menu

De Site / Gebruikers / Essentiële Albums Voor je Eigen Muzikale Reis

zoeken in:
avatar van Sandokan-veld
Goed om te lezen dat je zo'n verschrikkelijke gebeurtenis een plekje hebt kunnen geven (met hulp van muziek).
Stay strong.


avatar van Johnny Marr
aerobag schreef:
EY TONY

Johnny Marr let je op?

EY Tony

Koenr schreef:
Twee Morrison's zijn onze vrienden bij deze gesprekken. Van de mijne, Jim de zijne.

Prachtig geschreven weer. Heftig man! Diep respect.

avatar van aerobag
Indrukwekkend en eerlijk geschreven Koen, respect voor je openhartigheid. Je weet er treffend woorden aan te geven en dat is al een hele prestatie op zich. Diepe buiging en dit soort persoonlijke verhalen wat mij betreft ook een zekere meerwaarde inderdaad

avatar van Tony


What's up? I'm a superhero named Tony

(sorry, even tussendoor.... Ga verder Koen....)

avatar van Gretz
Koenr schreef:
De willekeur waarmee sommige dingen op je pad komen, het blijft me fascineren.

We schrijven 19 Mei 2004. Exact 1 jaar en 3 dagen voordat ik MuMe ontdek, kom ik op op een andere website terecht: Audioscrobbler. Een plugin in je Winamp en scrobbelen maar. Mijn eigen hitlijstjes hou ik dan al een tijdje niet meer bij, maar dit blijkt nóg vele malen leuker. Een site die alles bijhoudt wat je beluistert? Prachtig vond ik het.

Enthousiast maak ik een account aan. Pink Floyd en Primus zullen mijn charts flink domineren die eerste weken. Als ik na onbepaalde tijd een keer de algemene charts bekijk, staat daar boven de grote, bekende namen 1 track van een artiest waar ik nog nooit van heb gehoord. Such Great Heights van The Postal Service is het allermeest beluisterde nummer op Audioscrobbler. Met enige afstand zelfs. Wie?

Heerlijk verhaal Koen! Diepe wondering ook hoe openhartig je hier schrijft

Last.fm, een van de beste ontdekkingen ooit inderdaad! (zelf werd ik pas lid nadat ze hun naam al hadden veranderd.) Zeker in de begindagen zo'n heerlijke site om rond te struinen

Ik heb The Postal Service op precies dezelfde manier ontdekt. Eerst mezelf verwonderen over de hoge positie van Such Great Heights, vervolgens luisteren, daarna hooked raken en het hele album maar ontdekken. Enkel Natural Anthem wilde ik nog wel eens skippen, die was me te abstract. Nog altijd staat Give Up op #4 in m'n album top 10, een plaat die ik waarschijnlijk ook mijn leven lang bij me draag.

avatar van Don Cappuccino
Verdorie, ik heb gewoon tranen in mijn ogen staan na het lezen van je laatste stuk. Dat gebeurt me niet vaak. Enorm diep respect om ons zo een blik te laten geven in de gitzwarte momenten van je leven en de bijbehorende gevoelens.

avatar van Koenr


Iedereen bedankt voor de mooie, oprechte reacties. Ik had het niet willen delen als ik niet het gevoel had dat deze community er open voor stond.

avatar van musicfriek
Bewonderingswaardig.

Koen, jij bent altijd al voor mij.

avatar van vigil
Ik zou wel wat willen schrijven maar weet niet wat...

Dan wordt het maar Koen bedankt voor je mooie verhalen tot nu toe!

avatar van Koenr
Ik heb vanavond een fijner, positiever verhaal voor jullie.

avatar van Koenr
Deel #8 - 2014-2015: Seks & Muziek / Moderne producties / Patriarchy & Poptimism

https://www.musicmeter.nl/album/440525

Leiden - December 2014 - Rond middernacht

Het is bijna kerst en ik maak, zoals ik elk jaar doe sinds 2007, een aantal mixtapes, als cadeautjes, met daarop de muzikale hoogtepunten van het afgelopen jaar. Dit jaar zullen het er slechts twee zijn, 1 voor mijn vader en 1 voor mijn zusje. Daarvoor moet ik echter wel nieuwe muziek luisteren, anders komen die krengen niet vol. Tussen 2007 en 2011 was het nog makkelijk: een compilatie van enkele favorieten van het afgelopen jaar, nog even een mooie volgorde bedenken, en klaar is Koen. Maar de jaren daarna is het steeds meer aan gaan voelen als een excuus om zelf nieuwe muziek te ontdekken en toch nog wat nieuwe releases in te halen aan het eind van het jaar. Een goede stok achter de deur wel, om toch nog een beetje bij te blijven. Dit jaar is die stok meer nodig dan ooit.

Dus zit ik in december in mijn studentenkamertje, MuMe maar weer aangeslingerd, koptelefoon op mijn hoofd, doelbewust de eindejaars-lijstjes van users hier, TMT, P4K en nog wat andere bronnen door te nemen. Tussen de vele platen die ik dan even wil samplen zit ook die van FKA twigs: LP1. Goed gewaardeerd hier op de site, in meerdere jaarlijstjes opgenomen, en bovendien met een fascinerende hoes: intrigerend en afstotend tegelijkertijd. Eens even door die plaat heen skippen, denk ik….

Niks niet. Tot mijn eigen verbazing klikt het. twigs betovert me; zowel met haar zang als met de muziek. Ik sample het album niet, ik luister 'm in zijn geheel. Het verlangen, de sensualiteit, het plagerige & verleidende, het gevoel in haar stem. Het lijkt een rode draad in mijn verhalen te zijn, maar ook dit zijn weer emoties die ik to nu toe nauwelijks met muziek heb geassocieerd. Althans, niet in deze mate. Tell me, what do I do when you're not here? zingt ze smachtend op Kicks, en ik voel vlinders in mijn buik. En hoe ze daar op haar troon zit in die clip van Two Weeks, oef.

'R&B' staat er bij de plaat. Ik verbaas mezelf enigszins dat ik naar een R&B-plaat aan het luisteren ben en er zo enthousiast van word. Ik laat de muziek even later aan m'n vriendin horen en ook zij vindt het tof. We delen niet heel veel muzikale voorkeuren, maar dat vind ik voor het eerst niet erg, we klikken al op zo veel andere vlakken. Met twigs hebben we echter weer eens een artiest te pakken die ons beiden wat doet. Het blijkt ook nog eens geweldige muziek om de liefde op te bedrijven.

Een aantal weken later luister ik ook de 2 EPtjes die ze al eerder had uitgebracht en die blijken zowaar nog sexier, zwoeler en specialer dan de langspeler. Ache / Water Me / Papi Pacify. Wow! In maart 2015 staat twigs in Paradiso en bij het concert sta ik te genieten van haar uitstraling, haar stem en haar bewegingen. Het zijn dergelijke momenten die me op de been houden in deze periode. Als ik ooit een liefhebber van ASMR zou worden, dan zou haar stem een aanleiding kunnen zijn. Wat een vrouw.

Ik had al eens 10 platen geselecteerd voor een mogelijke reis in dit topic. Toen stond LP1 niet op de shortlist. Het zal nog tot 2018 duren voor muziek weer een wat actievere hobby zou worden, daar is twigs niet direct de aanleiding voor. Maar enkele maanden geleden, in gesprek met Arrie in de MuMe-BeatSense-room, over dit album, maar ook over de vele andere dingen die er in ons leven zijn gebeurd, realiseerde ik me pas hoe belangrijk deze plaat in retrospect voor mij is geweest. Enkele dingen vielen op hun plek, het was een mooi besef. LP1 is namelijk op twee andere gebieden wel essentieel gebleken voor mij:

I: die eeuwige, stomme vooroordelen.

R&B had altijd een 'foute' status. Dat was zo toen ik opgroeide en de houding op MuMe heeft dat beeld enkel versterkt in mijn actiefste periode hier. Waar hip-hop vooral fout was qua onderwerp en materialisme, was R&B fout qua sound. Klef, zoet, glad, plat, om maar enkele termen te noemen. Dat nam je niet serieus als zelf-respecterende muziekliefhebber. twigs was zo lief om mij binnen een week te overtuigen dat een stompzinnige aanname waar ik al 20 jaar mee liep complete nonsens was. Met andere woorden, welkom: Janelle Monáe, SZA, Frank Ocean, Erika de Casier en al die andere prachtige artiesten. Zonder twigs had ik misschien geen oor voor jullie gehad. Ook de R&B uit mijn jeugd - TLC, Aaliyah, Brandy & Monica - kan ik voortaan ineens waarderen.

II: Brostep, of: "alweer een anekdote, hopelijk zijn jullie ze nog niet zat"

We gaan weer even terug naar die zomer van 2012. De zomer van Coltrane, van de eindeloze huisfeestjes en die even zo eindeloze vrijheid. 24 jaar word ik die zomer en het is in vele opzichten een van m'n favoriete periodes uit mijn leven. Ik ga met enkele vrienden - hey kinjutsu - naar Dour, de line-up is om van te smullen dat jaar. Ik ga eindelijk DOOM live zien! Destijds stippelde ik nog vrij obsessief mijn eigen route uit: ik luisterde me in, wist welke artiesten ik wilde zien en ik had een strak schema. Als vrienden andere bands wilden checken - prima - de kwaliteit van de muziek ging voor mij boven de gezelligheid. Maar dan ontmoet ik, diep in de nacht, aangeschoten & stoned, een mooi meisje in een minimal-tent en staan we de rest van de nacht te dansen en te zoenen, tot we doodmoe naar de camping teruglopen.

De volgende dag pas ik mijn schema een klein beetje aan haar aan, voor het eerst in mijn leven. Ik kan wel een keer wat 'minder-essentiële' artiesten skippen om meer tijd met haar door te brengen, misschien zie ik haar na 't festival nooit meer. Dan wil ze 's avonds dansen op dubstep, en nee, niet die van de Burial-stempel. Het is een genre waar ik elke binding mee mis: die smerige, vieze bassen, ugh. We staan 's avonds in de stromende regen bij The Bloody Beetroots en ik vind de muziek verschrikkelijk. Ik kijk naar haar terwijl ze danst, geniet, flirt, en ik denk bij mezelf "waar ben ik mee bezig?" Maar ik vraag me tegelijkertijd ook iets heel anders af: "Word ik soms oud? Verlies ik de binding met 'moderne' muziek?" Dit meisje - net als het merendeel van de dansende massa op het inmiddels tot ranzige, vormloze modder verworden grasveld om me heen - is immers van mijn leeftijd. Hoogstens één of twee jaar jonger. Enter the Boomer-Koen? Eerlijk gezegd weet ik het antwoord op dat moment niet, maar de vraag houdt me wel bezig. Het feit dat ik steeds minder met nieuwe releases bezig ben, en enkele recente hypes niet 'snap', lijkt mijn gedachtegang enigszins te bevestigen.

//

Terug naar december 2014, naar m'n studentenkamertje, naar twigs. Met enige vertraging gaf mevrouw Barnett mij ruim 2 jaar later namelijk onverwacht een antwoord op die vraag. LP1 opent mijn oren die avond opnieuw voor moderne muziek: de Cy An en Arca-producties fascineren, verleiden en stomen me onbewust klaar voor de dan nog nieuwe, opkomende sub-genres. Muziek waar ik dan nog geen weet van heb, maar die in de underground al aan het opborrelen is. PC Music, Bubblegum Bass, Deconstructed Club, etc. En ook, zij het in mindere mate, Trap. Allemaal genres die daarna steeds prominenter zullen worden en mijn playlists langzaam binnensluipen. Deze deur, die vanaf LP1 op een kier komt te staan, gaat eind 2015 verder open als ik, opnieuw voor de mixtapes, de singles van SOPHIE beluister. In 2016, weer december uiteraard, volgt Danny L Harle. In 2018 dropt SOPHIE haar eerste langspeler. Die deur is dan allang gesloopt.

Want hoe fijn, speels, relevant, eigenzinnig en simpelweg leuk kon pop-muziek ineens weer zijn! En hoe heerlijk is het dat diezelfde Arca enkele weken terug een plaat heeft gedropt met onder andere gastbijdrages van Björk (een muzikale liefde die al jaren mee gaat), Rosalía (een instant liefde vanaf 2017), ShyGirl (ik ben sinds afgelopen oktober compleet verslingerd aan BB) en diezelfde SOPHIE. Arca is ineens verantwoordelijk voor een behoorlijk aantal bruggetjes tussen mijn muzikale liefdes. En valt er nog wat op aan dit rijtje? Juist. Het zijn allemaal vrouwen. Na Joanna Newsom was er natuurlijk al geen weg meer terug, maar vrouwelijke artiesten nemen vanaf 2012 mijn luistergedrag meer en meer over. Jim O'Rourke zette ooit al een prachtig pleidooi op plaat. Women of the world, take over / 'Cause if you don't... the world... will come.... to an end. Hij herhaalt het slechts een paar keer. Weg met de patriarchy.

Want dankzij vrouwen blijkt ook de pop-muziek anno 2020 leuker dan ooit. Dua Lipa, Caroline Polachek, Charli XCX, Rina Sawayama, Lizzo, Bree Runway, Doja Cat! De Koen van 8 jaar geleden had ongetwijfeld wantrouwend opgekeken als iemand hem had had verteld dat hij in 2020 heel veel warme woorden voor pop-muziek over zou hebben. Toch is het zo, ik heb niet in deze mate van pop genoten sinds mijn 10e. De poptimist in mij is, na 20 jaar - eindelijk - opnieuw wakker geworden, en Gretz zag dat het goed was.

En twigs zelf? Toen ze vorig jaar, na jaren van ziekte en afwezigheid - ook een moeilijke periode in haar leven - terug kwam met het hemeltergend mooie, intieme, emotionele Cellophane, heb ik haar met open armen terug verwelkomd en nog dieper in mijn hart gesloten dan waar ze sinds 2014 al zat.

Taste the fruit of me / Make love to all you see - zingt ze later dat jaar. Wat een vrouw. Wat een muziek.

avatar van 123poetertjes
Lieve Koen. Ik zou je echt supergraag een knuffel willen geven nu. Dat gaat even niet, daarom maar even kort via deze weg. Luv u bro

avatar van jordidj1
Ik had je al geappt, maar hier nog even samengevat:


avatar van Koenr
GrafGantz, door jou ben ik de afgelopen twee dagen helemaal (opnieuw) verslaafd geraakt aan Eggshell. Nog bedankt.

avatar van Gretz
Nu ook je een-na-laatste verhaal gelezen. Ik ben er stil van ☺️

Koen

avatar van Kronos
Koenr schreef:
Want dankzij vrouwen blijkt ook de pop-muziek anno 2020 leuker dan ooit.

Ja, je wordt oud Koenr. Als je muziek leuk gaat vinden omwille van de vrouwen.

Bij mij zijn het Susanne Sundfør, Melanie De Biasio, St. Vincent, Joanna Newsom, Agnes Obel, Julia Holter, Leslie Feist, Fiona Apple en Jesca Hoop die me nog een beetje bij de tijd houden in de popmuziek.

avatar van herman
Wauw Koen, echt petje af voor je verhalen en je openhartigheid. Ik zat het gewoon met kippenvel te lezen. Goed dat je er doorheen bent gekomen.

avatar van Rufus
Ik ben stil van je verhaal, geef wel wat te overdenken.
Sterkte Koen.

avatar van Koenr
Kronos schreef:
(quote)

Ja, je wordt oud Koenr. Als je muziek leuk gaat vinden omwille van de vrouwen.

Bij mij zijn het Susanne Sundfør, Melanie De Biasio, St. Vincent, Joanna Newsom, Agnes Obel, Julia Holter, Leslie Feist, Fiona Apple en Jesca Hoop die me nog een beetje bij de tijd houden in de popmuziek.



Het is natuurlijk exact andersom, ik vind die vrouwen leuk omwille van de muziek. Anders was ik inmiddels ook al fan van Oasis geweest.

De vrouwen die jij noemt, met name Julia Holter en Joanna Newsom, komen hier ook allemaal langs. Björk hoort voor mij ook in dat rijtje. En nog veel meer artiesten natuurlijk.

Maar ik heb in mijn opsomming bewust gekozen voor de wat commerciëlere kant van de pop-muziek. Met een artiest als Dua Lipa hoefde je bij mij in 2012 niet aan te komen. Met de vrouwen uit jouw rijtje wel, graag zelfs. Dat segment, de art-pop, de geaccepteerde pop, draag ik al veel langer een warm hart toe.

avatar van Koenr
Deel #9 - 2016-2019: Rotterdam / Ellende & Levensvreugde / Koen 2.0

https://www.musicmeter.nl/album/2866

it is the beat of the heart...
this pulsing of blood / that is a bubblin' bass
a bad bad beat / pushin 'gainst the wall
whey bar black blood


In 2016 verhuis ik uit mijn studentenpand in Leiden naar een mini-studio in Rotterdam, terug in de stad waar ik eerder ook al even woonde. Het komt, via via, op mijn pad. Ik hoef geen moment na te denken, natuurlijk wil ik terug naar Rotterdam. Bovendien; geen douche en smerige keuken meer om te delen met 9 man, wat een luxe ineens. De verandering van omgeving is goed voor me, nodig zelfs, want die kamer in Leiden maakte ik het afgelopen jaar ook nog nauwelijks schoon. Al verborg ik dat voor mijn omgeving, natuurlijk.

Mijn neefje, een stuk jonger dan ik, is een echte Rotterdammer. Hij speelt gitaar. Hij luistert reggae. Hij leeft reggae. Sinds zijn jeugd is hij hier zijn plekje aan het vinden, aan het opeisen, binnen de lokale reggae-scene. Eerst in verschillende bandjes, op de jam-sessies, en later, nu, ook als promotor van lokale acts. Als ik in de stad kom wonen gaan we vaker en vaker samen een biertje doen. Uiteraard weer bij Dizzy, onze vaste spot. Hij is blij dat ik terug ben. Ik ben blij dat ik terug ben. Geen studentenleven meer. Tijd voor een nieuw hoofdstuk. Een beetje dan. Het is een begin.

In veel genres heb ik me dan behoorlijk verdiept, maar van reggae ken ik eigenlijk nog nauwelijks wat. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Ik moet Burning Spear eens proberen, zegt hij. En Black Uhuru: "Dat vind je sowieso chill." Ik beloof het een eerlijke kans te geven. Hij heeft gelijk, vooral Black Uhuru bevalt goed, heerlijke zomer-vibes; "hangmatkrakers", zo omschrijft levenvergeten enkele nummers bij Red. Vier jaar later herinner ik me die omschrijving nog steeds.

Ik besluit er eens wat dieper in te duiken. Eigenwijs als ik ben, begin ik mijn reis altijd op andere plekken dan gebruikelijk. Niks geen Bob Marley voor mij, besloot ik op basis van de hitjes die ik uit mijn jeugd kende. Ik sample eerst enkele platen van minder grote artiesten en kom uiteindelijk uit bij Linton Kwesi Johnson: Dub Poetry. Wat een stem. Wat een presence. Wat een teksten. Yep, dit was wat ik zocht - ik ben verkocht. In 2016 en 2017 blijft het voor mij hoofdzakelijk beperkt tot Linton en Black Uhuru. Pas in 2019 begint de rol van reggae in mijn leven te groeien.

Als mijn neefje later in 2016 jarig is, geef ik hem een CD van LKJ cadeau. Hij kent hem nog niet. Een week later appt hij me een bedankje: "Echt een geweldig album man!" De jaren daarop zal ik regelmatig een biertje bij hem thuis doen, terwijl hij me verschillende reggae-platen laat horen. Ook dit verkeer gaat twee kanten op, ik krijg hem enthousiaster voor jazz, en later ook voor andere genres. Toen Dizzy vorige maand weer open ging, kreeg ik al snel een appje van hem. Tijdens ons eerste biertje in maanden vertelde hij enthousiast dat hij aan zijn verkenning van het oeuvre van Bob Dylan was begonnen. "Jij hebt die platen van je moeder toch staan?" - of we een keer samen naar zijn platen konden luisteren. Zijn reis door de muziek gaat in een hele andere volgorde dan de mijne en het is prachtig om te volgen.

Vroeger heb ik me wel eens verbaasd over de extremiteit waarmee mensen hun muzieksmaak uiten. In hun levensstijl, in hun kledingstijl, in hun woordkeuze. Sommige mensen lééfden hip-hop. Anderen leefden hardcore, metal of punk. Het was nooit iets voor mij. Ik was sowieso altijd in meer dan 1 genre geïnteresseerd, maar ik zag ook verder geen enkele connectie met mijn levensstijl of -overtuiging. In 2019, terwijl ik me wat meer onderdompel in de reggae-scene van Rotterdam, snap ik het echter voor het eerst, een beetje. Deze mensen léven reggae. En nee, dat is niet met een joint in je bek in de hangmat. Het is een omarming van het leven, van de mensheid, van de aarde, in al zijn facetten, positief en negatief. Het is respect voor elkaar, en het is een uiting van levensvreugde.

Het genre heeft nog een extra verrassing voor me in petto: dub. Dat is iets wat ik wel ken uit de electronic, het is een element wat me eigenlijk altijd al erg goed beviel, maar waar ik niet echt een vinger op kon leggen. Het valt ineens helemaal op zijn plek als ik begin te lezen over de geschiedenis van rock-steady, ska en de connecties tussen Jamaica en Engeland. Ik kan ineens een link leggen tussen Linton, Burial en Peaking Lights en ik vind het heerlijk: nog meer stukjes muziekgeschiedenis die op hun plek vallen. Een mens is nooit uitgeleerd.

In 2019 ga ik definitief meer reggae zoeken en luisteren. Via RYM kom ik op een gegeven moment uit op een single van Jennifer Lara. Vanaf de eerste luisterbeurt ben ik gek op het nummer. Het is zo'n nummer dat je in je eentje lijkt te omarmen. De rest van de wereld kijkt je vreemd aan, verklaart je voor gek. Niemand anders hoort de genialiteit, alleen jij. Het maakt niet uit. Het wordt mijn persoonlijke anthem van de zomer van 2019. Het is mijn anthem voor middagen in het gras, voor nieuwe liefdes, voor vrije seks, voor de positieve kanten van de mensheid, voor de vogels in de boom die ik elke ochtend vanaf mijn balkon zie, voor gezond voedsel en voor de eindeloze mogelijkheden die de toekomst me, opnieuw, te bieden heeft.

The way I feel about you, ooh there just ain't no doubt about it, I'm in loveee - ik ook op jou, Jennifer, ik ook op jou.

Maar dat zingt Lara in 1981. We leven in 2019 en ik ben weer enthousiast over moderne muziek. Wat gebeurt er vandaag de dag? Online, vast op bandcamp, stuit ik op het verhaal van Claude Fontaine. Haar debuut LP komt eraan. Dit stuk wordt alweer veel te lang, dus ik ga het niet met jullie delen, jullie mogen het zelf lezen hier. Of niet. Maar Claude Fontaine combineert reggae muziek met haar Franse, '60s-zuchtmeisjes-stem. Alsof Françoise Hardy op het Trojan label zat. De combinatie klinkt onverwacht, maar blijkt werkelijk perfect te werken.

Ook Koffee, nu al de onvolprezen nieuwe koningin van het genre, dropt in 2019 haar debuut-EP. Ik fantaseer hoe tieners in Jamaica haar muziek uit hun boxen laten schallen, naar elkaar grijnzen, stilzwijgend, want ze hoeven niks meer te zeggen of uit te leggen. De glinstering in hun ogen zegt alles: "Een nieuwe stem is opgestaan." 20 jaar is ze pas, ze heeft nu al haar stempel op het genre gedrukt.

Als ik later diezelfde zomer een keer 's avonds uit de cinema hier naar huis loop, nagenietend van de film en van de warme nacht, pompt een geparkeerde auto op de Nieuwe Binnenweg met daarin 4 mannen, 30-ers of 40-ers, keihard Rapture de zomernacht in. Ik zie ze genieten in hun auto, meedeinend met hun hoofd. Ik vervolg mijn weg naar huis met een grijns van oor tot oor. Koffee komt er wel. Ik kan niet wachten tot ze haar eerste langspeler uitbrengt. Ik hoop dat mensen hier op de site dan ook overstag gaan. Ze verdient het.

In Toast zingt ze het volgende:

Blessings all pon me life and
Me thank God fi di journey, di earnings a jus fi di plus
Gratitude is a must
Mi see blessings fall by me right hand
Buss a toast fi di friends, we take off heavy load


Ze straalt in de clip. Het hele nummer straalt. Van de dankbaarheid, van de omarming van het leven, van het genieten van de kleine dingen. En ik vóél dit. Meer dan ooit. Misschien klink ik nu als een zoetsappige sukkel, het maakt me niet uit. Deze muziek past bij 2019, bij mijn nieuwe levensinstelling. Nee, ik behoor niet tot de lokale scene, daar heb ik geen behoefte aan. Ik draag geen shirts die bij de stijl passen, ik hoef geen dreads, ik hoef geen Rastafari-vlag, ik ben niet bij elke jam-sessie, ik zie niet elk optreden van mijn neefje. Ik kijk toe, af en toe, vanaf de zijlijn. Maar ik geniet. Ik geniet eindeloos. Van hoe mooi deze mensen zijn. Van hoe mooi ze hun leven vormgeven.

En zeker nu, in 2020, met alle narigheid in de wereld, van Covid tot crisis, van Bolsonaro tot de dood van Floyd, een tijd waarin regenwouden wegbranden en racisme, seksisme, en al die andere ziektes die aan onze planeet vreten weer duidelijker dan ooit de kop op hebben gestoken, is deze muziek krachtiger, essentiëler, belangrijker dan ooit. Want reggae, net als hip-hop, net als jazz, zwijgt nooit over dit onrecht. Het genre zit vol woede, frustratie, over ongelijkheid, over het systeem, over hoe we de wereld gezamenlijk kapot maken. Het is een genre vol artiesten die een scherpe pen hadden, die hun gevoelens wel moesten uiten. Wat kunnen ze anders?

Maar de uiting is anders. Het is niet enkel frustratie of schoppen. Het is tegelijkertijd een uiting van zelf-reflectie, een viering van het leven, een omarming van deze planeet, de optie op een alternatief. Ik val in herhaling, jullie zullen het me hopelijk vergeven. Wellicht dat het zonder de donkere periode in mijn leven lang niet zo hard was binnengekomen, maar het sluit helemaal aan bij hoe herboren ik me in 2019 voel. Het leven is weer mooi. Minder zorgeloos en vrij, uiteraard, het zal nooit meer zijn zoals eerst, maar het voelt wel weer net zo mooi als het in 2012 was.

Reggae staat voor mij voor een manier om ergens het beste van te maken, wat er ook gebeurt. En meer kan je van een mens misschien ook niet vragen.

avatar van RockAround
Wat een prachtige stem heeft Claude Fontaine! Weer zo'n hemelse ontdekking hier!

avatar van ArthurDZ
Haha top Koen! Zelf heb ik reggae ook lange tijd links laten liggen omdat ik dacht dat het niks voor mij was, maar wat bleek, het is die poppy reggae met telkens weer min of meer datzelfde ritme die me wat tegenstaat. Zoals altijd is er meer, veel meer. Zeker dub heeft mijn interesse gewekt. De namen in jouw stukje ga ik dus sowieso nog eens checken binnenkort, te beginnen met Jennifer Lara. Ik ga nu op de play-knop drukken. Spannend!

avatar van niels94
Hier ga ik geloof ik ook maar eens wat aanradertjes uitvissen. Want reggae en dub, daar heb ik mijn tenen maar zéér oppervlakkig ingedoopt.

En tja, mooi stuk weer natuurlijk

avatar van Koenr
Het stuk was al zo lang, dat ik 2 paragrafen over mijn favoriete ontdekkingen heb geschrapt. Maar hier zijn ze alsnog:

Enkele favorieten binnen het genre.

En Koffee's performance bij Colors.

avatar van madmadder
Rapture ❤️❤️❤️❤️❤️

avatar van Johnny Marr
Wow, die laatste drie alinea's

avatar van Gretz
Koenr schreef:

Als ik later diezelfde zomer een keer 's avonds uit de cinema hier naar huis loop, nagenietend van de film en van de warme nacht, pompt een geparkeerde auto op de Nieuwe Binnenweg met daarin 4 mannen, 30-ers of 40-ers, keihard Rapture de zomernacht in. Ik zie ze genieten in hun auto, meedeinend met hun hoofd. Ik vervolg mijn weg naar huis met een grijns van oor tot oor. Koffee komt er wel. Ik kan niet wachten tot ze haar eerste langspeler uitbrengt. Ik hoop dat mensen hier op de site dan ook overstag gaan. Ze verdient het.

Rapture, een van de heerlijkste ontdekkingen die de CSL-sessies van de laatste maanden me hebben opgeleverd. Nogmaals dank daarvoor

avatar van aerobag
Als ik over één genre vooroordelen had, dan was het wel reggae. Was mij allemaal te sloom en veel van hetzelfde. dacht ik hé, dacht ik.

Totdat ik niets vermoedend eens Super Ape opzette. Wellicht heeft Reggae en Dub wel een relatief simplistische basis-formule, maar op dit album werd deze sound op dusdanig rijkelijke wijze geëxploreerd dat al mijn vooroordelen verdwenen als sneeuw voor de zon.

Ik liet me gelijk ook onderdompelen in de muziek van acts als The Congo's, Black Uhuru en (op aanraden van jou natuurlijk) Linton Kwesi Johnson. Ik mag wel stellen dat het genre aanzienlijk in waardering gestegen is.

avatar van Koenr
Ja, die eeuwige vooroordelen, ik refereerde er al aan in m'n twigs-post. We hebben er allemaal last van.

Hopelijk heeft mijn post het genre nog iets verder in je waardering doen stijgen.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:58 uur

geplaatst: vandaag om 10:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.