Apathetic and Here, I... wordt hier naar grote hoogten gestuwd door IQ. Wat een uitvoering. Aan de ene kant typisch IQ en aan de andere kant hebben ze nog steeds het accoustische orgineel intact gehouden. Geoff was inderdaad goed bevriend met verschillende leden van IQ, en Geoff speelde geloof ik ook nog als voorprogramma met IQ's comeback Ever tour in 93.

Ook erg mooi is het eerste nummer dat wordt gespeeld door Eh!, Geoff's voormalige band. De zang wordt ook hier gedaan door IQ's Peter Nichols die daarmee met Alan Rees de enigen zijn die twee keer de zang voor hun rekening nemen. Ook erg mooi is What in the World, uitgevoerd door Pallas. Ik vermoed dat Allan Reed een ander persoon was die dicht bij Geoff Mann stond. The Ceilling Speaks van Galahad heeft dezelfde power en het geheel wordt mooi afgerond met een soort van orchestrale uitvoering van Love Song door Alan Reed en Clive Nolan, die ook met Pendragon meespeelt. Nolan speelde met Mann en Groom in Casino (1992) die jammer genoeg maar een nummer opnamen.

Jammer genoeg niet meer Twelfth Night nummers, het idee alleen al dat IQ even The Collector uitvoert, maar ik denk dat ze een zo breed mogelijke overzicht hebben will geven van Mann's werk. Het is immers een homage aan Mann, niet aan Twelfth Night. Maar wat ook wordt gezegd over het niveau, wat wel intact blijft zijn de schitterend, soms bijtend en bij vlagen poetisch en maatschappij kritische teksten van een van de grootste en beste zanger en tekstschrijver uit het neo-progressieve tijdperk.

Het enige jammere persoonlijk vind ik dat Marillion die uit dezelfde tijdperk/school komt, niet heeft meegewerkt aan dit project. Zij zijn toch wel een beetje de olifant in de kamer.

Niet allemaal mijn persoonlijke keuzes (ook al zitten er wel wat rarities tussen en werd er met vlagen voor minder voor de hand liggende nummers gekozen) maar wel erg sfeervol, goed opgenomen en ontzettend goed en strak gespeeld.

Na een mooie opening met Asylum Satellite #1 wordt het hele alfabet afgewerkt naar Z toe met hier en daar het nodige geouwehoer tussen de nummers. De band voelt zich duidelijk op z'n gemak. Steve Hogarth was hier goed bij stem en dat blijft ook zo.

Alle drie cd's klokken rond de 55 min., zo dat het hele concert rond de 165 min. klokt hetgeen behoorlijk lang is voor een Marillion concert dus al met al de moeite waard, al was het maar omdat de setlist afwijkt en ze nummers van stal halen die zelden of nooit van stal worden gehaald en het minder overlap geeft dan normaal het geval is. Ik bedoel dit keer geen 20ste uitvoering Neverland, Cover My Eyes of Easter maar eens wat anders. Dus vooral leuk voor de verzamelaar. Voor een concert met wat meer bekender werk kun je beter voor alternatieve uitgaven gaan.

Mooi overzicht van de HITR Tour, waarbij een mooie doorsnede v/d setlist wordt gegeven. Op andere locaties werden sommige nummers weggelaten en bijvoorbeeld Thunderfly of Beautiful gespeeld, maar geeft over het algemeen een mooi overzicht.

18 nummers en iets over de 130 min. topvermaak. Ieder nummer is stuk voor stuk op een sterke wuijze uitgevoerd en overduidelijk dan ook was dit een concert ergens aan het einde van de Europese Tour. Daarnaast een sterke keuze uit nummers van Marillion's back catalogue. Het valt op dat de nummers die daarvoor zijn gekozen mooi passen bij het NW werk van HITR. De ontzettend mooie uitvoeringen van The Other Half, Out Of This World en Fantastic Place schieten er op dit moment bovenuit.

Absoluut aan te raden aan iedere Marillion liefhebber.

Eerst besloot ik em niet aan te schaffen in de deluxe editie. Vooral omdat Misplaced Childhood niet meer leverbaar was waardoor ik min of meer besloot om het bij de laatste vier te houden. Maar ten besloot Marillion om MP weer beschikbaar te maken en dacht ok. Nu of nooit en dus werd het gauw nu. Dus nog even op de valreep Script, Clutching & Mp aangeschaft. Ik kan het iedereen aanraden.

Het her-beluisteren van Script was een trip down to memory lane. Ik heb denk ik de afgelopen jaren vooral geluisterd naar het late Marillion en alleen zo nu en dan eens een keer Clutching opgezet, dus ik was even weer vergeten wat het destijds in 1990 met me deed. Ik ontdekte eerst The Thieving Magpie, toen Script. Ik was toen 16 jaar en natuurlijk begrepen we weinig van Fish z'n teksten ook al konden we ze al gauw luidkeels meebrullen en met scouting evenementen en een kamvuur werd dat al gauw vaste prik (aangezien het percentage Marillion fans in onze groep gestaag aan het groeien was).

Script, He Knows You Know en Chelsea Monday kende ik van TTM, maar de andere nummers nog niet. The Web en Forgotten Sons waren daarbij vooral de twee nummers die de hoogste ogen gooide. Het titelnummer zelf heeft me nooit echt geraakt of in ieder geval niet zoals andere nummers. In die tijd was Script alleen nog maar beschikbaar op een (wat ik denk was) straight to CD versie. Er was dus niets aan gedaan hetgeen resulteerde in een doffe en niet dynamische ervaring. EMI was daar goed in in die tijd. Ik bleef altijd een haat liefde relatie houden met de geluidskwaliteit van hun vroegere werk. De remasters uit 1997 kwamen dan ook als een godsgeschenk en ik heb ze nog steeds alle 8 (die samen Marillion maken op de zijkant). Alle 8 heb ik veel gedraaid maar nu zijn er inmiddels van 5 nog betere versies beschikbaar.

Ik speel de albums nu meestal af op BR met DTS HD geluid. De beste van de 5 is wat mij betreft zonder twijfel Brave. Maar Script mag er ook zeker zijn. Loepzuiver, zoveel dynamiek een vol geluid dat je 360 Graden omringt (vooral erg mooi ook met het kerkorgel deel in Grendel die jammer genoeg geen surround behandeling heeft gekregen en was dan vast nog veel beter geweest). Ieder nummer klinkt alsof ze gisteren hadden kunnen zijn opgenomen. Script werkt nu veel beter als opening omdat de opbouw nu veel beter tot zijn recht komt en ook omdat in de docu het nummer uitgebreid wordt bespoken en we nu weten dat Fish het altijd zo bedoeld had). Hier is echt aandacht en liefde aan besteed aan het remasteren en remixen (al vraag ik me af waarom SW niet koos om deze te doen ipv MC).

De bonus nummers, liveconcerten en documentaire zijn absoluut de moeite waard. Zeker de laatste geeft zoveel meer inzicht over het vormen van de band, de compositie van de nummers, hoe de teksten zijn geschreven en soms waar ze over gaan. Het live concert dat hier bij is gevoegd is onuitgegeven en is de andere dag terwijl het andere concert (identieke setlist met alleen een langere Margaret) al in Early Stages zat. Ook mooi is dat Recital nou op BR is toegevoegd (al had ik em al op DVD). De CD alleen heeft wat bonusnummers die hier dan weer niet op staan. Verder puntje van kritiek is dat niet de complete EP van wel MSH is toegevoegd en Charting The Single (van He Knows, You Know) maar niet de lange live uitvoering van Margaret (van de GP Single).

Dit is al met al daarom de 40,- meer dan waard. Ik kijk uit naar Fugazi.