Hier kun je zien welke berichten knoltor als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Amorphis - Halo (2022)
4,5
0
geplaatst: 1 maart 2022, 22:38 uur
Potverdomme, wat is dit weer een dijk van een plaat! Tuurlijk, het klinkt niet verrassend en lijkt sprekend op de voorgaande albums. Dat punt valt niet te ontkennen. Maar de composities zitten wederom ingenieus in elkaar, er wordt flink van leer getrokken, de kenmerkende Amophis-geluidsmuur is weer aanwezig en op de productie valt zoals ook gewoonlijk werkelijk niets af te dingen. Wat in zo'n geval telt is hoe aansprekend de composities dan zijn. En dat zit wat mij betreft wel snor. Wie ben ik dan om de plaat een minder hoge beoordeling te geven dan 'Queen of Time'?
Anneke van Giersbergen - The Darkest Skies Are the Brightest (2021)
4,0
2
geplaatst: 27 februari 2021, 14:09 uur
Anneke van Giersbergen gunt de luisteraar op 'The Darkest Skies Are the Brightest' een kijkje in haar ziel. Een huwelijk dat bijna op de klippen liep vormde de basis voor dit album. De muziek schreef ze afgezonderd in een hutje aan de rand van het bos.
En die muziek is ditmaal - misschien wel door dat schrijfproces - ontdaan van al te veel opsmuk. De akoestische gitaar staat centraal, naast de natuurlijk zo bekende en geliefde stem van Anneke. Strijkers en percussie vullen de songs op. Het levert een folky, ingetogen en melancholische plaat op, waar de emotie vanaf druipt.
Wellicht zullen sommige fans die ze nog meegenomen heeft van The Gathering teleurgesteld zijn in het 'softe' karakter van het album, maar voor de open ingestelde luisteraar is er een hoop te genieten. Luister maar naar albumopener 'Agape' en je weet wat ik bedoel. Prachtige muziek.
En die muziek is ditmaal - misschien wel door dat schrijfproces - ontdaan van al te veel opsmuk. De akoestische gitaar staat centraal, naast de natuurlijk zo bekende en geliefde stem van Anneke. Strijkers en percussie vullen de songs op. Het levert een folky, ingetogen en melancholische plaat op, waar de emotie vanaf druipt.
Wellicht zullen sommige fans die ze nog meegenomen heeft van The Gathering teleurgesteld zijn in het 'softe' karakter van het album, maar voor de open ingestelde luisteraar is er een hoop te genieten. Luister maar naar albumopener 'Agape' en je weet wat ik bedoel. Prachtige muziek.
Arch Enemy - Deceivers (2022)
4,0
1
geplaatst: 17 augustus 2022, 22:09 uur
Als je, zoals Arch Enemy al jaren doet, in de Eredivisie van de metal speelt, heb je keer op keer weer aan torenhoge eisen te voldoen. Ik ken weinig bands waaarbij iedere stap, ieder puntje van het productieproces, ieder optreden en dus ook ieder album, zó professioneel uitgevoerd en tot in de puntjes doordacht is. Dat dit ten koste gaat van de verrassing en de spontaniteit zal de band al zo rond 2000 voor lief genomen hebben. Niet voor niets bestaat de band anno nu uit drie Zweden, een Amerikaan en een Canadese. Ook van 'Deceivers' verwachtten we dus geen grote koerswijzigingen, maar oerdegelijke kwaliteit.
En inderdaad: 'Deceivers' staat als een huis. Songwriting, productie, uitvoering, het is allemaal weer nagenoeg perfect. Wordt Arch Enemy dan saai? Volgens sommigen wel, maar als je in staat bent om er dusdanig veel memorabele songs en melodieën op te zetten en uit te voeren met zoveel power, dan hoor je mij niet klagen. Bij mij gaat ook dit album er weer in als zoete koek. Zoete koek van de supermarkt wellicht, maar die smaakt evengoed lekker.
En inderdaad: 'Deceivers' staat als een huis. Songwriting, productie, uitvoering, het is allemaal weer nagenoeg perfect. Wordt Arch Enemy dan saai? Volgens sommigen wel, maar als je in staat bent om er dusdanig veel memorabele songs en melodieën op te zetten en uit te voeren met zoveel power, dan hoor je mij niet klagen. Bij mij gaat ook dit album er weer in als zoete koek. Zoete koek van de supermarkt wellicht, maar die smaakt evengoed lekker.
Arch Enemy - The Root of All Evil (2009)
2,5
0
geplaatst: 5 mei 2020, 11:51 uur
Ik kan met alle tijdperken van Arch Enemy goed leven, maar heb een sterke voorkeur voor het tijdperk Liiva. Hun moderne, gepolijste, melodieuze (death?) metal gaat er bij mij ook prima in, maar de gruizige, rauwe bruutheid van de eerste drie albums blijven voor mij ongeëvenaard. De emotie van het gebrul van Liiva spat eraf en de energie knalt uit je speakers.
Daarom zie ik ook absoluut niet in waarom je die klassieke nummers zou willen voorzien van een modern jasje. Alsof je een portret van Rembrandt in Photoshop zo glad trekt dat het een coverfoto van de Elle zou kunnen zijn: al het leven is eruit. Het is me dan ook nog niet gelukt deze draak helemaal te luisteren. Ik krijg er echt de kriebels van en het enige wat daartegen helpt is 'Black Earth' nog maar eens opzetten. Bah.
Daarom zie ik ook absoluut niet in waarom je die klassieke nummers zou willen voorzien van een modern jasje. Alsof je een portret van Rembrandt in Photoshop zo glad trekt dat het een coverfoto van de Elle zou kunnen zijn: al het leven is eruit. Het is me dan ook nog niet gelukt deze draak helemaal te luisteren. Ik krijg er echt de kriebels van en het enige wat daartegen helpt is 'Black Earth' nog maar eens opzetten. Bah.
At the Gates - The Nightmare of Being (2021)
4,5
2
geplaatst: 10 juli 2021, 21:54 uur
At the Gates levert met 'The Nightmare of Being' hun beste en meest avontuurlijke werkstuk sinds de reünie af. Het album begint nog vertrouwd, met twee knallende melodeath-tracks zoals alleen At the Gates dat kan. Maar gaandeweg komen er steeds meer nieuwe elementen in de muziek naar voren; de band heeft hier duidelijk gekozen om alle opgelegde grenzen los te laten. Dat betekent heuse proggy passages en vreemde instrumentaties met zelfs een saxofoonsolo (!). Zoals we gewend zijn wordt dat alles nog immer bijeengeblaft door Tomas Lindberg Redant (hij en zijn vrouw hebben elkaars achternaam recentelijk aangenomen).
Het album ademt van begin tot eind de voor de band zo kenmerkende sfeer van melancholie, wanhoop en agressie en blijft daarmee wel een op en top At the Gates-plaat. Tel daarbij op dat dit alles buitengewoon geïnspireerd klinkt en fantastisch geproduceerd en gemixt is en iedere zichzelf respecterende metalfan weet genoeg. Kopen, die hap.
Het album ademt van begin tot eind de voor de band zo kenmerkende sfeer van melancholie, wanhoop en agressie en blijft daarmee wel een op en top At the Gates-plaat. Tel daarbij op dat dit alles buitengewoon geïnspireerd klinkt en fantastisch geproduceerd en gemixt is en iedere zichzelf respecterende metalfan weet genoeg. Kopen, die hap.
Baest - Necro Sapiens (2021)
4,0
0
geplaatst: 27 maart 2021, 23:04 uur
Baest was mij tot het verschijnen van dit derde album nog onbekend, maar zo te horen heb ik daar toch wel echt wat aan gemist!
De jonge Denen weten namelijk wel hoe je een potje smerige, groovende old school death metal maakt. Potverdikke, wat een fijne riffs, rochelgrunt, pakkende leads en, niet te vergeten: tempowisselingen. Het enthousiasme spat er vanaf, evenals de overduidelijke verering van de groten der death metal-aarde. Misschien wel door dat laatste punt doet de band me ook sterk aan Bloodbath denken. Originaliteit is dus misschien niet het sterkste punt hier, maar who cares? Als je zulke sterke, geïnspireerde en energieke songs weet te schrijven en uit te blaffen, hoor je mij met geen mogelijkheid klagen. Hooguit mijn nekwervels.
De jonge Denen weten namelijk wel hoe je een potje smerige, groovende old school death metal maakt. Potverdikke, wat een fijne riffs, rochelgrunt, pakkende leads en, niet te vergeten: tempowisselingen. Het enthousiasme spat er vanaf, evenals de overduidelijke verering van de groten der death metal-aarde. Misschien wel door dat laatste punt doet de band me ook sterk aan Bloodbath denken. Originaliteit is dus misschien niet het sterkste punt hier, maar who cares? Als je zulke sterke, geïnspireerde en energieke songs weet te schrijven en uit te blaffen, hoor je mij met geen mogelijkheid klagen. Hooguit mijn nekwervels.
Blues Pills - Lady in Gold (2016)
3,5
0
geplaatst: 3 september 2016, 10:55 uur
Een lichte teleurstelling, wat mij betreft, deze nieuwe Blues Pills. Ik kan me niet helemaal vinden in de radicale onvoldoendes die hierboven gegeven worden, maar ook niet in de termen waar de Aardschok mee strooit.
Productioneel is er wat mij betreft te veel gekozen om de gitaar naar achteren te plaatsen, terwijl de -overigens zeer sterke- zang en het orgel naar voren gehaald zijn. Dat haalt veel energie weg uit de muziek, wat niet had gehoeven. Aan de composities ligt het namelijk niet. Geef het een paar luisterbeurten en dan is hij zo beroerd nog niet. Maar zo goed als de voorganger? Nee, dat is hij niet.
Productioneel is er wat mij betreft te veel gekozen om de gitaar naar achteren te plaatsen, terwijl de -overigens zeer sterke- zang en het orgel naar voren gehaald zijn. Dat haalt veel energie weg uit de muziek, wat niet had gehoeven. Aan de composities ligt het namelijk niet. Geef het een paar luisterbeurten en dan is hij zo beroerd nog niet. Maar zo goed als de voorganger? Nee, dat is hij niet.
boygenius - The Record (2023)
4,5
1
geplaatst: 25 april 2023, 10:12 uur
Wow. Wat een plaat. Ik ben momenteel aardig geobsedeerd door het debuut van de drie zeer krachtige individuen achter de naam boygenius. Dat ze alledrie in staat zijn tot het schrijven van goede songs met prachtige teksten, hadden ze al bewezen. Maar op 'The Record' komt het wel heel mooi samen allemaal.
Natuurlijk is productie altijd een kwestie van smaak, maar wat mij betreft is die precies wat de nummers nodig hebben. De gitaarsound, de subtiele effecten, de drumsound, de elektronische toevoegingen hier en daar, de prachtige harmonieën, alles klopt.
Het is waar dat de singles de absolute prijsnummers zijn en wat dat betreft snap ik de lichte teleurstelling van sommigen over het geheel wel, maar ik vind de overige albumtracks ook prachtig en na vele luisterbeurten kan ik niet anders dan concluderen dat 'The Record' een mooi rond geheel is. Het draagt zijn zijn titel volledig terecht.
Dit is er een voor de jaarlijsten. Daarnaast zou het mij sterk verbazen als dit niet een nieuwe klassieker is, waar we over twintig jaar nog niet over uitgesproken zijn. Ik ben in ieder geval nog lang niet uitgeluisterd!
Natuurlijk is productie altijd een kwestie van smaak, maar wat mij betreft is die precies wat de nummers nodig hebben. De gitaarsound, de subtiele effecten, de drumsound, de elektronische toevoegingen hier en daar, de prachtige harmonieën, alles klopt.
Het is waar dat de singles de absolute prijsnummers zijn en wat dat betreft snap ik de lichte teleurstelling van sommigen over het geheel wel, maar ik vind de overige albumtracks ook prachtig en na vele luisterbeurten kan ik niet anders dan concluderen dat 'The Record' een mooi rond geheel is. Het draagt zijn zijn titel volledig terecht.
Dit is er een voor de jaarlijsten. Daarnaast zou het mij sterk verbazen als dit niet een nieuwe klassieker is, waar we over twintig jaar nog niet over uitgesproken zijn. Ik ben in ieder geval nog lang niet uitgeluisterd!
Byzantine - The Cicada Tree (2017)
4,5
0
geplaatst: 19 augustus 2017, 13:21 uur
De mannen van Byzantine hebben eindelijk weer - terecht - een onderdak gevonden en wel bij Metalblade. Na twee albums in eigen beheer te hebben uitgebracht, is 'the Cicada Tree' dus weer de eerste release op een heus label. De inspiratie van bandbaas OJ, die al niet misselijk was op de laatste werken van Bizantine, heeft er misschien nog wel een kleine boost van gekregen. Het resultaat is een zeer fijne plaat vol goede songs met een kop en een staart en een goede balans tussen bruut beukwerk met vette riffs en prachtige melodieën. Een verfijnd werkje dus, die Cicada Tree. Laat de erkenning voor deze band nu eindelijk maar eens komen!
Dark Tranquillity - Moment (2020)
4,0
1
geplaatst: 27 november 2020, 21:08 uur
Het eerste album met nieuwbakken gitaartandem Christopher Amott (ex-Arch Enemy) en de mij voorheen onbekende Johan Reinholdz, dat is adem inhouden voor fans van het eerste uur. Maar wees gerust: Dark Tranquillity klinkt op 'Moment' vooral als Dark Tranquillity. Dat betekent dat fans van de pakweg laatste vijf albums van de band blind kunnen toehappen. Het tempo ligt geregeld lager dan halverwege de jaren '90, maar ja, de mannen zijn al jaren geen 23 meer.
Opvallend zijn de mooi verzorgde leads en soms virtuose solo's. De melodieën zijn prachtig en de teksten nog altijd intelligent. Productioneel is er werkelijk geen speld tussen te krijgen en ook het artwork (van voormalig gitarist Niklas Sundin) is echt prachtig.
Kortom, bij mij gaat het hart wel weer wat sneller kloppen van dit album. Oh, als we de band toch binnenkort eens live mochten bewonderen!
Opvallend zijn de mooi verzorgde leads en soms virtuose solo's. De melodieën zijn prachtig en de teksten nog altijd intelligent. Productioneel is er werkelijk geen speld tussen te krijgen en ook het artwork (van voormalig gitarist Niklas Sundin) is echt prachtig.
Kortom, bij mij gaat het hart wel weer wat sneller kloppen van dit album. Oh, als we de band toch binnenkort eens live mochten bewonderen!
Dool - Summerland (2020)
4,5
0
geplaatst: 14 april 2020, 19:38 uur
Betoverend mooie plaat van een band waar we in Nederland trots op mogen zijn. Op de één of andere wijze heeft de voorganger mij niet echt bereikt. Misschien omdat het materiaal me niet direct wist te raken en ik er daarna niet meer naar teruggegaan ben, ik weet het niet.
Na wat interviews te hebben gelezen wist ik dat ik dit toch echt een kans moest geven en ik ben blij dat ik dat gedaan heb!
De plaat staat vol met prachtige sfeervolle tracks, voorzien van pakkende melodieën en subtiele, maar goedgeplaatste instrumentatie. Ook productioneel is het geheel om je vingers bij af te likken. Het geluid is warm, kraakhelder, maar ook breed en weids. En als je dat toepast op unaniem sterk songmateriaal heb je goud in handen. Jaarlijstmateriaal.
Na wat interviews te hebben gelezen wist ik dat ik dit toch echt een kans moest geven en ik ben blij dat ik dat gedaan heb!
De plaat staat vol met prachtige sfeervolle tracks, voorzien van pakkende melodieën en subtiele, maar goedgeplaatste instrumentatie. Ook productioneel is het geheel om je vingers bij af te likken. Het geluid is warm, kraakhelder, maar ook breed en weids. En als je dat toepast op unaniem sterk songmateriaal heb je goud in handen. Jaarlijstmateriaal.
Foo Fighters - Medicine at Midnight (2021)
3,0
1
geplaatst: 7 februari 2021, 15:25 uur
Na alle horrorverhalen (en bijpassende stemmen) hier toch maar eens mijn oor te luisteren gelegd. Ik ben nooit een die-hard fan geweest, maar heb de band altijd zeer kunnen waarderen, hoewel hun albums slechts zelden in hun geheel moeite waard waren.
Heeft de band met 'Medicine at Midnight' nu echt zo'n draak van een plaat gemaakt? Om maar snel naar de conclusie te springen: nee. Goed, het heeft allemaal wel eens geïnspireerder, bevlogener en vooral harder rockend geklonken, maar dat betekent niet dat het nu alleen ongeïnspireerde bagger is.
Het geheel klinkt zeker wat poppier dan de band vroeger klonk en bij vlagen is het echt even wennen, maar er zitten ook genoeg herkenbare momenten bij, waar de registers gewoon even ouderwets open gaan.
Dat Dave en co. hier gepoogd hebben om geen herhaling van zetten te doen, siert ze. Dat het niet altijd even geslaagd uitpakt: ach. Misschien moeten we het nog even laten rijpen.
Concluderend: zeker niet de beste van Foo Fighters, maar ook geen zware onvoldoende waard. Voor nu drie sterren.
Heeft de band met 'Medicine at Midnight' nu echt zo'n draak van een plaat gemaakt? Om maar snel naar de conclusie te springen: nee. Goed, het heeft allemaal wel eens geïnspireerder, bevlogener en vooral harder rockend geklonken, maar dat betekent niet dat het nu alleen ongeïnspireerde bagger is.
Het geheel klinkt zeker wat poppier dan de band vroeger klonk en bij vlagen is het echt even wennen, maar er zitten ook genoeg herkenbare momenten bij, waar de registers gewoon even ouderwets open gaan.
Dat Dave en co. hier gepoogd hebben om geen herhaling van zetten te doen, siert ze. Dat het niet altijd even geslaagd uitpakt: ach. Misschien moeten we het nog even laten rijpen.
Concluderend: zeker niet de beste van Foo Fighters, maar ook geen zware onvoldoende waard. Voor nu drie sterren.
God Forbid - Earthsblood (2009)
4,5
0
geplaatst: 20 februari 2009, 13:39 uur
Vandaag de limited edition binnengekregen en ik moet zeggen: ik heb hem nu een aantal keer geluisterd en hij bevalt steeds beter.
Op 'Earthsblood' gaat de band verder dan de hap-slik-weg-metalcore waar ze altijd onder werden geschaard (maar waar ze overigens wat mij betreft nooit echt toe hebben behoord). Sterke songs (zoals Walk Alone of War of Attrition) die wat ingewikkelder in elkaar zitten dan wat de band voorheen liet horen. Voor de composities op dit album is gewoon iets meer tijd nodig om ze te laten zinken, maar dan willen ze ook niet meer uit je hoofd.
Wat mij betreft is dit de beste stap die de band had kunnen zetten nu metalcore als genre behoorlijk stervende is. God Forbid laat zien een band zonder korte houdbaarheidsdatum te zijn. En daar ben ik blij om.
Op 'Earthsblood' gaat de band verder dan de hap-slik-weg-metalcore waar ze altijd onder werden geschaard (maar waar ze overigens wat mij betreft nooit echt toe hebben behoord). Sterke songs (zoals Walk Alone of War of Attrition) die wat ingewikkelder in elkaar zitten dan wat de band voorheen liet horen. Voor de composities op dit album is gewoon iets meer tijd nodig om ze te laten zinken, maar dan willen ze ook niet meer uit je hoofd.
Wat mij betreft is dit de beste stap die de band had kunnen zetten nu metalcore als genre behoorlijk stervende is. God Forbid laat zien een band zonder korte houdbaarheidsdatum te zijn. En daar ben ik blij om.
Gojira - Fortitude (2021)
4,5
2
geplaatst: 2 mei 2021, 21:13 uur
'Fortitude' is een album dat de fans verdeelt, zoveel is wel duidelijk als je de voorgaande commentaren hier leest. Ikzelf ben ingestapt vanaf 'From Mars to Sirius' en volg de band sindsdien met grote belangstelling en bewondering. Er zijn weinig bands die keer op keer zo'n sterk effect op mijn nekspieren sorteren.
Op deze jongste creatie klinkt Gojira wellicht een stuk minder rauw en extreem dan op hun eerste paar albums, maar voor wie dat een verassing is, heeft niet goed opgelet. Vooral op 'Magma' klonk de band al minstens zo toegankelijk als hier.
Laten we 'Fortitude' dan vooral beoordelen op zijn eigen merites. Want allememachies, wat een bereplaat is dit weer geworden! Technisch vernuft is nog altijd aanwezig (wát een drummer is die Mario Duplantier toch!), maar gaat op dit album meer dan ooit gepaard met aanstekelijke melodieën en songs met een kop en een staart. Over melodie gesproken: dat is op dit album meer dan ooit aanwezig en leidt geregeld tot heuse kippenvelmomenten (met 'The Chant') als beste voorbeeld.
Maar gladdere productie, grotere hoeveelheden melodie, exotische elementen en andere 'nieuwigheden' terzijde; Gojira klinkt op 'Fortitude' vooral heel erg als Gojira. En dat is wat mij betreft het beste selling point voor dit album. Het betekent namelijk moddervette riffs, onweerstaanbare grooves, en geweldige composities.
Gojira laat op 'Fortitude' horen hun al jaren geleden veroverde plek in de eredivisie van de metal stevig vast te houden. Gaat Gojira dan toch echt de grote festivals headlinen? Het zou mij niets verbazen. Ik ben er graag bij!
Op deze jongste creatie klinkt Gojira wellicht een stuk minder rauw en extreem dan op hun eerste paar albums, maar voor wie dat een verassing is, heeft niet goed opgelet. Vooral op 'Magma' klonk de band al minstens zo toegankelijk als hier.
Laten we 'Fortitude' dan vooral beoordelen op zijn eigen merites. Want allememachies, wat een bereplaat is dit weer geworden! Technisch vernuft is nog altijd aanwezig (wát een drummer is die Mario Duplantier toch!), maar gaat op dit album meer dan ooit gepaard met aanstekelijke melodieën en songs met een kop en een staart. Over melodie gesproken: dat is op dit album meer dan ooit aanwezig en leidt geregeld tot heuse kippenvelmomenten (met 'The Chant') als beste voorbeeld.
Maar gladdere productie, grotere hoeveelheden melodie, exotische elementen en andere 'nieuwigheden' terzijde; Gojira klinkt op 'Fortitude' vooral heel erg als Gojira. En dat is wat mij betreft het beste selling point voor dit album. Het betekent namelijk moddervette riffs, onweerstaanbare grooves, en geweldige composities.
Gojira laat op 'Fortitude' horen hun al jaren geleden veroverde plek in de eredivisie van de metal stevig vast te houden. Gaat Gojira dan toch echt de grote festivals headlinen? Het zou mij niets verbazen. Ik ben er graag bij!
Gorefest - Soul Survivor (1996)
4,0
0
geplaatst: 20 april 2020, 23:52 uur
Zojuist na heel lang niet naar dit schijfje geluisterd te hebben weer eens opgelegd. En potverdikke, wat een fijn album is dit!
Destijds was het mijn kennismaking met Gorefest, dus een hang naar hun roemrijke death metal verleden heb ik nooit gehad. Ik vond dit dan ook dik in orde.
Toch hoor ik nu, al die jaren later, veel meer in deze plaat dan toen.
De jaren zeventig waren ongegeneerd rond in de songs met in de basis vooral groovy hardrock met prachtige gitaarmelodieën en harmonieën, die de band hier produceert. De zang is misschien een punt van discussie, maar ik vind het goed werken. Het orgeltje wordt mooi ingezet en er wordt knap en uit het hart gemusiceerd. Met death metal heeft het inderdaad eigenlijk niks meer te maken, maar met goede en smaakvolle muziek zeker wel!
Destijds was het mijn kennismaking met Gorefest, dus een hang naar hun roemrijke death metal verleden heb ik nooit gehad. Ik vond dit dan ook dik in orde.
Toch hoor ik nu, al die jaren later, veel meer in deze plaat dan toen.
De jaren zeventig waren ongegeneerd rond in de songs met in de basis vooral groovy hardrock met prachtige gitaarmelodieën en harmonieën, die de band hier produceert. De zang is misschien een punt van discussie, maar ik vind het goed werken. Het orgeltje wordt mooi ingezet en er wordt knap en uit het hart gemusiceerd. Met death metal heeft het inderdaad eigenlijk niks meer te maken, maar met goede en smaakvolle muziek zeker wel!
Katatonia - City Burials (2020)
4,5
2
geplaatst: 17 mei 2020, 14:31 uur
Met de komst van een nieuwe Katatonia en een nieuwe Paradise Lost kort achter elkaar is er voor de droefbekkies weer veel te beleven deze zonnige lente. Deze nieuwsteling van de immer treurige Zweden klinkt - na enige jaren van afwezigheid - zeer vertrouwd, maar dat maakt het nog geen overbodige release. Er wordt stevig teruggegrepen op alle elementen die de band al jaren geliefd maakt bij de liefhebber van introverte, melancholische rock en metal met een progressief randje. Dat maakt dat het album bij de eerste luisterbeurt voor diegenen die bekend zijn met Katatonia meteen aanvoelt als een oude bekende. En dat is ook wel eens fijn in tijden van hevige onzekerheid.
En wees nou eerlijk: wie is er beter in het maken van droevige, beklemmende en tegelijkertijd beeldschone en onder je huid kruipende muziek? Juist. Deze band mag gewoon nóg tien van dit soort albums maken. Mij hoor je niet klagen.
En wees nou eerlijk: wie is er beter in het maken van droevige, beklemmende en tegelijkertijd beeldschone en onder je huid kruipende muziek? Juist. Deze band mag gewoon nóg tien van dit soort albums maken. Mij hoor je niet klagen.
Killer Be Killed - Reluctant Hero (2020)
4,0
1
geplaatst: 8 januari 2021, 10:01 uur
Op de één of andere wijze heb ik me pas begin 2021 aan dit werkstuk gewaagd. Vreemd eigenlijk, want het debuut staat in de kast en komt daar zo nu en dan ook nog wel eens uit ook. Interesse zou er dus moeten zijn, maar misschien had mijn 'reluctance' (sorry, kon het niet laten) te maken met een zekere Max Cavalera-moeheid die ik de laatste jaren ervaar.
De "supergroep" met ome Max (wie kent hem niet?), Troy Sanders (Mastodon) en Greg Puciato (ex-Dillinger Escape Plan) verraste de wereld met een opvolger van het in 2014 verschenen debuut, terwijl niemand eigenlijk wist of deze groep nog bestond.
Opener 'Deconstructing Self-Destruction' sluit naadloos aan bij het vorige album en kent alle ingrediënten die wel al gewend waren: een afwisseling van typische Soulfly-achtige groovy thrash metal met meer melodieuze dingen - doorgaans gepaard gaand met tempowisselingen - die worden gezongen door Troy of Greg. Goed hoor, maar niets nieuws onder de zon. Maar dat blijk niet te gelden voor het album als geheel. In de daarop volgende tracks worden vaak nieuwe muzikale territoria verkend en klinkt de band bevlogen, geïnspireerd en vooral: relevant.
Mijn persoonlijke hoogtepunt is het energieke 'Filthy Vagabond', maar de rest mag er zeker ook wezen. Ook als het tempo omlaag gaat weten de heren te overtuigen. Kortom, de grotere afwisseling in de muziek doet een hoop goed. Het bewijst maar weer eens dat Max, als hij de juiste mensen om zich heen heeft, zeker nog wat te melden heeft in het metalwereldje. En dat lijkt me alleen maar goed nieuws.
De "supergroep" met ome Max (wie kent hem niet?), Troy Sanders (Mastodon) en Greg Puciato (ex-Dillinger Escape Plan) verraste de wereld met een opvolger van het in 2014 verschenen debuut, terwijl niemand eigenlijk wist of deze groep nog bestond.
Opener 'Deconstructing Self-Destruction' sluit naadloos aan bij het vorige album en kent alle ingrediënten die wel al gewend waren: een afwisseling van typische Soulfly-achtige groovy thrash metal met meer melodieuze dingen - doorgaans gepaard gaand met tempowisselingen - die worden gezongen door Troy of Greg. Goed hoor, maar niets nieuws onder de zon. Maar dat blijk niet te gelden voor het album als geheel. In de daarop volgende tracks worden vaak nieuwe muzikale territoria verkend en klinkt de band bevlogen, geïnspireerd en vooral: relevant.
Mijn persoonlijke hoogtepunt is het energieke 'Filthy Vagabond', maar de rest mag er zeker ook wezen. Ook als het tempo omlaag gaat weten de heren te overtuigen. Kortom, de grotere afwisseling in de muziek doet een hoop goed. Het bewijst maar weer eens dat Max, als hij de juiste mensen om zich heen heeft, zeker nog wat te melden heeft in het metalwereldje. En dat lijkt me alleen maar goed nieuws.
M.A.N. - Massive Audio Nerve (2010)
4,0
0
geplaatst: 25 april 2010, 16:48 uur
Een jankend slechte recensie in de Aardschok (meneer Verhuysen, volgens mij is uw mening over metal niet meer wat het geweest is) deed mij benieuwd worden naar deze cd.
En zoals wel vaker zat de Aardschok er behoorlijk ver naast en tonen Jelencovich en de zijnen zich andermaal slagvaardig en sterk op dit album. Hard, rauw en wat industriëler dan we gewend waren, maar zeer overtuigend. Ik ontwaar zelfs een vleugje Meshuggah in 'Logocide'. Wat mij betreft is dit gezelschap nog lang niet afgeschreven!
En zoals wel vaker zat de Aardschok er behoorlijk ver naast en tonen Jelencovich en de zijnen zich andermaal slagvaardig en sterk op dit album. Hard, rauw en wat industriëler dan we gewend waren, maar zeer overtuigend. Ik ontwaar zelfs een vleugje Meshuggah in 'Logocide'. Wat mij betreft is dit gezelschap nog lang niet afgeschreven!
Metallica - 72 Seasons (2023)
4,0
2
geplaatst: 25 april 2023, 14:21 uur
Een nieuwe Metallica is een gebeurtenis, of je de band nu een warm hart toedraagt of niet. Een band van dit formaat zorgt met iedere release op zijn minst toch weer voor een flinke rimpel in de vijver. Zo ook met 72 seasons.
Veel is al gezegd; te lange nummers, te veel herhalingen, Lars is strakgetrokken (de zang van James trouwens ook, maar daar hoor je nooit iemand over), Kirk soleert lui, etc. Veel van deze kritiekpunten kan ik of wil ik niet weerleggen. Maar ik hoor ook een band die na ruim vier decennia nog steeds veel plezier heeft in wat ze doen en dat duidelijk alleen nog maar doen 'omdat dit nu eenmaal is wat ze doen'. Over het cathartische karakter van muziek maken heeft het verslavingsgevoelige opperhoofd Hetfield zelf al genoeg gezegd.
Iedere vergelijking met de albums uit de hoogtijdagen loopt daarom meteen mank. Dit is geen band die krampachtig probeert die hoogtijdagen te benaderen, dit is een band die maakt wat ze op dit moment kunnen en willen maken. En wij, de buitenwereld, moeten het daar maar mee doen.
Het levert inderdaad een lang album op, dat bij vlagen echt wel wat korter had gekund en dat regelmatig opzichtig citeert uit vier decennia eigen werk, maar dat ook een aantal erg sterke songs kent en tijdens de laatste twee tracks zelfs zorgt voor een aantal heuse kippenvelmomenten.
Kortom, het moge duidelijk zijn dat 'the Yellow Album', zoals ik voorstel dat we hem vanaf nu gaan noemen, er zeker mag zijn van mij. Ik durf zelfs te stellen dat dit hun beste album van de 21e eeuw is.
Veel is al gezegd; te lange nummers, te veel herhalingen, Lars is strakgetrokken (de zang van James trouwens ook, maar daar hoor je nooit iemand over), Kirk soleert lui, etc. Veel van deze kritiekpunten kan ik of wil ik niet weerleggen. Maar ik hoor ook een band die na ruim vier decennia nog steeds veel plezier heeft in wat ze doen en dat duidelijk alleen nog maar doen 'omdat dit nu eenmaal is wat ze doen'. Over het cathartische karakter van muziek maken heeft het verslavingsgevoelige opperhoofd Hetfield zelf al genoeg gezegd.
Iedere vergelijking met de albums uit de hoogtijdagen loopt daarom meteen mank. Dit is geen band die krampachtig probeert die hoogtijdagen te benaderen, dit is een band die maakt wat ze op dit moment kunnen en willen maken. En wij, de buitenwereld, moeten het daar maar mee doen.
Het levert inderdaad een lang album op, dat bij vlagen echt wel wat korter had gekund en dat regelmatig opzichtig citeert uit vier decennia eigen werk, maar dat ook een aantal erg sterke songs kent en tijdens de laatste twee tracks zelfs zorgt voor een aantal heuse kippenvelmomenten.
Kortom, het moge duidelijk zijn dat 'the Yellow Album', zoals ik voorstel dat we hem vanaf nu gaan noemen, er zeker mag zijn van mij. Ik durf zelfs te stellen dat dit hun beste album van de 21e eeuw is.
Nephylim - Severance of Serenity (2020)
3,5
1
geplaatst: 2 juni 2020, 16:32 uur
Melodieuze death metal is er niet veel in Nederland en al helemaal niet van de kwaliteit die Nephylim hier biedt. Hierboven werden Insomnium en Be'lakor al als eikpunten genoemd en daar sluit ik me bij aan. Ik zou er nog Mors Principium Est (ook niet verrassend, blijkbaar; zie hierboven), Omnium Gatherum en wellicht een vleugje Amon Amarth aan toe willen voegen. En met dat rijtje bands is ook eigenlijk alles wel gezegd: de kwaliteit is meer dan dik in orde, de nummers zitten goed in elkaar en aan de productie is absoluut niet te horen dat dit in eigen beheer is uitgebracht. Maar hoezeer ik de plaat ook met plezier zijn rondjes laat draaien, ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken het allemaal al eens eerder gehoord te hebben.
Paradise Lost - Obsidian (2020)
4,5
1
geplaatst: 16 mei 2020, 13:15 uur
Paradise Lost behoort al sinds een eeuwigheid tot mijn absolute favorieten, dus een nieuwe worp van dit gezelschap is altijd iets waar ik reikhalzend naar uitkijk. De laatste drie, vier, albums waren voor mij allen raak en hoewel de band zich daar niet echt meer op nieuw en onbekend terrein waagde, vond ik het stuk voor stuk waardevolle toevoegingen aan hun oeuvre. Kortom, de verwachtingen waren ook deze keer hoog.
Na de plaat een paar keer van voren naar achteren te hebben beluisterd mag ik zeggen: mijn verwachtingen zijn ingelost. Ook dit keer geen hele grote verassingen in de zin van experimenten in stijlen waar de band zich niet eerder aan waagde, maar wel een collectie prachtige songs die citeren uit alles wat Paradise Lost eerder heeft gedaan.
Een dergelijke keuze zou een vreemd allegaartje van stijlen opleveren, zou je kunnen denken, maar dat doet het niet. De flow van het album is fantastisch; de songs vloeien mooi in elkaar over en nooit wordt er ergens een wending genomen die niet klopt of vreemd voelt. Tel daarbij op een schitterende productie, het boven alle kritiek verheven muzikantschap van de heren, en je kunt stellen dat Paradise Lost andermaal een zeer sterk album in elkaar gezet heeft. Alle ingrediënten die de band de afgelopen dertig jaar zo populair maakten zijn hier in een pan gegooid en het soepje dat daaruit is gekomen smaakt mij verdomd lekker!
Na de plaat een paar keer van voren naar achteren te hebben beluisterd mag ik zeggen: mijn verwachtingen zijn ingelost. Ook dit keer geen hele grote verassingen in de zin van experimenten in stijlen waar de band zich niet eerder aan waagde, maar wel een collectie prachtige songs die citeren uit alles wat Paradise Lost eerder heeft gedaan.
Een dergelijke keuze zou een vreemd allegaartje van stijlen opleveren, zou je kunnen denken, maar dat doet het niet. De flow van het album is fantastisch; de songs vloeien mooi in elkaar over en nooit wordt er ergens een wending genomen die niet klopt of vreemd voelt. Tel daarbij op een schitterende productie, het boven alle kritiek verheven muzikantschap van de heren, en je kunt stellen dat Paradise Lost andermaal een zeer sterk album in elkaar gezet heeft. Alle ingrediënten die de band de afgelopen dertig jaar zo populair maakten zijn hier in een pan gegooid en het soepje dat daaruit is gekomen smaakt mij verdomd lekker!
Scorpions - Rock Believer (2022)
4,0
3
geplaatst: 28 februari 2022, 23:04 uur
Scorpions anno 2022, weten die nog te verrassen? In zekere zin wel. Niet omdat ze ineens een heel nieuwe richting in zijn geslagen - ik denk ook niet dat ook maar iemand in de wereld dat had gedacht - maar omdat deze oude mannen nog fris en fruitig weten te klinken op een studioalbum dat verschijnt in het jaar dat hun debuut vijftig kaarsjes mag uitblazen.
'Rock Believer' klinkt energiek, geïnspireerd en op en top Scorpions. En dat voor een band die er al jaren geleden de brui aan zou geven. Maar toen toch niet. En inmiddels is Klaus Meine er niet meer zo stellig over. Zo lang het leuk is, is het leuk. En gelijk heeft ie. In een wereld waar ineens de donkere wolken van dreiging met kernwapens weer beginnen samen te pakken, is bovendien behoefte aan de feelgood rock van deze Duitse vrienden.
En als je na al die jaren nog in staat bent een plaat in te blikken waar het plezier zo vanaf spat, dan ben je een grote. De mannen hebben me overtuigd: ook ik ben een Rock Believer.
'Rock Believer' klinkt energiek, geïnspireerd en op en top Scorpions. En dat voor een band die er al jaren geleden de brui aan zou geven. Maar toen toch niet. En inmiddels is Klaus Meine er niet meer zo stellig over. Zo lang het leuk is, is het leuk. En gelijk heeft ie. In een wereld waar ineens de donkere wolken van dreiging met kernwapens weer beginnen samen te pakken, is bovendien behoefte aan de feelgood rock van deze Duitse vrienden.
En als je na al die jaren nog in staat bent een plaat in te blikken waar het plezier zo vanaf spat, dan ben je een grote. De mannen hebben me overtuigd: ook ik ben een Rock Believer.
Slash - Slash (2010)
3,5
0
geplaatst: 25 april 2010, 15:38 uur
Aardige rockplaat, met enkele uitschieters, maar ook dieptepunten (wat is is die Adam Levine toch een vreselijke zanger!). Ik moet me dan ook achter james_cameron scharen dat het wat mij betreft hier niet echt gaat om een album, maar om een verzameling liedjes. Liedjes vol clichés, welteverstaan.
Iets anders dan clichés had ik van Slash ook niet verwacht en dat is ook niet erg, maar het maakt wel dat veel materiaal op deze plaat toch terecht komt in het 'het-ene-oor-in-t-andere-uit-vakje'.
Iets anders dan clichés had ik van Slash ook niet verwacht en dat is ook niet erg, maar het maakt wel dat veel materiaal op deze plaat toch terecht komt in het 'het-ene-oor-in-t-andere-uit-vakje'.
Textures - Dualism (2011)
4,5
0
geplaatst: 4 september 2011, 14:46 uur
Na een eerste volledige luisterbeurt is het nog veel te vroeg om te stemmen, maar ik kan wel vast zeggen dat ik -in tegenstelling tot een aantal mensen hierboven- in het geheel niet teleurgesteld ben.
Nog nooit wist de band zo vernuftig melodie, polyritmiek en (ingehouden) agressie te verpakken in begrijpelijke songs. Dat kun je opvatten als een stap richting commercie, maar ik zie het meer als een verdomd knappe artistieke prestatie.
Je zou het jammer kunnen vinden dat de gitaren ditmaal veel meer in dienst van de nummers spelen en geen alles-dominerende riffs tevoorschijn toveren (zoals bijvoorbeeld in Stream of Consiousness), maar hierdoor ontstaat wel enorm veel ruimte. Ruimte die wordt gevuld met prachtige vocalen, soundscape-achtige geluiden, interessante drumhooks en fills en noem het maar op. De band heeft zich duidelijk verder ontwikkeld en dat is iets waar ik blij mee ben. Daarnaast verdient Daniël de Jongh een pluim voor zijn niet misselijke prestatie om bijna ongemerkt de plaats van zijn voorganger in te nemen. Hulde!
Wat mij betreft absoluut één van de hoogtepunten van het jaar.
Nog nooit wist de band zo vernuftig melodie, polyritmiek en (ingehouden) agressie te verpakken in begrijpelijke songs. Dat kun je opvatten als een stap richting commercie, maar ik zie het meer als een verdomd knappe artistieke prestatie.
Je zou het jammer kunnen vinden dat de gitaren ditmaal veel meer in dienst van de nummers spelen en geen alles-dominerende riffs tevoorschijn toveren (zoals bijvoorbeeld in Stream of Consiousness), maar hierdoor ontstaat wel enorm veel ruimte. Ruimte die wordt gevuld met prachtige vocalen, soundscape-achtige geluiden, interessante drumhooks en fills en noem het maar op. De band heeft zich duidelijk verder ontwikkeld en dat is iets waar ik blij mee ben. Daarnaast verdient Daniël de Jongh een pluim voor zijn niet misselijke prestatie om bijna ongemerkt de plaats van zijn voorganger in te nemen. Hulde!
Wat mij betreft absoluut één van de hoogtepunten van het jaar.
The Halo Effect - Days of the Lost (2022)
4,0
0
geplaatst: 17 augustus 2022, 21:46 uur
The Halo Effect is in ieder geval wel geslaagd in het creëren van genoeg hype. De band bestaat, zoals veelvuldig te lezen viel over het hele wereldwijde web en ook hierboven, uit louter oud-leden van In Flames (zelfs Mikael Stanne verzorgde in een heel ver verleden de vocalen van die band). Gezien het feit dat In Flames volgens de die-hard liefhebbers van de Gothenburgsound al jaren het spoor bijster is, waren de verwachtingen met het samenkomen van deze veteranen uit de oude tijd plotseling hoger gespannen dan voor welk nieuw album van voorgenoemde band ook.
Wat mij betreft wordt aan die verwachtingen volledig voldaan. 'Days of the Lost' staat bol van de licks, riffs en melodieën die zo uit de roemruchte jaren van de In Flames-discografie lijken te zijn weggelopen. Als liefhebber weet je dan genoeg.
Verrassend is het nergens, maar daar is deze band dan ook niet voor in het leven geroepen, gok ik. Een meer dan welkome aanvulling op de collectie Zweedse melodieuze death metal is het wat mij betreft zeker.
Wat mij betreft wordt aan die verwachtingen volledig voldaan. 'Days of the Lost' staat bol van de licks, riffs en melodieën die zo uit de roemruchte jaren van de In Flames-discografie lijken te zijn weggelopen. Als liefhebber weet je dan genoeg.
Verrassend is het nergens, maar daar is deze band dan ook niet voor in het leven geroepen, gok ik. Een meer dan welkome aanvulling op de collectie Zweedse melodieuze death metal is het wat mij betreft zeker.
The Haunted - Strength in Numbers (2017)
4,5
0
geplaatst: 26 augustus 2017, 14:00 uur
The Haunted meldt zich wederom aan het metalfront met een beukplaat van jewelste! In een ongewijzigde lineup ten opzichte van voorganger 'Exit Wounds' brengen de Zweden tien nummers lang hun beproefde recept van beukende thrash met hun typische melancholische melodieën. De inspiratie en aggressie spatten er vanaf en maken het album een intense luisterervaring. Met 'Strength in Numbers' bewijst the Haunted anno 2017 nog springlevend en relevant te zijn!
The Ocean Collective - Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic (2020)
4,5
1
geplaatst: 16 oktober 2020, 15:03 uur
Het slotstuk van de muzikale vertaling van de geologische tijdschaal, die al begon bij het album Precambrian. Het torenhoge niveau van de opener en het geniale 'Jurassic/Cretaceous' wordt niet het hele album gehandhaafd, maar er valt gedurende het Cenozoicum ook nog genoeg te beleven. Wie er een boekje met de geschiedenis van de aarde naast houdt, kan de ontwikkelingen op aarde goed koppelen aan de muziek. Werken als deze dien je dan ook niet alleen te beoordelen op de muziek, maar op het geheel van muziek, tekst, artwork en concept. Geen makkelijke kost, maar - en dat zeg ik als geoloog - buitengewoon goed gedaan. Ik neem mijn petje af voor de heren van het Oceanografisch Collectief.
Trivium - What the Dead Men Say (2020)
4,0
1
geplaatst: 25 april 2020, 16:07 uur
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Jarenlang kon ik Trivium niet goed hebben. Matt Heafy vond ik maar een arrogant, zelfingenomen ventje en de muziek - hoewel absoluut technisch meer dan dik in orde - werkte op mijn zenuwen. Ik zag de band een aantal keren live, werd er niet vrolijk van, en besloot me verder niet meer met ze bezig te houden. Incidenteel kruiste een nieuw werpsel van de band mijn pad en zag ik mijn eerdere conclusies weer bevestigd; Trivium was gewoon niets voor mij.
Fast-forward naar 2020.
"What the Dead Men Say" verschijnt in mijn Spotify Release Radar. Ho, wacht eens even! Wat is dit? Ging mijn hoofd daar nou op en neer? Jawel, ik geloof dat ik dit zowaar een echt goed nummer vind. Het hele album maar eens proberen? Zo gezegd, zo gedaan.
Potverpillepap! Dit album mag er zowaar wezen! De band klink geïnspireerd en bevlogen, Matt Heafy klinkt nog altijd enorm Amerikaans (maar mag je dat de man aanrekenen?), maar deze keer kan ik zijn vocalen goed smaken. Goed, het is allemaal best gladjes en wat commercieel en zeer Amerikaans, maar daar is bij tijd en wijle niet veel mis mee, als het goed gedaan wordt. En als het onwillekeurig op en neer bewegen van mijn hoofd tijdens het luisteren een graadmeter is, dan is daarover geen twijfel: dit is het beste album dat ik ooit van Matt en co. gehoord heb.
Fast-forward naar 2020.
"What the Dead Men Say" verschijnt in mijn Spotify Release Radar. Ho, wacht eens even! Wat is dit? Ging mijn hoofd daar nou op en neer? Jawel, ik geloof dat ik dit zowaar een echt goed nummer vind. Het hele album maar eens proberen? Zo gezegd, zo gedaan.
Potverpillepap! Dit album mag er zowaar wezen! De band klink geïnspireerd en bevlogen, Matt Heafy klinkt nog altijd enorm Amerikaans (maar mag je dat de man aanrekenen?), maar deze keer kan ik zijn vocalen goed smaken. Goed, het is allemaal best gladjes en wat commercieel en zeer Amerikaans, maar daar is bij tijd en wijle niet veel mis mee, als het goed gedaan wordt. En als het onwillekeurig op en neer bewegen van mijn hoofd tijdens het luisteren een graadmeter is, dan is daarover geen twijfel: dit is het beste album dat ik ooit van Matt en co. gehoord heb.
Witchcraft - Black Metal (2020)
2,5
0
geplaatst: 15 mei 2020, 10:04 uur
Ik was enthousiast toen ik las dat er een nieuwe Witchcraft in aantocht was, maar bij het beluisteren van het vooruitgeschoven 'Elegantly Expressed Depression', werd mijn enthousiasme al enigszins getemperd. Ik had gehoopt dat de registers wat meer opengetrokken zouden worden, maar Magnus Pelander dacht daar anders over.
Nu, een hele luisterbeurt later, kan ik stellen dat me ontgaat waarom dit onder de noemer van Witchcraft is uitgebracht. Pelander had immers ook een solocarrière waar hij al eerder een lastig door te komen akoestisch album mee uitbracht. Het had mij in ieder geval een teleurstelling bespaard, want met 'Legend' of 'Firewood' heeft dit niets te maken.
'Black Metal' is een mooie ironische titel voor dit ingetogen, zeer minimalistische werkje, maar ik ben benieuwd of er veel harten zijn die van dit zeer persoonlijke baksel sneller gaan kloppen. Het mijne in ieder geval niet.
Nu, een hele luisterbeurt later, kan ik stellen dat me ontgaat waarom dit onder de noemer van Witchcraft is uitgebracht. Pelander had immers ook een solocarrière waar hij al eerder een lastig door te komen akoestisch album mee uitbracht. Het had mij in ieder geval een teleurstelling bespaard, want met 'Legend' of 'Firewood' heeft dit niets te maken.
'Black Metal' is een mooie ironische titel voor dit ingetogen, zeer minimalistische werkje, maar ik ben benieuwd of er veel harten zijn die van dit zeer persoonlijke baksel sneller gaan kloppen. Het mijne in ieder geval niet.
Withering Surface - Meet Your Maker (2020)
4,0
0
geplaatst: 27 maart 2021, 23:29 uur
Withering Surface stamt uit de hoogtijdagen van de Gothenburg-sound, maar komt uit Denemarken. In het kielzog van de grote Zweedse bands wist de band in de jaren negentig wel wat te doen, maar verder dan de status 'cult' zijn ze niet gekomen en na verloop van tijd gooide men dan ook de handdoek in de ring.
In 2020 was er ineens een nieuw album en dat is voor de liefhebbers van het genre een prettige ontwikkeling. Want songs, productie en artwork: alles was nog nooit zo goed bij de releases uit de vorige incarnatie.
De 9 tracks klinken geïnspireerd, bijten fel van zich af en kennen voldoende goede riffs en melodieen om te blijven boeien. Het geheel doet me af en toe wat aan de nieuwere In Flames denken, maar dan toch wel een stuk meer death metal, dus dat zit dan wel snor. Goed spul.
En in de categorie trivia: op de melodeath-powerballad (bestaat zoiets eigenlijk?) 'I'll Soon Be Gone' doet de dochter van de zanger mee en het artwork is van (ex-Dark Tranquillity gitarist) Niklas Sundin. Het is maar dat je het weet.
In 2020 was er ineens een nieuw album en dat is voor de liefhebbers van het genre een prettige ontwikkeling. Want songs, productie en artwork: alles was nog nooit zo goed bij de releases uit de vorige incarnatie.
De 9 tracks klinken geïnspireerd, bijten fel van zich af en kennen voldoende goede riffs en melodieen om te blijven boeien. Het geheel doet me af en toe wat aan de nieuwere In Flames denken, maar dan toch wel een stuk meer death metal, dus dat zit dan wel snor. Goed spul.
En in de categorie trivia: op de melodeath-powerballad (bestaat zoiets eigenlijk?) 'I'll Soon Be Gone' doet de dochter van de zanger mee en het artwork is van (ex-Dark Tranquillity gitarist) Niklas Sundin. Het is maar dat je het weet.