In dit decennium heeft Nils Frahm naam gemaakt. Ok, hij maakte ergens rond 2005 zijn eerste plaat met Streichelfish met pianominiatuurtjes, maar nadat hij werd opgepikt door Erased Tapes en daar The Bells en Wintermusik had uitgebracht, begon zijn naam langzaam te groeien. Rond die tijd zag ik hem voor het eerst, als voorprogramma in Ekko van de band Balmorhea, en hij speelde in zijn eentje de band naar huis, gebogen achter de vleugel. Iedere keer als je na afloop bij hem een plaat kocht, of dat nu was in het café van Ekko of uit zijn eigen kofferbak op een Duits festival, en hem bedankte voor een mooi optreden, zei hij niets terug. Het enige dat hij gaf was diezelfde grijns zoals afgebeeld op de hoes van The Bells.
Frahm heeft de afgelopen jaren zijn muzikale kunnen verkend, en die zijn vrij breed. Van gewone pianostukken op The Bells, Screws of So/o, het sfeervolle Wintermusik, naar het zo dicht op de vilthamertjes kunnende Felt, het elektroproject 7fingers met Anne Müller, samen improviseren met Ólafur Arnalds en F.S. Blümm. Alles van dat komt nu samen op zijn nieuwe plaat All Melody waar hij ook zijn inspiratiebronnen gebruikt die hij met ons deelde in de LateNightTales serie.
All Melody klinkt groots en elektronisch en dat is niet verrassend te noemen. Al in 2015 speelde Frahm de nummers All Melody en #2 live en ook toen klonk dat werk groter en imponerender dan wat hij daarvoor ooit had gemaakt. Gelukkig heeft hij dat voor deze plaat niet thuis hoeven op te nemen, wat hij hiervoor vaak deed, maar bouwde hij een nieuwe opnamestudio waar hij zich toen het allemaal af was, zich helemaal kon uitleven zonder klagende buren.
Uiteindelijk bied dit nieuwe album een ruime samenvatting van de kunsten die Frahm beheerst en beïnvloeden. Naast de eerder genoemde grootse elektronische stukken is er ook nog steeds plaats voor intiemere pianostukken zoals My Friend the Forest. In Momentum komt daar weer het motiefje van All Melody terug, in Forever Changeless van Human Range en in #2 wordt weer een stukje uit Peter gebruikt van zijn EP Juno. Human Range en Fundamental Values hebben knipogen naar het werk van Miles Davis, een groot inspirator voor Frahm als we afgaan op zijn LateNightTales.
Daarmee is All Melody geen plaat geworden met een duidelijk thema maar meer een allegaartje waar diverse stijlen bij elkaar komen. Het is er echter wel een plaat die mij zeer smaakt en ik ben benieuwd naar de optredens die er aan gaan komen waar hij deze stukken ongetwijfeld met veel improvisaties gaat spelen.