Hier kun je zien welke berichten Cygnus als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
A Place To Bury Strangers levert voor de tweede keer een fijne bak herrie af. Bij het zien van de tracklist krijgt de oplettende lezer toch enigszins een deja vu-gevoel, aangezien, Deadbeat, Everything Always Goes Wrong en I've Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart al op eerdere ep'tjes en singles zijn uitgekomen, maar voor deze plaat zijn de nummers opnieuw opgenomen. Met name voor I've Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart is dit een verbetering en dat nummer is met een waanzinnig noise-inferno een prachtige afsluiter van deze plaat.
Maar voor het zover is, hebben Oliver Ackerman, John Mofo en Jay Space als negen andere schitterende gruizelbommen op onze oren losgelaten. De referenties zijn nog altijd dezelfde als op de debuutplaat en de goed in elkaar zittende liedjes laveren tussen Joy Divisiaanse depressiviteit en New Order-achtige luchtigheid, waarbij ook in de rustige stukken een onderhuidse spanning aanwezig is. En zoals we dat op de vorige plaat al konden horen, wordt vanuit die spanning een draaikolk van noise en feedback gecreëerd, waarin het liedje lijkt weggezogen te worden maar het wonder boven wonder toch net aan de oppervlakte blijft.
Weinig nieuws onder de zon, maar dan weet je bij A Place to Bury Strangers wel dat je iets goeds krijgt. Het beproefde recept van Joy Division/New Order-achtige melodieën met daaroverheen dikke plakken gitaarnoise wordt weer eens uit de kast gehaald en dat maakt me meer dan nieuwsgierig naar de full length plaat die in de pipeline zit!
Er bestaat ook goede R&B, hoor ik vaak op deze site. Nu ben ik totaal geen liefhebber van de R&B die ik uit de top 40 en van de radio ken, maar de kenners prediken dat deze goedkope muziek, waarin een exorbitante levenstijl, domme snollen en geweld worden verheerlijkt, de echt goede R&B in een kwaad daglicht stelt. En dit schijnt zo'n echt goede R&B-plaat te zijn, en in het kader van het verbreden van de eigen horizon heb ik deze plaat maar eens van het net geplukt en beluisterd.
En wat viel dat tegen. Want in tegenstelling tot wat de kenners beweren, hoor ik geen enkel verschil met de goedkope top 40 en 538-meuk. Irritante beats, matige composities, die nog eens verergerd worden door de gladde, hijgerige en veel te hoge zang van Hamilton. Ik heb de plaat met open vizier geluisterd, maar dit is echt niks voor mij.