Dit album leerde ik per toeval kennen in het midden van mijn Pink Floyd periode. Mijn toenmalige werkgever had het album besteld dus toen het uitkwam kregen wij een exemplaar, die we in de winkel hebben opgezet. Ik had Animals, Wish You Were Here, Selling England By The Pound, The Lamb, Nursery Crime en anderen al helemaal grijs gedraaid en begon net aan Amused To Death van Roger Waters, Images & Words van Dream Theater en Never Let Go van Camel.

Gelijk vanaf het begin was het raak aangezien The Walls Of Babylon er gelijk goed inslaat. Prachtige opbouw en werd dan ook met vol effect ingezet in Utrecht jaar daarop, waarbij Pendragon het trippelconcert met Everon & Jadis afsloot. De cd vervolgt met Ghosts wat eigenlijk het minste nummer van het album is, gevolgd door Breaking The Spell, magistrale solo in het midden (nog even dunnetjes overgedaan met Paintbox op de volgende cd). Hierna The Last Man On Eart, het hoogtepunt v/h album en nog twee kortere nummers die beide ook de moeite waard zijn. Het smaakte naar meer een meer zouden er volgen. Eerst met The World, naarna met Falling Dream and Angels en de Masquerade Overture en al wat daarna uitkwam.

Pendragon werd na Marillion, Pink Floyd en Genesis mijn eerste stap naar het minder bekende symfo werk en zal daardoor denk ik altijd een speciale plek in mijn hart behouden voor deze band, ook al heb ik daarna veel beter gehoord. Te beginnen met IQ, die in hetzelfde jaar zijn comeback maakte met Ever. Over de zang van Barrett is al genoeg gezegd, maar wellicht is het inderdaad terecht om te stellen dat zijn gitaarkwaliteiten dit allemaal ruimschoots goed maken. Pendragon is niet orgineel en vermoed ook niet dat ze dat ooit hebben willen zijn. Zeker in die tijd niet.

Dit is gewoon retro-symfo op zijn best, die veelal het beste van verschillende bands samenharkt en daar iets nieuws, iets eigens en vooral iets moois van maakt.

So als centerpiece van de setlist opgevuld met heel wat interessante andere goodies. Gabriel weet ons altijd weer te verwennen, zo blijkt.

Het feest begint met een uitleg, een zoals Gabriel zelf zegt, starter. Hierin krijgen we een nieuw nummer dat nog steeds in een 'Work In Progress' stadium verkeert en had dan van mij ook niet echt gehoeven. Zeker ook omdat die tijd had kunnen worden opgevuld met wat anders. 'San Jacinto' (op deze toer niet gespeeld) bijvoorbeeld of een nummer van 'Up' (waarvan ook geen enkel nummer is gespeeld op deze tour). Dit vervolgt in die quasi-accoustische nummers, die allemaal prachtig zijn uitgevoerd, ook al is het nw arragement wel even wennen in het begin.

Hierop volgt het hoofdgerecht. Hierin wordt de hele band ingeschakeld en komen er een aantal nummers die al met al een mooie greep uit zijn hele collectie zijn. In Amsterdam werd 'Games Without Frontiers' gespeeld, en vroeg in de tour nog 'Washing The Water' en 'Humdrum' die allemaal hier niet zijn toegevoegd (en die betreffende avond ook niet zijn gespeeld). De nummers worden wat losjes gespeeld, en Gabriel is hoorbaar vaak moe, of wordt een dagje ouder, waardoor hij de hogere noten niet meer lijkt te halen. Evenmin, toch erg plezierig om naar te luisteren. Vond vooral 'The Family and the Fishing Net' en 'No Self Control' erg mooi uitgevoerd. Verder valt op dat de nummers allemaal net even iets anders gearrangeerd zijn, iets toevoegen, een reideltje hier, een verlengd introtje hier, een outtrotje daar. Al is het jammer dat 'Secret World' korter duurt als eerdere live versies.

Dan volgt het nagerecht. Een beetje een anti-climax om hieraan te refereren als het nagerecht, aangezien dit deel, de integrale uitvoering van 'So' de hele reden was van de tour. Evenmin erg mooi om al deze fantastische nummers weer te horen, ook al is Gabriel ook hier duidelijk hoorbaar niet meer de Gabriel van de 'So tour'. Nummers worden vaak losser gespeeld (of met minder passie en toewijding), en wederom vaak veel korter. Dit wreekt zich vooral met bijvoorbeeld 'Red Rain', wat eerder vaak met veel power werd gespeeld (vergelijk het maar eens met de versie op 'Growing Up Live'). 'Sledgehammer' is dezelfde uitvoering als op 'Growing Up Live' 'Dont Give Up' dezelfde uitvoering als op 'Secret World Live'. Her wordt pas interessanter met 'That Voice Again' wat compleet anders is uitgevoerd dan de versie op 'So'. En dan het prachtige 'Mercy Street', wat mij betreft het allermooiste nummer dat Gabriel ooit op plaat heeft gezet. En dan heb ik het nog niet eens over de liver versie van dit fenomenale nummer. Hier duurt het nummer een kleine 6,5 min. wat de kortste versie is die hij ooit live uitvoerde (afgaande op You Tube opnames van andere concerten) van dit nummer. Structureel volgt het dezelfde opbouw als met de 'Growing Up Tour', dus het begint met een accapella gedeelte. Heel mooi, heel puur, maar het nummer dat volgt is korter. En helemaal korter als op 'Live In Athens', (die net onder de 10 min. klokt) wat mogelijk de mooiste versie is die hij ooit heeft gedaan, of ieder geval, die ik ken. Dat hele einde, waar hij op het podium ligt en speelt dat ie langzaam gek wordt is weggelaten, en dat terwijl dit deel juist laat zien wat voor fenomenale persoonlijkheid hij is en wat een dijk van een stem hij bezit. Als er ooit een nummer was waarbij ik (naast zijn Genesis werk) echt stijl van achterover sloeg, was het dit nummer. Ik was daarnaast voornamelijk geinteresseerd in 'We Do What We're Told' en 'This Is The Picture'. De eerste is redelijk anders uitgevoerd, de tweede volgt redelijk dezelfde structuur als de albumversie. Jammer want met de 'So Tour' werd dit nummers als concertopening gebruikt, en was ook veel langer en bouwde veel beter op. Als laatste 'In Your Eyes' gebruikelijk gespeeld in de lange versie en als afsluiter van de mainset. Gabriel volgt daarmee de tracklist van de Geremasterde versie van 'So' aangezien dit de volgorde is zoals hij het eigenlijk destijds ook wilde. Het meest jammere aan 'In Your Eyes' is het gemis van grootmeester Youssou N'Dour, die zoveel meer flair geeft aan dit nummer. Gabriel kondigde destijds aan dat hij met de orginele band op tour zou gaan, dat betekent in mijns optiek met Youssou N' Dour. Het was dan ook nogal een teleurstelling dat Youssou er niet bij zou zijn. Dit is misschien wel de meest gemiste kans van het hele spektakel want nu blijft de uitvoering op 'Live In Athens' voor altijd de beste. Ook 'In Your Eyes' mist ook vak diepte en lijkt te licht gespeeld in vergelijking tot eerdere versies.

Als laatste krijgen we nog twee toegiften. Aan het einde van de tweede leg, werd in Duitsland vaak nog een derde toegift ingevoegd en begon Gabriel met 'Here Comes The Flood' (soms in het Duits). Dit nummer is met de 'Growing Up Tour' gebruikt als concert opener. Ik weet nog hoe stil het was in Rotterdam toen Gabriel dit nummer alleen op piano uitvoerde. Werkelijk fantastisch. Ook hier moeten we het dus zonder dit nummer stellen. Wat we wel krijgen is 'The Tower That Ate The People'. Dit was voor mij wel een behoorlijke verassing en iets dat ik niet had verwacht. De uitvoering die wordt aangehouden is vrijwel hetzelfde als op 'Still Growing Up' die redelijk stevig was en een prachtig was emotioneel middenstuk had. Het concert wordt als zo langzamerhand als traditie afgesloten met Biko. Mooi intro waarin Gabriel zijn hoop uitspreekt over de rol die een mobilie telefoon kan gaan spelen in communicatie in het algemeen, helemaal met betrekking tot de vrijheid van meningsuiting. Dit nummer miste op de meeste concerten van de 'Growing Up Tour', die werd afgesloten met 'Father, Son' maar was de standaardafsluiter, van de 'Us Tour' en de 'So Tour'

Al met al een mooi document, dan wel niet een grotendeels gemiste kans met betrekking tot de uitvoering van zoveel nummers en voor iedereen een moi herrinering aan wat ongetwijfeld een avond aan top vermaak is geweest. Ik moet het nog gaan beleven op 10 dec, maar de cd is in ieder geval een leuk voorproefje.

Hoe een album je leven kan bepalen en veranderen. Ik heb erg veel van mijn ontwakingen aan dit album te danken. Dat geldt vooral dan tekstueel.

Het is niet Floyd sterkste album...dan kan ik nog wel een paar anderen noemen,. maat terecht een klassieker te noemen. Een album dat 1 op de 3 Britten bezit en niet geheel zonder reden.

Kende deze nog niet, moet ik zeggen. Inderdaad een fenomenale live cd, die zich kan meten met vele andere albums. Coma Divine is erg goed, nog behoorlijk op de oude tour. Ik zag PT voor de eerste keer in 1994 met het Planet Pul Festival in Uden. Dat was nog een andere band als wat ze ons vandaag de dag voorschotellen.

Dit is een mooi tussendoortje, mooie keuze van nummers en een paar ontzettend goede uitvoeringen. Russia On Ice, begonnen ze destijds in 1999 in De Kade mee en was toen nog niet uit. Toen al kippevel, en dit nummer heeft zijn sporen van klassieker duidelijk verdiend. SheMovedOn, altijd mooi, dan wel betrekkelijk commercieel. Stop Swimming was een herontdekking voor mij, en Voyage 34 werd destijds in de Kade afgesloten. Toen ook bijzonder sterk.

Het Arrow concert was inderdaad niet hun beste concert. Ook al was dit van een tour, en wellicht een van hun beste albums (mijn voorkeur gaat eerder uit naar In Absentia), waar een paar fenomenale nummers op staan als bijvoorbeeld Arriving Somewhere But Not Here. Het plan was dat PT in de kleine tent zou spelen en dat ging niet door, dus Steven beklom het pidium met tegenzin, en dat was ook redelijk zichbaar en deels te begrijpen omdat de muziek op het grote pudium bij licht dag niet zo goed tot z'n recht kwam. Erg zonde, dat wel.

Moet zeggen dat ik tot nu toe iedere live cd erg mooi vind en ja, live is het beter. Ook al wordt er niet geimproviseerd met concerten van PT, nummers worden alleen iets anders gespeeld, gitaar is wat meer op de voorgrond ingemixed of de solo is anders (maar neem niet aan dat dit ter plekke wordt verzonnen). Het is allmaal net even met iets meer power gespeeld en is minder gepolijst.