Op We fucked a flame into being, een zinsnede geleend uit D.H. Lawrences schandaalroman Lady Chatterley’s lover, zijn de idolen van Devoldere prominent aanwezig. Muzikaal en vocaal loeren paffende grootmeesters en getroebleerde zielen als Leonard Cohen, Serge Gainsbourg en Bob Dylan goedkeurend mee. Voeg daar maar de Tom Waits van Nighthawks aan toe. Warhaus nestelt zich resoluut in het verleden, in de broeierige jaren zestig, maar refereert even goed naar een stomende film noir, het filmgenre waarbij zichzelf zelfzeker achtende mannen altijd in het spinnenweb van de femme fatale verstrikt raken. Laat dat nu net de semi-imaginaire wereld zijn waar Devoldere graag vertoeft.

De liefde is het ene moment de brandstof van het leven en het andere moment de gesel van de man, lust en lijden wisselen elkaar af als een pendel. Opener I’m not him zet meteen de toon, zowel qua lyrics als qua muziek. Het is een traag, jazzy nummer dat minimalistisch klinkt, maar rijkelijk gearrangeerd is (koebel, trompet, piano, bas, gitaar, koortjes). Die blauwdruk wordt nog meer in de verf gezet op eerste single The Good Lie, waar Devolderes vriendin Silvie Kreusch (Soldier’s heart) zich manifesteert als zijn Bardot. Op het stompende Against the rich bezingt hij de tweespalt tussen de innerlijke rebel en de gezelligheid van het establishment.

Het album vormt een quasi perfect geheel, waarbij de opgeroepen sfeer zelden doorbroken wordt. Op nummers als Leave with me en Memory, die muzikaal iets meer tegen het ochtendgloren dan het vallen van de duisternis aan schurken, toont Devoldere dat hij in zijn songschrijven grilligheid en toegankelijkheid perfect kan verzoenen. Het minimalistische Machinery krijgt dan weer een eigenheid door zijn eigenzinnige zangstijl, de manier waarop hij de woorden wispelturig ritmisch uitspuwt. Het melancholische Bruxelles, waarin de moeizame liefde tussen man en vrouw wordt beschreven aan de hand van de moeizame liefde tussen man en hoofdstad, is nog zo’n hoogtepunt, hoewel het van alle nummers het meest doet denken aan Balthazar.

Elk nummer getuigt van een oog voor detail, een grilligheid die Devoldere minder kan uiten bij zijn vaste band. Met Warhaus wou hij voor een keer zijn ego opblazen, en zoals de grote muzikale auteurs een plaat maken waar hij eigen ideeën vrijelijk in kwijt kon. Uiteindelijk werd het een album dat liefde voor muziek en liefde voor het andere geslacht ademt, waarbij Devoldere maar al te graag de speelbal van de oerkracht der oerkrachten is. J. Bernardt heeft tot op heden nog geen single vrijgegeven, terwijl Zimmerman lijkt te opteren voor conventionele poprock. Wie weet draait het in de toekomst anders uit, maar het gevoel overheerst dat deze Initials M.D. de andere soloprojecten probleemloos in de schaduw zal duwen.

Volledige recensie: Warhaus – We fucked a flame into being | De Profundis - jverhelst.wordpress.com