid en schurkt zo behoorlijk dicht aan tegen spelers (die ongetwijfeld zijn jeugdhelden moeten zijn geweest) David Gilmour en vooral Andrew Latimer (dit geluid is deels gerehabiliteerd in de twee solo's in This Strange Engine). Terwijl ik het eerste schijfje beluisterde moest ik eigenlijk nog het vaakste aan 'Ice' van Camel denken aangezien vrijwel ieder nummer hier iets van weg lijkt te hebben. Ontzettend lekker om naar te luisteren, dat wel. Dan weer lekker dromerig, dan weer behoorlijk stevig maar altijd voorzien van het typische Rothery geluid. Dus lange dramatische uotgesponnen solo's die veelal op een hoge toon zijn gespeeld en dit alles is voorzien van een behoorlijk goede band.

Als bonus heeft Rothery nog wat oude nummers uit de kast getrokken en in een nieuw jasje gestoken en dat kan even wennen zijn, aangezien sommigen van een vrouwelijke zang worden voorzien. Ook hier wordt Rothery's speelkunst keer op keer geetaleerd hetgeen eigenlijk nog wel het beste tot zijn recht komt met Cinderella Search, vooral omdat ook hier een van zijn mooiste solo's inzit (luister maar eens naar de versie op Real to Reel) Verder speelt hij nog Sugar Mice welke ook mooi is, maar niet veel bijdraagt omdat het nummer nog steeds geregeld door Marillion zelf wordt gespeeld en dat geldt ook voor de andere Marillion nummers die zijn gekozen. Op Setlists.com staan een paar setlists van Rother concerten en ik had toch liever gezien dat hij Incubus, Fugazi of Chelsea Monday had toegevoegd aan deze set, welke hij ook speelde tijdens zijn toer. Dit zou ook datwerkelijk wat bijdragen omdat dit stuk voor stuk nummers zijn die al veel te lang niet meer zijn gespeeld en nooit zijn gespeeld door het H. Marillion. Wel door Fish, maar Fish beschikt nu eenmaal niet over een Steve Rothery.

Al met al een mooi document dat Rothery gelukkig voor mij weer volledig deed rehalbiliteren. Hier gaan we nog vaak van genieten, dat is zeker.

Aanrader !!!

Dit album (misschien als alle anderen) kan beter of wellicht, moet worden beluisterd op BR-Audio. Werkelijk schitterende productie. Wat het live ook maar zo goed afgemixed, maar dat was helaas niet het geval. Geluid stond veel te hard, hele pssages vielen in het water doordat de mix niet genoeg gebalanceerd was en naar horen zeggen kwam het verschillende keren voor dat de timing met het licht niet klopte. Het is moeilijk te bevatten dat iemand die zo geobsedeerd is met geluid live zon product weet te verkopen.

Efin, het album, nog maals schitterende productie. Ik ben met de CD begonnen die ik ook behoorlijk sterk vond, maar bij de DTS HD mix op BR vliegen de pannen pas echt van het dak. Alleen de poductiekant van dit album vierdient al alle lof. Ik deel de kritiek niet dat het album over de linie zwak is. Ik ervaar toch echt het tegenovergestelde en draai het album vrijwel altijd in een ruk. Ook al vind ik sommige nummers er wel duidelijk ovenuit stijgen. Refuge bijvoorbeeld of het titel nummer. Daar waar er zo hoog wordt opgegeven over TRTRTS zet ik daar duidelijk mijn kanttekeningen bij. Mede en vooral denk omdat ik niets met de productie kan. Maar wellicht is dit op BR ook beter. Daar kan ik niet over oordelen.

Ik zie dat er vooral wordt gevallen over SW's zet naar het wat meer commercielere werk. Maar een artiest ontwikkelt nu eenmaal en wil verschillende genres uitproberen of oprekken. Ik zie er geen probleem in met dit album en vind dat het prima heeft uitgepakt. Net als dat ik het ook net zag doen SW met PT een meer commerciele kant op ging. Ik heb PT nog gezien in '94 met het Planet Pul Festival in Uden en ik vraag me oprecht af of dit dan echt iets wat iedereen liever wil dat hij nog steeds had gedaan. Een beetje vaag freubelen.

Ook al vond ik Signify en The Sky Moves Sidesways ook meesterlijk, ik begon past echt warm te draaien met Stupid Dream, Lightbulb Sun en In Absentia. Vooral de laatste twee vond ik beide van geniaal hooge kwaliteit. En gezien de hoge waardering deze albums krijgen op deze site (in vergelijking met het vroegere werk) snap ik eerlijk gezegd niet waar iedereen over zit te zeuren. En ook wanneer tijdens de laatste tour The Sound Of Muzak werd ingezet werd dit begroet met luid gejuich. Dus...wellicht kunnen we gewoon ophouden met ons hypocriete gedoe en musicale snobisme en er gewoon van genieten en het nemen voor wat het is. De dagen van Radioactive Toy, Up the Downstair en Yellow Hedgerow Dreamscape zijn lang voorbij. In Dublin zei hij redelijk grappend. Wat willen jullie dan ? Dat ik Voyage 34 voor jullie speel. Hij sloeg een accoord aan op zijn gitaar en vroeg ? Is dit wat jullie echt willen ? 13 min. lang ? En hij heeft gelijk. Time to move on.

Het concert in Rotterdam in Mei 1997 destijds was fenomenaal. Ik heb zelden een band ruim 2,5 uur zien spelen in Ahoy die in staat was om zulk goed geluid uit die betonbak te persen en dan nog maar niet te spreken van de kwaliteit van de muziekanten zelf. Muziekanten die zovaak van instrumenten wisselem maak je niet iedere dag mee. Vooral het middenstuk van Another Man's Woman, waar Rick Davis even los gaat op de piano getuigt van grote kwaliteiten was destijds een hoogtepunt van het concert. De setlist van dat concert is op een nummer na ook op deze cd aangehouden, wat overigens een van de opnames is van de RAH. Het begint tam met wat nieuw en meer recent werk en langzaam duiken we de geschiedenis in en krijgen we klassieker na klassieker om de oren allemaal stuwend naar een prachtig (en klassiek einde) met Crime Of The Centory. Het enige minpunt hier is wel dat ook al worden hier verschillende 'Hodgson' nummers ten gehore gebracht, allemaal met grote klasse, de echte Hodgson klassiekers als Don't Leave Me Now, A Soap Box Opera, Child Of Vision en Fool's Overture blijven Achterwege. Maar wat je wel krijgt is zeker niet beroerd te noemen. Supermooie opname, met overtuiging en met passie gespeeld (Supertramp was nooit een band die live veel improvideerde). Absoluut aan te raden.