Vampire Weekend is op z’n best wanneer het zich volledig stort op het Paul Simon-oeuvre. Opener Horchata is misschien nog net iets te exotisch om echt de gelijkenis te doorstaan, maar het tweede nummer White Sky zou zo op Graceland kunnen staan. Meer zelfs, de gelijkenissen met Crazy love, vol II zijn net iets te groot om toeval te zijn. Akkoord, na deze twee nummers blijft de Simon-invloed wel aanwezig, maar nergens meer zo onsubtiel. Helaas zijn het net deze twee nummers die echt kwalitatief opvallen op het album. Een derde topnummer is Run, waar de elektrische klanken werkelijk origineel worden gebruikt.

Men kan Vampire Weekend doorgaans niet verwijten dat het niet origineel genoeg is, en een zekere eigenheid geeft aan een op wereldmuziek geïnspireerde elektro-pop, maar helaas is het vaak net iets te flauw om echt een klassieker à la Graceland te zijn.

Vampire Weekend – Contra (2010) | Project Benno - projectbenno.wordpress.com