“Everyday I try to describe soul. Maybe you could hum, eight bars of what soul represents.”
Al neuriënd beantwoord Sam Cooke het verzoek.

Zonder één woord te zingen, laat de zanger horen waar het om draait bij Soul (capital S intended). Het stemgeluid!
Timing en intonatie zijn cruciaal in dit muziekgenre. Je hebt het, of je hebt het niet.

Bruce Springsteen heeft het niet.

Als groot soul- én Springsteen liefhebber zou je denken dat dit mijn kopje thee wel is. Maar mijn soul-hart is in dit geval onverbiddelijk en veegt mijn Springsteen liefde met één luisterbeurt van de kaart.
Hier zat ik simpelweg niet op te wachten.

Het is daarbij niet zo dat ik geenzins op soul covers zit te wachten; de 'Save Our Soul' albums van Marc Broussard behoren tot mijn favorieten.
In dat verlengde raad ik aan om beide covers van 'What Becomes of the Broken Hearted’ te luisteren. Misschien maakt dat inzichtelijk waar de schoen wringt.

Bruce mist in dit genre de zeggingskracht. Hij mist het gevoel. Hij mist: de soul.

Ook de muzikale begeleiding blaast me nergens van de sokken. Het bekende instrumentarium klinkt flets en volgt de automatische piloot.
Er is voor mij geen enkele reden om deze covers opnieuw te beluisteren.

Mijn waardering voor Springsteen zal er niet minder om worden. Bruce doet waar hij zin in heeft. Dat is zijn goed recht.

Leuk geprobeerd verder, maar in dit vakgebied is The Boss slechts een medewerker. Een nummertje.

Nu de Radiohead albums toch wel voor een prikkie te krijgen zijn op vinyl, werd het toch eens tijd om Amnesiac aan te schaffen.

De Kid B van Radiohead heb ik altijd al kunnen waarderen; sterker nog: wordt regelmatig beluisterd. Maar - zoals dat gaat met vinyl - vandaag heb ik me er even nog wat meer in verdiept.

De conclusie blijft hetzelfde: dit is een geweldig goed album van de heren RH.
En onterecht heeft dit album toch altijd wat in populariteit ingeboet. Zo ook met het geniale Hail To The Thief. Het is voor de Radiohead liefhebbers toch misschien wel de bitterste pil. Maar juist daarom misschien ook wel de heiligste graal.
Het zal nooit mijn favoriete album (lees: In Rainbows) worden.
Desalniettemin is - ook - dit een album van ongekende klasse.

Zojuist deze nog eens beluisterd: koptelefoon op de oortjes, naald op de plaat; genieten!

Nigel Godrich verdient hier toch wel heel veel credits voor. Zijn werk voor Radiohead is tot nu toe top notch, maar voor Waters wordt de lat nog wat hoger gelegd en gehaald.

Ik zie hier zoveel mensen vergelijkingen maken met PF meesterwerken en zeggen dan direct dat deze die status 'natuurlijk' niet verdiend.
Wat een bullshit. Alsof dit album een meesterwerk benoemen de andere naar beneden haalt. Andersom geldt het net zo. Alsof andere PF platen een meesterwerk noemen ervoor zorgt dat deze automatisch die status niet verdient.

Wel blijven we dit met PF platen vergelijken? Doe dat dan ook niet.?

Tuurlijk, de Floyd-sfeer is sterk aanwezig. Niet zo gek ook: de heer des huizes heeft het product in elkaar gezet en Godrich weet daar perfect mee om te gaan.

Persoonlijk ben ik er van overtuigd dat als dit album in de hoogtijdagen van PF was uitgekomen, iedereen dit meesterwerk - volgens de kenners - hoe dan ook in huis MOEST hebben. ?

Als je een meesterwerk met een meesterwerk vergelijkt, als een soort wedstrijd, moet er natuurlijk eentje verliezen. Is de verliezer dan ineens geen meesterwerk meer? Kom op zeg!

Het kan een reactie vanuit euforie zijn, maar ik had er niet gek van opgekeken als dit album - al dan niet hoog - in de eindejaarslijstjes was gekomen. Dat wil zeggen: van de bekende bladen en sites.

Ik vind het dan ook altijd onbegrijpelijk dat we halverwege december al de lijstjes zien met 'de beste' albums van 2020.
"De beste" vind ik sowieso een verkeerde term. Kunst moet geen wedstrijd zijn.

Maar in mijn top 10 van 2020 - met albums waar ik het meest van genoten heb het afgelopen jaar - zou deze best eens op de valreep kunnen binnenwanden. Want mijn hemel; wat geniet ik van dit album!

(En gezien de waardering hier - die ongetwijfeld ook deels uit euforie komt - ben ik niet de enigste.)

De 'Mume fanclub' is veelzijdig. U mag dit apart vinden. De ander vindt het vindingrijk en geniet van het kunstzinnige. Ieder zijn meug.

Dit is duidelijk niet uit uw straatje. Dat kan. Dat mag.
Maar om het nou af te kammen alsof enkel uw smaak bepalend is voor kwaliteit?

Mijn inziens is dit wél fantastisch.
Of het daarmee daadwerkelijk fantastisch is, blijft subjectief.

Het klinkt misschien vreemd, maar als die-hard fan weet ik dat U2 eigenlijk helemaal niet zo’n goede band is. Dat bedoel ik vooral instrumentaal gezien, want de heren beschikken wél over de kwaliteit om goede liedjes te schrijven.

Songs of Surrender bevat een veertigtal liedjes die ik in mijn hart heb gestoten. Misschien ben ik daarom niet objectief, maar - mijn hemel - wat vind ik dit tergend slecht. Rommelige composities die in timing onnatuurlijk aanvoelen, met een Bono die nu écht mag gaan stoppen. Regelmatig veerde ik op - schreeuwend richting de radio - met het idee "wat de fuck doen ze nu?”. (Het einde van Who’s Gonna Ride Your Wild Horses, bijvoorbeeld - why? En Two Hearts Beat as One - wat is dit? Horen ze dit zelf niet?)

Daarnaast klinkt het geheel als een zielloos ‘snoozefest’.

De singles beloofde al niet veel goeds. Dit is dan ook het eeuwige ‘gat’ in mijn zeer uitgebreide U2 collectie, want dit was ‘één keer, nooit meer’. Ik laat hem lekker in al zijn 582 kleuren liggen bij de platenboer.