Luister het eens op BR ook in de DTS HD remix. Wat een ontzettend veel mooiere mix dan het origineel. Wat een vol en warm geluid. Ik vind het origineel altijd een beetje klinisch, hol en kil. Daar is nu nog maar weinig van over.

Wordt nu toch wel erg benieuwd naar de Dolby Atmos remix van AFTP.

Kijk wel uit want sommige nummers (Losing My Religion of Near Wild Heaven) knallen er behoorlijk hard in. Dit is een van de betere albums in zijn geheel maar Low blijft wel het beste nummer, ook hier weer. Bas is prachtig en warm ingemixed).

Niet Banks, die was naar eigen zeggen juist ontzettend onder de indruk van zijn stem. Geen wonder dan ook dat Banks tranen in z'n ogen kreeg toen hij Wilson voor de eerste keer No Son Of Mine hoorde zingen, wat zeker met alleen piano begeleiding zoveel mooier is dan de versie met Collins, die overigens ook al niet mis is. Banks daarnaast vertegenwoordigt ook niet de commerciele tak in Genesis, maar dat doet Rutherford (ik bedoel luister eens naar M&M). Banks die samen met Hackett en later hopeloos alleen probeerde juist progressief te blijven, moet toch behoorlijk in zijn nopjes zijn geweest met Calling All Stations, dat het meest progressieve album (ja, ik durf het te zeggen) was sinds Duke. Ook uit de interviews bij de SACD van CAS krijg je ook redelijk duidelijk tussen de regels door dat het juist Rutherford was die de plug er heeft uitgetrokken.

Ontzettend zonde, maar daar hebben we inderdaad al genoeg over gezegd. Fantastische plaat, eenvoudige rock, zeker geen Genesis, maar de stem blijft. Als al zijn andere werk, aanrader. Wilson zonder Genesis mag nog lang zo doorgaan. Ik zal em in ieder geval blijven volgen.

Oh oh, wat blijft dit toch een ongekend lekker schijfje. Ook al is het eerste album meesterlijk, dit is wat allemaal wat gebalanceerder en beter uitgewerkt hetgeen vooral de diversiteit van de zang ten goede komt en op een aantal keren werkelijk prachtig wordt ingezet. Zoals bijvoorbeeld wanneer de zang begint van Volte Face met 'I have spent all my previous life.....' en natuurlijk overduidelijk met Concieving You maar ook met I turned You Down. Maar ook het gitaarwerk on combinatie met het toetsenwerk wat vooral ontzettend sterk is op de titeltrack.

Het is inderdaad wat harder en neigt meer naar de metal kant hier en daar, voorzien van wat grunten, hier en daar maar daar staat toch echt tegenover dat het album ook veel atmospherischer is en veel meer sfeer heeft. Ik denk omdat de prominentie van de toetsen meer naar voren is geschoven.

Beste nummers : Volte-Face / Second Life Syndrome & Before.

Prachtige CD / DVD. Eigenlijk vrijwel hetzelfde als het concert in Rotterdam, waar ipv Each Small Candle, Flickering Flame werd gespeeld en Shine On 2 als extra werd gespeeld waardoor bijna (op Have A Cigar na) heel WYWH werd uitgevoerd. Dit was ondanks het gemis van DG op heel wat momenyen toch een van de meste concerten die ik ooit heb gezien. Vooral het solowerk. Het einde van Amused To Death waar op het scherm steeds verder inzoomde naar Bill Hubbard was echt een super emotioneel moment. Verder ook Dogs, Welcome To The Machine en Comfortably Numb. Maar de exhte klap was toch echt Shine On 2 waarvan ik nooit had verwacht dat ik dit nog live zou horen. Jammer genoeg niet in de 23 min. uitvoering die tijdens de 77 Tour werd gespeeld (soms), maar toch. Ook Shine on 1 werd hier volledug uitgevoerd en niet in de gangbare versie die DG doet of met PF werd gedaan in 94. Comfortably numb was ook mooi doordat de solo'as werden gedaan door twee speler ipv 1. Dat nam het gemis van DG een beetje weg.

Dit album is een mooi testament van die tour en was waarschijnlijk ook de laatste toer waarbij het overgrote deel nog live werd gezongen. De laatste echt indrukwekkende toer die RW heeft gedaan. Daarna ging het alleen nog maar bergafwaarts, teveel geplayback't (the wall tour, teveel politiek geneuzel (The Wall Tour & DSOTM Tour) te amateurisch (Arrow), te kapitalistisch en hebberig (alle tours), een vrijwel volledige afwezigheid van nummers van ATD (alle tours na In The Flesh) etc., etc., Ik heb dan ook de Us & Them tour maar wijselijk overgeslagen. Hoe mooi die setlists er ook uitzag. Maar nadat Comfortably Numb zo scandalig werd verkloot tijdens de vorige tour heb ik er gewoon genoeg van.

Over het geluid dan nog. Wat hier denk ik het gemis is is niet alleen DG maar ook RW. Zei beide smen maakten het geluid waar PF zo bekend om is. RW schreef een paar prachtige teksten maar iedereen weet dat hij musikaal gewoon prutser is. Verder vind ik hem ook niet oprecht en staat ie er teveel voor de poen wat dan vervolgens moet worden verdoezeld met een oogverblindende show. Terwijl DG zich nog als echte rasmusikant laat zien en er ook duidelijk plezier aan beleeft. Ook is DG nog beter bij stem...en over zijn gitaargeluid...man man man !!!! Luister eens naar Live In Pompeii, die laatse solo van In Any Tongues.....nog steeds on top of his game.

Gisteren eindelijk de BR bekeken. Over zijn eindeloze politieke lobby heb ik al genoeg gezegd. Het moet gezegd worden dat er niets mis is met het visuele aspect van deze tour / BR / Show die ook mooi tot zijn recht komt met de 2:35 presentatie (zouden meet bands moeten doen). Ook mooi om te zien dat Waters er duidelijk meer plezier in had dan ooit ervoor. Met Comfortably Numb gaat ie zelfs even handje schudden met de eerste rij van het publiek. Wie had dat ooit gedacht van dezelfde persoon die ooit op het idee kwam om een muur te bouwen tussen de and en het publiek zodat ze niet meer door de lallende horde konden worden gestoord.

Mooie setlist, al was het wat mij betreft completer geweest als gewoon het hele concert in Atmos was aangeboden en in zijn geheel was behouden. Vond vooral Pigs en Welcome To The Machine erg mooi uitgevoerd en vond ik The Great Gig In The Sky overbodig (zoals altijd) De twee achtergrondzangeressen irriteerde mij mateloos om nog maar van alle pontificaal luid en overdreven meezingende fans die steeds in beeld komen nog maar te spreken terwijl er visuele genoeg andere dingen waren om van te genieten.

Qua geluid, ik was bij vlagen verrast maar ik heb echt veel beter gehoord (Hans Zimmer anyone ?) en ik vraag me tegelijk ook af hoeveel er is bijgeschaafd naderhand, en hoeveel hij ook daadwerkelijk echt zelf live zingt. De gitarist die de Gilmour partijen zingt (het kon er mee door) en speelt (beduidend beter dan op de Wall Tour waar de solo in Comfortably Numb schaamteloos werd verkracht) is duidelijk in tijd gegroeid in zijn rol. Iets anders wat ik frappant vond was de aanwezigheid van een tweede bassist. Gilmour heeft in de jaren nogal eens afgegeven op Water's zijn Baswerk of het gebrek aan niveau ervan. Dat het zo erg is dat hij een tweede bassist nodig is vond ik wel heel zorgwekkend.

Al met al toch een aardig mooi document geworden wat het zeker waard is om nog eens op te zetten van tijd tot tijd maar haalt het niet bij In The Flesh.

Deze, en FK's Welcome In The World Of Adventures, Retropolis en Stardust We Are is echt de heilige Stolt vierluik. Daarna werd het jammer genoeg echt teveel van hetzelfde met hier en daar nog eens een uitschieter.

Dit album is echt fenomenaal. Gevarieerd, muziekaal hoogstaand en origineel.
The Flower King en Humanizzimo zijn beide klassiekers.

Moet wel zeggen dat Roine een ontzettend aardige gast is.

Maar zover Zweedse symfonie gaat, gaat er toch echt niets boven Anekdoten.