Ook ik ben weer eens begonnen aan een zoektocht door het werk van Bob Dylan. Ik ben zeker niet groot geworden op de muziek van Bob Dylan. Bij het verschijnen van dit debuut was ik nog niet geboren. Mijn jaren des onderscheids kwamen eind jaren 70 en toen lag mijn interesse voornamelijk bij de Punk en New Wave.
Op de eerste LP is Bob Dylan nog niet de songwriter die hij later zou worden. Toch staan er twee zelf geschreven songs op, Song to Woody en Talkin' New York. Beide nummers onderscheiden zich nog niet t.o.v. de covers die erop staan.
Muzikaal is het allemaal erg kaal met alleen zijn stem, gitaar en mondharmonica, toch vind ik de LP nog best gevarieerd en kan ik deze LP in zijn geheel uitzitten zonder me te vervelen. Het is ook juist de puurheid die me aanspreekt.
Uitschieters zijn voor mij Baby Let Me Follow You Down en In My Time Of Dyin'.
Ook House Of The Rising Sun in een arrangement van Dave van Ronk kan me best bekoren hoewel de later zelf opgenomen versie van Dave van Ronk ik nog beduidend mooier vind.
Al met al geen slecht debuut, zeker niet, maar duidelijk ook nog niet onderscheidend. En er werd in die jaren natuurlijk veel meer goede folk(blues) opgenomen en gemaakt, ik denk dan weer aan Dave van Ronk bijvoorbeeld.

Goh, nog maar 1 beoordeling voor deze plaat. Terwijl het toch een erg interessante plaat is met de gebroeders Allman voor ze The Allman Brothers Band begonnen.
Feitelijk bestaat het uit demo opnames die ze maakte nadat ze waren toegetreden in 1968 tot de band, The 31st of February. In 1972 werd deze demo als plaat uitgebracht onder de naam, Duane & Greg Allman.
Het bevat dus de allereerste opname van bv Melissa die ook opnieuw door de Allman Brothers Band werd opgenomen voor de album Eat A Peach uit 1972 als eerbetoon aan de toen al overleden Duane Allman die Melissa beschouwde als een van zijn broer's best geschreven songs.
Op de plaat staat ook het hele mooie God Rest His Soul wat een eerbetoon is aan Martin Luther King.
En Nobody's Knows You When You're Down and Out nam Duane Allman wat later natuurlijk ook op met Derek & The Domino's.
Dus ja, genoeg historie bij en over deze plaat waarbij de gitaar van Duane en de zang van Greg al volop schitteren. Overigens mag hun versie van Morning Dew er ook wezen. En ja, de productie is natuurlijk vrij kaal omdat het demo opnames betrof maar dat maakt het ook puur en eerlijk en heerlijk.

Fijne verzameling van het beste werk van Glen Campbell. Van origine een veelgevraagd sessie muzikant en ook deel uitmakend in de jaren 60 van de bekende groep sessiemuzikanten, The Wrecking Crew. Glen Campbell is in die hoedanigheid o.a. te horen als gitarist op het album Pet Sounds van The Beach Boys.
In 1965 zou hij zijn eerste solo hit scoren met Universal Soldier en daarna nog wat flops uitbrengen en in 1967 kreeg zijn solocarriere ceht voet aan de grond met Gentle On My Mind en By The Time I Get To Phoenix. Laatste song was geschreven door Jimmy Webb en Campbell zou daarna met nog meerdere Webb compositie's grote hits scoren. In de jaren 70 werd Campbell een van de best verkopende Counrty artiesten in de VS en in 1975 misschien wel zijn grootste hit scoren met Rhinestone Cowboy.
Deze dubbele cd verzamelaar bevat veel van zijn hits maar ook minder bekendere songs vanaf het begin van zijn solocarriere t/m 1977. En er staan veel juweeltjes op en voor mij is Glen Campbell ook de ultieme vertolker van de Jimmy Webb composities en zijn Whichita Lineman is wel de mooiste Witchita Lineman die ik ken. Overigens zou hij ook The Wrecking Crew veel gebruiken als studiomuzikant op veel van zijn opname's.
In 2014 verscheen overigens ook nog mooie documentaire, I'll Be Me, over Glen Campbell en zijn ziekte Alzheimer maar met deze ziekte nog lang zou doorgaan met optreden met hulp van 3 van zijn kinderen. Ontroerend om zo de aftakeling te zien van eens zo een groot muzikant want behalve een begenadigd zanger was hij ook een voortreffelijke gitarist. En in augustus 2017 kwam hij op 81 jarige leeftijd te overlijden.

Gewoon een verdomd goed Country album van The Killer. Ik heb dit album ook op plek 32 gezet in Able Mable's Top 100 Country Albums. .
Hij kan zich op de album makkelijk meten met de groten uit de country van die tijd zoals Merle Haggard en George Jones. Hij doet er soms zelf nog een schepje bovenop.
Over het algemeen wordt het gezien als zijn come back album nadat midden jaren 60 zijn carriere een beetje in het slop was geraakt en hij buiten de gebaande paden van de Rock & Roll wou treden. En met dit album bleek dat het Country jasje hem als gegoten zat. Het is ook een behoorlijk Hard Country album en daarmee ver verwijdert van de countrypolitan sound, meeste is gewoon hard hittin honky tonk.
Tuurlijk had Jerry Lee Lewis al eerder weleens country songs opgenomen maar nooit eerder zo een geheel evenwichtige country album gemaakt waarmee hij, zoals eerder gezegd, zich makkelijk kan meten met dr groten uit de country albums en is dit dus gewoon een geweldig country album en behoort tot het beste wat er in de country gemaakt is. En de opener What Made Milwaukee Famous is gewoon van een prachtige schoonheid en zou hem een grote (country) hit opleveren.

Met het in ere herstellen van en steeds meer van zolder halende van mijn CD collectie, kwam ik vorige week ook dit album tegen en zit nu elke dag wel een x in de speler.
Geboren in Louisiana en opgegroeid in Memphis vluchtte Jesse Winchester na de oproep voor militaire dienst eind jaren 60 naar Canada. En aldaar kwam hij via via in aanraking met Robbie Robertson (The Band) en deze wou het eerste album van hem produceren. En in 1970 was dat en dit eerste album een feit. En behalve Robbie Robertson van The Band werkte ook Levon Helm aan dit album mee.
Op dit album staan enkele klassiekers van Winchester w.o. The Last Tennessee Waltz en Biloxi. Erg mooi vind ik trouwens de song Black Dog met prachtig onheilspellend orgelwerk. Veel songs zijn gesitueerd in en bezingen het zuiden van de VS, maar de song Snow is weer een ode aan de witte winters in Canada.
En natuurlijk dringt zich de vergelijking op met The Band, mede door de productie van Robbie Robertson, maar ook door de thematiek van de songs en het terug grijpen op traditionele muziekstromingen uit het Zuiden van de VS. Maar het is meer dan alleen The Bandachtig, Winchester heeft toch ook duidelijk een eigen smoel en een aparte stem.
Overigens was het Boudewijn Buch die met zijn enthousiasme over Winchester en de song Biloxi mijn interesse wekte voor Jesse Winchester. En na jaren dit album vergeten te zijn, is het een van de prachtige herontdekkingen uit mijn CD collectie.

Ik ben al vanaf Prayers on Fire (eerste album van The Birthday Party) groot bewonderaar van Nick Cave. Zelden wist hij met te teleur te stellen met een nieuw album. Hoewel Kicking Against The Pricks, Murder Ballads, Nocturama en ook de 2 Grinderman albums voor mij niet veel meer waren dan leuke tussendoortjes. Voor de rest vond ik zijn nieuwe album altijd beter dan zijn vorige werk. Alleen kan ik dat nu jammer genoeg niet vinden. Deze plaat valt me gewoon vies tegen. Het is me teveel een grote soundscape.
En daar hou ik niet van. De schoonheid van Skeleton Tree en Push The Sky Away hoor ik hier niet. Bij deze albums stond het gebruik van geluid en electronica nog in dienst van een gewoon goede song/liedje en ja liedjes hoor ik hier niet. Ik hoor wel de pijn van Nick Cave. Vraag is alleen hoeveel pijn van Nick Cave zijn luisteraars kunnen verdragen, ik verdraag het nu niet, jammer genoeg....
De hoes was ook al afgrijselijk en eerlijk gezegd de muziek ook...en ja dat is een kwestie van smaak en Ghosteen valt bij mij dus totaal niet in de smaak.

Ooit doorgebroken als 13-jarige met Delta Dawn in 1972. Ze was op die leeftijd al behoorlijk eigenwijs, want ze koos Delta Dawn ipv The Happiest Girl In The Whole USA die men voor haar had uitgezocht, om als debuutsingle uit te brengen. Ondanks haar jonge leeftijd was ze behoorlijk onafhankelijk en liet zich niet de les lezen en ze werd dan ook al snel in de jaren 70 onderdeel van de Outlaw beweging.
Ze bleef met ups and downs tot in de jaren'90 hits scoren. In het vorige decennium bracht ze ook nog twee albums uit waar ze zeker over de laatste uit 2009 niet te spreken was. En daarna deed ze niet veel meer mede ook door het overlijden van haar vader en tevens manager.
Met Shooter Jennings (zoon van..) werd er weer gesproken over een nieuw album en Shooter Jennings benaderde Brandi Carlile om songs voor haar te schrijven. En nu is daar dan haar nieuwe album. Geproduceerd door Shooter Jennings en Brandi Carlile en als songschrijvers Brandi Carlile en haar team op enkele covers na, die overigens prima passen bij het geheel.
En het album valt zeker niet tegen. Haar stem klinkt op een mooie manier doorleefd en ze heeft nog steeds die mooie country snik, die misschien nu nog wel mooier klinkt dan ooit bij haar. En ik draai het album al een tijdje en ga hem ook steeds mooier vinden.
Het album is met veel liefde en plezier gemaakt en dat spat er ook vanaf. Ik kan ook geen hoogtepunten opnoemen, het hele album is een hoogtepunt en er staan ook geen zwakker broeders op, het geheel is erg constistent en authentiek. En wat zet ik deze plaat graag op!

In de jaren 30 van de vorige eeuw werden Canada en de VS geplaagd door hevige zandstormen beter bekend als The Dust Bowl. Er waren in 1933 en 1934 al twee periode's geweest met deze zandstormen maar het was de derde in 1935 en ook bekend als The Black Sunday om dat op zondag 14 April misschien wel de hevigste van de zandstormen was en deze trof ook grote delen van Oklahoma, Texas en Arkansas. En ruim een half miljoen mensen raakten dakloos en veel ook brodeloos en dat bovenop de economische crisis van de jaren 30. Veel inwoners van deze staten, de Okies, de Texies en de Arkies, trokken naar Californie in de hoop daar aan werk te geraken en weer een dak boven hun hoofd te krijgen. En in de staat Californie ligt ook het plaatsje Bakersfield en ook daar geraakte toen veel vluchtelingen. Maar ook ontstond daar een levendige country muziekscene door de muziek die de vluchtelingen met zich meenamen. En al snel mengde de Field songs zich met de Western Swing en de Honky Tonk. En de jonge artiesten zoals Buck Owens voegde daarbij de twang van de Fender Telecatser en de backbeat van de R&R en zo ontstond er een rauwe vorm van country muziek, The Bakersfield Sound. En werd daarmee een tegenpool van de Nashville Sound, de country hoofdstad waar de country steeds rijker georchestreerd, gladder en poppier werd.
Deze 10 cd box geeft een heel mooi beeld van de Bakersfield Sound. Alles staat in chronologische volgorde en de box begint ook met het ontstaan van de Bakersfield Sound. De eerste cd is gevuld
met opname's van de Field songs die de gevluchte bevolking meenam maar ook belangrijke inspiratie bron, de uit Texas afkomstige Western Swing en komen we dus ook Bob Willis & The Texas Playboy's
op de eerste cd tegen.Verder staat op de eerste cd ook de single, A Dear John Letter van Ferlin Husky en Jean Sheperd, wat voor de nationale doorbraak zorgde van de Bakersfield Sound en een eerste nummer 1 hit opleverde in de countrycharts.

Een van de grote architecten van de Bakersfield Sound is Buck Owens die overigens ook zelf erg succesvol was en zeker in de jaren 60 grote bekendheid genoot. Andere grote naam in de Bakersfield Sound is natuurlijk Merle Haggard. Beide heren komen dan ook veelvuldig aan bod in deze box. Maar Buck Owens was ook achter de schermen een grote kracht. Begonnen als sessie muzikant in Bakersfield die steeds meer een eigen geluid meebracht (het dwars door de songs heen snijdende twanggeluid van de Fender Telecaster) en daarmee mede verantwoordelijk was voor het ontstaan van de Bakersfield Sound.
Ook Wynn Stewart is, hoewel zelf niet woonachtig geweest in Bakersfield, belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de Bakersfield Sound. Zijn grote hit, Playboy, is het toonbeeld van de perfecte Bakersfield Sound song. Ook nam Wynn Stewart, Merle Haggard op in zijn begeleidingsband als bassist maar stimuleerde Haggard ook om op eigen benen te gaan staan. En uiteindelijk zou Merle Haggard de meest populaire artiest worden uit Bakersfield.
En ja, zeg je Buck Owens dan zeg je ook Don Rich. Tussen deze twee ontstond een innige vriendschap en met zijn tweeen werden ze heel bepalend voor de Bakersfield Sound. Don Rich was ook toegetreden tot de Buckaroo's, de begeleidingsband van Buck Owens maar ook vaak de huisband voor vele ander opname's van artiesten uit Bakersfield of artiesten die daar kwamen opnemen. Zoals bv ook folkie en hippie Arlo Guthrie. Maar Owens en Rich vulde elkaar ook goed aan persoonlijk, was Owens nogal stressvol daar zorgde Rich voor de rust. Ook stond Don Rich open voor nieuwe ontwikkelingen en introduceerde deze ook bij Buck Owens. Zo is Don Rich verantwoordelijk voor de eerste country song met een fuzzeffect op de gitaar. Don Rich was trouwens ook een groot bewonderaar van The Band.
The Bakersfield Sound was op zijn beurt ook invloedrijk op de eind jaren 60 en ook aan de West Coast ontstaande, Country-Rock. En op deze box is bv ook een vroege opname te vinden van Clarence White die later kwam te spelen bij The Byrds.
De duitse uitgever van deze box, Bear Family, heeft een knap staaltje werk afgeleverd waar maanden research in heeft gezeten. Ook zijn de vaak oude opname's ook mooi opgepoetst. En voor de country liefhebber staat er heel veel moois op en natuurlijk ook heel wat fraaie gems. Al met al een prachtige ontdekkingstocht door een invloedrijke stroming in de Country.

Ook jij hebt een punt.. Er zijn idd zat soloartiesten die 't op een gegeven moment kwijtraken en ook veels te lang doorgaan. Op een gegeven moment is ook voor hun het punt aanbeland om met pensioen te gaan.
En wat elke artiest op een gegeven moment wel kwijt raakt is de urgentie. En dan kunnen de albums nog prima zijn hoor, maar enige vorm van urgentie hebben ze niet meer. Laatste albums van bv eerder genoemde Leonardo Cohen en Bob Dylan vind ik prima nog te behappen maar wereldschokkend is het allemaal niet meer. En Johnny Cash kreeg idd een goeie boost vd samenwerking met Rick Rubin en leverde paar goede albums op maar lang niet zo urgent als zijn beste werk uit de jaren 50 - 60.